30 Martius 816.M41, pałac Aspyce Chorda

Belitta wchodząc na teren Chordy uważnie przyglądała się wszystkiemu. Z ciekawości, ale też nasłuchując czy nikt nie śle jej wieści. Wiedziała, że nie jest istotnym gościem, czuła się nieco jak egzotyczne zwierzątko, które miała zwyczaj prowadzać z sobą czasem szlachta. Nie było to jednak istotne. Przybyła tu w konkretnym celu i na nim planowała się skupić.

Podczas powitań jedynie skłoniła się nieznacznie, gdy ją przedstawiono. Bez uśmiechów, bez zbędnych słów. Jej ślepe oczy przesunęły się jedynie po witających ją sylwetkach nim ponownie skupiły się na plecach Lady Winter. Cała ta sytuacja nieco ją przytłaczała. NIe lubiła takich miejsc, takich spotkań i choć jej twarz zdawała się być niewzruszona to palce zaciskały się na niesionym sztandarze.

Połączenie ponowiła dopiero gdy znaleźli się w sali jadalnej. WIedziała, że doświadczenie pozwala jej na niespieszne spożywanie posiłku, cały czas jednak miała wątpliwości czy nie powinna obserwować raczej swego otoczenia. Wtedy też poczuła coś. Te całkiem naturalne uczucie bycia obserwowaną jak i ślad w myślach. Zerknęła na Ramireza, który stanął za Lady Winter niczym posąg. Powstrzymała szybko niepokojący natłok myśli i zasiadła przy stole. Skupiając się na utrzymaniu połączenia, starała się obserwować psioniczne otoczenie ich gospodyni.

/Test Psyniscience

30 Martius 816.M41, pałac Aspyce Chorda

Amelia wzniosła kielich, przyłączając się do toastu. Słowa nawigatora ją zaniepokoiły, ale nie dała tego po sobie poznać. Wysiłkiem woli zmusiła się by nie spojrzeć na Isabel. Patrzyła na Lady Aspyce z uprzejmym uśmiechem i niekłamanym podziwem. Pierwsza zdawała sobie sprawę, że wpływowa kobieta mogła im bardzo pomóc w ekspansji Koronusa, albo bardzo im zaszkodzić. Jej wiedza, znajomości, wpływy i zasoby… Gdyby zrobili na niej dobre wrażenie. Gdyby ona je zrobiła. Mogliby pozyskać mocnego sojusznika. Ale żeby to osiągnąć, musi być spokojna.

~ Moi drodzy, zachowajmy spokój. Pani Belitto, proszę podtrzymywać sieć, skoro już powstała i monitorować otoczenie. Pan również panie Visscher. Postarajmy się wszyscy by dziedziczka glejtu rodu Corax pozostawiła po sobie dobre wrażenie na Lady Aspyce. ~ Zwróciła się w myślach do całej czwórki.

Tak, skupić się na wyznaczonym sobie celu i go realizować. W tym była dobra. Odzyskawszy spokój i równowagę, zwróciła się do Lady Chordy z uśmiechem:
- Nie mogę sobie odmówić tej przyjemności i jeszcze raz podziękować, za zaproszenie mnie i mojej świty na ten wspaniały bankiet. Ale czymże sobie zasłużył Ród Corax i moja skromna osoba na uwagę tak znakomitej osoby, jaką jesteś ty, Pani?

30 Martius 816.M41, pałac Aspyce Chorda

Amelia odwzajemniła uśmiech Lady Aspyce, przypatrując się kobiecie z zainteresowaniem. Zamierzała podjąć ryzyko, choć miała obawy jak zareagują jej towarzysze. Ale jak mawiała Brigitte: kto nie ryzykuje, ten nie wygrywa. Ostatecznie, jeżeli sama nie umie zadbać o swoje bezpieczeństwo, to nikt nie będzie.

- Dobrze. - Zgodziła się na propozycję gospodyni. - Nie wypada odmówić tak uprzejmej prośbie i przyznam, że jestem trochę zaintrygowana.

Przechadzka elegancko urządzonymi i jaskrawo oświetlonymi komnatami pałacu trwała dłuższą chwilę. Aspyce opowiadała przez ten czas różne anegdoty, nawiązując do licznie wywieszonych na ścianach dzieł sztuki bądź myśliwskich trofeów, opowiadając związane z nimi historie z niebywale lekką swadą. Komplementująca ją bądź zadająca niezobowiązujące pytania Amelia nieustannie zerkała we wszystkie strony spodziewając się podświadomie perfidnej zasadzki, ale nic w zachowaniu pani domu nie dawało jej podstaw do odczuwania niepokoju. Mijani w murach posiadłości służbici pochylali kornie czoła, zatrzymywali się czekając, aż lady Chorda i jej gość przejdą dalej. Ubrani w nieskazitelnie białe uniformy członkowie pałacowej gwardii oraz serwitorzy w pozłacanych napierśnikach strzegli korytarzy i komnat prężąc się w służbistych pozach i salutując na widok nadchodzącej głowy dynastii.

Przechadzka dobiegła końca w przestronnej sali ukrytej w głębi kompleksu, z dala od jego zewnętrznych ścian. Lodowate światło jarzeniowych lamp wypędziło z rozległego pomieszczenia wszystkie cienie, wypełniło je permanentną poświatą ukazując oczom Amelii sięgające sufitu biblioteczne regały pełne niezliczonych wręcz woluminów, zwojów oraz tabletów.

Pani Chorda podeszła do stojącego samotnie pośrodku sali pulpitu, przyłożyła do niego dłoń. Pojmując, że spogląda na urządzenie weryfikujące genetyczny wzorzec operatora, rzekoma Winter odwróciła uprzejmie głowę śledząc poczynania pani domu kącikami oczu.

Uruchomione dotykiem mechanizmy zasyczały cicho. Podłoga za pulpitem rozsunęła się na boki, z ciemnego otworu wychynął hydrauliczny pulpit. Winter westchnęła bezwiednie dostrzegając migotliwą sferę punktowego pola siłowego, zamykającego szczelnym kokonem szczyt pulpitu i umieszczony na nim przedmiot.

Była nim delikatna rama ze złota i platyny, inkrustowana rzadkimi klejnotami i zdobiona misternymi dekoracjami ze szlachetnej odmiany miedzi. Sama w sobie musiała być warta ogromną sumę, ale jej wartość blakła całkowicie w porównaniu ze skarbem, który na niej zawieszono.

Tłoczony z grubego papieru arkusz przypięty był do ramy platynowymi klamrami, idealnie wycentrowany i doskonale zachowany. Glejt Kupiecki rodu Chorda, wykaligrafowany złotym atramentem, opatrzony sygnaturami Lorda Gubernatora Haxa oraz licznych równie potężnych imperialnych dygnitarzy.

- To niezwykłe, że za naszym statusem i wpływami może stać zwyczajna kartka papieru - oznajmiła Aspyce Chorda wpatrując się w Kupiecką Gwarancję - Tym, co czyni ją tak potężną, a dzięki temu nas tak wyjątkowymi, jest reputacja i władza tych, którzy ją sygnują. Żaden ród Wolnej Floty nie zdobyłby swojej pozycji, gdyby nie stał za nim jakiś protektor.

Pani domu urwała na chwilę, a Winter uprzejmie nie przerywała jej zadumy.

- Nasze spotkanie trąciło w mej duszy sentymentalną nutę - oznajmiła Aspyce przenosząc spojrzenie na swego gościa - Prawie już zapomniałam jak wielkim wyzwaniem były dla mnie pierwsze kroki, pierwsze lata spędzone na mozolnym wykuwaniu zrębów swojej reputacji. Wiele bym wówczas dała, by móc korzystać z wiedzy i wsparcia doświadczonego mentora. Bóg-Imperator uznał, że podda mnie próbie charakteru i wypełniłam tę misję w sposób, który napawa mnie dumą, ale nie widzę powodu, abyś ty musiała podążać równie ryzykowną ścieżką.

Post stworzony z udziałem MG.

30 Martius 816.M41, pałac Aspyce Chorda

Amelia przysłuchiwała się kobiecie uważnie, próbując wyczuć jej intencje. Zastanawiała się w co gra Lady Aspyce. Ciężko było uwierzyć w to, że pała bezinteresowną chęcią pomocy młodszej koleżance.

- Tak, ciężko być samotnym żeglarzem, zwłaszcza, gdy dookoła pływa mnóstwo drapieżników. Chwila nieuwagi, a otoczą cię i obgryzą do ostatniej kosteczki. Jest to szczególnie trudne, gdy dopiero poznajesz wody, po których pływasz. Ale jak to się mówi, co cię nie zabije to cię wzmocni. - Amelia uśmiechnęła się szerzej do Lady Chordy. - Wyzwania, trudności, przeciwności losu, to wszystko uczyniło Panią, tak wspaniałym Rouge Traderem. Pokazało jak silną, inteligentną i twardą jesteś osobą. Osobą obdarzoną łaską Boga - Imperatora i jego opieką. Kimś kogo się podziwia, obdarza respektem i szacunkiem. - Podeszła bliżej do Aspyce i nachyliłą się poufale w jej stronę. - Pani protekcja, rady i wsparcie, byłyby dla mnie zaszczytem, uczenie się od tak doświadczonej Lady ogromną przyjemnością. Mam niewiele doświadczenia, jako dziecko nie przypuszczałam nawet, że mogę zostać głową rodu. Ród Corax był wtedy silny, ojciec, trzymał go żelazną ręką. Nikt nie spodziewał się, że rodzina zostanie prawie doszczętnie wybita w zamachach, a glejt przejmie, zapomniana przez wszystkich córka. Ale w tym krótkim czasie nauczyłam się jednego. Nie ma nic za darmo. Pani oferta wsparcia jest kusząca, przyznaję, ale jaka jest jej cena? - Zadając ostatnie pytanie, Amelia spojrzała śmiało w oczy Lady Aspyce.

Pani domu przechyliła w bok głowę przypatrując się rzekomej Winter w wieloznaczny sposób, potem skrzyżowała ramiona na piersiach.

- Słusznie założyłaś, że księgi muszą się zgadzać po obu stronach bilansu - skinęła z aprobatą głową - W życiu nie ma niczego za darmo, na wszystko trzeba zapracować. Oferuję swój patronat wyłącznie obiecującym kontrahentom. Zwróciłaś moją uwagę tą akcją z merszantem Saulów. Od dekad różni ludzie poszukiwali tego statku, a ty dokonałaś tego wyczynu ledwie tylko przybyłaś do Port Wander. To nie lada wyczyn, świadczący o pomysłowości, zaradności i być może dowodzący tego, że otaczają cię namacalne łaski Boga-Imperatora.

Aspyce poruszyła w specyficzny sposób palcami dłoni. Pulpit z Glejtem dynastii Chorda zareagował na ten ruch za pośrednictwem ukrytych gdzieś przemyślnie czujników, wsunął się z powrotem w posadzkę ukryty ruchomymi płytami adamandytu.

- Wyświadczyłaś przysługę Saulom, ale ta próba mi nie wystarczy, bym mogła sobie definitywnie wyrobić zdanie na temat twoich kompetencji, lady Winter. Bóg-Imperator cały czas jednak strzeże i zesłał nam dogodną okazję ku temu, byś ponownie dowiodła swej wartości. Chcę, byś wyświadczyła mi przysługę, której zapłatą będzie mój protektorat w Ekspansji Koronusa. A jak zapewne wiesz, moja reputacja mówi sama za siebie.

Dama w masce skinęła nieznacznie głową i wsparła jedną dłoń na biodrze.
- Co to za przysługa? Zamieniam się w słuch.

- Pewne zawirowania polityczne w obrębie Światów Winterscale zmuszają mnie do osobistego zaangażowania się w rozwiązanie rosnących problemów - powiedziała pani domu - Nie będę ukrywała, że znajduję się w wieloletnim sporze z Sebastianem Winterscale; w sporze przechodzącym czasami w stan otwartej wojny. Głęboko ubolewam nad niepotrzebną stratą ludzkich zasobów i materiałów w tym konflikcie, ale nie zamierzam z tego powodu ustępować. Operując w najbliższym czasie w tamtym rejonie Koronusa stracę sposobność dokończenia kilku interesów, na których w pewnym stopniu mi zależy. O ile większość z nich okryta jest tajemnicą handlową, istnieje pewna sprawa, w której mogłabyś mi pomóc, lady Winter.

Amelia stężała w duchu, chociaż na zewnątrz nie okazywała żadnych emocji.

- Wiele lat temu dokonałam inwestycji, która nie spełniła moich oczekiwań - ciągnęła dalej Aspyce Chorda - Na Nowych Światach, za Kotłem, skolonizowałam planetę nazwaną przeze mnie Grace. Jak wspomniałam, inwestycja ta przestała przynosić korzyści, kiedy natężenie sztormów Immaterium wzrosło do stopnia uniemożliwiającego regularne loty międzysystemowe. Wiem, że populacja osadnicza na Grace znacząco się zmniejszyła, a infrastruktura uległa sporym zniszczeniom, ale wciąż znajdują się tam pewne zasoby stanowiące dla mnie wartość sentymentalną. Chciałabym je odzyskać. Jak wspomniałam, nie mogę uczynić tego osobiście, a bieg wydarzeń na Światach Winterscale wymaga zaangażowania w tamtejsze działania większości mojej floty. Co więcej, operacja na Grace ze strategicznego punktu widzenia nie stanowi dla mnie priorytetu, za to może być doskonałym sprawdzianem dla potencjalnego sojusznika, aby ten dowiódł w mych oczach swej wartości.