Wokoło działo się tyle, że Nash nie miała czasu na dogłębne zastanawianie się nad sytuacją dalszą niż najbliższa okolica furgonetki i atakujące ich stado bestii. Małe, prywatne piekło, naznaczone śladami szponów, sykiem i ostrym, octowym zapachem wydzielanym przez wroga. Woń ta mieszała się ze swądem ludzkiego potu, krwi i gryzącym dymem palonego prochu. Mimo masy czynników na jakich winna się skupić, nie umiała wyrzucić z głowy tego cholernego kaszlu w wykonaniu Patino, zwłaszcza, gdy przewaliła się na niego podczas hamowania i miała go dosłownie na wyciągnięcie ręki. Suchy, ostry spazm targający jego ciałem mógł być pierwszym objawem rozrostu pasożyta wewnątrz trzewi - opcja ta z nieznanego powodu jezyła włosy na rudym karku i wykrzywiała twarz saper na podobieństwo nienawistnej maski. Kończył się im czas, a pieprzone gnidy nie odpuszczały, spowalniając i przeszkadzając. Musiały umrzeć, im szybciej tym lepiej. Aby przeklęty trep zyskał szansę na ratunek.
- Leć - obroża zakomunikowała proste stwierdzenie, podczas gdy jej właścicielka wstawała prędko z podłogi, wyciągając w międzyczasie puszkę napalmu. Zablokować przejście, wystrzelać co zostanie. Do kompletu posłać odłamkową bombkę. Warcząc i prychając, skierowała się do wyjścia z auta. Teraz to ona pod względem czasowym była w lepszej sytuacji. Cholerny paradoks.

- Dawaj na dół! Zamkniemy kratę! - krzyknął Mahler machając ponaglająco ręką na oboje swoich niedawnych pasażerów. Balck 8 widziała jak granat poszybował w stronę wyrwy jaką właśnie zrobili i eksplodował dymem i płonącą galaretą. Wyrwa została zablokowana zaporą ognia. Ale ona dość szybko się wypali. Na razie jednak działała świetnie i zza niej dobiegały odgłosy rozzłoszczonych myśliwych którym zdobycz właśnie co czmychnęła. Ale nawet to nie gwarantowało całkowitej blokady. Tak postrzelany artylerią budynek miał mnóstwo dziur przez jakie takie małe kreatury mogły przejść.

- H - halo? Czy ktoś mnie słyszy? Słyszymy jakąś strzelaninę i wybuchy. Ci się dzieje? - w słuchawkach Parcha i dwójki mundurowych rozległ się nagle niepewny głos Amandy. Byli w sterówce!

- O kurwa! Zostali na górze! - Pationio też chyba dopiero sobie przypomniał o tej dwójce. Cała trójka spojrzała na siebie prędko. Mieli sekundy na podjęcie działania! Plan z obroną kraty wyglądał nieźle. Gdyby ruszyli od razu mieli spore szanse dotrzeć na miejsce i zaryglować się. Obrona wąskiego przejścia przez trzy lufy wspomagane granatami brzmiała rozsądnie i pewnie tym sugerował się Mahler. Dopóki stwory nie znalazłyby jakiejś dziury na dół mogło być całkiem przyzwoicie. Ale zostawała ta dwójka w sterówce. Tam też mogli pewnie zdążyć dobiec. Ale obrona sterówki zapowiadała się trudniej tak samo jak ewentualne przebijanie się przez atakujących obcych na dół.

- Niech zamkną mordy, pokój i siedzą cicho - Nash wyszczekała Obrożą, łapiąc jedna ręką za karabin, a drugą pospiesznie stukając w klawiaturę - Muszą wytrzymać. Póki tu nie ogarniemy - machnęła brodą na korytarz przy kracie. Raz jeszcze omiotła okolicę szybkim spojrzeniem, zaskrzeczała i dostukała, zmieniając karabin na odłamkową bombkę - Idziemy po nich. Kurwa. Patino częstuj się.

- Dzięki Złociutka. - skinął głową Latynos sięgając po granat Nash. Black 8 chwyciła za medpaki wbijając sobie bez zwłoki lecznicze stymulanty jeden za drugim. Widziała jak już puste upadły na klubową podłogę rozchlapując kałuże wody zebrane na niej. Płomienie pożaru odbijały się od tej wody działając jak tafla gładkiego jeziora. - Kurwa! Wchodzą przez dziury! Mogą być tam prędzej od nas! - krzyknął Patinio obserwując obraz wyświetlany przez naręczny panel . Oni byli już w środku budynku ale latający robot wciąż latał na zewnątrz przekazując dane. Widać było na błękitno - białym półprzezroczystym holo jak na bryłę budynku wdrapują się xenosy. Co prawda te małe. Ale sporo. Poza tym jak małe to mogły przejść przez szczeliny z jakimi większy okaz czy człowiek nie mieli szans się przecisnąć.

Zaraz potem trzy pary butów zadudniły po schodach. Wbiegali na górę nie tracąc chwili wytchnienia. Stwory były może szybsze od ludzi ale ci wiedzieli gdzie biegną. Choć odgłosy xenos dobiegające już z wnętrza budynku drażniły uszy. Jeszcze bardziej drażniące okazały się strzały. Szybkie, pojedyncze strzały z broni krótkiej. Przed nimi, w stronę gdzie biegli. Wybiegli na korytarz prowadzący już do sterówki ochrony gdy Johan, który biegł pierwszy, zatrzymał się nagle i strzelił. Karabin zaszczekał obramowując cel zasypując go odłamkami ale ten nadal umykał biegnąc najpierw po podłodze, potem ścianie i suficie i biegł dalej. Do kanonady dołączył Latynos, ale stwór tak jak mały okazał się bardzo zwinny. Przeskoczył przez sufitową lampę na pionową ścianę biegł dalej. Ostatnia szansę na trafienie miała jeszcze Black 8!

- Nie mogę otworzyć! Prze strzeliście zamek! - zza drzwi doszedł ich zdenerwowany okrzyk naukowca. - Pośpieszcie się, włażą tutaj! - ponaglił ich. Strzały z wnętrza sterówki zamilkły ale trójka zbrojnych na korytarzu miała teraz inne zmartwienia.

Czas zawinął się i skurczył, choć Ósemka miała wrażenie, że sięga po karabin bardzo powoli. Jej dłonie płynęły przez gęste niczym melasa powietrze, ochrypły warkot rozciągnął się do wibrującego w trzewiach i czaszce, niskiego buczenia przez które cierpła skóra. Jednej strzał, jedna szansa.
Jedna próba.

Lambadziarz z holo mówił ciekawe rzeczy. Diaz większości nie rozumiała, ale kojarzyła walizkę Jenkinsa nad którą spuszczał się jakby w środku znajdowały się nieletnie tajskie dziwki.
- Mierda… jeszcze wyjdzie, że te pierdolone zjeby specjalnie wypuściły kurwy na rewir - mruknęła do Wujaszka, kucając żeby przebobrować wodę w poszukiwaniu nośnika - Leć ruchać, ja znajdę to gówno, a potem idziemy ruchać. Na odchodne trukniemy z doktorkiem. Od początku pendejo mi się nie podobał, jebaniec. Inteligencik, niech go wyruchają pod prysznicem - marudziła, przebierając łapami w lodowatej wodzie.

- No. I nosi okulary. - potężny hełm z lustrzaną pancerną szybką zamiast twarzy kiwnął się w pionie dorzucając kolejny grzech obgadywanego naukowca. Przy okazji palce Diaz natrafiły w tej chyba zimnej wodzie na prostokącik. Przez swój hermetyczny pancerz nie czuła chłodu tak dosłownie ale wygląd otoczenia nie był jakoś ciepły. Wyłowiła jednak ociekające wodą holo.
- No ale nie tak sie umawialiśmy. Razem sprzątamy. I razem ruchamy. Tak miało być. Gotowa? - Hektor widząc, że Diaz uporała się łowieniem sprzętu łączności oparł swoja pancernie wspomaganą łapę na przycisku otwierającym kolejne drzwi nie mając zamiaru rezygnować w połowie.

- Dobra dobra, nie płacz już Wujaszku, bo ci się cojones pomarszczą - Black 2 przewróciła oczami, ładując holo do kieszeni. Potem jeszcze raz je obejrzy i może nawet wyciągnie jakieś wnioski, o ile nie znajdzie się coś innego do roboty. Chociażby wielokąt z drugim Latynosem i miejscowymi dziwkami - Bierz scyzoryk i nakurwiamy póki jeszcze jest tu coś do zajebania, a potem wracamy na pięterko… i po Promyczka - Parcha nagle olśniło - Trzeba się kopnąć po Promyczka, ale to zaraz - wstała z kolan i złapała za dyszę miotacza - Najpierw jebniemy jeszcze paru leszczy póki nikt się nie wpierdala w kolejkę. Gotowa, gotowa… co mam nie być gotowa? Tylko jak mi wleziesz na linię i podpierdolisz zabawki to zabieram grabki i wykurwiam z piaskownicy - burczała pod nosem, przeładowując miotacz. Dla pewności.

- O tak. Ta twoja blondzia jest naprawdę słodziutka. Lubię blondzie. - Black 7 powiedział poważnym tonem jakby mówił o najważniejszej rzeczy na świecie. Po czym pociągnął za mechanizm i drzwi ze zgrzytaniem otworzyły się. Po drugiej stronie krajobraz okazał się wręcz bliźniaczy z sąsiednim pomieszczeniem. We dwójkę weszli do środka i Ortega znów zamknął za sobą drzwi. Woda cały czas chlupotała zarówno o nieruchome ściany, generator jak i ruchome żywe i martwe ciała.

Ciało w kombinezonie roboczym przykuwało jednak uwagę. Było martwe i pływało w wodzie jak i wszystkie jakie dotąd tutaj widzieli ale czego nie widzieli wcześniej na korpusie nosiło kilka charakterystycznych krwawych dziur tak typowych dla postrzałów z broni palnej. Inne ciało kołysało się w rytm fal pod ścianą odbijając się lekko, cicho a jakoś jednak drażniąco działało to na uszy. Woda w pobliżu wody i krwawy kleks na szarym, mokrym betonie zdradzał ostatnie chwile życia tak samo jak przestrzelona na wylot czaszka. Strzał w usta, klasyczne samobójstwo. Wnętrzności też miał jednak wyszarpane jak i poprzednie ciała.

Wtedy też mężczyzna i kobieta w Obroży zorientowali się, że przez monotonne buczenie generatora i plusk wody słyszą jeszcze coś. Nakierowali powoli światła latarek na podejrzany kierunek. Dwie plamy światła wyłoniły prócz padających często z góry kropel także jakąś szafkę czy coś podobnego wmontowanego w jedną ze ścian. W drzwiach były spore, owalne okna pewnie po to by można było obserwować w razie potrzeby mechanizmy i aparaturę wewnątrz bez konieczności otwierania drzwiczek. Bo jak sama Diaz wiedziała, póki było ok to nie było najczęściej co grzebać jeśli się nie chciało albo komuś nie nudziło.

Na drzwiczkach był odznaczony wyraźnie, rozmazany, kleks ludzkich palców. Krwawa barwa na tle szarego tła metalu była kontrastująco widoczna. Szybka do jednych drzwiczek była wybita. Człowiek co najwyżej mógłby zmieścić ramię ale te małe paskudy mogły wleźć tam całe. Z tej szafki właśnie dobiegały jakieś dźwięki. Jakby stukotanie czy szelest. Diaz wiedziała, że w szafce powinno być miejsca by człowiek dał się radę wcisnąć i zamknąć drzwi. Choć byłoby mu skrajnie niewygodnie no i musiałby być drobny. Taki wujaszek nawet bez swojego pancerza by się pewne nie zmieścił. Mogły jednak się chować i te małe paskudy lub cokolwiek innego. Korciło by poszatkować czy spalić tą szafkę razem ze swoim wnętrzem. Ale jakby tam był żywy człowiek Obroża mogłaby ich sprzątnąć za taki numer od ręki.

Łeb w kawałkach albo krótkie pytanie i poświecenie latarką. Diaz jak przystało na rozsądną i pełną miłości do bliźnich kobietę, zaświeciła latarką broni prosto w dziurę. Miała nadzieję, że coś wyskoczy jej na ryj i będzie to mogła rozjebać, zamiast ciągnąć kolejny zasmarkany bagaż przez wodę. Na pewno nie będzie tak wdzięczny jak Promyczek, więc mógł spierdalać. Nie robiła za harcerzyka, ani gliniarza - od odcinania sierot z drzew i wyciągania bezpańskich gówniaków z rynsztokowa byli ten Hollyard i reszta schroniska.
- Te, putana! - dorzuciła przekaz głosowy, bębniąc palcami po dyszy miotacza.

Diaz stała pochylona wpatrując się co promień latarki wyłowi przez rozbitą szybkę drzwi. Reakcji się nie doczekała. Ale mimo to i tak coś wyłowiła. Hełm przeniósł jej odgłosy jakiegoś siorbania czy chlipania. I monotonny pomruk jakby ktoś mamrotał coś cicho czy chlipał. Zaś promień latarki wewnątrz wyłowił jakiś ruch. Mogło pasować do kiwającej się głowy która czasem pojawiała się wewnątrz oświetlonego obszaru.

- Niech to, por tu puta madre, będzie kolejna kurwa do odstrzału. Wujaszek, osłaniasz mnie. - Black 2 westchnęła tak ciężko, jakby jej ktoś położył na ramionach całe zło wszechświata. Wolałaby coś do rozjebania niż przybłędę... ale życie ostatnio lubiło wykładać chuja na jej pobożne życzenia. Niechętnie kucnęła przy dziurze i po chwili potrzebnej na zabezpieczenie broni, wsadziła pustą łapę w dziurę, macając za sierotką żeby albo stracić rękę, albo dziwkę wytargać na rewir za kłaki. Cierpliwość i delikatność były ostatnimi pierdami na jakie miała teraz ochotę.

Nie każdy policjant w obliczu ostrego kryzysu zachowywał się jak na stróża prawa i porządku przystało. Nie każdy był jak Karl, odnaleziona dwójka widać ostro zalazła mu za skórę, o mały włos nie zabijając i uciekając. Zostawili go za sobą - jego, Elenio i Johana… a także tych biedaków, których Brown 0 i Black 8 widziały w kokonach pod ziemią. Może gdyby wtedy się zatrzymali, zgarnęli ich do auta, pozostali wciąż by żyli, a ona dostałaby inne zadanie. Los nigdy nie skrzyżowałby jej ścieżki ze ścieżką wygolonego marine o delikatnych dłoniach i ciepłych, miękkich ustach…
- Teraz jesteśmy tutaj i mamy coś do zrobienia - Parch podszedł do strzelca i wziął go za rękę, zaciskając na niej pokrzepiająco zimne palce. - Wtedy was zostawili, teraz mogą pomóc. Do Seres i wahadłowca niebezpieczna droga. Przydadzą się dodatkowe sztuki broni. Chronić i służyć - popatrzyła na pozostałych gliniarzy, a potem na jeńca - Kim ona jest, czemu jest skrępowana? Brała coś, jest niebezpieczna?

- To Martine Olsen. Terrorystka z Dzieci Gai. Jedna z ważniejszych jacy tu przybyli. Ich święta czy inna nawiedzona. - odpowiedział Karl patrząc na otępiałą kobietę siedzącą wciąż na łóżku. Jego dłoń złapała dłoń May i zacisnęła się pewnym, mocnym chwytem. Jednym z tych dodających siły, otuchy i nadziei. - Ale właśnie, czemu ona jest w takim stanie? - przeniósł wzrok z kobiety na starszego gliniarza.

- Nie wiemy. W takim stanie ją dostaliśmy. Tamten drugi mówił coś bez sensu. Że miała wizję czy co i… No właśnie zrobiła się o taka. - starszy facet wzruszył ramionami i też spojrzał na sylwetkę przykutej kobiety. - Problem jest ją w ogóle nakarmić czy napić. Czasem coś bredzi. W sumie żadnego pożytku z niej nie ma. - przyznał niechętnie starszy gliniarz. Gdy Vinogradova usłyszała nazwisko coś jej zaświtało. Słyszała coś o jakiejś Olsen. Albo kimś właśnie o takim skandynawskim nazwisku. Coś właśnie jako medium, wizjonerce, wróżce czy kimś podobnym ostrzegającą ludzkość przed złem, czyniącym cuda, czytającą w myślach, uzdrawiającą i w ogóle no żywym cudzie, że właściwie ciężko było uwierzyć i traktować na serio taki sekciarski spam.

- Ciężko było ją wyciągnąć. Dlatego nie zdążyliśmy zabrać tego drugiego. Więc złapaliśmy ją i przybiegliśmy tutaj. Ale tutaj rządzi ten Rusek więc musieliśmy siedzieć cicho. - dokończył swoją relację młodszy z gliniarzy. Cała trójka chwilę milczała chyba odruchowo skupiając się na aresztancie. Właściwie na jej wystających w poprzek łóżka nogach bo by zobaczyć twarz trzeba było się nachylić albo siąść na dolnej pryczy.

- Możecie nas stąd wydostać? Jak jest na górze? Da się przejść? I po co mamy jechać do Seres? Nie lepiej do kosmoportu? - starszy gliniarz u którego dało się odczytać nazwisko “Powell” na plakietce zapytał chyba bardziej Hollyarda niż resztę.

- W Seres ma być transport. Do kosmoportu. Lotniczy. Linia frontu i sytuacja w mieście jest niejasna. Dlatego musimy tam dotrzeć. Ją też musimy zabrać. - Karl odpowiedział i na koniec znów spojrzał na nogi przykutej terrorystki. Wskazał na nią a dwójka gliniarzy skrzywiła się ale nie zaprotestowała. Jasne było, że transport kobiety to żywy balast bo nie sprawiała wrażenia by mogła poruszać się samodzielnie. Nie zdecydowali się jednak protestować.

- Jesteście tu już jakiś czas - Vinogradova zwróciła się do pary policjantów dość spokojnym głosem. Stała przy Karlu i nie zamierzała się ruszać na odległość większą niż wyciągnięte ramię. Mimo całej zawieruchy działał jak kotwica, pozwalając zachować zdrowy rozsądek i nie zacząć wariować. Otumaniona, być może przećpana kobieta… mieli ją targać, gdy okolica roiła się od xenos? Brzmiało bardzo podobnie do samobójstwa - Widzieliście, albo wiecie co nasz gospodarz trzyma tu w piwnicy? Chodzi o sprzęt medyczny. Muszą coś tu mieć - ostatnie powiedziała patrząc na Hollyarda. Może udałoby się zorganizować skaner dla chłopaków tutaj, pod ziemią. Zaoszczędziliby grupie konieczności włóczenia się po laboratoriach - Porozmawiam z nim, podpytam. Miły z niego gość i chyba mam największe szanse się z nim porozumieć. Wydawał się ucieszony słysząc rodzimą mowę - uśmiechnęła się trochę żywiej i drgnęła jakby ją poraził prąd. Odwróciła się na powrót do pary mundurowych - Przepraszam, gdzie moje maniery… mam na imię Maya. Chociaż okoliczności i czas są… nerwowe, naprawdę cieszę się mogąc was poznać.

- Sierżant Hallur Jorgensen. Ale możesz mi mówić Hallur. A to jest Alle. - przedstawił siebie starszy gliniarz z wyraźnie zarysowanym brzuszkiem. Potem przedstawił swojego młodszego kolegę na co ten lekko skinął głową w ukłonie przywitania.

- Nie, tu jest ambulatorium ale byłem tam, wszystko ludzie pozabierali jak tu wpadli. Zresztą nawet jakby nie to tam nie ma potrzebnego sprzętu. - do rozmowy wtrącił się Roy uznawszy, że chyba jego też dotyczy. Popatrzył na czarnowłosą kobietę z Obrożą z zastanowieniem. - Chyba, żeby gdzieś tu była komora anabiotyczna lub oddział chirurgiczny. - powiedział zamyślonym głosem. Niektóre schrony policzone na wieloletnie użytkowanie miewały czasem urządzenia do stazy swoich mieszkańców w których podobnie jak na statkach w czasie podróży mogli doczekać w spokoju na lepsze czasy. Trójka policjantów popatrzyła na niego, na siebie nawzajem i na Brown 0.

- Jak coś jest to pewnie w prywatnych kwaterach Morvinovicza. - odpowiedział Hallur drapiąc się po szczecinie na policzku.

- Oni tam podobno mają wszystko. Luksusy i w ogóle towar z przemytu. Może mają i to ale nas tam nie wpuszczają. To tylko kwatery dla nich. - bąknął Alle mówiąc trochę bezradnym a trochę zawistnym tonem.

- E tam nie wpuszczą… - Karl machnął swobodnie dłonią jakby mówili o jakichś głupstwach. - Nie wpuszczą to sami wejdziemy. - powiedział tak swobodnie jakby rozmawiał o pogodzie i to jeszcze żartem. - Bierzcie ją. Dziewczynę trzeba dać na ostry skan. Bo coś marnie wygląda nie? - wskazał głową na skutą aresztantkę. Dwaj pozostali gliniarze popatrzyli na siebie wyraźnie spłoszeni a potem na dziwnie, swobodnie zachowującego się strzelca wyborowego.

- Karl, nie przesadzaj. Oni tu rządzą. Jak nas sprzątną to nikt po nas nawet nie zapyta. A przynajmniej nie odpowie. - Jorgensen zdawał się próbować przemówić koledze do rozsądku.

- Mamy stan wojenny. A to jest światowej klasy terrorystka. Musimy ją dostarczyć żywą. Rozkujcie ją i idziemy. - zakomenderował Hollyard wskazując głową na kobietę. Jorgensen nagle się spocił więc otarł rękawem pot z czoła. Ale widząc pewność siebie bijącą z Karla skinął na Alle i obydwaj zaczęli przygotowywać kobietę do transportu. Było tak źle jak wyglądało na pierwszy rzut oka. Właściwie kobieta ledwo powłóczyła nogami i tak naprawdę para gliniarzy musiała ją nieść na ramionach.

Maya przesunęła dłonią po twarzy, ale symboliczny gest nie mógł zetrzeć zmęczenia.
- Karl proszę, pozwól mi z nim porozmawiać najpierw na spokojnie. - poprosiła, stając przy policjancie jak marudna durnostojka - Nie potrzeba nam dodatkowych nerwów, a one się pojawią. Porozmawiam z nim, poproszę... o wiem! Dobry i zły glina - uśmiechnęła się blado - W końcu jestem twoją partnerką, no nie?

Pośpiech był złym doradcą. Podpowiadał, aby zaplanowane czynności wykonywać nagle, a przez to niechlujnie przez co w harmonogram wkradały się błędy. W skupieniu nie pomagał również przyspieszony oddech i walące jak oszalałe serce, zamknięte w klatce żeber na dokładkę otulonych pancerzem. Odgłosy kanonady, skrzek bestii i pokrzykiwania za plecami utrudniały pracę. Cała postać Ósemki rwała się do biegu, chcąc chwycić za broń i dołaczyć do pary trepów w ich robocie. Ona jednak miała na oku coś innego.

- Ogienpolozcieogien - lektor obroży zachowywał obojętność niepasującą do piekła rozgrywającego się w ciasnym, dusznym korytarzu. Nash w biegu wystukała krótką wiadomość, pędząc pod cholerne drzwi. Wolną ręką siłowała się ze sprzączką granatu. Ledwo dopadła celu, przyklękła na kolano, montując przeciwpancerną bombkę przy klamce. Pech zgapi i uda się rozpieprzyć zamek dzięki czemu przeszkoda zostanie wyeliminowana. Sekundy przelewały się Parchowi przez palce, rozszerzone chrapy łowiły chciwie woń palonego prochu wymieszanego z ostrym, kwaśnym odorem obcej posoki. Do tego dochodziła znajomy słodko-mdlący zapach ludzkiej krwi. Powoli, nic na szybko. Żołnierze musieli wytrzymać, takie wzięli zadanie na swoje barki. Każde z nich miało rolę do odegrania, choć gdy powietrze przeszył krzyk boleści Patino, przypomnienie tej prostej zasady kosztowało sporo samozaparcia.

Dłonie sapera sprawnie uzbroiły i naszykowały ładunek. Musiała puścić karabin by sięgnąć po nieduży, metalowy pojemniczek. Niewielka puszka spokojnie dająca się zamknąć w ludzkiej dłoni kryła jednak w sobie olbrzymią moc zniszczenia. Bez większych trudności przebijającą pancerze zwykłej piechoty, pojazdów a nawet większość słabszych pojazdów bojowych i mechów. Wedle pośpiesznej ekspertyzy saper drzwi do sterówki zza których dochodziły krzyki, odgłosy walki i wystrzałów było wzmocnione. Na tyle by dawać przyzwoitą ochronę przed standardowym wyważaniem, atakami łomów czy nawet większością cywilnej amunicji. Ale nie miał szans w starciu z granatem przeciwpancernym. Gdy przymocowała ładunek i odskoczyła do ściany mechanizmy granatu zwlekały z eksplozją o zaprogramowany czas by dać operatorowi czas na odskok czy ukrycie się. Potem zaś nastąpiła eksplozja która zadziałała jak taran. Wyrywając korek wielkości dwóch pięści zarówno w drzwiach jak i fragmencie framugi. Drzwi odskoczyły pod wpływem uderzenia w tył i choć w większości nadal były całe to już nie było szans ich zamknąć. Wybuch obsypał Black 8 odłamkami ściany i drzwi które niegroźnie zagrzechotały po jej pancerzu. Te już odpadły ściągnięte przez grawitacje na wykładzinę pod butami ale nadal strefa drzwi była otoczona przez rzadki powybuchowy dym. Odgłosy walki i krzyków z wnętrza sterówki stały się znacznie wyraźniejsze.

- Jak podłożymy ogień to sami też nie wyjdziemy! - okrzyknął w końcu Patinio zmagając się z kaszlącym gardłem. Obydwa korytarze były dość wąskie jak na działanie broni obszarowej więc po użyciu granatu zapalającego powstałaby strefa ognia długa na kilkanaście, może nawet kilkadziesiąt metrów.

Gnidy dostały się do środka przed Parchami… znaczy Parchem i żołnierzami. Ósemka klnąc w duchu i warcząc pod nosem, wparowała do środka. Nie po to do jasnej cholery wystawiali tyłki na obgryzienie, aby para cywili wzięła i zdechła, niwecząc cały trud włożony w akcję ratunkową, o zapasach sprzętu nie wspominając. Karabin znowu wylądował w łapach saper, gdy mrużąc oczy próbowała przeniknąć spojrzeniem przez chmury dymu wewnątrz pomieszczenia.

Obraz jaki zarejestrowały oczy Black 8 był bardzo alarmujący. Amanda stała do niej i do wejścia tyłem. W dłoniach miała krzesło którymi nogami przyszpilona poczwarę do ściany. Poczwara była jedną z tych mniejszych i prawdziwy, uzbrojony i zdeterminowany człowiek pewnie nie miałby trudności z pokonaniem jej. Blondynka jednak miała już tylko to krzesło i w tej chwili panował pat. Mała kreatura choć mała angażowała blondynkę całkowicie wciąż wyrywając się przez co artystka pracująca w tym klubie wciąż musiała dociskać go nogami krzesła a ten wciąż jej się wyślizgiwał. Przez to nie mogła ani zająć się czymś innym ani uciekać.

Starszawy naukowiec trzymał w dłoniach gaśnicę. Sprężonym strumieniem środka gaśniczego udało mu się spacyfikować drugą kreaturę i zagonić ją w róg gdzie choć syczała i pluła śliną nie była w stanie pokonać zwartego strumienia z gaśnicy. Ile zostało tego środka w gaśnicy pewnie nie wiedział nawet dr. Johansen. Co gorsza gdzieś tam w szalejącym półmroku sterówki dało się słyszeć i widzieć jak do wnętrza przedzierają się kolejne stwory. Za plecami Nash poszła jakaś eksplozja. Widać któryś z chłopaków rzucił jakiś granat.

Ulga i niepokój. Szczęście w nieszczęściu, że do stróżówki nie wdarło się żadne wielkie bydle, tylko te cholerne kundlopodobne kreatury. Parch splunęła na podłogę na cel biorąc wpierw agresora blondynki. Diaz pewnie by jej nie darowała, gdyby “jej dupie” stało się coś poważniejszego niż parę siniaków. Okularnik musiał poczekać, każdy miał swoje priorytety.

Czerwonowłosa kobieta w Obroży wycelowała lufę karabinu z przygniataną krzesłem kreaturę. Pociski zaczęły obramowywać ścianę, łamały plastikowe nogi krzesła, przestraszona blondynka odskoczyła a puszczony xenos zebrał się na podłodze do kolejnego skoku. Ale właśnie gdzieś w tym momencie dopadła go seria z broni Black 8 przetrącając mu kręgosłup i rozłupując czaszkę. Amanda z krzykiem graniczącym ze zwykłym, kobiecym piskiem cisnęła siedziskiem połamanego kulami krzesła w głąb pomieszczenia gdzie już czaił się kolejny stworek gotów rzucić się na trójkę ludzi wewnątrz sterówki. Widząc to naukowiec też zaczął się cofać w stronę wyjścia. Ale w miarę jak się cofał strumień z gaśnicy tracił na sile więc i przytłumiony dotąd nim xenos również odzyskiwał werwę.
- Uciekaj! - krzyknął zdenerwowanym głosem naukowiec i Amanda nie czekając dłużej wybiegła ze sterówki.

Ogień z korytarza jakby osłabł na sile. Czy miało to coś wspólnego z wcześniejsza eksplozją czy czymś innym tego z wnętrza sterówki nie szło zgadnąć.

Jeden z głowy, pozostały dwa cele i tylko jedna spluwa w towarzystwie gaśnicy. Ta ostatnia zdawała się ciągnąc na rezerwie, lecz jeszcze miała dość mocy, by może nie zatrzymać, ale spowolnić kreaturę osaczającą doktorka. Był też wróg całkowicie wolny i tym groźniejszy, że gotowy wybrać kogokolwiek: Parch, cywil - dla niego oboje wyglądali tak samo. Kupa mięsa, rozgrzanego sąsiedztwem płomieni oraz samym ruchem, przyspieszającym i tak podwyższone tętno. Pół magazynka, dwie szanse… bywało gorzej, bywało lepiej. W odwodzie pozostawały dwa karabiny za plecami, choć one akurat nie narzekały na nudę. Ósemka słyszała w głowie tykający zegarek, złośliwie przypominający jak ograniczoną ilością czasu dysponowali. Skrzeknęła coś do naukowca, przekierowując wylot lufy na stwora wgłębi sali. Wstrzymała oddech i zaciskając szczęki, pociągnęła za spust.

Naukowiec miotał gorączkowo głową ale głównie jego przeciwnik przykuwał jego uwagę. Cofał się coraz bardziej i udało mu się dojść już dość blisko do zdefasonowanych przed chwilą drzwi. Jego xenos odzyskawszy nieco manewru po wydostaniu się z narożnika wbiegł na ścianę usiłując jednocześnie i wydostać się ze skondensowanego strumienia środka gaśniczego i dopaść operatora gaśnicy. Gaśnica jednak po raz kolejny wygrała zrzucając stworka z powrotem na podłogę.

Nash nie poszło zbyt dobrze. Ledwo zaczęła słać pierwsze triplety w stronę wolnego xeno gdy ten nie ułatwiał zadania. Był nieduży, sięgał dorosłemu człowiekowi pewnie niewiele więcej ponad kolana więc nie robił wrażenia masą i posturą. Ale przy strzelaniu te małe rozmiary okazywały się atutem gdyż utrudniały trafienie. Do tego te małe były bardzo szybkie. Raz więc był ileś tam metrów w głębi pomieszczenia a zaraz potem wbiegł za jakiś stół znikając człowiekowi z pola widzenia, zasłonił go strzelający pasami monitor, gdy pociski zaczęły go rozbijać i szatkować biurko stwór już szybował na podłogę by odbić się raz jeszcze i skoczyć na człowieka. Tym razem na ludzkiego Parcha. Od razu musiała się uchować przed jego pazurami i kłami.

Nie działo się też dobrze na korytarzu.
- Stój! Nie biegnij tam! - zduszony przez kaszel głos Patino przebił się przez tą całą strzelaninę. - Wracaj! - krzyknął bardziej zdecydowanym i wyraźniejszym głosem Mahler. Głosy obydwaj mieli jednak zniekształcony jakby mieli nałożone gazmaski. Wtedy też gaśnica doktora astroarcheologii zakrztusiła się i wypluła z siebie ostatnie resztki białej substancji.

Cholernie dziadostwo było małe, zwinne i szybkie, a Nash skończyła się pula cudów na ten dzień. Los się odwrócił, przypominając o zaległym trybucie i ze złośliwą uciechą zaczął podkładać pod prachate nogi kolejne kłody. Wszystko sprzeniewierzyło się przeciwko ludziom, nakazując oddanie pola przeciwnikowi. Karabin z bliskiej odległości co najwyżej mógł posłużyć jako pałka i w ten sposób Ósemka go użyła - chwytając oburącz aby uderzyć kolbą na odlew.

Kreatura złapała ludzkiego Parcha za but ale zanim szpony zdołały rozorać aorty w nodze kolba karabinu szturmowego trafiła go w łeb. Stwora chyba zamroczyło by zrobił się niemrawy wciąż jednak trzymał but Black 8. Kolejne jednak uderzenia kolbą rozłupały mu czaszkę zachlapując broń żółtą posoką, połamało mu żebra i rozłupało kręgosłup. Stwór zdychał w charczącej żółtą posoką agonii.
Drugiemu jednak się pofarciło bardziej. A raczej to naukowiec miał pecha. Gdy skończyła mu się gaśnica rzucił nią w zbierającego się na podłodze stworzenie. Gdyby odwrócił się i wybiegł podobnie jak Amanda miałby pewnie szansę wybiec bez szwanku tak jak ona. Ale był naukowcem i to z pasją. Więc zanim wybiegł chciał pewnie zabrać ze sobą swój bezcenny dla siebie artefakt. Gdy chwycił za walizkę i odwrócił się by wybiec ze sterówki skoczył na niego mokry od gaśnicowej piany stwór. Naukowiec zachwiał się, wpadł na chyboczace się wciąż drzwi, stracił równowagę do reszty i upadł na podłogę. Mała kreatura dopadła go i zaczęła bezlitośnie szarpać go zębami i szponami więc dr. Johansen krzyczał w boleściach co nie miara.
Krzyczeli też ludzie na korytarzu. Coś tam się działo. Strzelanina na chwilę umilkła ale dalej słychać było wszechobecne syczenie i piski stworzeń. Kolejne też przedrapywało się w dziurze sterówki by dorwać się do żywych wnętrzności jeszcze żywych stworzeń.

Za dużo pierdolenia w tańcu, co ja w ogóle podkusiło by bawić sie w zbawcę i ratownika idiotów, którzy na dobrą sprawę wisieli jej i powiewali? Nie znała grubasa z walizką, po chuja jak zaczadziała próbowała go wyciągnąć zamiast zostawić tam gdzie leżał i pozdrowić środkowym palcem zza własnym pleców popylających prosto do windy. Leżał i kwiczał, do tego krwawił - idealny element przyciągający nieproszoną uwagę. Kupujący czas. Black 8 splunęła po raz ostatni i obróciwszy się na pięcie, rzuciła się do drzwi. Grubas leżał w progu, ale to nie stanowiło problemu. Wystarczyło drania przeskoczyć. Poznaczona żółtymi zaciekami rękawica macnęła napierśnik, próbując zdjąć z zaczepu jeden z niewielu granatów jakie saper pozostały. Dość już krwawiła za randomów, najwyższy czas zmądrzeć. Wyskoczyć za próg, schować za bezpieczną ścianą żeby siła rażenia tym razem nie zaorała Parcha jak starej, wyliniałej chabety.

Black 8 już gdy wyjmowała granat z przywieszki widziała jak nowy xenos pruje przez pomieszczenie sterówki zwinnie pokonując przewrócone kosze i rozwalone komputery. Na dłuższą metę jasne było, że nie uciekłby mu żaden człowiek. Nash przeskoczyła przez szarpiącego się z naukowcem stwora. Dr.Jenins próbował zasłaniać się walizką uderzając stwora tym pojemnikiem ale większość jego ciosów chybiała gdyż xenos skoncentrował się na szarpanu jego nóg.
- Nie zostawiaj mnie tu z nimi! - krzyknął zrozpaczonym głosem leżący na plecach doktor astroarcheologii widząc przemykającego nad nim Parcha. Drugi ze stworów też dołączył do tego pierwszego szarpiąc się z bliższą i łatwiejsza ofiarą. Dzięki temu Black 8 zyskała moment by cisnąć granat oszałamiający do środka. Nie do końca miało znaczenie gdzie dokładnie poleci ten pocisk bowiem zasięg rażenia znacznie przewyższał rozmiary pomieszczenia więc jasne było, dla saper, że wszystko co żyje a będzie wewnątrz będzie w strefie rażenia miotanego pocisku.

Chwilę potem z wnętrza sterówki doszedł odgłos głuchej eksplozji. Nash poczuła jak nieco dzwoni jej w uszach choć właściwie to było pewnie nić w porównaniu z tym co musiało huknąć wewnątrz. Doktor dalej mocował się z dwoma obcymi ale i on i one wydawały się dość niemrawe i oszołomione właśnie. Będąc u drzwi sterówki widziała z powrotem choć część korytarza. Elenio wracał od strony schodów trzymając Amandę. I on i Mahler mieli na twarzach gazmaski ale blondynka nie. Teraz kaszlała, łzawiła i rzygała przewieszona przez ramię Latynosa. On sam przeniósł się na ogień z pistoletu strzelając wgłąb wind z tej krótkiej broni. Osłoną schodów musiał więc zajmować się Mahler bo saper widziała jego plecy i błyski broni na ścianach.

Doktorek wciąż wyglądał na odpowiednio żywego i ruchliwego. Krwawił, poruszał się, do tego jęczał cicho, próbując odgonić się nieporadnie od szarpiących jego ciało bestii. Ostre kły ryły ciało, zostawiając w niechronionych pancerzem tkankach głębokie, szkarłatne bruzdy. Zapewne nigdy wcześniej nie znajdował się w podobnej sytuacji, myślał że zostawiono go na pożarcie… kusząca koncepcja. Mięso armatnie, bydło… czyż nie tym byli ci wszyscy ludzie zwykle irytujący Ósemkę samą koniecznością oddychania z nimi tym samym powietrzem?
Złote oczy przymknęły się na chwilę, a gdy otworzyły się ponownie brakowało w nich rozkojarzenia. Pozostała tylko wściekłość. Okularnik nie był jej problemem, nie jego zobowiązała się wydostać w jednym kawałku. Tak samo sprawa miała się z blondyną Dwójki. Chodziło wciąż o ten sam, cholerny element. Zignorowanie naukowca przyszło Parchowi łatwo, skupiła uwagę na nadciągającej trójce. Mieli za sobą pogoń, z przodu też powiewało niemytym kutasem. Zgrzytając zębami ruda powtórzyła manewr z macaniem po klacie. Opóźnić wroga choć z jednej strony… brzmiało prawie jak rozsądny plan.
Kolejny granat poszybował w głąb korytarza. Uderzył w jedną ze ścian, odbił się i poleciał dalej obniżając swój lot, jeszcze raz uderzając w przeciwległą ścianę tuż nad podłogą i potoczył się po jej wykładzinie. Mahler strzelał o wiele bliżej, jego pistolet obramowywał cel jakim był mały stwór wyskakujący z klatki schodowej. Ten eksplodował prawie przy trafieniu i z jego ciała zaczął sunąć się jakiś ciemny dym.

Patino przytargał blondynę przez rozszerzenie korytarza i oparł ją o ścianę. Sam cisnął granat w stronę wind. W tym czasie blondynką miotnęły torsje i chlusnęła pawiem na jego plecy. W tej chwili Amanda wyglądała bardzo mało malowniczo ze brudną, spocona twarzą i ocierając rękawem obrzygane usta.
- Fire in the hole! - ostrzegł w tym czasie.

- Gdzie doktorek?! - krzyknął szybko, zerkając krótko i na Amandę i na Black 8. Blondynka ocierając usta wskazała blond główką na wyrwane drzwi sterówki. Obydwa granaty wybuchły prawie jednocześnie. Najpierw ten parchowy, eksplodował w głębi korytarza. Widoczne pokraki zapiszczały boleśnie gdy fala skumulowanego dźwięku przenicowała ich ciała ogłuszając i dezorientując. Zaraz potem wybuchł granat Latynosa z przeciwległej strony. Wybuch był dziwnie zniekształcony bo okazało się, że dobiegał z otwartego szybu windy.

- Wracajcie! Nie zostawiajcie mnie! - darł się już jawnie spanikowanym głosem naukowiec. Szarpiąc się z dwoma xenosami zdołał odczołgać się na tyle, że widać było jego głowę w progu drzwi.

- Osłaniaj! - wrzasnął marine do Black 8 i przebiegł te kilka kroków jakie dzieliły go o rozwalonych drzwi z wrzeszczącym doktorkiem. Otumanione wciąż flashbangiem stwory okazały się marnym przeciwnikiem dla marine. Pierwszego chyba kopnął drugiego roztrzaskał rękojeścią pistoletu. - Wstawaj! - ponaglił naukowca łapiąc go i pomagając wstać.

- Spierdalamy do windy póki czysto! - krzyknął Latynos znów biorąc się za targanie blondyny jedną ręką i ruszając w głąb korytarza prowadzącego do obydwu wind. Za nim ruszyła reszta procesji, a zamykała ją Ósemka, walcząca z magazynkiem karabinu. Tupiąc po popalonych kafelkach przebiegli te parę długich, pustych metrów aż pod same drzwi windy. Towarzyszyło im syczenie, towarzyszące uparcie każdemu przyspieszonemu oddechowi.

Były chwile, w których Zoe wiele by oddała za możliwość prostego, werbalnego powiedzenia co myśli w sposób zrozumiały dla otoczenia oraz słuchaczy. W chwilach takich tym dotkliwiej odczuwała kalectwo, niepozwalające na pociśnięcie po Mahlerze niczym po burej suce. Miała do wyboru albo dłubać w klawiaturze, albo działać. W obliczu zbliżającego się wroga opcja numer dwa stawała się tą jedyną sensowną. Zamiast swojskich kurew i chujów, w wąskim korytarzu rozlegało się pełne niezadowolenia i złości, ochrypłe krakanie, przetykane hojnie syczeniem podobnym do tych wydawanych przez xenosy. Pieprzone darmozjady również się znalazły, zalewając pozycję ludzi z dwóch stron. Marine rozstawiał minę, Piechociarz pruł z pistoletu, a Nash przebiegła te parę kroków dzielących ją od bliższego trepa. Lampiła się intensywnie w jego plecy, mieląc pod nosem własną wersję wulgaryzmów. Odstrzelić łeb… no kurwa dobre sobie. Po cholerę w takim razie babrała się w tym pieprzonym szambie, marnując czas i zasoby? Gdyby miała mózg, siedziałaby w Seres lejąc na sługusów Federacji… no ale ów organ odpowiedzialny za racjonalne myślenie ostatnimi czasy u saper coś szwankował. Inaczej nie dało się wyjaśnić szeregu głupot popełnianych przez nią na przestrzeni ostatnich godzin.
- N... nhaa... - próba wydania ludzkiego głosu z popalonego gardła zawiodła, więc Parch spasowała. Zamiast tego pochyliła się nad klęczącym mężczyzną jakby chciała go objąć od tyłu. Sprawne dłonie zmacały pancerz i odpięły puszkę napalmu. Swoje zużyła, a potrzebowali zapory. Ogień był dobry, kupował cenne sekundy.

Granat poszybował w głąb korytarza. Zniknął z oczu Black 8 gdy odbił się od ściany, poleciał ku podłodze którą już biegły małe xenos pochłonięty w całej ruchomej sekwencji biologicznych ruchów. Słyszeli w słuchawkach głos Brown 0. Gadała głównie w Mahlerem. Ten akurat skończył i widząc ciśnięty granat powstał i płynnie rzucił standardowe wojskowe ostrzeżenie przed eksplozją mającą nadejść w ciągu sekund. Ta faktycznie nadeszła.
Głębia korytarza rozbłysła światłem, prawie od razu pojawiła się pędząca w ich stronę chmura kontrastujących cieni i błyskających świateł. Byli na tyle blisko, że podmuch szarpnął ich włosami, uderzył w twarz odłamkami, zerwaną po drodze drobnicą, wybił na moment dech z płuc ale jednak nie odczuli tego co się działo w epicentrum. Tam zaś ledwo dym z fali uderzeniowej się rozrzedził pojawiły się płomienie. Ten korytarz był odcięty na parę chwil przez ogień. Do kilku ostatnich xenos które były zbyt blisko ludzi a za daleko od centrum dostało się pod szybki ogień z pistoletu Marine. Strzelał stojąc cofając się z powrotem w stronę wind.

- Dawaj tutaj! Co z tą windą do cholery?! - krzyknął do nich Latynos wciąż strzelający ze swojej broni krótkiej.

- Jedzie! Czuję drgania, jedzie tutaj! - krzyknął naukowiec z dłonią położoną na płaskich drzwiach windy. Drugą podtrzymywał blondynę która w tej chwili nie wyglądała by nadawała się do czegokolwiek innego.

- Mag! - krzyknął żołnierz oznajmiając, że zmienia magazynek w swojej broni. W tym momencie stały się prawie na raz dwie rzeczy. Winda wreszcie szczeknęła i drzwi się otworzyły. Naukowiec wciąż trzymający tancerkę prawie wpadł do środka. A Latynos zniknął jakby go coś nagle wciągnęło do czerni szybu. Wyrzucony z pistoletu pusty magazynek spadł właśnie na posadzkę korytarza.

Szło tak dobrze, za dobrze. Kurwa jego mać, nie mogło pójść za łatwo. W jednej chwili czas zwolnił, Ósemka widziała jak sylwetka Latynosa zgina się i leci do tyłu, upuszczony magazynek zawisł w powietrzu. Naraz zrobiło się cicho, serce Parcha zgubiło dwa uderzenia, krew odpłynęła z piegowatej gęby. Czemu nie pieprzony Jenkins? Mogło wciągnąć tego rozlazłego patafiana, a nie…
Czarny element pistoletu spadł z brzękiem na podłogę, a nim upadł Nash wyrwała się do przodu, przestając zwracać uwagę na Mahlera i cywili. Nie mógł zdechnąć, nie on. Nie ten idiota sypiący drętwymi tekstami. Nie mógł… po prostu…

- Kuurrrwaaa! Patinio! - Johan wydarł się dostrzegając nagłą zmianę sytuację w tym samym momencie co złotooka saper. Dobiegli do szybu windy prawie razem. Z bliska ciemność szybu nie okazała się całkowitą ciemnością. Gdzieniegdzie świeciły się techniczne światła. Widać było więc dach windy na dole. Z dobre standardowe piętro poniżej. Przy jednej ze ścianie wiać było ludzki kształt. Wciśnięty między windę a szyb windy.

- Ciągnie mnie! - wydzierał się Patinio zakleszczony i ściągany przez coś w dół. W głosie dało się wyczuć strach, ból i determinację. Stwory z góry szybu nic jednak nie robiły sobie z tej sytuacji i dalej z małpią zwinnością skakały i biegły na dół, do otwartych drzwi szybu i zakleszczonej poniżej windy z zakleszczonym przy niej człowiekiem.

Szybki rzut oka wystarczył, aby zorientować się z beznadziejności sytuacji. Potworów było zbyt dużo i zbyt blisko trepa, aby eksplozja sięgnęła tylko je. Facet darł mordę i szarpał się, trzymając kurczowo elementów technicznych szybu. Nash zgrzytnęła zębami. Za wąsko aby próbować celować granatem między ścianę a pudło windy. Gdyby bombka odbiła się od dachu oberwie człowiek, wtedy zaś potwór już bez większych problemów wciągnie go w otchłań.

- Co się dzieje?! Chodźcie! - z wnętrza otwartej windy doszedł przestraszony głos naukowca. Słychać było jak bezuczuciowy automat zaczyna zamykać drzwi.

- Osłaniaj - Ósemka szczeknęła obrożą, zrywając przedostatnią puszkę napalmu z pancerza Mahlera. Ledwo obły pojemnik znalazł się bezpiecznie w uchwycie parchowej zbroi, saper ugięła kolana i wybiwszy się porządnie, skoczyła w dół.

- Trzymaj drzwi! - wrzasnął marine i skierował lufę pistoletu w górę. Wąski promień latarki taktycznej zaczął wyłaniać z mroku kolejne skaczące w dół poczwary. Tyle zdążyła zarejestrować Black 8, nim jej buty oderwały się od posadzki i poszybowały w dół. Światła techniczne w szybie śmignęły jej i poczuła przez te buty chwiejną powierzchnię gdy buty uderzyły z metalicznym odgłosem o dach. Winda zadrżała ale spadła. Będąc tam widziała trzymającego się kurczowo elementów pionowego dźwigu żołnierza. Twarz miał rozciągniętą w krzyku bólu jakby to coś z dołu planowało go pospołu z martwym uporem windy rozerwać go zostawiając górną połowę tutaj a dolną zabierając ze sobą. Coś tam było. Nie wiedziała co ale słyszała jak to coś tam syczy, dyszy, skrzeczy i uderza czy obija się bo winda co chwila drżała od uderzeń.

Dobyła granatu. Udało jej się schylić i po części wrzucić, a po części wcisnąć obły pojemnik. Ten spadł na gzyms szybu, potoczył się po nim do krawędzi i zniknął z oczu gdzieś w czeluściach windy. Pojemnik eksplodował poniżej. Wąski szyb skumulował efekt wybuchu. Głuche, gołe ściany przekazały falę uderzeniową dźwięku zarówno w górę jak i w dół szybu. Windą miotnęło a pod nią rozległ się jakiś skrzekliwy jęk.
Z góry na dach windy spadły ciała kolejnych zestrzelonych przez marine stworzeń. Nagle jednak nastąpiła cisza w tych strzałach. Gdy Nash spojrzała w górę dostrzegła same dłonie marine który pospiesznie zmieniał magazynek w broni.

- Idą! Tam są! - z szybu nie widać było co pokazuje naukowiec ale chyba miał co pokazywać. Głowa Mahlera spojrzała gdzieś w bok, w poziomie a nie pionie.

- Ciągnij! - wrzasnął ciężko Latynos łapiąc za nadgarstek Nash. Stwór chyba go puścił bo czerwonowłosa poczuła jak pospołu daje radę wyciągać żołnierza z zakleszczenia.

- Fire in the hole! - dobiegło ich z góry ze strony Mahlera. Wciąż jednak w dłoniach miał pistolet. Stwory z góry szybu zbliżały się już do górnej strony otwartych drzwi. Z góry doszła ich eksplozja claymora ustawionego wcześniej. Był ustawiony o zaledwie kilka kroków od wejścia do windy.

Mahler spojrzał w dół szybu i mimo, że jego twarz od dwójki ludzi leżących na dachu windy dzieliło tylko kilka metrów to jego blady owal twarzy wydawał się być odległy jak na dnie jakiejś studni.
- Trzymajcie się! - krzyknął do nich i pociągnął za jakąś dźwignię przy drzwiach. Drzwi do szybu zaczęły się zamykać i marine zniknął za nimi. Winda zaraz potem zaskrzypiała, szarpnęła i runęła w dół razem z dwójką ludzi na jej dachu. Światła techniczne zlały się w smugi a potwory które z góry dotarły do właśnie co zamkniętych drzwi windy nagle zdawały się maleć i oddalać jak stacja metra za oknami pociągu. Para ludzi zdążyła się złapać windy i siebie nawzajem. Z każdym metrem spadająca winda nabierała prędkości a w miarę jak ona rosła rósł nacisk przeciążenia naciskający na ich żołądki. Metal szorując o metal skrzypiał, jęczał i krzesał iskry wprawiając klatkę windy i ludzi na jej dachu w niemiłosierne drgania i zapowiadając nieuchronną katastrofę. Zdążyli jeszcze spojrzeć na siebie, dostrzegając w krótkim błysku rozszerzone źrenice. Wzmocnić nacisk dłoni na ramionach, a potem przyszło uderzenie, początek dźwięku gięcia metalu.
I ciemność.