Ulriczeit, 2521 roku K.I.
Wielka Baronia Middenlandu, Wisslagerberg

Rozwiązanie zagadki, tak proste, a zarazem tak wydumane, nie przyniosło spodziewanej ulgi. Bert miał racje - jedzenie było zatrute. Plecy Detlefa zrosił zimny pot, jako każdy kęs jaki przeżuł podczas festiwalu oznaczał kolejną dawkę śmiercionośnej trucizny. Jedynie Morr wie dokładnie ile trucizny znajduje się w organizmie swojego wyznawcy i to właśnie jego boskie oczy spoglądają dzisiejszego dnia na wieś Weisslagerberg. W tej chwili Luden chciałby mieć kapłańską maskę, aby ukryć swoje prawdziwe emocje, ale morryta zwyczajnie się bał. Nie był gotowy na przejście przez Bramę, miał tak wiele do zrobienia na tym świecie doczesnym. To zwyczajnie nie był jeszcze jego czas. Musiał się skupić i szukać rozwiązania. nie tylko dla siebie, ale dla wszystkich mieszkańców tej zatęchłej wsi. “Jedyna nadzieja spoczywa w idiocie” - dla dobra swojego i obywateli Weisslagerberg niechaj ten rzeczony idiota będzie hojnie obdarzony.

- Fred, teraz ja mam do ciebie prośbę. Czy coś ci mówią słowa “zaraz”, “zakaz”, “madam” lub “potop”? Herr doktor miał je wytatuowane na swoim ciele i myślę, że to są jakieś wskazówki. Skup się proszę. “Zaraz”, “zakaz”, “madam” i “potop” - morryta powtórzył powoli i patrzył Fredowi prosto w twarz, ale jedno oko uciekało w kierunku zegara wodnego. Nowicjusz czuł w trzewiach, że ich czas się kończy, a nie miał zamiaru przekonać się na własnej skórze czym jest podwójna choroba. Szczególnie, kiedy rozum podpowiadał mu najczarniejszy scenariusz.

Fred przecząco pokręcił głową.

Początkowo Detlef chciał wydrzeć się na chłopaka, ale szybko zrozumiał, że nie jest niczemu winny. Iskierka nadziei zgasła tak szybko jak się zapaliła. Nowicjusz postanowił spróbować z innej strony.

- A wiesz kiedy Weisslagerberg nawiedził ostatni potop? - w głosie Ludena brzmiała desperacja.

- Nie wiem - odpowiedział Fred.

- Nasza rzeczka prędzej wyschnie niż wystąpi z brzegów… - westchnął ocierając pot chusteczką major miasteczka.

Krasnolud bacznie obserwował poczynanie nowicjusza w czarnych szatach. Pomimo faktu, iż Eryk żył i, pomimo wewnętrznego zatrucia, miał się dobrze, to khazadzka krew Arno nadal buzowała od urażonego honoru. Najwyraźniej pradawna rasa ma poważaniu większy problem jakim jest Chaos, a przekłada nadto swoje własne urojenia. Niemniej jednak musiał mieć w genach jakieś zamiłowanie do map, gdyż uważnie czytał wskazówki na ciele martwego doktora.

- Słowa te od tyłu czytane tak samo, jak od przodu czytane brzmią. O dosłowne w nich znaczenie nie chodzi po mojemu. Słów oprócz na brzegach znaczki jakieś i litery są. Budowle jakieś są to? I znajduje co się w miejscu ich położenia? – łamany staroświatowy brzmiał co najmniej dziwnie w ustach Arno i jak zwykle wywołał kilka zmarszczonych brwi.

- Gdyby mapa była większą, coś w miejscu tych robaczków i literek było w okolicy? – nowo przybyły szeryf doprecyzował pytanie krasnoluda.

- Hhm… - Bolster rzucił okiem niekryjąc odrazy. - Nie ma tam nic. Las, łąka pole, albo ugór… Nic ta nie ma. Znaczy się mnie nic o tym nie wiadomo - rozłożył ręce w geście zrezygnowania.

- A kim są Otto i Anna? - nowicjusz w czarnych szatach wskazał palcem drobny zapis przy budynku rady na cielesnej mapie. - Krasnolud ma racje, kiedy mówi o słowach czytanych od tyłu. A te dwa imiona również pasują. Kim oni są?

- A to nazwa naszej karczmy - odparł Bartfelt. - Po imionach ich pierwszych właścicieli.

Chłopcy ze Stirlandu skupili się nad ciałem wskazując palcem różne punkty na mapie, szukając możliwych miejsc i kolejnych wskazówek, natomiast starszyzna opuściła pomieszczenie razem z nowym szeryfem, zostawiając przybyszów z Fredem i trupem. Być może nie byli już w stanie wytrzymać obecności zwłok, być może musieli zrugać nowego oficera za aktualną sytuację, a może zwyczajnie musieli przetrawić informacje o swojej śmiertelności. Sytuacja była tragiczna, chociaż nikt nie chciał tego przyznać wprost.

- Koło z placem Starszyzny Rady z kołem mi kojarzy się - powiedział khazad.

Krasnolud miał racje, jeżeli wspomniane koło wpadło pod inne koła przyczepione do furmanki ciąganej przez cztery konie. Detlef spoglądając na zakodowaną wiadomość o zemście nie chciał wierzyć, że doktor tworząc kolejny element swojej zagadki zrobi coś zaledwie podobnego. To tak jakby część tego tatuażu zrobiło dziecko patykiem. Potrzebowali czegoś konkretniejszego, niż tylko domysły.

Dumania przerwał Alex, który znalazł jakiś świstek papieru.

- Testament. Znalazłem w jego osobistych rzeczach. Napisany cztery lata temu. Bla, bla, bla. Na wypadek mej śmierci życzeniem mym ostatnim jest, aby ciało me namaszczone przez trzy dni spoczywało w rodzinnym mauzoleum, a następnie zostało spalone w oczyszczającym ogniu.

„Nihil novi”, pomyślał Detlef. Standardowa procedura nieco bardziej majętnych. Przez myśli morryty przeszły setki ciał, które spoczywały w zbiorowych mogiłach w najbiedniejszej części Nuln. Setki płonących zwłok skażonych chorobami. „Oczyszczający ogień”, zakpił w myślach. Luden mógł się jedynie modlić, iż Morr posłuchał jego modlitw, a ich dusze trafiły do jego Ogrodów.

Po chwili wrócili Aldric i Kaspar, wyglądali na niepocieszonych i najwyraźniej nie natrafili na żaden ślad świeżo zakopanego lekarza. Może to i dobrze, że nie byli w stanie potwierdzić jego śmierci, nadal zostawała nadzieja, ale z drugiej strony, jaka? Kilka dni nie daje znaku życia, a ślad po nim zaginął… Szansa na odnalezienie lekarza i uszczęśliwienie jego żony istniała, chociaż nikt nie wróżył mu dobrze.

Dwaj Biberchofianie zostali wprowadzeni w odkrycie Detlefa. Aldric pokiwał głową, niby dumny z przyjaciela i jego sprytu. Ponownie razem z pozostałymi zaczął wpatrywać się w tatuaż, szukając odniesienia dla kształtów spoza mapy.

- A nie wydaje wam się, że te kształty złożone razem ułożą się w posiadłość Herr Pfulgera? - spytał po chwili. - Wszystkie, poza kanciastym kołem… - uzupełnił.

- Ma racje, skubaniec ma racje. To musi być kolejny trop - wykrzyczał Detlef pochylajac się nad mapą. - Nie traćmy czasu, ruszajmy!

Przed budynkiem czekał na nich szeryf, zaś starszyzna rozeszła się do swoich domów.

- Zdaniem naszym być może tak, że z Herr Volterem jak z Herr Halvem będzie. Martwym pozornie być może i zbudzić w momencie pewnym się. Mapa i tak na ciele jego potrzebną będzie. Pilnować go, coby nie uciekł by najlepiej było. Wynalazca i medyk przecież to – Arno zaczął rozmowę z funkcjonariuszem.

- Martwym pozornie? - Ernst zastanowił się. - Przecie on jadł i pił tako samo jak i my. Jak ja i ty na festiwalu. Nawet jakby i obudzić miał się ze śmierci, to w Ogrodzie Morra jeśli nie znajdziecie antidotum…

- Jeśli spoczywa złożony fałszywą śmiercią, może wstać - powiedział Kaspar. - Zaś antidotum mógł zażyć, nim tu spoczął. Nie mówiąc i o tym, że gdy niby jest martwym, trucizna może działać inaczej, niż na żywego człowieka. Inni już mogą być martwi, gdy on otworzy oczy i wróci do świata żywych…

- Tak stać może się, skoro Herr Voltera wola to - poparł Josta Arno.

- Mógł połknąć odtrutkę ledwo wyszedł z uczty. Potem przyszedł tutaj. Wiedział, ze trucizna na niego nie zadziała - sprostował Kaspar.

- Na medycynie nie znam się - odparł Ernst. - Nie słyszałem o antidotum zażywanym przed działaniem trucizny. Nie myślę, że on jest nekromantą, no ale cóż, zrobimy tak, skoro nalegacie.

Ruszyli ku posiadłości Pflugera. Tam musiała się znajdować kolejna część tej śmiertelnej układanki. Wiedzieli, że czas nie jest ich sprzymierzeńcem, także niektórzy biegli, inni szli przyspieszonym krokiem, jedynie Fred dziwnie podskakiwał, a jednak utrzymywał tempa w peletonie tego pościgu. Dzień dopiero się zaczynał, a Stirlandczycy wpadli w prawdziwe gówno. Nawet nie wiedzieli, że to nie jest metafora.

Weisslagerberg
teraźniejszość

Nawet Hammerfist nie sprzeciwił się słowom Morryty i ruszyli do posiadłości Pfulgera.
- Myśl mi do głowy przyszła nowa. Wiary nie pokładam specjalnej w Bartfelta słowa o Voltera zwolnieniu. Starszyzna medyka oddanego dla odmiany tylko zmienia? Możliwym nie zdaje się mi. Jakby zmarł Volter, aby przewiny Rady na dzienne wyciągnąć światło? - zaproponował Hammerfist.
- Wina nigdy nie leży po jednej stronie. Zatroszczmy się o nasze życia, a prawda wyjdzie na jaw, prędzej czy później - odpowiedział nowicjusz w czarnych szatach.

Do Chłopców ze Stirlandu podszedł wieśniak.
- Słyszelimy, że bieda jaka się Weisslagerberg uczepiła, a wy waszmoście nas z tego utrapienia wyciągnieta - mówił mężczyzna, który higieną osobista nie grzeszył, jak i reszta prostych mieszkańców miasteczka. - Na zdrowie. - Wcisnął Morrycie w ręce tobołek. - Musita siłę mieć! Smacznego.
- Dziękujemy. - Detlef odpowiedział zaglądając do środka zawiniątka. - Postaram się podzielić tą strawą z moimi towarzyszami, chociaż przyznam, że będzie to trudne zadanie. - Nowicjusz złapał się za pokaźny kałdun.

W środku był czerstwy chleb, cebula i źle przechowywane, śmierdzące już mięso. Dziwnym wydało się, że tylko na takie dary stać tutejszych mieszkańców. Po co trzymali chleb, aż sczerstwiał, a mięso aż zaśmierdło? Zrozumiałym było, że nie stać ich było na frykasy, że musieli sobie samym od gąb odjąć, ale właśnie dlatego należałoby oczekiwać, że jedzenie będzie świeże. Bo po co czekać ze spożyciem, aż się zepsuje?

Zły stan pożywienia mógłby wytłumaczyć to, co stało się chwilę potem, gdyby dotknęło to wszystkich obecnych, jednak zdecydowanie to nie zapach był winny. Detlef momentalnie zgiął się w pół z nagłego bólu, Aldric również złapał się za brzuch i klatkę, a twarze obu wykrzywiło cierpienie.
Pomiędzy widocznymi spazmami bólu nowicjusz Morra cedził przez zęby pojedyncze słowa.
- Lepiej się bawiłem jak wylądowałem gębą w rynsztoku, a z każdego otworu ciekła mi jucha.
- Też to czujesz? - Pytanie skierowane do Detlefa było czysto retoryczne, jego reakcja nie pozostawiała złudzeń. Pozostali zdawali się być jednak niewzruszeni.
- Nic… nie czujecie? Wewnątrz? - spytał towarzyszy, kładąc rękę na piersi.
Kaspar pokręcił głową, zastanawiając się, dlaczego właśnie tamtą dwójkę dopadły boleści. Zjedli więcej, niż on? A może nie cała żywność była zatruta i niektórzy mają w sobie mniej trucizny?

Trwał oto kilka minut, podczas których fale bólu i skurczy przychodziły i odchodziły, aż w końcu ustały.
- Chyba ustało - Morryta oddychał ciężko, ale był w stanie się już wyprostować. - Nie traćmy czasu, do posiadłości bankiera, szybko.

Wieśniak zdążył odejść wcześniej, a mimo obecności tobołka sytuacja się nie powtórzyła. Niemniej jednak coś było bardzo nie tak, skoro to właśnie nowicjusze, ci których z bogami łączyła mocniejsza niż zwykłych ludzi więź, poczuli, delikatnie mówiąc, niepokój. Czy to możliwe, że to przez Spaczeń? Czy ktoś chce się ich pozbyć, bo stanowią zagrożenie dla jego niecnych planów? Jeśli tak, to możliwe że Volter zostały wykorzystany przez kogoś, może nawet manipulowano, lub o zgrozo, sterowano nim od dłuższego czasu i jest on tylko marionetką w rękach kogoś, kto życzy bardzo źle mieszkańcom Wisslagerbergu, i kto najpewniej jest blisko z Chaosem.
Jedno było pewne - nie ruszą jedzenia z tego tobołka, ale i go nie wyrzucą. Będą nosić ze sobą i obserwować reakcje otoczenia, i ich własne. A towarzysze? Nie wymagali żadnych wyjaśnień, więc może lepiej nie zrzucać na nich tak ponurych wizji. Na chwilę obecną nie zmieni to niczego, muszą po prostu iść śladem, który pozostawił im herr Volter.

Weisslagerberg, rezydencja herr Pfulgela
teraźniejszość

Bankier, czego można się było spodziewać, był bardzo zamożnym człowiekiem. Przepych, z jakim urządzone były wnętrza, dobrze utrzymany, bogaty ogród wzdłuż prywatnej dróżki prowadzącej do samej rezydencji, obowiązkowo służba, której krzątaniny echa słyszeli w hallu głównym. Widzieli w swoich podróżach wiele, również bogactwa, ale jako na wychowanych w umiarkowanej biedzie, zawsze robiło to na nich duże wrażenie. Gospodarz przywitał ich bez większego entuzjazmu.

- Herr Pfulger, czy często gościł pan u siebie herr Voltera? - spytał Aldric. - Podejrzewany, że schował on w pańskiej rezydencji antidotum, lub choćby wskazówkę, gdzie go szukać - wyjaśnił. Życie bankiera również było zagrożone, więc nawet pomijając groźbę nowego szeryfa, powinien współpracować.
- On mnie nie odwiedzał ani towarzysko w ostatnich latach, ani w żadnych interesach - odparł bankier. - Mam nadzieję, że znajdziecie czego szukacie. Powiedzieć jednak muszę - dodał poważnie. - Służba donosiła mi o podejrzanych szmerach na tyłach rezydencji, dobiegających z chaszczy za mauzoleum ku pamięci mych przodków.
- Sprawdzę to - odparł milczący dotychczas nowicjusz Morra, który w tej chwili oglądał jeden z marmurowych filarów. - Fred, zechcesz mi towarzyszyć? - Chłopak posłusznie skinął głową.
- Ja też pójdę. - Swą pomoc zaoferował Kaspar. - A nuż mi się uda znaleźć coś ciekawego.
Ostatnie jego słowa okazały się być prorocze.

Cała grupa udała się w stronę mauzoleum uznając, że tak szybciej sprawdzą jedną lokację. Wzdłuż drogi do samego mauzoleum ustawione były posągi. Przedstawiały one różnych ludzi - uzbrojonych wojowników, kobiety w różnym stadium życia, był nawet kapłan Sigmara, a to wszystko autentycznej wielkości, wykonane z dbałością o najmniejsze szczegóły. I nowe, postawione zaledwie kilak lat temu, co nawet laicy tacy jak Biberhofianie byli w stanie poznać.

Kaspar właśnie wypatrzył klejnot w rękojeści wyrzeźbionego miecza, klejnot kształtem przypominający kanciaste koło.

- Fredzie, czy herr doktor tutaj przychodził? Mówił ci coś o tym miejscu? - zapytał Morryta, próbując wcisnąć wskazany przez przepatrywacza klejnot. Bez skutku.
- Nie wiem panie.
- A wiesz kim są ludzie z posągów?
- Nie wiem panie.

W czasie tej krótkie wymiany zdań Kaspar zajął się klejnotem po swojemu i wyciągnął go nożem. W dziurze znalazł karteczkę. Byli na dobrym tropie.

- Osz, ty... - wyrwało się Kasparowi, gdy Detlef odczytał treść kartki. Ona sam nie chciał wierzyć własnym oczom. - Kolejna zagadka?
- Na to wygląda - odpowiedział nowicjusz Morra. - Śmierdziula? Fred, czy ktoś w historii miasteczka miał takie niechlubne przezwisko?
- A może to roślina? Albo zwierzę? Ewentualnie miejsce? - dodał Kaspar, chowając imitację klejnotu do kieszeni.
- Śmierdziulka to klacz - odparł Fred.
- Kobyła... - mruknął pod nosem Kaspar. - Tego nam trzeba do szczęścia.

Wagner nie bez ekscytacji zajął się kamieniami teoretycznie szlachetnymi. Po chwili jednak jego podniecenie zniknęło a on oddał kamyk Kasparowi.

- Te “kamienie” to niewiele warte imitacje. Zwykłe szkiełka - rzucił czeladnik. - Wątpię aby ktoś taki jak nasz bankier montował w tak pięknych posągach takie byle co - dodał Moritz twierdząc, że musiała być to robota Voltera.

Morryta, szukając dalszych wskazówek, wyjął swój kozik i zaczął dłubać przy kolejnym, pięciokątnym klejnocie wprawionym w tarczę drugiego posągu. Przekonał się o właściwościach "szlachetnych kamieni" empirycznie, gdy jeden z nich pękł pod naciskiem ostrza noża rozpadając się na kawałki szkiełek. Żadnej wiadomości za nim nie było, więc chyba jednak to Pfulger zamontował takie podróbki.
- Śmierdziula należy do kogo i znaleźć można ją gdzie? - zapytał khazad Freda.
- Mieszka w stajni - chłopak wskazał ku budynkom gospodarczym.
- Ma może jakieś nietypowe zainteresowania żywieniowe? - spytał Kaspar. - Żre jakieś rzeczy, których żadne inne zwierzę nie tknie?
Fred wzruszył ramionami.
- Do stajni w razie takim chodźmy - rzekł Arno.

Ulriczeit, 2521 roku K.I.
Wielka Baronia Middenlandu, Weisslagerberg

Chłopcy z Biberhof, w towarzystwie sąsiada z Oberwill, idąc przez Weisslagerberg nie mogli otrząsnąć się z dwóch wrażeń, niestrawności i bycia obserwowanym. Trzewia dziwacznie skręcały się, jakby kichy kto wyżymał, dźwięki przy tym wydając groźne niczym ranny niedźwiedź gotujący się do frontalnego ataku, tuż przed wybuchem niepomiernej agresji. Droga do rezydencji Wagnerów wiodła przez długość całego miasteczka niemal, w którym przejęci mieszkańcy, wiedząc, że czarne chmury zawisły nad ich domami, stali z przestraszona nadzieją w oczach patrząc na Wilkobójców i Wilkobójców krasnoludzkiego kompana. Tu kobieta trzymała się za brzuch, tam malec kucał z niekontrolowanymi odruchami wymiotnymi odruchami spazmatycznie trzęsącymi jego wychudzonym ciałem. Ktoś pobiegł ku śledczym, spocony, brodaty rolnik sądząc po obfitości czarnej ziemi za paznokciami i wcisnąwszy Moritzowi wiklinowy koszyczek szybko się oddalił z wykręconą niczym klucz od tamy Oberwill, umorusaną gębą, zatykając palcami nos.

- Wybaczta panocki, ale śmierdzita nieprzyziemnie. – rzucił na odchodne.
W koszyczku spoczywały zawinięte zimne kawały mięsa, jedno możliwie nieco nadgryzione oraz gliniany garnczyk z zupą, która kolorem przypominała pomyje, w których pływa gruby plaster marchewki.

Ponadto, Kaspar i Lutzen kolejny raz widzieli, jak się zatem okazało śledzącego ich od rana, mężczyznę, który odzieniem i higiena osobista nieco odstawał od reszty prostych mieszkańców, którzy jakby stworzeni byli na podobieństwo wurtbadzkich bezdomnych nędzników.

Eliza, żona lekarza, otworzyła wrota sporego domu zapraszając śledczych do środka przestronnego, oprawionego w dębowe, lakierowane drzewo przedsienia, gdzie misternie rzeźbione drewniane haki na ubrania widziały ponad masywną ławą. W salonie pokój obserwował dumny mężczyzna z portretu wsparty łokciem o tarczę z herbem wielkiej litery „W”ponad skrzyżowanymi młotami.

- Mój małżonek. – wyjaśniła smutnym tonem Wagnerowa widząc zapatrzonych w obraz przybyszów.

W następnym, sporym pomieszczeniu, zapewne wykorzystywanym do tańców, było pod oknem piękne zdobione pianino z wiśniowego drzewa zamknięte na kłódkę i pokryte warstwą kurzu. Jedynym elementem wystroju sali był wielki obraz na ścianie przeciwległej do wejścia, który przedstawiał okręt z herbem rodziny Wagnerów na nabrzmiałych żaglach, targany sztormem na spienionych falach.

W kuchni z wielkim dębowym stołem do przygotowywania posiłków było pomieszczenie do składowania zapasów i naczyń. W sypialni gospodarzy niewiele miejsca zostało wokół ogromnego łoża z baldachimem. Wielkie lustro na ścianie. Drewniana szafa wypełniona ubraniami, ciężkimi butami i eleganckimi trzewikami. Nieco mniejsza sypialnia w głębi korytarza była niedawno przemalowana i odświeżona a na środku stało na w pół zbudowane krzesło na biegunach otoczone narzędziami i częściami. Naprzeciw tego pomieszczenia był gabinet lekarski wypełniony na półkach regałów medycznymi przyrządami, materiałami, eliksirami i książkami. Wreszcie, na końcu domu, po kilkudziesięciu stopniach wąskich krętych schodów w głąb ciemności, była olbrzymia, wypełniająca powierzchnię całego planu domu ciemna i chłodna piwnica, pokryta rzędami dziesiątków regałów z przegródkami na leżakujące wina. Pod ścianą ustawione były beczki, na których stały mniejsze beczułki.

Weisslagerberg, posiadłość DeFagaba
teraźniejszość

Dom z zewnątrz wyglądał jak typowy wiejski dom, kilka budynków gospodarczych, zagroda dla zwierząt kopytnych, studnia na podwórzu. Posesja otoczona jest polami uprawnymi z trzech stron. Od rzeki po prostu trawa - pastwisko.

Obejście na garnku zamiatał starszy mężczyzna około pięćdziesięciu lat, lekko łysawy na czubku głowy z dużymi zapuszczonymi siwymi bokobrodami, krzaczastymi brwiami i wąsami, ale brody nie nosił.

- Ło! Powitać Wilkobóców! - rzekł gromko wspierając się na miotle. - Czego potrzebujeta, że w me skromne progi przychodzita chłopy?
- Kiedy ostatnio herr Volter był tu i przebywał gdzie? Jeśli był, jasna rzecz - zapytał Arno.
- Hymmm…. Jakoś w zeszłym miechu zda się. Furę siana zamówił i łodebrał. - Skrzywił się na pomarszczonej twarzy. - Cusik musi capi tu, nie? - Ciągnął nosem.
- Niektóre sprawy wymagają poświęcenia - mruknął Kaspar.
- Długa smrodu opowieść - machnął ręką Hammerfist, po czym ponownie powrócił do bardziej pilnego wątku. - Na co siana fura była mu wie pan może? I jakby pan mógł, herr DeFabag, wskazać miejsce nam to.
- Sam odebrał? Osobiście? - wtrącił Detlef.
- Sam, sam. Do jego stajni, dla kuni na ściółek, a bo na co innego?
- A po farmie możemy rozejrzeć się pana? Herr Volter ukryć mógł coś tu - ponownie zabrał głos krasnolud.
- Herr Volter? U mnie? - zdziwił się. - Pewno, szukajta…
- Wybaczyć proszę pytanie dziwne, ale… w coś gra pan? Kości, karty, innego cokolwiek? - tym razem Arno nawiązał do treści karteczki.
- Czasem starej na nerwach! - zarechotał, ale zaraz przestał i zrobił poważną minę. - A prawda li to, że całe Weissdrachen pod klątwą jest i na stracenie?
- Ano zapewne nie całe, ale na zatracenie sporo luda iść może - odpowiedział Kaspar.
Farmer ciężko oklapł z wrażenia na schodach werandy i zapatrzył się w miasteczko z zatroskaną twarzą.
- Pan nie był na tej uczcie? - upewnił się Kaspar.
- Pewno, żem był z całą rodziną - odrzekł zdziwiony o posądzenie inne.
- I nic pana nie boli? Dobrze się pan czuje? - Kaspar był jeszcze bardziej zdziwiony, niż farmer. - Wszyscy jedliście i piliście? Nic wam nie dolega?
- Mnie nie. Jeno kaca mam jakoby pierwszy to raz był jakem się popił jeszcze za smarka. Nawet rzygałem! - prychnął.
- Jadł pan coś, po powrocie do domu? Albo pił? A inni? - Kaspar kontynuował wypytywanie.
- Wybacz, że przerywam - wtrącił się Aldric, powstrzymując Josta gestem - ale może chodziło o to, żeby coś zagrać na fortepianie? W końcu tam kartkę znaleźliśmy. Panie DeFabag, mówiłeś pan, że na niczym nie grasz, ale może kto z rodziny, dzielący z panem nazwisko, grywał na jakim instrumencie, albo piosenki wymyślał? “Graj defabaga”, tak brzmiała dla nas wskazówka. Może ojciec pański wymyślił jaką melodię prostą, albo wuj?
- Emmm… nie wiem nic o tem. - wzruszył ramionami. - Stara mnie gada, żem taki śpiewak jak z niej tancerka… Kobita tańcować nie umi… - dodał z przekąsem.
- Wiecie zastanawia mnie co? - zapytał krasnolud swoich towarzyszy. - Volter człowiekiem dokładnym był dość. Na wiadomości zostawionej wszystkie litery małymi są. I błąd nawet zdarzył się. To herr DeFabag jest, a tam napisane “defagaba”. Fred, o muzyce książkę widziałeś jaką? Albo herr Volter mówił w temacie tym co? - tym razem zwrócił się do ich niezbyt inteligentnego towarzysza.
Fred przecząco pokręcił głową.

- Raz jeszcze spytam... Czy po powrocie jedliście coś? Piliście? - Kaspar po raz kolejny usiłował rozwiązać zagadkę dobrego samopoczucia farmera.

- Coś ty… kichy pełne po biesiadzie, że i dzisiaj nie wiem czy co przełknę. Jakosik mnie trzewia skręca…

Weisslagerberg
teraźniejszość

Po rozwiązaniu zagadki pianina, w drodze do karczmy Aldric po raz kolejny zauważył, że ktoś ich śledzi. Ta sama osoba, mężczyzna, raczej nikt, kogo tu wcześniej widział, a już na pewno nie znał z nazwiska. Zbliżali się do wschodniej kładki, budynki po lewej stronie dawały dobre miejsce na przyczajenie się na szpiega.
- Znowu idzie za nami - poinformował towarzyszy. Wymienił z Jostem spojrzenia, towarzysz potwierdził, że to ten sam, którego widzieli poprzednio.
- Skręcę do tych ruder i postaram się zajść go od tyłu, jeśli podąży za wami mostem. Postaram się wywiedzieć, o co mu chodzi. - Dziwne dary od tutejszej ludności tolerowali i przyjmowali z wdzięcznością, mimo iż pożytku z nich nie było - stare, zepsute jadło, nawet świniom by szkoda było rzucać, coby nie pochorowały. Ale ciągłe śledzenie osób, które z imienia szeryfa prowadzą śledztwo? Czyżby bano się, że natrafią na... "nieodpowiednie informacje"? Aldric wspomniał niestrawności, jakie poczuł przy pierwszym "podarunku". To było naprawdę podejrzane...
- Jakby co, krzyknę, a do tego czasu się nie oglądajcie - dodał. Wątpił, żeby miejscowy miał go zaatakować, ale nigdy nic nie wiadomo.

Odłączył się od grupy i udał między rudery, licząc, że nieznajomy pójdzie za resztą drużyny i Aldric będzie mógł niepostrzeżenie zakraść się za jego plecy.