- Nie gorączkuj się, waćpan, bo humory na zdrowie dobrze nie działają. - Kapłan ściągnął brwi i otrzepał sutannę z niewidocznego pyłu i zapewne wyimaginowanego pyłu. Zakołysał się na piętach to w przód, to w tył, jakby się chciał wzbić do lotu, ale najwidoczniej zorientował się po chwili, że dziwnie to może wyglądać. Albo po prostu się dostatecznie pokiwał. - O tych bandytach to ja tyle wiem, że wśród nich było dwóch krasnoludów, a wystawcie sobie, tylu też w tej kompanii widzę. Skąd ja mam wiedzieć, że, choćby i ty waszmość, Tobiasem Lehmanem nie jesteś? A żadnego pergaminu od Leitdorfa nie macie, więc pewności i po kres życia miał nie będę, że to on was tu przesyła. Po owocach was poznam, jakie by te owoce nie były. A tych drzwi na siłę nie otworzysz, waszmość. Już ja to wiem. O elemencie zaskoczenia gwarzyć chcesz, bym współpracował z tobą. Dobrze, mogę pomóc. Ale wyłóż mi wpierw ten twój plan.

Czas do wieczora zleciał prędko. Prędko ubywało też aqua vitae, szerzej znanej jako woda życia, to jest okowita. Okowitę w Knöpperdorfie mieli naprawdę niezłą. Awanturnicy zdecydowali więc, że nie można jej uchybić nadmierną powściągliwością. I upewnić się, czy rzeczywiście pobudza członki i umysł. Pobudzała, choć miejscowi raczej pobudzonych w swoim otoczeniu nie chcieli i koso patrzyli na włóczęgów, pomimo poparcia, które w pewnym stopniu uzyskali od kapłana. Ale była gorzałka, więc bratanie się z okoliczną ludnością nie zdawało się takie konieczne. Dobre też we wsi mieli sery i kiszone w dębowych beczkach ogórki. Wpasowywały się one doskonale w posiedzenie nad kubkiem z gorzałką. Więcej, dopełniały obrazu popijawy w sposób dyskretnie wprawny, tak, że zapijanie ogóra zdawało się czymś zgoła naturalnym. I nikt nie mógłby sobie wyobrazić innego gestu po wlaniu w siebie łyku trunku.

Karczma, zajazd, czy jak by przybytku nie nazwać, była bez wątpienia niegdyś jeszcze stodołą. Może nawet niedawno. Bez wątpienia zmęczeni dźwiganiem siana rolnicy odlewali się pod ścianą. Ku temu nie mogło być wątpliwości. Za to pewnym niemal można było być tego, że szczanie po kątach było onegdaj konkurencją i zajęciem lubianym wśród najemnych robotników, bo zapach utrzymywał się w powietrzu po dziś dzień. Chyba, że go przykryć soczystym ogórem, serem i gorzałą. Wtedy szczyn nie było czuć.
Czy więc dziwnym było, że Buhaje Averlandu nie żałowali sobie napoju? Nie, to było coś bez wątpienia normalnego.

A więc awanturnicy postanowili sobie popić. Jak latać w habicie, to na pewno nie na trzeźwo.

Tak więc, nim się Buhaje obejrzeli, ściemniło się. To jest, wychodziło na to, że koniecznie musieli, z prędkością równą konnemu posłańcowi, w dyrdy zapierniczać do świątyni. I tak zrobili. A płoty, w które powpadali, były jedynymi świadkami, że po popijawie winno się zdrzemnąć na chwilę, a dopiero w następstwie tego, po ciemku po wsi się szlajać.

Księżyc, raźno posrebrzający wioskowe strzechy, na cerkwię nie świecił, bo ta za porośniętą hojnie świerkami górą się skryła. Ciemno więc było jako w rzyci. No, może nie w rzyci węglarza czy innego gwarka, ale na pewno nie jaśniej niż w przeciętnej, zmarszczonej od siedzenia nań, dupie. Theodosius już czekał i spojrzeniem Buhajów skarcił. Ale tylko trochę. Machnął głową i wskazał na leżące już na małym stoliku habity. Dla Elgasta, Jekila i Lenza.

Trzej ludzie zdążyli wcisnąć na głowy workowate lekko i zalatujące znajomą okowitą szaty. I tylko tyle, bo potem z impetem kuli z bombardy wpadł z nich zarośnięty po czubek nosa więsniak. Wieśniak bez wątpienia również spotkał dziś pannę okowitkę. Z kolei nożyc, przy pomocy których ogarnąłby czuprynę, bez wątpienia nigdy na oczy nie widział.

- Pali się! - Kmieć zakaszlał, jakby conajmniej z płomieni i dymu wybiegł, choć tymi akurat od niego nie waliło. Za to niezawodnie można było określić, że nazbyt wykwintnych posiłków on ostatnio w gębie nie miał.

- Ślepyś Franz? - zapytał niepewnie Theodosius. Zerknął na czuprynę rozmówcy i poprawił się. - Ogłuchłeś? Elgast przecież ci chyba mówił. A kurzaków widziałeś… tfu, słyszałeś? No jak nie, jak tak, klną, że ogr by się spłonił. Choć prawda, mieli zacząć dopiero za chwilę…

- Smok!

Kapłan zawahał się. Tylko na chwilę.

- Do reszty żeś zgłupiał od tej gorzały? Dobra, koniec tego dobrego. Nie będziesz mi do świętego miejsca wpadał najebany… wybacz, panie, rozgniewany jestem i plotę… napity, napity wpadał nie będziesz. - Tu zerknął wymownie na awanturników. - W ramach pokuty naprawisz płot przyświątynny.

- Smok najprawdziwszy! - Franz kapłana nawet przez grzeczność nie słuchał. - Rozkładaliśmy scenę pod niby-podpalenie, waszmość ojcze i wtedy… cieniem wszystko się okryło. A ogień jak buchnął… stodoła płonie, gaszą ludzie… ojcze Theodosiusie, smok!

- Dobra. - Kapłan zadecydował. - Biegnę. Jeśli ktoś chce niech idzie ze mną. - Zerknął na awanturników, podkasał habit i pobiegł z prędkością, jakiej nikt się po nim nie spodziewał.

I wtedy awanturnicy pomyśleli, że ten cień to mogła nie być góra. Uznali też, że nie będą już pili w tym tygodniu. Bo przegapić smoka lecącego nad głową to wyczyn był tęgi.
Bardzo tęgi.

Świadkowie dzisiejszych wydarzeń, moi mili, wynieśli z nich wiele cennych spostrzeżeń anegdotek i skleconych naprędce aforyzmów. Jedną z ich obserwacji była prędkość, jaką na prostej osiągał wcale już sędziwy ojciec Theodosius. Wytrzeźwiali już niemal awanturnicy stracili kapłana z oczu, zanim na dobre kilkanaście kroków oddalili się od cerkwi. Święty mąż odleciał, jakby skrzydeł dostał.

Im bardziej oddalali się od szarej, ciemniejszej od nocy bryły świątyni, tym głośniej się robiło. Cykanie świerszczy i bezchmurne niebo pełne gwiazd gdzieś się schowały, słychać był pokrzykiwania ludzi biegających z wiadrami pełnymi wody.

Łuna zasłoniła gwiazdy. Samotna, wielka stodoła płonęła jak wielkie ognisko, pełgał po niej żywy ogień. Strawił on już słomę z dachu, a teraz łapczywie pożerał deski, kawałek po kawałku. Kmiecie lali wodę, a prócz burych kłębów dymu niewiele dawały te próby. Lenz i Jekil poczuli na plecach kropelki ciurkiem spływającego potu. Zaskakująco zimnego jak na taki gorąc. Jednak... smoka nigdzie nie dało się uświadczyć, jeśli nawet jakiś jego zarys miałby się pojawić na nocnym niebie, to zwidy i zniekształcone, pełgające po firmamencie światła zwodziły oczy nazbyt skutecznie by go zobaczyć.

- Łapcie wiadra - Krępy, rumiany kurzak, na twarzy przykryty cienką warstewką pyłu, wcisnął Lenzowi do rąk jedno z walających się po ziemi wiader. - Do studni lećcie...

- Ciekawe, kurwa, po jakie licho? - Buhaje zoczyli sporą całkiem grupkę luda, która stała z boku i tylko zerkała na stodołę. Mówiącym był pasterz z kartoflowatym nochalem. - Na nic innego nie przejdzie, a ta stodoła się spali, to pewne jak Sigmar. Prędzej szczając bym to ugasił...

- To dawaj Arnold! - zawołał jakiś parobczak z chlupoczącym wiadrem.

- W każdym razie strata sił, nic więcej - dokończył niezrażony pastuszek z łapami jak szynki nulneńskie. Nagle zwrócił się do włóczykijów, zafrasowany jakby z lekka. - Widzieliście ojca Theodosiusa? Franz mu powiedzieć miał o wszystkim.

Zerknęliście po sobie. Faktycznie, kapłana nigdzie nie było. Takie to dziwy się w okolicy działy.



Tymczasem, przesiadujący przy wejściu do cerkwi Elgast zasłyszał na zewnątrz jakieś gadki, jakieś szelesty. Zerknął na boki. Krasnoludy, bez krzty wątpliwości napite bardziej niż ludzie, bo więcej gorzały wyduldały, zniknęły bez śladu, parobczacy zapadli we wnętrze świątyni. Braciszka żadnego też nie było. Tylko głosy z zewnątrz. Wstał ostrożnie.

- ... pali się, trzeba działać teraz. Łuk ostaw przy jukach, ostrze bierz.

- Thobias?

- Czego? - To Reuter zasłyszał głośno i wyraźnie.

- Nie krzycz, cicho musimy być. Z tego samego powodu, ostaw w jukach rusznicę. Człowieka, tak to już z nim jest, starczy solidnie porąbać.

- Dobra. Ostawiamy i lecimy nazad. Szybko i sprawnie, wpadnijmy do skarbczyka, zanim ktoś się zorientuje.

- Myślisz, że ci nagród łowcy tam są?

- Chuja mnie to obchodzi. Ruchy, konie są za cerkwią.

Albo nie dość jeszcze wytrzeźwiał (choć nocny ziąb i perspektywa spotkania z prastarym gadem w końcu zrobiły swoje przywracając Lenzowi krztynę rozumu), albo smoczycy nie było. No ni chuja. A raczej cipki. Czy co one tam mają... Za to fajczyło się elegancko i to z takim rozmachem, że można było zadrzeć łeb wysoko w górę i z niezbyt mądrym "łoooo" podziwiać buchające w niebo płomienie. Płomienie, które iście miały w sobie coś mistycznego, potężnego i majestatycznego. Lenz na ten widok nawet o smoku zapomniał. Chłopi chyba zresztą też, bo gromadnie dawali upust zarówno pracy zespołowej, jak i charakterystycznemu dla chłopków roztropków, kombinowaniu jakby tu nie musieć dupy ruszyć. I jakkolwiek Lenz podzielał tę drugą filozofię, to wiedział, że nigdy nic dobrego nie dzieje się gdy podziela ją ktoś więcej niż on.
Otrzymane wiadro wcisnął pyskatemu pastuszkowi w jego bochnowate łapska.
Gdy jednak ten ślepił w niego nie rozumiejąc gestu, Lenz jakby zdawszy sobie w końcu sprawę po co mu ta czarna kiecka zawołał do niego i za nim stojących opornych.
- Nonasso czekacie wwwy bezbożne smrole!? Wiadra! miechy! Tam ojciec Theodosiussam jeden w stodole dobydek i młodych sosiewsianie gzili ratuje! Nuże gasić! Allejuż!
Co rzekłszy zasadził kopniaka w dupsko chłopka.
- Srom na was wwyy leniwwe wieprze! - zagrzmiał czując w sobie niekłamane powołanie - Bracie Dżekilu... szybko... przynieśśśmy wiessej wiader ze świą... - czknięcie przerwało na chwilę wywód - ze świątynii... A wy do roboty! Gasiić!