Jako że jego pierwszy pacjent nie wykazywał oznak powikłań i powoli dochodził do siebie, Horst swą uwagę przeniósł ku Mai, która to, wedle jego założenia, miała być następną w kolejce po jego usługi. Tym bardziej gdy dostrzegł swą konkurencję w tym gronie. Jego obrzydzenie zostało jednak zamaskowane przyjaznym uśmiechem, jak zwykle kryjącym prawdziwe myśli i odczucie. Gdyby nie owe maski…
- Jesteś gotowa, Mayu? - zapytał czarnowłosą korzystając z chwili, w której oboje znaleźli się nieco poza główną grupą.

Udało się… chyba. Tak przynajmniej Vinogradovej się wydawało, taką miała nadzieję patrząc na bladą twarz marine. Przeżył, nie zszedł na stole. Jego serce wciąż biło, teraz tylko musiał dojść do siebie, ale był silny. Da radę, wierzyła w to. W coś musiała. Pierwszy mały sukces w ambulatorium pomógł jej zebrać się do kupy, niestety wystarczyło jedno pytanie i znowu czuła, że zaraz zapomni jak się oddycha. Czy była gotowa? W żaden sposób.
- Będziesz zerkał czy… czy doktor Kozlov nie wytnie mi przez przypadek czegoś potrzebnego? - wysiliła się na dowcip, uśmiechając się spiętym uśmiechem do drugiego Parcha.

Uśmiech, który otrzymała w odpowiedzi był przede wszystkim pokrzepiający ale i bez wątpienia bardziej od jej własnego, swobodniejszy.
- Nie mam zamiaru pozwalać na to by ów… doktor zajmował się samym chociażby przygotowaniem do tego zabiegu - poinformował ją, nawet nie starając się w sposób szczególny ukryć swych odczuć związanych z drugim medykiem. Zrobił to jedynie na tyle by jego głos nie ociekał doszczętnie niechęcią, jaką darzył kolegę po fachu, z którym wszak nie udało się mu jeszcze zamienić nawet jednego słowa.

Dziewczyna stężała wbrew spokojowi jaki niósł przekaz Jacoba. Szybko uciekła spojrzeniem do miejscowego lekarza, a potem wróciła nim do tego bliższego. Nie miał zamiaru pozwolić na przygotowanie jej komuś innemu?
- Teraz kolej Elenio - powiedziała bardzo powoli, przypatrując mu się czujnie - Jest bardziej chory niż ja, potrzebuje pomocy najlepszego lekarza jaki tu jest. Twojej - wskazała go ruchem brody - W tym czasie doktor Kozlov… spróbuje zająć się mną, o ile będzie w stanie. To tylko prosty zabieg, nie to co wycinanie tych… tych rzeczy z piersi.

- Teraz twoja kolej, moja droga - zaprzeczył stanowczo, nadal jednak utrzymując uśmiech, chociaż przychodziło mu to z większym nieco trudem bowiem musiał pilnować się by ów uśmiech nie przerodził się w grymas gniewu, który odczuł na wizję drugiego medyka zajmującego się tą delikatną kobietą. - Tak jak pozostali zasługujesz na to by osoba która się tobą zajęła była w stanie ów zabieg przeprowadzić. Pozwolę sobie wyrazić przypuszczenie, że i w swych dobrych chwilach ów… Kozlov nie byłby odpowiedni do tego typu zadania - ton głosu wyraźnie wskazywał na to, że w opinii Horsta, Kozlov nie był odpowiedni nawet do tego by przebywać w ambulatorium w roli innej niż, i to ewentualnie, potrzebującego pomocy medycznej.

- Nie mogę Jacob, nie ja. Nie teraz i nie w tak napiętej sytuacji - pokręciła głową i zacisnęła pięści, gapiąc się uparcie pod nogi - Przeżyję z tym, mogę poczekać. Na inną okazję. Oni nie mają tego luksusu. Widziałeś co siedzi w nich… trzeba to wyciągnąć, póki jeszcze jest szansa i nie zabiły ich. Bez tego umrą… w okropnych cierpieniach. Nie mogę… położyć się na stole wiedząc, że marnuję ich czas. Jesteś lekarzem, wiesz jakie mają szansę i jak bardzo maleją z każdą minutą. Jestem bardzo wdzięczna, że chcesz się mną zająć… ale nie w takiej sytuacji. Są priorytety. Elenio, Johan i Karl to dobrzy ludzie. Odważni… kochani. Nie zrobili nikomu nic złego, nie noszą Obroży. Mogę… poczekam. Najpierw oni.

- Obroża nie czyni cię mniej ważną - zaprotestował łagodnie, chociaż najchętniej potrząsnąłby swoją rozmówczynią, tyle że tego typu zachowanie było poniżej jego standardów i w mniemaniu samego Horsta, niegodne. - Rozumiem że zależy ci na nich - podjął po krótkiej chwili milczenia potrzebnej do tego by mógł mieć pewność, że głos nie zdradzi jego emocji. - I zdaję sobie sprawę z powagi sytuacji, w której się znajdują. Nie uważam jednak by odrzucanie własnych potrzeb było w tej chwili aż tak ryzykowne dla ich życia czy zdrowia. To co w nich tkwi wytrzyma tam jeszcze przez jakiś czas - skłamał gładko, kładąc dłoń na jej ramieniu. - Osobiście zrobię wszystko co w mojej mocy by zapewnić im przeżycie i wyjście z tego w dobrym zdrowiu - dodał kolejne kłamstwo. - Nie mogę jednak skupić się na nich w pełni gdy moje myśli będą krążyć wokół tego by zająć się nimi na tyle szybko by zdążyć pomóc także tobie. - Na koniec dorzucił cios poniżej pasa. Wiedział że skoro jej zależało na tamtych to nie zrobi nic co by mogło im zaszkodzić. Do owych czynności należało zaliczyć także rozpraszanie uwagi lekarza, który się nimi zajmował. Miał nadzieję, że logika tego wywodu dotrze do niej i nie będzie musiał tracić więcej czasu na przekonywanie kobiety by zrobiła dokładnie to, czego od niej oczekiwał, czyli posłusznie zgodziła się na zabieg.

- Nic mi nie będzie - Brown 0 powtórzyła uparcie, unosząc wzrok żeby patrzeć lekarzowi w oczy - Oni za to umrą. Nie zgadzam się żeby… żeby coś się im stało. Elenio i Karl… ani razu… dla nich jesteśmy ludźmi, nie numerami z żelastwem na szyjach. Jesteś lekarzem, tylko ty możesz im pomóc. Skoro cię rozpraszam to wyjdę stąd. Ty jesteś potrzebny chłopakom. Oni muszą żyć i nie chodzi o to, że mam ich dostarczyć do punktu. Dbali o nas… Elenio nie chciał mnie puścić przodem przez tunel żeby nic nie wyskoczyło od góry prosto na mój kark i cały czas żartował, a Karl… - zacięła się i zamrugała żeby przegnać łzy z oczu - On ma narzeczoną, tam w mieście. Czeka na niego, widziałam jak ze sobą rozmawiali przez holo. Też chciałabym żeby ktoś… kiedyś chciałam, żeby i mnie ktoś tak kochał. Jak ona kocha Sarę… teraz… teraz sam wiesz. Marzenia wysadzonej głowy - wzruszyła ramionami i pociągnęła nosem. Wzięła porządny wdech i wyszeptała - Nie może umrzeć, nie tak. Nie tu, nie dziś. Nie mogę… obiecałam że jeśli tak się stanie poinformuję Sarę… a nie mam na to siły, nie dam rady spojrzeć jej w twarz i powiedzieć, że Karla już… już nie ma. Otacza nas tyle zła, przemocy i bólu. Dobrych, jasnych uczuć zostało tak niewiele… to je powinniśmy pielęgnować. Dbać i walczyć. O to w co wierzymy. Ja w to wierzę. Wierzę w nich - wskazała brodą na policjanta i gdzieś na drzwi za którymi zniknął Latynos. - Wybór jest prosty.

Tak, wybór był prosty, chociaż wątpił by kobiecie jego wybór się spodobał. Cóż, przynajmniej będzie miała kogoś, kto jej pomoże przekazać złe nowiny gdy nadejdzie ta chwila. W przeciwieństwie do niej nie darzył tych mężczyzn niczym co mógłby określić mianem ciepłych uczuć. O ile jednak Mahler i Elenio byli mu obojętni, o tyle ten ostatni już nie. Pech chciał, że to najwyraźniej jego Maya lubiła najbardziej, lub w stopniu wystarczającym by faktycznie przejmować się jego losem i to w stopniu wyższym niż pozostałych. Było to nader ciekawe i gdyby miał nieco więcej czasu z przyjemnością zagłębiłby się w poznawanie powodów takiego stanu rzeczy. Te bowiem, które mu podała były dla niego jedynie ochłapami, nie dającymi satysfakcjonujących go informacji.
- Ja zaś wierzę w ciebie, oraz w to, że z zebranych tu osób jesteś najcenniejsza - odpowiedział, zsuwając dłoń z jej barku, po czym westchnął ciężko. - Nie mogę cię zmusić do tego byś zajęła miejsce jednego z nich w kolejce do zabiegu. Oczywiście, mógłbym potraktować cię odpowiednim środkiem dzięki któremu odpłynęłabyś i twoje zdanie nie miałoby już tu znaczenia, a świadomość powróciła dopiero po fakcie, to jednak darzę cię zbyt dużym szacunkiem i… Cóż, powiedzmy że nie należę do tego typu mężczyzn - uśmiechając się nieco szerzej odstąpił o krok, nie spuszczając z niej wzroku. - Dobrze zatem, moja droga, lecz wiedz że nie ustanę w swych dążeniach by spełnić twoje życzenie. Skoro przyjemność sprawi ci to, że znajdziesz się na końcu listy oczekujących, kimże ja jestem by ci tego bronić? - rozłożył dłonie i pochylił nieco głowę. - Twój wierny sługa spełni więc twe życzenie… Chociaż z ciężkim sercem - dodał, prostując się i wracając do roli lekarza odbywającego luźną pogawędkę ze swoją pacjentką.

- Dziękuję - Maya odetchnęła z ulgą, uśmiechając się nawet słabo. Aż do chwili w której złapała drugiego Parcha za ręce i ścisnęła mocno.
- Proszę… uratuj ich doktorze. Tylko ty możesz to zrobić. Jeszcze dwóch - zacisnęła mocniej palce, gadając pospiesznie i z przejęciem - Ocal ich, a będę miała u ciebie dług. Zrobię co zechcesz, co tylko powiesz… tylko ich uratuj. Przekonam Zoe do czego będziesz chciał… tylko niech Elenio i Karl żyją… błagam cię. Są… bardziej w porządku niż kiedykolwiek… teraz to moi bracia. Troszczyli się, nie tylko o mnie. Zobaczysz… zrób co się da, postaraj się. Dość już ludzi umarło przez te potwory.

- Zrobię co w mojej mocy - odpowiedział przybierając zarówno poważny wyraz twarzy jak i ton głosu. - I nie tylko dlatego, że o to prosisz, chociaż bez wątpienia daje mi to dodatkową motywację. Teraz jednak, skoro zrzekłaś się swojego miejsca w kolejce, pora najwyższa bym przygotował się do kolejnej operacji - dodał, posyłając znaczące spojrzenie w kierunku jej dłoni, których palce kurczowo zaciskały się na jego. Kto wie, być może nawet faktycznie postara się by Karl przeżył, przedkładając dług jaki Maya u niego zaciągnie, nad własne animozje. Będzie to oczywiście nie lada poświęcenie z jego strony, tym bardziej że już pokłonił się w jej stronę godząc bez dalszych sprzeciwów na to by wykonanie zabiegu na niej oddaliło się nieco w czasie. Bez wątpienia było to coś o czym musiał w spokoju pomyśleć, najlepiej przy okazji rozkrajania kolejnego delikwenta, który czekał na jego uwagę.

Brown 0 odprowadziła go wzrokiem, zagryzając usta do krwi. Blada jak trup odwróciła się do Johana. Żył... teraz musieli go postawić na nogi. W Seres podobno też były laboratoria, a może... może będzie okazja żeby zając się nią. Teraz mieli coś ważniejszego na głowie.

Co te wszystkie zjeby po kolei miały z oblśnianiem kobietom rąk? Jakiś fetysz, albo inna dewiacja? A może ciągnęło ich do spróbowania ofiary zanim ją rozczłonkują i zapakują do słoików w formie weków? Ósemce ten cały szef burdelu nie przypadł do gustu, coś kręcił lub się zgrywał. Był za miły, za jowialny, do tego naruszał prywatną, osobistą strefę Ósemki - to zaś niespecjalnie się jej podobało. Nie lubiła mieć obcych ciał w najbliższej okolicy, do tego takich, których intencje pozostawały dla niej niejasne. Mafiosa, biznesmen. Morvinovicz - według Młodej dobry człowiek. Mówiła o nim z jawną sympatią, poza tym na razie całkiem nieźle Parchy wyszły na jego gościnie.

Inną historię stanowił ten cały Oleg - z ryja i zachowania rasowy cwaniaczek. Ten w ogóle się Nash nie podobał. Knuł coś, wymagał dyskrecji i jeszcze zaczynał wprowadzać w czyn własny plan, nim ona i Kaktus na cokolwiek się zgodzili, choć zgadzać się nie zamierzała. Jeszcze aż tak jej nie popierdoliło, by dokładać na rudy kark następnego przedszkolaka do ochrony, gdy wokół szyi jej celów priorytetowych tykały wybuchowe zegarki.
- Patino - szczeknęła Obrożą, przenosząc uwagę na Latynosa. Chwilę mierzyła go spojrzeniem, zatrzymując się dłużej na twarzy i oczach. Najchętniej by… najprawdopodobniej wyekspediowała delikwenta na kopach prosto do ambulatorium. Nie powinien się nigdzie włóczyć, lecz czekać na zabieg. Tak, definitywnie chodziło właśnie o podobne rozwiązanie.
- Spierdalaj do Zielonego, niech się tobą zajmie. I nie wkurwiaj nikogo po drodze - dokończyła, unosząc kąciki ust ku górze. Nie miała najmniejszej ochoty na zabawy w wewnętrzne gierki burdelowców. Żadne dodatkowe lby do niańczenia i prowadzenia za rączkę, gdy Obroża Młodej detonuje się za niecałe czterdzieści minut. Ten cały Morvinowicz znał ją, widział. Rozmawiali i całkiem nieźle im to szło sądząc z gościny którą zmęczeni walką i całokształtem podróży. Nie mieli czasu na pierdoły, ani branie udziału w nieswoich gierkach. Nie jarało Ósemki bycie czyimś psem na posyłki i to chyba za plecami szefa tego pierdolnika. Warknęła głucho, odsłaniając górne zęby w grymasie przypominającym szczerzenie psa. Nie zamierzała czekać aż cwaniaczek skończy sprzedawanie własnej wersji. Z zaciętą miną ruszyła tam gdzie gad w bieli, odpalając holoklawiaturę. Nie zamierzała się cackać, ani bawić w słowne wygibasy. Kończyła się im pula minut. Żadnych nadprogramowych wycieczek i eskort, nawet za cenę sprzętu. Potrzebowali bryki, żeby Centrala nie rozpierdoliła Młodej. Najpierw jej, potem pozostałych. Oni powinni przeżyć, co innego Nash.
Ona i tak nie miała zamiaru wracać do celi.

Całe to leżenie na kozetce z rozłożonymi nogami i obcym mężczyzną tkwiącym między nimi nie byłoby niestosowne, gdyby nie fakt, że cały zabieg przeprowadzano w podziemiach domu publicznego udającego bar. W sali ambulatoryjnej pośrodku wojny, gdy obok Jacob przeprowadzał zabieg usunięcia pasożyta z wnętrzności innego człowieka. Brown 0 czuła się niezręcznie i gdyby nie obecność Johana chyba umarłaby na zawał, albo uciekła z fotela. Zwłaszcza, gdy lekarz przeprowadzający cały zabieg wprost zakomunikował o odbytym przez nią niedawno stosunku. Tak po prostu, bez ogródek, jakby nie chodziło o ten najintymniejszy, najbardziej prywatny aspekt życia… i współżycia między dwójką ludzi. Wywlekanie tego ot tak na widok publiczny było dla niej gorsze niżby znowu miała dostać pazurami xenosa po brzuchu. Na szczęście obecność marine dodawała otuchy, wziął też na siebie pierwszą wymianę zdań po kłopotliwym stwierdzeniu. Nie wyparł się, jeszcze potwierdził i chyba… nie wstydził się tego. Bliskich relacji z Parchem, chęci posiadania z nim dziecka. Patrząc na niego Maya czuła wdzięczność i ciepło grzejące ją od środka z okolic, gdzie ludzie zwykle mieli serce.
- Nie, proszę niczego nie płukać - przełamała się i odpowiedziała lekarzowi, mocniej ściskając trzymaną dłoń - Właśnie o to nam chodzi… żeby doszło do ehm… zapłodnienia. - przeniosła wzrok na Mahlera, uśmiechając się niepewnie. Naprawdę gdyby nie on uciekłaby z tego fotela.

Jednak nim zdążyła powiedzieć coś więcej słuchawka odezwała się głosem Centrali, ścinając jej krew w żyłach. Przypomnieli sobie o niej, sprawdzali… chcieli wiedzieć na czym stoi i jak mają się chłopaki… za długo siedzieli w miejscu, a jej czas… jej czas się skończył.
- Dzień dobry Falcon 1...eeem, cieszę się że cię słyszę. Dziękuję, że dzwonisz - zaczęła sztywno, przyciskając dłoń do ucha w którym tkwiła słuchawka. W jednej chwili zesztywniała i zaczęły się jej pocić ręce. I jeszcze mocniej ścisnęła Johana czerpiąc otuchę i siłę ze wsparcia jakie jej zapewniał - Musieliśmy się tu dłużej zatrzymać. Johan, Elenio i Karl po walce w kanałach potrzebowali pomocy medycznej, a tutaj… bardzo ciężko o lekarza i ambulatorium. Znaleźliśmy w końcu. Lekarz jest jeden, dlatego… ich jest trzech, a jeszcze musieliśmy… doprowadzić cywili do bezpiecznej strefy - przełknęła ślinę i westchnęła - Wszystko z nimi w porządku, będą żyć. Udało się… im pomóc, teraz już przynajmniej pod kątem… wewnętrznych obrażeń nic im nie grozi. Kazaliście mi ich wydostać i odprowadzić do Brownpoint… dożyliby do końca trasy, ale potem… stałaby się im krzywda, umarliby by - przełknęła ślinę - a to tacy dobrzy ludzie. Nikomu nic złego nie zrobili, są… - znowu się zacięła, skubiąc podłokietnik i unikając patrzenia na pozostałych w pomieszczeniu mężczyzn - Nawet jeśli mnie się nie uda chciałam… żeby im się udało. Rozumiem… pula minut to pula minut, została ustalona odgórnie i każda grupa się tego trzyma… nie gniewajcie się proszę. Czy… mogłabym prosić, jeśli… mnie zabijecie… żeby mimo wszystko nie rezygnować z ich ewakuacji? Są czyści, nie stanowią zagrożenia. - zagryzła wargę, wbijając wzrok w ścianę.

- Maya Vinogradova? - w słuchawce ostatnia ocalała z grupy Brown usłyszała pytający męski głos. Pewnie podobnie jak Parchy używały swoich Obroży i HUDów on też miał jakiś panel sterowniczy by wiedzieć z kim dokładniej rozmawia. Głos jednak jakby ocieplił się ponad standardowy głos jakiegokolwiek kontrolera czy dyspozytora w jakiejkolwiek oficjalnym stanowisku. - Karl mi trochę o tobie opowiadał. - powiedział i była pewna, że prawie na pewno się przy tym przyjemnie uśmiechnął. I mówił jakby dobrze znał Raptora oczekującego na zabieg w drugim końcu ambulatorium. - Myślę, że nie tak całkiem prędka i łatwa sprawa z tym twoim umieraniem. Ale postaramy się mieć na uwadze twoje życzenia. - powiedział jakby mu zależało by wlać otuchę i nadzieję w serce obecnej pacjentki doktora Kozlova.
- Nie mamy jednak kontaktu wizualnego z Brownpoint. Jedynie namiar na mapie. Sytuacja naziemna jest dla nas trudna do oszacowania z powietrza. - poinformował ją poważnie już brzmiącym głosem znów wracając do roli koordynatora całej akcji ratowniczej. - Czy jednak dalibyście radę dotrzeć na dach klubu HH? Myślę, że to by nam wszystkim bardzo ułatwiło sprawę. - Vinogradova wiedziała, że jej i trójce mundurowych na pewno ułatwi przedostanie się na dach budynku pod jakim obecnie się znajdowali i zapowiadało się łatwiej niż przedostanie się na dach budynku odległego o kilka kilometrów. Nie była do końca pewna jak sprawę potraktowałaby Obroża. Ale dla tępej maszynki chyba nie powinno być różnicy gdzie chociaż jeden wyznaczony cel znajdzie się na pokładzie latadełka. Jednak było równie mało prawdopodobne, że odpuści jakiemukolwiek Parchowi odbębnienie Checkpointu więc jej samej to mogło niewiele zmienić w jej sytuacji. Samo przedostanie się na dach lub podobne miejsce w okolicy choć łatwiejsze niż do Brownpoint wcale nie musiało oznaczać, że będzie łatwe niczym niedzielny spacerek. Skoro nowoczesne wojskowe skany miały trudność z oszacowaniem sytuacji na powierzchni to na tej powierzchni musiał być niezły miszmasz po tej nawale artyleryjskiej.

- To skoro jest zgodność was obojga to chyba będę mógł wam co nieco zwiększyć szanse. - powiedział nadal obojętnym tonem Kozlov z wciąż zajętej pozycji między udami pacjentki i tymi dziwnymi goglami na twarzy. Pewnie coś tam robił ale przy znieczuleniu jakie jej podał Brown 0 właściwie tylko słyszała jak coś tam robi ale nadal kompletnie nic nie czuła.

Do Brown 0 doszła popełniona pomyłka. Nie rozmawiała z Centralą i chyba wiedziała do kogo należy przyjemny głos po drugiej stronie linii.
- Sven? Ma pan na imię Sven. Widziałam pana na holo, słyszałam jak rozmawiacie z Karlem. Niezmiernie się cieszę, że to pan... - powiedziała cicho i też się uśmiechnęła w próżnię. Znał Karla, do tego poruszał się statkiem, więc udało mu się dostać na pokład razem z transportem. Chłopaki mieli szansę - Wszystko w porządku, nie grozi panu nic… no ze strony… wie pan - uśmiech stał się nerwowy - Tak, oczywiście. Postaramy się przebić na dach i… mam nadzieję, że Obroża zaliczy to jako wykonanie zadania. Trochę… cieszę się, że ich nie zostawiłeś. Dziękuję. Zaraz napiszę Asbiel, powiem Karlowi i Johanowi. I Elenio jak się obudzi - gdzieś w środku czuła jak odżywa w niej nadzieja. - Za ile będziecie nad klubem? My… potrzebujemy jeszcze paru minut. Doktor Horst kończy operować Elenio, został jeszcze Karl. Zbieramy sprzęt i… jeśli byłaby taka możliwość wolałabym nie umierać - wyciszyła komunikator i spojrzała w górę na twarz marine.
- Lecą po was, chyba… nie trzeba będzie nigdzie jechać. Tylko wyjść na dach. Jak zwiększyć szansę doktorze? - ostatnie pytanie poleciało do doktora. - Proszę… niech pan zrobi co się da. Będziemy… bardzo wdzięczni, to dla nas ważne.

- Sven?! Gadasz ze Svenem?! Tym naszym?! - Johan zareagował pierwszy niż ktokolwiek inny i wiadomość z kim rozmawia Maya wydawała się niesamowicie podnosić go na duchu. - Będzie tu? Zajebiście! Jak Sven wróci na pewno wszystko się wyprostuje! Sven nas nie zostawi! Na którym z nim gadasz? - Mahler wydawał się być przekonany, że skoro oficer jaki dowodził do dzisiejszego poranka ich najbardziej na zachód wysuniętym posterunkiem wróci to chyba wszystko już musiało pójść dobrze. Na końcu zapytał się o kanał pewnie by też mógł włączyć się do rozmowy. Dłoń marine zaciskała się na dłoni Vinogradovej jakby dotykiem też chciał wlać w nią swoją wiarę i nadzieję w ciało kobiety. Lekarz zaś westchnął na chwilę spoglądając chyba na marine. Pewnie miało być to ciężkie czy krytyczne spojrzenie ale przez te wielowymiarowe zdawałoby się gogle ciężko było przekazać jakikolwiek grymas. Marine zaś chyba i tak miałby dla nich minimalną ilość poważania w przypływie takiego entuzjazmu jakim właśnie zdawał się promieniować. - Hej Karl słyszałeś?! Sven po nas leci! - na wszelki wypadek Mahler przekazał radosną wiadomość Raptorowi rozmawiającego z Black 2 i 7 w drugim krańcu ambulatorium.

- Tak, jestem porucznik Sven Hassel. - uśmiech na chwilę znów zdawał się wracać do słuchawki gdy kodowa nazwa Falcon 1 przedstawił się swoim imieniem i stopniem. - Nad klubem możemy być w ciągu kilku minut. Obecnie krążymy wokół Blackpoint. Sytuacja jest jednak tak samo niejasna jak nad twoim Brownpoint. Będziemy ewakuować personel wedle dostępności. - odpowiedział znowu poważniejszym głosem oficer kierujący akcją znowu głosem oficera kierującego akcją. Wynikało z niego, że obydwa punkty ewakuacyjne Parchów przedstawiają podobnie mętny obraz sytuacyjny. Dla jednostek latających te kilka czy nawet kilkanaście kilometrów odległości jakie dzieliły obydwa Checkpointy i klub HH to była symboliczna odległość pod względem czasu reakcji. Przy niejasnej sytuacji zapewne o hierarchii ewakuacji decydowałaby ta grupa która pierwsza będzie miała klarowną sytuację na swoim LZ.

- Okey w takim razie potrzebuję wyznaczenia rezerwowego LZ w pobliżu klubu i raportu z podejścia do niej. No i musi tam być kogo zabrać. - powiedział Falcon 1 podsumowując swoje potrzeby jakie miał do wydania rozkazu o ewakuacji z którejkolwiek z grup i z którejkolwiek LZ.

- Johan. W tej chwili tylko ty jesteś gotowy do wyjścia z naszej trójki. Zbieraj się. - powiedział Karl któremu plan przedstawiony przez Brown 0 i Johana chyba przypadł do gustu.

- A Maya? - zapytał marine patrząc pytająco na strzelca wyborowego który miał już dość mało zdrowy wygląd.

- Zbieraj się. Ja z nią posiedzę. Do zaliczenia jej zadania wystarczy jeden z nas. Doktorze długo jeszcze pan potrzebuje czasu? - zapytał Raptor patrząc pytająco na Kozlova dalej skupionym na swoim zabiegu. Johan też posłał mu pytające spojrzenie.

- Zaraz skończę. Myślę, że znacznie udało mi się zwiększyć szanse. - odpowiedział obojętnie medyk choć z nutką satysfakcji jakby się udało coś niekoniecznie prostego.

- A co z wam? Co z… grupą Black? Z Zoe, Chelsey i Hektorem? Co z Jacobem? - Brown 0 sypała pytaniami ciągle ściskając rękę wygolonego żołnierza, ale patrzyła na policjanta. Ile jeszcze wytrzyma zanim bestia rozerwie go od środka? Chciała zapytać czy bardzo boli, ale takie pytanie było cholernie nie na miejscu. - Dziękujemy doktorze, gdyby nie pan nigdy by się nie udało - pokiwała głową Kozlovowi - Proszę od nas podziękować raz jeszcze Anatolijowi Morvinoviczowi.

- Pójdą z Johanem. Jeśli doktor już kończy to ty też. Zbierzemy kogo się da. Może uda się odfajkować twoje zadanie. A jak dobrze pójdzie może Sven da radę was zabrać na Checkpoint. Latadełkiem to moment. - powiedział Hollyard przejmując od Mahlera opiekę nad wolną dłonią Vinogradovej. Johan popatrzył chwile na niego, na Mayę, na otaczający ich parawan i w końcu pokiwał głową.

- Dobra. To ja się zbieram. - powiedział i nagle nachylił się nad Mayą i pocałował ją mocno w usta. Potem jeszcze uśmiechnął się do niej spojrzał na Karla a ten choć wyglądał na zmęczonego i chorego zdobył się jednak na dowcip.

- Nawet nie myśl by się ze mną tak żegnać. - burknął z udawaną cierpkością. Johan roześmiał się i trzepnął go po przyjacielsku w ramię po czym zniknął za parawanami pewnie by naszykować siebie i swój sprzęt do drogi. - Asbiel słyszysz mnie? Tu Hollyard. Zmiana planów. Wracaj do ambulatorium tak prędko jak zdołasz. Może uda nam się zamówić transport do Checkpointów. - Karl odezwał się do Black 8 przez komunikator biorąc na siebie koordynację działań osób przebywających w różnym stanie i adresach bunkra.

- Ten mi kazał. - Kozlov burknął chyba przyjmując w swój niechętny i burkliwy sposób podziękowania od pacjentki i wskazał na stojącego obok niej Raptora. Policjant zaś nadal chyba budził jego niechęć lub idealnie ucieleśniał w sobie cały chaos tych niechcianej przez klubowego doktora sytuacji i gości. - Skończyłem. Jeszcze tylko posprzątam. I usunę znieczulenie. - poinformował swoją pacjentkę i wyglądało, że jakby naprawdę odkładał kolejne przybory i narzędzia szykując jakiś stimpakopodobny preparat.

- Doktorze… czy to znaczy że teraz… będę w ciąży? - spytała i zaraz poczuła ukłucie, a po nim zimno rozchodzące się żyłami od ramienia do reszty ciała. Niewładne nogi mrowiły jakby żyłami spacerowało stado mrówek. Po chwili mogła poruszyć nimi na tyle żeby zgiąć palce stóp.

- No cóż. 100% pewności nigdy nie ma w takich wypadkach. Ale szanse na to są bardzo duże. - powiedział doktor Kozlov zdejmując te swoje dziwne gogle i rękawiczki najwyraźniej definitywnie kończąc zabieg. - Możesz sama sprawdzać swój stan standardowym testem ciążowym. Jeśli w ciągu miesiąca nie wykaże zmian wówczas raczej nie jesteś w ciąży. Choć blokery masz już usunięte więc od tej pory sprawa powinna wrócić do normy. Twoje narządy rodne wyglądają zdrowo więc powinnaś być zdolna do tego typu praktyk jak każda, młoda, zdrowa kobieta w twoim wieku. Choć z powodu długotrwałego zastosowania blokerów antykoncepcyjnych rytm owulacyjny może przez następne kilka tygodni i miesięcy nieźle szaleć. Ale tendencja powinna dążyć do powrotu do oryginalnego twojego rytmu. No chyba, że masz jakieś schorzenia które po tak krótkim i pobieżnym badaniu nie da się wykryć. - lekarz składając swoje zabawki mówił monotonnym tonem jakby Brown 0 była nie wiadomo którą pacjentką której mówi coś podobnego. Popatrzył chwilę na jeszcze trochę rozchwianą sylwetkę pacjentki. - Po znieczuleniu możesz chwile odczuwać mrowienie, szczypanie czy drętwienie w dolnych partiach ciała. Ale powinno przejść najpóźniej w ciągu kilku minut. Wstań i spróbuj się poruszać wtedy gdy będziesz się czuć na siłach. - powiedział widząc jak kobieta na próbę porusza palcami stóp. - No ale teraz ja chciałbym wiedzieć co dalej. Czekacie na tamtego? Czy co? - zapytał Kozlov wymownie spoglądając na nie zdrowo wyglądającego Raptora a wskazując kciukiem w stronę parawanów w kierunku gdzie Green 4 operował Patino.

Maya powoli i ostrożnie usiadła na fotelu, potem spuściła nogi na ziemię i spróbowała wstać. Miękkie kolana ledwo ją trzymały, ale pion dała rade osiągnąć. Gorzej gdy próbowała zrobić krok do przodu. Wtedy zachwiała się i gdyby nie Mahler upadłaby na ziemię jak długa. Nogi bolały i mrowiły, odrętwiałe po znieczuleniu. Czuła jakby miała do kostek przytwierdzone nieswoje stopy.
- Muszę się rozchodzić, będzie dobrze - powiedziała do otaczających ją mężczyzn, ciągnąc marine za rękaw. - Dajcie mi proszę chwilę, zaraz się… zaraz będziemy mogli iść - spojrzała w górę i uśmiechnęła się do Johana trochę speszona, a trochę rozbawiona - Skoro teraz już nic nie stoi na przeszkodzie, w wolnej chwili… możemy się upewnić, że zabieg będzie skuteczny… jeśli chcesz - ścisnęła go mocniej i odwróciła głowę do lekarza - Zbieramy się. Jeśli Elenio do tego czasu nie odzyska sprawności… zostanie z Karlem i Jacobem. Albo go zaniesiemy. Skoro mamy transport, możemy pozwolić sobie na poczekanie i… nie chcę nikogo zostawiać - tu spojrzała na Karla - Jeżeli wasze wejście na pokład zaliczy zadanie, zostaje grupa Black. Statkiem szybciej tam dolecimy… powinno się udać. Będzie dobrze - powtórzyła.

- No to fajnie. Ale ja się pytam czy ja mam go kroić teraz od ręki czy czekacie na tamtego aż skończy swoje. - westchnął starszy mężczyzna w białym uniformie wskazując jako osobę do krojenia na Karla a potem kciukiem znów na salę operacyjną. Chwilę wpatrywał się w obraz operacji przebiegających po drugiej stronie szyby sali operacyjnej. - Też niedługo skończą. Parę minut. - powiedział po chwili gdy pewnie oszacował to co widzi. Dla Vinogradovej podobnie pewnie jak i dla reszty nie obeznanych ze sztuką chirurgii wyglądało, że operacja jeszcze się nie skończyła i tyle.

Johan zaś wyszczerzył się tak rubasznie i łobuzersko na pomysł repety recepty, że aż Karl się uśmiechnął rozbawiony tak kosmatą i jakże przyjemną wizją kuracji.
- Spróbuj się przejść. Jeśli mamy transport to lepiej nie zwlekać póki go mamy. Ruszajmy kim się da. Ja i Elenio zostaniemy. Do wykonania twojego zadania wystarczy sam Johan jeśli znajdzie się na pokładzie Falcon 1. Falcon 1 czym właściwie dysponujemy? - Hollyard odezwał się do Vinogradovej ale na końcu spytał się kumpla krążącego gdzieś w powietrzu. Przez chwilę wszyscy przy łóżkofotelu Brown 0 wsłuchiwali się w rozmowę tych dwóch. Obraz co nieco się wyklarował. Gdzieś tam w powietrzu były dwa transportowce z drużynami szturmowców choć raczej nastawionymi na zabezpieczenie samych LZ to chyba ani Sven ani Karl nie wyłączali możliwości ich głębszego użycia choć nie było to ich priorytetem. Do tego przy transportowcach krążyły dwie maszyny szturmowe o sile ognia latających czołgów. Te dwie maszyny były w stanie samodzielnie przydusić i oczyścić ładną połać terenu choć i Hollyard i Hassel ostrożnie szafowali tą siłą ognia im mniej klarowna była sytuacja na ziemi a Parchy i mundurowi byliby bliżej strefy rażenia. Okazało się, że ci w powietrzu obawiają się automatycznych wieżyczek Guardiana wokół Blackpoint a od dwójki ocalałych Parchów przebywających na terenie Seres nie było potwierdzenia, że podejście do LZ jest czyste. Same LZ też nie było jeszcze wyznaczone. W efekcie Falcon 1 nie był pewny która z grup upora się prędzej ze swoim zadaniem a więc którą da się ewakuować prędzej. Przedostanie się przez nieznany obecnie teren podziemi i pięter klubu rozrywkowego “gospodina” wydawało się równie niejasne i niepewne jak oczyszczenie automatycznych wieżyczek i podejścia przy laboratoriach Seres.

- Lepiej poskładaj nas. Oberwaliśmy, tam na korytarzu. Jak się trzymasz Młoda? - od strony drzwi wejściowych rozległo się szczekanie syntezatora mowy. W progu stała Ósemka, blada i wyraźnie czymś podkurwiona. Mrużyła oczy i zgrzytała zębami, a lektor wylewał w eter kolejne syntetyczne dźwięki podobne ludzkiej mowie - Dwójkę i Siódemkę też by się przydało. Zanim ruszymy. Nic wymagającego trudu, wystarczy strzał w udo albo trzy - westchnęła ciężko, przechodząc przez pomieszczenie do stojących po drugiej stronie szafek. Stęknęła zrzucając z ramion pompki i bandolety z loftkami. Dopiero wtedy rozejrzała się po sali, usilnie unikając patrzenia tam, gdzie operowany Meks. Skupiła się za to na pozostałej gromadce.
- Wyglądasz jak gówno - rzuciła z klawiatury, podchodząc do gliniarza. Wysiliła się przy tym na zmęczony uśmiech, który szybko przeszedł w kwaśny odcień - Byłam w zbrojowni. Chujnia. Same lekkie gówno. Pmy, pompki, trochę ammo. Żadnych granatów, ani pestek do karabinu. Wzięłam co się nawinęło - machnęła brodą na kupkę sprzętu na sterylnie czystym blacie - A co u was? Musimy się zbierać. Szybko. Kurwa. W podskokach. Długo mu to zajmie? - przy ostatnim pytaniu wskazała kciukiem na Zielonego.

- Jest w porządku, zabieg się udał - Brown 0 uśmiechnęła się szeroko, wciąż chwiejnie łapiąc równowagę wczepiona w Mahlera - Rozmawialiśmy ze Svenem. Lecą tutaj, będą niedługo. Musimy się zbierać i iść na dach. Przygotować do transportu. Może system zaliczy mi CH gdy Johan wejdzie na pokład… potem punkt Black. Karl, Elenio i Jacob zostaną tutaj, my się zbieramy. Właśnie… mieliśmy iść, tylko znieczulenie zejdzie - wzdrygnęła się, zezując na plączące się nogi.

Przez twarz saper przeszedł skurcz, obróciła się do Hollyarda, przekrzywiając przy tym głowę w bok, a jej ręka sama powędrowała do holoklawiatury.
- Sven. Twój kumpel. To ten transport? - wystukała z ostrożną miną - Słyszałam cię. Nie mogłam odpisać. Zajęte ręce - wzruszyła lewym barkiem i kontynuowała - Co z Patino, bo widzę że Mahler całkiem żwawo popierdala. - wyszczerzyła się, lecz jego ironia nie sięgała oczu. Te pozostały czujne i skupione.

- Też jesteś urocza jak zazwyczaj. - uśmiechnął się Karl i nawet mimo, że wyglądał jakby miał gorączkę to uśmiech nadal dało się uznać za przyjemny i sympatyczny. Z radośniejszymi oczami pewnie mógłby należeć do szczęśliwego człowieka. A tak wyglądał na człowieka cieszącego się tą krótką chwilą. Doktor chyba nie do końca był pewny jak traktować słowa Black 8 bo spojrzał na nią niepewnie. Za to pewnie już dossałby się do wciąż stojącej na szafce butelki gdyby jakoś dziwnie akurat tam Raptor nie uznał za stosowne się oprzeć i jakoś dziwnie zasłonił sobą swobodny dostęp do szkła. - To dobry pomysł panie doktorze. - Hollyard nadal się uśmiechał chociaż w połączeniu z uniesionymi w górę brwiami wywoływało to jakoś wyraźnie wyczekujący wyraz twarzy.
- I ten transport to Falcon 1. Ale dowodzi nim Sven. Ten z którym wcześniej rozmawiałaś. - policjant pokiwał głową składając ramiona na piersi. W tym czasie stary i siwowłosy doktor o dopasowanej do włosów siwej szczecinie zarostu otworzył szafkę i wziął paczkę stimpaków. Nie śpiesząc się wrócił z powrotem w stronę i mundurowych i Parchów. - Zabieg Elenio powinien zaraz się skończyć. Jeszcze z kilka minut. Tak doktorze? - też na chwilę przypatrywał się operującemu w sali operacyjnej doktorowi w pancerzu i z Obrożą na szyi. Patini leżał na stole pod głęboką narkozą z maską na twarzy i stanie kompletnej nieświadomości. Stary doktor też na chwilę spojrzał na szybę i pokiwał twierdząco głową. Wziął pierwszy autozastrzyk z leczącymi stymulantami i wstrzyknął pierwszą porcję w nadstawiony nadgarstek policjanta.

- Nie bój się nic mu nie będzie. Tych tępaków w trepach nic nie bierze. - Johan pomógł podejść do Karla i doktora May ale odezwał się wesoło do Asbiel. Sam miał swój pancerz dość poplamiony, brudny i powgniatany a sporo ładownic świeciło mu brakami ale mimo to wydawał się wesół i gotów do działania. Pogodne też wrażenie zdawali się sprawiać para Latynosów w Obrożach. Pobyt w jacuzzi wydawał się ich satysfakcjonować w pełni. Wraz z Chelsey przyszła też i Amanda ale nie kwapiła się by zabrać głos i chyba starczało jej bycie w pobliżu Latynoski. Przy drzwiach izolatki nadal siedzieli ci dwaj gliniarz ale coś nie śpieszyli się do wszczynania rozmowy z gośćmi i gospodarzami.

Jak niewiele wystarczyło do szczęścia, przynajmniej w tej chwili i tym miejscu. Wąska, obła strzykawka wypełniona chemią pobudzającą ciało, niwelującą szarpiący ból naderwanych mięśni i poszarpanych tkanek. Zmiażdżonych szczękami bestii, obitych od upadku z dużej wysokości. Stłuczonych kawałkami pogiętej blachy oraz gruzu. Jedno ukłucie podobne do ugryzienia komara, a napięte nerwy wreszcie odpuściły. Z ust Nash wydarł się ochrypły, pełen ulgi jęk, gdy prochy rozpoczęły proces gojenia. Przymknęła oczy, opierając się o szafkę i dała magii działać. Po pierwszym zastrzyku nastąpił drugi, potem jeszcze jeden. Ona zaś trwała w bezruchu, zastygła niczym złapany w pułapkę żywicy robak - niemrawy, powoli żegnający się z tym, co znał do tej pory. Ból, niby stały element ostatnich godzin, wreszcie ustąpił. Niby nic wielkiego, dawało jednak oprócz fizycznej poprawy, także tę psychiczną, zupełnie jakby wraz z decymetrami przeźroczystej cieczy stary konował wstrzyknął Parchowi coś jeszcze - nadzieję.

Pozwoliła sobie na minutę zastoju, a gdy kitel poszedł w cholerę zająć się pozostałymi, podniosła rękę i odpaliła holoklawiaturę.
- Nie podoba mi się to - głosowi z Obroży towarzyszył niski pomruk niezadowolenia. Jedno zło oko uchyliło się, celując prosto w glinę - Rozdzielenie. Miałam wyciągnąć was wszystkich. Taki był plan. Teraz - skrzywiła się, robiąc przerwę na wyłamanie palców i przyznała - Nienawidzę przerywać roboty. Zostaniecie z Zielonym, nie wiemy jak pójdzie w Blackpoint. Jeżeli stracimy kontakt. Zostańcie tu. Do ewakuacji, a on - wzrok uciekł jej do Patino, rudy łeb pokręcił się na boki - Niech zachowa to pierdolone mydło. Przyda się.

- Będzie dobrze - Vinogradova powtórzyła po raz kolejny chcąc przekonać nie tylko siebie, ale i otoczenie. Oparła się więcej na marine, by zaraz stanąć chwiejnie, jednak już bez pomocy o własnych siłach - Znajdziemy się, złapiemy jakoś. Przecież to niedaleko, po nawale powinien być spokój… przynajmniej przez trochę. Chłopakom nic nie będzie, mają Jacoba. Spotkamy się w drodze do kolejnego punktu. Chłopaki są dorośli, poradzą sobie - posłała Zoe pokrzepiający uśmiech.

Ósemka zgrzytnęła zębami i warknęła pod nosem coś, co nie brzmiało zbyt przyjemnie. Nie patrząc na to gdzie się znajduje splunęła na podłogę i kiwnięciem głowy pokazała izolatkę.
- Jak maja tu zostać trzeba spacyfikować tego oszołoma. - lektor wyraził beznamiętnie myśli saper - Też ma syfa, a jak ten syf urośnie to wyjdzie. Przez klatę i bebechy. Na nią nie będziemy tracić czasu, lepiej usunąć. Mniej zachodu.

- Ona ma syfa? - Karl który przez chwilę wyglądał na zamyślonego jak tak gładził kaburę swojego ciężkiego rewolweru popatrzył na izolatkę. Przygryzł wargę. - Roy, możesz sprawdzić tamtą Olsen? Chłopcy ci pomogą. - Raptor zauważył od nowa naukowca z Seres który zdołał usiąść przy jakimś biurku jak zwykł czując się chyba niepewnie przy takiej ilości uzbrojonych osób i broni. Spojrzał za Hollyardem na swój przerobiony skaner, potem na parę stróżujących przy izolatce policjantów i tak samo jak oni pokiwał głową. Potem wstał i we trójkę zaczęli operację otwierania izolatki i przygotowywania aresztantki do badania. W tym czasie doktor zaczął wstrzykiwać lecznicze stymulanty kolejnym osobom.

- Na górze powinien być spokój. - Powiedział Johan który objął Mayę w pasie przyciągając ją do siebie. - Pół godziny nawały. To tam będzie mgła i może pożary dobre następne pół godziny. Coś większego powinno rozjebać. Znaczy mniejsze też ale no jak mniejsze to większe szanse, że przetrwało w jakiejś dziurze. No ale im szybciej i bardziej na świeżo się wyjdzie tym większe szanse że to co przetrwało jeszcze będzie oszołomione. - pokiwał swoją wygoloną głową mówiąc ze swobodą i pewnością jak na świetnie znany sobie temat.

- A ten tam. - policjant spojrzał na operującego przy Elenio lekarzu. Na twarzy wypełzł mu wyraz zastanowienia z domieszką niechęci albo podejrzliwości. Znikł jednak otarty rękawem munduru. - Nie wiem. Ale jakoś ciarki mnie przechodzą. Gliniarski instynkt. Nawet jakby tego nie miał. - powiedział w końcu wskazując palcem na swoja szyję gdzie Parchy nosiły swoje Obroże.

- I nie przejmuj się Asbiel. Wyciągnęłaś całą naszą trójkę. Nic nam nie wisisz. Jakby nie ty i Maya już by było po nas. - marine na moment zwolnił obręcz opiekuńczego uchwytu by po przyjacielski trzepnąć stojącą obok Black 8 w ramię. Gliniarz też pokiwał głową zgadzając się z kumplem.
- Ale sprawa nie jest taka prosta z tym przylotem Svena. Pogadałem z nim trochę. - powiedział ocierając znowu pot z czoła. Johan spojrzał na niego zdziwionym wzrokiem. - Dla nas trzech lepiej dostać się do naszych pozycji na własną rękę. - powiedział po chwili namysłu a brwi marine powędrowały do góry jeszcze bardziej w zdziwieniu. - A na Svena i Sarę został wydany czerwony rozkaz aresztowania. Sara też tam leci. - powiedział gliniarz a marine spojrzał w zaskoczeniu na najbliżej stojące osoby jakby sprawdzał czy usłyszeli to samo.

- Sara i Sven mają czerwony nakaz? Skąd to wiesz? Sven się nabija? - marine spojrzał na policjanta jakby szukał w jego wyrazie twarzy jakichś oznak żartu. Gliniarz jednak sięgnął do kieszeni a z niej holo. Chwilę w nim grzebał i bez słowa podał holo kumplowi. Ten przeczytał a brwi nadal nie chciały powędrować mu na dół. Powiększył jednak tekst by inni też mogli go przeczytać.

“Czerwony nakaz na mnie i Sarę. Dogadałem się z chłopakami i spróbujemy wypaść. Ale jest bardzo nerwowo. Sara mówi, że cię kocha.”

Nash skrzywiła się, powstrzymując cisnący się na usta komentarz. Nadal sądziła, że nie powinni się rozdzielać, nieważne co trepy sobie tam pod tymi zwichrowanymi kopułami ubzdurały. Gryzło ją to, uwierało. Może im wydawało się w porządku, jej jednak nadal wyglądało na niedoprowadzenie sprawy do końca. Ucięcie w połowie i rezygnację. Skrzywiła się jeszcze mocniej, gdy pojawiła się reszta rewelacji. Pakując granaty w przywieszki, mamrotała skrzekliwie do siebie, sycząc co parę kanciastych zdań. Sara. Ta głupia, zaślepiona w Hollyarda laska z holo. Leciała tu, z uszkodzoną nogą… oby do kurwy nędzy przed wylotem zrobiła choć tę jedna pożyteczna rzecz i postawiła się do pionu, bo zamiast wsparcia zyskają kalekę do ochrony i transportu, jakby nie mieli wystarczająco wielu zmartwień.
- Dużo ryzykują - stuknęła w klawisze luźne spostrzeżenie, choć co innego siedziało jej na sercu. Po cholerę pchali się za linię frontu ryzykując zatrzymanie, rozstrzelanie i ogólnie pojęty Sajgon? Dla kogo? Dla kumpla i faceta? Co za bezsens…
Bezsens… albo normalność - element umykający Ósemce mimo usilnych prób zrozumienia całokształtu sytuacji. Co zrobiłaby na miejscu tej całej “Honey”? Chyba olała sprawę. Prawdopodobnie. Tak, z pewnością.
Zamerdała łapą po kieszeni i wyciągnęła pogiętą paczkę z ostatnim szlugiem, a odpalając go zerknęła na stół i operowanego wciąż kaktusa. Jego też olała kiedy gnida wciągnęła go do szybu windy. Popierdoliło się i to ostro.
- Pilnuj go - szczeknęła lektorem stając przed gliniarzem i gapiąc się na niego spode łba. Przy “go” pokazała oczami na Patino. Zaraz uciekła zmieszanym wzrokiem gdzieś w bok - Ja popilnuję Sary. Załatwcie to szybko. I widzimy się. Wkrótce. W komplecie - opuściła rękę, by po paru chwilach wahania, wyciągnąć ja w kierunku rozmówcy.

- Sara tu leci? Twoja Sara? - Brown 0 w tym czasie ładowała naboje do strzelby, a samą broń trzymała przerzuconą przez ramię. Może i nie była zdolna jej użyć, ale mogła nieść, przynajmniej do tego sie przyda. Zmusiła sie do uśmiechu, spoglądając na Karla przez stół - Wreszcie ja poznam, wydaje się bardzo miłą kobietą. Gdzie się spotkamy ponownie?

- To najcudowniejsza kobieta na świecie. - uśmiechnął się łagodnie Karl przyjmując wyciągniętą w jego stronę dłoń Black 8 i zaproponowany deal. Chyba nie widział jak zza jego pleców marine ze złośliwym uśmieszkiem wykonał dłońmi obrys jak od butelki coli. - Na pewno też się ucieszy jak będzie mogła was poznać. - dodał policjant i kaszlnął krótko. A po chwili znowu. Potem chrząknął mrużąc nieco na dłużej oczy. Wreszcie wyprostował się wracając do pionu. W tym czasie starszy i młodszy funkcjonariusz Policji wynieśli z izolatki wciąż nieprzytomną aresztantkę. Roy ustawił się przy skanerze zaczynając swoją pracę. - Ja będę w najbliższym czasie tutaj. Niedługo powinienem się zamienić z Elenio. - wskazał na wciąż operowanego Latynosa w sali operacyjnej. - Będziemy utrzymywali łączność. Jakby co Johan się tu orientuje już całkiem nieźle. - wskazał na marine szykującego się do drogi. Miał nad czym myśleć bo amunicji do karabinu zostało mu nie tak zbyt dużo. Więc tym bardziej kusiły go strzelby i automaty na krótkie dystanse i lekkie cele równie skuteczne jak karabiny a o większej pojemności magazynków. Pokiwał jednak twierdząco głową na znak, że gliniarz dobrze mówi.

Maya w tym czasie przykuśtykała do niego i po drobnej utracie równowagi wpadła na cel, obejmując go na pożegnanie. W gardle urosła jej drapiąca kula, ale uśmiechała się, bo pokazywanie strachu i stresu nic przecież nie zmieni.
- Dbaj o nich i o sobie - szepnęła, klepiąc policjanta po ramieniu - I nawet nie myśl robić jakiego głupiego numeru. Widzimy się niedługo - puściła go i poprawiła ładownice - Zanim wyjdziemy poproszę którego z pracowników pana Morvinovicza o krótkofalówkę. Wypada się pożegnać i podziękować za gościnę której był nam tak miły udzielić.

Nash stała z boku, opierając plecy o ścianę i skrzypiała głucho, popalając fajka dla zabicia czasu. Była już gotowa, lecz wciąż tkwiła w miejscu, dzieląc uwagę między gotującą się do drogi gromadkę, a nieprzytomnego kaktusa, podpiętego pod respiratory i inne gówna. Kończył się im czas powinni się zbierać i to szybko. Ona powinna iść, sprawdzić czy na pewno zabrali to co mogło się przydać, skrzeczeć reszcie nad karkiem aby zagęszczali ruchy. Powinna zrobić wiele rzeczy, jednak przekroczenie progu zanim cholerny meks nie otworzy oczy było tak cholernie ciężkie. Korzystała więc z idealnej wymówki, zwalając winę na otoczenie. Tak... to była dobra wymówka.