Ulriczeit, 2521 roku K.I.
Wielka Baronia Middenlandu, Weisslagerberg

- Dobrze! Już dobrze! – wykrztusił mężczyzna i wypluł zakrwawionego zęba zakrywając twarz dłońmi, a krasnolud rozmasował rękę.
- Pracuję dla Herr Bartenbacha. Miejska Rada nakazała nie spuszczać waszej kompani z oczu. Wykonuję swoją pracę tylko. Nie ma do was nic.

Facet, na którego ponoć wołano „Mały”, miał ponad sześć stóp wzrostu i tłumaczył się dosyć przekonywująco, po tym jak Grimm stracił cierpliwość do po początkowego, gorliwego zapierania się, że jakoby tamten ich śledził. Bauer nie stracił nic na swych umiejętnościach byłego łowcy banitów. Podszedł ofiarę niczym wilk łanię i kompletnie zaskoczył nieudolnego inwigilatora.

Karczma „Otto i Anna” była jedyną w miasteczku. Kilka pokoi do wynajęcia zapewne stało pustych większą część roku, bo Weisslagerberg nie leżał jakoś dokładnie przy głównym trakcie. Karczmarz Scheisestock rozmawiał za szynkwasem z kilkoma pochylonymi nad kuflami miejscowymi. Kiedy Strilandczycy weszli do głównej sali zwrócili na siebie uwagę wszystkich.

- Powitać Wilkobojców! – przywitał ich oberżysta w średnim wieku. – Hansel jestem, zapraszam!

Był jakiś takiś nijaki z wyglądu, cera blada, włos marny, postura przeciętna, a głos nudny.

- Gretel! – krzyknął w stronę zaplecza. – Wytocz nową beczkę piwa dla naszych gości!

Karczma wyglądała jak przeciętny przybytek w imperium, choć czym odróżniała się, to być może panującą tu zdecydowanie większą czystością i ogólna schludnością. Drugą rzeczą, która niekoniecznie pasowała do typowego wystroju imperialnej karczmy, było osobliwe miejsce za barem, obok półek z alkoholami. W drzewie wydrążone były liczne półeczki, które tworzyły przegródki z dziesięciu rzędów i sześciu kolumn. W niektórych, niej więcej jednej trzeciej wszystkich miejsc, znajdowały się pergaminy, karteczki. Przypominało to dla obytych z szerokim światem podróżników regał, który nie jeden raz widzieli w siedzibach usług pocztowych.

Z zaplecza wyszła na rozkołysanych biodrach wysoka niewiasta o długich nogach wystających spod fartuszka przed kolanko. Nie była to nastoletnia dziewucha, lecz kobieta w kwiecie wieku, o dużych zielonych oczach, ognistych, kręconych, włosach i cerze upstrzonej licznymi piegami na urzekającej buzi. Gdy uśmiechnęła się, błysnęły spod wydatnych warg bielutkie, równe ząbki.
W dłoniach trzymała beczułkę piwa stojąc w przejściu od zaplecza za barem.

- Dzień dobry panom. – dygnęła skromnie i zawiesiła wzrok spod długich rzęs dłużej na ludzkich przedstawicielach Chłopców ze Strilandu, a zwłaszcza na Moritzie i Detlefie.

- Piwka? – zwróciła się do Wagnera.
- Goloneczkę? – zapytała Ludena.

Weisslagerberg, karczma Otto i Anna
teraźniejszość

Nim udali się w ustronne miejsce omówić nowo znalezione dokumenty, krasnolud chciał wypytać jeszcze karczmarza o kilka spraw.

- Się zdaje, że sprawy wersja potwierdza się - rzekł Arno spoglądając na towarzyszy, po czym zwrócił się do karczmarza.
- Jak to z szeryfem poprzednim było tu? Lubianym chyba nie był zbytnio, z tego, co dowiedzieć udało się mi. Dlaczego było tak? Zawinił co? I jak to z aresztu było spaleniem?
- Lubianym nie był, bo to drań był. Po zniknięciu typa, ludziska puścili jego kwaterę z dymem, aby nie miał do czego wracać, może? - wzruszył ramionami.
- A nikt do kwatery spalenia nie podburzał ludu? - zapytał Hammerfist.
- Zweicker sam swym kanaliowatym zachowaniem podburzał. - Karczmarz niechętnie wypowiadał się o przeszłości. - Może wody zagrzeję, to się wykąpiecie po podróży? - zapytał krzywiąc mimowolnie nozdrza.
- Jak sprawimy już, że nikomu nie zemrze w ciągu godzin kilku się, to chętnie bardzo.
- Komu ma siem zemrzeć?! - Hansel wybauszył oczy.
- Komuś, kto lekarza odrzucił pomoc. W konkretów poszukiwaniu właśnie jesteśmy. Dlatego i o szeryfa starego pytania.
- Aha.
- A Magdlenyście nie widzieli?
- Widziałem.
- Po festiwalu?
- Na festiwalu.
- A gdzieście widzieli ją na festiwalu razem ostatnim?
- Jak to gdzie? No tam gdzie corocznie Grudnenfesta czcimy. - popatrzył nieco zbity z tropu.
- Nie oddalała nigdzie się?
- Ja tam trzymam sie swej baby… - wzruszył ramionami.
- Zaginęła ona, więc informacje każde przydać mogą się. Nic herr nie kojarzy?
- No jak zaginęła jak wczoraj była, godzina kilkanaście temu? Może śpi, albo do lasu poszła? Poczekajcie, na pewno sama się znajdzie. - pokrzepił krasnoluda.
- A z kim siedziała przynajmniej może?
- Tańczyła z Herr z Volterem. Wtedy ją widziałem.
- Dziękuję, herr Hansel.
- Ależ nie ma za co. Piwka?
W tym dokładnie momencie świat się skończył:
- Później, herr Hansel. Później chętnie bardzo - odparł Arno.
Karczmarz nie krył zawodu na twarzy.

Wyglądało na to, że mają przed oczami wszystkie elementy układanki, mogli więc śmiało udać się do szeryfa i nakreślić mu spisek, którego ujawnienia tak bardzo pragnął Volter. I to właśnie z pozoru prosty i nieco nieokrzesany krasnolud był tym, który zebrał skrawki w całość i przedstawił Herr Prostowi.

Didrika Bauer, 2492-2512. Może nie było to nic nadzwyczajnego, ale jednak zamurowało go, gdy usłyszał swoje nazwisko. I, co ciekawsze, wszystko wskazywało, że to właśnie ona była "zdwojoną duszą" Voltera. Było to niepokojące, zupełnie, jakby on sam był w tę sprawę jakoś zamieszany przez samo nazwisko, bo nawet niekoniecznie przynależność rodową - mogło być kilka odrębnych rodzin Bauerów w Imperium, nie posiadających wspólnych korzeni. Jednak było możliwe, że są spokrewnieni, i niezmiernie ciekawiło to Aldrica.

Teraz jednak zastanawiał się nad jej miejscem w całej historii. Zmarła 9 lat temu, wydawałoby się zbyt wcześnie, żeby mieć związek ze spiskiem. Ale jednak nie była wyborem przypadkowym dla Voltera, w końcu wprowadził swój plan właśnie w rocznicę jej śmierci. Mógł oczywiście wybrać osobę, która urodziła się w dniu jego zwolnienia i dopasować resztę planu, żeby tylko wierszyk pasował, jednak to nie było w jego stylu. Ale kim mogła dla niego być? Dziewięć lat temu miała dwadzieścia wiosen. Kochanka? Za młoda raczej. Siostra, kuzynka? Wykluczyć nie można, wszak nazwisko Bauer może być męża, ale też raczej pudło. Zdwojona dusza... Może też interesowała się szeroko pojętą nauką, pomagała mu przy eksperymentach?

Dużo pytań nurtowało Aldrica, nie spytał jednak Freda o nic więcej. Nie teraz. Czuł, że nie starczy mu sił na długo, niebawem trucizna zbierze srogie żniwo, jeśli nie zdobędą antidotum. Na tym muszą się skupić.

Ulriczeit, 2521 roku K.I.
Wielka Baronia Middenlandu, Weisslagerberg

Chłopcy ze Stirlandu zabrali się do kopania grobu. Robota była ciężka i szybko zdali sobie sprawę, że Arno z Erykiem sami nie zdołają odkopać trumny przed upływem czasu w wodnym zegarze. Na szczęście kilku ochotników z Weissdrachen, z polecenia Starszyzny, z chęcią rzuciło się do pomocy. Oni również odczuwali skutki trucizny w organizmie, ale w sześciu krzepkiego chłopa, krasnolud z Bauerem, jeszcze przed upływem ostatniej godziny, uderzyli łopatami w drewniane wieko. Ze środka dobiegał ledwie dosłyszalny, przeciągły jęk. Z wielkim trudem i wysiłkiem wszystkich, trumna została wydobyta z grobu. Ciężko było powiedzieć, czy była nienaturalnie ciężka, czy po prostu siła uleciała z nich zostawiając tak wielce słabowitymi.

Morryta od razu zauważył, że głębokość, na której była trumna była około dwóch stóp płycej niźli zwykle kopano groby co i zresztą nie umknęło uwadze Josta, który w Biberhof nie jeden raz kopał w ziemi z polecenia ojca, jako ochotniczy asystent kapłanki Morra. Jako pierwsi zdali sobie sprawę, że owa trumna została zakopana powyżej prawowitej właścicielki owego grobu, panny Bauer, stąpającej od lat wielu w Ogrodzie Pana Umarłych.

Kiedy wieko ze skrzypieniem poważanych gwoździ odpadło na bok, w środku ujrzeli dwa ciała. Obok niedawno zmarłego mężczyzny spoczywał jegomość z obrazu domu Wagnera. Na kieszeni marynarki widniała na piersi haftowana duża litera W. Był nieprzytomny, blady, lecz oddychał wydając przy tym dźwięki boleści, szaleństwa, lub obu. Zakrwawione palce pozbawione były niektórych paznokci, które wbite sterczały w pokrywie trumny.

Winkel zajął się rannym i ponaglając miejscowych o wodę, polewał spieczone usta wlewając chłodną ciecz. Bert zwany Moritzem wiedział, że lekarz dojdzie do siebie i prawdopodobnie miał większe szanse na dorzucie kolejnego wschodu słońca niż wszyscy nad nim pochyleni, o ile rzecz jasna uzupełni szybko utracony balans wody w organizmie.

Drugi jegomość był dla odmiany najprawdziwszym trupem. Eryk zauważył upiętą do pasa, zerdzewiałą parę kajdan oraz zatknięte szczątki nienadającego się już do użytku pistoletu. Na czole mężczyzny w średnim wieku, widniał widoczny ślad wgniecenia czaszki, kształtem przypominający niedźwiedzi lub lwi łeb.

Dyszący nad rozkopanym grobem pomocnicy Chłopców ze Stirlandu, bezradnie patrzyli po sobie. Prócz dwóch ciał, w trumnie nie było niczego innego. Żadnego antidotum? Byli zgubieni?

Winkel jakoby wiedziony szóstym zmysłem, będąc najbliżej rannego, zabrał się za przeszukiwanie lekarza. Wagner miał w wewnętrznej kieszeni marynarki karteczkę.

Moritz widział, przeglądając dokumenty rodziny Wagnerów, że ród wywodził się z Averlandu, gdzie dwór i jego okolica zwała się Południowym Averlandem. Znając pobieżnie ten fakt, wiedział jednak doskonale, będąc już wszak od dłuższego już czasu zagorzałym smakoszem alkoholowych trunków, że winnica rodu Wagnerów wytaczała jedno z najlepszych win w Imperium, którego jeden znakomity rocznik, Czarwone 2492, warte było ponad pięćdziesiąt koron od butelki, a nawet więcej w stolicy Imperium!

Weisslagerberg, cmentarz
teraźniejszość

Mieli rację, to właśnie Didrika była osobą, której szukali. Niezależnie od tego, co łączyło ją z Volterem, miała teraz, pośrednio rzecz jasna, przyczynić się do uratowania całej wioski przed niechybną śmiercią. Aldric wraz z Grimmem i chłopami, którzy przyszli im z pomocą, wkładali całą siłę, która jeszcze w nich została, aby jak najprędzej rozkopać grób. Nie potrzebowali wodnej klepsydry żeby wiedzieć, że ich czas się kończy. Liczyli na odtrutkę, Sigmaryta właściwie nie brał pod uwagę niczego innego - to musiało być to, koniec ich dochodzenia i ratunek. Antidotum w ilościach zdolnych uleczyć całą wieś. Mylił się jednak.

W trumnie, do której się dokopali był Wagner. Tylko on. Nie był to widok zaskakujący, Aldric podejrzewał to od początku, stąd początkowy pomysł, aby wraz z Jostem poszukać śladów na cmentarzu, jednak teraz, gdy już byli u kresu zarówno śledztwa, jak i swoich żywotów w razie niepowodzenia, zapomniał o nim. O zaginionym Wagnerze, o Magdalenie, która również zniknęła, o nieporadnym szpiegu Starszyzny i o możliwości "zmartwychwstania" Voltera, co było jak najbardziej sensowne. Wszak Magdalena mogła teraz wślizgnąć się do miejsca w którym go przechowywano i podać mu odtrutkę. Aldric nie myślał o żadnej z tych osób, które uznał za stracone, myślał tylko o sobie, a w drugiej kolejności o pozostałych otrutych.

Dlatego widok żywego jeszcze Wagnera nijak nie budził w nim pozytywnych odczuć. Mortiz zajął się nim jako ten miłosierny i chcący pomagać, ale Aldric nawet się do niego nie zbliżał z obawy, że w złości mógłby go kopnąć. To MIAŁA być odtrutka, przecież wszystko na to wskazywało! Nie jeden ze spiskowców, których chciał ukarać Volter i to na dodatek nie pomocny, bo będący już jedną nogą w przysłowiowym grobie (co zakrawało na ironię biorąc pod uwagę, że właśnie z właściwego grobu go wyciągnęli).

Eryk nie zdążył jednak wytknąć beznadziei ich sytuacji towarzyszom, gdy Mortiz wyciągnął z kieszeni lekarza karteczkę. Wszyscy zamarli, gdy przeczytał jej treść na głos. I znowu chwila frustracji, bo co to niby miało znaczyć? Jednak tu Bert ponownie pochwycił subtelną zagadkę i rozgryzł ją w oka mgnieniu. Wino. Wino Wagnerów, a więc najpewniej znajdujące się w ich piwnicy, gdzie jak wiedzieli, znajdowała się pokaźna win kolekcja. Promyk... a gdzie tam promyk, letni skwar nadziei rozognił w nich nadzieję na nowo. To już musi być to, antidotum! Oczywiście, mógł umieścić kolejną wskazówkę w butelce tego konkretnego trunku, ale jeśli tak, to wszyscy byli martwi. Nie zdołają rozgryźć kolejnej zagadki na czas.

Weisslagerberg, posiadłość Wagnerów

Liczyli na pomoc gospodyni, i mimo jej złego stanu, otrzymali są. Ostatkiem sił skierowała ich do piwnicy, szukali dwóch skrzynek. To zawsze jakaś podpowiedź, a na więcej ze strony biedaczki liczyć nie mogli.

Gdyby ósemka tutejszych mieszkańców nie rzuciła się na nich zamiast im pomóc, znaleźliby antidotum stosunkowo szybko. A tak, rozpętała się walka. Czy chcieli zgarnąć odtrutkę dla siebie, żeby mieć kontrolę nad resztą wsi, żeby terrorem wymusić z pozostałych wszelkie oszczędności za antidotum, czy może po prostu zostali nasłani na nich przez Starszyznę, co miało nawet więcej sensu, to nie było istotne. Stanowili teraz bezpośrednie, jak i pośrednie, zagrożenie dla życia Aldrica i jego towarzyszy, dlatego nie było mowy o litości. A trucizna dawała o sobie znać jeszcze mocniej, Bauer nie był w stanie nic powiedzieć przez skurcze gardła, które jeszcze bardziej się nasiliły.

Pierwszy atak Aldrica był nad wyraz celny, mocniejsza ręka jego jedynego oponenta została boleśnie cięta starą siekierą, jednak cios nie wystraszył go, mężczyzna walczył dalej, machając łopatą niemalże na oślep. Kilka zamachów, z obu stron, i nic się nie zmieniło. Walka oczami widza musiała wyglądać beznadziejnie - obaj resztkami sił zmuszali się do mocno sygnalizowanych machnięć wspomaganych przewidywalnym ruchem całego ciała, nie było w tym za grosz finezji, tak jak w dzierżonych przez nich broniach. Gdy nawet napastnikowi udało się trafić, to na tyle lekko, że Eryk ledwie to poczuł.

Jałowa wymiana ciosów trwałaby pewnie do momentu, gdy trucizna weszłaby w ostatnie, śmiertelne stadium, jednak pozostali mieszkańcy Weisslagerbergu w jakiś sposób dowiedzieli się miejsca ukrycia antidotum i przybyli tłumnie do posiadłości Wagnerów. Pomogli Wilkobójcom spacyfikować pozostałych przy życiu agresorów, ale przy tym zaczęli tworzyć jeszcze większe zamieszanie, nie tylko pijąc z losowych butelek i przepychając się nawzajem, ale i wydalając wszystkimi możliwymi otworami (pozostawało bardzo mało czasu…). Wrzask Arno przywołał niektórych do porządku, ale dopiero obietnica klątwy z ust nowicjusza Morra ustawiła ludzi w kolejce przed zejściem do piwnicy. To było zdecydowanie najlepsze zagranie, z najlepszym rezultatem na jaki mogli liczyć. Nie minęła minuta spokoju, a Grimm znalazł właściwe skrzynki. Otworzyli, Winkel ocenił, byli gotowi rozdawać antidotum mieszkańcom, samemu oczywiście wpierw zażywszy odpowiednią dawkę.

Gdy rozpoczęła się dyskusja, czy Starszyźnie i napastnikom należy się antidotum, Aldric uznał, że tylko tym pierwszym, którzy swoimi spiskami i chciwością sprowadzili to nieszczęście na wioskę, należy odtrutki odmówić. Nie mógł jednak brać udziału w późniejszej dyskusji, ktoś musiał zanieść antidotum leżącemu szeryfowi, i przy okazji spytać, co zrobić ze starszyzną, i Alexowi, który z nim został. Właśnie Eryk, jako najszybszy i powiadający jeszcze resztki energii, zgłosił się i, wziąwszy pełną butlę „wina”, ruszył najszybciej jak tylko mógł do posiadłości Voltera.

Weisslagerberg, posiadłość Voltera

Drzwi szeryfa nikt nie pilnował, Bauer dostał się tam bez trudu. Mężczyzna leżał bez ruchu, jednak jego oczy otworzyły się na dźwięk otwieranych drzwi.
- Znaleźliśmy antidotum – poinformował ożywiony brodacz, jednak bez śladu uśmiechu. Wlał odpowiednią ilość do kubka po wodzie, który stał na stoliku przy łożu i napoił szeryfa. W międzyczasie opowiedział mu o dylemacie na który się natknęli.
- Mamy wręczyć antidotum Starszyźnie? I ludziom, którzy nas zaatakowali?
- Podajcie lekarstwo wszystkim we wsi, bez wyjątku – odparł słabym głosem. Po chwili zapytał:
- Zdążyliście przed upływem czasu? – I co miał Aldric odpowiedzieć? Nie wiedzieli co to za trucizna, jak szybko trzeba podać odtrutkę, aby ta zadziałała, ani czy wszystkim, którzy ją zażyją, pomoże.
- Tak, zdążyliśmy – odparł.
- A przyniosłeś antidotum herr Ohlendorfowi również? Odwiedził mnie przed chwilą. Kiepsko z nim.
- Tak, starczy i dla niego – Lutzen wskazał głową butelkę, którą postawił na stole. Powinno starczyć dla dwóch osób. Szeryf pokiwał tylko głową, nie powiedział już nic. Bauer nie miał czasu do stracenia, obaj zdawali sobie z tego sprawę. Chwycił butelkę i ruszył szukać Alexa. A jeśli po drodze spotka jeszcze kogoś z złym stanie, będzie mógł biedaka poratować.