Sprawiedliwość dopadała w końcu każdego, choć różnie ją nazywano: karma, los, pech, przeznaczenie. Działała bez zarzutów, a jeśli uzbroić się w cierpliwość, dało się oglądać jej działanie nawet w tym powojennym świecie. Walka trwała krótko i należała do wyjątkowo brutalnych i choć serce Savage pękało ze smutku za każdym razem, gdy pękały kości, gdzieś wewnątrz czaszki czuła spokój. Stała blada na podobieństwo upiora, zaciskając mocno dłoń na dłoni Guido i milczała, czekając na finał. Widziała cierpienie najbliższych, krtań dławiła lodowata kula, lecz nie odwróciła wzroku - tego nauczyła się już dawno temu. Oglądała bolesną, ale jakże potrzebną rodzinie lekcję. Przemoc nigdy nie stanowiła dobrego rozwiązania. Jeśli tylko istniał cień szansy na porozumienie po ludzku, winno się ją wykorzystać, gdyż w ostatecznym rozrachunku wyrządzone zło zawsze do człowieka.
A przecież prosiła… namawiała jeszcze w Det, by wyjść do Chebańczyków z otwartą dłonią, nie pięścią. Runnerzy uważali ich za słabych, Daltona za niewartego szacunku. Podstarzały szeryf małego miasteczka na krańcu świata dobitnie pokazał im, ile znaczy siła determinacji, oraz przekonwertował miarę przyznawania bliźniemu szacunku. Zasługiwali na niego nie tylko ludzie w skórach. Każdy żywy, czujący i myślący organizm winien mieć go wpisanego w pakiet startowy.
- Krew nie woda - mruknęła cicho, podnosząc wzrok i głowę ku górze - Zajmę się nimi, w vanie Lenina jest światło, ciepło i miejsce. Kochanie… będzie wielkim nietaktem jeżeli… no wiesz - uśmiechnęła się przepraszająco i puknęła wyhaftowany na habicie czerwony krzyż, po czym westchnęła, spoglądając na niego wyjątkowo smutno. Z chmur na ziemię, chyba tak dało się opisać ich życie - Jest tam też sierżant Talbot, został postrzelony przez te okropne kutry. Jeśli pojawią się żołnierze… cóż. Przynajmniej pomyślą nim zaczną odstawiać cyrki… i kocham cię.

Zaskoczenie. Tak chyba można by najkrócej opisać emocje malujące się na twarzach bandy z Detroit jakie zapanowały tuż po zakończeniu walk. Zaskoczenie, konsternacja, niedowierzanie. Jak zawsze gdy wyścig wygrywał czarny koń przez nikogo nieobstawiany. Teraz też, zaskoczenie widać było nawet na twarzy Guido choć szef bandy zapanował nad nią jako jeden z pierwszych. Grymas na twarzy przeszedł mu w zastanowienie, kalkulację, złość i niepokój. Przynajmniej gdy tak patrzył a Taylora nawet pomagał postawić do pionu. Dopiero gdy Brzytewka odwróciła jego uwagę na chwilę zmienił ton i spojrzenie.

- Kocham? - zmarszczył brwi jakby znowu zwróciła się do niego jakimś alienowym slangiem. Wielka łapa przechwyciła ramię rudowłosej lekarki i przyciągnęła do siebie bez większego trudu. Potem wolne ramię uniosło jej brodę ku górze, podczas gdy mężczyzna z bliska oglądał piegowatą twarz. Nie skończyło się na oglądaniu - pocałował ją szybkim, ale starannym pocałunkiem. - A tak, chyba coś pamiętam. - uśmiechnął się, mrugając tylko do niej okiem. Potem znów złapał się za targanie Taylora tak samo jak spora część bandy przenosiła pozostałych poszkodowanych Runnerów.

W furgonetce zrobiło się trochę luźniej, by znów puste miejsce zapełniło się rannymi. Okazało się, że Chebańczycy przytomnie zdążyli prawie w ostatniej chwili przenieść Briana i razem z pobitym, ale nie pokonanym szeryfem zgromadzili się przy jednym z improwizowanych koksowników. Jednak ubyło jedno ciało, a przybyły trzy. Szoferkę okupowały dziewczyny: blondyna na miejscu kierowcy, zwrócona frontem do kufra pojazdu pełnego rannych i brunetka w wojskowej panterce na miejscu pasażera. Czuła się chyba mniej swobodnie, siedziała bokiem przerzucając swoje nogi przez otwarte drzwi. Nie odzywały się właściwie, bo dla krzątającej się Brzytewki, siedzącego przy tylnych drzwiach Guido, kolejnych poszkodowanych zrobiło się i tak dość ciasno i niewygodnie.
Z początku sceneria nie odbiegała od niczego czego dr Savage nie znałaby już z tysięcy podobnych wypadków. Rany chłopaków były poważne. Dalton jakoś musiał naruszyć chrząstki, ścięgna i stawy co owocowało potężną, obezwładniającą prawie dawką bólu, wyłączającą wszystkich trzech z dalszej walki - tej dopiero co zakończonej, zaś ich udział w dalszych aktywnych działaniach przez najbliższe dni czy tydzień był dość problematyczny. Zwłaszcza Pitbull który właściwie miał dwie bezwładne ręce był daleki od ideału pełni zdrowia.

Taylor chyba najgłębiej przeżywał porażkę. Praktycznie się nie odzywał przez cały czas, gdy lekarka się nim zajmowała. Na szczęście szeryf co prawda poważnie uszkodził chłopaków ale nie powinny to być nieodwracalne szkody, nie owocowały krwotokiem i nie zagrażały życiu w dalszej perspektywie. Choć chwilowo w perspektywie dni były poważnym ograniczeniem w codziennym życiu. Taylor tak intensywnie i głośno milczał, że gdyby sufit vana obleziony przez insekty miał choć trochę sumienia, dawno już by miał tam wypaloną dziurę i dach garażu nad nim pewnie też.

- Zapierdolę skurwysyna! - wycedził w końcu przerywając zawzięte milczenie. Dotąd kruchy kontrolowany chaos opatrywania rannych runął jakby Pitbull uruchomił przycisk wywołujący lawinę emocji, które ledwo sparaliżowane bólem przyschły na skórze.

- Nie! Nie zapierdolisz! - Guido podniósł głos ze swojego miejsca przy tylnych drzwiach pojazdu i przybrał rozkazujący ton.

- Zapierdolę! Tylko się pozbieram i zapierdolę skurwysyna! - rozjątrzony łysy Runner podniósł nieco głowę by spojrzeć wyzywająco na szefa bandy.

- Nie zapierdolisz! - Guido warknął w odpowiedzi unosząc się nieco przez co poza uwijającą się Alice zdawał się jeszcze wyższy na tym kufrze furgony zawalonego leżącymi rannymi. - Jest nam potrzebny. - dodał.

-Chyba tobie! Ja go do niczego nie potrzebuję! Brzytewka mnie poskłada i go kurwa rozpierdolę! - Pitbull ciskał błyskawice wściekłości w twarz Guido wkurzony na jego zakaz, na szeryfa, na swoja porażkę i nie wiadomo co jeszcze.

- Nam wszystkim Taylor! słyszałeś co mówił? Spławiłem go ale tak naprawdę może nam narobić koło pióra. - Guido przeszedł płynnie z rozkazującego tonu na tłumaczący gdy widocznie zależało mu by przekonać Taylora a więc i resztę do swoich racji.

- Kurwa Guido ty wiedziałeś, że on tak umie? Ja pierdolę! - Hektor wtrącił się też unosząc się ale, że miał sprawne ramiona podparł się dla wygody łokciami by spojrzeć na szefa.

- Nie. Myślałem, że Taylor go załatwi. Nawet jedną ręką. A potem, że któryś z was. - przyznał po chwili wahania brunet i tym razem przyznał to niechętnie. Wyjął swoją elegancką papierośnicę a z niej ładne, równe przedwojenne chyba papierosy.

- Można się było domyśleć. Zrobił Taylorowi ten sam myk co ten jego synalek tam w domu. W sumie kto tego gogusia mógłby nauczyć na tym zadupiu jak nie tatuś. - Paul odezwał się w końcu i w głosie i minie też dominowała mu gula goryczy porażki i niechęci. Szef w tym czasie zaczął po kolei odpalać kolejne papierosy.

- Pierdoli mnie to! Zapierdolę skurwysyna! - wrzasnął nadal nieukojony gniewem łysol. Szarpnął się z miejsca na podłodze jakby miał zamiar się zerwać na nogi, albo po prostu złość nim aż tak miotała.

- Mówię, że nie zapierdolisz, Taylor! Ani ty ani żaden z was! Słyszycie co mówię?! - Guido znów podniósł głos widząc, że sytuacja balansuje na ostrzu noża. Znów się podniósł trzymając odpalone już papierosy w dłoni. - I za co chcesz go zapierdolisz Taylor? Stałeś tam na przeciw niego i cię rozwalił. A potem was. Ale rozwalił was bez kantów. Jakby kantował to bym kazał rozwalić go od ręki. Ale nie kantował. I jest nam potrzebny Taylor. Dlatego go nie zapierdolisz ani teraz ani jak wrócisz do formy. Chyba, że ci powiem. Kumasz? - Guido podniósł się i doczłapał tak, że kucał teraz tuż obok swojego zastępcy złożonego na podłodze.

- Rozwalił mnie przy wszystkich! Jednym ruchem! Nawet nie powalczyłem! Chcę rewanżu! Chce mu spuścić łomot i rozwalić! - zapiekła w złości twarz łysego Runnera wykrzywiła się w maskę wściekłości patrząc rozjuszonym wzrokiem na kucającego obok bruneta.

- Nie! - wolna dłoń Guido błyskawicznie wylądowała na twarzy Taylora gdy złapała go w uścisku i zmusiła by patrzył wprost na niego - Słuchaj mordo, nie rozwalicie go! Chyba, że mu odpierdoli i dalej będzie bruździł z tym durnym sądem albo zwącha się z sztywniakami Collinsa. Wtedy tak mordo. Wtedy nam będzie bruździł i wtedy dam wam wolną rękę. Zróbcie z nim co chcecie. Ale nie wcześniej. Rozumiemy się? - Guido przedstawił jak widzi rozwiązać problem nieustępliwie patrząc na trzymana twarz łysego Runnera. Temu wściekłość nadal kotłowała się na twarzy ale z każdą chwilą wyciekała gdy docierała do niego, że jest nadzieja na załatwienie sprawy w przyszłości i tylko chwilowe odroczenie wyroku na krnąbrnym szeryfie. W końcu Taylor kiwnął głową na znak zgody. Guido przeniósł spojrzenie na obydwu Bliźniaków i ci popatrzyli na siebie i też po chwili namysłu przystali na takie rozwiązanie.
- No i zajebiście. - twarz szefa momentalnie przeszła w zadowolony, łobuzerski uśmiech. Wsadził w wargi Taylora zapalonego papierosa, jednego zostawił sobie a trzy podał Alice gestem głowy wskazując na leżących Bliźniaków. Z bliska rudowłosa lekarka widziała, że są to najprawdziwsze przedwojenne papierosy z prawdziwym przedwojennym tytoniem jakie nawet Guido trzymał na specjalne okazje. Sam szef mafii wrócił z powrotem na swoje miejsce przy otwartych, tylnych drzwiach vana czerpiąc chwilę luksusowej radości z palenia rzadkiego okazu przedwojennego wyrobu.

Nastawić, posmarować maścią, zawinąć bandażem celem usztywnienia. Kończyna za kończyną, pacjent za pacjentem. Wpierw Taylor, potem Hektor i Paul i znów Taylor. Wsadzić rękę w improwizowane łupki, przytwierdzić je do ręki, nogi, kolejnej ręki. Savage uwijała się jak w ukropie, chcąc zminimalizować czas, w którym chłopaki zostawiali bez opieki. Kręciła się wokół nich, mruczała ciche prośby o zmianę pozycji, pochylanie. Przepraszała, gdy ściskała mocniej, bądź musiała poruszyć uszkodzonymi częściami ciała, wywołując u nich zduszone stęknięcia bólu i niewyraźne grymasy. Ścisk i ograniczona przestrzeń wnętrza vana utrudniały poruszanie, lecz przy dość mikrych gabarytach, ruda lekarka akurat pod tym kątem miała ułatwione zadanie. Czasem dobrze było być konusem. Na sam koniec podała rannej trójce morfinę, wieńcząc zastrzyki krótkim pocałunkiem w czoło i troskliwym, finalnym poprawianiem opatrunków, ubrań i włosów, o ile akurat mieli włosy.
Dopiero skończywszy pracę, odetchnęła spokojniej. Przekazała Bliźniakom papierosy, by po przejściu między powalonymi, znaleźć się przy dowódcy i tam przycupnąć, wtulona w jego bok.

- Hej, Guido. - Paul przerwał chwilę dłuższego milczenia wpatrując się w papierosowy żar. - Wtedy jak was znaleźliśmy u Camino to wracaliście właśnie stamtąd? - zapytał a Hektor który najpierw spojrzał na Bliźniaka też tak jak i on skierował wyczekująco twarz na twarz szefa. Szef pozezował na niego, potem na Hektora, w końcu na Taylora i kiwnął głową. Następnie splunął na zewnątrz przez otwarte drzwi pojazdu. Bliźniacy popatrzyli po sobie porozumiewawczo, jakby się spojrzeniami naradzali czy ciągnąć dalej trudny i nerwowy temat, czy nie, a jak tak to jak to pociągnąć.

- W sumie to nie mówiłeś właściwie jak tam trafiliście. - Hektor chyba postanowił zaryzykować i ostrożnie podążył za wstępnym pytaniem białasowego Bliźniaka.

- A o czym tu kurwa gadać? Chujnia była i tyle. - burknął rozeźlonym wciąż głosem Taylor. Głos miał nieco zniekształcony przez trzymany w wargach papieros.

- No nie wiem o czym bo nie mówiliście jak było. Ale może Brzytewka by była ciekawa? Ona chyba w ogóle nie zna sprawy. A w końcu tak żeśmy się spiknęli, nie? - Paul niby zgodził się z Taylorem i widoczną niechęcią i jego i szefa do rozmowy na ten temat ale nadal próbował się czegoś dowiedzieć o tej chyba dawnej sprawie. Czarnowłosy szef mafii który wpatrywał się w tej chwili w coś czy w kogoś na zewnątrz spojrzał ponownie na wnętrze pojazdu zatrzymując wzrok na dłużej na niewysokiej kobiecie z rudymi włosami.

- No spiknęliśmy się i tyle. Żadna porywając historia. - wzruszył ramionami szef patrząc wciąż na Brzytewkę.

- Wręcz przeciwnie - na jej twarzy pojawił się ciepły, łagodny uśmiech. Przesunęła ramię i nie odrywając wzroku od wilczych oczu, przyłożyła wytatuowaną dłoń do jego policzka - Tak mało o was wiem, czasami bardzo bym chciała zapytać o sprawy prywatne. Właśnie o przeszłość, poznać was. Już dawno chciałam zapytać jak się poznaliście, ale nie wypadało aby ktoś z moim stażem poruszał podobne tematy: za nowa, za świeża, niepewna… dziwna i na bank coś kombinuje, prawda? Najpierw zaufanie, nie opowiada się osobistych detali każdemu napotkanemu przechodniowi, to nie dość że niebezpieczne, ale i lekkomyślne, a wam, chłopaki, daleko do lekkomyślności - przytuliła się mocniej, kładą głowę na ramieniu gangera - Zresztą nie chciałam was niczym urazić, wychodzić przed szereg. Być namolna. Nie wypada i… grzebiąc w przeszłości napotykamy na bolesne wspomnienia, epizody. Coś, do czego nam ciężko wracać, rozmawiać. Przypominać, więc podobna opowieść musi wyjść od nadawcy, opowiadającego. Z jego własnej woli, nie pod presją - pogłaskała drapiącą skórę policzka rantem kciuka - Dla mnie każda opowieść o tobie, Taylorze, Paulu i Hektorze będzie porywająca, o ile zechcecie się nimi podzielić. - przeniosła wzrok na resztę zgromadzonych pod metalowym daszkiem mężczyzn. - Tym, co uznacie za stosowne na dany moment.

- E tam porywająca. Głupia jak ta cała głupota. - Guido skrzywił się niechętnie marszcząc brwi, nos i znowu spluwając na zarobaczony beton. Przez chwilę wyglądał jakby pochłonęły go zmagania trafionych insektów tą plwociną. Jeden miał zaczepione odnóża więc było prawie pewne, że się wyzwoli w końcu. Drugi oberwał prawie w centru odwłoka więc to już nie było takie pewne jak i czy w ogóle się wydostanie. Sam ganger usadowił sobie wygodniej Brzytewkę na swoich kolanach obłapiając ją dla wygody w tali.
- Skołowaliśmy jakiegoś rzęcha. Ledwo rzęził. Jucha się kończyła. Już prawie byliśmy w domu. Na rogatkach miasta. - zaczął opowiadać wciąż wpatrzony w wierzgające z wodnistym ciężarem insekty.

- Ale ze złej strony. - odezwał się nagle Taylor wydmuchując dym przez nozdrza.

- No. Nie z tej co trzeba. Juchy na objazd nie mieliśmy. Nie wiem czy byśmy dotarli w jakieś sensowne miejsce nim osuszyłoby bak do reszty albo ten rzęch wreszcie by zdechł. A było z nami źle. Jechaliśmy to jechaliśmy ale jakbyśmy stanęli to koniec. Musieliśmy dojechać w jakieś bezpieczne miejsce albo koniec. - powiedział zamyślonym głosem szef mafii lekko wzruszając ramionami. Wciąż patrzył w dół na ten beton jakby tam widział lepiej obraz jaki zapamiętał ze swoich wspomnień.

- A tu chuj. Cała strefa Camino przed nami. Albo objazd na południe przez Ruiny. - Taylor znów się wtrącił wydmuchując kolejna porcje dymu i wpatrując się w zarobaczony sufit nad sobą.

- Mówię, że nie ma wyjścia. Jedziemy. Bo już ostatnia chujnia była. I pojechaliśmy. - powiedział mafiozo, kiwnięciem głową potwierdzając słowa zastępcy.

- Eeejjj no zaraz, nie przesadzaj Guido. Nie tak sobie pojechaliście. - Hektor też się wtrącił i wskazał petem na siedzącego przy tylnych drzwiach szefa. Latynos parsknął jakby mafiozo pominął coś co jemu wydawało się ważne czy ciekawe. - Cała dzielnia was słyszała. Skąd bym inaczej wiedział, że coś się dzieje? - Latynos parsknął znowu, a Guido odwrócił wzrok w jego stronę i uśmiechnął się niezbyt wesoło z miną i gestem w stylu “no co ja mogę?”.

- No ba! Jeszcze nie widziałem runnerowej bryki która by sobie ot tak wjechała w dzielnię Camino. - drugi Bliźniak też parsknął gdy mówił o jednym z największych gangów w mieście, jednym z najbliższych sąsiadów Runnerów i niejako ich głównym wrogiem narodowym.

- Się robi rajd przez całą dzielnię na wspak to cicho nigdy nie jest. - Hektor pokręcił wesoło głową i wyrzucił peta przez boczne drzwi. Sam dźwignął się na łokcie i wyjął prawie całkowicie wypalonego peta z warg Taylora po czym opadł z powrotem na łokcie.

- To nie był rajd. Chcieliśmy po prostu przejechać. To była najkrótsza droga do naszych. - Guido się też uśmiechnął obserwując parę Bliźniaków. Wydawali się pobici i w tych całych opatrunkach i bandażach wyglądali na poważnie rannych ale humory znów im zdawały się dopisywać jakby żadne czynniki nie były w stanie stłamsić na dłużej ich swady i swobody bycia i mówienia.

- Na początku się udawało. Z jakieś pierwsze dwa kwartały. No ale w końcu zajarzyli więc musieliśmy dać w palnik. - dorzucił swoją część wspomnień Pitbull już bardziej normalnym tonem przez uwolnione od peta wargi.

- Wiesz Taylor. Trójka białasów w kolorowej dzielni… - Hektor nie omieszkał nie zauważyć drobnej złośliwości tkwiącej w tamtym pomyśle.

- Nie mieliśmy właściwie wyjścia. Więc jak już daliśmy w palnik no to zaczęło się. Zresztą już tam byliśmy więc nie było co się z nimi jebać. - Guido znów wzruszył ramionami jakby nadal uważał tamtą decyzję za słuszną.

- No. Ale wiesz ziomki z dzielni się wtedy poczuły. Jak im trójka białasów przeparadowała przez pół dzielni głównymi ulicami. Wiesz chyba wzięli sobie to trochę do serca. - Latynos też się uśmiechnął nieco ironicznie i posłał na zewnątrz peta zabranego Taylorowi. Paul pstryknął w tym czasie swojego i wyglądało, że chyba próbował “zestrzelić” w locie swoim petem, peta Hektora ale gdy nie wyszło oczywiście udawał, że wcale tego nie próbował i wyszło właśnie tak jak miało być.

- Cała dzielnia chyba za wami wtedy ruszyła. Głośno było. My u nas słyszeliśmy, że coś się dzieje ale nie wiedzieliśmy co jest grane. - Paul dorzucił swój kawałek wspominków ignorując zaczepne spojrzenie kumpla który napawał się swoim strzeleckim sukcesem. Dalej białas trzymał się wersji, że nie wie o co mu chodzi.

- Prawie nam się udało. Ale w końcu się rozjebaliśmy. - Guido wznowił swoją opowieść o tamtych wydarzeniach. - Źle z nami było. Nie mogliśmy wyjść z wraku. Ale już byliśmy na ziemi niczyjej. Pomiędzy nimi a nami. Już nie u nich ale nie u nas. Ale nie mieliśmy sił wyjść z wraku. Taylorowi w końcu się udało. Ale nie miał sił nas wyciągnąć. Mnie i Viper. - twarz gangera sposępniała gdy znów pewnie widział świat z perspektywy rozbitego właśnie pojazdu o którym nie miał dobrego mniemania pewnie od początku skoro nazywał go rzęchem.

- Szli po nas. Te czarne małpy nie chciały nam odpuścić za ten numer. Jechali. Widziałem już ich samochody. Oparłem się o tego rzęcha i czekałem na nich. Nie miałem sił się ruszyć z miejsca. - Taylor też mówił smętnie i spokojnie wciąż żywo widocznie pamiętając ówczesną beznadzieję sytuacji.

- Ale kto się wówczas pojawia na scenie?! - dla odmiany głos Paula był radosny, jakby właśnie następował kulminacyjny moment tamtych wydarzeń, a kciuk wskazujący własną pierś jasno mówił kto był jego zdaniem głównym bohaterem tamtych wydarzeń. Taylor prychnął jakimś weselszym prychnięciem, Guido uśmiechnął się kiwając głową, ale oczywiście drugi Bliźniak miał inne zdanie od pierwszego.

- Ja! - Hektor bezczelnie wciął się kumplowi w słowo papugując jego gest i wskazując swoim kciukiem na siebie.

- Hej to była moja fura i ja prowadziłem! - Paul zaperzył się od razu nie pozwalając by splendor spadł choć trochę bardziej na tego drugiego, zamiast na niego.

- Ale ja ci dałem cynę, beze mnie chuja bys wiedział co się dzieje u ziomków na dzielni! - Hektor zaperzył się tak samo od razu kontrując słowa białasa jakby się użerali o to od pierwszego opowiadania tamtych wydarzeń.

- Dobra, ale ładnie wam poszło z tamtymi złamasami. - Guido przerwał ten rodzący się konflikt ciągnąc temat dalej. - Chłopaki skasowali pierwszą brykę jak się wbili w nią taranem i przesunęli w budynek. - szef mafii tym razem zwrócił się bezpośrednio do siedzącej mu na kolanach Brzytewki co zademonstrował uderzeniem pięści w otwartą dłoń by pokazać impet tamtego uderzenia.

- Te czarne małpy jeździć nie umieją. - prychnął pogardliwie Pitbull krzywiąc się podobnie w wyrazie pogardy i niechęci.

- A drugiego wzięliśmy bączkiem. - rzucił wesoło Paul co z kolei przy jego kontuzjowanej ręce pokazał Hektor gdy kantem dłoni uderzył palcami w tył drugiej dłoni, zaś trafioną dłonią pokręcił sprężynki w powietrzu.

- No i podjeżdżamy pod Guido i resztę. Znaczy najpierw widzieliśmy tylko Taylora bo był na zewnątrz. Ale patrzymy, że faktycznie Runnerzy no i tak trochę znajomi po facjatach. - Hektor przejął pałeczkę rozmowy i dopowiedział wesoło swój kawałek.

- O mało ci wtedy nie wyjebałem. - wtrącił się Taylor. Latynos zrobił bardzo urażoną, a nawet obrażoną minę na co Paul zachichotał z rozbawienia. Siedząca w szoferce Tweety też. Boomer która pewnie z trudem kojarzyła twarze i imiona obecnych Runnerów była bardziej zachowawcza i pyknęła tylko balonem. - No kurwa co? Patrzę a z wozu wyskakuje kolorowa małpa. Od razu mnie bejsbol zaświerzbił. No ale Paul się zaczął drzeć zza kierownicy no i widziałem jak wyjebaliście bryki tamtych czarnych małp to ci darowałem. - wyjaśnił swój ówczesny punkt widzenia.

- No i chłopaki nas zabrali do siebie. Hektor nas powyciągał z wraku a Paul dowiózł do nas. Ta już nas pozbierali i doszliśmy do siebie. Tylko potem… - Guido pokiwał głową i wyglądało na to, że opowieść zbliża się do końca gdy nagle urwał. Przez grupkę Runnerów wewnątrz wozu przeleciała chwila konsternacji i w tej czy innej kolejności Hektor zaliczył sporo ukradkowych spojrzeń. Wydawał się ich nie zauważać ale zaczął znowu miętolić paczkę szlugów wydając się bardzo zajęty tą czynnością.

- Bo Hektor był wtedy w Camino. Mieszkał po drugiej stronie ulicy niż ja. - Paul przerwał w końcu milczenie mówiąc pewnie głównie do Brzytewki bo reszta Runnerów pewnie ogarniała ten temat bez żadnych tłumaczeń. Mówił jednak jakby tłumaczył jakąś wstydliwą czy kłopotliwą sytuację. Latynos milczał i wystukiwał z paczki kolejnego szluga.

- Potem wrócił do domu. - podjął wątek Guido obserwując Latynosa i jego zmagania z paczką i upartym szlugiem który nie chciał tak po prostu wypaść.

- Ale dzielnia nigdy nie zapomina i nigdy nie wybacza. - powiedział w końcu Hektor wyciągając wreszcie zębami na w pół wyjętego fajka. Teraz zaczął szukać ognia po kieszeniach by go odpalić.

- Wszystkich wycięli maczetami. Wszystkich od Hektora. Za to, że nam pomógł wtedy. Za zdradę. Dlatego od tamtego dnia Hektor jest z nami. - powiedział w końcu szef mówiąc coś co pewnie wiedzieli wszyscy a co jednak nie było mówiona na głos zbyt często.

- Ale ja wiem którzy! Też ich kurwa wytnę! W końcu ich wytnę! - w głosie Latynosa zabrzmiała nagle mściwość i gniew i wycelował na nowo odpalonego fajka w Guido. - Pamiętacie tą blondi co u nas była po meczu? Ta co obrabiała Taylora? - spojrzał na leżącego obok łysego Runnera i drugiego z Bliźniaków.

- Ej młody! To ja ja kurwa obrabiałem a nie ona mnie! - huknął na niego leżący zastępca szefa i spojrzał na niego groźnie i ten wybuch jakoś wydawał się dziwnie łagodzić sytuację bo Paul i Guido uśmiechnęli się co nieco.

- Nieważne. Ona miała tam sprawę do załatwienia. Ja wtedy bym się z nią chętnie przeszedł. Na żniwa. Ale może jak wrócimy do Det. Ja też jestem ziomek z dzielni i też nie zapominam i nie wybaczam. - powiedział już normalniejszym tonem Hektor skupiając się znowu na paleniu szluga.

Alice słuchała zafascynowana z szeroko otwartymi oczami, chłonąc każde słowo. Więc dlatego mama Paula powiedziała przed odjazdem, aby jej syn zajmował się Latynosem… bo jest sam i nie ma nikogo. Okazał serce ludziom z konkurencyjnej organizacji, przez co stracił swoich przyjaciół… może nawet rodzinę. Dziewczyna przełknęła siedzącą w gardle gulę, papieros nagle stracił cały smak oraz urok. Kołysała się lekko na wilczym fotelu, przyciskając się do niego coraz mocniej w miarę, jak opowieść trwała. Butny, pyskaty chłopak zrobił dobry uczynek; zamiast nagrody spotkała go surowa, nieludzka i niesprawiedliwa kara. Nie tak powinno się to skończyć, lecz Detroit rządziło się własnymi, pokręconymi prawami, a ona cieszyła się, że już w nim nie siedzi. Chwilowo, na dłużej… najlepiej jak najdłużej. Tutaj, z dala od pokręconych, pełnych szaleńców ruin jej rodzina zyskała szansę na złapanie oddechu czystym, nieskażonym bestialstwem powietrzem. Miła odmiana, szansa na nabranie dystansu i perspektywy wobec trwania w stanie wiecznej wojny… po cichu na to liczyła.

- Blue - powiedziała cicho, pstryknięciem posyłając niedopałek przez otwarte drzwi vana - Ta blondynka Taylora to Blue. Kojarzycie kogoś, kogo u nas w dzielnicy wołają Lexa? Podobno kręci się przy prochach, może któryś z was coś słyszał. Zobaczymy co tu mają w laboratorium pod ziemią prócz wirusów - uśmiechnęła się wesoło do Latynosa, chcąc mu narobić siary przy kolegach celem odwrócenia uwagi od ciężkich tematów - Dobry z ciebie człowiek, miły, troskliwy, dzielny i zabawny. Bez ciebie nie byłoby tak wesoło i… hej, chcecie usłyszeć coś śmiesznego? - wypaliła nagle, tężejąc na Guido. Przeleciała wzrokiem po twarzach powalonych mężczyzn, ale wystarczyły dwa uderzenia serca, by odetchnęła spokojniej, przymykając ze spokojem oczy. Nic się nie działo, nie było czego obawiać. Podzielili się z nią swoją przeszłością, wypełnili dręczącą myśli ciekawość. Dzielenie polegało na transferze danych w obie strony.

- Wiecie, że byłam kiedyś w Nowym Jorku? - spytała i zaraz podjęła temat, nim chłopakom zdążyła zakiełkować pod kopułkami myśl o podwójnych agentach, zdradach i tym podobnych - Nie teraz… nie za czasów pana superprezydenta, skażenia, mutantów i Armii Nowego Jorku. Nie w wizji Tornado… ale realnie, jak tu z wami. Ze trzydzieści lat temu, na święta Bożego Narodzenia. Wtedy miasto wyglądało najpiękniej, niczym jedna wielka choinka - mówiła cicho, uśmiechając się nieobecnie, zapatrzona w punkt gdzieś ponad głową Hektora - Każda ulica, skrzyżowanie i zaułek lśnił tysiącami kolorowych świateł. Sklepowe witryny przyozdabiano lampkami, zimowymi kwiatami, bombkami o fantastycznych kształtach, choćby Statuy Wolności. W powietrzu oprócz dźwięków niezliczonej ilości aut z przewagą żółtych taksówek, rozbrzmiewały kolędy i unosił się zapach świerków. Ludzie stawiali drzewka w oknach domów, mieszkań. Całe wieżowce lśniły migającymi kolorami, na ulicach sprzedawano gorącą czekoladę z cynamonem po trzy dolce za kubek. Wieńce bożonarodzeniowe wisiały nawet na latarniach. Sklepy wabiły promocjami, pękały w szwach od tysięcy klientów. Miliony barwnych ludzi, jak to w Nowym Jorku, ciągle gdzieś gnało, ale akurat tego dnia uśmiechali się do siebie, byli życzliwi. Jakiś młody chłopak w okularach i z gitarą na plecach przepuścił mnie w bramce metra i życzył wesołych świąt. Przy Central Parku kupiłam tak wielkiego hot-doga, że dałam radę zjeść może jedną-trzecią, a resztę oddałam starszemu panu… tak jak czapkę i rękawiczki. Siedział na ławce bez nich i karmił gołębie, widziałam jaka ma zaczerwienioną skórę… było dość mroźno. Ucieszył się i w zamian dał figurkę aniołka, taką małą. Wielkości kciuka - parsknęła, by potrząsnąć głową i wrócić ze wspomnienia do rzeczywistości.
- Urodziłam się przed wojną, dlatego tak tam czasem marudzę albo dziwnie gadam o dziwnych rzeczach - zrobiła przerwę, szukając gorączkowo prostego wyjaśnienia aż przed oczami stanął jej Baba i jego łagodne słowa w celu - Są takie specjalne łóżka, w których można spać bez jedzenia i bardzo długo, tylko… czemu gadam jak stary jajogłowy, a wyglądam jak dzieciak? Dziury w pamięci, jak po przepitej nocy i urwanym filmie, walić to. Wy się liczycie przede wszystkim - machnęła ręką zbywając skomplikowany temat - Cokolwiek tam w Hope się stało, dobrze że się stało. Bez tego nigdy byśmy na siebie nie wpadli. Cholernie się cieszę, żeście mnie przygarnęli. Z wami jest… - zacięła się nie mogąc znaleźć odpowiedniego słowa. Zamrugała i dokończyła prześlizgując po kolei po powalonych gangerach wzrokiem i każdemu posyłając wdzięczny uśmiech. Skończyła na Guido i jemu poświęciła najwięcej uwagi. Drobnym ciałem wstrząsnął niemy śmiech, zaś żywy piec od którego dzieliło dziewczynę raptem parę warstw ubrań przegnał resztki sztywności.
- Najzajebiściej na świecie - dokończyła przekleństwem, prawie bez premedytacji bujając się Wilkowi na biodrach powolnymi, drażniącymi ruchami i całkowicie niewinnie schowaną za jego plecami ręką błądziła mu pod koszulą, grzejąc palce bezpośrednio o żywe ciało.

Chłopcy i dziewczyny słuchali opowieści i nowojorskim epizodzie Brzytewki z wyraźną rezerwą. Patrzyli na siebie nawzajem, to na nią, to na Guido który przecież uchodził za największego bystrzaka i cwaniaka w tym gronie. Ten jednak też miał niezbyt klarowną minę słysząc takie rewelacje. Nikt nie powiedział na głos, że nie dowierza rudowłosej Runnerówie ale też jakoś po minach widać było, że czuli się niepewnie w temacie. Bo jak to miałaby być kiedyś tam w dawnym, przedwojennym Nowym Jorku? Przecież musiałaby być już stara i pomarszczona a była małolatą pewnie najmłodszą w tym gronie.

- To byś była z hibernatora? - spytał w końcu Guido chyba jakoś jednak próbując dopasować to do co widział do słów które kompletnie do tego nie pasowały. - No ok, by wyjaśniało chyba wiek i to, że pamiętasz takie rzeczy. - powiedział z zastanowieniem szef mafii odsuwając nieco od siebie Alice jakby chciał ją obejrzeć dokładniej.

- No. Może być. Ja słyszałem, że niektórym odpierdala po takim leżakowaniu. - Hektor nie omieszkał podzielić się fachową wiedzą znaną na dzielni jakby czytał otwartą, niewidzialną księgę ulicy z cytatami na każdą okazję.

- E tam odpierdala. - Paul musiał oczywiście dorzucić coś od siebie skoro Bliźniak zaczął nawijkę. - A pamiętacie jak u nas kiedyś gadali o tym kolesiu w bunkrze z centrum? Wyszedł też pierdolnięty, ale normalnie w sumie. Po prostu pozarzynał i zeżarł resztę bo się im żarcie skończyło. Może Brzytewka też tak wyszła z jakiegoś Schronu? - wygolony Bliźniak popłyną w tych dywagacjach próbując przenieść dyskusję na bardziej znane sobie tory.

- Ale ty kurwa jesteś zjebany. Gdzie Brzytewka by kogoś zadźgała i zeżarła. Spójrz na nią. - Taylor wtrącił się do dyskusji i skinął mniej więcej broda w stronę siedzącej na kolanach Guido kobiety. - Przecież ona nie dałaby rady kogoś zadźgać i to jeszcze ileś tam razy. Musiałaby jakieś zastrzyki robić czy inaczej jakoś byś kurwa coś pomyślał czasem zanim coś chlapniesz. - Pitbull strofował dalej bledszego z Bliźniaków za te nieprzemyślane wypowiedzi.

- No! Słyszałeś?! I dlatego Brzytewka mnie bardziej lubi. Słyszałeś co powiedziała? Że jestem fajny i mnie lubi i w ogóle. - Hektor od razu zwietrzył moment by pognębić rywala na co ten rozłożył co mógł czyli dłonie zamiast całych ramion od tego skumulowanego ataku.

- Nie no Brzytewka, chyba nie lubisz tego cieniasa bardziej niż mnie co? - zapytał Paul patrząc na gimnastykującą się na kolanach szefa rudowłosą kobietę. Guido chyba napatrzył się z odpowiedniej perspektywy wystarczająco dokładnie bo bez zbytnich ceregieli jego dłonie zaczęły wędrówkę pod koszulką Alice. Na razie zaczął skromnie zaczynając od wolnej przestrzeni przy dole pleców i wśliznął tam dłoń sunąc powoli ku górze.

- Powiem ci o tym Lexie. - białas uśmiechnął się chytrze czy do swojego cwaniackiego numeru czy widząc manewry szefa.

- Blue. Faktycznie. Tak się nazywała ta mała. - Taylor jakby dopiero po chwili załapał detal jaki wspomniała między słowami Alice. Pokiwał głową znów wpatrzony w zarobaczony sufit ale wyglądał na jakoś mało obecnego w tym vanie w tym momencie.

- Kurwa nie bądź złamas na jakiego się strugasz tylko nawijaj jak się grzecznie brzytewka pyta. Ja mam się ciebie spytać? - Guido spojrzał na Paula unosząc w górę brew i przysuwając Alice do siebie jeszcze bliżej. Palce rakiem sunęły po jej plecach dochodząc już gdzieś do połowy wysokości i tam coś chwilowo utknęły powstrzymane przez oporny materiał.

- Dobra, dobra. - burknął niezbyt zadowolony Paul by było wiadomo jak bardzo się dla Guido i Brzytewki poświęca oddając za friko tak bezcenne informacje. - W sumie nie wiem co to za koleś. Ale przed wyjazdem taki wafel załatwił mi dobre blety. Wyglądały nieźle. Jak nowe. Znaczy jak takie przedwojenne. I właśnie na nich był ten napis. LEXA. Ale w sumie nie wiem czy o tego chodzi. Pytałem potem TT ale nie czaił tematu więc jakaś świeżynka. Mam nadzieję, że nie na raz bo dobra szpryca to była. - Paul pokiwał głową patrząc gdzieś w przestrzeń otwartych, bocznych drzwi gdy tak wspominał tamtą, białą szpryce.

- No. Niezła była. Dobrze mi się ją obrabiało. I ona też dobrze obrabiała. Dajce mi kurwa fajka. - Taylor mówił rzadko u niego słyszanym zamyślonym głosem dopiero na koniec dało się słyszeć ponaglenie gdy widocznie wciąż rozmyślał nad zaczętym przed chwilą wątkiem.

- Dajcie mu fajkę. - rzucił krótko do Bliźniaków Guido. Hektor nie był jednak w ciemię bity i wymownie powstrzymał spojrzeniem Paula, a w zamian wymownie spojrzał na siedzące w szoferce dziewczyny. Boomer wydawała się w ogól zdziwiona, że na nią ktoś zwrócił uwagę więc tylko wymownie rozłożyła ramiona ale blondi zaczęła się gdzieś kręcić jakby szukając tych fajek. - Dobra chuj w to Brzytewka skąd się w sumie wzięłaś. Teraz jesteś z nami. Ze mną. I to jest kurwa istotne. No i pewnie, że zajebiście, że mogłaś nas spotkać. Zwłaszcza mnie naturalnie. - Guido z bliska wyszczerzył się jako ucieleśnienie skromności i pokory a właściwie ich zaprzeczenie. Nie mogąc pokonać oporu materiału przesunął Alice tyłem do siebie a dłonie ale już obie zaczęły drążyć temat wokół jej bioder i boków.

W pierwszej chwili Savage zrobiło się mało przyjemnie, gdy wyszedł temat kanibalizmu. Dziury w pamięci nie pozostawały nimi tak do końca - coś je zapełniało, w rzeczywistości mogła coś odwalić, o czym nie pamiętała. Mechanizm wyparcia, szok post traumatyczny? Reakcja obronna mózgu, spychająca tragiczne wydarzenia i wymazująca je z pamięci? Jednak in więcej chłopaki gadali, tym dziewczynie robiło się spokojniej. Bez przesady… aż tak źle nie mogło być. Raczej nikogo nie zjadła… oby. Prawdopodobnie… nie i koniec.
- Z hibernatora… tak, istnieje olbrzymie prawdopodobieństwo, tylko… tata mówił coś o… procesie medycznym, opisanym w dziennikach. Eksperymencie. Nie wie o co chodzi, nie chciał mówić, choć bardzo go to martwi. Powiedział tylko tyle, że sama muszę sprawdzić co jest w Hope, czym było kiedyś. Próbowałam z niego coś wyciągnąć, ale jak chce potrafi być taki uparty, a ja… chyba nie pamiętam co dokładnie… ale to potem. Kiedyś. Teraz jesteśmy tutaj w Cheb, w interesach i to się liczy. Jest najważniejsze. Wy jesteście najważniejsi. Priorytety… ty - westchnęła, przymykając oczy i poddając się zabiegom Wilka z więcej niż chęcią. Mruczała cicho, czując silne, ciepłe palce na swojej skórze.
- Mój Kłaczek - w pomruku mieszała się czułość z pożądaniem. Zrobiło się gorąco, rozpięła więc kurtkę, bo tak będzie się pocić, prawda?
- O tak, bezapelacyjnie. Sama słodycz, plusz, wrodzona skromność i branie na żądanie. Bez ciebie skończyłabym marnie i tragicznie, z brudnymi plecami na dokładkę... a kto to widział brudnego medyka… - przyznała mu rację do kawałka o typowo samczej bucie i dumie, obracając się na chwilę w jego stronę i całując w czubek brody, by przejść do niskiego, ochrypłego szeptu - Wiesz, przed każdym zabiegiem należy zbadać wpierw pacjenta, przeprowadzić wstępne rozpoznanie skali problemu. Ten transporter wygląda porządnie… i jest w nim ciepło. Sama sobie nie poradzę - zrobiła smutną minę, choć w zielonych oczach lśnił ogień. Odkaszlnęła, wracając chwilowo do rzeczywistości i vana. Tak… rozmawiali na poważne tematy, co nie przeszkadzało jej ocierać się biodrami o spodnie gangera.
- Kanibalizm? Wiele można przełknąć, ale ludzinę… tylko w formie ejakulatu - odkaszlnęła, wzruszając nieco nerwowo ramionami - Skarby najdroższe uwielbiam was obu, przecież jesteście w pakiecie, nierozerwalni… jak izomery heksanu… ekhem… jak ostrze i rękojeść noża. Niereformowalna całość - wyszczerzyła się do bliźniaków, choć ciężko się jej mówiło. Przeszkadzał w tym rwący się oddech i rozkojarzenie, skupiające uwagę na dotyku, nie widoku - Blue pytała tego Lexę, miała do niego… chyba skrzywdził kogoś jej bliskiego, szukała zemsty. Myślicie, ze dałoby radę wypytać dyskretnie w mieście co i jak? To naprawdę bardzo miła dziewczyna, gdyby dało się jej pomóc… trzeba sobie pomagać. Ciebie też bardzo lubię Taylor, wiesz o tym, prawda? Jesteśmy przecież jedną rodziną… nie ma lepszego najstarszego brata ani na tym, ani na poprzednim świecie. Chcesz coś do picia? - na koniec zwróciła się do rozwalonego pod ścianą łysola, patrząc się na niego wyjątkowo ciepło.

- Nooo, mogłaby mi teraz obciągnąć. I tak bez sensu tu leżę. - Taylor skinął potakująco łysą głową na pytanie Alice choć chyba myślał niekoniecznie dokładnie o tym czarnym vanie w jakim leżał i ludziach jacy go w tej chwili otaczali.

- To czemu powiedziałaś najpierw, że jego lubisz? Znaczy tylko jego a o mnie nic? - Paul szukał spisku lub jego zaprzeczenia w słowach Alice które nie do końca chyba go przekonywały o znaku równości w traktowaniu ich obu przez Brzytewkę. A przecież każdy z Bliźniaków wiedział, że ten drugi jest bardziej cieniacki no i ten drugi właśnie.

- Bo Brzytewka zna się na prawdziwych facetach, a takich wymoczków jak ty to no jak sam widzisz. Z litości, bo ona litościwa jest. - Hektor nie przegapił okazji by gnębić rywala po czym szybko zmienił temat. - A z tymi prochami czy co dla tej foczy nie ma sprawy, jak to nie jeden żałosny wyprysk jak ten cienias nazywa to spuszczaniem, powinno dać się jakoś namierzyć tak czy inaczej. No ale kurwa nie stąd. Stąd to chuja zrobimy, trzeba by być znowu na dzielni. - Latynos rozsądził sprawę jak to widział z tymi prochami i podobnymi sprawami ciekawiącymi blondynę poznaną po zwycięskim meczu otwarcia.

- No pewnie, zginęłabyś marnie beze mnie. - mruknął Guido bez większych trudności unosząc mniejsze, kobiece ciało tak, że przysunął je do siebie. Na chwilę zrównali się wzrostem, stykając czołami. - Gdyby nie ja dalej byś garowała za kratami jak się posłuchałaś tatusia. Mnie masz się słuchać, nie jego. Ja do rodziny nic nie mam, ale niech mi nie bruździ. - wyszczerzył się wilczym uśmiechem i tak zetknął swoje usta z jej ustami w chciwym i mocnym pocałunku, jakby chciał jej przekazać swoje zdecydowanie, wolę oraz otuchę.
- A właśnie! - powiedział gdy znów ich usta i twarze rozdzieliły się. - Garowałaś. Dobry moment na dziarę. - uniósł brew jakby złapał ją na jakimś niedopatrzeniu.

- No! - Paul od razu podchwycił pomysł. - I San… Znaczy Czacha też! Jest nowa to musi mieć nową dziarę! - prawie krzyknął z entuzjazmu, przypominając sobie o kolejnej zaległości.

- No. Szkoda, że Keva już nie ma. Ten to robił dziary. Ale coś się znajdzie. - Latynos wyraził żal za poległym w walkach ostatniej zimy głównym tatuażyście bandy którego ostatnie dzieło było widoczne na dłoni Brzytewki. Reszta przytomnej bandy pokiwała przez chwilę głowami na momencie refleksji po poległym towarzyszu.

- Hej Boomer, a ty jaką walniesz sobie dziarę? - Paul bez ostrzeżenia uniósł głowę prawie pionowo do góry na siedzącą powyżej najemniczkę. Ta wyglądała na całkowicie zaskoczoną zarówno nagłym skierowaniem uwagi w swoja stronę, jak i tematem pytania.

- Dziarę? - bąknęła chyba speszona kosząc szybko wzrokiem po reszcie ekipy furgonetki ale wracając szybko do pytającego.

- No dziarę jaką sobie zrobisz. Masz w ogóle jakieś? - Hektor też wydawał się być zaciekawiony tematem.

- Ja mam! Mogę ci pokazać, Hektor. - Tweety podskoczyła z ekscytacji na krześle prawie jak pilna uczennica do odpowiedzi na pytanie nauczyciela.

- Dobra, dobra, Boomer się pytam. - Latynos westchnął krzywiąc się do kierowcy czarnej furgonetki i znów utkwił pytający wzrok w najemniczce.

- Mam. Ale nie chcę nowej. Po co miałabym sobie robić? I nie pokażę ci tej co mam. - Boomer była wyraźnie skrepowana i często uciekała wzrokiem gdzieś na swoje dłonie. Odzywała się też niezbyt głośno mrucząc raczej niż mówiąc.

- Mi nie pokażesz?! - Hektor boleśnie uderzył się w pierś jakby właśnie złamała mu serce. Dla reszty bandy widać było, że wydurnia się jak zwykle. Ale problem z Bliźniakami polegał na tym, że gdy się ich nie znało za dobrze w takich momentach robienia sobie żartów potrafili wyglądać skrajnie przekonywująco. Boomer wiec pozezowała w jego stronę trochę jakby z obawą, a trochę z ciekawością.

- No każdy jak dochodzi do bandy to robi sobie dziarę. Ale mnie to pokażesz co masz nie? Z tym cieniasem to masz rację, nie słuchaj go, to zwykły palant. Nie to co ja. - Paul tryskał oczywiście optymizmem i mówił z taki zaangażowaniem, że ciężko było nie brać jego słów na serio.

- Ale ja się nie przyłączał do waszej bandy. Jestem Pazurem. - odpowiedziała cicho po chwili wahania, zezując to na jednego to na drugiego Bliźniaka ale najwyraźniej oczy ciążyły jej ku Paulowi. Hektor roześmiał się radośnie, Paul i Guido półgębkiem, Taylor ćmił kolejnego fajka.

- Jak się bujasz z tym cieniasem zamiast z prawdziwym mężczyzną z południowym żarem w żyłach no to jakbyś należała do bandy. A kto należy do bandy robi sobie dziarę na wejście. Czaisz mała? - Hektor wyjaśnił oczywistą oczywistość zasad panujących na dzielni i w tej bandzie. Najemniczka spojrzała na niego a potem znów na Paula jakby czekała co on powie.

- Nie jestem mała. Jestem z tobą prawie równa wzrostem. - burknęła nadal cicho nie patrząc już na Latynosa. Jej uwaga wywołała falę wesołości u Runnerów. Nawet Taylor wykrzywił fragment ust.

- Focza z ikrą. - mruknął powalony kontuzjami Pittbull wydmuchując w górę kolejny kłąb siwego dymu. Tylko Latynos zrobił ponownie bardzo zbolałą minę kiedy znów go Boomer skrzywdziła boleśnie tak nieczułą i wredną uwagą.

- Jak chcesz być w bandzie to musisz mieć kurtkę. I dziarę. I kosę. - do rozmowy wtrącił się Guido. Mówił spokojnie, jednak pobrzmiewały w jego głosie łobuzerskie nutki. Mimo to jakoś nagle Taylor zajął się paleniem fajka, Bliźniaki rozgniataniem lub przypalaniem biegających insektów i właściwie Pazur na drugim końcu pojazdu została sama. Mówił wskazując po kolei klepnięciem na rękaw własnej kurtki, widoczną czaszkę na dłoni Alice i swój nóż przypasany do uda.

- Nie mogę nosić takiej kurtki. Regulamin zabrania. - odpowiedziała po chwili wahania już wyraźnie stremowana - I nie chcę należeć do waszej bandy. Jestem Pazurem. - dodała ze słyszalną obawą wpatrzona w swoje dłonie niewidoczne dla reszty bo skryte za siedzeniem pojazdu.

- To po co tu przyszłaś? Po kurtkę? Chcesz ja z powrotem? - Paul przysłuchiwał się dłuższą chwilę, a gdy zaczął gadać robił to zaczepnym i zirytowanym tonem. Szarpnął za panterkową kurtkę jaka go okrywała i spojrzał na siedzącą w szoferce dziewczynę.

- Nie przyszłam po kurtkę. Możesz ją zatrzymać. - odpowiedziała najemniczka i po chwili przeniosła wzrok z wyzywającego spojrzenia Runnera na otwarte drzwi szoferki patrząc gdzieś w zarobaczony beton.

- To po co? - Paul zapytał nieco spokojniej choć nadal oczekiwał odpowiedzi. Reszta Runnerów na razie dała sobie na wstrzymanie.

- No tak przyszłam. - burknęła w końcu wzruszając do tego ramionami nie odrywając wzroku od betonu na zewnątrz.

- Do ciebie przyszła kretynie. - Guido znów wtrącił się parskając na taki przebieg dyskusji. Pokręcił głową i dał znak Brzytewce mniej więcej w stronę rozwalonej bramy gdzie wychodziło się na świat zewnętrzny i między innymi na zaparkowany transporter.

- Ty jesteś Guido? Ten od tej karty? - Boomer która podobnie jak Paul wydawali się zmieszani krótką uwagą szefa widząc, że ten zamierza ich opuścić wraz z Alice odezwała się do niego pierwszy raz z jakąś inicjatywą w rozmowie.

- Jakiej karty? - szef mafii zdołał już dać powstać Alice na zewnątrz i sam zbierał się do tego samego, gdy nagłe pytanie najemniczki zbiło go nieco z tropu.

- No tą co Alice ma. Taka z brzytwą, surwiwalowa, co jej dałeś. - Pazur doprecyzowała w paru słowach o jaki przedmiot jej chodzi. Przez twarz czarnowłosego Runnerza przebiegł grymas zrozumienia, dłoń zbłąkała mu się w okolice przypiętego do uda noża.

- A no tak. Dałem jej kartę bo mi dała zajebistego kosiora. - roześmiał się szef bandy patrząc na stojącą już na zewnątrz lekarkę i przesuwając palcami po jej policzku w pieszczotliwym geście.

- Widziałam, ładna. Widać, że się lubicie, macie klasę. Ja to nigdy nie dostałam nic takiego od żadnego faceta. - Boomer pochyliła głowę gdzieś tam ku swoim kolanom, a słuchający dotąd rozmowy gangerzy popatrzyli po sobie dość zakłopotani takim wyznaniem. Guido który właściwie już chyba był gotowy by iść do transportera zatrzymał się i spojrzał z zastanowieniem na najemnczkę siedzącą po drugiej stronie wozu. Potem spojrzał na Alice i puścił jej wesołe oczko.

- Żaden facet nikt ci nigdy nic nie dał? Nawet ten cieniasowy złamas ani tamten co myśli, że się na żartach zna? - spytał chytrze, a Hektor nie zapomniał klepnąć Paula by nie było wątpliwości o jakim złamasie mówi szef. Blady bliźniak odklepnął go z powrotem, ale zaraz się uciszyli. Wyczuli i oni, i Taylor i nawet Boomer, że Guido coś szykuje. Pazur prawie nie dostrzegalnie pokręciła w odpowiedzi głową na zadane pytanie.
- To chodź, ja ci coś dam. No chodź, nie bój się. - powiedział nonszalanckim głosem Guido przywołując ją gestem i samemu sięgając po coś do wnętrza kurtki. Oczy brunetki rozszerzyły się z zaskoczenia, niedowierzania i rosnącej z każdym oddechem nadziei. Rzuciła krótkie spojrzenie na Bliźniaków, na Alice stojącą obok szefa bandy, ale nie widząc sprzeciwu wyszła z szoferki i podeszła do stojącego na zewnątrz mężczyzny. Z bliska lekarka widziała ekscytację przemieszaną po równo z nieufnością gdy wpatrywała się w nieduże pudełko trzymane przez niego to na jego twarz. Pudełko przypominało klasyczny pokrowiec na okulary.

- To dla mnie? Co to jest? - stała niepewnie opierając się o framugę drzwi, ale nie wyciągając dłoni ku pudełeczku. Zezowała to na nie, to na twarz Guido albo Alice jakby u niej szukała podpowiedzi jak powinna się zachować.

- Prezent. Otwórz. Bierz i otwórz, nie bój się nie upieprzy ci palców. - uśmiechnął się czarnowłosy ganger potrząsając lekko wyciągniętym pudełkiem. Najemniczka wyglądała jakby miała tremę. W końcu jednak pyknęła balonem i sięgnęła po nieduże pudełko. Pstryknęła zamkiem i szczęka jej znieruchomiała gdy dłoń zaczęła unosić wieczko. Po chwili gdy jej twarz wydawała się nie wyrażać żadnych więcej emocji poza tym znieruchomiałym grymasem napięcia podniosła głowę ku Guido.

- Ładne. Podobają mi się. Chcesz się na nie wymienić? Chcesz coś za nie? - spytała niepewnie patrząc uważnie na mężczyznę w skórzanej kurtce. Ten pokręcił głową i przymknął na chwilę oczy. Z głębi kufra dobiegło czyjeś parsknięcie. Szybko rzuciła spłoszone spojrzenie na Alice ale szef odezwał się znowu.

- Chcę, żebyś to wzięła. Są zajebiste i będziesz w nich zajebiście wyglądała. Masz je wziąć. Tak po prostu. Bo to kurwa prezent jest. Ode mnie dla ciebie. Jasne? - Guido prychnął i cedził nieco ironicznie jakby zirytowany, że ktoś może nie łapać w lot co właśnie mówi.

- Ale ja nie jestem z waszej bandy. Nie przystąpię za to do was. - baloniara miała czerwone policzki i stróżka potu zaczęła sunąć jej przez skroń od linii ciemnych włosów. Nadal trzymała otwarte pudełko i patrzyła na Runnera.

- Jasne kurwa, nie ma sprawy. Nie jesteś i nie będziesz w naszej bandzie. Tylko trzymasz się z tamtym cieniasem Ale i tak masz ten prezent ode mnie. Od faceta. Bo mówisz, że nigdy, żadnego nie dostałaś. No to masz. Teraz czaisz? - Guido rozłożył ramiona i mówił jakby był zmuszony rozmawiać z nie najlotniejszym umysłem w bandzie i tłumaczyć coś co zazwyczaj tłumaczyli mu inni. Boomer przygryzła wargę ale w końcu pokiwała głową.

- To co ja mam teraz zrobić? - spytała niepewnie znów zezując to na szefa to na rudowłosą lekarkę.

- No załóż je. I wiesz, dobrze jest widziane wycałowanie darczyńcy. - Wilk odzyskał normę w swoim głosie i cwaniaczył znów na całego wyszczerzając się wreszcie do najemiczki. Boomer po chwili wahania wyjęła drobny przedmiot - ciemne okulary przeciwsłoneczne. Założyła je na nos i spojrzała niepewnie na Guido, na Alice, potem na resztę garażu jakby sprawdzała jak przez nie widać świat i ludzi. Szef gangerskiej bandy chyba rozczarowany takim odbiorem dał znak głową Brzytwece, że czas ruszać dalej. Ten ruch jakby ożywił i otrzeźwił najemniczkę.

- Oj dziękuję! Są takie fajne! - powiedziala radośnie prawie rzucając się mu na szyję. Pocałowała go szybko i na twarzy królowała jej euforia jakiej jeszcze nikt z obecnych chyba u niej nie widział.

- Ej kurwa, uważaj sobie, co? - fuknął na nią Guido co zastopowało nagle dziewczynę - One nie są fajne, one są zajebiste! - wyszczerzył się do niej szef i złapał ją za ramiona odsuwając od siebie.
- W sumie też myślę, że jesteś zajebista. - powiedział mrużąc oko i bezwstydnie przesuwając się spojrzeniem po sylwetce Pazura. Dziewczyna zapłonęła rumieńcem na twarzy i cofnęła się o krok uderzając plecami w otwarte drzwi pojazdu. - Tylko te włosy. - nagle Runner pokręcił głową zanuconym spojrzeniem jakby znalazł jednak jakiś poważny defekt.

- Coś nie tak z włosami? - spytała przejęty tonem, sięgając dłonią do spiętego warkoczyka z tyłu głowy.

- No. Są beznadziejne. - Guido spojrzał na jej fryzurę z coraz większym smutkiem i niesmakiem. - Rozpuść je. To powinno pomóc. Tak, myślę, że zdecydowanie to by poprawiło sprawę. Pasowałoby do tych zajebistych okularów i razem by wyglądało jeszcze bardziej zajebiście. - tym razem szef zrobił nonszalancką minę znawcy i pokiwał głową.

- Ale ja nie mogę. Regulamin zabrania. - dłoń najemniczki wciąż błądziła w okolicy własnych włosów i wydukała w końcu czerwieniejąc jeszcze bardziej.

- Kurwa z czym mi tu wyskakujesz? Chcesz być zajebista czy nie? - Guido prychnął słysząc taką odpowiedź. Dziewczyna po chwili wahania pokiwała głową. - No to lej na ten regulamin. To mój teren i ja tu ustalam regulaminy. Wrócisz to tego co myśli, że jest zabawny to się spinaj przy nim jak chcesz ale tu ja rządzę i mówię rozpuść włosy. - mówił pewny siebie, nieznoszącym sprzeciwu głosem, jakby do głowy nie brał odpowiedzi odmownej. Dłoń Boomer po chwili wahania i gmerania we włosach połączyła się z drugą i zaraz potem rozpuszczone włosy opadły na jej ramiona i plecy. Okazało się, że ma ich całkiem sporo i wcale nie takie krótkie.


- No i kurwa zajebiście! - Mafiozo wyszczerzył się i po paru sekundach Boomer też się uśmiechnęła i puściła balona - Daj na luz lala, bo się zapowietrzysz i pykniesz jak te twoje balony. - uśmiechnął się po łobuzersku widząc reakcję. - Ale kurwa wiesz, z tymi balonami też zajebista sprawa. Tylko kompletnie chujowo je puszczasz. Chodź pokażę ci jak to się robi. - znów znalazł jakiś motyw i podszedł ten krok czy dwa do przodu i położył swoje dłonie na jej ramionach, przekręcając ją w stronę reszty garażu i kręcących się tam Runnerów.
- Jak już ćwiczysz tą zajebistość to nie pykaj tymi balonami po próżnicy. - zniżył głos stając za nią i patrząc nad jej ramieniem mniej więcej tam gdzie i ona. - Teraz ważny motyw. Masz te zajebiste okulary, nie? - spytał zniżając jeszcze bardziej głos, a zafascynowana dziewczyna kiwnęła głową. - Masz zajebiście rozpuszczone włosy, nie? - znów kiwnęła tymi rozpuszczonymi włosami. - I robisz zajebiste balony, nie? - Runner przeszedł już prawie o szeptu, a rozbawiona uwagą dziewczyna uśmiechnęła się znowu kiwając głową. Nie przeszkodziło to Runnerowi skorzystać z okazji i puścić żurawia z wygodnej perspektywy na nieco inne balony miłośniczki balonówek.
- Zajebiste kombo. I teraz słuchaj, żuj tą gumę i skanuj. Weź jakiegoś palanta na celownik. Jakiegokolwiek. I czekaj aż na ciebie spojrzy. Prosto w twarz. - Runner szeptał Pazurowi do ucha, a ta wodziła wzrokiem po kręcących się gangerach. Zaczynała z ekscytacji oddychać c raz szybciej jakby nie wiadomo co miało się stać. W końcu faktycznie jakiś facet w skórzanej kurtce zaciekawił się na tyle, że spojrzeć dłuższą chwilę w kierunku Boomer i stojącego tuż za nią Guido. - I teraz! Teraz puść balona! - syknął jej do ucha i po paru ruchach szczęki strzeliła ładnym, różowiutki balonem. Facet przy środku garażu drgnął zaintrygowany chyba co jest grane.

- Dobra to już kumasz czaczę z tą zajebistością, nie? - szepnął do ucha, bo dziewczyna wciąż wpatrywała w świat widziany przez okulary jakby z nowej perspektywy. Runner skorzystał z tego i obrócił ją tak, że stanęli frontem do wnętrza kufra furgonetki. Nie wiadomo jak i kiedy ale większość głów zaczęła zerkać to na nich a właściwie na Boomer to na Paula.
- A teraz główny trik. - szepnął Runner. Ściszył głos na tyle, że słychać było, że szepnął coś, a ta machinalnie kiwnęła głową zamaskowaną tymi zajebistymi okularami i zrobiła krok do wnętrza wozu. Wewnątrz zaczęła sunąć na czworakach ku położonej na podłodze kurtce w panterce i przykrywającym go mężczyźnie. Paul nie odrywał wzroku od zbliżającej się kobiety. Ta zatrzymała się tuż przy nim, żując gumę. Po zdawałoby się wiecznej chwili zaczęła robić balona który rósł i rósł chyba najwolniej jak to było możliwe. Aż pękł głośno niczym wystrzał z pistoletu. Paul też pękł. Złapał sprawną ręką za bluzę munduru i szarpnięciem zbliżył ja do siebie. Od razu zaczęli się całować jak para dawno nie widzianych kochanków, choć zaraz też musieli przestać. Boomer musiała wywalić gumę na zewnątrz.

Różowa, bezkształtna grudka wyleciała przez drzwi, przetaczając w okolicy stóp lekarki. Ta prawie tego nie odnotowała, bardziej zajęta obserwowaniem widowiska wewnątrz auta, a na piegowatej twarzy gościł szeroki uśmiech. Mogła mówić, tłumaczyć i wskazywać, lecz pozostawała kobietą. Co innego jeśli na problem zwrócił uwagę mężczyzna, a jak na Wilka przystało, Guido zrobił to z finezją i polotem, w parę chwil wyciągnąć zakompleksioną i niepewną siebie Pazur ze skorupy. Zrobił pierwszy wyłom, złapał ją za rękę i pokazał świat poza skorupą. Wlał wiarę w siebie, dowartościował, przy okazji pokazując, że jest warta więcej niż jej się wydawało. Z nonszalancką beztroską wyłożył proste, klarowne zasady, doradził. Wskazał kierunek i delikatnie popchnął w swoją stronę dwójkę ludzi, którzy mieli się ku sobie, acz nie za bardzo umieli się do tematu zabrać.
Zielone oczy przeniosły się na okryte skórzaną skorupą plecy czarnowłosego gangera - dumnego, pewnego siebie i własnych racji. Nie mylił się, w tak cholernie wielu tematach się nie mylił…
Westchnęła cicho, mrużąc nieznacznie powieki, a ciepło rozlewające się po klatce piersiowej przegnało chłód atakującego ciało, wczesnoporannego chłodu. Nie musiał interweniować, w żaden sposób ingerować… ale zrobiło mu się szkoda Emmy: dziewczyny spoza gangu. Jeśli tylko chciał, potrafił być tak dobry i bezinteresowny. Pociągnęła nosem, niby całkowicie bez podtekstu. Ciągle odwlekali rozmowę na osobności, zaczynała się niecierpliwić, jednak patrzenie na Boomer i Paula chwilowo to rekompensowało. “Chwilowo” stanowiło idealne określenie.
Pociągnięcie za kurtkę na wilczych plecach, potem drugie.
Nie zawsze Alice musiała stawiać czyjeś dobro i szczęście ponad własne. Lekarze brali urlopy, co z tego że kilkunastominutowe? Lepsze to niż puste, zimne nic.

- Chodź zwiedzimy sobie pięterko. - mruknął Guido, zawijając wokół siebie i ze sobą Alice. Zostawili vana z rozcałowaną w sobie parką. Przeszli przez garaż, wyszli na ulicę, do transportera.Otworzył tylny właz i ich oczom ukazały się skryte wewnątrz dwie osoby. Jedna na pewno był Runner. Drugą zaś młoda kobieta w mundurze i ze skrępowanymi nadgarstkami.
- A, to wy. Billy Bob weź foczę na spacer, dobra? - Guido mówił zniecierpliwionym głosem jakby w ogóle zapomniał o tej dwójce tutaj. Wskazał jednak kciukiem za swoje plecy i Runner złapał żołnierkę za ramię i wyszli przez otwarte właśnie właz na zewnątrz. Szef bandy machnął głową do Brzytewki dając znać, że ma wsiadać pierwsza.

Alice w mig rozpoznała noszony przez nieznajomą kobietę mundur. Patrząc na krój, plamki i pagony na ramionach, przypuszczała, iż jest to strój wojskowy… chociaż wiedza na temat konkretnej formacji pozostawała już poza zasięgiem jej granic poznawczych. Spoglądała to na jeńca, to na młodziutkiego gangera, przybierając wyjątkowo zaintrygowaną minę. Szybko jednak między piegi powróciło opanowanie do spółki z uprzejmym uśmiechem.
- Dobry wieczór Billy Bob - przywitała się z członkiem organizacji będącym celem prawdopodobnie największej ilości docinek oraz żartów, tudzież pospolitego darcia łacha… a przecież był takim miłym chłopcem. Fakt, odrobinę roztrzepanym, lecz sympatycznym i w pewien sposób rozczulającym. - Jest chłodno i paskudnie, idźcie do garażu tam gdzie reszta chłopaków. Szkoda żebyście się przeziębili, a w noc taką jak dzisiejsza jest to bardziej niż prawdopodobne. Dobry wieczór pani - drugie powitanie wycelowała prosto w obcą kobietę. Poczekała aż parka wyjdzie na zewnętrz, starając się wyglądać na wyluzowaną, spokojną i choć policzki ja piekły, tętno szalało w okolicach górnych dopuszczalnych przez przedwojenne normy granic.

- No cześć. - Billy Bob odpowiedział na przywitanie i może nawet chciał powiedzieć coś jeszcze, lecz charakterystyczny ruch brwi w górę u szefa zdusił w zarodku ten pomysł. Kobieta w mundurze była spięta i powitanie Alice chyba całkowicie ja zaskoczyło. Zanim zdążyła coś odpowiedzieć stremowany młody ganger złapał ją za ramię i odprowadził w nocna, oszroniona ulicą w stronę wywalonej bramy garażu.

- Czemu ta pani jest związana? Kto to jest… i da się tu gdzieś znaleźć koc? - lekarka spytała szeptem, ładując się do furgonetki.

- Dlaczego jest związana? No to patrz. - Guido prychnął gdzieś tak pośrodku między niecierpliwością, irytacją i rozbawieniem. - Hej Anitko! - krzyknął za odchodzącą dwójką. Słysząc szefa Runner i prowadzona przez niego odwrócili się i zatrzymali. Właściwie to Billy Bob odwrócił się i przy okazji dziewczynę.

- Co zrobisz jak cię rozwiążemy? - krzyknął do kobiety szef bandy.

- Ucieknę! - okrzyknęła hardo kobieta bez chwili wahania. Guido wymownie wzruszył ramionami rozkładając dłonie. Potem machnął dłonią na dójkę dając znać, że Billy Bob może wrócić do przerwanej czynności.

- No sama widzisz. Dobra bo pizga trochę. - skinął czarnowłosą głowa na otwarty przedział desantowy transportera. - To nasza polisa. Taki bilecik na przejazd do Cheb. - odpowiedział Runner czekając aż Alice wejdzie do środka.

Ruda głowa pokiwała w zrozumieniu. Polisa, zabezpieczenie. Karta przetargowa na wypadek kłopotów… czyli kobieta należała do Armii Nowego Jorku, innych mundurowych formacji, prócz Pazurów, nie widziała w okolicy. Nie znaczyło to co prawda, iż nie kryją się gdzieś po kątach, lecz jeśli tak się działo, na razie nie pchali się bliźnim w skórzanych kurtkach na oczy. Po całej plejadzie niefortunnych zdarzeń, niewielka lekarka była gotowa uwierzyć nawet w najazd kosmitów lub skryty między Ruinami oddział reniferów Świętego Mikołaja, z czerwononosym Rudolfem na czele.
Wzdrygnęła się i zagryzła wargę, wracając myślami do rzeczywistości. Nerwowe oczekiwanie co rusz obracało jej głowę do tyłu, tam gdzie Guido, wyginając usta w coraz drapieżniejszy uśmiech.
- I już jesteście na “ty”... - ton głosu z założenia miał wyjść poważny, ale i tak dziewczyna parsknęła na koniec, choć zamaskowała to atakiem kaszlu. Aby dostać się na osłonięty teren musiała wpierw usiąść na podłodze, potem wturlać się do środka i dopiero unieść się, kończąc ruch na kolanach, twarzą do wejścia.
- Higiena bezpieczeństwa pracy… na tym skończyliśmy, prawda? - Blade dłonie powoli sięgnęły ku suwakowi kurtki, rozpinając go drażniąco powoli.

- Oj z Anitką inaczej się nie dało. Jest taka rozkoszna gdy tak się do niej mówi. - roześmiał się Guido włażąc do przedziału za lekarką. Odwrócił się od niej na chwilę by zamknąć właz. Wewnątrz było o wiele cieplej więc pewnie ogrzewanie wozu jeszcze działało. Szef mafii uporał się z włazem i odwrócił się z chytrym uśmieszkiem na wargach. - Aa coo? Zazdrosna o Anitkę jesteś? - spytał szczerząc się bezczelnie do rudowłosej gangerki. Obserwował na razie spektakl rozsuwania zamka jakby ten chroboczący detal pochłoną jego uwagę całkowicie. - I jakoś nie chce mi się nawijać o jakiejś gównianej higienie Brzytewka. Tam coś było o bolcowaniu i udach rozwartych czy jakoś tak. - wymruczał szczerząc się ale nadal wpatrzony w rozsuwający się suwak.

Drzwi stuknęły i nagle zrobiło się cicho, ciepło… nawet przytulnie, jeśli przymknęło się oczy.
- I o aparatach ssących do odprowadzania cieczy. Nie wolno o nich zapominać, prawda? - podrzuciła wspaniałomyślnie, patrząc na niego spod rudej grzywki. Przyjęła przy tym troskliwy lekarski ton i dalej prócz rąk pozostawała nieruchoma. W normalnych okolicznościach różnica wzrostu miedzy nimi należała do sporych. Teraz, gdy stał na wyciągniecie ręki, a ona zostawała na kolanach, dysproporcja sięgała kolejnego piętra. Na szczęście odległość w poziomie pozwalała zniwelować konieczności zadzierania głowy pionowo ku górze.

Patrzyli się na siebie, każde ze swojej pozycji, niczym para przyczajonych do ataku zwierząt, jeszcze badających teren, lecz już bez czujnego dystansu. Zniknęła sztywność mięśni, wieczne rozterki i uwaga wkładana w budowanie zasłon dymnych - niepotrzebnych, idiotycznych gier pozorów. Do Alice z impetem doszło kogo ma przed sobą. Już nie dowódcę, zainteresowanego nią na zasadzie ciekawostki przyrodniczej, albo chwilowej zachcianki. Iluzoryczne ściany runęły, zostawiając to, co najważniejsze. Nie patrzyła na szefa mafii, zabawnego i pomysłowego flirciarza, lecz swojego mężczyznę. Partnera, przyjaciela, ukochanego. Narzeczonego. Obite usta zadrgały. Porozrywane serce niewidzialna, wilcza łapa ujmowała kawałeczek po kawałeczku, aż złożyła je w całość, odganiając przy okazji obawy oraz zwykły ludzki strach. Niech się upija, uwala czy co on tam wedle Tony’ego miał robić… wróci. Będzie wracał właśnie do niej, nie innej.

Suwak skończył wędrówkę, poły kurtki rozchyliły się na boki gdy dziewczyna podniosła ramiona i chwytając za skórzane poły na wysokości obojczyków równie niespiesznie zsunęła ciuch z ciała, pozwalają żeby zamarudził przez moment na wysokości łokci. Podczas całego zabiegu nie odrywała wzroku od wilczych oczu, lśniących po drugiej stronie transportera.
- A gdybym odpowiedziała że jestem? - uniosła się nieznacznie na kolanach, podrywając tyłek z pięt. Biodra zaczęły się poruszać delikatnie na boki, a z nimi reszta kobiecej sylwetki. Kurtka ostatecznie spadła na podłogę, lecz dziewczyna wydawała się nie zwracać na nią najmniejszej uwagi, pochłaniana powoli przez rodzący się w trzewiach obłęd. Oparła blade dłonie o uda, by naraz wyszczerzyć się równie wilczo co partner, przeciągając nimi do opieszale ku górze. Palce gładziły po kolei uda i biodra, potem przyszedł czas na brzuch, żebra… i jeszcze wyżej, aż szczerząca się zielonooka czaszka zatrzymała wędrówkę na piersiach. Końce palców utopnęły w czerni miękkiego, obleczonego w habit ciała, a z gardła lekarki wyrwało się ciche westchnienie.
- Co wtedy? - w pytaniu wibrował pomruk oczekiwania, dłonie podjęły wędrówkę znów ku szyi, rozpoczynając następny niespiesznych etap walki, tym razem z guzikami. Jeden… drugi… poddawały się krok po kroku odsłaniając piegowate ciało pod spodem.

- Wteedyy… - mężczyzna nie mógł stać swobodnie w dość niskim wnętrzu pojazdu więc przykucnął. Głos przeszedł mu w łakome burczenie, a oczy najczęściej skupione były na suwaku gdy sycił się wdziękami dziewczyny tuż przed sobą. Przeniósł ciężar nogi tak, że właściwie od razu znalazł się tuż przed Alice, jego twarz zbliżyła się do jej twarzy. Dłonie zaczęły sunąć po jej habicie wzdłuż boków, kierując się ku co raz wyższym rejonom ciała. - Wtedy powiedziałbym, z tą zazdrością, że nie ty pierwsza i nie ostatnia. Więc wszystko z tobą w porządku. W końcu gdzie by znaleźć drugiego tak zajebistego faceta jak ja, nie? - wyszczerzył się figlarnie do niej ociekając w głosie i spojrzeniu pewnością siebie polaną sosem autoironii i żywym szyderstwem ze skromności. Wilcze łapy zawędrowały akurat na barki Alice, kiedy zbliżył swoje wargi do jej warg - Ale z ust żadnej innej nie byłoby to dla mnie tak cenne i przyjemne. - szepnął ledwo słyszalnym głosem i pocałował ją jak na swój standard zaskakująco czule i delikatnie. Oderwał się od niej po chwili patrząc na nią tym swoim wilczym wzrokiem, choć jego dłonie wciąż obejmowały drobne ramiona, twarz i głowę. Potem minął lekarkę i schylił się po jakieś bambetle na półce. Szarpnął mocno w dół, aż posypały się drobne, pełzające okruchy życia, które nawet w takiej chwili nie chciały zostawić ludzi w samotności. Przedmiot okazał się plandeką czy czymś podobnym. Szef gangu trzepnął nim, rzucając niedbałym ruchem na ławkę. Plandeka po części zsunęła się na metaliczną podłogę, upstrzonej, poza buszującymi insektami, sporą ilością zmrożonego błota i ziemi.
- Nieźle ci idzie. - mruknął rozsiadając się na nakrytej właśnie ławce i wskazując zachęcającym ruchem dłoni na rudowłosą, konkretnie na jej napoczęte już ubranie.

Pan i władca, spoglądający na poddanych ze swojego tronu. Oczekujący, zaintrygowany, lecz nie cierpliwy - pozornemu spokojowi przeczyły rozszerzone źrenice i przyspieszony oddech, gdy rozwalał się na swoim siedzisku, zwrócony ku scenie, a jego spojrzenie wystarczyło za wszelką zachętę. Wątpliwości odeszły na bok, wymiecione rosnącym rozgorączkowaniem. Bladą skórę szyi i twarzy pokrył rumieniec, drobna pierś podnosiła się i opadała w przyspieszonym rytmie, a zielone oczy lśniły w półmroku.
- Istnieje więc szansa, że historia nie zakończy się jak w tej piosence - chrypnęła, wracając do przerwanej pracy. Wciąż na kolanach, kołysała się w rytm słyszanej w głowie melodii, zmieniając pozycję na frontowa do mężczyzny. Guziki poddawały się opornie, walka z każdym zajmowała męcząco długi czas, jednak poddawały się sugestii niewielkich dłoni, aż do ostatniego.
- Tym fragmencie o ciosie w twarz i zniknięciu z życia - posłała mu niewinny uśmiech i potrząsnęła barkami, a habit spłynął z nich na plandekę, zalegając obok kurtki. Została w podkoszulku na cienkich ramiączkach i spodniach. Ramię i brzuch znaczyły białe pasy bandaży, lecz dziewczyna je akurat ignorowała. Już nie bolały, przynajmniej tu i teraz. Nie, gdy siedział tak blisko, na wyciągnięcie ręki. Wystarczyło się pochylić, by móc go dotknąć. Jeden krok, by wspiąć się na kolana i pocałować te skrzywione w wielkopańskiej minie usta… za chwile. Jeszcze nie teraz.. Temperatura rosła z minuty na minutę, a może po prostu Savage się wydawało? Nie potrafiła stwierdzić, logiczne myślenie dawno się odłączyło, pozostawiając raptem podstawowe, najbardziej pierwotne reakcje. Gdzieś poza metalową puszką transportera dało się usłyszeć przytłumione ludzkie głosy. Ktoś się kłócił, ktoś inny śmiał, a oni trwali w ciszy na przeciw siebie, mierząc się wzrokiem i pochłaniając kawałek po kawałku.
- Nieźle? Dziękuję za komplement. Wiesz… brak mi doświadczenia, wprawy - przyznała, rumieniąc się jeszcze mocniej, a dłonie powędrowały ku dolnej krawędzi podkoszulki i tam się zatrzymały. - Do tej pory podobne numery widziałam tylko na filmach… edukacyjnych. Parę przywiozłam od Mario, są na laptopie - dodała, niespiesznie podciągając ubranie ku górze. Złośliwy materiał zatrzymał się na wysokości piersi, a dziewczyna zrobiła smutną minę, do której nie pasowały śmiejące się figlarnie oczy - Nigdy nie jest za późno na naukę - szarpnęła mocniej, uwalniając ciało z ostatniej, górnej warstwy ochronnej. Pod wpływem tego ruchu dwie ciężkie półkule zatrzęsły się, a ona odrzuciła niepotrzebny teraz suwenir niedbale za plecy, nie rejestrując nawet gdzie wylądował. Opadła na czworaka i kołysząc biodrami przeszła te dwa kroki, nie spuszczając wzroku z wilczych oczu. Dłonie z podłogi przeniosły się na kolana Runnera i poczęły sunąć powoli w kierunku jego ciała.
- Może ktoś z twoim doświadczeniem mógłby udzielić paru porad? - spytała przez urywany oddech, a głośniejsze sapnięcie zlało się w jedno z kliknięciem klamry paska, na której się skupiła. Miał za dużo ubrań, definitywnie. Dało się to jednak poprawić - z tą myślą przewodnią wychyliła się do przodu, zostawiając krótki pocałunek na jego brzuchu, szczypiąc znajdujący się pod koszulką żywy piec.

- Paru porad... paru? Jaja se robisz? - mężczyzna siedzący na plandece rozłożonej na ławce uniósł brwi , twarz wykrzywił mu wyraz pretensji i zniecierpliwienia. Prawie dała się nabrać, że on tak na serio. Znałaby go słabiej czy krócej pewnie można by się wystraszyć, że znów ma jakiś niezrozumiały dla innych atak szału podczas którego ludzie woleli mu zejść z drogi póki pikał w nich ostrzegawczo instynkt samozachowawczy.
- Dam ci jedną radę. - nachylił się nad nią sępiąc twarzą na jej twarz i odczekał ze dwa szybkie oddechy potęgując napięcie.
- Chodź tu! - syknął i złapawszy ją za ramiona bez trudu i ceregieli podniósł do niecierpliwych, zachłannych ust. Tym razem pocałunek był inny. Mocny, chciwy, pożądliwy i agresywny. Podniósł ją wyżej ledwo skończył całować, sadzając sobie na kolanach. Jego dłonie zaczęły buszować po jej piersiach, sprawdzać je, badać, ugniatać i w końcu do dłoni dołączyły usta i język. Po pierwszym chaosie wstępnych pieszczot ruchy łap stały się nieco bardziej ukierunkowane gdy sunęły ku jej obojczykom, szyi, by z powrotem wylądować na jej ustach, twarzy i włosach.

Jeżeli tak wyglądała owa rada, Savage nie do końca rozumiała przekaz. Chciała spytać, doprecyzować nierozstrzygniętą kwestię, lecz nim się zorientowała, para wilczych łap poderwała ją do góry i skutecznie odsunęła uwagę od czegokolwiek poza swoim dotykiem. Każdy ruch, uścisk silnych palców i mokre stemple ust zostawiały na piegowatej skórze palące ślady. Gdzie padła uwaga Runnera, tam pojawiał się ogień, niknący i pozostawiający niedosyt, ledwo partner odrywał się i zmieniał obszar zainteresowania. Blade ramiona odruchowo oplotły jego szyję, dłonie błądziły po włosach i badały fragment po fragmencie twarz oraz napiętą szyję. Oddychała coraz szybciej, drżące usta na wyścigi wpijały się w jego usta równie drapieżnie, chcąc zaspokoić rozsadzający zmysły głód. Chwyciła go oburącz za twarz, wpijając się w wargi i przyciskając z całej siły ciałem do ciała. Przez zaciśnięte po bokach jego bioder mięśnie ud przechodziły dreszcze. Jeszcze drobne, potęgujące jedynie podniecenie. Naraz oderwała się od niego, pchnięciem ramion posyłając na ścianę. Łapała powietrze jak wyciągnięta z wody ryba, nieprzytomne oczy szukały czegoś w wilczych ślepiach, a wytatuowana dłoń wcisnęła się między ich ciała, podejmując przerwaną walkę z męskimi spodniami.
- Co to za rada? - warknęła, a jaśniejszy tułów wystrzelił do przodu, gdy dziewczyna zaatakowała szyję partnera przejeżdżając językiem wzdłuż jej boku, ku górze. Zatrzymała się przy uchu i chwyciła między wargi fragment skóry, szczypiąc go i delikatnie podgryzając. Do tej pory on zostawiaj kobiecie stemple i siniaki, tym razem ona zostawi mu czerwoną pamiątkę.

Brunet syknął gdy zęby kobiety zacisnęły się na jego skórze. Złapał ją za ramiona odchylając nieco od siebie. Spojrzał rozognionym wzrokiem poprzez pulsujące od emocji i pożądania nozdrza i sapnął.
- Już ci mówiłem. Chodź tu! - warknął do niej zaczepnie i jego ramiona poszły w ruch. Trochę się uniósł, trochę zsunął tak, że Alice straciła punkt podparcia i wylądowała na plandece rozłożonej na dnie pojazdu. Guido przekręcił ją i znalazł się za bladymi plecami. Czuła na szorującą po nich kurtkę i rozgrzaną koszulkę. Chciwe dłonie powędrowały po jej bokach i brzuchu do przodu w kierunku zapięcia spodni. Pogmerały tam chwilę i zsunęły w dół.

Szarpnięcie po którym obraz zawirował, a ona znalazła się na kolanach. Rejestrowała śliską, chłodną powierzchnię pod dłońmi i kontrastujący z nią żywy piec za sobą. Myśli w jednym przebłysku wybiegły w przeszłość, przywołując obraz adekwatny. Na dobrą sprawę w podobny sposób zaczęli głębszą znajomość parę miesięcy temu wewnątrz czarnej terenówki, skrytej wśród śnieżnej zamieci. Tym razem jednak nie było miedzy nimi ani grama strachu i niepewności, oraz niechęci.
- Jak za pierwszym razem - wyszeptała rozbawiona, przyciskając biodra do jego bioder i ocierając się o nie w rozgorączkowaniu. Resztka ubrań przestała stanowić problem, Guido był na tyle uprzejmy by pomóc i z tym problemem.
- Pokaż co tam masz… tak żebym zapomniała że mitochondrium reguluje procesy metaboliczne komórki - rozstawiła szerzej ręce dla stabilniejszej podpory i wylądowała na łokciach, wyginając się i wabiąc do siebie niskim pomrukiem.

- Moja bejca to to nie jest. Ale metraż ma. - mruknął Guido patrząc na kochankę przed sobą. Obserwował zafascynowany jakby obmyślał od czego zacząć konsumpcję. Klepnął w wystawione pośladki aż się zatrzęsły, a potem dla odmiany wodził dłonią od uderzonego miejsca po krawędzi boków i pleców piegowatej sylwetki. Dłonie przesunęły się już gdzieś do połowy gdy pochylił się nad Alice. Zaczął pieścić wargami jej plecy sunąc tak razem z dłońmi w górę łopatek aż do ramion. Zatrzymał się odchylając dłońmi drobną twarz do siebie by móc ją całować bez przeszkód. Nie wytrzymał tak zbyt długo i podparł się jednym ramieniem o podłogę, przenosząc zabawę na pokryte gęsia skórą, blade piersi. W końcu chyba też mu było niezbyt wygodnie, szarpnięciem uniósł i kobietę i siebie do pionu znów przyciskając ją do siebie. Tym razem jednak jego dłonie błądziły po frontowych atutach - tych wyżej i tych niżej, a usta chciwie wpijały się w jej usta, twarz i włosy.
Nigdzie się nie spieszył, pozwalając im obojgu cieszyć się chwilą bliskości, sobą nawzajem. Już nie dążył do spełnienia najkrótszą drogą, stawiając na zaspokojenie pierwotnych potrzeb w trybie pilnym, nim pryśnie czar chwili, a do głosu dojdzie wrodzona podejrzliwość pod rękę z tonami piętrzących się nad ich głowami problemów. Te ostatnie zostały poza wozem, skutecznie oddzielone od dwójki ludzi grubą warstwą metalu. Zostali sami ze sobą i to się liczyło. Nagle znalazło się miejsce na czułość, zwykle pomijaną, teraz zaś niezwykle ważną. Istotny element, dający radość i ulotną chwilę podczas której człowiek miał wrażenie, że wreszcie udało mu się chwycić w dłonie niematerialne szczęście.

Szczęście Alice miało kształt, dało się go dotknąć, posmakować. Poczuć na skórze i wargach. Czuła na plecach nieznośnie gorąco, słyszała coraz cięższy jak i u niej oddech. Smakowała usta, wplatając palce w krótkie, czarne włosy, szorstkie na podobieństwo wilczej sierści. Ruchy dłoni nasilały się, miała wrażenie że jest ich więcej niż dwie, działają niezależnie chcąc być na raz gdzie tylko się da. Chwyciła jedną z nich, splatając blade palce z palcami Runnera - tymi badającymi teren między udami. Mogła tylko zacisnąć usta i westchnąć głośno, a pierwsze, ciche pojękiwanie stłumić, łącząc ich wargi.
- Czemu… jeszcze jesteś ubrany? - wydyszała z pretensją, na mgnienie oka przerywając pocałunek i patrząc na niego pijanym wzrokiem. Rożnica wzrostu stanowiła przeszkodę, ale każdą dało się obejść, zresztą im obojgu przestała przeszkadzać dawno temu.

- A bo mnie taki rudy lisek - chytrusek tu zajmuje. - wymruczał jej do ucha, przesuwając dłoń i tą drugą splecioną z jej palcami ku górze, ku jej piersiom obojczykom i kończąc na barkach by przycisnąć mocniej do siebie. Napór jej łopatek na jego klatę i napy kurtki wzmógł się dając się zauważalnie odczuć. Też mu chyba przeszkadzało bo puścił kobietę i szybko, niedbale ściągnął z siebie kurtkę zrzucając ją gdzieś na plandekę. Podobnie jednym ruchem ściągnął z siebie koszulkę traktując ciuch podobnie i znów przylgnęli do siebie. Tym razem żywe ciało do żywego ciała. Sycił siebie i ją chwilą tej bliskości ale i pożądanie zaczynało już dyktować swoje własne warunki skłaniając do co raz bardziej niecierpliwych i gwałtownych ruchów. Popchnął lekko kobietę z powrotem na czworaka, a sam zaczął gmerać przy zamku swoich spodni. Dało się słyszeć charakterystyczne szczęknięcie sprzączki pasa i dźwięk rozsuwanego suwaka.

- A to ruda paskuda - zaśmiała się, uderzając dłońmi i podłogę. Nie została jednak na miejscu, tylko obróciła się na kolanach, lądując frontem do Runnera. Wyciągnęła ręce, pomagając w starciu z nikczemnym ubraniem. Nie tracąc czasu złapała za pasek i ściągnęła je w dół, aż opadło w okolicach kolan, krępując zapewne ruchy, lecz nie na tyle, by miało w to jakikolwiek sposób przeszkadzać.
- Trzon, żołądź… chcesz wiedzieć jak się nazywają po łacinie? - spytała, oblizując wargi, wpatrzona w zwykle ukrytą część fizjonomii.
- Corpus penis - szepnęła ochryple, zaciskając palce na trzonie u nasady i powoli przeciągając rękę ku czubkowi, który wpierw pocałowała, a potem omiotła oddechem, drażniąc napięte ciało. Wpatrywała się w nie, ale za cholerę nie potrafiła odnaleźć w pamięci właściwej nazwy, więc aby zagłuszyć gonitwę myśli i skierować na poprawne tory, wystawiła język, przejeżdżając nim od żołędzi aż do końca, gdy nos załaskotały porastające podbrzusze włoski, równie ciemne jak te na głowie mężczyzny. Powtórzyła ruch, wracając na drugi koniec, zacisnęła palce i patrząc prosto w wiszące u gór ciemne oczy, zaczęła wsuwać w usta kolejne centymetry aż wargi napotkały na blade palce.

- Ja pierdolę Brzytewka, kogo to obchodzi? Na pewno nie mnie. - jęknął czarnowłosy mężczyzna czując na sobie usta kochanki w tym najpodatniejszym na pieszczoty miejscu. Oddychał coraz ciężej i głośniej przymykając to otwierając powieki i dla wygody opierając jedną rękę o sufit transportera. W końcu jednak nie wytrzymał i znów podniósł kobietę do pionu ale tym razem tylko na chwilę. Przeniósł ją tak, że opadła pośladkami a potem plecami na ławkę a sam w zaległ na niej. Usta i dłonie znów zaczęły od zabawy z jej ustami ale szybko schodziły niżej. Do szyi, piersi brzucha aż do tego najgorętszego miejsca między udami. Jego palce, dłonie i usta podrażniały się na chwilę i kolejną i jeszcze jedną z wzajemnością z tym wrażliwym miejscem. Wreszcie jednak Guido postanowił przejść o sedna. Znów znalazł się na partnerce i gdy wodzili wzrokiem oraz ustami po swoich twarzach, poczuła go w sobie. Drobniejsze ciało zesztywniało, z ust dziewczyny wyrwał się rozedrgany jęk. Mogła tylko odpływać w momencie kiedy jego usta dotknęły piegowatej powierzchni, zostawiając na niej mokry mokry ślad pośrodku czoła. Przeszli do kolejnej fazy pogłębiania znajomości w tym mało standardowym nawet jak na otaczający ich świat związku.

Ciężar mężczyzny wgniatał lekarkę w fotel, coś uwierało pod lewym barkiem, lecz detale traciły znaczenie. Pożar od bioder rozchodził się po całym organizmie, atakując amokiem myśli. Resetował po kolei wszystkie podsystemy, zastępując je na parę ulotnych sekund eksplozją spełnienia. Uniosła nogi i zaplotła je za plecami kochanka, wychodząc miednicą naprzeciw jego ruchom. Patrzyła mu prosto w oczy, gubiąc oddech i zaciskając kurczowo palce na wiszących u góry barkach. Łapała spazmatycznie powietrze, drapiąc paznokciami, a świat skurczył się do ich ciał, splecionych w jedną całość.
- A... Alice - jęknęła mu prosto w rozchylone usta, by zaraz złapać zębami dolną, wilczą wargę i wbić paznokcie w kark. Nie dał jej dokończyć zdania, przyspieszając tempo aż do ostrzegawczego trzeszczenia podłoża. Nie pozwalał złapać oddechu, zajmował całą dostępną przestrzeń. Otaczał zapachem, gorącem ukrytym w ciele na podobieństwo wielkiego pieca. Dłońmi, ustami i językiem wypełniał całe spektrum niewielkiej lekarki. Bardzo skutecznie, bez miejsca na wątpliwości udowadniał kto winien być centrum jej wszechświata. Nie musiał, Alice wiedziała już o tym od dawna. Dobrze było jednak sobie o tym przypomnieć - i jeszcze raz, i kolejny. Póki oboje nie padli wyczerpani, złączeni w jeden organizm trwający nieruchomo na krawędzi snu oraz jawy. Wpatrzony w siebie nawzajem, dzielący wspólnie ciszę, ciepło, uglę i te liche okruchy spokoju, jaki im podarowano.

Pełnowymiarowy Pazur i miniaturka Runnera, idący ramię przy ramieniu, w tym samym kierunku oraz celu.Ten drugi odczekał aż odejdą od terenówki poza zasięg słuchu i dopiero wtedy westchnął ciężko.
- Emily jest fenomenalna, seraficzna i odważna. Zależy jej, bądź dla niej dobry. Daj Emmie oddychać, pomóż i naucz podejmować samodzielne decyzję, nie czekać na twoją reakcję. Jest wartościową, mądrą i zdolną kobietą… musi w to uwierzyć. W siebie, własną wartość, inaczej wiecznie pozostanie zahukana, a szkoda. Nie wiem, czy to co gadałam ma sens. Nie znam się na wojsku, tylko byciu lekarzem - Savage wzruszyła lewym ramieniem, uciekając oczami gdzieś w bok - Jakby tata się czepiał, wal od razu, że mój pomysł. Damy radę szyć poprawki na bieżąco. Znajdziemy rozwiązanie, bez obaw. Też… byłoby mi niezmiernie miło, gdybyście zostali oboje.

- Seraficzna? - zapytał o słowo z którego miał najwyraźniej kłopot z interpretacją. - A szefem no spokojnie, powiem o co biega. - powiedział szybko jakby chciał uspokoić niższą kobietę. Dyplomatycznie tak dobrał swój krok by nie musiała drobić za nim na siłę i w miarę mogli iść spokojnie w jednym rytmie. Minęli zaparkowanego vana, mijali przechodzących Runnerów i zbliżali się do jednej z podpalonych beczek gdzie przenieśli się Chebańczycy i Tony który chyba z nimi rozmawiał. Dalton wyglądał marnie jak większość ludzi po ciężkiej walce ale jednak nie był tak zmasakrowany jak jego syn. No i tu dochodziło to, że nie był już pierwszej młodości. Ale był przytomny i widocznie zdolny do swobodnego mówienia. W miarę też jak zbliżali się do tej grupki Alice widziała jak Nix się przeistacza. Jak prawie z każdym krokiem coraz mniej jest w nim Pete’a a coraz więcej z Pazura. Niby nic się nie zmieniło, szedł dalej razem z nią ale jednak była na tyle wyczulona na ludzką naturę, że czuła jakby się zbroił i zakładał niewidzialny pancerz, jak robił się co raz bardziej spięty i czujny gdy czekała go rozmowa z szefem i to niebagatelna.

- Zjawiskowa, cudowna, piękna, zachwycająca i czarująca - wyjaśniła kwestię językową, biorąc głęboki wdech i wkładając maskę poważnego lekarza. Szli załatwiać interes, rozmawiać z przełożonym Pazurów, strategiem i wojskowym. Dowódcą, nie ojcem. Wejście w rolę było bardziej niż wskazane.
- Jeżeli pójdzie źle… winą za nieścisłości obarczaj mnie, serio. Przekieruj jego złość z siebie i sprawy priorytetowej na coś innego - powiedziała cicho, chowając drżące ręce w kieszenie płaszcza - I tak prawdopodobnie jest wściekły za Kłaczka i te oświadczyny… zięć mafioso, co on będzie mówił kolegom z pracy? Więc się nie krępuj. Naszym celem nadrzędnym jest przeforsowanie idei, oraz wasze szczęście. Potem… potem coś wymyślę, żeby się nie gniewał - zakończyła wyjątkowo mało optymistycznie, ale z zacięciem. Posłała Pazurowi ostatni szybki uśmiech.

- Zjawiskowa. Tak to pasuje. Nie spotkałem nikogo takiego jak ona. - skinął głową, patrząc na grupkę przed sobą. - Ale ty jesteś taka mądra ale pewnych rzeczy po prostu nie łapiesz. Jak teraz z tym zwalaniem. - powiedział gdy grupka przy rozpalonej beczce już ich zdążyła namierzyć i patrzyła na ich dwójkę wyczekująco. U dwójki młodych zastępców szeryfa i obitego szeryfa nie było to może tak widoczne jak na górującego nad nimi szefa Pazurów.

- Szefie! - Nix jak zwykle zasalutował gdy stanął na baczność przed starszym stopniem oficerem Pazurów.

- Spocznij Nix. - łysy człowiek - góra skinął głową i dał jak zwykle rozkaz w odpowiedzi. Młodszy szarżą i wiekiem dał na spocznij. Skanujące spojrzenie powędrowało teraz pytająco z niego na przybraną córkę. - Stało się coś? - zapytał niezbyt wiadomo do kogo z nich.

- Mam pytanie szefie. O taką propozycję. Opcję. - Nix odpowiedział od razu ale szukał odpowiednich słów by omówić temat. - Chodzi o nasz kontrakt szefie. Mój i Boomer. Skoro szef już nie jest naszym szefem to właściwie powinniśmy zgłosić gotowość do następnych misji w bazie czyli tam wrócić. - Tony zmarszczył brwi nie mogąc chyba jeszcze rozgryźć do czego dąży Nix ale skinął znowu głową na znak, że te rozumowanie jest na razie słuszne.
- Więc szefie właśnie o tym chciałem porozmawiać. Bo my… Znaczy ja i Boomer. Chcielibyśmy tu zostać po załatwieniu sprawy z tymi kutrami. My… Związaliśmy się z kimś stąd. Rozumie szef, sprawa osobista. - Pazur zaciął się ciąć gdy doszło do bardziej przyziemnych spraw. Brew byłego szefa skoczyła do góry domagając się dalszych szczegółów.

- Sprawa osobista? Rano jakoś nic o tym nie wspomniało żadne z was o tym w raporcie. - Rewers zauważył spokojnie te niedopatrzenie i rozbieżność w porannych i obecnych zeznaniach podwładnego.

- Bo rano jeszcze tego nie było szefie. Ale chcielibyśmy zostać. - powiedział po chwili zwłoki. Kiwał głową gdy szef znalazł te niedopatrzenie najwyraźniej zdając sobie z tego sprawę ale brnął w temacie dalej.

- Coś jeszcze Nix? - Tony spytał spokojnie jakby co dzień słyszał takie wieści. Głos jednak sugerował, że domyślał się, że nie tylko z tym przyszedł do niego podwładny.

- No tak szefie. Myśleliśmy o tym kontrakcie. I by tu zostać. Legalnie. I pomyśleliśmy szefie, że moglibyśmy założyć tu misję. Taki trening, takie różne szkolenia. Ja wiem, że my jesteśmy w porównaniu do weteranów Pazurów młodzi ale myślę, szefie, że coś umiemy. Ja i Boomer. I moglibyśmy to przekazać miejscowym. By mogli się bronić. Taka samoobrona, milicja. - Nix w miarę jak mówił coraz częściej zerkał na siedzącego szeryfa. Chebańczycy wyglądali na zaskoczonych, że rozmowa w jakiś i to całkiem bezpośredni sposób ich też dotyczy i nie jest wewnątrzpazurową sprawą.

- Ciekawy pomysł synu. Naprawdę ciekawy. Cieszy mnie, że o nas pamiętałeś. Ale coś mi świta, że chyba nie jesteście instytucją charytatywną. No a my niestety jesteśmy spłukani. Nie mamy ani wam ani komuś innemu jak zapłacić. Ani dziś ani jutro i za miesiąc też pewnie wiele się nie zmieni. - szeryf spojrzał na stojącego mniej więcej frontem do niego Pazura i pokręcił smutno głową. Dwaj młodsi Chebańczycy którzy przez chwile wyglądali jakby ktoś nagle dał im cukierka zamarli gdy dotarła do nich proza rzeczywistej sytuacji jaka ich otaczała. Szef przypomniał im w jakich realiach przyszło im pracować i żyć. Obydwaj spojrzeli na Hivera i jego bandę która paradowała teraz z ostatnimi zaskórniakami Chebańczyków jakie miały szansę zmienić coś w tych negocjacjach.

- No nie. Nie jesteśmy instytucją charytatywną. - Tony spojrzał na szeryfa kiwając głową po czym znów przekierował spojrzenie na podwładnego.
- Nix? - spytał go dając znać, że czeka na odpowiedź tak samo jak szeryf.

- Tak, nie jesteśmy instytucją charytatywną. Ale myślę, że jest pewien sposób. - zgodził się młodszy z mężczyzn czym wyraźnie zainteresował czwórkę przy rozpalonej beczce. - No więc myślę, że my, Pazury, moglibyśmy przyjąć jako zapłatę usługę i zasoby. Ludzi. Rekrutów. Na nowych Pazurów. No ale szefie ciężko mi oszacować wartość takiej umowy by to miało szanse powodzenia w bazie. Więc pomyślałem, że zapytam szefa o zdanie co szef o tym myśli. No i szeryf. - Nix wskazał ruchem głowy na siedzącego na jakiejś skrzynce szeryfa. W twarze Chebańczyków wlało się zdziwienie. Dwóch młodszych znów spojrzało na pobitego starszego z ponowna falą nadziei i niepewności. Starszy z Pazurów też spojrzał w jego kierunku czekając na jego reakcję choć bardziej panował nad mimika i nie dało się poznać jak się w tej chwili sam zapatruje na ten pomysł.

- To byłoby jakieś rozwiązanie synu. - odparł po chwili zastanowienia podstarzały szeryf. - Ale to sprawa dotycząca całej naszej społeczności. Muszę więc ją omówić z tą społecznością. Dużo zależy od tego ilu to miałoby być tych rekrutów i na jak długo. - Dalton dodał przekierowując pytanie z powrotem do obydwu Pazurów.

- Dwa lata na szkolenie Pazura. Nix i Boomer mają właśnie za sobą takie szkolenie. - odpowiedział tym razem szef Pazurów wskazując na stojącego naprzeciw oficera Pazurów. - I pięć lat kontraktu które trzeba odsłużyć. - odpowiedział patrząc na Nixa na co ten lekko kiwnął głową i cicho westchnął gdy szef widocznie nie mówił mu niczego nowego.

- Siedem lat. To nie jest siedem miesięcy synu. Niemowlę zacznie biegać a smyk zacznie się golić.- liczba chyba zrobiła spore wrażenie na Daltonie i na dwóch zastępcach też. Popatrzyli na siebie z zastanowieniem.

- Tego nie mogę w tej chwili obiecać. Ale gdyby ukończyli te dwa lata obowiązkowego szkolenia można by skierować ich do odsłużenia tutaj jeśli wciąż byłyby ten kurs proponowany przez Nixa. I tak tu wówczas musiałby stacjonować jakaś grupka więc mogliby i ludzie stąd. Można wziąć pod uwagę relacje rodzinne i sprawy osobiste tak jak właśnie próbuje to mi tu zaznaczyć Nix w ich sprawie. Ale to nie zależy ode mnie więc to możliwe ale nie mogę tego zagwarantować na pewno. No i te dwa lata musieliby przeszkolić się jak każdy kto zostanie Pazurem. - powiedział Rewers jakby próbował złagodzić w brzmieniu te warunki. Nie zapomniał też o kąśliwej uwadze do młodszego z Pazurów na co ten trochę stracił rezon. Ale jednak sam też postanowił coś dodać do słów szefa.

- No nie wiadomo gdzie kogo wyślą. Ale można spróbować. Zwłaszcza jakby się ktoś postarał, jak się napisze coś jakieś skierowanie czy prośbę… - urwał Nix patrząc na szefa dość wymownym wzrokiem ale zaraz znów spojrzał na szeryfa. - No i urlopy są i można pisać i przyjeżdżać. To nie jest jakieś więzienie, że ktoś znika na dwa lata. Potem po szkoleniu zawsze jest urlop i wtedy jak ktoś ma okazję to jedzie do domu. No chyba, że trafią się jakieś specjalne okoliczności ale no zazwyczaj nie. - dodał szybko Nix choć przy specjalnych okolicznościach i urlopie znów wzrok mu się zawiesił na szefie.

- No dwa lata to już brzmi lepiej. Zwłaszcza jakby mogli odsłużyć tutaj. I rozumiem synu jak to bywa z przydziałami. Służba to służba. Ale można podziałać sporo tak jak mówisz. - szeryf zgodził się i wyglądało, że słowa obydwu Pazurów znacznie zbiły mu z barków ciężar decyzji. - A ilu? - zapytał o drugi człon podstawowego pytania.

- Dziesięciu. Z czego trzech musiałoby dotrwać do końca szkolenia. Jest żmudne i trudne. Wielu odpada. Mało prawdopodobne by choć połowa przetrwała tą selekcję. My dajemy dwóch Pazurów. Więc byśmy nie byli stratni chcemy mieć chociaż trzech w zamian by rachunki były na plusie. Sami wybierzcie tą dziesiątkę jeśli się zgadzacie. Nie musi być teraz ale tak pewnie w ciągu paru dni czy trzeba by posłać raport do bazy a wraz z nim propozycję kontraktu. Bez tego Nix i Boomer są na samowolce i ryzykują więcej niż trzeba zwlekając z powrotem do bazy. - Anthony “Cass” Rewers spokojnie przedstawił Chebańczykom powody i detale takiej umowy. Młodsi Chebańczycy znów utkwili spojrzenia w starszym ze złotą odznaką z powrotem wpiętą w kurtkę. Ten zasępił się i pokiwał głową.

- Dobrze synu widzę jak widzisz sprawę. Porozmawiam o tym z mieszkańcami. Damy wam odpowiedź w ciągu tych paru dni. - kiwnął w końcu głową ostatecznie szeryf i spojrzał na Rewersa. Ten też skinął swoją łysą głową dając znać, że wstępnie umowa została rozpoznana dla obydwu stron.

Stojąca u boku młodszego Pazura ruda dziewczyna odetchnęła dyskretnie, gdy w pierwszy odruchu szyty na poczekaniu pomysł nie został odrzucony, wręcz przeciwnie. Spotkał się z akceptacją. Unikała patrzenia na przybranego ojca, skupiając uwagę to na Nixie, to na Daltonie oraz jego podkomendnych, aby nie kusić losu. Szło dobrze, nie przyszli z pustymi rękami, zawczasu przygotowali plan wstępny i zwracali się do łysego najemnika z prośbą o detale, nie całokształt programu. Lubił konkrety, nie gdybanie i domysły. Dostał szkielet, a ukryty pod bezwłosą czaszką mózg rozpoczął analizę, gdyż miał się na czym zaczepić. Miejscowi również wyglądali na zainteresowanych, kwestia dogadania z resztą społeczności. Mogło się udać - owa myśl zagnieździła się w głowie niewielkiego rudzielca, na usta wpełzł cień uśmiechu. Młody podporucznik wyjdzie na zdolnego, rozsądnego i pomysłowego, szlachetnego człowieka, wartego szacunku a także poważania, gdyż nie skupiał się jedynie na dobrze swoim, lecz również innych. Tak postępowali prawdziwi żołnierze, Savage zaś pozostanie niegodziwym gangerem na wieki wieków. Amen.
- Proszę na to spojrzeć jak na szansę - powiedziała spokojnie, a ułożony zawczasu kurtuazyjny uśmiech spoczął na szeryfie, a wtórował mu spokój zielonych oczu - Na chwilę obecną Cheb jest niewielkim miasteczkiem na peryferiach. Bez protektoratu, zaplecza, ani racjonalnego wsparcia. Zbyt małym, by stanowić poważnego partnera gdy przychodzi do rozpatrywania, tudzież wdrażania aspektów zbrojnych. Miejscem pełnym dobrych ludzi, którzy dość już wycierpieli i zasługują na pokojową egzystencję, miast ciągłych razów od organizacji czujących się bezkarnie ze względu na swoją siłę oraz środki bojowe. Społecznością ze względu na brak powyższych czynników, uważaną za… proszę wybaczyć określenie, miernego przeciwnika. Osamotnionego, wystawionego na żer silniejszym - uśmiech zastąpiła melancholia, a dziewczyna wyciągnęła z płaszcza papierosa i odpaliła go, pokonując przemożną chęć, by zacząć chodzić w kółko.

- Dzicy, Runnerzy… nawet Armia Nowego Jorku przyjeżdża tutaj i chce zaprowadzać swoje porządki, bez patrzenia i pytania co wy o tym sądzicie. Zawiązanie porozumienia między wami, a organizacją prezentowana przez Nixa i…pana Rewersa, niweluje wyalienowanie. Pazury cieszą się powszechną renomą. Są rozpoznawane, szanowane, a także znane ze swoich bojowych umiejętności - budzą respekt i ludzie z zewnątrz dwa razy się zastanowią, nim pokuszą się na zaatakowanie z pozoru bezbronnej mieściny na uboczu. Protektorat zniweluje również totalitarne zapędy z naszej hm, aktualnej stolicy. W sytuacji jawnego ataku dochodzi nie tylko do ataku na Cheb, lecz również ośrodek szkoleniowy i co za tym idzie Pazury jako całokształt. - pozwoliła sobie na kwaśny uśmiech, zaciągając się od serca. Westchnęła, przenosząc wzrok na powalonego Briana, potem spojrzała na runnerowego vana z rannymi, by na koniec znów skupić się na szeryfie, a w głosie lekarki przesypał się piołun.
- Dość wojen, agresji i przemocy. Dość sytuacji, gdy zamiast wyciągniętej, otwartej dłoni, kierujemy do siebie pięść. Gdy dochodzi do zdarzeń, które nigdy nie powinny mieć miejsca - pokręciła głową, zgrzytając zębami i pokręciła głową, przełykając głośno ślinę - Bycie silniejszym nie uprawnia nikogo do robienia z owej siły użytku. Każdemu człowiekowi należy się szacunek, bez względu na pochodzenia, czy noszone barwy. Runnerzy rozumieją siłę, potrzebny im bat, kaganiec. Dzięki szkoleniu każdy zdolny do utrzymania broni człowiek w mieście zyska szansę na ochronę siebie i swoich rodzin. Do tego z posterunkiem Pazurów zawsze uzyskacie pomoc, będzie się do kogo zwrócić w razie wyższej konieczności, choćby wezwać posiłki, jeśli zacznie się następna zawierucha. Nie zostawią was samych, bo to ich dom. Tych, co pójdą na szkolenie, tych co je przejdą. Tych, którzy chcą tu założyć rodziny i zyskać cień możliwości na normalne, szczęśliwe życie… bo da się tu żyć. Pan tego pilnuje, wciąż przestrzega archaicznego, ale sprawiedliwego kodeksu. Prawa w świecie bezprawia. Nie powtórzy się zima, nie tylko pod kątem najazdu z Detroit. Wcześniejszy napad Dzikich również nie przeszedł bez echa. Pamiętam hałdy ze śniegu, martwych psów oraz ciał w skórzanych łachmanach. - wzdrygnęła się wyraźnie, dłoń z papierosem zadrżała. Przymknęła oczy i policzywszy do dziesięciu, podjęła temat - Zostaje na koniec aspekt obyczajowy. Pokazanie, że kogoś w skórzanej kurtce i bez niej może łączyć coś więcej niż wzajemne zwalczanie. Oswajanie, ujrzenie w sobie ponownie ludzi. Bardzo ważna lekcja dla obu stron. Dzieli nas morze krwi, nienawiści, bólu, strachu i cierpienia. Krzywdy, żalu… uczynków nie do zmazania. Przewin na które nie znajdzie się odpowiednia pokuta, bądź zadośćuczynienie. Nie da się cofnąć czasu, zło już się wydarzyło… ale ciągle mamy przed sobą przyszłość, a ona nie musi tak wyglądać. - wskazała brodą na poranionego zastępcę szeryfa, potem na tłum w skórzanych kurtkach. Dwa obozy po przeciwnych stronach garażu, chwilowo tylko nie dążące go wzajemnej eksterminacji.

Ramiona Alice opadły, przygniecione niewidzialnym ciężarem. Plecy się zgarbiły, a na twarzy szarym cieniem położyło się zmęczenie.
- Fantasmagoria. Porywanie z motyką na słońce. Cel z pozoru niemożliwy do osiągnięcia. Wszystko się zmienia, z wyjątkiem samego prawa zmiany - wychrypiała, zapatrzona w żar na końcu papierosa - Nie będzie przyjaźni, nie po tym wszystkim… porozumienie, neutralność. Brak agresji, nie od razu. Proces długofalowy, potrzebujący monitorowania i zarzewia, początku. Zalążka. Czas w końcu budować mosty, nie je palić. Ludzie panu ufają, podziwiają. Wiedzą, że chce pan jak najlepiej dla tego miejsca. To dla was szansa na nowy, lepszy start.

- Nie ma chyba co sobie obiecywać gruszek na wierzbie albo zawczasu łamać rąk. Warto jednak spróbować za to się zabrać. - odpowiedział w końcu szeryf po zauważalnej chwili zwłoki.

- Dobrze szeryfie, niech pan spróbuje porozmawiać z pańskimi ludźmi bo myślę, że pomysł Nixa jest wart rozważenia i zachodu. - najstarszy z Pazurów kiwnął głową gotów chyba wesprzeć ten pomysł na ile to możliwe.

- Właściwie to był to pomysł Alice. - odezwał się nagle Nix. Obydwaj starsi mężczyźni spojrzeli na niego z prawie synchronicznym zaskoczeniem. Młodszy z Pazurów wzruszył ramionami i dodał nieco wyjaśniająco - Spodobał mi się ten pomysł to postanowiłem go omówić z wami. - przyznał najemnik w czarnej czapce a obydwaj rozmówcy spojrzeli teraz na rudowłosą kobietę stojąca obok niego.

- Ciekawe. - mruknął Tony patrząc na przybraną córkę. - To jednak właściwie nie zmienia samej idei tego pomysłu. - uznał po chwili gdy w myślach pewnie dodał nowo poznany detal do tej układanki który mógłby zmienić wynik tego równania. Na końcu spojrzał na siedzącego na skrzynce mężczyznę ze złotą odznaką wpiętą w kurtkę.

- No chyba nie. - uznał szeryf spoglądając gdzieś w bok po czym też wzruszył ramionami jakby nie znalazł powodów by miało to coś zmienić w tym co już zaczęli szkicować na przyszłe posunięcia.

Jedno krótkie stwierdzenie i naraz uwaga Daltona oraz Tony’ego z Nixa przekierowała się na Savage. Ta stała nieruchomo, z papierosem tlącym się tuż przy ustach, a zielone oczy uparcie wpatrywały się w młodszego Pazura. Zamrugała, wyrażając niewerbalnie zdziwienie za pomocą krytycznego uniesienia prawej brwi.
- Miałeś mówić tylko jak będzie źle… - mruknęła cicho, kręcąc głową. Nie musiał wspominać kto wymyślił plan, grunt że miał szanse powodzenia, zaś obie potencjalne strony kontraktu zgodziły się na wstępne rozeznanie we własnym zakresie. Nabrała powoli powietrze, lecz zamiast je wypuścić w ciszy, obróciła się do przyszywanego ojca, spoglądając mu prosto w twarz.
- Będę niezmiernie wdzięczna, jeśli podzielisz się detalami i rozwiniesz myśl ponad rzucenie pojedynczego przymiotnika, gdyż na chwile obecna czuje się niepewnie, narażona na domysły jakich na ten moment wolałabym nie analizować ani wprowadzać w finalną fazę wysnuwania niepotrzebnych, ciężkich do późniejszego obalenia tez, tudzież wniosków. Nix był tak miły, by uzupełnić dane, zniknęło parę niewiadomych. Trochę przedyskutowaliśmy temat, końcowe równanie wydawało się mieć sens. Większość czynników wzięto pod uwagę, ale i tak pozostają elementy losowe… margines błędu. - z premedytacją tym razem ona wzruszyła ramionami, papugując gest szeryfa i Pete’a. Stała tak przez parę sekund, aż do momentu gdy zaciągnęła się porządnie.
- Mówiłam już, prócz bycia gangerem jestem też lekarzem - spojrzała na podstarzałego szeryfa, wypuszczając dym przez nos. Mówiła cicho, bez pretensji, za to ze zmęczeniem, przymykając oczy - A dobry lekarz dba o dobro wszystkich pacjentów, bez względu na podziały. Taka wada fabryczna modelu, jedna z wielu. Nie ma podtekstów, nie ma ukrytego dna. Harmonogram został opracowany stricte pod rozwiązanie chociaż części kłopotów miejscowej społeczności, dwójki obecnych pod tym dachem Pazurów. Więcej zyskamy współpracując, niż wiecznie się gryząc. Swoja drogą… mam pytanie - na blade policzki wkradł się rumieniec. Dziewczyna odkaszlnęła, unikając wzrokiem olbrzyma - Czy prócz nieodżałowanej pamięci Ojca Miltona… czy… ekhem. Szeryfie, macie tu innego księdza? - spytała cicho, skupiając nagle całkowitą uwagę na palonym papierosie.

- Był jeden przejazdem przed paroma dniami ale nie wiem czy jeszcze jest z nami. Pomysł, mimo, że od ciebie, jest ciekawy. Mógłby pomóc nam w rozwiązaniu paru problemów. Ale wiem kim jesteś i o twoim podejściu do wielu spraw. Niemniej dziękuję ci, że chciałaś podzielić się z nami tym pomysłem. - szeryf odpowiedział pierwszy i mówił powoli patrząc uważnie na rudowłosą kobietę w skórzanej kurtce na czarnym habicie.

- Nie powiem ci nic więcej Alice bo to byłaby czysta spekulacja. Teraz decydujące znaczenie ma odpowiedź mieszkańców Cheb. Bez tego nie ruszy się tej sprawy dalej. A reszta to w tej chwili domysły i hipotezy o zbyt wielu zmiennych by mówić o jakimś trendzie tych obliczeń. Na razie z trzech podstawowych czynników znamy wartość jednego. Dwa pozostałe to reakcja Chebańczyków oraz naszej bazy. Komplet danych więc jeśli uzyska się w ciągu dni, tygodnia czy dwóch to i tak będzie niezłe tempo. Bez tego zaś jesteśmy skazani na domysły i cierpliwość. - łysy olbrzym wzruszył olbrzymimi ramionami rozkładając ręce w geście próżnych trudności. Szeryf spojrzał na niego zadzierając głowę ale po chwili ją opuścił z powrotem. Bawił się swoim kapeluszem obracając go w dłoniach między swoimi kolanami. Spojrzał na dwóch młodszych zastępców gdyż ci wpatrywali się w niego intensywnie i też wzruszył ramionami w końcu.

- To ty tak powiedziałaś Alice. I mówiłem ci, że tego nie łapiesz. Zwłaszcza z czymś takim. - młodszy z Pazurów odpowiedział znacznie ciszej niż w rozmowie z dwójką starszych mężczyzn choć nie było pewne czy ci ich słyszą czy nie.

- Więc bądź tak miły i mi wyjaśnij. Daleko mi do alfy i omegi, popełniam błędy. Nie rozumiem was, wielu zagadnień nie pojmuję. Czego w tym wypadku konkretnie nie łapię i jak to naprawić? - odszepnęła najemnikowi, zadzierając głowę do góry i spoglądając mu prosto w oczy.

- No rany no, Alice no. - westchnął Nix chyba niezbyt zadowolony z tego kierunku rozmowy. - To ty mówiłaś, że jak źle to na ciebie. Nie zgodziłem się tylko powiedziałem, że nie łapiesz tego. Jest albo albo Alice. Albo coś bierzesz od kogoś całościowo albo nie. Poza tym co ty sobie myślisz? Za kogo mnie masz? Mialem się tobą zasłaniać jakby źle było? Tak się nie robi Alice. Po prostu się nie robi. Ja przynajmniej nie robię. - wzruszył ramionami najemnik tłumacząc coś co chyba uznawał za zbyt oczywiste by to tłumaczyć. Przynajmniej po drodze jak tu szli gdy już spinał się na tą rozmowę co o dziwo zakończyła się całkiem nieźle. Dwójka najważniejszych adresatów wstępnie przystała na tą propozycje.

- Do usług, polecam się na przyszłość… a jeśli ten ksiądz jeszcze jest w okolicy, będę niezwykle zobowiązania jeśli ułatwią nam panowie kontakt - Dziewczyna kiwnęła głową wpierw ojcu, potem Daltonowi, a na koniec Erykowi i Eliottowi, po czym wzięła Pazura pod ramię, ciągnąc go poza zasięg słuchu wspomnianej czwórki. Ot, na spacer, wszak spacerować nikt im nie bronił. Przez pierwsze parę kroków milczała, bijąc się z myślami. Czuła całą sobą, jak między nią, a Peterem warstwa po warstwie, buduje się niewidzialna ściana, czego bardzo nie chciała. Cegła po cegle niewidzialna ręka dostawiała następne kondygnacje muru. Co będzie dalej, przestaną się do siebie odzywać? Sam zamysł nie niósł ze sobą kompletnie żadnych pozytywnych odczuć.
- To był ciężki dzień dla nas wszystkich. - zaczęła gapiąc się na zarobaczoną podłogę, by naraz podnieść wzrok prosto na jego twarz - Bardzo cię przepraszam Pete. Mam cię za szlachetnego, odważnego i rozbrajająco serdecznego człowieka z którym bez cienia wahania poszłabym na kawę, albo zaszyła się gdzieś i po prostu przegadała całą noc. Kogoś bliskiego, na kim mi zależy. Nie pytałam z pretensją, chciałam wiedzieć co robię niepoprawnie. Poznać twój punkt widzenia, by wiedzieć co zmienić. Kwestia zasłaniania… nie wiem. Ludzie często ciągną jedynie do swojej prywatnej wygody, korzystają z okazji na wyciągnięcie siebie kosztem innych. Ty taki nie jesteś, wiem o tym. Posłuchaj: masz Emily, chcesz tu zostać. Z nią, znaleźć cień szansy na szczęście… jak Emma i Paul. To się liczy. Wy, moja rodzina. Tak - nie rozumiem wielu rzeczy. Chyba po prostu przywykłam do jednego schematu i ciężko wyjść poza jego ramy, zresztą sama to zaproponowałam, prawda? Jakby… poszło źle. Mówiłam ci - oceniają cię po rezultatach, nie intencjach. Albo coś bierzemy całościowo albo nie… możesz rozwinąć, proszę? - zakończyła pytaniem, wstrzymując oddech.

Nix szedł obok niższej kobiety i słuchał tego co mówi. Garaż do tego z dużą zawalidrogą w postaci rumoszu dachowego pośrodku niezbyt sprzyjał spacerom. No i kręcący się Runnerzy którzy jakoś z wzajemnością nie sprzyjali spacerom z najemnikiem w tak innej kurtce niż oni. To spowodowało, że w dość naturalny sposób kroki rozmawiającej dójki skierowały się ku terenówce Pazurów. Nix łypnął na nią koso raz i drugi gdy mówiła mu jakie ma o nim mniemanie. Zupełnie jakby sondował jak bardzo na serio lub nie o tym mówi.
- Noo… Dzięki. - kiwnął głową z wyraźnym wahaniem gdy chyba uznał, że słowa Alice można wziąć za dobrą monetę. - No tak, chyba tak, fajnie czasem tak pogadać normalnie. Gdzieś wyjść. No tak. - kiwał głową przygryzając lekko wargę a na twarzy wykwitł my grymas zastanowienia czy wspomnienia. - Fajnie mi się z tobą gada. Ale jak się na coś uprzesz jesteś jak tępa dzida. No nie da się ci przetłumaczyć. A to strasznie frustrujące jak widzisz, że do drugiej strony nic nie dociera. Szlag może trafić. A jak czasem zaczniesz nawijać w jakimś specostwie to w ogóle nie wiadomo czy wyjść czy co. Ale poza tymi felerami no to miło z tobą pogadać. O Chucku Norrissie czy takich tam. - powiedział nieco więcej trochę jakby sam też się tłumaczył ze swoich reakcji w poprzednich rozmowach.
- Wiem, że nie pytałaś z pretensją teraz. Wkurzyłem się, że bierzesz mnie za jakiegoś nygusa. Tak jak wtedy jak ci powiedziałem, że gadasz jak robot a ty na mnie naskoczyłaś. Rranyy no… No jakbym cie wyzwał od najgorszych. A przecież nie po złości ci to mówiłem. - pokręcił głową korzystając z okazji by wypomnieć Alice jej słowa które widocznie go ukąsiły mocniej niż to z początku mogło wyglądać.
- No ale dzięki, że w ogóle pogadałaś z nami o tym wszystkim. No nie wiem, szef by może na to też wpadł no ale mnie to nie przyszło do głowy. - dodał patrząc na nią ciepłym wzrokiem gdy zbliżali się już do oblezionego przez insekty pojazdu Pazurów. Wewnątrz już było widać czekającą Boomer.
- No z tym braniem całościowo chodziło mi…- Nix urwał i zaczął w powietrzu obracać jakiś niewidoczny przedmiot. Głowa szukała natchnienia gdzieś w zarobaczonym suficie. W porównaniu do wrodzonego polotu Guido, żywiołowego cwaniactwa Bliźniaków czy planowej wiedzy Tony’ego Nix dość często cierpiał na znalezienie odpowiednich słów do wyrażenia swoich myśli. - No z tym planem no. Jak się wzięło czyjś pomysł czy informacje no trzeba podać źródło. No by być w porządku. To wyrabia wiarygodności. Szef tak nam mówił. I, że dowódcy powinni uwzględniać zasługi swoich podwładnych i nie przypisywać ich sobie. To ich motywuje do kolejnych wysiłków. A poza tym ja uważam, że no to byłby kant jakbym nie wspomniał o twojej roli. Dlatego mnie tak zirytowałaś jak tam szliśmy z tym swoim pomysłem ale nie miałem czasu tego tłumaczyć. No przepraszam cię jak się poczułaś zbyta czy co. Tremę miałem. Myślałem, że znów się szef wścieknie a Dalton nie potraktuje mnie poważnie. - wyjaśnił w końcu Nix i uniósł kciuk do góry widząc jak Boomer uniosła brwi w pytającym geście. Jeszcze nie dało się z nią swobodnie rozmawiać, a widocznie Pazury nie miały ochoty się wydzierać do siebie na pół garażu.

- Wiem skarbie… czasem łatwiej nauczyć osła cyklu Krebsa, niż nakłonić mnie do zmiany zdania - parsknęła, dokładając własny kciuk w uniwersalnym geście “jest dobrze”. Mrugnęła do najemniczki i wróciła uwagą do Pazura. Westchnęła ciężko i pochyliła karnie głowę, a nieme “touche” było aż nadto wyraźne.
- Gadam niezrozumiale, gdy się denerwuję, a sam wiesz najlepiej jak z poziomem stresu u nas odkąd się spotkaliśmy - przyznała, unosząc wzrok i kotwicząc go na ciemnoniebieskich oczach u góry - Bufor bezpieczeństwa, ucieczka… zwij jak chcesz. Grunt, że pomaga się skupić. Zebrać myśli i się do kupy. Skupić na danym problemie, bez zagłębiania w morze rozterek. Reakcja obronna, ochronna… nasila się przy operacjach. Biorąc pod uwagę dostępność zasobów… brakuje sprzętu, leków, a rannych przybywa. To irytuje, próbuję nad tym pracować. Zmienić, dostosować. Czasem wychodzi, czasem zapominam. Często nie wiem co robić, co powiedzieć. Może nie widać, bo zwykle chodzę i się uśmiecham, mówię powoli stawiając na uprzejmość i kulturę, ale tam pod spodem… pod maską - puknęła twarz końcem palca wskazującego - Mieszka strach, niepewność. Nerwowość i zagubienie. Dlatego tak dobrze jest móc… zdjąć maskę i być sobą przy kimś, komu się ufa. Kto wiesz, że nie zdzieli cię czymś ciężkim przez durny łeb, ani nie zwiąże, zaknebluje i wrzuci do samochodu - parsknęła, uśmiechając się blado, a zielone oczy patrzyły ciepło w te o barwie nocnego nieba - Serio będzie niezmiernie miło, jeśli zechcesz kiedyś gdzieś wyskoczyć, albo najzwyczajniej w świecie wpadniesz na piwo, bądź dasz wyciągnąć na spacer. Mają tu całkiem niezłe jezioro, malownicze i pełne uroku. Wschód słońca musi być niezłym widokiem - zamyśliła się, by zaraz potrząsnąć głową i wrócić do teraźniejszości - Daj spoko, mądry z ciebie facet. bystry, inteligentny. Wymyśliłbyś własny sposób, nie ten to inny… i hej, przecież już tam się produkowałam, że rodziny się nie zostawia, prawda? - uniosła pytająco brew, klepiąc najemnika po przedramieniu - Nie przepraszaj, nie masz za co… pozwolisz jednak, że nie będę ci salutować, nawet jeżeli podciągasz mnie już pod swoich podwładnych - mrugnęła wesoło i z powagą dokończyła, wyciągając prawą dłoń w jego stronę. - Sztama?

- Sztama. - uśmiechnął się Nix podając i ściskając o wiele bledszą i drobniejszą dłoń rudowłosej kobiety. Gdy jednak mówiła o odwiedzinach, spacerach, wspólnym piwie spojrzał na nią z zastanowieniem jakby nie był pewny realności zaproszenia czy możliwości ich urzeczywistnienia. W końcu dopiero co szef mafii a partner rozmówczyni właśnie obtłukł go za szlajanie się z nią. I nawet jak to miała być lekcja światopoglądowa to ci dwaj zauważalnie nie pałali do siebie sympatią. Zresztą generalnie nie podpasował reszcie bandy i uczucie to było w sporej mierze odwzajemnione. Pewnie tylko Emily i Alice miały dla niego jakieś cieplejsze uczucia a on dla nich również. Niemniej układ wzajemnych powiązań znacznie komplikował wzajemne relacje między Nixem a kimkolwiek od Runnerów. Przynajmniej te pozytywne i cywilizowane. Na razie sobie żył i chodził swobodnie bo Guido mu darował ze względu na Czachę. Darował ale pewnie nie zapomniał. I młody podporucznik Pazurów najwyraźniej to akurat wyczuwał bezbłędnie podobnie jak niechęć jaką darzyli go Bliźniacy.
- No spoko, może kiedyś wpadnę czy co. Spijemy jakieś piwo czy kawę. - uśmiechnął się Pazur choć już bardziej grzecznościowo niż szczerze. - A z gadaniem no cóż. Nikt nie jest doskonały, każdy jakoś odreagować kiedyś musi. Boomer żuje gumę, ja się zaraz nerwowy robię a ty widocznie gadasz. Nawet szef się czasem wścieka, ale u niego to taka cicha burza. Ale to wtedy to aż strach mu pod oko podejść. - najemnik zmienił temat i poczuł się chyba swobodniej bo mówił jakby zależało mu by jakoś pocieszyć rudowłosą kobietę.

- No i? - przywitało ich pytanie baloniary i oczywiście pyknięcie kolejnego balona. Siedziała w okularach przeciwsłonecznych choć miała je zsunięte na włosy.

- Szef powiedział, że to nie takie głupie. Właściwie to niezłe. - zaczął od opinii największego dla siebie autorytetu co wyraźnie ucieszyło Boomer. - Szeryf też mówi, że brzmi nieźle no ale musi pogadać z miejscowymi. Więc trzeba poczekać. - pokiwał głową.

- To jest szansa? - Boomer przestała rzuć gumę i spojrzała z napięciem na drugiego komandosa. Ten uniósł brwi do góry i lekko pokręcił na boki głową rozkładając nieco ramiona.

- Można tak chyba powiedzieć. Ale wciąż czekamy na odpowiedź. - młody Pazur pokiwał w końcu głową uśmiechając się lekko.

- O tak! - Boomer eksplodowała radością tak bardzo, że wystrzeliła zaciśniętą pięścią w górę prawie uderzając w sufit terenówki. Potem przemknęła na druga stronę terenówki i objęła Nixa z radości całując go w policzek i wprawiając chyba w zaskoczenie. - Uda się. Zobaczysz, że się uda. Mam takie głupie przeczucie zwykłej baby z lasu. - roześmiała się uwieszona wciąż na jego szyi - I dziękuję wam. - powiedziała nieco odsuwając się w tył by spojrzeć wyraźniej na twarz drugiego Pazura a drugim ramieniem objęła Alice przytulając ją do siebie. - Ja bym nie dała rady ani tego wymyślić ani tam pójść i powiedzieć. - wyznała w końcu mówiąc i patrząc na przemian i na nią i na niego.

- Jasne, nie ma sprawy ale wiesz, różnie może być. Czekamy na odpowiedź i jak się zgodzą to jeszcze trzeba wysłać zgłoszenie do bazy i czekać co oni powiedzą. - Nix łagodnie i ostrożnie starał się wlać w Boomer przyjęcie do wiadomości innych możliwości choć ogólnie wydawał się być ucieszony z radości okazywanej przez drugiego Pazura.

- E tam, uda się. Zobaczysz. - machnęła ręką i wciąż uśmiechnięta wróciła z powrotem na ławkę terenówki gdzie siedziała przed chwilą. Nix pokręcił głową na boki ale nie skomentował nie chcąc ani potwierdzić ani zaprzeczyć tak nie sprawdzonym danym.

- Co ma się nie udać? - Savage wtrąciła swoje trzy grosze, przybierając maskę czystej pogody ducha i pewności siebie. Oparła ciężką głowę o ramię Emmy, ręką ze szczerzącą się czaszką zacisnęła na dłoni Petera, dorzucając ciszej - Trzeba w coś wierzyć. Nie na darmo mawia się, że wiara czyni cuda, prawda?