Zdecydowanie nie wyglądało to na spacer zakochanej pary, chociaż idąc trzymali się za ręce. Przynajmniej przez jakiś czas, bowiem wnet się okazało, że taka metoda przemieszczania się miała (prócz oczywistych plusów) pewne minusy.
- Ciekaw jestem, jak wygląda przemieniona Alex - powiedział Claude-Henri. Z oczywistych powodów mniej uwagi poświęcał swej towarzyszce wędrówki, cały czas rozglądając się dokoła, z bronią gotową do strzału. - Nigdy nie widziałem smoka, jedynie na obrazku, i na początek wolałbym spotkać jakiegoś... oswojonego, jeśli tak to można określić.
- Póki co wszystko wskazuje na to, że spotkamy właśnie takiego smoka jak byś chciał - odpowiedziała Leokadia. Sama nie mogła się doczekać ów widoku. Po drodze wyobrażając sobie Smoka-Alex na wiele różnych sposobów przeważnie związanych z lekturami, które przeczytała przed przejściem na drugą stronę Wrót.
- Kto tam wie, co się dzieje w duszy kobiety, będącej na dodatek smokiem - odparł Claude-Henri. - Ale, ponieważ nie zjadła Ericka, to jest nadzieja, że nagle nie zdziczała.
- Słyszałaś? - zmienił nagle temat. - Drugi smok? To z pewnością nie była Alex.

Tak jak do tej pory Alexis niemal prężyła się do zdjęć, nabywając coraz większą swobodę w panowaniu nad swoim nowym ciałem, tak słysząc potężny ryk sama mimowolnie skuliła się. Nigdzie nie było widać niebezpieczeństwa, ale… Co, jeśli wkroczyła na terytorium innego smoka? Poruszała się niemal swobodnie, ale zdążyła już poznać swoje ograniczenia, wzlatując ponad korony drzew. Jednocześnie mogła przy tym dać się zauważyć innemu drapieżnikowi. Wiedziała, że w walce z bardziej doświadczonym, starszym od niej gadem będzie raczej mało użyteczna, a i ucieczka na dalsze dystanse może być niemożliwa, jeśli nie poćwiczy wcześniej wytrzymałości mięśni skrzydeł. Rozejrzała się czujnie, wyszukując zagrożenia, ale zamiast tego dostrzegła dwóch kolejnych kompanów wycieczki, Claude i Leokadię. “A niech to” stwierdziła w myślach, dając upust swojej próżności. “Musieli mnie zobaczyć akurat, jak się kulę?”. Smoczyca rozpostarła skrzydła i zamachała nimi. Właściwie… Sama jeszcze nie miała okazji wydać z siebie takiego dźwięku, jak jej domniemany przeciwnik, z obawy przed reakcją jej ludzkich sprzymierzeńców. Może sama potrafiła ryczeć głośniej i bardziej… Przenikliwie? Póki co złożyła skrzydła i utkwiła spojrzenie w parze, która nadeszła. Cóż, pewnie i oni będą chcieli “porozmawać”.
- Pięknie wyglądasz, Alex - skomplementował ją Claude-Henri, oglądając smoka, czy raczej smoczycę, od stóp do głów.

- O, hej gołąbeczki - odezwała się Henrietta, która zauważyła przybycie Leokadii i Claude-Henriego dopiero gdy ten drugi skomplementował wygląd panny Sorel. Drobna zmarszczka na czole blondynki i spojrzenie którym rozglądała się po koronie drzew, wskazywało, że czymś się martwiła. - Mam nadzieję, że cokolwiek to było to nie jest blisko i nie widziało ciebie... A może... Może tak by było lepiej? - powiedziała do Alex, a w oczach Francuzki pojawił się pewien błysk.
- Chyba nie chcesz mieć do czynienia z następnym smokiem - powiedział Claude-Henri. - Może najpierw spróbujemy się dogadać z Alex? Umiesz przemawiać w myślach? - zwrócił się do smoczycy. - A może nie zapomniałaś, jak się pisze? Choćby drukowanymi literami?
Alexis spojrzała na swoje łapy. “Pisać? Świetny, naprawdę genialny pomysł. Jak kiedyś zostaniesz smokiem, będę trzymać… No, nie będę niczego trzymać, ale będę życzyć powodzenia.” Pomyślała Alexis. Ale w myślach? Cóż, tego właściwie nie próbowała. Utkwiła swoje gadzie spojrzenie w Claude. “Cześć!” Pomyślała najgłośniej, jak się dało. Niestety mężczyzna nie usłyszał tej myśli.

- A potrafisz zmienić się na powrót w człowieka? To byłaby dość pożyteczna umiejętność. Wiesz, móc jeść nożem i widelcem, a kiedy się chce stać się przepięknym smokiem i unieść się w przestworza - zapytała Leokadia. - Chwilę temu udało mi się przejść przez skalę, która była jakimś magicznym przejściem w korytarz, w którym zniknął jeden wojskowy. Tak sobie myślę, że może twoja przemiana lub próba porozumienia się myślami, o której mówi Henri, może polegać na czymś podobnym. Nie wiem, czy masz ochotę na rady, więc krótko ci tylko powiem, co warto spróbować. Trzeba wywalić z głowy walające się myśli i skupić tylko na jednej. Tym co bardzo pragniesz zrobić. Trochę tak jakbyś wstrzymała wiele godzin siku, a później siadając na toaletę nie mogła się wysikać i musiała skupić na tym całą swoją wolę.
Claude-Henri uśmiechnął się pod nosem, słysząc takie ciekaw rady.
No tak, znalazła się świetna znawczyni od telepatycznego porozumiewania się. “Jak jesteś taka mądra, to sama tak spróbuj” Pomyślała Alexis, jednocześnie kłapnąwszy paszczą. Co prawda nie chciała się z powrotem zamieniać w człowieka, ale rady dotyczące myśli postanowiła wykorzystać. Możliwość powiedzenia czegoś więcej, niż “tak” lub “nie” byłaby naprawdę miłą odmianą. Przymknęła oczy, próbując wyciszyć wszystkie myśli kłębiące się w jej głowie. No tak, dobrze by było jeszcze wiedzieć co właściwie chciałaby powiedzieć. Złapała się pierwszej myśli, która przyszła jej do głowy i zaczęła powtarzać ją w kółko, niczym mantrę, nie dopuszczając żadnej innej myśli do głowy. “Zawsze dobrze mi było w złotym. Zawsze dobrze mi było w złotym. Zawsze dobrze mi było w złotym. Zawsze dobrze mi było w złotym…”

Sorel tak bardzo skupiła się na tej czynności, że nie zwróciła najmniejszej uwagi na to, że jej widownia ponownie się powiększyła. Tym razem byli to trzej Legioniści. Dada widząc Alexis aż zdjął czapkę i przeżegnał się, natomiast Karger miał minę jakby miał ochotę rzucić to wszystko i... Wyjechać w Alpy.
- Nie, nadal uważam, że po prostu to kwestia języka. Trochę się oswoi z tą formą... Na studiach miałam wykłady dodatkowe z logopedii to mogę spróbować pomóc. - Henrietta starała się pomóc na swój sposób.

Wtem rozległ się przeciągły gardłowy warkot, znacznie cichszy od poprzedniego ryku, lecz teraz wszyscy byli świadkami, że to nie Alex była jego źródłem. Dwóch Legionistów złapało za broń i zaczęli rozglądać się po drzewach szukając bestii, która wydawała z siebie te odgłosy.
- Tamten poprzedni ryk to też nie ona? - zapytał szybko Bello.

Tymczasem Sorel poczuła dreszcz na plecach. Ponownie zrozumiała przekaz, a brzmiał on "kto cię przysłał".

GATE - 1

- Nie. - Claude-Henri odpowiedział na pytanie Bello. - Inny smok. Tak przynajmniej sądzę. Tylko nie wiem, czy to na pewno jest serdeczne powitanie. Nie wiem, czy tutejsze smoki są stworzeniami stadnymi, czy terytorialnymi. I jak się będą odnosić do Alex, która nie do końca jest smokiem.

Kapral Flanigan zdawał się nieporuszony kolejnym rykiem. Zamiast tego wsparł kolbę Famasa na ramieniu, którego lufę wymierzył w niebo. Rzucił okiem po otoczeniu, skupiając się najbardziej na zebranych a zwłaszcza smoczycy.
- Uwaga! - zawołał Erick, starając się zwrócić uwagę pozostałych. - Oficjalnie oznaczam to miejsce jako miejsce potencjalnego zagrożenia. Koniec przeprowadzania badań, dopóki Legia nie zabezpieczy okolicy. Zrozumiano? - mężczyzna odezwał się głośniej, jakby pouczał niesforne dzieci. Nim jednak “podopieczni” mieli okazję mu odpowiedzieć, kontynuował. - Czy sama Alexis, lub ktoś z was wie już, jak odmienić naszą towarzyszkę w ludzką formę? Jeśli nie, to zalecam mojemu przełożonemu natychmiastowy odwrót do bazy.
- Chcesz ją zostawić samą? Cywila? - spytał Claude-Henri.
- Nie wiemy. Dopiero tu przyszliśmy, potrzeba na to czasu. Czy jesteś w stanie zidentyfikować gdzieś wśród łusek naszyjnik czy medalik, który dotknęła? - zapytała Leokadia.

- Chcę uchować waszą większą część - Erick odparł bez krzty zniechęcenia mężczyźnie. Po słowach Leokadii podszedł bliżej smoka, patrząc na niego wciąż z rezerwą.
- Był bardzo delikatny. Właściwe sam kamień ledwo dotknięty oprawą. Jednak wątpię, że nie zniszczył się po takiej transformacji - odezwał się jeszcze Flanigan, zerkając na szyję smoczej Alexis.
- Jeśli przepadł, to może ta zmiana jest jednostronna? - Claude-Henri spojrzał na smoczycę z pewnym niepokojem. - Ale może właśnie dzięki Alex zdołamy nawiązać porozumienie z przedstawicielami tutejszej cywilizacji? - zwrócił się do Ericka.

Alexis nie wiedziała co zrobić. Nie umiała się z nimi porozumieć, a Erick najwyraźniej chciał zobaczyć jaki ma kolor krwi. I jeszcze drugi smok, który może być zagrożeniem i dla niej, i dla nich. Popatrzyła na ludzi, którzy ją otaczali. Cóż, będą mogli podziwiać, jak się drze. Skoro nie umie dogadać się z nimi, może przynajmniej umie w smoczym. Wyprostowała się i wyciągnęła głowę do góry, zamachała skrzydłami i wydarła się tak, jak umiała. “Nie jestem wrogiem!”
Claude-Henri skrzywił się odrobinę, gdy wydany przez Alex ryk rozdarł powietrze.
- Płuca to ty masz - przyznał. - Krzyczysz na nas, czy mówisz coś do tamtego smoka? Kiwnij głową raz, albo dwa razy.
Smoczyca dwukrotnie kiwnęła głową i przysiadła czekając na odpowiedź drugiego smoka.
- Chociaż coś wiemy - stwierdził Claude-Henri. - Teraz przynajmniej coś wiemy. Poczekajmy, może Alex zdoła się z nim dogadać - zaproponował.
- Właśnie! Może to okazać się to ważne dla naszej ekspedycji! - Henrietta żywo przyklasnęła słowom Kanadyjczyka.

- Nie, nie ma mowy! Japończycy przeciw smokom musieli używać śmigłowców z wyrzutniami rakiet, a my nie mamy środków, żeby się z czymś takim mierzyć - postawił się Dada, który wreszcie zakończył proces oceny zagrożenia. - Wynosimy się stąd i to natychmiast. Wszyscy - mówiąc to skierował wzrok również na smoczycę, w której ewidentnie nie widział bestii tylko tą sympatyczną dziewczynę, którą znał.

Karger już coś chciał powiedzieć, ale dowódca spojrzał na niego wymownie.
- Alex, będziesz musiała trzymać się nisko przy ziemi, żeby to coś nie wypatrzyło ciebie między drzewami - polecił Bello. - A chorąży... Będzie musiał sobie poradzić - dodał z trudem o tym oznajmiając.

Póki co na niebie było cicho, żadna odpowiedź na słowa Sorel nie pojawiła się.

GATE - 2

Mayers parsknął pod nosem po tym jak Mikhail zaczął rozdawać rozkazy.
- Zostańcie tu, ja pójdę na górę - stwierdził i podszedł do schodów, po których ostrożnie zaczął wspinać się na górę. Pozostali czekali.

- Czysto - zameldował z góry Legionista. - Są kolejne schody, i jeszcze jedne na jeszcze wyższy poziom
- Idziemy do ciebie - odparł Young i skinął głową na Claire, która już nie mogła ustać w miejscu. Dziewczyna zwinnie niczym sarenka przeskoczyła po stopniach wchodząc na wyższy poziom. Wkrótce wszyscy znaleźli się na drugim poziomie biblioteki. Wąski korytarz przedzielał półki na lewą i prawą stronę, a po jego środku stały schody.
- No to idziemy dalej... - powiedział Dave i ruszył przed siebie.

Oddalali się coraz bardziej od miejsca z portalem, lecz nie znajdowali niczego poza schludnie ułożonymi na półkach książkami. Mayers szedł na przodzie, sprawdzając każdą alejkę nim pozostali do niej doszli.
- Co... - Dave, zatrzymał się, zaskoczony czymś co zobaczył. Już zrobił krok w prawą alejkę, kiedy coś rzuciło nim w przeciwną stronę. Legionista poleciał w lewą alejkę, jakby uderzony przez wielką niewidzialną rękę i upadł z jękiem na plecy.
Young zareagował natychmiast unosząc karabin.

- Schować się i nisko! - syknął do cywili i zaczął skradać się do alejki w której było coś co zobaczył Mayers.
- Uważajcie to nie jest przyjazne! - warknął Dave, dając przy okazji znać, że żyje.
Normand ściągnął ciężki plecak i odstawił go ostrożnie na ziemię, starając się przy tym nie narobić hałasu. Jego zaufany rewolwer leżał już wygodnie w dłoni, odbezpieczył go więc tylko i wycofał się nieco w tył, tak aby mieć baczenie na alejki równoległe do tej w której krył się przeciwnik. Nie chciał by zostali oflankowani.
Mikail zrzucił plecak na podłogę i rzucił krótko do legionistów.
- Pamiętajcie, że jesteśmy gośćmi! - Następnie wziął głęboki wdech i zamknął oczy. Otwarta prawica powędrowała w kierunku alejki w której “coś” było. Mamrotał cicho w łacinie. Ot, “komendy” dla ugruntowania podświadomości na rzeczywistości i starał się rozszerzyć swoją aurę w kierunku tego “czegoś” wypełnioną spokojem i ciekawością.

Starania Niemca przyniosły efekt. W myślach zobaczył swoje otoczenie, które gęsto utkane było energią. Magią. A tam, za półkami stała sylwetka, której aura nie przywodziła na myśl nic dobrego. Istota natychmiast spojrzała na niego.
- O kurwa! - zostało przerwane solidnym wybuchem. To co stało za półkami musiało to wywołać. Na podłogę posypały się książki i drzazgi z półek. Oczom wszystkich ukazał się tajemniczy osobnik.

Łysa czaszka, długie szpiczaste uszy, czarne białka oczu i siny kolor skóry. Ubrany był w ciemnobrązową szatę. Wyciągnął w kierunku Mikhaila rękę i wystawił tylko dwa palce - wskazujący środkowy - zupełnie jak dzieci kiedy bawią się, że mają w dłoni wyimaginowany pistolet. Niemiec poczuł, że ma ostro przesrane i instynktownie rzucił się na podłogę.
Ale nim cokolwiek się wydarzyło, rozległ się strzał.
Czarne plamy zaczęły rosnąć na boku ciała nieznanego osobnika. On sam w pierwszej chwili nie wyglądał na przejętego, że seria z karabinu Yunga poszatkowała mu ciało. Wziął do ręki fiolkę, którą do tej pory zwisała na sznurku u jego pasa i jednym haustem wypił jej zawartość. Upuścił fiolkę, która zbiła się jak tylko dotknęła podłogi i zrobił krok w kierunku Mikhaila. Ale noga się pod nim ugięła.

Obcy miał minę jakby po raz pierwszy w życiu coś go zaskoczyło. Upadł na podłogę, zalewając ją własną krwią, która była czarna jak smoła. Przyłożył dłoń do ran i... skonał, ale na jego twarzy pozostał grymas niedowierzania.

Kiedy Mikali dostrzegł w myślach sylwetkę obcej istoty poczuł coś niegodziwego. Wiedział, że To Coś go widzi i wiedział, że nic dobrego z tego nie wyniknie. Gwałtownie otworzył oczy, by je przymknąć kiedy wybuch posypał drzazgi wszęcie wokoło. Postać patrzała na niego, a on wiedział, że ma przesrane...

Właśnie stał się celem do zlikwidowania.

Wyciągnięte palce Czegoś w jego kierunku nie zwiastowały wesołej zabawy. Zwiastowały rychły koniec. Instynktownie rzucił się na podłogę. Nie miał zamiaru zwiedzać biblioteki w tysiącu małych kawałków mięsa i kości!

Wtedy odezwała się krótka seria z karabinu, a Psycholog, z pozycji podłogowej patrzał jak postać robi krok i pada na posadzkę. Tak niedaleko od niego. Tak, było blisko. Zbyt blisko jak dla Niemca, ale co tam. Żył i tylko to się liczyło. Żył i... miał fizyczny dowód na to, że magia istnieje!

Nie chcąc umoczyć się w poszerzającej się plamie czarnej krwi wstał z posadzki. On, Mikail Küchler, był zadowolony. Delikatny uśmiech zawitał na jego twarzy. Choć nie było to przyjazne pierwsze spotkanie z obcą formą życia... ale wiedział, że i on posiądzie sekret magyji. Miał nową motywację. Nowe sił, by do tego dotrzec!

Claude-Henriemu niezbyt spodobało się zaproponowane rozwiązanie, ale doszedł do wniosku, że nie zdoła przekonać wojaków do zmiany decyzji. Ale jeden problem widział.
- Chcecie go zostawić? Z pewnością da sobie radę, ale może warto by zostawić mu informację, notatkę, że w pobliżu może się smok kręcić?
- Czekajcie. Wy nie żartujecie? - Leokadia spojrzała zdziwiona na wojskowych - Naprawdę chcecie ściągnąć do bazy smoka? Ja wiem, że to jedna z naszych i nie możemy jej zostawić. Przed chwilą ewidentnie słyszeliśmy drugiego smoka. A to może być zagrożenie dla wszystkich a może i dla całej misji. I dla niej. Co zrobią Ci z bazy jak zobaczą smoka? Zaczną grzecznie pytać, kto to, czy strzelać? Nie znacie innego miejsca w którym można ją bezpiecznie ukryć i sprowadzić zaznajomionych ze sprawą naszych?
- W bazie nie zaczną strzelać, jeśli zostaną uprzedzeni - odparł Claude-Henri. - Ale jeśli ruszymy do bazy, to możemy tam ściągnąć tego drugiego smoka. A to nie Alex może być zagrożeniem dla wszystkich, tylko tamten, o którym nic nie wiemy.
- Dokładnie o niego mi chodziło - Leokadia przytaknęła. - A gdyby się rozdzielić? Cześć przejdzie przez ścianę szukać chorążego, a druga część ukryje Alex i wezwie posiłki?
- To by, chyba, było najlepsze wyjście. - Claude-Henri skinął głową Leli, po czym spojrzał na Dadę, który pod nieobecność Higginsona dowodził wojskowymi. - Dałoby to szansę uniknięcia niebezpieczeństwa i pewne zyski. Byłaby szansa, że nikogo nie stracimy.
- Ja i Henri, jeśli się zgodzi - tu Lela spojrzała na rzeczonego, który natychmiast skinął głową - moglibyśmy powalczyć z tą ścianą. Przydałby nam.się jakiś mały ładunek wybuchowy.
Ta opcja, z wysadzaniem czegokolwiek, mniej się Claude-Henriemu spodobał, ale nie zamierzał na ten temat dyskutować, bo osłabiłoby to ich pozycję negocjacyjną.
- Tylko w razie ewentualności - dodała dziewczyna na wszelki wypadek.
- Leokadia już raz się przez ścianę przedostała - dorzucił Claude-Henri. - Bez użycia siły - podkreślił. - Może uda się jej mnie też przeprowadzić. A wtedy smok by nam nie zagroził, a poza tym moglibyśmy odszukać Arthura.
Leokadia energicznie pokiwała głową, żeby było wiadomo, że zgadza się z każdym słowem Claudie-Henriego.

- Gówno a nie będzie musiał sobie poradzić - warknął Erick na stwierdzenie Bello o losach chorążego Higginsona. - Legia nie zostawia swoich. Tak więc zabieraj stąd cywili, a ja wyciągnę chorążego - dodał z zawzięciem, po czym zerknął na Claude-Henri i Leokadię. - Mógłbym skorzystać z waszej pomocy, jeśli wiecie, jak się przedostać przez tę cholerną ścianę.
- Chcesz tam przejść, a jeśli nie znajdziesz Arthura, zostać po tamtej stronie? - spytał Claude-Henri. - Bo sam nie wrócisz. Lepszym rozwiązaniem będzie, jeśli w trójkę ruszymy za Arthurem.
- Najpierw zobaczmy, czy uda nam się przejść, potem zdecydujemy - odparł Erick.
Alexis rozpostarła skrzydła i zamachała nimi, jakby próbowała je rozciągnąć przed lotem. Ani jej się śniło wracać do bazy. Bezpiecznie, to też nudno. Baza z kolei nie dość, że na pewno brzmiała nudno, to w dodatku nie brzmiała nawet bezpiecznie. Nie widziała też specjalnego sensu rozdzielać się. Jeśli cokolwiek grozi grupie ze strony drugiego smoka, to ich rozdzielenie się może przynieść najwyżej same problemy. Co prawda Alexis “nie miała głosu”, a jednak… Nieco znudzona dalszymi dyskusjami poderwała się do lotu - zdecydowanie bardziej skutecznie niż za pierwszym razem - i przeleciała kilkanaście metrów nad grupą, w stronę, z której przybyli. Wylądowała, spojrzała znacząco na nich, na miejsce z którego przyszli, po czym wydała z siebie pytający dźwięk.
- Z Alex raczej nie podyskutujemy - powiedział Claude-Henri. - Ona zdecydowanie ma swoje zdanie na różne tematy. Wracajmy do tej ściany, za którą jest Arthur.
Uznał, że dość czasu stracili na gadanie, więc nie czekając na pozostałych ruszył we wskazanym przez siebie kierunku, pociągając równocześnie za sobą Lelę.
- Ruchy! - ponaglił Erick. - Dada, wracaj do bazy zdać raport. Niech chorąży Maelstrom zadecyduje, co robić. My w tym czasie spróbujemy wydostać Arthura.
Claude-Henri nie czekał na reakcję Dady. Uważał, że Legia może sobie swoje sprawy załatwiać między sobą, natomiast pozostali powinni robić to, co powinni zrobić, by osiągnąć zamierzony cel. W tym przypadku - przedostanie się przez 'magiczną' ścianę.

Bello przyglądał im się z powątpiewaniem. Zapewne w to co chcieli zrobić i w pomysł by we dwóch wracać do bazy. Ale na wyglądało by był zły na Flanigana za przejęcie inicjatywy.

W tym czasie ci najbardziej zmotywowani, czyli wszyscy poza Dadą i Rainbowem, którzy ciągnęli się na końcu skierowali swoje kroki do feralnej magicznej ściany. Najwięcej z tym problemu miała Alex, z uwagi na znaczny rozmiar ciała, ale ruch sprawiał, że coraz lepiej panowała nad nim i z każdą chwilą oswajała się z nim.
Na miejscu zainteresowani stanęli w półokręgu, by każdy miał okazję widzieć z czym mają do czynienia.
- Jak się w to strzela to się tak jakby rozdziera - wspomniał Rainbow.
- Ale po chwili "zrasta się" - dodał Bello.
- A Lela potrafi przez nią przechodzić - odezwała się Henrietta. - Może zacznijmy od sprawdzenia czy może przeprowadzić kogoś więcej, niż tylko siebie? - zaproponowała rozpoczynając burzę mózgów.
- Może ja, skoro już wcześniej wysunąłem taką propozycję - zasugerował Claude-Henri. Poza tym, czego nie zamierzał mówić, uważał, że lubi Lelę bardziej niż pozostali i mniej niż inni jest gotów ryzykować jej życiem. - No ale to ona, jako... przewodniczka - spróbował znaleźć odpowiednie słowo - powinna zdecydować - dorzucił kolejny argument.

- Nie traćmy czasu - mruknął Erick, co jakiś czas zerkając na boki.
- Tak - odparła Leokadia - nie traćmy czasu. Najlepiej jeśli pierwszą próbę podejmę z Henrim. Z wielu względów. - Których najwyraźniej nie miała zamiaru wymieniać. Gestem wskazała Henriemu skałę i nie czekając na ewentualne protesty sama ruszyła w jej kierunku.
- Spróbujemy - powiedział Claude-Henri, który nie miał nic przeciwko tej propozycji, a z kolei wiele za. Z powodów, o których również nie zamierzał rozmawiać.
- Złapać cię za rękę, czy może lepiej objąć w pasie? - spytał, gdy znaleźli się oko w oko z zamaskowanym przejściem, na którym nie widać było ani odrobiny śladów po wcześniejszym ostrzale. - Może w tym drugim wypadku skała potraktuje nas jak jedno ciało.
Skojarzenia z pewnym cytatem z Biblii nasunęły mu się już po wypowiedzeniu ostatnich słów. Miał jednak nadzieję, że nikt ich nie skojarzy.
- Stań za mną i połóż swoje dłonie na moich. Myślę, że jeśli uda nam się przełożyć dłonie, to przejdziesz… - Leokadia zamyśliła się nad doborem słów - tak jak to sam ująłeś.
Dziewczyna stanęła na wprost do ściany i położyła na niej swoje dłonie. Kątem oka obserwowała swojego przyjaciela, który natychmiast spełnił jej prośbę, nie tylko łącząc ich dłonie ale i przytulając się do dziewczyny.
Lela na moment zapomniała co ma robić. To było bardzo miłe uczucie, znaleźć się tak blisko Henriego. Można by rzec, zaskakująco miłe. Zamknęła oczy wyobrażając sobie, że stają się jednym ciałem. Dla ściany. Jednym ciałem dla ściany…
Skupienie się na odpowiedniej myśli zajęło jej chwilę. W końcu naparła na ścianę, próbując odtworzyć scenariusz ze swojego poprzedniego przejścia.
Claude-Henri spróbował myślami wesprzeć Lelę, chociaż miał świadomość, że ściana na niego i jego myśli raczej nie zareaguje. Miał jednak nadzieję, że z czasem, po kolejnej próbie, i to się zmieni. Wszak palcami dotykał nie tylko dłoni dziewczyny, ale i - czubkami palców - skalnej ściany. A nuż magiczne przejście nauczy się go rozpoznawać...
- O czym myślisz? - zapytała szeptem dziewczyna.
- O ścianie. Żeby nas przepuściła - odparł jeszcze ciszej. - I o tobie, chociaż nie powinienem.
- Nie powinieneś - przyznała. - Ja też - dodała Leokadia, starając nie poruszyć się i zachować całkowitą powagę. Dobrze, że stała tyłem do Henriego.
- Muszę przyzwyczaić się do twojej bliskości - odparła po chwili.
- Bardzo mi będzie przyjemnie, jeśli będziesz moim stałym przewodnikiem - odrzekł Claude-Henri. - I... - nie dokończył.
- I? - zapytała Lela.
- Nie będzie żadnego 'i' dopóki nie uporamy się ze skałą - odparł. - Nie chcę jeszcze bardziej rozpraszać ani siebie, ani tym bardziej ciebie.
Przez myśli Leli przeszło tysiące myśli zakańczających owo “i”. Uśmiechnęła się pod nosem.
- Nie myśl o ścianie. Myśl o przejściu. I zamknij oczy - poprosiła.
Spełnił jej prośbę i zaczął sobie wyobrażać otwierające się drzwi.
Leokadia zaś po tej krótkiej wymianie zdań starała się skupić znów na przejściu. Tym razem sięgając po pokłady samodyscypliny. Teraz nie chciała dostać się tam by do niego wrócić ale by iść wraz z nim. Tak jak poprzednio uspokoiła oddech, wyciszyła niepotrzebne myśli. Gdy poczuła się gotowa, łagodnie ale stanowczo zaczęła napierać na ścianę.

Przyglądający się scenie Erick, splunął w bok z krzywym grymasem. Nie słyszał, o czym szeptali, jednak z obserwacji mógł się tylko domyślać.
- Na co ja się kurwa zgodziłem… - mruknął pod nosem, poprawiając karabin.

GATE 1 - Arthur

Gadzia łapa jeszcze mocniej zaczęła przyduszać Legionistę, a łeb zbliżył się do jego twarzy, ustawiając ją bokiem by spojrzeć na niego jednym okiem.
- Raaaciaa. Mój luuud jeszt madszejrzszy - wysyczał smok i w chwili kiedy wypowiedział ostatnie słowo, Arthur poczuł coś jakby śruba wkręcała mu się w sam środek mózgu. Wnet stracił czucie w całym ciele, a przed oczami pojawiły mu się obrazy z jego przeszłości. Przelatywały niczym film na przyspieszeniu tak wielkim, że rozmazywało się wszystko, a próba skupienia się na czymś kończyła się napadem mdłości.

GATE 2

Mikail wyjawił swój mały sekrecik, ale w obecnej sytuacji miał poczucie, że dobrze zrobił. Towarzysze byli zaskoczeni, jednak nie wyglądali by zamierzali w najbliższym czasie przygotować dla niego stos i spalić niczym rasową czarownicę. Zabrali co było ich i ostrożnie skierowali się do portalu.
Przejście z biblioteki do jaskini ponownie najbardziej odbiło się na osobie psychologa. Zrobili więc kwadrans przerwy pozwalając Niemcowi dojść do siebie i dopiero po tym czasie ruszyli korytarzem w górę.

Suday powitał ich skinieniem głowy.
- Tu spokojnie a co u was? - odezwał się, badawczo przyglądając się każdemu.
- Wracamy. Opowiemy już po drodze - odparł Young.
- Ale, że do bazy? - dopytał Aakash.
- Mieliśmy pierwszy kontakt - wciął się Mayers na co Turek uniósł w zaskoczeniu brwi. Nie pytał o nic więcej najwyraźniej dobrze czytając z min swoich towarzyszy broni. Już bez ociągania oszukiwacze skierowali się do wyjścia z jaskini.

GATE 1

Pod magiczną ścianą nastała atmosfera wyczeniwania. Leokadia i Claude-Henri stali przy barierze, starając się spełnić pokładane w Zawadzkiej nadzieje. Poza chorążym tylko ona potrafiła przechodzić przez barierę i jeśli mieli iść Legioniście na pomoc to musiała przeciągnąć na drugą stronę pozostałych.
Dziewczyna instruowała mężczyznę samej jednak nie będąc pewną czy dobrze to robi. Skupieni na jednej myśli stali w milczeniu, czując na sobie spojrzenia pozostałych. To rozpraszało i irytowało. Zamknęli oczy i skupili się na pragnieniu przejścia przez ścianę, napierając splecionymi ze sobą palcami dłońmi o barierę. Leokadia czuła jak ugina się ona, wpierw tylko odrobinę, a następnie coraz bardziej. Korciło ją żeby otworzyć oczy, ale powstrzymała się i napierała dalej.

GATE 1 - Leokadia i Claude-Henri

Tak jak i poprzednim razem, bariera ustąpiła niczym pękająca bańka mydlana, a dziewczyna poleciała do przodu, tracąc przy tym punkt oparcia. Wylądowała na miękkiej trawie po drugiej stronie, a po chwili poczuła jak coś ciężkiego na nią spadło i przygniotło do ziemi. Kanadyjczyk podniósł się z Zawadzkiej, tak szybko jak na to pozwolił mu jego refleks i usiadł na trawie, odwracając głowę w kierunku z którego przybyli. Henri widział wysoką ścianę, która jednak połyskiwała.
Ta sama ściana, dla Leokadii wyglądała zupełnie inaczej. Widziała jak Dada i Henrietta zaglądają przez nią i coś mówią, jednak głos nie dochodził do niej. Czuła się jednak zmęczona i zaczynała boleć ją głowa. Ale znajdowali się na ścieżce.

GATE 2

Pierwsze dwa kwadransy drogi spędzili na opowiadaniu Sudeyowi co znaleźli i co wydarzyło się w bibliotece. Turek kręcił głową z niedowierzaniem.
- Słaby ten pierwszy kontakt - skomentował.
- Zauważyliście zaskoczenie tego dziwoląga jak oberwał serią? - zauważyła Claire, która do tej pory szła cicho, zamyślona nad wydarzeniami. - Zupełnie jakby zdziwił się, że coś było w stanie go skrzywdzić
- Dobrze, wolę nie myśleć co by się stało gdyby kule się go nie imały. Skoro zaatakował bez ostrzeżenia to opcji na przyjaźń raczej nie mieliśmy - skomentował Young.
- Lepiej, żeby jego koledzy równie bardzo się zdziwili - sarknął Mayers. - Nie dość, że gościa zajebaliśmy to jeszcze doktorek go zostawił w takim stanie, że posądzą nas o sadyzm i tortury - zaśmiał się z zadowoleniem i skinął z uznaniem Wolfowi.

- Stop - syknęła panna Durand nagle się zatrzymując i dając ręką znać by nie ruszali się. Wskazała kierunek. Z początku wydawało się, że między drzewami, kilkadziesiąt metrów od nich nic nie ma i jedynie liście ocierają się o siebie szeleszcząc. Yung wyciągnął małą lornetkę i jego mina zrobiła się poważna. Dał znak, by skryli się za rozłożystym krzewem porastającym skałę. Po tym co przeszli w bibliotece nic dziwnego, że adrenalina od razu im podskoczyła. Dowódca po kolei przekazywał lornetkę, by każdy mógł zobaczyć o co to zamieszanie.

Daleko przed nimi, między drzewami przechodziła dziwaczna istota. Na oko miała dwa i pół metra wysokości, może więcej, bo miała przygarbioną sylwetkę. Sprawiał wrażenie jakby szedł bez celu i nie zauważył ich. Rogaty stwór, o łysej czaszce, z rysami nieco przypominającymi wcześniej zastrzelonego przez nich osobnika, ale skóra na dłoniach i głowie przypominała strukturą drewno. Ubrany był w futrzane skóry różnych zwierząt. Początkowo poruszał się równolegle do ich trasy, ale po jakiejś chwili zaczął odbijać ku ich ścieżce, lecz oddalał się od nich. Z dużego dystansu widzieli jak przeciął trasę poszukiwaczy i poszedł dalej, w końcu całkowicie znikając w leśnej gęstwinie.
- Odczekamy dziesięć minut - szepnął Yung, który po dzisiejszym dniu miał już najwyraźniej dość spotkań z tubylcami.

GATE 1 - Erick i Alex

Tak długo nic się nie działo przy magicznej ścianie, że gdy w końcu się zadziało to w pierwszej chwili nikt nie zareagował.
- Udało jej się - stwierdził oczywistość Rainbow, a Dada podszedł w tym czasie do miejsca gdzie jeszcze chwilę temu Leokadia i Claude-Henri opierali się o chropowatą ścianę.
- No jasne, że się udało. Czemu miałoby nie udać się? - prychnęła Henrietta i również podeszła by zbadać skałę. - Wspominała o tunelu. Nie wiemy czy Alex się zmieści - powiedziała i odsunęła się, wracając do smoczycy.

- Alex. A może spróbujesz podlecieć, zobaczyć jak to wygląda z góry? - zaproponowała blondynka, ale zaraz żachnęła się w problemie, jakim było zdanie relacji z tego oblotu. - Zabrałabyś mnie ze sobą i później bym reszcie opowiedziała co widziałyśmy.

Natomiast Erick zupełnie nie skupiał się na wydarzeniach dziejących się przed ścianą. Rozpraszało go coś. Nie wiedzał co to było więc spróbował się skupić na tym przeczuciu. Skierował spojrzenie w kierunku z którego przyszli. Miał dziwne wrażenie że coś tam się znajdowało. Wtedy zdał sobie sprawę, że już podobne odczucia miał w tym świecie. Wpierw przy spotkaniu z mega-wilkami, a później z tym małym skrzydlatym wszarzem.

GATE 1 - Arthur

Arthur miał wrażenie, że jego katorga trwała wieczność. Czuł roztrzęsienie. Minęła dłuższa chwila nim zorientował się, że nic go już nie przyciska do ziemi. W głowie czuł tępy, pulsujący ból, a cała zawartość jego żołądka domagała się wolności. Jeszcze przez jakąś chwilę po głowie tłukła mu się melodia Kick Axe "Nothing gonna stand in our way".
Kiedy udało mu się zogniskować wzrok, pierwsze co zobaczył to olbrzymią białą plamę, która wkrótce nabrała szczegółów i przybrała postać znajomego smoka. Gad znajdował się kilka metrów od niego i siedział w pozie kociej, z ogonem owiniętym wokół miejsca gdzie siedział i przypatrywał mu się.
- Pszzepraszam... - odezwał się widząc jak Higginson z trudem usiadł. - Mówilesss prawwdeu, człowieku z innneego swiaaata - mówił dalej. - Musssiałaam mieć pewność. Przeprasszam, że weesszłam ci do glooowyy... Andrew