240.830.M41, godz. 00:30, sekcja Magenta w Trójrożcu

Podejrzliwy adept-kompilator jeszcze przez chwilę przyglądał się bacznie zajmującym pomieszczenie agentom, szczególną atencją darząc dziewczynę z orlim tatuażem oraz przykuwającego uwagę virifera. Jego niepokój zrodzony był zapewne z obaw, że obcy uszkodzą w jakiś sposób cennych logosów albo przysporzą Harasimowi innych kłopotów, poczucie obowiązku wobec mistrza Solona jednak zwyciężyło.

- Niechaj łaski Boga-Imperatora obficie spłyną na wasze umysły i ciała - powiedział mężczyzna kreśląc palcami znak Orła, po czym wycofał się za próg pokoju i zamknął zewnętrzne drzwi.

W środku zapadła nieprzenikniona cisza, zakłócana jedynie cichutkim pomrukiem systemu wentylacji, buczeniem i popiskiwaniem włączonych kogitatorów oraz syknięciami zraszaczy oczy zainstalowanych na głowie niemego strażnika Ariel. Psioniczka rozejrzała się powolnym ruchem po rozjaśnionym zimnym blaskiem sodowych lamp pomieszczeniu, a potem usiadła przy stole dotykając z namaszczeniem czubkami palców starannie wyprasowanego i schludnie złożonego czarnego munduru.

240.830.M41, godz. 00:45, Trójrożec

Droga wiodąca do zbrojowni fortecy okazała się dłuższa niż Lyrdion pierwotnie zakładał, bo mężczyzna uwzględnił w swych szacunkach rozmiary Trójrożca widzianego z pokładu aerodyny, a tymczasem siedziba Officio Planetia sięgała swymi fundamentami głęboko w trzewia Kopca. Do podziemnego arsenału prowadził labirynt korytarzy, promenad, klatek schodowych i szybkobieżnych wind, w którym akolici niezawodnie by się pogubili, gdyby nie obecność serwoczaszek-przewodników oraz nieodłącznej w fortecy eskorty. Adept-kompilator Harasim odprowadził parę agentów do wyjścia z sekcji Magenta, po czym przywołał dwóch ciężko opancerzonych żołnierzy Inkwizycji. Jeden z nich upewnił się, że akolici przypięli do swego wierzchniego odzienia karty z kodem identyfikacyjnym oraz zabrali otrzymane od Harasima formularze rekwizycyjne, po czym cała grupa ruszyła poprzez ciemne korytarze w kierunku zbrojowni.

Lyrdion szybko przekonał się jak ogromne znaczenie miały noszone na prawej piersi karty identyfikacyjne. W rozległych korytarzach przez cały czas latały serwoczaszki strażnicze, wyposażone w rozliczne skanery, implanty optyczne i laserowe karabinki wbudowane w poszerzone nienaturalnie szczęki. Były gwardzista odczuwał mimowolny dreszcz za każdym razem, kiedy jeden z tych obiektów podlatywał do niego omiatając noszoną na piersi plakietkę wiązką czerwonego lasera. Metalus słyszał wielokrotnie powtarzane opowieści o tym, że do produkcji serwoczaszek wykorzystywano naturalne szczątki szczególnie zasłużonych obrońców wiary i że taka pośmiertna utylizacja ludzkich czaszek wiązała się w oczach wielu z ogromnym zaszczytem, ale prywatnie wolał żywić nadzieję, że jego nikt nie zechce w ten sposób po śmierci wyróżnić. Jak mógłby stanąć przed Imperatorem bez głowy? Jak mógłby w tak opłakanym stanie zasiąść u Jego boku?

Przestał myśleć o swym życiu pozagrobowym i skupił wzrok na jednym z żołnierzy Inkwizycji, uderzającym swymi ukrytymi w grubej rękawicy palcami w panel przywołujący windę. Obaj członkowie eskorty byli wyżsi od żołnierza o połowę głowy, a ciężkie karapaksy z narzuconymi na wierzch purpurowymi płaszczami nadawały im nadludzkich kształtów. Twarze skrywali pod czarnymi przyłbicami hełmów, toteż Lyrdion z żadnym nie zdołał nawiązać kontaktu wzrokowego; prawie wcale się też nie odzywali, krocząc z chrzęstem metalowych butów i dzierżąc oburącz wielkie ceremonialne ostrza o pozłacanych rękojeściach, które unosili wyżej w geście salutu na widok mijanych inkwizytorów.

Na korytarzach fortecy nie było dużego ruchu, chociaż akolici regularnie mijali zakapturzone postacie z plakietkami przyczepionymi do płaszczy, przemierzające szybkim krokiem twierdzę w asyście ochrony. Metalus domyślał się, że patrzy na miejscowych agentów, szpiegów i tajnych współpracowników Świętego Oficjum przybywających do Trójrożca na spotkania ze swoimi przełożonymi. Kilkakrotnie agenci natknęli się również na inkwizytorów, doskonale rozpoznawalnych dzięki bogatym strojom, odsłoniętym dumnie twarzom, roztaczanej wokół aurze władzy oraz złotym rozetom wkomponowanym w napierśniki z kunsztownym grawerunkiem przedstawiającym Calixiański Kielich – symbol Ordo Calixis. Tym natychmiast schodzono z drogi, czyniąc szerokie przejście i pokornie pochylając głowy. Żaden z inkwizytorów nawet nie raczył spojrzeć w stronę mijanych akolitów, mając widać na głowach sprawy dużo ważniejsze od tożsamości stojących pod ścianą maluczkich.

Lyrdion spróbował sobie przez chwilę wyobrazić faktyczną władzę tych ludzi, ale zaraz zaprzestał takich dywagacji, bo momentalnie rozbolała go głowa. Stąpający dostojnie mężczyźni i kobiety z Calixiańskimi Kielichami na piersiach skupiali w swych rękach władzę niemalże absolutną, mogąc w ułamku sekundy decydować o życiu lub śmierci setek tysięcy. Już sama świadomość tego, że przeznaczenie splotło ścieżkę życia Metalusa z takimi ludźmi przyprawiała mężczyznę o gęsią skórkę.

Przywołana przez szturmowca winda zatrzymała się na piętrze pośród zgrzytu rozsuwanych drzwi. Akolici wsiedli do niej w milczeniu kreśląc dyskretnie znaki Orła, kiedy klatka zaczęła opadać w dół pośród ogłuszającego łoskotu łańcuchów. Metalus zerknął z ukosa na twarz swego posępnego kompana próbując odgadnąć jego myśli. Małomówny agent w uniformie Arbites - z pewnością autentycznym, a nie przygotowanym przez Ordo - zachowywał się wobec reszty komórki w sposób graniczący z otwartą wrogością i czas miał dopiero pokazać, czy relacje te pozostaną w niezmienionym stanie rzeczy czy też ulegną zmianie - być może również na gorsze.

Winda zatrzymała się z metalicznym piskiem, serwomechanizmy rozsunęły ponownie jej masywne drzwi ukazując oczom zebranych wnętrze inkwizycyjnej zbrojowni.

Metalus otworzył mimowolnie usta, zauroczony widokiem, który przyśpieszył bicie serca doświadczonego liniowego żołnierza.

240.830.M41, godz. 00:46, Trójrożec

Za drzwiami windy znajdował się przestronny jaskrawo oświetlony hol, prowadzący w głąb arsenału. Metalus dostrzegł po jego przeciwnej stronie wielką, równie rzęsiście oświetloną halę, ale nie zwrócił na nią większej uwagi wpatrując się niczym urzeczony w wielkie przeszklone gabloty ustawione po obu stronach holu.

Baterie niewielkich reflektorów rzucały snopy światła na umieszczone w gablotach eksponaty: olbrzymie w opinii gwardzisty boltery o pozłacanych korpusach, pokryte misternymi runicznymi wzorami i błyszczące nieskazitelną czystością; przepiękne miecze o lśniących niebieskawym blaskiem klingach, które nie miały sobie równych pod względem ostrości; pistolety o egzotycznych kształtach, wabiące oko żołnierza swym zabójczym urokiem. Wszystkie egzemplarze zatopione były w blokach idealnie przeźroczystego szkła, dzięki czemu sprawiały wrażenie zawieszonych w powietrzu. U podstawy gablot znajdowały się niewielkie tabliczki - odlane z brązu i dokładnie wypolerowane – informujące o dacie i miejscu wykonania broni, a także personaliach mistrza, spod którego ręki dany eksponat wyszedł.

Lyrdion odetchnął głęboko, na wskroś poruszony tym wspaniałym dla jego oczu widokiem, zerknął ukradkiem na Fenoffa z zadowoleniem stwierdzając, że nawet ponury arbitrator stracił na chwilę idealne panowanie nad wyrazem twarzy i z nabożnym skupieniem wpatrywał się w najbliższy eksponat: energetyczny miecz o zakrzywionym ostrzu i gardzie w kształcie zwiniętego w spiralę węża, wykonany w orbitalnych warsztatach zbrojmistrzowskich na Lathe.

- Na Wszechmocnego... – szepnął Graig.

- Choć to pomniejsze bluźnierstwo, gotów jestem przyjąć, że nawet Bóg-Imperator poczułby przyjemność dzierżąc takie ostrze w swej dłoni – powiedział czyjś twardy męski głos.

W wejściu po przeciwnej stronie holu stał wysoki mężczyzna w prostym ciemnym ubraniu, gładko ogolony, o nagiej czaszce opiętej ciasno metalową obręczą nałożoną na głowę na wysokości czoła.

- Jestem starszy arsenału Karadan – przedstawił się mężczyzna lustrując gości wzrokiem. Dwaj szturmowcy cofnęli się na jego widok, przybrali luźniejsze pozy zajmując miejsca po obu stronach klatki windy.

- To, co widzicie w tych gablotach - starszy arsenału wskazał palcem na wystawione w holu eksponaty - jest zaledwie przedsmakiem tego, co skrywamy w środku. Lecz moi pryncypałowie zawsze powtarzają jedno: pokaż mi, z czym przychodzisz, a ja ci powiem, z czym wyjdziesz. Macie formularze rekwizycyjne?

Agenci sięgnęli pośpiesznie do kieszeni, wyjęli z nich złożone w kostki kartki papieru otrzymane od Harasima.

- Niewiarygodne - Karadan obrócił w palcach formularz Lyrdiona - Formularz klasy Sigma-9. Dawno takiego nie widziałem, są u nas dość rzadkie. Raczcie mi wybaczyć zmieszanie, ale doświadczenie mnie nauczyło, że nad wyraz trudno zaspokoić potrzeby gości przynoszących Sigmę 9.

240.830.M41, godz. 00:47, zbrojownia Trójrożca

Przywołani ruchem ręki Karadana agenci przeszli do rozległej hali o żebrowanym sklepieniu, przypominającej ukryty w sercu fortecy hangar. Od ścian zastawionej wysokimi na dziesięć metrów regałami komnaty odchodziły korytarze do mniejszych pomieszczeń, potężnie opancerzonych i pełniących rolę składów amunicji oraz materiałów wybuchowych. Rozmieszczone w różnych miejscach towarowe windy pozostawały bez przerwy w ruchu, przemieszczając się perforowanymi szybami nad lub pod poziom głównej hali arsenału, przewożąc sprzęt do warsztatów naprawczych, punktów odbioru zamówień lub świątyni Boga w Maszynie, gdzie broń otrzymywała po każdym przeglądzie nowe błogosławieństwo rezydujących w Trójrożcu techkapłanów. Kilkuset techników w roboczych kombinezonach z naszywkami w formie stylizowanego I z nałożonym na literę zębatym kołem uwijało się przy regałach wydając polecenia hordzie błyszczących chromem i ociekających olejem serwitorów towarowych.

- Rekwizycja Sigma-9! – krzyknął Karadan próbując przebić głosem panujący w hangarze hałas. Jeden z pracujących w pobliżu techników uderzył palcami dłoni w korpus stojącego nieruchomo serwitora, wydał mu jakieś polecenie. Cyborg – stanowiący groteskową hybrydę wózka akumulatorowego i człowieka – podjechał z cichym szumem napędu do Karadana, zatrzymał się tuż przy adepcie.

- Dobrze – Karadan odwrócił się w stronę gości, cmoknął w zamyśleniu ustami – Pomyślmy, co takiego możecie dostać na podstawie tej rekwizycji...

Lyrdion wpatrywał się niemo w jego profil, nie odrywając spojrzenia od nienaturalnie powiększonej obłej potylicy mężczyzny, gdzie pod gładką skórą wyraźnie rysowały się jakieś dziwne kanciaste kształty.

- Neuralne banki danych – szepnął Graig – Technomagia.

Jeśli Karadan zauważył natarczywe spojrzenie gwardzisty, nie dał tego w żaden sposób po sobie poznać, studiując własnym wzrokiem jakieś tabele w elektronicznym notesie.

- W przypadku tego poziomu rekwizycji dostęp do ostrzy monokrystalicznych może być utrudniony – przerwał w końcu milczenie, a mówił przy tym śmiertelnie poważnym tonem - Jeśli o broń białą idzie, mamy spory wybór włóczni, z ostrzami kamiennymi lub kościanymi, do wyboru. Zakładam, że ich stan będzie dobry, chociaż ostatni przegląd sekcji Sigma-9 robiliśmy pół roku temu. Są też noże, niektóre nawet stalowe oraz bumerangi myśliwskie, głównie z Fedridu i Iocantosa. Z bronią palną będzie kiepsko, jeśli nie macie wprawy w prochowych samopałach. Trochę lepiej stoimy z pancerzami, są skórznie zwykłe oraz skórznie obszyte futrem, profesjonalnie zakonserwowane, praktycznie nietknięte przez mole. Co was interesuje?