Jak na biznesmena o szemranej reputacji, należącego do mafii i prowadzącego przybytek nie do końca zajmujący się legalnymi usługami, Morvinovicz w tej chwili wydawał się nie szefem zorganizowanej grupy przestępczej, a uprzejmym gentlemanem, wyciętym z kompletnie innej bajki. Takiej do której pasowało stado uzbrojonych zakapiorów, porozstawianych pod ścianami i przyglądających się poczynaniom wysokiego Rosjanina w bieli i niewysokiego Parcha w czerni. Stojąc samotnie wśród obcych ludzi Brown 0 tym wyraźniej odczuwała brak Karla i pozostałych. Była całkiem sama, zdana na siebie. Jeden głupi, nierozważny ruch i narobi kłopotów, a przecież przyszła tu porozmawiać z człowiekiem który ją przerażał - uśmiechającym się teraz miło i trzymającym jej dłoń przy swoim ustach. Wyrok śmierci na Vinogradovą wydałby z tą samą czarującą miną, kto by mu zabronił? On tu rządził, oni byli zdani na jego łaskę i niełaskę. Na część o róży zrobiła się czerwona i uciekła wzrokiem gdzieś w bok. Nie była piękna, bardziej niż różę przypominała zwykłego chwasta.
- Dziękuję wam Anatoliju Morvinoviczu za poświęcenie cennego czasu, mimo nawału kłopotów których niestety jesteśmy częścią. - odpowiedziała przechodząc na rosyjski - Tym bardziej postaram się nie nadużywać pańskiej gościnności i cierpliwości, chociaż prawdę mówiąc przyszłam po prośbie - podniosła zarumienioną twarz, uśmiechając się speszona. - Kiedy ostatnio widziałam Amandę nic jej nie było. Razem z doktorem Jenkinsem mieli się zamknąć w pokoju ochrony i poczekać aż... nie wiedzieliśmy czy zejście na dół będzie bezpieczne, ani co zastaniemy po drugiej stronie wrót. Zostawienie ich na w miarę zabezpieczonym terenie wydawało się rozsądniejszym rozwiązaniem, niż pakowanie cywili w nieznany teren i warunki - na początku mówiła powoli, ale im więcej gadała tym więcej pewności siebie odzyskiwała. W pewnym momencie odpaliła holo obroży, sprawdzając jak wygląda sytuacja. Stan żołnierzy pozostawał niewiadomy, system nie wyświetlał ich parametrów życiowych, ale Zoe żyła więc z nimi też nie powinno być źle.
- Ale po co zdawać się na domysły, prawda? - tym razem uśmiechnęła się bez spięcia. Uruchomiła komunikator, łącząc się z marine.
- Hej Johan, wszystko w porządku u was? - spytała a przed oczami widziała uśmiechniętą twarz rozmówcy… przynajmniej taka jaką ją zapamiętała - Co z Elenio i Zo… z Asbiel? Na dole bezpiecznie, można sprowadzać cywili. - skończyła, patrząc na Ruska przed sobą.

- Rozstawiam claymora. Mamy gości. Reszta w porządku. - usłyszała w słuchawce spięty głos podgolonego marine. Wraz z głosem Mahlera słuchawka wyłapała też inne głosy i odgłosy. Strzały, krzyki ludzi, dziwne charkoty albo Zoe albo już xenos były tak blisko słuchawki. Właściwie na słuch to wyglądało jak sam środek ciężkiej walki.

- A moja Amanda tam jest? Jest cała? - zapytał spokojnie Morvinovicz choć brwi mu w pierwszej chwili skoczyły w górę gdy odgłosy wojny wdarły się do tego eleganckiego salonu rodem z innej epoki i planety stworzonego z myślą o kontemplacji i dżentelmeńskim zachowaniu. Był na tyle blisko Vinogradovej, że trochę trudno było oszacować czy pyta jej czy bezpośrednio Johana po drugiej stronie słuchawki.

Działo się po drugiej stronie i to działo nieciekawie na słuch. Wyglądało, że żołnierze i Ósma mają kłopoty. Brown 0 stężała i pobladła, zaciskając usta w wąską kreskę. Zdawała sobie sprawę, że trwa wojna i okolica lada chwila przestanie być w jakikolwiek sposób bezpieczna, ale tutaj pod ziemią szło o tym zapomnieć. Krótka rozmowa z powierzchnią była więc jak policzek, tym bardziej gdy mówił ktoś, kogo Maya bardzo chciała widzieć całego i żywego, najlepiej tuż obok. Zamknęła oczy, wzięła głęboki wdech i wydech. Panika w niczym nie pomoże, potrzebowała się skupić.
- Chelsey i Hektor zabezpieczyli piwnicę z tego co mówił wasz człowiek. Są wolni i jeżeli chodzi o Amandę i jej bezpieczeństwo nie trzeba ich będzie namawiać do ruszenia z pomocą, a sami słyszycie, że ta pomoc może się bardzo przydać - opowiedziała gangsterowi.

- Jeśli o mnie chodzi i opuszczenie moich skromnych prywatnych progów to oczywiście nie ma sprawy. - biznesmen w białym garniturze rozłożył ramiona w geście przyzwolenia uśmiechając się przy tym dobrodusznie. Gdy słuchawka znów zatrzeszczała odgłosami z innej części klubu znów słychać było głównie walkę.

Parch włączyła komunikator, wracając na język powszechnie używany do komunikacji międzyludzkiej na terenie Federacji.
- Jest z wami Amanda? - spytała i dodała cicho, ignorując obecność postronnych - Proszę… uważaj na siebie i… wróć, dobrze? Wszyscy wróćcie.

- Amy jest z nami! Jest na chodzie! I pewnie, że wrócimy! Zapomniałem coś ci dać! Fire in the hole! - Johan mówił krótko jakby coś robił przy okazji. Na koniec jednak krzyknął ostrzegawczo i moment później gdzieś dalej rozległ się odgłos eksplozji.

- Dawaj tutaj! Co z tą windą do cholery?! - w dyskusję wplótł się ponaglający okrzyk Patino. Znów huknęły strzały jakby obydwaj strzelali.

Brown 0 zadrżały usta. Zapomniał coś jej dać? Co takiego i po co? Krzyk przed wybuchem elektryzował, nawet kiedy słyszało się go z bezpiecznej odległości paru pięter w dół. Vinogradowa pamiętała co po nim następowało i nie były to miłe wspomnienia.
- Powiem Chelsey co się dzieje, pójdą do was z Hektorem, wytrzymajcie i idźcie w stronę piwnicy. Będę czekać - próbowała brzmieć pewnie, ale i tak głos jej się łamał pod koniec. Przełknęła ślinę i zwróciła się do gospodarza - Wybaczcie proszę bezpośredniość, Anatoliju Morvinoviczu. Proszę nie odbierać moich słów jako próby wchodzenia w kompetencje, czy szpiegostwo. Naprawdę zatargi z wami i obrażenie was w jakikolwiek sposób to ostatnie na co mam ochotę. Sprawa z jaką do was przyszłam… jest osobista - zacisnęła pięści i wypaliła - Chciałam spytać czy może macie tu sprzęt medyczny… coś na zasadzie tomografu? I czy istnieje szansa, aby takiego sprzętu użyczyć? Wiem, że jesteście tutaj dobrze zaopatrzeni, więc pomyślałam, że w kwestiach medycznych również. Podczas wszelkiego rodzaju wojen i zamieszek zdarzają się rany. Ich leczenie i przywracanie zdrowia jest równie istotne co zebranie zapasów prowiantu… chodzi o zeskanowanie ludzkiego ciała pod kątem anomalii - uniosła wzrok, patrząc mafiosowi w oczy - Wiecie że nie mam wam czym zapłacić. Tacy jak my nie używają kredytów, odcięli nas od Kluczy… ale pracowałam dla Federacji w sektorze wojskowym na wysokim szczeblu. Mogę wam podać schematy szyfrowania, częstotliwości i kody do kanałów wewnętrznych. Jesteście biznesmenem i człowiekiem interesu. Słyszałam również wymianę zdań z tym człowiekiem z sali obok - wskazała broda na drzwi zza jakich wyszedł Rusek - Jest z Red Ball, nieprawdaż? Chodzi o transport i znudziły mu sie prostytutki. Szuka czegoś egzotycznego? - przy ostatnim uśmiechnęła się sztywno.

Morvinovicz nie odpowiedział od razu. Słuchał i przy okazji zabawił się w dobrego gospodara biorąc nieśpiesznie szklanki i nalewając bursztynowego płynu sobie i swojemu gościowi.
- Interesujące. - powiedział wręczając Vinogradovej jedną szklanicę. - Tak, wydaje mi się, że mamy sprzęt o jaki pytasz. - potwierdził z namysłem biznesmen bujając lekko zawartością swojej szklanki. Podniósł głowę i spojrzał na drzwi przez jakie niedawno wyszedł i zamknął za sobą. - Znasz się na szyfrach? Na hakerce? - zapytał nagle wracając głową z powrotem do swojego czarnowłosego gościa. Pytał jakby wiązał się z tym jakiś pomysł na jaki właśnie wpadł.

- Przez pięć lat byłam głównym administratorem wewnętrznego wydziału bezpieczeństwa. Zajmowałam się ochroną Sieci i łamaniem zabezpieczeń kanałów komunikacyjnych grup uznawanych za terrorystyczne lub przestępcze... odpowiedź brzmi tak. Znam się na deszyfracji i hakowaniu - kiwnęła potakująco głową. Napiła się ze szklanki i wciągnęła z sykiem powietrze. Alkohol był mocny, ale jak każdy z rosyjskimi korzeniami przyzwyczaiła się do podobnych trunków i nie musiała go zapijać. W międzyczasie wysłała Black 2 i 7 krótką wiadomość: “8 i chłopaki poszli po Amandę. Mają kłopoty i potrzebują pomocy. Brzmiało paskudnie. Idźcie do nich nim będzie za późno.”

- Interesujące. - Rosjanin powiedział to samo słowo kwitujące wypowiedź swojego gościa ale tym razem jakoś wydawał się być zdecydowanie bardziej przyjaźnie nastawiony do tego zwrotu.
- A powiedz mi jeszcze różyczko, komu byś chciała sprawdzać te anomalie? - zapytał jakby interesowały go jeszcze ostatnie detale tej transakcji o jakiej rozmawiali.

Tego pytania się obawiała. Gospodarz miał zatargi z Karlem, mógł więc niechętnie patrzeć na jakąkolwiek próbę udzielenia mu pomocy. Mógł też go kazać zlikwidować, albo “poddać kwarantannie” podejrzanych osobników.
- Trzem osobom od nas… żołnierzom których moja grupa miała wyciągnąć. Należę… należałam do grupy Brown, była nas dziesiątka, standardowa procedura. Naszym zadaniem było odnalezienie i wsparcie jednostek sojuszniczych. Przeżyłam tylko ja… i spóźniłam się. To moja wina… nie zdążyłam… mogą mieć kłopoty, a dobrzy z nich ludzie. Nie zasłużyli na to. Nikt nie zasłużył - przyznała martwo, ściskając mocniej szklankę. Oczy się jej zaszkliły, ale patrzyła twardo na Rosjanina. Ściszyła głos, przechodząc na szept - Ten człowiek nie chce wam dać tego na czym wam zależy. Na wolności i bezpieczeństwie poza strefą wojny… ale da się to zdobyć inaczej. Zrobię co chcecie, co będzie trzeba. Cokolwiek powiecie - zamrugała i stanęła sztywno jak kołek.

- Oj dziewuszka, nie płacz, przecież to nic z czym nie można by sobie poradzić. - zapewnił dobrotliwie gospodarz kładąc swoją dłoń na ramionach kobiety w opiekuńczym i pocieszającym geście. - Oczywiście, że możesz skorzystać z naszej skromnej aparatury. Jak tylko pomożesz nam. Z twoimi umiejętnościami to powinna być drobnostka. - powiedział przyjaźnie - Pozwól no ze mną różyczko. - ruszył do kolejnych drzwi przyjaźnie ale i stanowczo zgarniając gościa ze sobą.

Przeszli przez trzecie drzwi, jakieś biura i wreszcie znaleźli się w pomieszczeniu bardzo swojskim dla Vinogradovej. Pomieszczeniu łączności. Podszedł do jakiegoś biurka na którym leżał podobny przyrząd jaki miała na swoim ramieniu. Rozpoznała model do łączności. Bardzo nowoczesny model, zdolny do utrzymywania łączności na całym globie, łącznie z orbitą a nawet zdolny do komunikacji międzyplanetarnej w układzie choć przy takich odległościach oczywiście należało się liczyć z opóźnieniami w przekazie.

- Rozgryziesz to dla mnie różyczko? Rozgryziesz i twoi przyjaciele staną się naszymi przyjaciółmi. - podpowiedział jej odpowiednią odpowiedź wskazując na przyrząd.

Jeszcze nie wszystko było stracone, Maya ciągle mogła naprawić błąd z kanałów. Sprawić że śmierć Cindy i Reda nie pójdzie na marne, a także Lilly, Stevena, Carmen, Marka, Graya, Vorelly i Adama - pozostałych z grupy Brown, którzy zakończyli podróż na Yellow statusem KIA. Wzięła panel i przycupnęła na biurku, odpalając menu. Ekran zaświecił bladoniebieskim światłem, pokazując ciąg znaków oznajmujących uruchamianie systemu.

- Ciekawe… niedawno ustanowiono połączenie szyfrowane - mówiła pod nosem bardziej do siebie, niż do Rosjanina w garniturze - Górna półka. Zabezpieczenia standardowe dla modeli wojskowych sprzed paru lat. Te aktualne używają innego kodu źródłowego… - mamrotała, nie odrywając wzroku od ekranu. Wyciągnąć co się da, obejść zapory i dobrać do kluczowych informacji. Wystarczyło to zrobić, a Elenio, Karl i Johan przestaną się martwić o zakażenie rosnące w ich ciałach. Vinogradova musiała to zrobić, nie było innego wyjścia. Zacisnęła szczęki i z zawziętą miną zabrała się do pracy.

Zabezpieczenia tego małego technicznego gadżetu nad jakim pracowała Brown 0 okazały się być całkiem przyzwoite. Mimo, że podłączyła swoje hakerskie narzędzia i użyła dekryptażowego doświadczenia urządzenia oparły się pierwszym próbom ich obejścia. Pierwsze próby użytych programów próbujących podszyć się pod obsługę techniczną by wejść przez luki w oprogramowaniu zostały spalone przez całkiem niezły firewall urządzenia. Jednak opór urządzenia, nawet tak wysokiej klasy w starciu z doświadczonym hakerem nie mógł trwać zbyt długo. Kody maszyny mogły co najwyżej zablokować wszelkie dojścia po którejś nieudanej próbie włamania czy obejścia własnych systemów. Do tego jednak nie doszło i gdy Vinogradova miała swobodę manewru i bez presji czasu i strzelaniny nad głową w końcu przełamała zabezpieczenia naręcznego centrum łączności.

Gdy już zabezpieczenia padły i Brown 0 dostała się do wnętrza urządzenia mogła po nim buszować całkiem swobodnie. W panelu znalazła opcję znacznie dokładniejszą od tego ogólnego rzutu oka jakie mogła zrobić wcześniej. Ostatnie połączenie było naziemne. Gdzieś z powierzchni księżyca. Gdzie to jednak nie udało jej się dokładnie ustalić. Za to udało jej się odtworzyć tą rozmowę choć pokazywało jedynie “drugą stronę” a nie kogoś kto miał te urządzenie na ręku. Druga strona zaś prezentowała się całkiem okazale.

[MEDIA]https://40.media.tumblr.com/5a177fb33336700927599c9ca2ac3d3c/tumblr_mxm9rl6eBg1qdkeiao1_500.jpg[/MEDIA]

Rozmówca mimo pełnego hełmu przez co nie widać było twarzy mówił męskim głosem. Co prawda obecnie nie dowodziło to niczego ale płynność z jaką mówił raczej wskazywała na mężczyznę. Wizerunek sugerował jakiegoś żołnierza. Raczej z tej wyższej półki wszelakich sił specjalnych. Był gdzieś w dżungli sądząc po otoczeniu za jego plecami. Ten specjals nie był sam i w jego otoczeniu widać było jakiegoś jednego czy drugiego podobnie wyekwipowanego żołnierza.

Rozmowa między nim a właścicielem urządzenia była dość krótka. Dość czytelne było to, że właściciel urządzenia choć go nie było widać to zwracał się do tego specjalsa z zauważalnym szacunkiem czy nawet ostrożnością. Tamten zaś mówił pewnie i płynnie jakby co dzień wydawał innym polecenia. Obydwaj jednak omijali wszelkie tematy, nazwy czy imiona pozwalające jakoś ich namierzyć czy zidentyfikować. A rozmawiali głównie o zbliżającym się ostrzale i fali obcych. Facet w wojskowym rynsztunku twierdził, że trzeba zmienić plan bo “wyszły komplikacje” i mają opóźnienie. Nie zdążą przed ostrzałem więc facet z komunikatorem ma ich zabrać na podany sygnał i namiar jaki miał od nich dostać.

Morvinovicz wydawał się bardzo ale to bardzo zainteresowany odegraną rozmową.
- Co to za palanty? - spytał podejrzliwie opierając się pięściami o poręcz fotela na jakim siedziała Vinogradova. Pytał chyba bardziej sam siebie niż kogoś wokoło. - Oj chyba muszę się z kimś pilnie rozmówić. - Rosjanin w białym garniturze wziął do ręki urządzenie i ze wzrokiem bardzo nie wróżącym nic pozytywnego wbitym w zamarły obraz wyświetlanego holo wycedził przez zęby.

Parch nie wiedziała co sądzić o całej rozmowie. Wyglądało na grubszą aferę… tylko czy aby na pewno Parchy miały czas na następne zastoje?
- Czy czegoś jeszcze ode mnie potrzebujecie, Anatoloju Morvinoviczu? - spytała na głos, obchodząc Rosjanina i stając po jego lewej stronie, przeciwnej do ręki w której trzymał holo.

- Nie różyczko. Dalej sobie chyba poradzę. Spisałaś się świetnie. - dla odmiany dla Vinogradovej znalazł jakby inną twarz i uśmiechnął się skromnie, ale chyba szczerze i na pewno uprzejmie. - Chłopcy. Ta dama jest moim specjalnym gościem. Jej przyjaciele są moimi przyjaciółmi. Jeśli zechcą skorzystać z naszych udogodnień w sali medycznej niech skorzystają. Nawet ten cały Hollyard. - gospodin uśmiechał się do czasu aż nie padło nazwisko gliniarza którego najwyraźniej nie trawił. Po czym odwrócił się i wyszedł z urządzeniem łączności i większością swoich ochroniarzy z którymi tutaj przybył.

- Bardzo wam dziękuję - Brown 0 dygnęła wdzięcznie, zdobywając się na ciepły uśmiech. Jedne kamień spadł jej z serca, ale jeszcze kilka tam zalegało - Obiecuję, że nie będziemy wam sprawiać problemów. Gdy wróci grupa z Amandą… będzie tu mogła zostać, tak? I doktor Jenkins. - widząc że mafiozo skinął głową, rozluźniła się, czekając aż wyjdzie, dzięki czemu mogła zająć się pozostałymi punktami programu.
Kiwnęła każdemu z ochroniarzy głową i ledwo zamknęli za nią drzwi gabinetu, odpaliła komunikator.
- Karl, gdzie jesteś? Skończyłeś rozmawiać? - wpierw zaczęła od najmniej stresującego punktu.

- Tak. Wracam do tamtej sali co się rozstaliśmy. A ty? - odpowiedział prawie od razu gliniarz.

- Pan Morvinovicz znalazł chwilę na rozmowę - zaczęła neutralnie, przebierając nogami w podanym kierunku - Zgodził się użyczyć nam skrzydła medycznego i sprzętu, to dobry człowiek. Mają skaner Karl. Tutaj - w głosie Parcha pojawił się entuzjazm - Możemy sprawdzić od razu i jeśli zajdzie potrzeba… wiesz. Będzie dobrze. - uśmiechnęła się i westchnęła w eter.

- Morvinovicz to dobry człowiek? Pierwsze słyszę. - Karl wydawał się być chyba naprawdę zaskoczony sformowaniem użytym przez Brown 0. Przy drugiej części wypowiedzi czarnowłosego Parcha chwilę milczał. - No jakby tu mieli skaner no to nie trzeba by drałować do Seres. - podsumował w końcu to o czym mówiła rozmówczyni. - Ale to trzeba ściągnąć chłopaków. - dodał gdy ogarnął sprawę całościowo.

- I tak będziemy musieli iść do Seres… tam jest kolejny Blackpoint, ale tak. Oszczędzi nam to drogi i kłopotów, przynajmniej częściowo - Vinogradova zagryzła wargi, patrząc na portrety najbliższych parchów z Grupy Black. Chelsey i Hektor mieli się dobrze, pojawił się też na radarze nowy skazaniec. Jacob Horst z grupy Green, ale nie to było najbardziej niepokojące.
- Hektor i Diaz po nich poszli - przyznała drżącym głosem, obserwując wykresy życiowe Ósmej. Nie wyglądały dobrze - Mieli kłopoty, rozmawiałam przez chwilę z Johanem. Xenos już tu są, przebijali się z Amandą i doktorem Jenkinsem do nas… okropnie strzelali, poszły w ruch granaty. Nie wiem co z chłopakami, nie mam ich w HUD. Pozostali żyją, są w jednej grupie. Wracają tu i mamy kogoś z Green. Parcha… Asbiel oberwała, ale żyje. Jest przy Siódemce. Spróbuję się skontaktować z Johanem, może dowiem się na czym stoimy. Proszę Karl… wiem że nie lubisz naszego gospodarza i jego ludzi, ale - przełknęła ślinę i dokończyła - Ale zawarłam z nim umowę, jesteśmy tu bezpieczni. Nic nam nie zrobią, a nawet pomogą. Tyle, że nie możemy z niczym nietaktownym wyskakiwać. To by było niewskazane.

- Jak to mawiają studenci “Nie bój się nic ci nie zrobię”. - uśmiech policjanta dało się słyszeć nawet przez słuchawkę. - Trzeba do nich iść. - głos mu spoważniał gdy przeszedł do sytuacji jaka rozgrywała się gdzieś nad ich głowami. - Musimy ich tu ściągnąć. I resztę też. Każdego kogo się da. Poza tym teraz ostrzał może się już zacząć w każdej chwili. - powiedział policjant i już mogli rozmawiać bez komunikatorów bo widzieli się nawzajem. Hollyard by przyspieszyć spotkanie wyszedł na korytarz i tam już nadchodziła Brown 0.

Widząc go przyspieszyła do truchtu i przebiegła te ostatnie metry, zatrzymując się tuż przed nim. Od razu zrobiło się jej spokojniej, poczuła się pewniej. O wiele lepiej, niż podczas samotnej rozmowy z Rosjaninem.
- Oni, znaczy Chelsey, Zoe i Hektor, mają z Seres kogoś wyciągnąć. Taki jest cel Black na ten Checkpoint. Po to pojechali tam pozostali - zaczęła od razu gadać, podejmując przerwany temat - Ile trwa taki ostrzał? Jest szansa że się wyrobimy? Badanie trochę potrwa i… ja się nie nadaję do walki, nie przydam się na górze - spojrzała na sufit i posmutniała. Bojowo siłę przedstawiała marną, ale nie tylko to się liczyło. Uśmiechnęła się krótko - Twoi koledzy, ta para policjantów, oni już prędzej coś zdziałają. W tym czasie razem z panem Royem możemy przygotować skaner, przekalibrować go. - spróbowała uderzyć w weselszy ton.

- Tak wiem. Musimy i tak udać się do Seres. - Karl kiwnął głową w uspokajającym geście. Uśmiechnął się nawet gdy Maya do niego podbiegła. - Ostrzał może trwać z 10 minut, może 20 albo pół godziny. Zależy ile im zostało amunicji. Ale nie bój się, zdążymy. - gliniarz mówił jakby sam szacował ile to może potrwać ale na końcu uśmiechnął się i położył na ramieniu Brown 0 swoją dłoń w pokrzepiającym geście.
- Alle i Jorgensen zostaną tutaj pilnować tej terrorystki. A ty też zostań, na pewno pomożesz Royowi bardziej niż na górze. Przygotujcie wszystko co możliwe. Naprawdę niesamowitą rzecz udało ci się osiągnąć jak ten nicpoń zezwolił ci na panoszenie się po jego włościach. Dziękuję ci za to. - powiedział uśmiechając się i kładąc dłonie na jej ramionach jakby chciał podkreślić, jak bardzo to docenia. Potem na chwilę zamilkł. W ogóle teraz Maya dostrzegła, że jest jakiś przygaszony. Przygryzał wargę i patrzył gdzieś ponad jej głową.
- Mogę cię o coś prosić Mayu? - zapytał spoglądając znowu w jej oczy. Chwilę jakby szukał tam czegoś albo namyślał się. - Rozmawiałem z Sarą i … - wzrok poszybował mu gdzieś w bok sufitu a głos się urwał. Szybko zamrugał kilka razy oczami jakby go zaszczypały nagle. Pokręcił lekko głową, zagryzł wargę i znów wrócił spojrzeniem do srebrnych oczu Vinogradovej. - Jakby… Jakby mi się nie udało. To nie mów jej. O tym. - niedbałym gestem wskazał na swój napierśnik. Teraz już z bliska widziała jak coś mu się błyszczało w kącikach oczu. - Nie chce by wiedziała. Niech myśli, że po prostu zginąłem. Ale nie tak. Nie tak. - pokręcił znowu głową nie chcąc zgodzić się na taką wersję wydarzeń w raporcie koronera czy pobitewnym kończącym się, skrótowcem KIA. - Dopilnujesz tego? - zapytał patrząc na nią uważnie.

Brown 0 zatrzęsło, skurczyła się i opadły jej ramiona, ale głowę trzymała prosto, a brodę wysoko. Nie mogła się rozkleić, nie tu i nie teraz. Poprzednio dała ciała, wtedy na schodach. Rozmazała się jak zostawione na słońcu lody.
- Karl... - powiedziała z bólem i drgnęła. Wyrzuciła ręce do przodu, obejmując jego twarz dłońmi i pocałowała gorąco prosto w rozchylone usta.
- Nie gadaj bzdur, nic ci nie będzie. Mamy skaner, Roy go ustawi. Nie umrzesz tak, rozumiesz? Ani ty, ani Johan, ani Elenio. - oznajmiła zaraz gorączkowo, patrząc się mu w oczy z odległości parunastu centymetrów. - To głupota, ale dobrze, obiecuję że sprawy dopilnuję... skoro zyskasz dzięki temu spokój. Cholera nie jesteście z tym sami, działamy zespołowo. Jeszcze sporo możemy napsikusić, pamiętasz? - Stanęła na palcach dzięki czemu zetknęli się czołami - Leć im pomóc, ja ogarnę skaner i powiedz proszę Johanowi... że na niego czekam, okey? - jej uśmiech stał się zażenowany, a policzki czerwone - Wróćcie w komplecie.

Te ruskie to jednak znały się na robocie. Diaz chociaż wkurwiało szwargotanie po niezrozumiałym, pogańskim narzeczu, uśmiechnęła się jak przy pierwszym wymuszeniu, przyglądając się jak spaślaczek z piwnicy kończy żywot z dziurą we łbie. Taką wielkości piłki do baseballa. Co prawda wizja zaćpania pały jak najbardziej przemawiała do rogatej, latynoskiej duszy i z chęcią Black 2 skorzystałaby z okazji, gdyby wcześniej nie obiecała Wujaszkowi tych długo wyczekiwanych kociaków do dymania. Słowo się rzekło, robotę odjebali perfekcyjnie i już pełni werwy zamierzali się zabrać na burdelowe salony, gdy ich Obroże zaświergotały, sygnalizując nadejście wiadomości.
- Por tu puta madre… - Piromanka niechętnie włączyła panel. Widząc nadawcę przewróciła oczętami. Świeżynka się chyba nudziła i z braku żołdakowego przydupasa dostawała wścieklizny macicy.
- Może chce się wkręcić na balety - parsknęła do Ortegi.
I mniej więcej wtedy przeczytała co czarnulka popisała.

“8 i chłopaki poszli po Amandę. Mają kłopoty i potrzebuja pomocy. Brzmiało paskudnie. Idźcie do nich nim będzie za późno.”

Stanęła w miejscu, robiąc wielkie oczy.
- Mieeeeeeeeerda! - wydarła się, szybko łapiąc miotacz i wyrywając biegiem do wyjścia z bunkra. Wyglądała na wybitnie wzburzoną, po drodze rozwaliła w locie kopem jakiś stolik - Wuuuujaszek! Kurwy Promyczka biją! - darła się po hiszpańsku do Latynosa w konserwie przez komunikator , lecąc znaną trasą na niższy poziom klubu - Bez niej nie rucham, to moja focza! Jebnę ci gałę po same kule, tylko rusz wora i zapierdalamy! Kurwa, Latarenka tam jest… ale ona nie gada, pierdolona! Kurwa, chuj! Jebać! - darła się jeszcze przez chwilę.

- To nie poruchamy teraz? - w głosie Black 7 było słychać tak wielkie rozczarowanie jak wielki był on sam w tym swoim ciężkim pancerzu wspomaganym. Ale choć przez pierwsze kroków Diaz przebiegła sama to Hektor po tej zwłoce i wyraźnie cierpiętniczym westchnięciu by było jasne jak się samopoświęca jednak zaczął biec również. A, że był z niego kawał chłopa a i w pancerzu wspomaganym to i szybko dogonił latynoskiego Parcha z grupy Black.

Diaz warknęła i przełączyła komunikator na połączenie z Mahlerem.
- Kudłaty kurwa, co sie tam odpierdala?! Co z Promyczkiem, gdzie was wypierdoliło?! To moja dupa, tylko ja ją mogę rżnąć!

- Jakim Promyczkiem?! Jesteśmy na dole! Chyba w Hell! Status Pationio i Asbiel nieznany! - odkrzyknął wyraźnie zdenerwowany marine w słuchawce i na słuch brzmiało to niewesoło. Black 2 jednak kojarzyła, że mundurowi mają tylko komunikatory Parchów zabrane z kapsuły dostawczej ale nie mają Obroży a co za tym idzie ani map ani wskaźników jakie miały do dyspozycji Parchy. A po wskaźnikach Black 8 widziała w HUD, że wesoło nie jest. Właściwie jest bardzo źle. Ale jej ikonki nie przyozdobił jeszcze skrótowiec KIA. Obroża jednak nie wyświetlała stanu nie-Parchów więc stan Pationo dla niej też był nieznany.

- Amanda! Moja Amanda, pendejo! Co z nią?! - Black 2 wrzeszczała do słuchawki, przeskakując po trzy schody i mijając ruskich wykidajłów. Nikt ich nie zatrzymywał, schodzili im z drogi i nie zwracali dupy. Dobrze, zajebiście - ich szczęście! Rzut oka na parchowskaźnik i nadawała dalej - Latarenka dycha, nie pierdolnęli jej KIA na portrecie! Spierdalaj do schronu! Nakurwiamy do was z Wujaszkiem!

- Amy żyje! Sprawdzamy rumowisko! Kurwa idą tu! Pospieszcie się! Chyba mam ich! Kurwa zostałem sam i mam czwórkę rannych pośpieszcie się! Nadchodzą! - głos Mahlera był najpierw zdezorientowany ale w końcu brzmiało jakby przedzierał się przez jakiś gruz czy coś podobnego i w końcu dostrzegł Nash i Elenio ale też chyba i towarzystwo jakie tam grasowało.

- Rannych?! - powtórzyła za Kudłatym, ale nie drążyła tematu. Dwójka to Lowelas i Latarenka, co z pozostałą dwójką dowie się na miejscu. Przestawiła Obrożę na wyświetlanie mapy. Widziała znacznik Black 8, świecący jakieś dwa palce od nich, no ale mapy ssały i miały swoje skale.

- Dobra, mamy ich! Prosto jak w mordę strzelił! - informowała drugiego Parcha na bieżąco. Przeszli przez właz kurwiej dziury i szybko przebiegli schodki z popalonymi ścierwami. Minęli basen z dybami i lecieli dalej - Teraz lewo… moje kurwa lewo, cabrón! Popierdalaj! Za zakrętem prawo i prosto aż do windy! - zamknęła holo, po raz ostatni zezując na wykresy pod portretem rudego kurwia ze złotymi gałami. Żaden nie mieścił się w normalnej skali, świeciły się na czerwono, część prawie się nie poruszała.
- Mieeerda! - Diaz sapała jak pedofil w przedszkolu, wyciągając kopyta na ile pozwalała fabryka. Oby jej dupa była w lepszym stanie niż ich osiedlowy mówca.
- Prawo i prosto! - poganiała Ortegę, wydzierając się jakby stał z pół kilometra, a nie parę metrów od niej. Minęli drugi zakręt i wreszcie z przodu zobaczyli wejście do wind, a przy nich całą wesołą gromadkę. Blondyna wyglądała na sponiewieraną, ale żyła i była dość ruchliwa, żeby razem z czterookim kutasiarzem od artefaktów odciągać od szybów dwa brudne, nieruchome ciała. Jedno miało ogniście czerwone włosy, drugie karnację rodem z kaktusiego wybrzeża. Kudłaty w tym czasie pruł do czegoś, co najwidoczniej czaiło się w szybie.
- Proomyczek! - wrzask Chelsey odbił się echem po korytarzu, paskudny kamień spadł jej z piersi. - Wypierdalać, palimy kurwy! Wujaszek rób dobre wrażenie!

Po opuszczeniu pancernych drzwi bunkra gdy tylko wybiegli ze schodów i przez ścianę z filarami para latynoskich Parchów miała nie tylko namiar z HUD ale i akustyczny. Prawie co zakręt czy korytarz coś eksplodowało zupełnie jakby co chwila na kierunku zbieżnym do oznaczenia Black 8 na mapie ktoś rzucał granaty.
Gdy wreszcie wybiegli zza ostatniego rogu i zobaczyli grupkę ludzi nie wyglądało to zbyt różowo. Amanda ciągnęła i wlokła po ziemi chyba nieprzytomną a na pewno bezwładną Black 8. Szła tyłem do Latynoski i oddalała się stopniowo od zdewastowanego szybu windy. Podobnie doktor astroarcheologii wlókł nieprzytomnego Latynosa. Najdalej od Black 2 i 7 a najbliżej wind był Mahler. Stał też tyłem do nich i strzelał w stronę szybu windy.

Gdy Diaz się wydarła Amanda odwróciła się w jej stronę. W jednym spojrzeniu blondynce udało się zmieścić bardzo wiele. Niedowierzanie. Radość. Ulgę. I nadzieję.
- Płomyczek! - krzyknęła tak samo z uczuciem jak i przed chwilą Latynoska. Teraz Diaz dostrzegła kolejne detale.

Amanda była brudna jakby ją ktoś po parchowym poligonie przeciągnął. Na twarzy widać widać było mieszaninę jasnego pyłu, ciemnych smug, błyszczących powierzchni od jakiejś wilgoci. Podobnie przetkane były blond włosy tancerki. Ubranie również miała z nieładzie, podarte, zabrudzone i spryskane tak czerwoną ludzką krwią jak i żółtą krwią xenos. Naukowiec wyglądał podobnie i kulał najwyraźniej ranny w nogi ale nadal targał bezwładnego żołnierza z Armii. Największe zniszczenia były przy samych windach. Same windy wyglądały jakby gruchnęły z wysoka rozbiły się tutaj na dnie szybu. Przy drzwiach było istne rumowisko z drzwi, z jakichś blach, sprzętów wszystko to było posiekane odłamkami i osmolone wciąż dogasającym ogniem jakby dopiero co szedł tam granat za granatem. No i sam Mahler. Stał kilkadziesiąt kroków od szybów tak akurat by miotać tam granaty. Podłogę zasuwały wśród odłamków ciała niedużych xenos. Jednak z trzewi szybów wciąż wydostawały się kolejne. Dość jasne nawet po krótkiej obserwacji było, że jedna lufa nie nadąży likwidować tego zalewu obcych nawet gdyby każdy strzał trafiał i zabijał jednego z nich.

- No. - powiedział Black 7 obniżając lufę swojej ciężkiej broni. Widząc odsiecz i zmianę sytuacji marine runą biegiem w stronę bocznej ściany a potem wzdłuż niej schodząc dwójce nowoprzybyłych Parchów z linii strzału. Zamontowany pod karabinkiem Black 2 miotacz ognia zapłoną świetlną strugą polewając kolejne rejony pomieszczenia. Spod wind doszedł skrzek palonego żywcem stada. Niektóre zdołały przedostać sie wcześniej w pogoni za ludźmi ale te skosiła seria z ciężkiej broni Black 7 rozrywając je jak baloniki z wodą. Stworzona bariera ognia i ołowiu skutecznie odgrodziła stado xenos od ludzkiej grupki.

- Granaty mi się skończyły. - powiedział zmęczonym głosem marine gdy dobiegł do dwójki Parchów.

- Och Płomyczku! Tak się bałam! Myślałam, że już po nas! - Amanda która zdołała dociągnąć Black 8 prawie do wejścia gdzie stała para Latynosów z Obrożami puściła ją i oplotła ramionami Diaz. Była roztrzęsiona i bliska płaczu drżała na całym ciele co czuła Chelsey nawet przez swój pancerz.

- To ich na długo nie zatrzyma. Musimy spadać. - powiedział Hektor patrząc w płomienie na drugim końcu pomieszczenia. Black 2 i 7 byli względnie cali jako jedyni chyba z tej grupki. Mahler miał znaczne ubytki w ładownicach i przywieszkach ale nadal miał czym strzelać i był na nogach. Amanda i dr. Johansen byli bez broni ale nadal mogli poruszać się sami choć wyglądali na rannych i wymęczonych. Black 8 i Patino byli nadal nieprzytomni choć żywi. W tym stanie potrzebowali dwóch osób które by je mogły nieść. Co prawda Hektor pewnie mógłby nieść oboje ale raczej wyłączyłoby go to z aktywnych działań. Do wejścia do schronu był zaś kawałek. Niby niedaleko ale te stwory pewnie ruszą w pościg nim ludzie do niego dotrą.

Parchata piromanka zawinęła swoją blond dupę pod skrzydło, okręcając ją ramieniem i przyciskając z całej siły do siebie. Syknął rozszczelniony pancerz i maska hełmu podjechała do góry, ukazując uśmiechniętą miło gębę.
- Tanquilla… już sobie nie musisz tej ślicznej główki zaprzątać pierdołami - kołysała nią lekko jakby miała pod pachą słoik z cienkiego szkła. Biedna tyle przeżyła i wyglądała jakby ją ktoś wysrał ze dwa razy, no ale ciągle pozostawała urocza i zajebista - Jesteśmy tu, no nie? No już, uśmiechnij się. Uśmiechnięta jesteś najprawilniejszą dupą na rewirze - uniosła palec żeby podkreślić wagę słów i pocałowała drżące, przykurzone usta. Brakowało tylko kapeli mariachi, księżyca w pełni i zrobiłoby się w chuj romantycznie… no ale się nie zrobiło.

- Puściłam pawia. - wyszeptała Amanda po tym gdy Diaz ją pocałowała. Blondynka siąpiła nosem i usta jej drżały jakby nadal miała się zaraz rozryczeć na całego. Widok, dotyk i słowa Płomyczka jednak chyba jeszcze pomagał utrzymać jej nerwy na wodzy. - Bo tam była taka czarna chmura. Ale on mnie wyciągnął. - wskazała brodą na bezwładne obecnie ciało Latynosa. - A wcześniej one wszędzie właziły. Znalazły nas nawet jak siedzieliśmy cicho. Właziły wszędzie. Ale ona nas wyciągnęła. - wskazała znowu brodą na kolejne bezwładne ciało tym razem o czerwonych włosach i z Obrożą na szyi. - A potem pobiegliśmy do windy. Znaczy ja próbowałam. A ta winda nie chciała dojechać. A potem one znowu były wszędzie. I spadliśmy tutaj. Johan kazał nam ich zabrać. A potem one znowu wychodziły i wychodziły, wszystko wybuchało i w ogóle było strasznie. - mówienie chyba pomagało utrzymać równowagę Amandzie bo pospiesznie streściła Chelsey ostatnie wydarzenia.
- Oj, no ale ja ci się tu marzę a powinniśmy iść. - powiedziała w końcu, ocierając dłonią oczy i siąpiąc nosem chyba biorąc się wreszcie w garść. Wzięła jeden głębszy oddech i znowu i wreszcie znowu spojrzała w twarz Latynoski. - A ty jesteś najgorętszą kotką na rewierze Płomyczku. Tak się cieszę, że tu jesteś. - Amanda wreszcie zdołała się uśmiechnąć i na końcu pocałowała Diaz chciwie i desperacko obejmując ją przy tym mocnym uściskiem.

- Dobra, putanas, zawijamy się do kurwiej dziury. - Black 2 jazgotała z Promyczkiem przyklejonym do pancerza dla bezpieczeństwa, uciechy, spokoju ducha i lansu oczywiście - Kudłaty ty na szpicy, weź od Latarenki magi. Nie obrazi się, a jak zdechnie po drodze to i tak nie będzie się sadzić… i jebnij ją medpakiem, tak na wszelki. Lowelasa też. Wujaszek, weź ich oboje zatargaj do higienistki, bo my tu się zesramy ze trzy razy zanim ich dotaszczymy. Doktorek… ty do chuja nie leź mi przed oczy i nie wkurwiaj, claró? Toczysz się za Wujaszkiem. - warknęła na Jenkinsa po czym cmoknęła blondynę w czoło i zaniuniała uspokajajaco - A ty Promyczku popylaj pęcinkami przede mną. Wujaszek duży to cię z przodu ochroni, a już moja w tym głowa żeby ci nic w dupkę nie wjechało bez pozwolenia… - wyszczerzyła się - No! Biere odłamkowy od Latarenki, Kudłaty, przewiskaj tego jebanego kaktusa. Na pewno coś kitra po kieszeniach, taka złodziejska natura… i wypierdalać w trasę, ruchy! - przeładowała miotacz, klepiąc ponaglająco Promyczka w tyłek.

- Ej chyba coś się dzieje. - odezwał się Mahler pochylony nad leżącymi ciałami kumpla i Nash. Spięty ale nacechowany nadzieją głos zaalarmował pozostałych. Oddechy dwójki wojowników stał się wyraźniejszy po wstrzyknięciu medpakowej biochemii i otworzyli oczy. Choć spojrzeń nadal nie mieli zbyt przytomnych. - Hej Patino! Ile widzisz palców? - Johan krzyknął do budzącego się kumpla machając mu przed twarzą trzema wyprostowanymi palcami.

- Spierdalaj... - jęknął Latynos próbując przegnać sprzed twarzy natrętną dłoń kolegi. Black 8 coś czuła. Coś poza otaczającą wszystko i wszystkich czynnością. Dźwięki. Rozmowa. Ktoś tu był. Mówił. Coś. Do niej? Nie do niej? Wszystko się rozmywało. Jak spod głębokiej wody. Plama. Kilka plam światła. Sufit? Chyba jakieś lampy. Jedna bliżej. Jasna. Twarz. Ktoś się pochylał nad nią. Mówił? Chyba tak. Czuła zmęczenie. Chciało jej się zawinąć i spać dalej.

- Za długo. Wezmę ich - powiedział w końcu Black 7 widząc, że choć i Nash i Patino zaczęli dawać oznaki życia to jednak jakoś nie oznaczało to przełomu w ich sytuacji. Może potem, za chwilę, zaraz, za godzinę ale nie w tej chwili. Pożar nie mógł trwać zbyt długo a gdy ustanie wedrą się tu xenos. Hektor więc zgodnie z pomysłem mniejszej koleżanki wziął niezbyt przytomną parę gotów ich zanieść.

- No. Może w schronie coś mają. - zgodził się Mahler. Wziął swój karabin i ruszył na czoło szyku. Pozostała część grupki zajęła miejsca jakie przydzieliła im Diaz.

Poruszali się szybko. Zwłaszcza, że wiedzieli już dokąd zmierzają. Mijali kolejne korytarze i sale ale na słuch to pogoń już ruszyła do tego wyścigu. Nagle idący pierwszy Mahler przy kolejnym skręcie wycelował w coś broń dając tym samym znak, że coś dostrzegł.
- Kontakt. Cywil. I Parch. - zameldował prawie o razu. Opuścił lufę broni i gdy pozostała część grupki zbliżyła się do sali też ujrzeli jakąś nieuzbrojoną biegnącą kobietę i uzbrojonego w automat mężczyznę z Obrożą na szyi. Po barwach widać było, że jest z grupy Green a po numerze, że 4.

Kobieta chyba też ich dostrzegła bo zaczęła od razu krzyczeć.
- Pomóżcie nam! Ścigają nas! - zawołała. Sądząc po odgłosach xenos się zbliżały o wiele prędzej niż ludzie mieli szansę dotrzeć do schronu. Trzeba było coś wymyślić by zyskać trochę chociaż czasu.

- No ja cię jeszcze nie pierdolę Wujaszku - Diaz westchnęła ciężko i po kaktusiemu, dając tym jasny znak jak bardzo cały ten Meksyk jest jej nie na rękę. Pokręciła głową i machnęła lufą miotacza w kierunku wejścia do bunkra.
- Zapierdalać wężykiem do kurwiej dziury! - wydarła się już zrozumiale w stronę obcych - Co tu się na niemyty rów mojej babki Juanity odpierdala?! Mieeerda, więcej was madre nie miała?! Co to ma niby być?! Rzyg parchową tęczą?! Kudłaty, nie odpierdalaj maniany, wypierdalaj pod klape! Wujaszek, uważaj na pakunek! Trzymać szyk i por tu puta madre nie zatrzymywać się! To nie jebana wycieczka krajoznawcza, galipullos! Wy! - pokazała paluchem obcych - Chcecie dychać to ściskać rowy i popierdalać jak grzeczne nińos! Ale jak mi któryś ruszy Promyczka to zajebie jak parszywego perro! Potem ponawijamy, teraz skleić japy! I mi się kurwa nie rozłazić, bo za leniwa puta jestem żeby jeszcze uważać co mi pod lufę wchodzi! - darła mordę, obracając się tyłem do korytarza z zejściem do bunkra z uśmiechem sadola na gębie pod kombinezonem. Oczęta jej błyszczały, zęby się suszyły, a łapki świerzbiły. Zostało jeszcze tyle do zjarania, a kurwy same się pchały na balety!

Grupka towarzysząca dotąd Diaz zawahała się i popatrzyli to na nią to na siebie nawzajem. Amanda i dr. Jenkins zawiesili wzrok na uzbrojonych mężczyznach i na Mahlerze i na Hektorze. Ci też chwilę mierzyli się wzrokiem wahając się co dalej robić.
- Idziemy. - powiedział w końcu Black 7 i Mahler spojrzał jeszcze raz z wahaniem na Latynoskę i kiwnął głową na znak zgody.

- Powodzenia. Odstawimy ich to wrócimy po ciebie. - powiedział krótko i znów objął swoją rolę na szpicy. Operator ciężkiego pancerza wspomaganego ruszył za nim objuczony swoim mieczem, tarczą, ciężką bronią, mnóstwem zapasowego ammo i apteczek oraz dwójką bezwładnych ludzi. Za nimi podążył dr. Jenkins i ta kobieta która przybiegła z Green 4. Została tylko Amanda.

- Och Płomyczku! - wykrzyknęła boleśnie rozdarta zarzucając ramiona na szyję Diaz. - Proszę cię, bardzo cię proszę, nie daj się zabić! Wróć do mnie a zrobię ci tak dobrze jak jeszcze żadna ci nie zrobiła! Co tylko zechcesz tylko wróć do mnie! - mówiła rozgorączkowanym głosem blondynka głaszcząc Chelsey czyli swojego Płomyczka po twarzy. Na końcu pocałowała ją znowu, gwałtownie, mocno i wręcz desperacko wpijając się w jej usta. Ale w końcu oderwała się i ruszyła za większością grupki zmierzającej do schronu.

Promyczek był uroczy… tak uroczy, że Diaz złapała go za rękę i pociągnęła do siebie, żegnając się po raz drugi mokrym ślimakiem.
- Ogarnij mi steka i browara - wyszczerzyła się, susząc klawiaturę zębów aż po ósemki, co niepokojąco przypominało szczerzenie wściekłego psa - Głodna jestem i w mordzie mi zaschło… no już, przebieraj nóżkami do reszty. - pacnęła ją na rozpęd w tyłek. Pogapiła się jak zgrabnie kopytkuje i splunęła przez zęby, opuszczając szybkę tym razem na amen.
- A ty kurwa kto? - dopiero wtedy zwróciła się do zielonego, który z bronią gotową do użycia, przyglądał się całej scenie uważnie obserwując zachowanie całej grupy, więzi które między nimi istniały, hierarchię jaka wśród nich panowała.

Wszystko wskazywało na to, że obecnie to właśnie ta, która go zagadnęła, znajduje się na najwyższej pozycji, chociaż sytuacja mogła tak wyglądać jedynie ze względu na jej agresywną postawę. Nie przepadał za tego typu kobietami, jednak nie znaczyło to, że miał się z tym od razu zdradzać.
- Doktor Jacob Horst - przedstawił się obdarzając ją przyjaznym uśmiechem. Uśmiech ten nie sięgał jednak oczu, te bowiem pozostały chłodnie obojętne. Ustawił się z boku, tak by nie wejść na linię jej ognia, a jednocześnie mieć dość swobody w korzystaniu z automatu, która to broń nie należała do jego ulubionych, jednak w obecnej sytuacji mogła spisać się lepiej niż miecz. Nie chciał też ryzykować wysadzania korytarza, zostawiając tą opcję na moment, w którym zrobi się naprawdę gorąco.
- Nie sądzę jednak by był to dobry moment na wymienianie grzecznościowych zwrotów i dzielenie się danymi osobowymi - dodał, unosząc nieco wyżej lewy kącik ust. Jego słowa były zarówno zwróceniem uwagi na dość liczny problem, który mieli na głowie, jak i wyrażeniem zgody na jej wcześniejsze słowa, tyle że ujęte w bardziej grzecznościową formułkę od tej, którą ona zastosowała. Zdecydowanie powinni się zamknąć i zająć eksterminacją. Czas na rozmowy nadejdzie, najpierw jednak musieli przeżyć.

Bóg jednak nie lubił Diaz, może miał jej za złe całą, pokaźną listę grzechów i całkowity brak chęci poprawy? Jak inaczej nazwać to, że z całej parchozbieraniny w zapchanym lambadziarzami do odstrzału kurwidołku na przysłowiowy krawdrans przed ostrzałem artyleryjskim, skrzyżował drogi piromanki z typem nie dość że tak gadzio gładkim, że mógł robić za pierdolonego modela od gaci za siedem tysięcy kredytów sztuka, to jeszcze nawijającym w tonie podobnym do popierdywania Świeżynki, gdy się młoda przejęła... no ja pierdolę. Pogodynek... pasowało do fiutka jak ulał. Kosmiczny skurwol zza chmurek robił to specjalnie, chciał uprzykrzyć Latynosce i tak przejebane jak lato z radiem życie.
- Ja pierdolę. Za jakie kurwa grzechy... - westchnęła po hiszpańsku, prychając pod hermetycznym hełmem i dokończyła zrozumiale - Doktorek. Konował? Jak konował-konował? Czy takie bezużyteczne gówno jak ten czterooki chujoza? Zobaczymy co z ciebie za Pogodynek. Pilnuj góry i jedziemy z koksem.

Pół drogi do celu, chyba tak można było nazwać ich aktualną sytuację. Zdobyli sprzęt, kogoś kto potrafił go skalibrować… częściowo. Bardziej przydałby się im lekarz, ale Vinogradova nie miała zielonego pojęcia gdzie takowego znaleźć. Chodzenie i dopytywanie Morvinovicza było proszeniem się o kłopoty, a tych mieli już wystarczająco. Zegar tykał, oni utknęli pod ziemią nie wiadomo na jak długo. Zdążą do Brownpoint? I czy zostanie ktoś, komu skaner będzie potrzebny? Poza tym cel na ten Blackpoint pozostawał niezaliczony, bo lwia część zespołu pomagała w robocie która ich nie dotyczyła. Z obawą Brown 0 patrzyła na wykresy życiowe grupy Black, żałując że nie może sprawdzić co z Johanem… a jeśli już nie żył, tylko nie było czasu aby o tym ją poinformować? No i po co, reszta miała większe zmartwienia na głowie, niż jej samopoczucie.
Siedząc za bezpiecznymi wrotami bunkra, Maya czuła się nieprzydatna i bezużyteczna. Poza schronem trwała walka na śmierć i życie, a ona tkwiła w czystym, sterylnym i spokojnym ambulatorium, narażona co najwyżej na nabicie siniaka o rant laboratoryjnego stołu. Powtarzała uparcie w głowie, że to też jest potrzebne, że ktoś musi się zająć logistyką i przygotować wszystko na powrót chłopaków. O ile wrócą w komplecie…
- Proszę się nie spieszyć, na pewno się uda - uśmiechnęła się do naukowca, chociaż chciało się jej płakać i zaciskała z całej siły pięści. Zostali sami, przyszedł czas na podzielenie się detalami zadania. Może nie spanikuje, może da radę. Musiał dać radę. Oboje musieli. Dla reszty, Karla, Elenio. I Johana. Trzeba było wziąć się w garść dla nich. Połowę drogi mieli już za sobą - Musimy namierzyć pasożyty… te stwory. Małe, coś jak larwy żerujące w ludzkim ciele - odpowiedziała ostrożnie, przyglądając się pilnie reakcji chemika - Wczesne stadium. Namierzyć i wyciągnąć nim rozrosną się na tyle, aby zabiły nosicieli. Nie mogą ich zabić, nie… nie ich - głos się jej załamał, ale dokończyła, zaciskając trzęsącą się szczękę.

Roy który dotąd wydawał się bardzo pochłonięty ustawianiem i kalibracją aparatury medycznej nagle zamarł. Przestał klikać w wyświetlaną holoklawiaturę i odwrócił się by spojrzeć na Brown 0 jakby chciał sprawdzić czy dobrze usłyszał albo czy ona nie żartuje. Ale chyba się przekonał gdy zobaczył zaciskające się mięśnie szczęk i usłyszał łamiący głos informatyczki. Wybałuszył oczy, przejechał językiem po wargach, otworzył usta chcąc chyba coś powiedzieć ale po chwili niezdecydowania ostatecznie nic przez nie nie przeszło. Zanurzył więc palce w swoich włosach i pokręcił głową.
- Ale… - powiedział patrząc gdzieś w jasne kafelki podłogi i znów pokręcił głową. Miał wyraźnie trudności z przyswojeniem tego czego się dowiedział. Znów pokręcił głową, wstał od skanera i podszedł do umywalki. Odkręcił kran z zimną wodą i przepłukał twarz. Potem jeszcze raz. W końcu oparł ciężko sylwetkę na ramionach położonych na umywalce i chwilę się w nią wpatrywał. - Słyszeliśmy o tym. Plotki. Ale nie… Nie sądziłem… - pokręcił znowu głową i chwilę wpatrywał się w wodę spływającą do umywalki. W końcu sięgnął po papierowy ręcznik i przetarł nim twarz. Odwrócił się znowu frontem do czarnowłosej kobiety z Obrożą i chwilę widziała zamiast jego twarzy jego dłonie i ten papierowy ręcznik. W końcu zmiął go w kulkę i chwilę miętolił w dłoniach.
- No. Spróbuję. Ale nie wiem. Nigdy nie robiłem czegoś takiego. Raczej chyba trzeba by ustawić na coś miękkiego. A… A kogo mam zbadać? Ciebie? - Roy w końcu po chwili mamrotania gdzie próbował zebrać myśli wreszcie znowu spojrzał w miarę trzeźwo i przytomnie na twarz czarnowłosej informatyczki. Patrzył ze współczuciem ale i obawą a przynajmniej z niepokojem. Rozkojarzenie też dało się dostrzec w tym spojrzeniu i nerwowych ruchach dłoni którymi wciąż miętolił papierową kulkę.

- Nie, niestety nie mnie - odpowiedziała przybita, patrząc się uparcie w podłogę - Nic by się nie stało, gdyby chodziło o mnie. Jestem Parchem, więc poniekąd i tak mam wyrok na karku… ale chodzi o chłopaków. Oni nic złego nikomu nie zrobili, to dobrzy, odważni ludzie. Nie zasłużyli na taki potworny - zatrzęsła się, zamrugała i otoczyła ramionami jakby miało jej to pomóc odciąć się od nieprzyjemnej wizji i rozmowy - To nie plotki, widziałyśmy w kanałach kokony. Te potwory… zamykają ludzi w kokonach. Spóźniliśmy się… ja się spóźniłam i przez to… przez to ich złapały i zamknęły. Paru już nie żyło, ale… ale oni oddychali. Jakoś się wydostaliśmy, myśleliśmy że… że się udało, że to koniec. Oni mają rodziny - podniosła szklany wzrok i kręcąc głowę - Proszę… niech to pan zachowa na razie dla siebie, jeszcze jest czas. Wciąż mają szansę, jeżeli… kiedy już wrócą wszystko musi być gotowe. Jeśli to ciało obce może mieć inną temperaturę i skład. Inaczej przepuszczać promieniowanie skanera. Spróbujmy pomyśleć pod tym kątem, musi być jakiś sposób.

- Chłopaków? Jakich chłopaków? Ale to nie ty? - Roy słuchał w napięciu choć chyba bardzo chciał wyglądać na opanowanego to raczej wyglądało, że jest na pograniczu chęci dania nogi z ambulatorium. Ale wiadomość, że to nie stojąca przed nim kobieta jest nosicielem obcych pasożytów chyba jednak pomogła mu jakoś zachować równowagę ducha. - A badanie. - Vissner w końcu zmiętolił kulkę ostatecznie i wrzucił ją do kosza. Chwilę obserwował jak tam się kula i nieruchomieje.
- No bez ciała zarażonego… Znaczy pacjenta… Kurde no wiesz… - machnął dłonią gdy zdał sobie sprawę jak niezręcznie to zabrzmiało. - W każdym razie bez tego nie będzie tak łatwo. - westchnął ocierając rękawem pot z czoła. Milczał chwile trąc nerwowym ruchem czoło. - Ale może zacznę od ciebie? Wiesz będzie materiał porównawczy ze zdrowym człowiekiem. I próbka krwi by się chyba przydała. Może toksykologia coś pokaże. Skaner ma w programie badanie krwi więc może jakoś by to pomogło. Wiesz jakby te… to… no jakby jakieś nietypowe enzymy czy substancje były we krwi… No to może coś by pokazało. - Roy sprawiał wrażenie, że próbuje odzyskać równowagę ducha i chyba był na dobrej drodze. Przynajmniej jeśli mówił o samym badaniu. - Aha. No iii… Widziałaś to? Wiesz coś o tym? Kształt, wielkość, ciężar, skład? Wiesz, wszystko to można wrzucić w program to jest wtedy większa szansa, że coś znajdzie. - wskazał dłonią na skaner i odkleił się wreszcie od zlewu. - Potrzebuję kawy. - powiedział bez związku uśmiechając się nieco nerwowo jakby chciał przeprosić za tą swoja nerwowość.

- Trafiliśmy na gniazdo lub coś w tym rodzaju. Xenos były wszędzie dookoła, nie miałyśmy czasu, ani chęci… dokonywać sekcji na tych którzy zginęli - Brown 0 mówiła i zmieniała przy tym barwę skóry z bladej na zieloną i odwrotnie - Bardzo mi przykro, ale nie mam pojęcia gdzie to jest, jak duże… tylko tyle że jest. Obstawiałabym klatkę piersiową: w otrzewnej znajdują się najlepiej ukrwione narządy, a także najlepiej natlenione - płuca. Są też duże naczynia krwionośne, a jeśli to pasożyty to żywią się… do wzrostu potrzebują pokarmu. Skład pewnie mają podobny do dorosłych form… możemy poprosić grupę na zewnątrz o przyniesienie próbki. Oczywiście, zrobię co tylko będzie trzeba, niech pan mówi po kolei czego ode mnie wymaga. Krew, skan? Coś jeszcze? Biopsja? Jestem do pełnej dyspozycji… i jeśli to nie problem też poproszę kawę. - uśmiechnęła się mizernie - Nie pamiętam już kiedy piłam normalną kawę.

- Tak, tak, klatka piersiowa, to ma sens. - pokiwał głową chemik podchodząc do szafek. Otwierał je i zamykał trochę za głośno chyba trzaskając drzwiczkami gdy szukał czegoś do zrobienia kawy. - Nie no gdzie biopsja? Albo jakieś okazy. A jak taki nie byłby całkiem nieżywy? - przecząco pokręcił głową i spojrzał na Vinogradovą. - Tam przy skanerze jest próbnik. - wskazał brodą na jeden bok urządzenia. Znajdowało się tam mały próbnik podobny do domowych czy szpitalnych automatów do badania krwi. Wystarczyło wsadzić palec i po drobnym ukłuciu dać próbkę krwi do badania. - Aha! Mam! - chemik triumfalnie wyjął z jednej szafek słoik z ciemną substancją. Rozejrzał się ale tuż obok był czajnik więc wziął dwa papierowe kubki i zaczął przygotowywać nalewkę. - Zaraz. Chodź napij się. Zaraz będzie gotowe. Potem zrobimy ci skan. - westchnął Roy po nasypaniu kawy i włączeniu czajnika. - Nie macie kawy w… - zawahał się zerkając na Brown 0 a właściwie jej Obrożę. - Boo właściwie to jesteś więźniem? - zapytał jakby dopiero teraz skojarzył fakty albo odważył się zapytać. - Już gotowe. Tu jest cukier i reszta. - podał jej kubek z ciemną, gęstą cieczą i machnął dłonią na precjoza do parzenia i okraszania kawy.

- Mogą przynieść kawałek. Ogon albo łapę… dziękuję - Brown 0 uśmiechnęła się w podzięce i zaraz z wyraźną przyjemnością zamoczyła usta w kawie. Prawdziwej kawie. Napiła się i dopiero z posmakiem arabici na języku wzięła cukier i mleko.
- Tak, jestem więźniem skazanym prawomocnym wyrokiem. W moim przypadku na dożywocie - potwierdziła mieszając napój plastikową łyżeczką - Zgłaszamy się dobrowolnie. W zamian za wykonanie zadania zmniejszają nam wyrok, ale niewielu przeżywa więcej niż 3 misje. Pchają nas w najgorszy teren, tam gdzie żal posłać zwykłych żołnierzy. Jeżeli zaś chodzi o kawę… nie, nie mamy. Gdy nas wybudzają z kriosnu dostajemy żywność liofilizowaną i koncentraty. Produkty wysokoenergetyczne mające zapewnić odpowiednią dawkę kalorii. Nikt nie… nie przejmuje się smakiem - uśmiech się jej zważył. Napiła się więc, ciesząc podniebienie ulubionym napojem.

- Oj to nie będzie potrzebne. - skrzywił się Roy na pomysł o przynoszeniu tu obcego czy jakichś jego części w jakiekolwiek postaci. Upił łyk swojej kawy i popatrzył chwilę we wnętrze swojego kubka. - Jesteś więźniem? No tak, jesteś. I Parchem. Masz Obrożę i w ogóle. - lekko pokręcił na boki głową jakby wiedział i widział ale jednak miał jakieś “ale”. - Ale wiesz, nie wyglądasz jak przeciętny wiezień. Nie klniesz, nie masz tatuaży no i w ogóle. - dodał jakby na wyjaśnienie swoich wątpliwości. Obejrzał kobietę jeszcze raz od góry do dołu.
- I nie macie kawy? - pokręcił głową znowu. - Nie powinno tak być. - kręcenie głową przybrało na sile jakby chemik naprawdę się z czymś nie zgadzał i tego akurat był pewny. - To wszystko. - machnął wolną dłonią dookolny ruch zakreślając całe pomieszczenie choć zapewne nie tylko o nie mu chodziło. - Nie powinno ludzi sie posyłać do takich zadań. Jakieś roboty to powinny robić jak już. Ludzi powinno się ewakuować a nie wysyłać następnych. To nie jest w porządku. Nawet jeśli chodzi o więźniów. - pokręcił głową na koniec i upił znowu łyk kawy. Zza kubka spojrzał na twarz Vinogradovej i nagle oczy mu się rozszerzyły. - Krew! - krzyknął odstawiając na blat szafki swój kubek tak gwałtownie, że aż sporo kawy wylało się na ten blat. - Masz na sobie ich krew! - krzyknął wskazując na pancerz na jakim nadal widać było tu i tam żółte zacieki krwi xenos. - Poczekaj wezmę próbkę. - dodał z nagłą werwą i ruszył do jakiejś szafki z medycznie wyglądającym szpejem. - Jak mamy krew to jesteśmy w domu. Krew ma jakiś skład chemiczny a chemię to ja ogarnę. Jeśli tylko te małe mają taką krew jak dorosłe no to skaner powinien to wykryć. Mamy szansę. - dodał energicznie wracając od szafki w kierunku Parcha i trzymając w dłoniach jakiś wacik.

Brown 0 zamarła z szerokim uśmiechem na twarzy. Mieli szansę! Johan miał szansę i Karl i Elenio! Musiało się udać. Patrzyła z nadzieją na poczynania naukowca, trawiąc jego słowa. Wydawało się, że patrzenie na nią sprawia mu przykrość.
- Sami się zgłaszamy, to nasz wybór i decyzja. - powiedziała łagodnie, ale uśmiech się jej zważył - Jesteśmy tam za karę, nie na wczasach. Zrobiliśmy… złe rzeczy. Umierali przez nas ludzie, łamaliśmy prawo. Popełnialiśmy… błędy których popełnić nie powinniśmy i ktoś przez to ucierpiał. Zasłużyliśmy. Te misje… to taka ostatnia szansa na odkupienie choć części winy. Jakaś dobra rzecz… rehabilitacja - odwróciła głowę, gapiąc się gdzieś na ścianę - Złamałam tajemnicę wojskową, nie każdy Parch musi być seryjnym mordercą, fanatykiem, albo chodzącym agresorem. Ludzie są różnie a my też… ciągle jesteśmy nimi. Gdzieś w środku. Dziękuję… jesteś pierwszą osobą, która powiedziała coś… tak miłego.

Chemik potarł wacikiem o kawałek pancerza Brown 0 obejrzał jak to wygląda i po chwili zastanowienia nabrał jeszcze trochę rozciągliwego pomarańczu.
- Tajemnicy wojskowej? Jesteś żołnierzem? - spojrzał krytycznie na czarnowłosą kobietę dość jasno dając znać, że nawet w pancerzu i z bronią to chyba słabo mu się wpisywała w stereotyp żołnierza. Wsadził wacik do jakiejś małej tuby i wrócił do skunera wsadzając tubę w jakiś otwór w jego wnętrzu. Usiadł na krześle i zaczął coś klikać tym razem ze zdecydowanie większą pewnością w ruchach i sprawnością niż poprzednio. - Nie wyglądasz na żołnierza. - powiedział Roy klikając w holoklawisze. Nagle znieruchomiał i odwrócił się do Brown 0. - Ale chyba nie jesteś jakąś psychopatką co? - zapytał zezując na nią dość podejrzliwym wzrokiem.
- Zresztą to nieistotne. - machnął ręką i wrócił do pracy na skanerze. - Ja rozumiem idee waszej formacji. Ale mam wątpliwości. Powinno być coś innego. Jakąś praca. Taka gdzie się nie ginie. No wy się zgłaszacie na ochotnika. No ale to wam się narzuca opcje wyboru. Ale pomyśl. A gdyby było coś innego? Jakaś praca? No w jakimś laboratorium na przykład? Bez tego strzelania i zabijania. - Roy mówił choć był pochylony nad aparaturą i coś tam w niej ustawiał, sprawdzał i zmieniał.

- Nie obawiaj się, nie zrobiłabym ci krzywdy nawet gdybym mogła. Nie wolno krzywdzić… jaki w tym cel? Zadawanie bólu, odbieranie życia… powinniśmy się szanować i traktować humanitarnie. Nie robić nic, czego sami nie chcielibyśmy doświadczyć, tak nie można. A Obroże mają wbudowany system bezpieczeństwa. Aktywują ładunek wybuchowy w chwili w której zrobimy trwałą krzywdę obywatelowi Federacji. W obrębie formacji możemy się zabijać, ale tylko w niej. Ludność cywilna i wojskowa jest bezpieczna. - Vinogradova zabujała kubikiem, siadając na blacie stołu - Nie byłam żołnierzem, zatrudniano mnie z ramienia sektora cywilnego, ale składałam przysięgi i podpisywałam stertę dokumentów na temat niejawności i przestrzegania regulaminu jasno mówiącego, że nie wolno było udostępniać jakichkolwiek informacji osobom postronnym. Żadnych, nikomu - westchnęła i dopiła napój, a kubek postawiła obok siebie - Etyka formacji jest dyskusyjna, to fakt. Gdyby była jakaś praca społeczna, bardzo chętnie bym się jej podjęła… ale wtedy gdzie kara? Laboratorium byłoby jak zbawienie, a gdyby jeszcze… ktoś… moglibyśmy mieć odwiedziny - zacięła się, a przed oczami stanął jej Mahler. Pewnie zapomni o niej ledwo opuści Yellow, ale wizja w której mogłaby go widywać cyklicznie była tak piękna, że nie chciała się dać stłamsić - Zresztą nie każdy by się nadawał. Pracowałam przy dekryptażu, znam się na komputerach i Sieci. Szyfrowaniu i łamaniu kodów, praca naukowa mi nie straszna, ale… nie wyobrażam sobie aby Chelsey wytrzymała w takim miejscy dłużej niż godzinę bez niszczenia czegokolwiek. Jest miła, tylko specyficzna… i jeżeli zobaczysz Amandę w jej towarzystwie to lepiej nie podchodzić. Trzeba podziwiać z daleka - parsknęła.

- Aha. No tak rozumiem. - pokiwał głową Vissner zerkając kilkukrotnie na Mayę. Dalej jednak głównie patrzył na holomonitory. - Nie macie wizyt? Chyba powinniście mieć. - zmrużył oczy chyba nie będąc pewny czy jest jak mówi. - I słuchaj no ja rozumiem, zbrodnia i kara, i że jakoś to musi być unormowane. Ale i tak nie powinno wysyłać się nikogo do walki z tymi potworami. - pokręcił głową przesuwając coś na holoklawiaturze. Na jednym z ekranów powiększyły się komórki pewnie z tej krwi obcego jaką Roy badał. - I rozumiem, że nie każdy nadaje się do powrotu do społeczeństwa, że musi być jakiś nadzór. Ale chociaż niektórych z was powinno dać się inne szanse. No właśnie jakąś pracę. Coś łagodnego. - obok komórki pojawiły się jakieś wykresy, tabele i wzory chemiczne.
- Może trzeba by pogadać z jakimś prawnikiem? Poszukać czy nie ma jakiejś alternatywy. Albo stworzyć nawet precedens prawny. - chemik ciągle mówił mimo, że operował też przy okazji aparaturą badawczą.
- No i na widzenia czy przepustki to możesz zajść w ciążę. No wiem, to wieczne nie jest ale no przez jakiś czas powinno być lżej. No chyba, że ci to nie leży no to rozumiem. - dodał zerkając na nią szybko. Zaraz jednak wrócił do swoich wzorów i wykresów. - I o jakiej Amandzie mówisz? Bo tu jest taka jedna ale to w klubie. Nasza gwiazda. Mnie, zwykłego chemika i korposzczura to na nią nie stać. Ale czemu o niej mówisz? I kto to jest ta Chelsey? - temat dziewczyn chyba zaciekawił chemika bo zaczął się o nie podpytywać.

- Chelsey. Diaz. Dwójka. Dziewczyna z grupy Black… one się lubią z Amandą, taką śliczną blondynką. Chelsey ją uratowała przed tymi potworami - Vinogradova odpowiedziała najpierw na pytania, gorączkowo układając w głowie to co usłyszała. Prawnik, precedens… mogłaby wykonywać pracę zamiast siedzieć w celi? Wrócić… do społeczeństwa? Mieć szansę… na normalność po tym wszystkim?
Milczała długo, patrząc na zaciśnięte w pięści ręce.
- Nasze więzienia są daleko, podróż jest koszmarnie droga. Ciężko o pozwolenie na wizytę. Trzeba też… mieć kogoś, kto by chciał cię odwiedzić. Często nie mamy już rodzin, a nawet jeśli mamy to nie chcą mieć z nami nic wspólnego. Albo ich nie stać. Albo nie mogą się przebić przez procedury… zresztą. Wyobraź sobie, że… że jesteś takim Parchem i… poznajesz kogoś. Sympatycznego, zabawnego i… zaczyna ci zależeć… zaczynasz się przywiązywać i ta osoba też się przywiązuje. Może przeżyjesz misję, może nie. Masz szczęście to wrócisz do celi z której nigdy nie wyjdziesz. Jeżeli… przywiążesz kogoś do siebie, będzie cierpiał. Bo nie będzie szansy na cokolwiek… normalnego. Jeśli ci naprawdę zależy nie zafundujesz mu czegoś takiego. To potwornie samolubne - obraz jej się rozmył, mokra kropla spadła na rękę - Ty już zmarnowałeś swoją szansę, lepiej żeby zapomniał. Dla jego dobra… a co do ciąży to nas sterylizują podają… - uniosła nagle głowę - Jesteś chemikiem, umiałbyś… to cofnąć? Sterylizację? Sprawić żebym zaszła w ciążę? Oczyścić organizm, albo… nie wiem, nie jestem lekarzem. Ludzie różnią się od komputerów, nie mój zakres kompetencji.

Roy odwrócił wzrok od skanera i spojrzał na siedzącą na stole dziewczynę. Słuchał jej, chyba się wahała ale w końcu wstał i podszedł do niej.
- No nie płacz. Albo płacz. Nie wiem. Nigdy nie wiem. - powiedział chemik przyciskając Parcha do siebie w niosącym pocieszenie uścisku. - Poznałaś tu kogoś? I masz potem wrócić do celi? I potem znów jechać na coś takiego? To straszne. - powiedział chemik wzdychając ciężko i milcząc dłuższą chwilę. W końcu jednak odwrócił się i usiadł na stole obok Vinogradovej. Wziął w ręce jej kubek, zamieszał i upił łyk. Chwilę na niego patrzył nim się znów odezwał.
- Nie wiem co masz. Ale jeśli to standardowa blokada… - zawahał się wyraźnie ważąc słowa i pomagając sobie w tym miarowymi ruchami papierowego kubka. - … no to znam teorię. Praktykę właściwie też. Ale tak w probówce. A tutaj to bym się bał. - wskazał palcem na brzuch Brown 0. - To są silne chemikalia, szkodliwe dla zdrowia. W probówce na pewno rozpuszczą co trzeba. Ale w żywym ciele trzeba by podać z osłoną. Inaczej wszystko ci tam w środku popali. No i to sama chemiczna strona takiego numeru. A jest jeszcze medyczna. Pewnie trzeba by podać jakieś usypiacze no i dobrać tą osłonę. To już bez medyka, prawdziwego medyka a nie takiego jak ten tutaj, to będzie ciężko. Właściwie sam tego na pewno nie zrobię. - Roy siedział na krawędzi stołu i omawiał jakie widzi ryzyko i trudności w takim zabiegu. O tym lekarzu co tu był przed nimi to najwyraźniej nie miał dobrego mniemania. - Jest jeszcze samo podanie tego wszystkiego. Ja sam mogę zrobić takie coś co właściwie sama możesz sobie wsadzić. No i wtedy idzie się na masę. Wytworzy się taka piana z której część powinna dojść gdzie trzeba i zostaje mieć nadzieję, że rozpuści co trzeba. Można też przygotować o wiele mniejszą dawkę no ale to już trzeba by ją precyzyjnie umieścić na miejscu. To już robota chirurga ani ja ani ty tego nie zrobimy. Tak to wygląda. Przynajmniej dla mnie. - westchnął i spojrzał na twarz siedzącej obok niego kobiety. - A z prawnikiem to pogadaj z tym całym Morvinoviczem. Ta jego papuga go tyle razy wybronił, że aż nie wiem. Zawsze coś znalazł inaczej już dawno by ten Rusek siedział albo był spłukany. Nie wiem czy ci pomoże no ale może. I chyba jedyny prawnik jaki dał się tu zamknąć. - wzruszył ramionami Roy patrząc znowu na kubek i dopijając resztkę kawy.

Nadzieja było paskudnym stworzeniem. Wystarczył niewielki zastrzyk pożywki, żeby zaczęła rozrastać się w postępie geometrycznym. Brown 0 objęła naukowca i przyciśnięta do niego słuchała co mówi. Nie wyła, nie mówiła nic, tylko siedziała, a łzy płynęły jej po policzkach. Rozmowa obudziła coś, co umarło razem z zapadnięciem wyroku, ale ciągle pozostawała masa komplikacji i niepewności, czy się uda.
- Ma na imię Johan, jest tutaj, po drugiej stronie włazu. Nie wiem czy jeszcze żyje, nie mam jego paramentów na HUD. Ostatnio gdy rozmawialiśmy strzelali się z tymi potworami… i jeszcze nie wrócili. To jego między innymi trzeba przebadać - szeptała bo głośniejsze dźwięki nie przeszłyby przez ściśnięte gardło - Nie mam jak zapłacić prawnikowi, a do pana Morvinovicza… nie chcę nadużywać jego gościny i tak bardzo nam pomógł udostępniając ambulatorium… ale spróbuję. Jak on się nazywa? Jaki jest… myślisz, że będzie chciał pomóc? Chyba… i tak najpierw powinnam spytać naszego gospodarza o zgodę, żeby nie myślał, że próbuję mu coś knuć za plecami w jego własnym domu. Nie wypada… to by było niestosowne. - podniosła wzrok, ocierając oczy dłonią - Mogłabym cię prosić, abyś przygotował to… antidotum? Tak na wszelki wypadek. Może… może się uda. W Seres wciąż pozostali pracownicy których grupa Black ma ewakuować… o ile jeszcze żyją. Wciąż… może się udać.

- O matko… - mruknął Roy gdy usłyszał kogo na myśli ma Parch i w jakiej sytuacji się on znajduje obecnie. - Mam nadzieję, że nic mu nie będzie. Tobie też. - powiedział klepiąc ją współczująco po ramieniu. - Wam obojgu. - kiwnął głową. - A czy nas gospodarz ci pomoże to nie mam pojęcia. Ale jak nie masz kasy to chyba lepiej go poprosić. Wpuścił cię i mnie tutaj więc chyba mu podpasowałaś. Może będzie coś chciał a może pójdzie a ładne oczy. - wzruszył ramionami. - A papug nazywa się Kuzniecov. Oleg Kuzniecov. - dodał patrząc na czarnowłosego Parcha. -Tak, mogę przygotować ten specyfik. - zgodził się na koniec.

- Dziękuję Roy - Brown 0 objęła go i pocałowała w policzek - Za rozmowę, pomysłowość i pomoc. Pójdę do pana Morvinovicza, poproszę o możliwość rozmowy z jego prawnikiem. Może... ciągle używam tego słowa - spróbowała rzucić dowcipem, wstając ze stołu i z ciężkim sercem podeszła do drzwi wyjściowych. "Może" - ostatnio ciągle to powtarzała.

Ze wszystkich upierdliwości wszechświata, skąd do ciężkiej kurwy w tych zasyfionych podziemiach wzięła się kamera i to na dokładkę z jazgoczącą niemiłosiernie suką, opisującą na głos jak bardzo grupa Parchowo-militarno-cywilna ma przejebane?! Nash nie ogarniała do końca co się wokoło dzieje. Dopiero co spadała razem z pieprzonych Meksem kolejką szybową prosto w dół, ściskając go za rękę i czekając na wstrząs, który wyłączył resztkę świateł. Zagadką pozostawało jakim cudem przeteleportowała się od windy do sali - kojarzyła urywki, poblask jasnych smug świateł majaczących nad głową i niskie, rozciągnięte do basowego buczenia głosy, otaczające ją zewsząd i znikąd jednocześnie. Ostatnie co pamiętała to pełne napięcia ciemne oczy, dostrzeżone w przebłysku technicznej lampy, a potem… potem się posypało. Znaczy oni się posypali. Powinni tam zginąć, zostać pod aglomeratem giętej blachy, cegieł i kabli. To, że Mahler wyciągnął kumpla rozumiała, ale czemu pomogli i jej? Przecież była Parchem i wbrew temu co tak pieprzyli obaj o wspólnej robocie, pozostawała mięsem armatnim. Kolejną lufą wymierzoną we wroga, po stracie której nikt nie będzie płakał. Mimo tego wyciągnęli ją, ryzykując cholernie dużo. Ciągnięta przez Amandę Ósemka miała chwilę czasu, aby uważnie im się przyjrzeć - Mahler wydawał się w miarę cały, wciąż ściskał karabin i sprawiał wrażenie, że panuje nad sytuacją, bądź cholernie dobrze udaje. Przejął rolę eskorty. Patino zaś żył: oddychał, przebierał kulasami i to znacznie żwawiej od saper. Widziała szereg rozcięć na jego twarzy, pył i brud osiadły na powgniatanym pancerzu - poza tym wydawał się w porządku, choć to jego wciągnęło do szybu, a ona tylko… bardzo nie chciała, aby zginął. Plan chwilowo wykonany, gdzieś po lewej stronie żeber poczuła ulgę. Udało się, przeżył. Pieprzony idiota z poczuciem humoru tak drętwym… potrafiącym wywołać na piegowatej gębie cień uśmiechu, nie zawsze cynicznego, a nawet jawny rechot.
Podobne rozmyślania musiały jednak zostać odłożone na bok, przynajmniej do momentu aż znajdą się bezpiecznie za wrotami bunkra.
Teraz mieli na głowie inne problemy, a trzęsące się ręce i kołowanie w głowie nie pomagały się skupić, tak samo jak kłujący ból boku, towarzyszący każdemu gwałtowniejszemu ruchowi i ciepło sączącej się pod pancerz krwi. Walcząc ze sztywnymi palcami, Parch wyłuskała z uprzęży medpaka, zemszcząc w myślach na ich ilość. Zostały dwa z pięciu, do tego parę stimpaków, a zabawa jeszcze się nie skończyła. Trzymając się ściany przeszła te parę kroków, by bez ostrzeżenia wbić przedostatnią jednostkę medyczną w bark Latynosa. On również oberwał w tej windzie, a jeśli miał się na coś przydać musiał ogarniać - tak sobie tłumaczyła, spychając na dalszy plan powody bardziej naiwne, niepotrzebne w tej chwili.

Cofnęła się, pakując we własne ciało najsilniejszą posiadaną dawkę prochów. Ledwo nacisnęła dozownik, po poszarpanym organizmie rozeszła się ulga tak obezwładniająca, że wyrwała ze spieczonych ust cichy jęk. Kobieta zachwiała się i przymknęła oczy, a szeroki uśmiech stanowił najlepsze skwitowanie poprawy samopoczucia. Dyszała chrapliwie, szczerząc się po wariacku, jakby nagle wygrała główną wygraną na loterii. Rany zasklepiły się, wypełnione dotąd ołowiem kończyny znów odzyskały sprawność. Przekrzywiła kark w lewą stronę, chrupnęły przestawiane kręgi. Powtórzyła czynność z prawą stroną przy identycznym efekcie.
- Dajcie granaty. P.panc, napalm, fb, cokolwiek. Jadę prawie na pusto. Jak stoicie z ammo? - stukała pospiesznie w holo Obroży, a lektor przekładał litery na słowa. Wolną ręką macnęła kieszenie, tym razem wyjmując dwa stimpaki. Jeden podała Amandzie, drugi poleciał do Jenkinsa, była im to winna - Trzeba zabezpieczyć. Zaminować teren. Czekać, potem wysadzić. Tam leży krata. Kurwa - dopisała słysząc chóralne zawodzenie polującego stada i choć syntezator nie przekazywał emocji, warkot i zgrzytanie parchowych zębów skutecznie to nadrabiały. Ale się wpierdolili, kurwa jego mać… i jeszcze z cywilami, zwłaszcza blondyną od Diaz. - Tam leży krata mozna zapchacdziure. Jazda!

Obydwa pistolety huknęły ogniem prawie w tym samym momencie. I żołnierz z Armii i marynarz z Floty prowadzili ogień w przeciwnych kierunkach. Patinio stał w drzwiach do pomieszczenia z filarami i strzelał do poczwar wewnątrz niego. Mahler prowadził ogień w kierunku z którego przybyli. Pomiędzy nimi była Black 8 stimpakująca cywili i oni sami.
- O rany one nas tu zaraz zjedzą! - Amanda przyjmując stimpak od Nash wydawała się przestraszona i bliska płaczu. Naukowiec astroarcheologii choć nie odzywał się też wyglądał na przestraszonego. Najbardziej nad sobą zdawała się panować reporterka choć w spojrzeniu i nerwowych ruchach głowy też nie można było powiedzieć, że nic jej ta sytuacja nie bierze. Para żołnierzy i marynarzy na krańcach ich grupki wydawała się choć chwilowo dawać odpór xenosom ale ile to potrwało to nie było wiadomo.

Black 8 wskazała na otwór nad ich głowami gdzie znajdował się szyb wentylacji który xenos traktowały jak autostradę omijając wszelkie zapory i przeszkody zdolne powstrzymać ludzi. - Ja tam nie sięgnę. - Johansen pokręcił przecząco głową i choć już trzymał kratę to nie zdawał się zdolny do tak wysokiego skoku a co dopiero wmajstrowania kraty na miejsce. Conti spojrzała z uwagą na Parcha szykującego się do wrzucenia granatu by oczyścić okolicę. Niewielki pojemniczek poszybował w górę i znikł w czarnej otchłani szybu. Chwilę było słychać jak metal odbija i turla się o metal nim kolejne strzały obydwu żołnierzy z różnych formacji jej nie zagłuszyły. Na chwilę wszystko zagłuszyła eksplozja w szybie powodując dzwonienie w uszach i grupka ludzi wyraźnie się przegięła. Z okolicznych korytarzy i doszedł ich skrzek przestraszonych czy rozzłoszczonych xenos.

- Ja sięgnę. - powiedziała blondynka oblizując swoje pełne wargi i wpatrując się z troską w kwadratową czerń dziury w suficie. Było dość wysoko jak na skok bez żadnego wsparcia. - Ale przypilnujecie by mi żaden nie wplątał się we włosy co? - zapytała nagle opuszczając twarz na czwórkę otaczających ją ludzi. Ci spojrzeli na Nash, spojrzeli na pracownicę tego klubu i energicznie pokiwali głowami.

Amanda przykucnęła i odbiła się od ściany skracając sobie dystans lotu. Zaraz potem zawiesiła się dłońmi o krawędź dziury. Podciągnęła się i przez chwilę walczyła ze śliskim, gładkim metalem dającym słabe oparcie do czegokolwiek. Na krawędzi dziury, pod sufitem przez chwilę dyndały jej majtające się nogi i brzuch. W końcu jednak zdołała podrzucić się na tyle by złapać stabilną postawę.
- Dajcie kratę! - krzyknęła z góry wyciągając jedną dłoń po metal. Możliwość wsparcia jej były dość ograniczone. Dziura była dość wąska i Amanda, mimo, że szczupła wypełniała ją prawie całkowicie. Zdołała przenieść podaną kratę do środka i dalej mocowała się wewnątrz szybu z jej umocowaniem. Słychać było jak stęka i dyszy a metal zgrzyta o metal.

- Potrzebuję wsparcia! - krzyknął Patinio wciąż prowadząc gęsty ogień z pistoletu. Trafił kilka gnid ale wciąż nadbiegały kolejne, wyskakujące z dziury w suficie. Szyb też zabrzęczał odgłosami kleszczy i chitynowych odnóży.

Nash sapnęła z wrażenia, widząc jak gładko blondyna poradziła sobie ze wskoczeniem do szybu. Splunęła na ziemię, krzywiąc się w rozbawieniu. Jednak ten taniec na rurze do czegoś się przydawał, wyrabiając mięśnie i zwinność… no kto by pomyślał. Do tego odpadała konieczność podsadzania kogokolwiek, albo co gorsza, robienia za podnóżek. Podobnego upokorzenia Ósemka by nie zniosła, na dodatek przed pieprzoną kamerą. Wkurwiająca reporterka jazgotała swoje kwestie, dostając orgazmu na widok akcji, utrwalając całość dla potomnych, Federacji i chuj raczył wiedzieć czego jeszcze. Mogłaby się ruszyć i coś zrobić konstruktywnego, tępa kurwa, zamiast…
Parch splunęła po raz drugi, wracając myślami z przyjemnej strefy linczowania cywildekla, do spraw zgoła bardziej palących. Pomógł jej w tym krzyk Meksa, alarmujący i niepokojący jednocześnie. Szybki rzut okiem rozjaśnił sytuację - trep wciąż dychał, miał się dobrze i nic nie siedziało mu na karku… do czasu. Gnidy napierały z jednej strony, z drugiej pozostawało pilnowanie Amandy, aby nic nie wciągnęło jej do szybu i nie zmasakrowało pyszczka który tak się podobał Dwójce. Rozdwoić niestety się nie mogła, pozostawało więc wyjście pośrednie. Rozległ się metaliczny klekot odpinanej od pancerza puszki.
- Nie sraj ogniem Patino - lektor Obroży wymieszał się z chrypiącym dźwiękiem pośrednim między wizgiem duszonego człowieka, a kaszlem gruźlika, będącym prawdopodobnie śmiechem, choć ciężko było jednoznacznie stwierdzić. Szybki zamach ramieniem i w powietrzu, wraz z ironicznym uśmiechem, poszybował obły, okrągły kształt, śledzony czujnym wzrokiem złotych oczu. Przez jedno uderzenie serca saper wstrzymała oddech, lecz na szczęście dobrze wymierzyła i pocisk nie odbił się od drzwi, tylko gładko przeleciał Piechociarzowi nad głową, by zniknąć w głębi sali. Zaraz w syk potworów wkradła się dźwięczna nuta uderzającego o podłogę metalu, a sekundę później nastąpiła eksplozja, rozjaśniająca obszar za drzwiami i posyłająca w kierunku żywych falę gryzącego żaru razem z deszczem czarnych, spalonych drobin.

- Zaajeebiście! - Latynos z satysfakcją obserwował jak płonące kule xenosowych mięśni skwierczą, piszczą i gwałtownie szarpią się próbując uniknąć nieuniknionej agonii. - Dawać zanim się ogarną! - krzyknął i wbiegł do płonącego pomieszczenia. Zatrzymał sie przy pierwszym filarze spoglądając zza tej osłony na wnętrze sali. Reporterka i naukowiec popatrzyli niepewnie na Black 8 i wolne obecnie drzwi do sali zajmowane dotąd przez latynoskiego piechociarza. Zanim jednak zdążyli coś zapytać czy się ruszyć doszedł ich z góry pisk przestraszonej Amy. Jej nogi zaczęły dziko wierzgać a z góry doszły jej krzyki i głuche uderzenia o metal wentylacji połączone ze skrzekiem obcych. Amanda z dzikim wrzaskiem spadła na dół. Dr. Johansen próbował ją łapać ale okazał się zbyt niezdarny. Conti co prawda złapała tancerkę ale chyba zbyt słabo i w efekcie razem z nią wylądowała na posadzce. A wraz z nimi mały xenos wczepiony w plecy i włosy piszczącej i wierzgającej na wszystkie strony blondynki. Mahler pomóc nie mógł, wciąż strzelał do xenos nadbiegających z głębi korytarza. - Do sali! Pospieszcie się! - krzyknął nie odwracając głowy na dłużej niż jedno spojrzenie.

Ósemka krzyczeń nie mogła, zostawało warczenie i pospieszne wystukanie jednego prostego słowa.
- Spierdalać! - lektor przeczytał zlepek literek, podczas gdy Nash doskakiwała do szamoczącej sie grupy. Strzał przy takiej ilości celów postronnych pozostawał ryzykownym pomysłem, było tylko wyjście manualne, siłowe. Dobrze, że cel należał do tych małych… choć mógłby mniej wierzgać i się rzucać.

Na nogach oprócz Nash był tylko dr. Johansen. Ten zawahał się na chwilę spoglądając na nią, na szamoczące się z xenosem kobiety tarzające się na podłodze i otwarte drzwi. W końcu zdecydował i wybiegł przez drzwi znikając Parchowi z pola widzenia. Sama czerwonowłosa saper z Obrożą usiłowała pozbyć się małej wścieklizny z pleców wierzgającej tancerki. Jednak uchwycenie czy trafienie tak małego i bardzo ruchomego celu okazało się skrajnie trudne. Olimpia Conti zdołała odczołgać się z tego kłębowiska przez co zrobiło się trochę luźniej. Nash miała już do dyspozycji tylko jeden zaczepiony ze sobą cel. Udało jej się w końcu oderwać krabopodobne monstrum z pleców blondynki i trzasnąć go o ścianę a potem jeszcze raz kończąc wreszcie jego żywot. Blondynka chyba nadal była w ataku paniki bo dalej piszczała i tarzała się po podłodze zostawiając na niej krwawe smugi ze zranionych pleców. Conti zdołała powstać na własne nogi. Mahlerowi udało się zastrzelić nadbiegającą kreaturę w ostatnim momencie gdy już jej właśnie rozprute pociskami truchło zatrzymało się ślizgiem tuż przy jego butach. A korytarzem nadbiegały dwa następne. Magazynek zgrzytną suchym trzaskiem oznajmiając koniec amunicji. - Maag! - wrzasnął marine oznajmiając reszcie grupy o pustym magazynku. Czy by zdecydował się go zmienić czy użyć karabinu to nawet przy wybornym strzelaniu miał szansę zlikwidować najwyżej jednego szybkiego obcego.

Para zwinnych stworów zbliżała się nieubłaganie, podczas gdy Ósemka łapała za karabin. Dwa cele, cholernie szybkie. Zbyt szybkie aby dało się je zdjąć oba, zanim nie wpadną z impetem na cel. Dopiszę jej fart i zdejmie jednego. Pech zgapi, a Mahler pozbędzie się drugiego… jednak jeśli coś pójdzie źle, w ruch ruszą kły i szpony. Cywilom brakowało pancerzy w jakie zapakowano zarówno Parchy jak i żołnierzy. Potrzebowali tarczy, ubezpieczenia na czas zebrania dup celem przetransportowania ich dalej. Warcząc nie gorzej od gnid, Nash uniosła broń, odgradzając kobiety od agresorów. Tarczy nie posiadała, lecz wciąż nosiła pieprzone płyty. Parę razy już się sprawdziły, poza tym po Parchu i tak nikt nie będzie płakał.

- Wstawaj! Wstawaj już nic nie masz! Ona to z ciebie zdjęła już po wszystkim! Wstawaj! - Nash częściowo widziała a częściowo już tylko słyszała jak reporterka zamiast uciekać pochyliła się nad spanikowaną blondyną tarzającą się po podłodze i próbowała tak słowem jak i szarpnięciem podnieść ją i zmusić do opuszczenia korytarzowego lokalu. Złotooka saper i wygolony marine jednak już strzelali. Parch czuła napięcie gdy zwinne choć gnidy zbliżały się z każdym susem. Gdyby były troche wolniejsze, tego korytarza było trochę więcej, miała jeszcze tak ze dwa, trzy pociągnięcia cyngla więcej... ale nie miała. Mahler też nie. Obydwoje spudłowali o jeden raz za dużo i teraz małe kretury już próbowały im wypruć wnętrzności albo chociaż wyszarpać kawałek mięsa.

- Hej ty! Pomóż im dorwali ich! - krzyczała gdzieś za ich plecami reporterka chyba biegnąc i pomagając biec blondynie.

- Do schodów! Biegnijcie do schodów! - krzyczał zza ich pleców Patinio chyba nadal gdzieś przy filarze. Następny okrzyk już jednak i Black 8 i pewnie Mahler usłyszeli znacznie bliżej. - Fire in the hole na trzy! Raz! Dwa! - Latynos darł się i dał hasło jakie zwykle rzuca się przy ciskaniu granatów.

- Spierdalamy! - wrzasnął Mahler i odwrócił się łapiąc i pociągając za sobą Nash. Stwory rzuciły się w pościg za nimi ledwo chwilę potem.

- Trzy! - widzieli już sylwetkę latynoskiego piechociarza stojącego w progu. Cisnął pojemnik w ich kierunku a gdy przebiegali przez próg zatrzasnął drzwi. Prawie w tym samym momencie obydwa xenos zderzyły się z drzwiami i nastąpiła eksplozja.
- Do schodów! - krzyknął ponaglająco i na drugim krańcu sali było widać odbiegające plecy blondyny i reporterki.

W odpowiedzi Ósemka zaskrzeczała mu prosto w twarz, szarpiąc i pchając, byle ruszył do przodu. Poganiała obu trepów, choć zachęty dużej nie potrzebowali. Ruszyli pędem za cywilami z Parchem zamykającym mini-procesje i zabezpieczającym tyły. Było dobrze, wciąż żyli.
Los jednak lubił być przewrotny - Nash przekonała się o tym nie raz.

Nie lubił broni palnej, nigdy tego nie ukrywał. Brakowało jej tej szlachetności jaką niósł ze sobą miecz. Przydawała się jednak, szczególnie gdy miało się do czynienia z większą ilością przeciwników. Problem polegał na tym, że prędzej czy później kończyła się amunicja, a nie miał przy sobie zapasowej. To jednak co miał to plecak z fajerwerkami, który zabrał Olimpii nim ta ruszyła z resztą. Miał też plan, chociaż nie był on jego autorstwa i wcale go nie przekonywał. Owszem, wysadzenie zbiorników nie powinno przysporzyć problemów, jednak co do kanałów to miał jednak wątpliwości. Przede wszystkim kanały nie były, jego zdaniem, miejscem bezpiecznym. Xenos mogły się do nich przedostać, a to by oznaczało niekończącą się walkę z nimi. Bunkier bardziej do niego przemawiał, z prostego powodu, którym były drzwi. Drzwi można było zamknąć, z tunelami kanałów takiej możliwości nie mieli. No chyba, że tutejsze zostały inaczej zaprojektowane.
- Proponuję próbę przedostania się do bunkra - zasugerował towarzyszącej mu kobiecie, wydobywając jednocześnie jedną materiału wybuchowego i szybko ustawiając na niej czas sześciu sekund. To powinno im wystarczyć by zdążyli się nieco oddalić zanim nastąpi wybuch.

- Mierda... co ty nie powiesz cabrón - Diaz prychnęła słysząc oczywistą oczywistość. Nie było bata żeby została poza kurwią dziurą podczas nalotu nie tylko ze względu na sam nalot i morze gnid. Umówili się na coś z lamusem w bieli i za wrotami czekała ich armia kociaków do wydymania, o wódzie i koksie nie wspominając. Odseparowanie od Promyczka, póki jeszcze mieli czas na stykanie końcówkami, również się jej nie uśmiechało. Dawno nie miała tak prawilnej dupy, do tego chętnej, wdzięcznej i równie uroczej, co skrzynka granatów obwiązania czerwoną wstążką - gotowa żeby zanurzyć w niej chciwe łapska i pogmerać przy zawleczkach. Korzystając z paru sekund względnego spokoju, piromanka odpaliła obrożę, ustawiając nowy kanał komunikacyjny, oznaczony świeżym, swojskim tytułem “pollas”. Wpakowała do niego nowopoznanego gada, Romeo i Wujaszka, coby w gorącej chwili nie zaśmiecać linii pozostałym. Oni też mieli zapewne przejebane, bo inny klimat w baroburdelu ostatnio nie panował.
- Romeo weź mnie nie wkurwiaj, claró? Zapierdalamy do kurwiej dziury! W komplecie, Pogodynek też!- zajojczyła do Hollyarda, odpalając radyjko Obroży - Że niby ma nas ominąć nagroda od tego ruskiego zjeba?! Raz kurwa w życiu człowiek uczciwą robotę wykonał, a ci mu jeszcze utrudniają zgarnięcie dineros… por tu puta madre! Wujaszek! Ty słyszysz to ssanie? Weź go tam jebnij z liścia na otrzeźwienie i zapierdalajcie do Latarenki i Kudłatego, Promyczka mi pilnować! Słyszycie jak wyją! Nie ma czasu na pierdolenie! Wysadzimy i palimy za nami drogę, potem się będziemy martwić! Pogodynek to konował, czaisz Romeo?! Konował! - nie rozwodziła się nad detalami licząc, że pies załapie do czego pije. - Jebnijcie napalmem i oczyśćcie nam częściowo drogę! Jak będzie trzeba napierdalajcie czym popadnie, poskładamy się za wrotami! Rápidamente! Masz pestki i granaty? - ostatnie pytanie wycelowała w Green 4.

Horst przysłuchiwał się temu co kobieta mówiła, czując rosnące rozbawienie, które jednak nie wychylało się poza maskę uprzejmości, nie licząc szerszego rozchylenia warg ukazującego rząd białych zębów w uśmiechu. Równie dobrze mogłaby sama być miotaczem, bowiem składała się z ognia. Oczami wyobraźni ujrzał ją taką, jaką mogłaby być, gdyby oddała ciało w jego dłonie. Wiedział dokładnie jakich składników potrzebował by oddać jej naturę, by ją podkreślić, wynieść na piedestał. Był gotów oddać swój czas, zaprzęc pasję i… Lecz nie był to odpowiedni czas na myślenie o przyjemnościach. Najpierw trzeba było dożyć chwili, w której takowe miałyby szansę zaistnieć.
- Brak amunicji, ale to powinno wystarczyć - odparł na jej pytanie, luzując zamknięcie plecaka by mogła rzucić okiem na jego zawartość. Granaty i materiały wybuchowe, które tam upchnął kusiły niczym zakazane owoce, do których smaku zdążył się już przyzwyczaić, a który nadal budził tą samą radość i podniecenie. Karabin, który obecnie nie był mu już potrzebny, został zastąpiony mieczem. Horst był jak najbardziej gotów do dalszej walki.
- Panie przodem? - zapytał jeszcze, mieczem wskazując kierunek, w którym powinni się jak najszybciej oddalić.

Black 2 wyszczerzyła się pod hełmem, jakby dostała wyrok w zawiasach, a nie trzy lata w pierdlu. Bez krępacji poczęstowała się wybuchającą bombką, w zamian rzucając medpaka. Żeby było sprawiedliwie i nikt jej nie powiedział, że na krzywy ryj kogoś kroi… albo że w ogóle kroi. Wymienili się, nie? Było pięknie i w ogóle zajebisty podkład pod nową znajomość.
- Soy Diaz - przedstawiła się, bo o tym wcześniej zapomniała, przebierając prężnie kulasami. Co za kulturwa, normalnie gacie spadały. - Rób rozpierdol, tym cwelom z dołu i tak obojętne kto i jak im poprzestawia meble. Nakurwiamy do Wujaszka, potem do kurwiej dziury, mam zaległe kociaki do wyruchania. I jednego czterookiego pendejo do połamania… dwóch - poprawiła się, warcząc przez zęby.

Sytuacja robiła się coraz ciekawsza, z każdą mijającą chwilą, chociaż nie dało się ukryć iż robiła się także niebezpieczna. Relacje najwyraźniej były skomplikowane, jednak z doświadczenia Horsta, one przeważnie takie były. Szczególnie gdy się wrzucało obce osoby w jeden kociołek i rozpalało pod nim ogień. Był ciekaw czym te osoby zawiniły Diaz i miał nadzieję na zaspokojenie tej ciekawości. Później… Najpierw trzeba było umieścić kostkę na ścianie, wcisnąć rozpoczynający odliczanie przycisk i zmyć się, podążając za poruszającą się na przodzie kobietą.
- Miło mi - rzucił jedynie, by nie tracić oddechu na niepotrzebne w tej chwili rozmowy i wymianę uprzejmości. Nie mógł jednak tak całkiem odrzucić dobrego wychowania, które wraz z upływającym czasem, stało się jego drugą skórą, pod którą krył swoje prawdziwe ja. Pod nim i pod jeszcze kilkoma warstwami, jeżeli miał być ze sobą szczery. Nie powstrzymał się także przed skinięciem jej głową w odpowiedzi na wymianę, na którą się zdecydowała mimo iż nie nalegał na to. Biorąc pod uwagę to, co jeszcze było do zrobienia nim znajdą się w schronie, środki utrzymujące ich przy życiu mogły okazać się istotniejsze niż te, które pozwalały im mordować wszystko co stawało na drodze. Jako lekarz potrafił docenić jej wybór w tej kwestii.

Kolejne fragmenty dywanowej wykładziny umykały pod parą butów. Dwójka Parchów z różnych grup biegła co sił w nogach. Przed chwilą owionął ich huk wybuchu który spowodowała nieduża, plastelinopodobna kostka przyczepiona przez Green 4 do jednej ze ścian. Eksplozja wyrwała drzwi z zawiasów które odbiły się od ściany i śmignęły tuż obok uciekającej dwójki ludzi. Owionął ich jedynie gorący podmuch i chmura pyłu ale szybko się z niej wydostali. Tam gdzie biegli też musiało być gorąco. Z każdym krokiem zdawała się potężnieć kanonada ciężkiej broni operatora ciężkiego pancerza wspomaganego. Zagłuszały prawie całkowicie drugą lufę choć ją też dawało się słyszeć.
Uciekająca dwójka chwilowo nie ścigana gdyż eksplozja chyba kupiła im co nieco czasu likwidując czołówkę pościgu. Ale za to gdy wpadli przez drzwi do większego pomieszczenia widzieli już po przekątnej drzwi. Za tymi drzwiami wedle map wyświetlanej przez HUD na oczodole powinien być korytarz i prowadzić do pomieszczenia gdzie chwilowy posterunek miała czarna migająca plamka z numerem 7. Ale na drodze stanęło im kilka stworów z szeregowej klasy. Gdy tylko pchnięte przez ludzkie dłonie drzwi trzasnęły o ścianę xenos rzuciły się w stronę właścicieli tych rąk ze swoją nieludzką szybkością i zwinnością. W ich stronę poleciał granat odłamkowy, zapożyczony przez Diaz z torby Pogodynka. Zawleczka poszła w pizdu, prezent poleciał na spotkanie wroga. Chuj w to ze oberwą, poskładają się. Teraz mieli konowała.
-Zaaapierdalaj tekst! - ponaglała gada wrzaskiem. Musieli dostać się do Wujaszka.
A potem będzie już zajebiście.