Wiaderny stał z tyłu pod ścianą, za plecami wszystkich. Gdy oglądał nagranie oczy powoli mu się rozchylały coraz bardziej, a na ustach pojawiał się coraz szerszy uśmiech. Toż to było, kurwa, genialne! U kacapów już tak źle, że piorą się sami ze sobą. Ciekawe czy mógłby dostać kopię tego nagrania? I może są gdzieś jeszcze inne tego rodzaju filmiki?

Informacja o litewskim skurwysyństwie wywołała u niego nieco inne uczucia, ale co mógł zrobić? Żeby chociaż zestrzelili któregoś z tych boćwinowych pilocików, można by się postarać by trafił w jego ręce. A tak? Przecież nie przeprowadzi inwazji na Litwę, nawet gdyby Kamyszel użyczyłby mu "Boruty". Co to, kurwa, "Wodzu, prowadź na Kowno"? Królewieckich też przecież nie aresztuje. Niech się tym zajmuje kontrwywiad, do cholery, od czegoś przecież jest.

Trzecia sensacja była...

- Pierdoleni partyzanci, w dupę ich kopana i jebana mać - wymsknęło mu się niezbyt głośno, ale słyszalnie dla wszystkich w pomieszczeniu. - Jebane świrusy - dodał, skoro już zwrócił uwagę innych.

Po krótkiej przemowie staruszka, spojrzał na niego trochę z politowaniem, a trochę z... No, lubił dziadka, szanował go za mocny łeb i szerokie gardło, pomyślunek też miał niekiepski. Ale spodziewał się, że Wiadernemu, po wizycie w Gdańsku, zostało w kieszeni coś poza miedziakami?

- Wyluzuj, dziadek. Zresztą nie mam pojęcia o czym ty w ogóle gadasz - przemówił sierżant. - Wielkolud ma rację. Trzeba to wszystko rozpieprzyć w drobny mak i spokój. W jednym tylko się myli. Pierdolę mieszkanie w jakiejś dziczy. Już wolę wrócić do więźnia.

Wiaderny szedł powoli po ulicy pełnej gruzów. Delektował się papierosem, zdobycznym papierosem. Znalazł paczkę w kieszeni martwego oficerka w sztabie. Żal, że był to już ostatni szlug z tej paczki... Doszedł do bramy prowadzącej na podwórko, na którym ulokowała się jego grupa. Przeszedł krótkim tunelem i wkrótce jego oczom ukazały się zamaskowane pojazdy bojowe i radośni żołnierze, zadowoleni z faktu, że mogą trochę odpocząć.

A właściwie nie mogli, bo czas odpoczynku właśnie się skończył. Wiaderny wyrzucił niedopałek, zdjął hełm i idąc przez podwórko krzyknął:

- Dobrzański, Grabiński, Kamyszel, Rogalski, Wierski, Drabik, do mnie!

Podszedł do stojącego w kącie Abramsa. Hełm położył na jego błotniku i czekał na wezwanych podoficerów...

* * * * *

Cudownie podziwiało się dzieło Beboka, który wszystkim co tylko miał walił w kwadrat między Teatralną, Dąbka, Karową i Robotniczą. W ciemności nie dało się rozeznać jakie poczynił zniszczenia, ale eksplozje, błyski białego i czerwonego światła, potworny huk i trzęsąca się ziemia kazały przypuszczać, że niewiele zostało tam przeciwników, przynajmniej na powierzchni ziemi. Żołnierze śmiali się, niektórzy wiwatowali widząc to widowisko. Może dlatego potem stało się to, co się stało?

Początkowo nie natrafili na żaden opór. Inne grupy nie miały takiego szczęścia, do ich uszu dochodziły odgłosy strzałów, z rzadka eksplozji. Posuwali się wzdłuż pustej ulicy, gdy nagle spomiędzy domów po lewej wyłonił się silny oddział ruskich. Nim ktokolwiek zdał sobie sprawę z ich obecności, rąbnęli potężną salwą ze wszystkich luf, a mieli czym rąbać. Mieli jeden wóz bojowy piechoty, jeden transporter opancerzony i do tego działo samobieżne. Jakby tego było mało ich piechota miała RPG i parę innych wyrzutni.

Na szczęście słabo było u nich z koordynacją. Większość za cel wybrała jadącego na lewym skrzydle Bradleya plutonowego Maćkowiaka. Koła na lewej burcie wręcz rozsypały się na proszek, gąsienica zsunęła się na ziemię, a sam pojazd stanął momentalnie w miejscu. Oberwała też drużyna sierżanta Drabika. Dwóch chłopaków padło bez ducha na ziemię, trzeci leżał na niej drąc się wniebogłosy i trzymając krwawiący kikut prawej nogi. Jeden z kolegów zaczął go odciągać pod osłonę Strykera, ale został skoszony serią z kaemu.

Wiaderny pożegnał już załogę trafionego Bradleya, ale gdy pozostałe wozy odpowiedziały wrogowi ogniem, zobaczył, że wieżyczka pojazdu zaczyna się obracać. Nagle huknęło działo, a z rury wyrzutni rakiet wyleciał pocisk, ciągnąc za sobą świetlny ogon. Łupnęło prosto w BTR-20, aż wstrząsnęło okolicą, a najbliżsi ruscy piechociarze popadali rażeni odłamkami. Transporter przetrwał, ale jego wieżyczka została uszkodzona.

Grupa Wiadernego zwróciła front w stronę przeciwnika i zaczęła się odstrzeliwać. W eter popłynął komunikat Rogalskiego, który nakazał Maćkowiakowi opuszczenie uszkodzonego pojazdu i wycofanie się. Ale Maćkowiak albo miał uszkodzone radio, albo zignorował rozkaz, bo po chwili rąbnął drugą salwą, trafiając transporter w prawą burtę i choć pod ostrym kątem, to jednak zdołał uszkodzić trzy z jego kół, unieruchamiając go. Niestety w tym samym momencie w Bradleya walnęło działo kacapów. Pocisk musiał przebić się przez pancerz do środka, bo potężna eksplozja wstrząsnęła wozem, rozrywając go od środka.

Niemal w tej samej chwili eksplodował Bradley Rogalskiego, a choć piechota zdołała już wsiąknąć po salwie ruskich pojazdów, wokół znów padło kilka trupów. W końcu na otwartym terenie wóz pancerny jest jedną z niewielu osłon. Trzech ludzi z drużyny Wierskiego nie podniosło się już nigdy, czterech kolejnych odniosło ciężkie rany.

Niełatwo było się zorientować kto do nich strzela. Dopiero Dobrzański zlokalizował na dachu kina stacjonarną wyrzutnię rakiet.

- Dąb, wal w dach kina! - krzyknął Wiaderny. - Bo nas tu kurwa wystrzelają jak kaczki!

Abrams i Stryker były jednak zajęte pojedynkiem z ruskimi wozami. Na szczęście z pomocą przyszedł im szeregowy Kmita, który z pomocą dwóch kolegów z komanda i części drużyny Drabika zdołał obejść przeciwnika z flanki. Celny strzał z wyrzutni zniszczył samobieżne działo, jednak grupa ta zapłaciła za swój wyczyn wysoką cenę. Granat rozerwał Kmitę i ciężko ranił dwóch piechurów. Reszta wycofała się w pośpiechu, jednak musieli na miejscu zostawić wyrzutnię.

Niedługo potem celny strzał "Boruty" unieszkodliwił trzeci z wozów, a związaniem walką resztek ruskiej piechoty zajęły się drużyny Drabika i Grabińskiego. Dobrze już okopane i wstrzelane szybko złamały opór przeciwnika, co w tym przypadku oznaczało wystrzelanie ich oddziałów, które najwidoczniej nie zamierzały się wycofywać.

W tym czasie wyrzutnia z dachu kina rąbnęła po raz drugi. Na szczęście tym razem nie trafiła żadnego pojazdu. O szczęściu nie mogli jednak mówić piechórzy Wierskiego, którzy przyjęli kolejny cios. Chwilę później narożnikiem dachu, na którym ustawiona była wyrzutnia, wstrząsnęła eksplozja. To Abrams Kamyszela odwrócił swoją wieżę i rąbnął celnie.

Po krwawych bojach grupa Wiadernego dotarła do ściany budynku. Dalej mieli ruszyć tylko komandosi, a Abrams, Stryker i piechota otrzymali zadanie zabezpieczenia terenu.

* * * * *

Drużyny komandosów rozdzieliły się. Wiaderny prowadził swoją po wąskim korytarzu, gdy niespodziewanie drzwi po lewej otworzyły się i wybiegł z nich żołnierz ze snajperką, najwyraźniej przekonany, że wróg tu jeszcze nie dotarł. Trzy kule z pistoletu sierżanta pozbawiły go złudzeń. Strzały musiały jednak zawiadomić jego kolegów, bo po chwili zza załomu korytarza wybiegła grupa ruskich.

Komandosi byli szybsi. Skosili trójkę biegnącą na czele, reszta zdołała się wycofać za róg, zza którego zaczęła się odstrzeliwać. Komandosi pokryli się za otworzonymi drzwiami, przewróconymi ławkami czy czymkolwiek co mogło służyć jako osłona. Nagle między nich padł granat. Niezwykłym refleksem wykazał się kapral Kwaśniak, który złapał cytrynkę i odrzucił w kierunku przeciwnika. W tym samym momencie dostał jednak postrzał w nogę. Molęda zaciągnął go za drzwi, za którymi się ukrywał.

Sam granat zaś eksplodował tuż przed zakrętem korytarza. Nie mógł wyrządzić swołoczy większych szkód, ale biorąc pod uwagę, że ostrzał na chwilę ustał, Wiaderny doszedł do wniosku, że mógł ich chociaż ogłuszyć. Zaryzykował. Poderwał się i ruszył pędem przed siebie, reszta poszła za nim. W biegu sam wyciągnął granat, odczekał trzy sekundy od wyszarpnięcia zawleczki i rzucił. Granat odbił się od przeciwległej ściany i potoczył pod nogi ruskich. Sierżant przypadł do ściany po swojej prawej tuż przed eksplozją. Potem zerwał się do dalszego biegu. Wbiegł za róg i rąbnął krótką serią, ale nie miał już po kim. Znalazł tam dwa poszarpane ciała i dwóch rannych. Jeden starał się dosięgnąć swojego kaema, ale seria któregoś z komandosów go powstrzymała. Wiaderny osobiście dobił drugiego rannego.

I wtedy w eterze usłyszał głos Dobrzańskiego:

- Kurwa, czerwony mag! Walić w niego!

Odgłosy strzałów, jakieś krzyki, jeden chaos. Sierżant sprawdził szybko, w której części znajduje się druga drużyna, po czym rozkazał swojej ruszać w tym kierunku. Zostawił tylko Kwaśniaka i Molędę, który miał się zaopiekować rannym.

Biegli kolejnymi korytarzami, niemal na ślepo, bo nie znali planów budynku, a w uszach dźwięczały im tylko odgłosy trwającej walki:

- Co to jest? Nie można go trafić!

- Mrowicki, wal w tego drona po prawej!

- Jest! Zdjąłem tego przy drzwiach!

- Aaaaa!

- Ja pierdolę! Rozerwał Kacprzaka na pół!

Huk eksplozji.

- Kurwa, nic mu nie jest! Dron rozerwany, a ten skur...

- Jezu! Tońko stracił głowę! Spierdalajmy stąd!

- Uspokój się, kurwa! - to był głos Dobrzańskiego. - Brajer, Czerwonka, Kula, obejdźcie go z prawej. Mrowicki, Pluta idziecie ze mną z lewej. Siara spróbuj pozbyć się ostatniego drona.

- Siara nie żyje, sierżancie. Dostał odłamkiem, gdy drugi dron eksplodował.

- To bierz kurwa jego wyrzutnię i wal!

Odgłos wzmożonego ognia broni maszynowej, a potem kolejne eksplozja.

- Granaty, kurwa! - znów Dobrzański.

Kolejne eksplozje zmieszane z krzykami ludzi.

- Kurwa, rozjebał sierżanta na kawałki! Kto to, kurwa, jest?!

Dalej coraz słabsza wymiana ognia i chaotyczne okrzyki, z których niewiele można było zrozumieć. A potem zaległa cisza. Przerażająca cisza...

Dobiegli do sali, w której powinna znajdować się drużyna Dobrzańskiego. Wiaderny szarpnął za drzwi i wbiegł do środka nie myśląc za bardzo co robi. Wszystko rozegrało się jak na zwolnionym filmie.

Mag stał na środku podwyższenia, tuż przed ekranem, mniej więcej w połowie drogi między jednym i drugim wejściem. Wokół niego leżały dymiące wraki czterech dronów.

W tym samym czasie, gdy Wiaderny wbiegł przez drzwi, z przeciwnej strony wleciał komandos z drużyny Grabińskiego. Edward dopiero potem zdał sobie sprawę jakie miał szczęści, albowiem mag reagując instynktownie zwrócił się w stronę tamtego komandosa, a po chwili tamten był już tylko czerwoną mgiełką opadającą na podłogę. Wiaderny w tym czasie dobył pistoletu i nawet specjalnie nie celując, pociągnął za spust. Ciałem maga lekko wstrząsnęło, gdy dostał w prawą łopatkę. Sierżant strzelił po raz drugi, potem trzeci i czwarty, aż wyczerpał cały magazynek. To samo zrobili niektórzy z jego ludzi i ludzi Grabińskiego. Potem ostrożnie weszli na podwyższenie, sprzedali trupowi jeszcze kilka kulek i dopiero wtedy się uspokoili.

Ale tylko na chwilę, bo wówczas otrzymali trochę czasu by rozejrzeć się po sali...

Techniczni w parku maszynowym działali jak mityczne zespoły Formuły 1, wykręcając coraz to wyśrubowane czasy przezbrajania dronów Beboka. Może pomagało to że wszystkie trzy drony były tego samego typu. Może to że dosłownie zależało od tego życie ich kumpli.

Tak czy siak, kiedy na pole bitwy z gracją wsunął się poduszkowy czołg T-18, wszystkie 3 rotodrony były już w pobliżu pola walki. Skuteczność polowania na czołgi z użyciem dronów sterowanych przez riggera była zadziwiająco dobra - jasne, nie tak prosto było skontrować operujący w 3D, korzystający z miejskich warunków pojazd rozmiaru połowy człowieka. Do tego Bebok był naprawdę kreatywny jeżeli chodziło o kąty natarcia.
T-18 został wyłączony z walki drugim z Sprigganów - HEAT posłany spod wózków sklepowych trafił za nisko, rozwalajac napęd poduszkowaca, ale nie unieszkodliwiając modułowego działa. Dopiero drugi pocisk z pary załatwił sprawę, wyskakując zza winkla na wysokości czwartego piętra i ładując głowicę termobaryczną w łączenie wieżyczki z kadłubem.

Był to mały sukces - o wiele mniejszy niż likwidacja pierwszego i drugiego Czerwonego Maga przez jego towarzyszy - ale to zawsze oznaczało kilku żołnierzy którzy mogli walczyć dalej. Którzy, być może, później nawet wrócą do domu.

Kolejnym celem do którego wezwano Beboka był wyjątkowo wredny Altay prowadzący kontratak. W bardzo niemiłym kierunku - to jest w sąsiadujące z lotniskowcem podwórko. Natarcie szło w nieprzyzwoicie dobrym tempie i istniało niezerowe ryzyko że ostatni z dronów nie zdąży dotrzeć na czas. Piechurzy AW osłaniajacy ciężarówkę w pośpiechu pobrali trzy BGM-71 TOW'y i ruszyli rozstawiać się po łuku wzdłuż przewidywanego toru ataku. To było znacznie więcej niż było potrzeba, ale ryzyko zniszczenia jednostki dowodzenia dronami uzasadniało (przynajmniej w ocenie Beboka który siedział w jej środku) takie marnotrawstwo zasobów.

I wtedy AWACS zawalił na całej linii. Zawalił tak bardzo, że po raz pierwszy w ciągu ataku na Elbląg Bebok rypnął antycznym sterownikiem Predatora w kąt ciężarówki. Sztabowe radary także zawaliły, ale one to nic pożytecznego nie robiły od początku starcia.

Stracili już drugiego Predatora, a z nim możliwość powietrznego przenoszenia ciężkiego uzbrojenia. Bo ktoś nie był łaskaw pilnować perymetru. SU-47 był nowoczesnym myśliwcem, tak, ale nie był niewykrywalny.

MANTISS II sobie nie radził i było tylko kwestią czasu zanim samolot nawróci i rozwali go swoim 30mm smarkiem. Scorpion MANPADS nie miał najmniejszych szans sięgnąć go na takim pułapie, a był ostatnim pociskiem przeciwlotniczym jaki miał.

Saab-Saaker AIM-27 Sparrow Hawk, udostępniony przez dowództwo, mógł być zbawieniem. Problemem było to, że odpalenie go z wyrzutni zaraz pod magazynem, daleko za obecną pozycją myśliwca, dawało wrogowi czas na reakcję. Dużo czasu. Przewóz wyrzutni trwałby tyle, że rusek w kabinie wybebeszył by im w tym czasie dwa tuziny czołgów.

Trzeba było więc improwizować, w sposób niezdrowy do granic rozsądku.
AIM-27 był szczęśliwie na tyle nowoczesny, by był z nim kontakt w locie. Tak właściwie, to można było o nim myśleć jak o dronie. Jednorazowy, wyładowanym materiałem wybuchowym dronie którego SU-47 zestrzeliłby jak tylko by go namierzył. Pocisk miał setki technicznych bajerów by to utrudnić i drugie tyle żeby poradzić sobie z przeciwśrodkami myśliwca. Niemniej, kilkadziesiąt sekund lotu to za dużo czasu i szanse zestrzelenia spadały drastycznie. Chyba że...

Pocisk leciałby z wyłączonym namierzaniem, naprowadzany przez Beboka na podstawie danych z innych źródeł. Problemem były lagi, błędy w obliczeniach - nie było szansy trafić w ten sposób w zwinny myśliwiec. Ale dało się tak podprowadzić pocisk bliżej, tak żeby odpalić wyrafinowane systemy uczenia maszynowego na kilka sekund przed kontaktem. Wtedy nie byłoby ostrzeżenia o namierzaniu na tyle wcześniej.

Gdy przyczajony Sparrow Hawk był już w powietrzu, Scorpion i ... AGM-114 Hellfire mierzony radarem poszły w SU. Ich celem nie było trafić. One miały wywołać alarmy w myśliwcu i zostać strącone przeciwśrodkami, dając wynik 2/2 rozwiązane problemy. MANTISS miał sypać pociskami z lekkim uchyłem, przypadkiem rozsypując wybuchające odłamki tak by ograniczyć widoczność od strony nadlatujacego pocisku. To, że myśliwiec za chwilę zawróci żeby zlikwidować ich pozycje, było więcej niż pewne, ale też mniej więcej pozwalało na oszacowanie rejonu przechwytu.

Ale wszystko to tylko po to, by odwrócić uwagę od nadlatującego z prędkością 4,7 MACHa właściwego pocisku z Bebokiem siedzącym w VR hot-simie za sterami. Krasnolud jak klasyczny kamikaze dosłownie leciał gołą dupą na naddźwiękowej rakiecie.

Na 7,3 sekundy przed przecięciem torów lotu aktywował OS pocisku. Ikona krogulca w kolorach Saab-Saakera pojawiła się przy T-4,9. Konfigurację startową skończył przy T-4,7. Skanery wykryły SU-45 w T-3,2, a w T-2,9 zidentyfikowały poprawnie Sukhoia 47 Fantasy i zapewne wywołały całą feerię kolorowych diodek w kabinie pilota. W T-2,5, pół sekundy wcześniej niż krasnolud by tego sobie życzył, autopilot rakiety rozpoczął korekty toru.
Nagle czas do wybuchu skrócił się do 1,1 sekundy.
Bebok rozpoczął procedurę awaryjnego wylogowywania z VR przy T-0,9s i w chwili kiedy na niebie pojawiła się eksplozja a myśliwiec zniknął z radaru, jego umysł wciąż nie był w ciele.