12 Martius 816.M41, mostek Błysku

Szmaragdowa poświata wypełniająca obrys ostatniego znanego fragmentu Ekspansji przybrała na intensywności, w magnetyczny sposób przykuwając uwagę oglądających projekcję ludzi. Uśmiech seneszala - niemal nigdy nie goszczący na jego obliczu - dał wszystkim do zrozumienia, że Barca nie powiedział jeszcze najważniejszego.

- Pogańskie Gwiazdy - oznajmił Christo poważniejąc w jednej chwili i pochylając się nad stołem projekcyjnymi - Skupisko czekające od tysięcy lat na nasze przybycie. Zapomniany matecznik skrywający miliony naszych braci i sióstr, żyjących w bezbożnej nieświadomości istnienia Imperium.

Głos seneszala przybrał na mocy, popłynął dźwięczną nutą po mostku. Wsłuchani w jego słowa oficerowie ożywili się zauważalnie, zaczęli pomrukiwać z zauważalną ekscytacją.

- Tak, to prawda - skinął głową Christo - Nigdzie indziej w obrębie Koronusa Wolni Kupcy nie odkryli dotąd populacji ludzkich autochtonów. Pogańskie Gwiazdy są niezwykłym wyjątkiem, przynajmniej do tej pory. Nikt nie ma pojęcia, kiedy zostały pierwotnie skolonizowane, ale żywione są podejrzenia, że miało to miejsce jeszcze przed powstaniem Imperium. Potomkowie tamtych osadników stworzyli planetarne mocarstwa, które utonęły w mroku Długiej Nocy, ale ich potomkowie przetrwali. Żyją w tamtej gromadzie po dziś dzień, na zdatnych do zasiedlenia planetach, egzystując z dala od miłosiernego światła Boga-Imperatora. I są wolni od mutacji, przynajmniej wedle pierwszych spływających z tamtego regionu raportów. Nie mają pojęcia o swoim pochodzeniu, nie wiedzą nic o Świętej Ziemi.

Czcigodny Ahallion sapnął głośno słysząc słowa seneszala, zasępił się i ścisnął palcami krawędź obudowy holoprojektora. Widząc jego poruszenie Barca skłonił głowę w uspokajającym wyrazie.

- Eklezjarchia jest świadoma istnienia tych ogromnych społeczności. Kościół podejmuje śmiałe inicjatywy ewangelizacyjne, ale ogromne odległości dzielące Pogańskie Gwiazdy od Port Wander bardzo utrudniają zbożną pracę misjonarzy. Co więcej, ludność tych światów wytworzyła przez tysiące lat specyficzne kultury, skomplikowane systemy pogańskich wierzeń. Proces ich nawracania będzie trwał całe dekady, całe pokolenia. Głęboko wierzę, że również my możemy przyłożyć do tego rękę. Wierzę, że ród Coraxów może zapisać chlubną kartę w historii ewangelizacji Pogańskich Gwiazd.

Christo pochylił się nad projektorem, dał umówiony znak Garimedesowi. W obrębie zaznaczonego na szmaragdowo podsektora zapaliło się kilka świetlnych punktów.

- Naduesh. Zayth, który przemierzają gigantyczne mobilne miasta. Zaginiona ponownie Raakata. Vaporius rządzony przez tajemniczych Królów-Kapłanów. To pierwsze z odnalezionych kolebek ludzkości w Ekspansji, ale zapewne nie ostatnie.

Seneszal podniósł wzrok znad projekcji, zatrzymał go na obliczu Winter.

- Jeśli zechce pani rozważyć moją radę, milady, po postoju w Przyczółku proponowałbym udać się właśnie tam. Pogańskie Gwiazdy na nas czekają. Jeśli o poziom przygotowań idzie, zgromadziliśmy zapasy żywności i wody pitnej na dziesięć miesięcy, czternaście w przypadku reglamentacji. Medykamentów wystarczy na rok. Magazyny amunicji są pełne, podobnie jak składy rdzeni paliwowych. Na orbitalu przebywa jeszcze czterystu osiemdziesięciu dwóch załogantów, spodziewamy się ich powrotu w ciągu następnych dwudziestu czterech godzin.

Barca oderwał spojrzenie od Winter, zerknął na Alecto Xan’Tai.

- Astroprojekcja dla tranzytu przez Paszczę, Nawigatorko?

- Zatruty ogród jest niespokojny - odparła białowłosa kobieta - Energia kłębi się w nim, rozdziera wszystko, co wpada pomiędzy jej zwoje. To będzie trudna podróż, niebezpieczna. Ale wykonalna. Wydaje mi się, że potrwa około pół miesiąca. Osnowa jest wzbudzona, trudno w niej czytać. Miałam ubiegłej nocy dziwny sen. Przyśniła mi się czarna róża, tracąca po kolei płatki, rozpadająca się w proch. To musi coś znaczyć, ale nie rozumiem tej symboliki. Musimy być czujni.

Christo pokiwał głową przyjmując opinię Alecto do wiadomości, spojrzał na stojącą po przeciwnej stronie stołu Bellittę.

- Pani Chóru, co objawił ci w kartach Święty Imperator?

13 Martius 816.M41, Błysk Cieni

Pięćdziesiąt dwie godziny do oficjalnie zadeklarowanego w Bastionie terminu odlotu z Port Wander. Poddawane wielokrotnym testom układy zasilania, napędu, recyklingu odpadów i podtrzymywania życia Błysku działały bez zarzutu. Ukontentowany Duch Okrętu emitował swe zadowolenie z rychłej podróży zieloną poświatą monitorów, śpiewał bezdźwięcznie w binarycznej nusferze. Systemy uzbrojenia okazały się całkowicie sprawne, zasobniki amunicyjne pełne po brzegi. Na pokład nie wróciło jeszcze osiemdziesięciu dwóch załogantów, ale do czasu wygaśnięcia ostatnich ich przepustek pozostawały nadal dwadzieścia cztery godziny. Zaokrętowani na pokładzie Tempesta przedstawiciele kultu Omnisjasza pozostawali w swoich kwaterach ograniczając do minimum kontakty z załogą.

Półtora tysiąca pielgrzymów nastręczyło adeptom seneszala oraz żołnierzom Amelii de Vries nieco więcej kłopotu, podejrzliwy do przesady Christo postanowił bowiem sporządzić pełny spis ich tożsamości wraz ze skanami biometrycznymi oraz podstawowymi oględzinami medycznymi. Idąc na kompromis pomiędzy dbałością o szczegóły, a restrykcjami czasowymi, seneszal zaangażował w ten proces blisko ośmiuset służbitów, a kiedy załadunek pasażerów dobiegł końca, wszystkie korytarze łącznikowe spinające śluzy fregaty z orbitalem złożyły się symultanicznie w procesie dehermetyzacji.

Wciąż unieruchomiony przy portowym pirsie gigantycznymi magnetycznymi wysięgnikami, Błysk Cieni stał się w jednej chwili metalową twierdzą, szczelnie zamkniętą i monitorowaną przez miriady czujników odpowiadających za to, aby na jego pokład nie przedostał się w ostatniej chwili żaden pasażer na gapę.

Christo Barca wcale nie sprawiał wrażenia uspokojonego podjętymi dotąd środkami bezpieczeństwa. Plotki sugerowały, że wciąż pozostawał rozgniewany na swoich zauszników, którzy bez konsultacji z seneszalem umieścili pielgrzymów z Venerisa w auli tymczasowo wyłączonego z użytku plazmowego generatora. Ile w tym było prawdy, nie wiadomo, ale kilku pomocników Barcy zostało podobno odwiedzonych przez Dalię Amosis i z przerażeniem przyjęło wręczone przez nią dymisje.

Bellitta rejestrowała te przynoszone przez służbitów plotki bez większego zainteresowania, bardziej z poczucia obowiązku niż chęci wniknięcia w matnię pełnego intryg pokładowego życia. Pamiętna umowy z Kaspianem, zaraz po odprawionej przez Samiela porannej modlitwie zgłosiła Nadsternikowi rezerwację jednego z lądowników.

W niewielkim hangarze fregaty oprócz robiącej słuszne wrażenie kapitańskiej kanonierki stacjonowała też względnie wygodna w podróży Aquila, ale Mistrzyni Chóru z przyzwyczajenia poprosiła o zapewniającego większą dyskrecję Arvusa. Malutki wahadłowiec nie zwracał uwagi i zapewniał dyskrecję, jakiej astropatka tak gorąco pożądała.

Gotowa na spotkanie z Kaspianem i kandydatami na osobistych konkordialistów, była w połowie drogi do hangaru, kiedy dotarła do niej nieoczekiwana wiadomość.

Nieoczekiwana, ale niecierpliwie wyczekiwana. Niewielki zwitek papieru wydarty z obudowy dekodera radiowego, włożony do zapieczętowanej koperty przez jednego z podoficerów sekcji komunikacyjnej.

Wiadomość wysłano z Chóru Astrotelepathica w Bastionie.

Astropata przydzielony do Maurice’a de Coraxa nadał w końcu swój komunikat.

13 Martius 816.M41, gdzieś na Błysku

Bellitta w skupieniu wpatrywała się we wręczoną kopertę i odprawiła mężczyznę, który ją przyniósł ruchem dłoni. NIepewnie otworzyła list by sprawdzić jego zawartość.

Maurice… ile to już czasu minęło od kiedy opuścił Błysk. W zamyśleniu zamarła po środku korytarza, pozwalając przepływać służbie wzdłuż jego ścian. Dłoń zacisnęła się na adamantytowej lasce. Teraz zdawała się być filarem, który jako jedyny utrzymywał astropatkę w pionie.

Emocje są wrogiem. Czas płynie niezależnie od nas tonąc w pustce kosmosu. Powoli ruszyła dalej, chowając kopertę w kieszonce ukrytej za pasem przytrzymującym jej szaty. Nie bez powodu wiadomości przekazywano astropatom. Ich szkolenie uczyło ich pokory i spokoju, a nazbyt już dobrze znała gorącą krew szlachty. Przekaże wieści Lady Corax gdy powróci na Błysk.

Kilkunastominutowy lot na stację nie nastręczył Bell żadnych problemów. Podróżująca samotnie w przedziale pasażerskim lądownika, pogrążyła się w rozmyślaniach, które przerwał dopiero wstrząs lądującej maszyny i padające z interkomu suche słowa pilota. Bell przez całą podróż wpatrywała się w zawartość koperty. Wieści… obawiała się ich, szczególnie po ostatnich wizjach.

Blisko godzinę później znalazła się przed wejściem do sanktuarium orbitalnego chóru, czekając z rosnącą niecierpliwością na wieści, po które przybyła, a które przez wzgląd na swoją powagę odsuwały w cień kwestie zatrudnienia konkordialisty.

Kaspian nie kazał jej długo czekać, przybył do poczekalni w zauważalnym pośpiechu. Wiedziona przez niego do jednej z wewnętrznych sal kompleksu, nie mogła nie dostrzec, że starszy Chóru sprawiał wrażenie niezwyczajnie spiętego.

- Czy coś cię niepokoi, bracie? - Spytała cicho, idąc o krok za Kaspianem.

- Mieliśmy niespokojną noc - odrzekł nieco niechętnym tomem starszy Chóru - Współdzielone sny z motywem umierającego kwiatu. Pracujemy nad interpretacją ich znaczenia.

- Czarnej róży? - Bell była szczerze zaskoczona. - Pan pokazał mi ją podczas wróżenia, objawił też we śnie naszej nawigatorce… Czarny kwiat gubiący płatki.

Kaspian spojrzał na towarzyszkę z ukosa, ściągnął w wyrazie rozterki usta, po czym wzruszył pospiesznie ramionami.

- To wskazuje na szczególne znaczenie przesłania - odparł - Chętnie powrócę do tego tematu po przekazaniu wiadomości dla twej pryncypałki.

Dwaj strzegący wejścia do Sali Ślepców strażnicy pochylili głowy na widok nadchodzących astropatów, potem zaś pociągnęli równocześnie za skrzydła zdobionych z pietyzmem mosiężnych wrót. Obaj nosili na głowach zakrywające całą twarz hełmy, zaopatrzone w przyciemnione wizjery i wytłumiacze psionicznych sygnatur. Zwyczajni ludzie nie posiadali daru wyczuwania psykerów, ale sprawy miały się inaczej ze strzegącymi bezpieczeństwa chóru zaprzysiężonymi przybocznymi. Śmiertelnicy przebywający w miejscu, gdzie eteryczny śpiew pochodzący z jaźni blisko setki astropatów nie cichł nawet na sekundę bywali podani na utratę zdrowych zmysłów, fobie i nagłe zmiany emocji, chociaż większość z nich nawet nie podejrzewała rzeczywistych przyczyn swojego stanu zdrowia. Rzadkie i cenne wytłumiacze wbudowane w hełmy strażników pozwalały im zachować rozum i nie ulegać niepożądanej psionicznej manipulacji ze strony swych podopiecznych... zwłaszcza, że w efekcie splotu najbardziej niepożądanych wypadków mogli się przeistoczyć z opiekunów astropatów w ich przymusowych egzekutorów.

W rozświetlonej dziesiątkami świeczników Sali Ślepców czekał jakiś człowiek.

- Witaj - Bell skłoniła delikatnie, po czym odsłoniła głowę, spoglądając na astropatę.

Psionik odpowiedział jej skinieniem głowy, a potem wyciągnął dłoń. Ujęła ją bez śladu wahania wiedząc, co zaraz nastąpi.

13 Martius 816.M41, warsztat Kaplicy Omnisjasza

Pomniejszy rangą techadept zgiął się w pokornym ukłonie, złożył wpół wręczone mu wydruki technicznych schematów i wycofał rakiem z osobistego warsztatu prezbitera. Ramirez stłumił ukłucie irytacji, doskonale świadomy faktu jak wielkim dobrodziejstwem były implanty umożliwiające korzystanie z nusfery i Manifoldu i jak wielu neofitów kultu - nawet tych wyjątkowo uzdolnionych w swoich specjalizacjach - musiało funkcjonować bez dostępu do zapewnianych przez te niezwykłe cyborgizacje ułatwień.

<Oczekuję precyzji wykonania wszystkich elementów co do jednego mikrona> wyemitował na pożegnanie wiązkę radiowego sygnału <Nie spełniające standardów podzespoły muszą być sfabrykowane na nowo. Chwała Maszynie>.

Pozostawiony samemu sobie, magos pochylił się nad wyjętymi z hermetycznego pojemnika kartami kodowymi należącymi do zestawu specjalistycznych podzespołów stosowanych w konstrukcjach serwitorów wielozadaniowych. Karty tego rodzaju należały do rzadkości, ponieważ większość serwitorów programowano z naciskiem na monozadaniowość. Umieszczane wewnątrz mózgu konkretnej jednostki, karty pozwalające na wielotorowość działania cyborga ogromnie zwiększały jego wydajność, chociaż jednocześnie podnosiły ryzyko konfliktu sprzętowego.

Lecz to nie potencjalny konflikt sprzętowy zaprzątał uwagę prezbitera, a integralność oprogramowania wgranego w karty sterowników. Poddane wnikliwym oględzinom kodu źródłowego, wydawało się całkowicie poprawne, lecz Ramirez dałby bez wahania głowę, że Orrundar i Karrambol ukryli w nich miniaturowego konia trojańskiego: programy szpiegowskie bądź tylną furtkę umożliwiającą potencjalne przejęcie kontroli nad serwitorem.

Ramirez nie czuł z tytułu tego podejrzenia żadnego dyskomfortu, sam bowiem postąpiłby najpewniej tak samo. Wzajemna inwigilacja i monitorowanie poczynań współbraci były w strukturach Kultu Omnisjasza czymś zupełnie normalnym i usankcjonowanym tysiącletnimi tradycjami. Jego problemem w bieżącej chwili było zlokalizowanie i wykasowanie fragmentów konia trojańskiego, ale nie zmieniało to faktu, że był zadowolony z dokonanej transakcji. Karty sterujące, neuralne interpretatory bodźców, wzmacniacze impulsów myślowych oraz sloty domózgowe były najwyższej jakości i warte swej ceny.

Znaczące chrząknięcie oderwało jego uwagę zarówno od cyberelektroniki jak i wyświetlanych wokół głowy nusferycznych projekcji informujących o statusie uruchamianych krok po kroku systemów okrętu.

W progu warsztatu stała Amelia de Vries, świeżo upieczona arcymilitantka rodu Coraxów. Ubrana w dopasowany czarny uniform i elementy kompozytowego pancerza osobistego, generowała wrażenie pełnego profesjonalizmu i tylko jej ledwie zauważalnie przyspieszony oddech zdradzał, że mogła czuć pewien dyskomfort wchodząc do serca dominium prezbitera.

-Chwała Maszynie - oznajmiła dźwięcznym głosem. Ramirez przyglądał jej się uważnie, analizując z naukowego punktu widzenia anatomię kobiety. Dzięki dobremu profilowi talii oraz proporcjonalnym piersiom wciąż zachowywała wizualne atuty swej płci, ale Ramirezowi jej prokreacyjna cielesność wcale nie przeszkadzała - Amelia nadrabiała to masywnymi ramionami i udami, gdzie utalentowani genetorzy wszczepili jej swego czasu dodatkowe sploty mięśniowe. Dzięki temu pomimo wciąż zachowanej kobiecości cieszyła oko techkapłana kształtami przywodzącymi na myśl doskonale zaprojektowanego serwitora bojowego.

Wszystkie te spostrzeżenia przemknęły przez myśli prezbitera w ciągu półtorej sekundy zużytej na analizę wyglądu niespodziewanego gościa.

-Przepraszam za przeszkadzanie w realizacji obowiązków - oznajmiła Amelia - Chciałabym coś z techminencją skonsultować.

- Nie było mi dane pogratulować awansu na pierwszego oficera madam. Niniejszym gratuluję.

Techkapłan stał pomiędzy trzema roboczymi blatami. Jego narzędziowy mechadendryt zdawał się na jednym z nich segregować kolejne elementy zupełnie bez udziału jego woli. Przed samym Ramirezem poza kilkoma tabletami było też sporo kartek papieru. W większości nie zapisanych.

-Dziękuję, techminencjo - odparła arcymilitantka tonem sugerującym, że nie zamierza rozwijać tematu swojej promocji - Chciałam porozmawiać o preceptorze Alderiksie.

Ramirez zaprzestał wielozadaniowej pracy, skupił całą swą uwagę na osobie Amelii. Alderiks, jeden z najbardziej uzdolnionych programatorów kart serwitorskich na pokładzie Błysku, był jednym z najbardziej obiecujących podopiecznych prezbitera.

-On… zaginął - przyznała niechętnie de Vries.

Ramirez zamarł na moment. Przeglądał zapisy z nusfery. Informacje o ostatnich kontaktach z Alderkisem. Połączył się z systemami statku weryfikując tygodniowy plan pracy przedstawicieli AdMech. I choć sam właśnie zbierał szereg danych powiedział w końcu:

- Proszę o więcej informacji. Czas i miejsce zaginięcia. Jakie kroki już podjęto?

-Ostatni raz widziano go na orbitalu - Amelia założyła ręce za plecy, wyprostowała się przemawiając rzeczowym tonem - Zszedł z pokładu okrętu sześć godzin temu, godzinę przed zamknięciem śluz. Otrzymał informację o tym, że grupa techadeptów nie powróciła na Błysk przed upływem ważności ich przepustek. Moi ludzie potwierdzili jego zejście, ustaliliśmy też miejsce jego ostatniego potwierdzonego pobytu. Zachodnia Podstacja. Jakiś rozrywkowy lokal z muzyką binaryczną. Tam podobno po raz ostatni byli widziani techadepci, których szukał.

Główny Wizjoner Silnika zastanawiał się czy mówiąc „rozrywkowy lokal z muzyką binaryczną” Amelia chciała w inteligentny sposób zażartować. W kilka sekund Ramirez podjął decyzje i rozesłał dyspozycje do serwitorów. W kolejnej sekundzie przyszły informacje zwrotne. Nastąpił czas, żeby to co w nusferze było już oczywiste zakomunikować Pierwszej.

- Madam, mój pancerz będzie na pokładzie promu za siedem minut. W czasie lotu do do Port Wander dwa serwitory pomogą mi w ceremonii przywdziania. Na ile prawdopodobne jest udostępnienie nam augerów stacji? Jest możliwość namierzenia Alderkisa. Mogę do tego wykorzystać implant AdMech. Jeżeli uzyskamy zgodę zarządu stacji, to - Ramirez postukał skroń - mój implant może zwiększyć zasięg namierzania.

Dłonie techkapłana w tym momencie zwijały dokumentację ze stołu. Umieszczał ją w tubach, a tuby w pancernej skrzynce. Wszystko zabezpieczał zamkiem genetycznym.

- Do hangaru wysłałem informację, żeby przygotować prom. Aby wszystko zorganizować w czasie musimy ruszać teraz. Dysponuję bardzo ograniczonymi zasobami czasowymi, mogę wydzielić dla celów tej operacji cztery i trzy czwarte godziny, z marginesem błędu rzędu trzydziestu minut.

Bez dalszych konwenansów Ramirez ruszył w stronę wyjścia z sektora odzysku załogi, ale po wykonaniu kilku kroków zatrzymał się i spojrzał ponownie na Amelię.

-Myślę, że dodatkowe zasoby mogłyby przyspieszyć poszukiwania. Potrzebny nam przewodnik.

13 Martius 816.M41, mostek Błysku

Rzęsiście oświetlony mostek fregaty rozbrzmiewał ściszonymi głosami załogantów, popiskiwaniem kogitatorów, mamrotaniem sprzęgniętych ze stacjami roboczymi serwitorów i basowego pomruku przekaźników mocy. Siedzący w swoim fotelu Tytus Garlik poruszył palcami lewej dłoni, zmienił wychylenie drążka sterującego projektorem.

Przygasająca rytmicznie zielonkawa holoprojekcja tworzyła sferę o metrowej średnicy płonącą w powietrzu nad konsoletą kontrolera mostka, prezentując jego skupionemu wzrokowi obraz przestrzeni wokół Błysku Cieni.

- Panie Garlik, wszystkie holowniki zajęły wyznaczone pozycje - oznajmiła siedząca w fotelu stanowisko dalej Marra Korte, pierwszy podsternik Tempesta. Jej fioletowe oczy podchwyciły spojrzenie Tytusa, odnotowały jego skinięcie głową.
- Nie ma co zwlekać. Do dzieła!- rzucił tylko swoim luźnym tonem.

- Panie Styrre, potwierdzenie - sterniczka odwróciła głowę w kierunku oficera radiowego. Theodore Styrre pochylił się nad modułem łączności zewnętrznej.

- Tu Błysk Cieni, proszę potwierdzić gotowość do holowania.

Tytus Garlik stężał nieznacznie nie mogąc się oprzeć wrażeniu przyjemnej ekscytacji. Po długich tygodniach bezczynnego tkwienia przy pirsie jego ukochany okręt ponownie ruszał w przestrzeń kosmosu, doprowadzony do stanu pełnej użyteczności i gotowy na wszystkie przeciwności losu. Pobyt w bezpiecznej przystani był przyjemny, ale prawdziwy kosmiczny wilk żyje i umiera przebywając w próżni. Zbyt długi okres bezczynności zabija ostrożność i pozwala zgnuśnieć, a tam gdzie mieli się udać przeczuwał spore kłopoty, ale nie po to Tytus żył by chować się w bezpiecznym miejscu. Im bliżej zagrożenia tym bliżej zbogacanie rzekł sobie mawiać w momentach zwątpienia. Tak sobie myślał i tym razem. W końcu mieli lecieć tam na spotkanie z czymś co sam tylko Imperator raczył wiedzieć.

Osiem niewielkich holowników orbitalnych zajęło pozycje opodal kadłuba fregaty. Łączące je z okrętem magnetyczne cumy zostały usztywnione w jednej sekundzie elektromagnetycznym impulsem, a potężne sekcje napędowe zajmujące ponad połowę kadłuba każdego holownika rozjarzyły się jaskrawą niebieską poświatą.

- Gotowość potwierdzona, Nadsterniku - zameldował Styrre.

Dwa tuziny mężczyzn i kobiet w czarnych uniformach dynastii Coraxów nie zdołało utrzymać na wodzy kamiennego wyrazu twarzy, większość z nich pochyliła się z uśmiechem nad konsoletami pulpitów sterowniczych.

-Powiem krótko. Udajemy w niebezpieczną podróż w nieznane, ale wiedzcie, że stary dobry "Błysk Cieni" robił to już nie raz i nigdy nie zawiódł. Wierzcie w jego ducha i dziękujcie mu za opiekę, a na pewno się uda. Nasz sukces jest gwarantowany, a kto wie jak Imperator da<krótka efektowna pauza> to będziemy mieć okazje rozwalić trochę xeno-śmiecia i pomnożyć profity.- mówiąc to wybuchł krótkim radosnym śmiechem, a na koniec dorzucił.
- Z fartem i Imperatorem ludzie! Do roboty!

13 Martius 816.M41, bar w Zachodniej Podstacji

Wnętrze złożonego z kilku połączonych sal kompleksu migotało stroboskopowymi światłami o różnej częstotliwości błysków, dopasowanych do rytmu cyfrowej muzyki bijącej z wiszących pod sufitem głośników. Wypełniany sale tłum ludzi stanowił mieszaninę profesji i klanowych przynależności - portowi robotnicy, załoganci kosmicznej floty, techadepci o różnym stopniu cyborgizacji, dilerzy używek, prostytutki obojga płci. Gwarny kolorowy tłum wprawiał się w stan ekstazy za pomocą legalnych narkotyków i oddziaływującej na podświadomość muzyki. Kolejni goście wchodzili lub wychodzili nie zwracając na siebie wzajemnie uwagi, przynajmniej do pewnego momentu.

Bez względu bowiem na stopień upojenia alkoholem lub skrętami lho, każdy zdrowy na umyśle człowiek tracił pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa, kiedy znienacka stawał twarzą w twarz z czcicielem Omnisjasza w syczącej hydraulicznymi serwomechanizmami zbroi wspomaganej. Na widok taki w jednej chwili trunki parowały z głów, a nogi miękły w kolanach.

W ślad za prezbiterem do baru weszła Amelia de Vries oraz pięciu towarzyszących jej żołnierzy pokładowych. Wszyscy mieli matowoczarne pancerze osobiste i ciężkie lasery, ale uwagę przestraszonych klientów baru i tak skupiał na sobie wyłącznie Ramirez.

Ktoś ściszył graną w głównej sali muzykę i do uszu techkapłana dotarły ściszone pomruki mnóstwa ludzkich głosów.

Techkapłan przeglądał szybko dostępne wokół informacje jakim przesycona była nusfera. W większości propozycje matrymnialne jakimi otaczali się ci, którzy mieli do niej dostęp. Wiele osób dosięgał kryzys w tym momencie rozwoju. Zanim doszczętnie poświęci się swoje ciało Bogu-Maszynie. Niektórzy pragnęli ostatni raz zasmakować uciech cielesnych. Trudno było ich o to winić.

Wyświetlacz siatkówkowy zintegrowany z czujnikiem detekcji Alderkisa pokrył się rzędami miniaturowych komunikatów.

Amelia de Vries wysunęła się przed prezbitera, przeciągnęła po tłumie ludzi wzrokiem przywodzącym na myśl laserowe celowniki megabolterów. Imponująca w swoim czarnym karapaksie i pod bronią, robiła na klientach klubu wrażenie równie szokujące, co tkwiący w pancerzu wspomaganym techkapłan.

- Był tutaj - Ramirez potwierdził odczyt skanera bardzo ściszonym głosem, ale arcymilitantka słyszała każde jego słowo dzięki wciśniętej w ucho słuchawce komunikatora - Echo jego logowań wciąż jest czytelne w nusferze rekreacyjnej. Opuścił ten obiekt trzy godziny i siedemnaście minut temu.

- Jestem Amelia de Vries, zaprzysiężona rodowi Corax. To jego techminencja prezbiter Ramirez, błogosławiony sługa Omnisjasza - oświadczyła kobieta, głosem podniesionym dość wysoko, by wszyscy usłyszeli ją pomimo grającej wciąż w sąsiednich salach muzyki - Poszukujemy tego człowieka.

Na dany ręką znak jeden z żołnierzy wystąpił krok do przodu prezentując rozłożoną w rękach fotografię Alderkisa.

- Poszukiwany to sługa Boga-Maszyny i wierny sługa rodu Coraxów. Podejrzewamy, że grozi mu niebezpieczeństwo. Ktokolwiek wie o jego losie i miejscu pobytu, zostanie wynagrodzony za informacje. Ktokolwiek je zatai, zostanie uznany za wroga Domu Corax i surowo ukarany. Niechaj ci, którzy mają coś do powiedzenia wystąpią.

Wykonałem rzut 1k100 na Zastraszanie w wykonaniu Amelii, ale nie przyniósł on skutku, wręcz przeciwnie - jej wezwanie natrafiło na litą ścianę milczenia. Być może Ramirez zdoła osiągnąć lepszy rezultat?

13 Martius 816.M41, mostek Błysku

Podsternik Marra Korte skontrolowała status systemów kierowania fregatą i upewniła się, że obaj wykonujący jej bezpośrednie polecenia serwitorzy potwierdzili gotowość do przyjęcia komend. Dziewczyna odchyliła się w dopasowanym do ciała fotelu obserwując zmrużonymi oczami wskazania licznych instrumentów. Jej dziewczęcy wygląd mógł wprowadzić w błąd niejednego mężczyznę. Doceniający talent sterniczki Gunnar Corax nie odmawiał łożenia pieniędzy na farmakologiczny prolong kobiety, która w potocznej opinii wielu młodszych oficerów była też jego sekretną kochanką. Tytus wiedział, że każdy obcy na mostku nie dałby jej więcej niż trzydzieści lat, z wielkim zaś trudem uwierzyłby w to, że kobieta świętowała krótko przed śmiercią Gunnara swą siedemdziesiątkę. Tak znaczący wiek szedł w parze z doświadczeniem, którego nie sposób było zakwestionować. Za to jak najbardziej można kwestionować jej moralność. Chłop pełen nadziei miło zagaduje, a tu taka niespodzianka co by mogła nawet nie matką, a kurde babką twoją być. Jak ufać kobiecie w 41 milenium? Pyta się. Tytus łapiąc za głowę.

- Sekcja sterowania gotowa na polecenia - rzuciła krótko Korte skinąwszy głową w kierunku siedzącego na podwyższeniu Garlika.

Zazwyczaj tak standardowe operacje jak dokowanie, przybijanie do pirsu czy wyprowadzanie jednostki na orbitę należały do obowiązków podsternika, który przyjmował jedynie ogólne polecenie dotyczące manewru; tym razem jednak Garlik postanowił uczynić to własnoręcznie. Chciał wszystkiego dopilnować. Nie wiadomo czy dalej ktoś nie chce dokończyć roboty dokańczając Panią Kapitan. Krótkim skinieniem głowy potwierdził meldunek sterniczki i wziął się do roboty.

- Maszynownia, poziom mocy? - rzucił w interkom modułu łączności poprawiając się z uczuciem podekscytowania w fotelu.

- Reaktory Ventro I i II przebudzone - w eterze zatrzeszczał suchy nieludzki głos dyżurnego techkapłana z obsady nadzorczej maszynowni. Ceremonialne namaszczenie przycisku startera wykonane. Rdzenie opuszczone, mantry odmówione. Poziom mocy dwadzieścia koma siedemset czternaście i rośnie. Silniki korekcyjne gotowe do uruchomienia. Chwała Maszynie.

- Chwała Maszynie - powtórzył Tytus. Na hologramie przed jego twarzą pojawiły się dodatkowe opisy otaczające trójwymiarowy model fregaty, raportujące status reaktorów oraz inne parametry transmitowane kilometrami światłowodów z maszynowni Błydku na jego mostek. Na hologramie widać było również najbliższe otoczenie fregaty i zbliżające się do niej holowniki.

Sterowanie tej wielkości okrętem nie przypominało w niczym sterowania małym promem czy choćby kanonierką. Nie było tu wolantu ani bezpośredniego przełożenia sterów na wartość i wektor ciągu silników. Kierowanie taką jednostką przypominało raczej wydawanie komend batalionowi piechoty, w którym każdy żołnierz musiał wykonać precyzyjnie i we właściwym momencie swoje zadanie, by całość osiągnęła zamierzony cel. Odpowiednio powolna była też reakcja olbrzymiej masy metalu i wydający komendy musiał uwzględniać dużą bezwładność i opóźniony czas reakcji.

Z głośników sekcji łączności płynęły zniekształcone radiowymi szumami dialogi kapitanów holowników przygotowujących się do pierwszej fazy manewru opuszczania doku. Słysząc ich głosy Tytus uśmiechnął się leciutko pod nosem, po czym pstryknął przełącznikiem wokalizatora rozpoczynając wydawanie komend.

- Silniki korekcyjne w trybie jałowym. Zapłon!

- Jest zapłon - dobiegła odpowiedź podsterniczki kilka sekund później.

- Maszynownia potwierdza status, silniki sprawne, charakterystyka mocy poprawna - dobiegło z głośnika brzęczące potwierdzenie dyżurnego magosa.

Dwieście masywnych silników korekcyjnych rozmieszczonych na obu burtach fregaty rozjarzyło się niemal jednocześnie błękitną poświatą oznajmiając gotowość do pracy, ale wciąż jeszcze nie generując ciągu. Teraz zaczynał się najtrudniejszy moment. Należało wydać rozkaz składający się z sekwencji komend wyznaczających moc, czas i wektor dla każdej z sekcji silników korekcyjnych tak by odsunąć okręt od magnetycznych wysięgników pirsu.

Tak o to "Błysk Cieni" wyruszał na kolejną wyprawę.


/Edyta w sprawie mechaniki:
10/70