Rzeczna barka kapitana Dashauera opuściła Altdorf jeszcze przed południem. Słońce znajdowało się wysoko na bezchmurnym niebie, silny wiatr wiał od południa, a prąd rzeczny na tym odcinku był na tyle słaby, że Portowa Nierządnica bez większych trudności pięła się w górę rzeki. Dzień był piękny, chociaż nie dla każdego zaczął się on tak dobrze.

Mathias niemalże stracił nogę podczas walki w porcie i teraz zajmowała się nim młoda kobieta, Frieda, która została przedstawiona załodze ledwie kilka minut wcześniej. Bazrak wraz z Gunterem szczegółowo opowiadali piratom swoje starcie z żądnym zemsty niziołkiem i jego watahą siepaczy. Oczywiście, było to wszystko dość mocno przekoloryzowane, ale zgromadzeni wokół nich marynarze z żywym zainteresowaniem komentowali opisywane przez nich wydarzenia, a także co chwila rzucali obfitymi epitetami pod adresem nieobecnego Hildigrima. W ich oczach; krasnolud, oficer nawigacyjny i sternik, stali się kimś w rodzaju bohaterów, chociaż w rzeczywistości walka nie była dla nich nawet w połowie tak pomyślna jakby tego chcieli. Nie mniej jednak; tego dnia cała trójka mogła się cieszyć chwilą sławy, bo chociaż nie udało się wysłać niziołka w zaświaty, to w trakcie jego ucieczki boleśnie poczęstowano go strzałą w plecy, która być może wybije mu z głowy podobne numery.

Rozmowy nagle ucichły, gdy na pokładzie pojawił się kapitan Dashauer w towarzystwie szypra, Rolfa. Na widok ich poważnych min, załoga w kompletnym milczeniu ustawiła się w szeregu. Dało się usłyszeć tylko szum fal rozbijających się o burtę.
- Słyszałem o tym, co was dziś spotkało - zaczął Dieter w swym charakterystycznie zachrypniętym głosie. - Wysłałem gońca do Veldara Hocha prosząc go o zainteresowanie się tą małą pchłą, która czyha na życie mojej załogi. Szczury to potężna i bogata organizacja, zaś my jesteśmy ich najbardziej dochodową grupą, więc możemy już oficjalnie zaliczyć Hildigrima do przeszłości. Teraz niestety mamy o wiele ważniejsze problemy na głowie.
Kapitan przeszedł się wzdłuż pokładu zastanawiając się nad właściwym doborem słów. Nie chciał zdradzać załodze zbyt wielu cennych informacji, ale wiedział też, że żołnierz walczy dobrze tylko wtedy kiedy widzi w tym wszystkim sens. W końcu zatrzymał się, zupełnie przypadkowo, o ledwie kilka małych kroków naprzeciw oblicza Guntera, który z szacunku lub z przezorności spuścił wzrok.
- Niedaleko stąd, w ruinach zamku Volkerstahn, spotykają się dziś wieczorem ambasadorzy dwóch dawniej wrogich wobec siebie gangów. Nasi informatorzy poznali powód tego nietypowego zgromadzenia, a mianowicie chcą połączyć siły w walce ze Szczurami, którzy jak zapewne dobrze wiecie - dominują w Reikerbahn. Nie muszę chyba wam tłumaczyć, dlaczego taki sojusz jest dla nas bardzo niefortunnym zabiegiem… - Dashauer odsunął się od Guntera, po czym zmierzył każdego pirata z osobna, aby upewnić się, że wszyscy go słuchają - nikt nie śmiał postąpić inaczej.
- Veldar Hoch chce abyśmy rozwiązali to w sposób nieco bardziej subtelny od tego do którego przywykliśmy. Tym razem wyraźnie zaznaczył, że nie możemy rabować, gwałcić, palić i plądrować wszystko co wpadnie w nasze brudne łapska. Tym razem musimy zatrzeć za sobą ślady tak, aby oba te gangi obwiniły się za śmierć ambasadorów i kontynuowały swe krwawe wojenki - kapitan wyciągnął zza pazuchy zwój pergaminu, który okazał się być starą mapą Reiklandu. Zakreślone na niej było wiele okolicznych wiosek, gościńców, lasów oraz miast. Mapa pomimo swych lat sprawiała wrażenie bardzo szczegółowej.
- Wszystko wygląda na to, że nasi wrogowie włożyli sporo trudu, aby ukryć przed nami swą obecność. Chyba rzeczywiście w Altdorfie nic nie dzieje się bez wiedzy Szczurów, skoro na miejsce swojego spotkania wyznaczyli tak odległe miejsce. Tutaj znajduje się zamek Volkerstahn - wskazał palcem małą kropkę w pobliżu klasztoru Priestlicheim - ale zanim tam dotrzemy będziemy musieli pierw wylądować na piaszczystym brzegu rzeki Reik, w pobliżu mokradeł. Czeka nas kilkugodzinna podróż przez bagna, a później będziemy musieli jeszcze przeprawić się przez jezioro. Weźmiemy ze sobą łódź i jeśli Ranald nam dopisze to dotrzemy do ruin jeszcze przed zmrokiem. Istnieją oczywiście nieco bardziej niewygodne ścieżki, ale nam zależy na czasie, więc niestety nie mamy innego wyboru jak przedzierać się przez bagna i ciernie.
- Trzeba będzie też rozwiązać problem z naszym sternikiem i jego niefortunnie złamaną nogą - odezwał się po dłuższej chwili milczenia szyper Rolf - Nie zostawię go samego na pokładzie, więc trzeba będzie go tam zanieść. Bosman wyznaczy do tego odpowiednią osobę, albo nawet i kilka osób jeśli zajdzie taka potrzeba.

Po wylądowaniu na piaszczystej plaży, Portową Nierządnicę wyciągnięto wspólnymi siłami na brzeg, po czym przykryto liśćmi i gałęziami, aby uniknąć niepożądanej uwagi. Załoga opróżniła ładownię statku zabierając ze sobą prowiant, broń, a także wszystkie inne przedmioty, które mogłyby się przydać w dzikiej gęstwinie. Obładowani towarami niczym juczne woły, zanurzyli się w nieprzeniknionych ciemnościach Wielkiego Lasu.

Podróż przez bagna nie należała do zbyt łatwych. Wielkie prastare dęby, wysokie jak najwyższe budynki w Altdorfie, przesłaniały promienie słońca swymi potężnymi konarami, tym samym pogrążając puszczę w wiecznych ciemnościach. Znacząco komplikowało to nawigację, bo co jakiś czas trzeba było wspiąć się na drzewa i ustalić swą pozycję względem Wyjących Wzgórz, które górowały nad okolicznymi terenami. Liczne w tym lesie komary i inne krwiopijce skutecznie utrudniały życie zmęczonej podróżą załodze Portowej Nierządnicy, zaś grząski grunt i otaczające piratów sadzawki okazały się być wyjątkowo trudną przeszkodą do pokonania - trzeba było brodzić po kolana w mętnej jak zupa wodzie, a czasem nawet przepłynąć wpław mały zbiornik wodny, co przy dodatkowym obciążeniu stało się szczególnie męczącym wyzwaniem.

Mijały godziny, a cel ich podróży wydawał się być wciąż tak samo odległy. Po pewnym czasie dotarli na skraj wielkiego bajora, po środku którego znajdowała się stara, porośnięta pnączami i wodorostami łajba. Było tu zdecydowanie mniej przyjemnie niż w innych rejonach lasu - słońce zostało niemalże całkowicie przesłonięte przez konary wielkich drzew, robactwo całymi chmarami latało nad głowami Korsarzy doprowadzając ich do szaleństwa, a unoszący się w powietrzu bagienny odór był wyjątkowo trudny do zniesienia.

W takich to właśnie warunkach, kapitan Dashauer, nie mając innego wyboru, zarządził krótki postój.

- Przygotować łódź do przeprawy przez rzekę - rozkazał kapitan, uważnie rozglądając się dookoła.
- Mam nadzieję, że dopłyniemy tym cuchnącym jak rzyć starej kokocicy ściekiem aż do samego Volkerstahn. Wiem, że jesteście zmęczeni, ale ja nie mam zamiaru spędzić ani chwili dłużej w tym przeklętym lesie.

Załoga bez słowa sprzeciwu zastosowała się do rozkazów kapitana. Podobnie jak on, wszyscy chcieli opuścić mokradła w możliwe jak najszybszym czasie. W chwili, gdy część piratów przygotowywała łódź do dalszej podróży, reszta załogi w milczeniu odpoczywała - siedząc i leżąc na ciężkich skrzyniach i workach, które tu z tak wielkim trudem przytaszczyli.

Tylko urocza Frieda i sędziwy Bazrak mieli dość sił by rozmawiać. Młoda kobieta rozglądała się w tym czasie po okolicy w poszukiwaniu silnie trujących roślin, których toksyny mogłyby się przydać w trakcie walki, zaś siedzący przy ognisku krasnolud czyścił lufę garłacza i ładował doń ołowiane pociski na wypadek gdyby miał się okazać potrzebny w trakcie przeprawy.

Niespodziewanie, ich uwagę przykuł nagły ruch w leśnej gęstwinie. Jako pierwszy, szelest usłyszał krasnolud, który cichym gwizdem i ruchem głowy ostrzegł Friedę. Dziewczyna zamarła wsłuchawszy się w otaczające ją odgłosy lasu. Ona także usłyszała szelest, gdy ten powtórzył się po dłuższej chwili ciszy. Z początku myślała, że to jakiś mały ssak przedziera się przez zarośla, ale widok uginających się drzew i dźwięk łamiących się gałęzi sprawił, że mimowolnie cofnęła się o kilka kroków. Podobne odgłosy odezwały się gdzieś z boku, lecz te były o wiele mniej subtelne i usłyszała je reszta piratów.

Wszyscy Korsarze poderwali się z ziemi, chwycili za broń i w narastającym napięciu zaczęli przyglądać się uginającym się przed nimi drzewom. Coś wielkiego i potwornie silnego zbliżało się w ich stronę, w takich chwilach jak ta nikt nie śmiał pisnąć choćby słowem. Las ucichł na chwilę, zapadła złowroga cisza, jak przed burzą. Przez moment z wyjątkiem własnych nerwowych oddechów nie dało się usłyszeć nic więcej.

Najpierw ich nozdrza zaatakował powalający smród, przypominający odór dawno już zdechłej krowy. Chwilę później niski i donośny pomruk wydobył się zza dzikiej gęstwiny. Spomiędzy liści i krzewów wielki wynurzył się, pokryty ropiejącymi krostami pysk rzecznego trolla. Bestia w swej bezkresnej głupocie przyglądała się intruzom, nie będąc w stanie zrozumieć dlaczego te małe ludziki celują w nią jakimiś kawałkami pozlepianego ze sobą drewna i żelaza. Drugi z potworów, wychodząc z lasu stanął naprzeciw Friedy, która pobladła z przerażenia i mimowolnie skuliła się.

- Ognia!!! - Ryknął Dashauer, po czym sam, jako pierwszy, wystrzelił ze swego pistoletu. Ustawieni w szeregu piraci zawtórowali mu salwą z rusznic, muszkietów i garłaczy. Stojąca najbliżej trolli kobieta rzuciła się na ziemię, chcąc uniknąć przypadkowego trafienia (chociaż w rzeczywistości cel był na tyle duży, że ciężko było spudłować), po czym zaczęła się w pośpiechu czołgać w stronę obozu. Ściana dymu przesłoniła na chwilę widoczność, charakterystyczny zapach prochu uniósł się w powietrzu, lecz nawet on nie był w stanie zdusić smrodu dwóch bagiennych potworów.

Kiedy zasłona dymna opadła, oczom piratów ponownie ukazały się dwa trolle. Ślady po kulach zniknęły równie szybko jak się pojawiły, zaś wyraźne zaciekawienie na ich paskudnych obliczach zastąpiła pałająca żądzą mordu wściekłość. Potężne bestie rzuciły się w stronę marynarzy, gniewnie rycząc i wstrząsając ziemią przy każdym pokonanym susie.

Podróż była ze wszech miar męcząca i denerwująca - choć Bazrak wiele lat spędził wśród mokradeł, rabując przemytników i podróżników, odzwyczaić się zdążył już od takich warunków. Choć, w porównaniu z niektórymi akcjami, było i tak znośnie. Odpoczynek, połączony z pogawędkami z młódką, która świeżo dołączyła do załogi - w celu Bolganowi z bliska ni z daleka nieznanym - czasy zabijały skutecznie. Szczególnie, jeśli Bazrak miał okazję obejrzeć sobie zgrabnie wypięty tyłeczek schylającej się ku ziołom dziewczyny. Uśmiechnął się i potrząsł kudłami.

Usadowiwszy się na skrzynkach, jął ładować garłacz, przez czas krótki co prawda - zgłosił się na ochotnika, by pomóc Mathiasowi, tedy co czas jakiś sprawdzał, czy aby wszystek z nim dobrze, czekał aż wyruszą - wtedy jego ramię będzie sternikowi potrzebne.

I wtedy, gdy z powrotem usadowił się na skrzyneczce, usłyszał szelest, niby szept lasu. Jakiś ruch. Czyżby zwierzę zbłąkane? Dał znać Friedzie, że coś jest nie tak. Ach, psiamać... ptaki ku powietrzu jęły ulatywać. Coś jest nie tak. Jeśli "czymś" nazwać trolla rzecznego można.

Odskoczył do tyłu, dalej od bestii paskudnej. Uszy opadłe, nos wielki, cały w krostach i glonach. Oleista skóra... troll jak malowany, choć nikt trolla raczej nie maluje. Chyba, że w krasnoludzkiej książce kucharskiej - nie ma to jak to jak kuglik, z mięsa trolla potrawa. Ach, ten smak... tylko przyrządzić szybko trzeba by, bo połeć trollowego mięsa w spiżarni zostawisz, a jak wrócisz - troll jak malowany, całkiem zregenerowany. Taka tych trolli mać, skurwysynów, że regenerują.

I dlatego, gdy salwa padała, Bazrak nie wystrzelił wraz z kompanami - i dobrze zrobił, bo salwa skutku nie odniosła nadmiernego. Rzucił garłacz na skrzynie, wycofał się do tyłu.

- Ogień! - krzyknął. - Ogniem, skurwysyny się nie zregenerują wtedy!

Rzucił się ku pakunkom korsarzy, jak najbardziej oddalając się od trolli. Szukał oleju od lampy i źródeł ognia; zamierzał oblać ostrze miecza olejem i podpalić go. Pewnikiem będzie do wyrzucenia, szkoda, ale życie ważniejsze, a on wciąż ma swój wierny młot.

_Ptactwo tłumnie wzbiło się w powietrze, gdy pierwsza salwa z donośnym hukiem ugodziła pokryte glonami stwory. Nie wywarło to jednak na nich większego wrażenia - rozwścieczone do granic swych możliwości trolle ruszyły do kontrataku, niezgrabnie wymachując przed sobą czymś co przypominało gigantyczny młot, a w rzeczywistości było krzywo ociosanym głazem nabitym na spróchniały pień drzewa. Kolejne pociski posypały się w stronę szarżujących potworów, lecz te nawet jeśli coś poczuły to nie dały tego po sobie poznać.

_W obozie piratów zapanował nieopisany chaos. Ołowiane kule świstały nad głowami, ziemia drżała pod stopami walczących, zaś przepełnione bólem i przerażeniem krzyki Korsarzy zmieszały się z oszałamiającym rykiem rozpędzonych bestii. Grząski grunt sprawiał, że walka w takich warunkach była dla dość przeciętnych rozmiarem ludzi całkiem sporym utrudnieniem - tym bardziej, że jedyną skuteczną formą obrony przed potężnym obuchem było trzymanie go jak najdalej od siebie.
Dla niektórych nieco mniej walecznych piratów widok kilkutonowych, wściekłych olbrzymów, zdolnych zatopić jednym celnym ciosem ich nędzną łajbę był zdecydowanie zbyt intensywnym doświadczeniem. Śmiertelnie przerażeni rzucili się w stronę leśnej gęstwiny, pozostawiając po sobie wydawałoby się kompletnie bezużyteczną broń, która na tle zwalistych bagiennych potworów przywodziła na myśl bardziej wykałaczki niż miecze i muszkiety.
Dwaj mniej błyskotliwi marynarze, nieświadomi tego, że rzeczne trolle nie bez powodu wzięły swą nazwę, postanowili wskoczyć do pokrytego mułem ścieku, ale szczęśliwie dla nich bestie były zbyt pochłonięte walką z kapitanem i resztą pozostałej u jego boku załogi, by móc w ogóle zwrócić na to uwagę.

- Wracać tchórzliwe łajzy! - ryknął na całe gardło Dashauer, w chwili gdy niemalże połowa jego załogi panicznie rzuciła się do ucieczki. Wściekły posłał kulę w stronę jednego z przebiegających obok piratów, uśmiercając go na miejscu, ale nawet to nie było w stanie skłonić reszty do pozostania na polu bitwy. Z niekrytym zdumieniem odkrył, że chodziły po tym świecie istoty, które przerażały jego podwładnych bardziej niż on sam…
- Niech was wszystkich czeluść pochłonie! - Warknął przez zaciśnięte zęby, po czym odwrócił się w stronę wciąż wiernej mu kadry oficerskiej, która toczyła zacięty bój z trollami. Przez chwilę obserwował starcie oceniając ich szanse. Na pokrytej licznymi zmarszczkami twarzy kapitana widniał grymas niepokoju, ale potrzeba było czegoś więcej, aby móc zastraszyć Dietera Dashauera - legendarnego wilka morskiego, który już nie raz spoglądał w oczy śmierci i zawsze wychodził z opresji zwycięsko.

_Krasnolud rzucił się w stronę zapasów oliwy do pochodni, które z dość oczywistych powodów leżały nieco dalej od obozowego ogniska. Przed zejściem z pokładu Bazrak osobiście je spakował i solidnie związał razem z resztą towarów, chwaląc się przed załogą, że jego supeł nawet górski olbrzym nie byłby w stanie rozerwać. Teraz po raz pierwszy w życiu żałował swego marynarskiego kunsztu i nie widząc innego wyjścia sięgnął po wiszący u boku kozik, po czym zaczął nim energicznie piłować grube sznury.
Paraliżujący stres spowodowany odgłosami szybko zbliżającego się trolla, który najwyraźniej obrał sobie krasnoluda za swój cel, wcale nie pomagał w wykonaniu zadaniu. Bestia była już na tyle blisko, że Bazrak czuł jej odrażających oddech na karku, a nawet miał paskudne wrażenie, że słyszy jak ta napina swe potężne mięśnie przed wzniesieniem w górę ważącego blisko pół tony obuchu. Nie miał już czasu aby się upewnić - zaciskając gniewnie zęby przeciął sznur i wyrwał ze składu wypełnioną jakąś bliżej nieokreśloną cieczą beczułkę, modląc się w duchu, że trafił na właściwą.
Robiąc zamach, krasnolud okręcił się na pięcie o 180 stopni i cisnął przed siebie oliwą, która niczym piłka rzucona przez futbolistę pomknęła w stronę odrażającej mordy trolla.

- Ognia koźlesyny! - Zagrzmiał na całe gardło, zagłuszając nawet wściekły ryk pochylającego się nad nim trolla. - Rozpierdolić tą beczkę!

Ulryk, pan bitwy, chciał by tego dnia krasnoludzki okrzyk dosłyszał sprawny strzelec jakim niewątpliwie był Walbrecht Tarashoffer. Spostrzegł on lecącą beczułkę i nie potrzebował więcej wyjaśnień - wycelował i wystrzelił, a pocisk strzaskał ją na tysiące drobnych kawałeczków, zasypując zaropiałą twarz potwora gęstą jak maź oliwą.

_Zaskoczona bestia zaryczała wściekle, ale dość szybko jej gniewny wyraz twarz zmienił się w głupkowatą minę, gdy ze zdziwieniem odkryła, że ten nędzny atak wcale ją nie zabolał. Troll głośno zarechotał swym dudniącym głosem, po czym wyciągnął szpony w stronę stojącego na składzie towarów krasnoluda, ale gdzieś w połowie drogi niespodziewanie zatrzymał się, kątem oka zauważywszy błysk zbliżającego się doń ostrego światła.
Wykrzywił w tym kierunku swój wstrętny łeb, tylko po to by ułamek sekundy później oberwać kawałkiem rozpalonego drewna między ślepia. Stojący kilka metrów dalej Gunter, przetarł pokryte sadzą dłonie wyraźnie zadowolony ze swego celnego rzuty, po czym szybko oddalił się na bezpieczny dystans. Bestia po raz kolejny wydała z siebie głośny rechot, który bardziej przywodził na myśl niezdrowy kaszel, ale bardzo szybko jej dziki śmiech przerodził się w okrzyk zdziwienia i przerażenia, gdy zrozumiała, że cała stoi w płomieniach.

_Rycząc z bólu, troll rzucił się na ziemię próbując zdusić płomienie, lecz rozpalona oliwa nie była substancją, którą dało się tak łatwo ugasić. Uzmysłowienie tego zajęło mu zdumiewająco długą chwilę, a w tym czasie zdążył już oberwać kilka razy od otaczających go piratów. Dopiero któreś z kolei uderzenie młota Bazraka w łeb potwora przyśpieszyło jego procesy myślowe i przypomniało mu, że w pobliżu wciąż znajduje się zbiornik wodny. Głupkowaty olbrzym szybko poderwał się z ziemi, zrzucając z siebie brodatego karła, po czym ruszył w stronę rzeki, ale tam już żywy nie dotarł. Po drodze wykończyła go połączona salwa z broni palnej w wykonaniu kapitana Dashauera, nawigacyjnego Guntera, kucharza Walbrechta oraz szypra Rolfa.

Martwy już troll padł z donośnym łoskotem na ziemię, tuż przed zamulonym kanałem.

_Na polu bitwy ostał jeszcze jeden bagienny stwór, który w tym czasie pochwycił jednego z uciekających marynarzy i rzygnął nań zawartością swego żołądka, która w swej konsystencji niewiele różniła się od rozgrzanej oliwy. Z tchórzliwego nieszczęśnika została tylko nierozpoznawalna masa stopionej skóry, mięśni i kości, a smród rzygowin był wręcz powalający.
Troll wepchnął do paszczy stopione truchło - najpierw odgryzając głowę, a później jednym żarłocznym kęsem pozbawił je tułowia. Przykucnięty nad bagnem pałaszował ze smakiem zwłoki swej niedoszłej ofiarę i zapewne skonsumowałby je w całości, gdyby nie mała przypominajka w postaci kilograma śrutu wystrzelonego z garłacza krasnoluda, która trafiła go w porośnięty krostami policzek.
Wyraźnie niezadowolony takim traktowaniem rzucił za siebie niestrawione resztki, które z głośnym chlupem wpadły do mętnej jak zupa wody, po czym ruszył w stronę Bazraka wymachując nad głową swym potężnym młotem.

_Doświadczony artylerzysta próbował za wszelką cenę zejść z drogi zwalistej bestii, lecz grząski grunt znacząco utrudnił mu to zadanie. Nawet blisko tuzin pocisków wystrzelonych z muszkietów, łuków i kusz piratów nie był w stanie powstrzymać niewyobrażalnego szału trolla, który poza swym celem nie widział nic innego. Dla krasnoluda całe to spotkanie skończyło się dość dramatycznie…
Potężny zamach kilkuset kilogramowym młotem wysłał go wysoko w powietrze, niczym piłeczkę od golfa i umieścił w błotnistej sadzawce, która znacząco zamortyzowała jego upadek. Bazrak wciąż dyszał; życie zawdzięczając niesamowitej wytrzymałości charakteryzującej jego starożytną rasę.
Dłuższą chwilę zajęło mu dojście do siebie. Leżąc na plecach w bagnie czuł drgawki i przenikliwe zimno na całym ciele. Nie mógł się ruszyć czując jak całe ciało odmawia mu współpracy, kiedy umysł wciąż chciał walczyć. Nigdy wcześniej nie otrzymał tak potężnego ciosu - było to uderzenie, które słownie mógł porównać tylko z czołowym zderzeniem z rozpędzonym taborem węgla.

Cal po calu, żądny zemsty krasnolud zaczął podnosić się z otaczającego go bagna.

_Krew lała się strumieniem z ponad tuzina otwartych ran. Zaślepiona gniewem bestia zaczęła się niebezpiecznie chwiać na swych grubych jak pnie dębu nogach. Powoli zbliżała się w stronę piratów schowanych za przewróconą do góry dnem łodzią.
Opadała z sił z każdym pokonanym krokiem. W końcu opuściła ku ziemi młot - zbyt ciężki by go nieść - i ciągnęła go za sobą, orząc nim bagno niczym pługiem. Kule i strzały rzeźbiły w cielsku potwora kolejne głębokie rany i nawet wrodzona regeneracja trolla nie była w stanie powstrzymać tak intensywnego upływu krwi.
Niespodziewanie przy jego nogach pojawił się krasnolud z płonącym mieczem w dłoni. Silnym cięciem podciął bestii ścięgna kolanowe, zwalając ją na ziemię z drwalską finezją. Znajdująca się na tyłach obozu Frieda wykorzystała sytuację i wbiegła na plecy ryczącego z bólu potwora. Robiąc pełen zamach wbiła swój sztylet w tył jego głowy i silnym szarpnięciem okręciła łeb o 90 stopni.
Troll ryknął z bólu, zbyt sparaliżowany by móc się poruszyć. Nawet będąc tak niesamowicie głupim stworzeniem, był w stanie zrozumieć, że jego dni są już policzone. Zajęczał żałośnie na widok nieuchronnie zbliżającego się bosmana.

Nicolas ścisnął oburącz znaleziony miecz i jednym potężnym cięciem pozbawił bestię łba.

- No, to by było na tyle - powiedział Rolf obserwując płonący miecz Bazraka wystający z pleców martwego potwora.
Siedzący na skrzyni ze zwieszoną głową kapitan Dashauer tylko splunął obficie śliną w odpowiedzi. Nigdy nie cenił swej załogi zbyt wysoko, ale też nie przypuszczał, że dwa śmierdzące trolle wystraszą ponad połowę jego ludzi. Cały misternie uknuty plan zszedł na psy w chwili ich ucieczki, ale mimo wszystko nie mógł wrócić do Veldara z pustymi rękoma.
- Kapitanie… - zwrócił się do niego szyper. - Powinniśmy wracać. Dalsze przedzieranie się przez te gęstwiny jest z góry zdane na porażkę. Trolle noszą na sobie plemienne tatuaże, a ta broń z pewnością nie może być ich dziełem. Chyba trafiliśmy na teren należący do jakiegoś plemienia zielonoskórych. Sugeruję czym prędzej pozbierać nasze rzeczy i…
- Nie mam zamiaru wracać z pustymi rękoma! - Przerwał mu Dashauer tonem nieznoszącym sprzeciwu, niemalże wydzierając się na niego - Mamy ważne zadanie do wykonania i nie możemy zawieść Hocha, gdy jesteśmy tak blisko celu.
- To samobójstwo! - Odparł Rolf po raz pierwszy otwarcie sprzeciwiając się decyzji kapitana. Dopiero po chwili zrozumiał swój błąd, ale słowo zostało już powiedziane, więc kontynuował w nadziei, że uda mu się go przekonać - Nawet jeśli przedrzemy się przez cuchnące bagna to czeka nas starcie z dwoma gangami na nieznanym nam terenie. Poza tym… śmiem sądzić, że cała ta wyprawa była jedną wielką wtopą. Szczury rzadko się mylą i potrafią oddzielić ziarno od plew, ale tym razem dali sobie wcisnąć kit i wysłali nas na pewną śmierć.
Dashauer uważnie przyglądał się swemu zastępcy. Trudno było wyczytać jakiekolwiek myśli z jego pozbawionej emocji twarzy, ale w jego srogich oczach uważny obserwator był w stanie dostrzec iskrę rodzącego się gniewu.
- Chyba że… - kontynuował zamyślony Rolf, zupełnie nieświadom niezadowolonego spojrzenia jakim przyglądał się mu jego zwierzchnik - Veldar Hoch chce nas martwych. To miałoby sens! Coraz częściej trafiają się nam niebezpieczne zadania. O włos unikamy straży miejskiej czy też Imperialnej floty, a bogaty Hoch od jakiegoś czasu powtarza, że zamierza wrócić do nieco bardziej legalnych interesów i zapewne teraz chce się pozbyć niechcianych… - urwał gdy poczuł na swoim policzku zimną stal lufy pistoletu skałkowego kapitana Dashauera.
- Który z was, szczury lądowe, jest z tym zdrajcą? - Rzucił Dieter przez gniewnie zaciśnięte zęby w stronę zgromadzonej wokół niego załogi. - Dwa tuziny złotych koron dla każdego, który pójdzie ze mną do zamku Volkerstahn - dodał przyglądając się badawczo każdemu z osobna.
Na moment zapadła dojmująca cisza, którą dopiero po dłuższej chwili przerwał głos Rolfa.
- To szaleniec - wyjęczał zdając sobie sprawę, że jego życie wisi teraz na włosku - Pociągnie was za sobą jak kotwica na dno. Nie dostrzega tego, że sam został wrobiony w tanią intrygę i teraz wszyscy za to zapłacimy krwią - cofnął się o krok, po czym przełknął głośno ślinę, zbierając się na odwagę. - Zabijemy go, wrócimy na statek i jeszcze zarobimy na tym. Za głowę najbardziej poszukiwanego pirata wypłacą nam nagrodę i zapomną o dokonanych zbrodniach… co wy na to?
- Właśnie… co wy na to tchórzliwe łajzy? - powtórzył kapitan z obleśnym uśmiechem na twarzy.