Chińczyk słuchał tego co mówi jednooka. Sporo z tego o co zapytała miała kluczowe znaczenie. Jedzenie, paliwo, opony, inne rzeczy. Jednak trzeba pamiętać, że tu też zostają ludzie. Muszą coś mieć, a oni mają szansę zdobyć potrzebne rzeczy po drodze. Chociaż nie ma co ukrywać, jakby dostali chociaż część z tego co wymieniła, bardzo by im ułatwiło zadanie. Mniej zbaczania z trasy, mniej szperania, mniej ryzyka. A wszakże o ryzyko się tutaj rozchodziło, bo z bezpiecznego domu, ponownie wyruszą w trasę. No może nie wszyscy ponownie, ale sam Shuren pierwszy raz od dwóch dekad znalazł spokojniejszą przystań na dłużej.

Wyznaczona przez nią trasa jedna mu nie do końca się spodobała. Nie wiedział dużo z jej przeszłości, nie wiedział, czy dużo podróżowała po PSA, czy może bardziej żyła w jednym miejscu. Może zwyczajnie nie była świadoma. On "zwiedził" dużo terenów Ameryki, mimo że tego wcale nie planował tutaj przybywając, to zwiedził więcej niżby chciał.

- Nie do St. Louis - Nie pozwolił starszyźnie odpowiedzieć na pytania kobiety - Wspominałem o "Błogosławionych". Nie chcemy pchać się przez tereny tej sekty, a to miasto jest ich siedzibą - Uświadomił tych co nie wiedzieli oraz tych co mogli o tym zapomnieć.
- Podobnie Kansas City, to druga siedziba braci Jefferson. Uwierzcie mi, lepiej omijać ich łukiem. Osobiście wolałbym nie pchać się między te dwa miasta - Wskazał na mapie linie łączącą oba miejsca - Ale to oznaczałoby, że musimy nadrobić sporo trasy przez Arkansas. A ominięcie KKK - Przejechał palcem niżej do wskazanego przez Evelyn miejsca - Praktycznie niemożliwe. Sama wskazałaś miejsce, gdzie mogą oni być. Niby jest tutaj wyżej, wąski odcinek na mapie poprzez Oklahome.

Liao wyprostował się, spojrzał na mapę z góry, a później odwrócił się do starszej z sióstr O'Haley i kontynuował.
- To jednak oznaczałoby zbliżenie się do Alex i jej maszyn, a z tych dwóch rzeczy, chyba jednak wolę rasistów niż roboty uzborojnone po zęby. Zdecydowanie z tymi pierwszymi możemy poradzić sobie lepiej.

Chińczyk rozejrzał się po pozostałych. U niektórych było widać zaskoczenie, u kogoś innego zakłopotanie, kolejna osoba determinacja. Fala uczuć i emocji, która nimi w tym momencie targała, kierowała. On dzięki swoim treningom często potrafił panować nad emocjami, nie pozwalał im zawładnąć sobą, chociaż i one czasem brały górę. Pora było uspokoić i innych.

- Ale nie ma co teraz kłócić się o wyznaczoną trasę - Powiedział, aby teraz nie roztrząsać tego tematu - Wyruszamy rano, znaczy ci co będą chcieli. Ja pojadę bez dwóch zdań. Do tego czasu każdy może u siebie przemyśleć za i przeciw różnic tras, opcji. Rano przed wyjazdem wspólnie ustalimy, która z nich wybierzemy. Tak chyba będzie najrozsądniej. Może ktoś wie o czymś, czego nie wie reszta. Podzielimy się nimi przed wyjazdem. Takie informacje mogą być bardzo cenne. A teraz już milknę. Przepraszam, że się tak rozgadałem. Niektórzy zadali pytania nie uzyskując odpowiedzi, inni pewnie mają kolejne, a ja nie pozwoliłem na ich zadanie. Oddaje głos.

Czasami problemy otaczają kogoś ze wszystkich stron i jest ich więcej, niż w ogóle można sobie wyobrazić. A gdy zabrnie się w nie dość daleko, nie pozostaje nic, jak tylko przedzierać się dalej - byle do przodu, żeby dotrzeć na drugi brzeg. Czy właśnie ta zasada kierowała dziwną, teraz już martwą, kobietą aby wzbić się wysoko w powietrze i tam próbować swojej szansy? Swojej i jeszcze innych dusz, taki pakiet łączony. Jakże Dove się cieszyła że oni podróżują po bezpiecznej, twardej ziemi. Z auta można było wyskoczyć i jeśli umiejętnie się to zrobiło co najwyżej dostało się parę otarć albo siniaków. Tyle.
Gorzej gdy maszyna spadała kilkadziesiąt albo kilkaset metrów z nieba. Wtedy ratunek był na granicy błędu statystycznego jak to lubiła mówić Evelyn.

Ich powrót do domu był mniej spektakularny niż kraksa latającego wehikułu i to dosłownie wehikułu czasu, bo kto widział teraz działające samoloty?
- Leciałaś kiedyś tak ponad chmurami? - młodsza z sióstr O’Haley spytała tej drugiej gdy już zabrały swój sprzęt z pickupa, oddały dziewczynkę oraz papiery i mogły spokojnie odejść na bok. Wydawała się żywo zainteresowana, głowa co i rusz uciekała jej do tyłu.
- Ciekawe kto to jest i skąd. Myślisz że z nami zostanie? Ciekawe jak ma na imię, albo czy lubi polować… w ogóle czy umie. Mogłabym jej pokazać, przecież to nic trudnego, wystarczy trochę cierpliwości i dobre oko. Młoda jest, młodsza ode mnie więc szybko załapie… ciekawe czy lubi komiksy.

Uderzona potokiem rozważań oraz pytań Jednooka łypnęła z góry na małego rudzielca, biorąc głębszy oddech. Tak wiele pytań i tak niewiele odpowiedzi, mimo że najchętniej udzieliłaby wszystkich możliwych.
- Tak, leciałam kiedyś. Raz, może dwa… ale to było naprawdę dawno. Byłam naprawdę bardzo mała, niewiele pamiętam oprócz dywanu z chmur pod samolotem. Nie wiem czy ta mała z nami zostanie, pewnie tak. Martha nie wykopie jej ot tak. Potrzebowałaby dobrego powodu, zobaczymy. Na razie nie ma co sobie zawracać tym głowy… mam inne obowiązki, a co będzie to będzie - westchnęła.

Dove popatrzyła na nią, marszcząc nos.
- Nie martw się Eve, będzie dobrze. A jak będzie źle to Mach nas połata, co nie?

Na chwilę blondynka uśmiechnęła się pod nosem, zerkając w kierunku gdzie znikął ich zarośnięty medyk.
- To z pewnością - mruknęła całkiem sympatycznie, poprawiając przepaskę na oku i zaraz wróciła do powagi.
- Dobrze dzieciaku, przejmuję wartę w gnieździe. Wracaj do domu, zjedz a potem postaraj się zrobić kolejne dwie strony zadań…

- Eeeeeve! - przerwał jej jęk wyrzutu.
Próbował przynajmniej, choć nieskutecznie.

-... z matematyki. Przeczytaj też dwunasty rozdział książki do geografii. - starsza siostra kontynuowała niewzruszona - Sprawdzę cię jak skończę. Sprawdzę dokładnie Dove, jeśli zlekceważysz polecenie pan Tolkien mówi papa na następne dwa tygodnie, rozumiesz?

Od strony rudzielca doszło niewyraźne mamrotanie. Dziewczyna szła z ciężkim karabinem przerzuconym przez ramię i wzrokiem wbitym w ziemię.

- Nie słyszę, Dove - blondynka powiedziała krótko, na co ruda przewróciła oczami.

- No dobrze przecież zrobię i przeczytam, weź już się nie wyżywaj. - prychnęła

- Nie wyżywam. Jest wystarczająco wielu idiotów dookoła, nie możesz być głupia. Podstawy musisz znać. Znać i umieć wykorzystać… - Evelyn powiedziała cicho. Podniosła też rękę i poczochrała rdzawą czuprynę na co jej właścicielka zaśmiała się wesoło.

xXx

Wezwanie na spotkanie z Radą przyjęła jak zbawienie. Mogła odłożyć nudną książkę gdzie nie było dużo obrazków za to małe literki nijak nie chciały się złożyć w ciekawą treść sprawiając że Dove prawie usnęła z nosem na podręczniku. Na szczęście wybawienie przyszło niespodziewanie jak Gandalf Biały i Erkenbrand w bitwie o Rogaty Gród!
Snajper szybko i chętnie opuściła dom, aby w te pędy ruszyć na wyznaczone miejsce… i wtedy się zaczęło.

Większości tego co mówiła pani Martha rudzielec nie rozumiał. Tajne bazy, eksperymenty?
Najważniejsze chyba jednak wyłapała - lek pomagający okiełznać nienażarty apetyt żywych trupów to dużo, bardzo dużo. Zadała więc ich przywódczyni kilka pytań które przyszły jej do głowy, a potem wzruszyła ramionami, opierając się plecami o front siostry.
Też gapiła się na mapę, bo wychodziło że czeka ich daleka droga. Bardzo daleka.
- Łatwiej walczyć z ludźmi niż maszynami. Ludzie krwawią i sie męczą.

Popatrzyła w pewnej chwili na Azjatę z pogodnym uśmiechem.
- Nie jesteś stąd, Saint Louis to brama Wschodu na Zachód jedno z głównych przejść przez Mississippi. A jak byśmy patrzyli gdzie jest bezpiecznie to nie ruszylibyśmy się stąd bo albo żywe trupy, albo Alexa, albo naziole, albo koklusz, albo sekciarze, albo świry w białych kapturach, albo gradobicie. Skoro to takie ważne załatwmy to szybko i wracajmy… o ile w tym Nowym Meksyku w ogóle coś jest oprócz ruin, ale to zobaczymy - wzruszyła ramionami z wesołą miną. Nieważne, jak bardzo życie daje człowiekowi w kość, zawsze jest lepsze niż to drugie.
Albo nuda.

Gdy Liao mówił o swoich rozważaniach na temat trasy i tego co może ich spotkać, myślał że temat obecnie jest skończony i wrócą do tego przed wyjazdem. Jak bardzo się mylił. Pierwszy z błędu wyprowadził go Nakpena. Indianin mocno go zaskoczył pokazując mapę. Widać przez cały ten czas, gdy on mówił, ten wprowadzał na mapę trasę, którą mogliby przebyć. Przebieg narysowanej linii bardzo spodobał się Chińczykowi, sam myślał aby to zaproponować, ale nie spodziewał się, że nie znajdzie się ktoś, kto go w tym poprze. Teraz mając nawet innego pomysłodawcę niż on, wiedział że plan może się udać.

- Ja jestem za. W Indianie w Indianapolis na pewno będziemy mogli zrobić zapasy, może uzyskamy pomoc. W Kentucky i Tennessee jak będziemy ostrożni także powinno być bezpiecznie. Późniejsza trasa i tak się pokrywa, a najważniejsze, że ominiemy Missouri i tych fanatyków.

Jednak plan widać nie pasował wszystkim. Thomas także zabrał głos mówiąc, że zabiorą się bocznymi drogami St. Louis. Widać dla kogoś ważniejsze są dobra materialne w postaci paliwa niż własne życie.

Zaraz po nim odezwała się młodsza z sióstr O'Haley zadając multum pytań starszyźnie. Kilka z nich było trafnych, ale większość mało co obchodziła Shurena. Ważne, że miał jasny cel. Na koniec zwróciła się bezpośrednio do niego, mówiąc że jest nietutejszy, więc się nie zna. W duchu śmieszyło go to trochę, bo dziewczyna była młodsza niż on spędził czasu w Ameryce, a czasy gdy mogła zrozumieć co tutaj faktycznie się dzieje, były jeszcze krótsze. Na zewnątrz jednak zachował pełną powagę, nie chcąc ani trochę urazić młodą kobietę. To nie było w jego stylu, a ukazywanie czyjejś niewiedzy jeżeli nie mogło to dać konkretnych skutków w obecnej sytuacji, nie uważał za potrzebne. Tym razem jednak mogło chodzić o jego życie, ich życie, więc postanowił chociaż częściowo, tam gdzie to potrzebne wyprowadzić młodą damę z błędu.

- Widzisz Dove, niech kolor mojej skóry cię nie zmyli - Zwrócił się spokojnie i z uśmiechem na twarzy do nastolatki - Ile masz lat? 18 jak dobrze pamiętam. To znaczy, że jestem na tych ziemiach dłużej niż ty żyjesz. Nie licząc ostatniego roku, całe tutejsze życie spędziłem na tułaczce z moim mistrzem Zhan Wuying starając się przeżyć. Więc można powiedzieć, że jestem bardziej stąd niż ty, a przynajmniej z czasu pobytu, a nie pochodzenia. Zapewniam cię, że St. Louis to nie jedyna droga na zachód. Trasa zaproponowana przez Zakpene, którą popieram z całym sobą, jest dłuższa tak na oko - Spojrzał na mapę, aby ocenić odległość - O niecałe 600 km. To jest nic w porównaniu z naszym życiem. Wolicie troszczyć się o paliwo, zamiast zadbać o własne życie? - Zwrócił się do wszystkich - Zapewniam was, i każdy kto żył poza jakąś społecznością w tym świecie powinien to wiedzieć, że ta podróż to nie będzie zwiad, pójście po zwierzynę do sideł. To będzie przeprawa jak na wojnie. A na wojnie nikt nie chce pchać się na pierwszy front. Większość woli obrać tyły, które są bezpieczniejsze. Tak jest i tutaj. Jadąc przez Missouri pchamy się w paszczę lwa, a omijając je od wschodu mamy szansę nawet na pomoc tamtejszych ludzi i "Unii". Przemyślcie to jeszcze raz, którą trasę wolicie obrać. Tę niewiele dłuższą, a bezpieczniejszą, czy krótszą i niekoniecznie szybszą, jeżeli po drodze trafimy na problemy. I nie wydaje mi się, że to jest moment, w którym powinniśmy się o to kłócić, bo jest na świeżo. Jak każdy się z tym prześpi, zdecydujemy. Kto wie, może sen sprawi, że ja uznam drogę przez St. Louis za słuszną. Teraz przepraszam was - Ukłonił się lekko jak podczas zawodów sztuk walki - Ale udam się do siebie. Czeka nas długa podróż. Co najmniej dwutygodniową licząc powrót. Chciałbym się przygotować i spakować. Do zobaczenia jutro.

Liao skierował się powoli do wyjścia mijając przy tym starszą z sióstr O'Haley, do której wyszeptał.
- Przemyśl co powiedziałem? W końcu twoja młodsza siostra też się wybiera. Chcesz ją narażać?

Powiedział to cicho, tak aby nikt nie usłyszał, a w szczególności Dove. Bo po co? Młodzi są gniewni i dumni, uważają że wszystko potrafią. Sam przecież taki był, uważając się za pępek świata. Nie było potrzeby, aby i teraz to poruszać na głos, a mogło odnieść swoje efekty.

***

W momencie jak znalazł się na zewnątrz, po chwili okazało się, że Nakpena także opuścił spotkanie. Zapytał, czy propozycja wypicia herbaty jest dalej aktualna. Zaproponował także przy jej spożyciu obgadać sprawy związane z podróżą.

- Oczywiście. Zapraszam do siebie - Odpowiedziałem prawie natychmiastowo - Nie wiadomo kiedy będziemy mieli następną okazję, aby się napić.

Liao i Nakpena udali się razem do lokum Chińczyka, który na miejscu wskazał Indianinowi, gdzie może usiąść. Z początku byli cicho. Pierwsze spotkania na herbacie między tą dwójka takie nie były. Nakpena nie należał wprawdzie do gaduł, niemniej jednak z początku próbował przerywać niezręczną - w swoim mniemaniu - ciszę. Z czasem nauczył się chińskiego zwyczaju, że do czasu poczęstunku nikt nie powinien się odzywać.

Gdy Nakpena usadowił się na swoim miejscu, Shuren w tym czasie zaczął przygotowywać ceremonię. Podgrzał wodę, którą przepłukał filiżanki, a także haiwan, specjalną czarkę z przykrywką, w celu ich ogrzania, a proces ten pozwalał zachować odpowiedni aromat naparu. Zestaw do parzenia herbaty miał oryginalny z Chin, od swojego mistrza sztuk walki, który nigdy nie porzucił tej starej tradycji i zakorzenił ją w swoim uczniu.

W trakcie, gdy woda była wstawiona do zagotowania, Liao powkładał liście herbaty do dzbanuszka, a gdy tylko woda zawrzała zalał haiwan wypełniony liśćmi herbaty, a następnie po kilku sekundach opróżnił go z płynu. Nakpena kiedyś zapewne byłby tym zdziwiony, jednak teraz znając tajemnice chińskiego przyjaciela wiedział, że w ten sposób oczyszcza się liście z kurzu i innych brudów.

Kolejne zalanie czarki, tym razem już z zakryciem i pozostawieniem na nieco dłużej do zaparzenia się. Po około minucie gotowy napar został przelany do innego dzbanuszka, a następnie gdy ten został w nim zamieszany, z niego nalano już gotową herbatę do filiżanek. Naczynia uzupełniono w około ⅓ pojemności. Resztę, jak tłumaczył kiedyś Shuren wypełnia przyjaźń i pozytywne emocje.

Napełnioną filiżankę Liao pochwycił w dwie dłonie i tak przekazał swojemu gościowi, który także przyjął ją w dwie dłonie jak nakazywał zwyczaj, a gdy gospodarz pochwycił i swoje naczynie obydwaj zaczęli degustację, której pierwszym etapem było powąchanie herbaty w celu czerpania przyjemności z jej aromatu w zapachowych filiżankach, a dopiero później skosztowali mały łyk.

- Dziękuję, że przyjęłaś zaproszenie - Rozpoczął rozmowę Chińczyk - To wiele dla mnie znaczy. Mało kto jeszcze szanuje tradycje.
- Tradycja to święta rzecz. Jeszcze raz dziękuję za zabranie mnie spod wraku - Nakpena skłonił głowę, wyrażając w ten sposób wdzięczność - pozwoliłem sobie wziąć dla Ciebie mały upominek - Indianin położył na stole niewielkie zawiniątko.
- To żaden problem. Zrobiłbyś to samo - Odpowiedział Chińczyk, po czym sięgnął po zawiniątko, wcześniej pochylając głowę w podziękowaniu i zaczął je otwierać.
- Myślę, że tak - odparł Indianin.
W środku paczuszki był proszek.
- Zaparz to tak jak parzysz herbatę, wlej do jakiegoś szczelnego naczynia i zabierz ze sobą. To sproszkowane grzyby. Gdy zrobisz z nich dekokt, powstaje silny środek przeciwbólowy. W trakcie tej wyprawy może się przydać. Tylko nie przesadzaj, wystarczy łyk, w nadmiarze wywołuje halucynacje.
- Zapewne tak, dziękuję ci - Chińczyk ponownie zawinął paczuszkę i odłożył ją na bok - W sprawie wyprawy. Obawiam się, że bezpieczniejsza trasa, która wskazaliśmy, raczej nie przejdzie. Młodzi, którzy nigdy nie widzieli świata poza społecznością, nie wiedzą co może ich tam czekać i nie myślą tymi kategoriami.
- Niestety. Rozdzielenie się nie wchodzi w grę. Z resztą w grupie jesteśmy bezpieczniejsi. Cóż. Będzie trzeba się dostosować. Powiedz, masz wszystkie potrzebne rzeczy do wyprawy? Może czegoś Ci brakuje, jest jeszcze chwila czasu żeby coś załatwić.
- Jeszcze nie zdążyłem sprawdzić co mogę ze sobą zabrać, nie było czasu, ale daj mi chwilę, nie będzie tego dużo - Liao uzupełnił opróżniającą się filiżankę Nakpeny, a następnie wstał i poszedł przygotować kilka rzeczy.