***

***

- Z tego co zrozumiałam, i gdzie się znajdujemy, zostało nam jeszcze około dnia, może półtora, nim dopłyniemy do… - Iris musiała chwilkę pomyśleć, odpalając papierosa - …do Carauari. Stamtąd już wejdziemy w dżunglę. Powoli więc wypadałoby przemyśleć sprawę, jak się za kolejny etap podróży weźmiemy. Będziemy wynajmować jakiś tragarzy, i tym podobne sprawy, by nam towarzyszyli? Czy zdajemy się tylko na nas, na naszą piątkę, wchodząc w zieleń? W sumie jacyś ludzie powinni na nas czekać w Carauari… profesor Bloom przygotował każdy etap wyprawy? Inaczej co, zostawiamy gdzieś nasze walizy, i bierzemy tylko to, co najpotrzebniejsze? - Iris parsknęła.
- Ja… zdam się na was i na wasze doświadczenie, jeśli trzeba, to jakoś poradzę sobie z noszeniem swoich rzeczy… - Sarah odpowiedziała pierwsza, odpowiadając nieco gorączkowo. Owszem, była w stanie nosić swoje rzeczy medyczne, ale nieco żal byłoby jej się rozstawać z całością swoich rzeczy, zostawiając je gdzieś w mieście. - Chociaż jeśli mam wybierać, to potrzebowałabym czyjejś pomocy w doborze najpotrzebniejszych rzeczy do dżungli.
- Najlepszym wyjściem byłoby wynajęcie tragarzy - powiedział Daniel. - Bez względu na to, czy ktoś będzie na nas czekać, czy nie. Oczywiście trzeba zabrać rzeczy najpotrzebniejsze, ale i tak przyda się nam ktoś, kto zna okolicę, obyczaje i potrzeby tamtejszych plemion. Trzeba by zabrać rzeczy na podarki i ewentualny handel.
- Zdecydowanie musimy mieć miejscowych pomocników i przewodnika. Bez tego za chwilę będzie potrzebna kolejna wyprawa ratująca nas… A właściwie poszukująca naszych szczątków - wtrącił się pastor.
Skinął tylko reporter, potwierdzając słowa innych. Skoro jeszcze jakieś grupy tragarzy mogły na nich czekać, tym lepiej. Generalnie reporter zaś sobie po prostu siedział przysłuchując się. Albowiem wszyscy mniej więcej ustalali co potrzeba, nie było więc sensu strzępić języka.
- Z pewnością nie będą nam potrzebne wieczorowe kreacje czy eleganckie garnitury - zażartował Daniel. - To by trzeba zostawić w Carauari.
- Jak będą tragarze, to nie gra to roli? Poniosą co trzeba… - Lekko uśmiechnęła się Iris.
- Niby tak, ale czym więcej gratów, tym więcej tragarzy. A to zwiększa koszty - skomentował Ebenezer.
- No i nie ma gwarancji - dodał Daniel - że w jakimś momencie tragarze nas nie zostawią pod jakimś pretekstem. Że dalej niebezpiecznie, że tabu... Im mniej rzeczy będziemy mieć ze sobą, tym lepiej.

Detektyw nieco się zdziwiła na słowa Ebenezera, ale najpierw puściła dymka, i odczekała, co miał do powiedzenia Daniel.
- Koszty? Skoro niby na nas tam będą czekać owi tragarze, to chyba są opłaceni przez Blooma? Podobnie jak bilety Olimpica, czy pierwotny statek na amazonce… który nam uciekł sprzed nosa - lekko się uśmiechnęła.
- No jasne. Ale pytanie, ilu ich jest? Bo, być może, żeby zabrać wszystkie graty będziemy musieli zatrudnić dodatkowych.
- Być może zabrzmi to nieco niestosownie, ale na początku była nas siódemka, obecnie zaś piątka… więc nie ma się czym przejmować? - Iris przewróciła oczkami.
Daniel lekko się uśmiechnął.
- Nawet gdyby miały tam na nas czekać dwa tuziny tragarzy - powiedział - to i tak targanie ze sobą balowych kreacji mija się z celem.
- Jak już wspomniała Iris, profesor Bloom na pewno wszystko przygotował na miejscu dla nas wszystkich, więc pewnie tragarze dadzą radę, skoro jest nas dwójka mniej… - Sarah powiedziała lekko smutnym tonem. - A odrzucenie dwóch kiecek i trzech garniturów, to nie jest jakaś wielka różnica. Ubrania się też mogą przydać na miejscu, jeśli nie do ubrania, to przydatny może być ich materiał, chociażby mi w ostateczności nawet do opatrunków… - Ciągnęła temat lekarka, jakby trochę jej zależało, by nie zostawiać rzeczy za sobą.
- Wszak nie ma problemu. - Daniel nie zamierzał się spierać, chociaż nie wyobrażał sobie jak Sarah wykorzystuje kawałki jego garnituru w charakterze bandaża. - Zobaczymy, co nam załatwił Bloom i potem zdecydujecie.
Ebenezer spojrzał tylko na “kuzyna” ze zrozumieniem i machnął ręką, uznając że nie ma o co się spierać. Wszak mieli ważniejsze rzeczy na głowie.
- Mam nadzieję, że wszyscy mają podstawowe rzeczy? - powiedział Daniel. - I zapomnijcie o krótkich spódniczkach i wyciętych bluzkach z krótkimi rękawkami - zażartował, spoglądając na dziewczyny.
- Czyli co, od razu gołe?? Ale wy wtedy też! - Zaśmiała się Iris.
- Wszak Indianie tak chodzą.... i Indianki... - podobnym tonem odparł Daniel. - A oni wiedzą najlepiej, co jest dobre w tym klimacie.
Wielebny tylko fuknął i wzruszył ramionami z dezaprobatą, na teksty o chodzeniu nago. Było w tym oczywiście znacznie więcej zakłamania niż prawdziwych przekonań, gdyż w myślach zaczął już sobie nawet wyobrażać chodzące nago Iris, Sarah i Jess…
Reporter wzruszył ramionami. Żarty bowiem żartami, ale chyba nie miał ochoty przy smutnej chwili. Podobnie Sarah, jedynie na moment lekko uniosły się jej kąciki ust na odpowiedź Iris, ale zaraz jednak humor jej się pogorszył.
- A swoją drogą, to macie jakieś tropy Iris? - zapytała Sarah. - Ja rozmawiałam z bosmanem tego statku, jeszcze zaraz ma nas z Ebenezerem zaprowadzić do kogoś tutaj, kto może coś wiedzieć…
- Tak szczerze? Jakoś się tym do tej pory nie zajmowałam - Detektyw się zaśmiała, i łyknęła whisky ze szklaneczki - A zresztą kogo pytać było, i gdzie? Po tych małych, prymitywnych wioskach po drodze? Jest ich tak wiele, a akurat trafić do tej samej co Evelyn… - Iris wzruszyła ramionami - Tutaj w Tefé, to jednak już co innego. Można się tym zająć, ale jak sama wspominałaś, że was bosman zaprowadzi gdzie trzeba, to jest powód, by węszyć i gdzie indziej?

***

~

~

~

Ebenezer po zakończonym pochówku Johna przykląkł na chwilę przy mogile i zmówił krótką modlitwę. Potem wszyscy udali się na stypę. A tam jak to na stypie, atmosfera była mocno drętwa. No bo w sumie i jaka miałaby być? Towarzystwo szybko się rozpierzchło. Pastor, tak jak obiecał, poszedł razem z Sarah i bosmanem zasięgnąć języka na temat zaginionej córki profesora Blooma. Na miejscu zastali sklep z przeróżnym asortymentem. Wielebny kupił dwie butelki dobrego trunku, czekoladki, paczkę ciastek i niewielki bukiet kwiatów. Chciał zrobić dobre wrażenie na kapitan, z którą był umówiony na dzisiejszy wieczór. Sarah w tym czasie uszczegóławiała wiedzę, którą zdobyli na temat Evelyn. W sumie wiele się nie dowiedzieli. Wszystkie tropy wskazywały na podróż do buszu i… dość frywolne zachowanie zaginionej. Może to ten klimat tak działał na ludzi? Z racji gorąca, zarówno kobiety jak i mężczyźni odkrywali dużo. No więc i pokusy były wszędzie…
Wrócili na statek tuż przed umówioną godziną wypłynięcia. Trochę się przewlekło, bo Ebenezer uparł się, że musi wziąć kąpiel w mijanej po drodze łaźni. Na statku pastor udał się do swojej kajuty, gdzie założył czysty garnitur. Trochę cała ta oprawa nie pasowała do warunków w jakich się znajdowali, jednak Thompson chciał być postrzegany jako gentleman. Około godzinę po wypłynięciu, gdy od jakiegoś czasu statkiem sterował już bosman, Ebenezer zapukał do kabiny kapitan.
- Kogo niesie?? - Dało się usłyszeć z wnętrza kabiny.
- Ebenezer, byliśmy umówieni - odrzekł dość nieśmiało pastor.
- A tak, wejdź! - Powiedziała Jess.

W kabinie panował mały rozgardiasz. Tu i tam leżały porozrzucane ubrania, jakieś książki, mapy… puste butelki po alkoholu. I mimo otwartego, dużego okna, było duszno… ale Ebenezerowi zrobiło się jakoś tak jeszcze bardziej, na widok kapitan.
Lekko spocona kobieta, z błyszczącą tu i ówdzie skórą, miała na sobie jedynie nieco porozciąganą koszulkę, i zdecydowanie nic pod spodem, luźne spodnie, oraz brakowało jej butów.

W sumie… oboje spojrzeli po sobie z lekkim zaskoczeniem.
W szczególności, że Thompson był ubrany na galowo, czysty i wyperfumowany. W jeden dłoni trzymał bukiecik kwiatów, w drugiej słodycz. Spod pachy wystawała mu butelka trunku.
- Witaj… - powiedział trochę zmieszany pastor - to dla Ciebie - powiedział wręczając Jess kwiaty, zaś resztę przyniesionych rzeczy kładąc na stoliku.
- Pięknie wyglądasz - dodał. I nie było to w ustach wielebnego kłamstwo, gdyż dowódczyni krypy naprawdę mu się podobała. Jak cholera. Mimo jej stylu bycia, zachowania i innych widocznych na pierwszy rzut oka wad, pastor zabujał się jak nastolatek.
- Ummm… - Wyraźnie ją wszystkim zaskoczył, i Jess aż zamrugała kilka razy - Taaak… to… dziękuję! I siadaj… - Wskazała miejsce przy małym stoliczku. Najpierw jednak stamtąd zgarnęła kilka jakiś rzeczy, i z rozbrajającą miną lekko nimi cisnęła w inne miejsce.
- Dziękuję, że zgodziłaś się ze mną spotkać - powiedział wielebny, cały czas wpatrując się w kobietę.
Po tym nastąpiła chwila niezręcznej ciszy. Ebenezer miał jednak wprawę w gadaniu nie mniejszą, albo nawet większą niż w podróżowaniu. Lata prawienia rzęsistych kazań zbudowały u niego pewność siebie i łatwość w wysławianiu się, toteż szybko otrząsnął się z towarzyszącego mu na początku zmieszania.
- Napijemy się? - spytał retorycznie, otwierając przyniesioną butelkę - masz jakieś kieli… kubki, czy pijemy z gwinta? - zapytał szczerząc zęby.
- Szklanki gdzieś tu były, moment… - Kobieta zaczęła się kręcić po "rupieciarni" w poszukiwaniu naczyń, czasem i odwrócona tyłem do Ebenezera. Po chwili znalazła dwie szklanki, i postawiła je przed gościem na blacie, samej i zasiadając przy stoliku.
Duchowny polał i otworzył ciastka - mam nadzieję, że lubisz słodycze? - zapytał - powiedz, jak taka piękna kobieta została przewoźnikiem na Amazonce? Nie wyglądasz na kogoś kto mieszkał tu całe życie. Zdradzisz mi choć trochę swojej historii?

Jess najpierw wsadziła kwiaty do jakiejś pustej flaszki(!), po czym zerknęła na rozlany do szklanek alkohol, a potem na Ebenezera.
- To w sumie nudna historyjka, nic wielkiego… co pijemy? - Złapała za swoją szklankę, i powąchała - Mogę opowiedzieć…
- Bardzo chętnie posłucham - odrzekł pastor - a pijemy cachaçę. Ale nie taką zwykłą, jaką sprzedają w byle spelunie, tylko jej droższą wersję, specjalnie starzoną w jequitibie.
- Ulala… - Powiedziała z lekkim uśmieszkiem Jess, brzdęknęła szklanką o szklankę, i napiła się sporego łyka - Niezłe, niezłe… - Pokiwała głową z aprobatą.
- To co by tu… mój ojciec był rybakiem, łowił na rzece Rio Negro… a matka nic tylko rodziła dzieci - Kobieta parsknęła - Była nas siódemka… żyliśmy prosto, ale szczęśliwie raczej. Kiedyś już nie był w stanie wypływać, zdrowie popsute, i tak dalej… bracia przejęli interes. W końcu się o niego pokłócili, łódź sprzedali, pieniądze rozdzielili… każdy poszedł swoją stroną…
- A nie myślałaś żeby się stąd wyrwać, zacząć nowe życie gdzieś indziej? Z dala od piratów, owadów i gorąca - wielebny puścił trochę wodze fantazji wyobrażając sobie siebie i Jess na ślubnym kobiercu, w zborze w Burlington. Jednak nie wspomniał nic o swoich marzeniach. Na takie deklaracji było o wieeeeele za wcześnie.

Jess parsknęła, i pokręciła głową.
- Ja już zaczęłam nowe życie - Łyknęła całą zawartość swojej szklanki - Poznałam Antônio… świeć panienko nad jego duszą - Kapitan się szybko przeżegnała dwoma palcami - …"Venture" to był jego statek. Byliśmy zaręczeni już… ale wplątał się w ciemne interesy. Został zabity, a ja go pomściłam - W jej oczach pojawił się błysk - Siedziałam pół roku w więzieniu… statkiem opiekował się Lamarcus, mój bosman. A kiedy wróciłam, ja zostałam kapitanem. Po drodze przygarnęliśmy Jimmiego, i jakoś to leci i sobie radzimy… no albo radziliśmy, do paru ostatnich dni - Jess spojrzała Ebenezerowi w oczy.
- Współczuję… - powiedział pastor smutnym tonem. Z jednej strony faktycznie zrobiło mu się przykro, na myśl o złych wspomnieniach Jess, a z drugiej właśnie dowiedział się, że jego notowania wzrosły.
- Mam nadzieję, że kwestię piratów mamy już rozwiązaną. Czułbym się fatalnie gdybyście ucierpieli z powodu draki jaką wywołaliśmy. Jednak jako chrześcijanin i pastor, nie mogłem patrzeć na zło, którego dopuszczali się ci bandyci, ograbiając biednych wieśniaków - Ebenezer odezwał się po dłuższej chwili milczenia, napełniając jednocześnie opróżnione szklanki trunkiem.
- No to zdrówko… - Kapitan "brzdęknęła" się szklanką z mężczyzną, napiła ponownie, po czym zerknęła na pudełko słodkości - Mówiłeś, że przyniosłeś jakieś czekoladki?
- Czekoladki i ciastka - odparł pastor. Te drugie były już otwarte, natomiast czekoladki znajdowały się jeszcze w zamkniętym pudełku. Ebenezer odchylił wieczko
- proszę - powiedział uśmiechając się do swojej towarzyszki.
- Padre wie, jak się obchodzić z kobietami? - Powiedziała Jess, mrużąc oczka, i zjadła czekoladkę, oblizując ustami koniuszek jednego ze swoich palców, wpatrując się w Ebenezera. A temu chyba zrobiło się gorąco… ale zresztą, i tak było gorąco, a on siedział w upale w garniturze, i pił jeszcze alkohol.
- Szczerze mówiąc to ekspertem nie jestem - powiedział pastor zdejmując marynarkę - w czasach studenckich spotykałem się z dziewczętami, ale później, gdy znalazłem swoje powołanie, ten temat zszedł na dalszy plan, żeby nie powiedzieć - zniknął. Nie byłem zainteresowany relacjami męsko - damskimi. Ale to chyba dlatego, że nigdy nie spotkałem takiej kobiety jak ty…
- Hmmm - Jess nieco zmarszczyła brewki - Ale… jako Padre, to… chyba tak nie wolno? No… z kobietą? - Uśmiechnęła się.
- Jestem pastorem, nie księdzem. Moje wyznanie - ewangelicyzm - nie przewiduje celibatu. Katoliccy duchowni muszą całe życie spędzać w samotności. My możemy mieć żony i zakładać rodziny. Nie ma w tym nic zdrożnego - wytłumaczył się wielebny, pociągając ze szklanki. Ebenezer nie mógł oderwać oczu od Jess. Po alkoholu wydawała mu się jeszcze piękniejsza.
- Ach no tak, nie katolik… - Kapitan pokiwała głową, i znowu się napiła procentów - A ty też coś zjedz - Przesunęła nieco czekoladki w stronę rozmówcy.
- Protestant - pastor uśmiechnął się.
- Szczerze mówiąc to nie lubię słodyczy - dodał po dłuższej pauzie - wziąłem je z myślą o Tobie. Smakują?
- Nie narzekam… - Jess się przelotnie uśmiechnęła, ale chyba i nad czymś zastanowiła - No i dziękuję, tak. A w ogóle… to to wszystko… z jakiejś okazji, czy jak?
- Bez okazji… Po prostu pomyślałem, że Ty i ja… No wiesz… - wielebnemu nagle zabrakło języka w gębie - że moglibyśmy…, znaczy się, że jak moja misja się skończy, to mogłabyś dać mi szansę. Wiem, że to za wcześnie, ledwo się znamy… Ale ja nigdy nie czułem do żadnej kobiety niczego podobnego. Chyba Najwyższy mi Ciebie zesłał - Ebenezer zrobił się czerwony, a tętno przyspieszyło mu jak po przebiegnięciu maratonu. “Jestem idiotą” - pomyślał.

W miarę, jak Ebenezer mówił, i mówił, tak powoli unosiły się brewki kobiety, a usta zadrżały… i jak nagle się głośno nie roześmiała! Tak wesoło, perliście, jak tylko kobiety potrafią. A wielebnemu chyba zatrzymało się serce. Jess z kolei, przecierając nawet łezkę w oku, chwyciła za szklankę, i wypiła całą jej zawartość jednym duszkiem.
Wielebny spuścił wzrok i poszedł w ślady towarzyszki również wychylając całą szklankę.
- Jestem aż tak śmieszny? - zapytał smutnym tonem.
- Nie, nie, nie o to chodzi… - Lekko uśmiechnięta Jess położyła niespodziewanie dłoń, na dłoni Ebenezera - Wszystko jest dobrze?
Pastor spojrzał na Jess, ale nie cofnął dłoni. Przynajmniej przez chwilę, zanim przerzucił wzrok na puste szklanki..
- Chyba kończy się nam trunek - powiedział rozlewając to co zostało w butelce - ale spokojnie, mam jeszcze drugą. Skoro wszystko jest w porządku, to z czego się śmiałaś? - zapytał, wziąwszy głęboki oddech.
- Czy to naprawdę ważne? Nie śmiałam się z ciebie… - Powiedziała kapitan - Rozweseliłeś mnie…
- Cieszę się - odpowiedział nieśmiało Thomson - zaczekaj chwilę, przyniosę drugą butelkę - dodał kierując się do drzwi kabiny.
- Zaczekam - Kapitan przelotnie się uśmiechnęła.
Ebenezer wyszedł lekko chwiejnym krokiem. Po około dwóch minutach wrócił, trzymając w ręku drugą flaszkę napitku.

W międzyczasie, raz zagrzmiało, po czym zaczęło padać… był to jednak lekki, przyjemny deszczyk, dający nieco ulgi w tym upale.

A gdy Ebenezer zbliżył się do kajuty kapitan Jess, usłyszał… muzykę? Kobieta w tej swojej rupieciarni wyszukała gramofon, po czym go załączyła, puszczając jakąś w miarę spokojną muzyczkę.


Sama zaś, stojąc przy stole, oparta o niego lekko tyłkiem, kopciła papieroska, i nieco się kiwała w rytm muzyki.
Pastor wszedł do kajuty i postawił butelkę na stole.
- Zatańczyłbym z Tobą gdyby było miejsce i… gdybym umiał - powiedział stając tuż obok kobiety. Korciło go żeby ją objąć, jednak nie chciał wszystkiego zepsuć. No i jeszcze trochę za mało wypił żeby puściły mu hamulce. Stali tak więc przez jakiś czas obok siebie kołysząc się do muzyki.
- Oj już się tak nie stresuj… - Lekko się uśmiechnęła Jess, wyrzuciła kiepa przez okno, po czym chwyciła dłonie Ebenezera, i umieściła je na swoich biodrach, a sama zarzuciła mu ręce na kark, stając przed nim bardzo blisko - Tylko mnie nie podepcz… - Dodała. No tak, w końcu była cały czas boso.
Było to trudne, bo raz, że Thompson tańczyć nie umiał, a dwa, że w głowie mu szumiało od wypitego trunku. Mimo to objął towarzyszkę i próbował ruszać się razem z nią w rytm muzyki, uważając na kroki. Bliskość kobiety oddziaływała na pastora. Na tyle mocno, że pomimo swoich przekonań, delikatnie pocałował ją w usta.
- Przepraszam, nie powinienem - powiedział zmieszany, odsuwając się od niej… a kapitan znowu przysunęła się do Ebenezera.
- Dlaczego? - Spytała z uśmieszkiem, i sama lekko pocałowała go w usta.
- To wbrew… wartościom, które wyznaję… - powiedział bez przekonania, odwzajemniając pocałunek. Wypity alkohol zrobił swoje. Pastor już się nie kontrolował. Nie skończyło się na pocałunkach. Miłosne uniesienia trwały niemal do brzasku. Rankiem zaś wielebny obudził się z kacem. Podwójnym. Alkoholowym i moralnym…

* * *

***

***

~

***

***

- Zgrzeszyłeś! Zgrzeszyłeś! - powtarzał wewnętrzny głos w głowie Ebenezera. A poczuciu winy wtórował bolący łeb. Mimo to na wspomnienie ostatniej nocy pastorowi od razu robiło się przyjemniej. Jak coś złego mogło być jednocześnie czymś dobrym? Trochę się to nie układało. Jednak najgorsze było, że naruszył szóste przykazanie. On. Duchowny. Wielki wróg nieczystości i obrońca wartości chrześcijańskich...

Zaraz, zaraz...

Gdyby jednak tak na to spojrzeć z innej strony? W końcu to wszystko sprowadza się do kwestii interpretacji. "Nie cudzołóż", czyli nie śpij w cudzym łożu. A dosadniej, nie uprawiaj uciech cielesnych z cudzą kobietą. Jess przecież nie miała męża, ani nawet narzeczonego. Przecież jej ukochany zginął. Czyli była wolna. A więc łoże nie było cudze! W dodatku Ebenezer na prawdę pragnął by ta znajomość się rozwinęła. Chciał... marzył o tym, żeby pojąć ją za żonę. Czyli Jess była jego. No może nie tak zupełnie, jednak jeśli kiedyś wezmą ślub, to ta sytuacja będzie konwalidowana! Czyli jednak nie zgrzeszył! A jeśli zgrzeszył to tylko ewentualnie i to z zamiarem niezgrzeszenia. No i od razu głowa zaczęła mniej boleć!

Gdy wyszedł z kabiny Jess stała przy sterze. Uśmiechnęła się. Wielebny uśmiech odwzajemnił. Gdy puściła oczko on również puścił oczko do niej. Gdy jednak pokazała nagą pierś spojrzał na nią gniewnie. Nie żeby widok mu się nie podobał. Jednak była to już rozpusta, a po za tym mógł to zobaczyć ktoś inny. A Ebenezer był zazdrosny.

Pyr, pyr, pyr, płynął stateczek. Na brzegu wylegiwały się jakieś wielkie gady, na drzewach siedziały ptaki. Czasem gałęzie ocierały o nadbudówki, a przestraszona skrzydlata brać zrywała się do lotu. Jednak za którymś tam kolejnym zahaczeniem gałęzi coś spadło na pokład. I nie była to złamana gałąź. Chyba. E. Thompson wyraźnie tego nie widział i nawet nie zamierzał sprawdzać co to jest. Jednak ożywione głosy współpasażerów sugerowały, że coś tam się dzieje. Trzeba więc było to sprawdzić. Łódź była mała, wystarczyło kilka szybszych kroków by znaleźć się w pobliżu zdarzenia. A tam na pokładzie wiło się jakieś wężowidło. Jego kolorystyka wskazywała, że bydlę może być jadowite. W dodatku pełzło w kierunku Mathewa. Ebenezer sięgnął po swojego Enfielda z zamiarem ukatrupienia gadziny. Jednak nie zdążył, bo sprawą zajął się już kuzyn Daniel, dziurawiąc przy tym pokład stateczku Jess.

Kilka godzin później statek przybił do przystani w Forte da Graça. Sporej wioski utrzymującej się głównie z handlu i rybołówstwa. A tam okazało się, że mają wesele! I w dodatku wszystkich na nie proszą!
- Szczęścia młodej parze - powiedział pastor, wręczając nowożeńcom 50 funtów - niech się im wiedzie!
Zabawa była przednia! Tańce, gry, wygłupy, śmiech, jedzenie, alkohol. Wszystkiego w bród! Pastor potańczył, najadł się, opił i nagrał w kości za wszystkie czasy. Nie odstępował przy tym swojej wybranki na krok, ciągnąc ją wszędzie tam gdzie można było się nieźle zabawiać. Spędzili razem kolejny bardzo udany wieczór. Wieczór, który zakończył się gdy już dniało. Ale to przecież szczegół. O świcie Ebenezer i Jess prowadząc siebie na wzajem, śmiejąc się i zataczając, jakimś cudem wreszcie dotarli na pokład krypy. Jako gentleman pastor oczywiście odprowadził partnerkę do jej kajuty. Inna rzecz, że razem z nią legł na łóżku, z którego tymczasowo nie był w stanie się podnieść. Po chwili oboje już spali.

* * *

* * *

***

* * *