- Ja wam mówię panocki, tego tu bezzębnego, zielonego, wielkiego, jakieś gobliniaki malutkie i bardzo upierdliwe, capnęły. I ja was proszę, możemy już sobie wracać gdzieś niżej? Te goblinikaki, ja wam mówię, w nocy są jeszcze groźniesiejsze, niźli w dzień. Mają takie małe czerwone, a czesem zielone, świecące, kaprawe łoczyska. - Wytrajkotał Gotte. Zdecydowanie optował za tym, by bądź zawrócili, bądź zaczęli szukać bezpiecznego schronienia.
- Kaprawymi oczyskami źle się po nocy widzi - odparł Kaspar - a w dzien gorzej się celuje - dodał. - No a my mamy schowanko dobre niedaleko, gdzie nas nie capną, gdy spać będziemy.
- Dokładnie tak - zawtórował Moritz. - Mamy naprawdę dobrą kryjówkę, w której możesz czuć się bezpiecznie. Nie prowadzilibyśmy naszego alchemika w niepewne miejsce. Jak zejdziemy niżej znowu będzie nas czekać wspinaczka, a taka łatwa nie jest.
- No to Gottuśkowi kryjówkę pokazać już możecie. Ino, by łone jej nie widziały. Patrzcie dobrze, by jej nie widziały, ja wam mówię – pouczył kompanów Miller.
- Nie bój się, zadbamy o twoją skórę jak o własną - zapewnił go Kaspar.
Gotte niezwykle się ucieszył słysząc zapewnienie kompana. Na nim zawsze można polegać - pomyślał. Wkrótce jego słowa miały okazję się ziścić. Może jeszcze nie ratował przed tymi złymi, zielonoskórymi stworzonkami, które teraz Miller miał cały czas przed oczyma, ale przed samymi trudami podróży. Biedny Gotte, był już tak wymęczony, że nie był w stanie dostać się do wspomnianej przez kompanów skrytki. Okazało się, że tuż za alchemikiem, silniejsi towarzysze musieli wciągać na linie jeszcze Długonosego. Forma nie ta co kiedyś, ale też siły trzeba trzymać na ważniejsze rzeczy. Dziewki, procenty, czasem też inne używki, wszystko to dawało się we znaki w takich momentach. A wraz z wiekiem uwydatniło to coraz bardziej.

***

- Panocki no fajniuśku tu macie, jak na takowe możliwości - rzekł Miller stanąwszy u wejścia do kryjówki. - Fajniuśko. Ale i tak ciutka strasznie jednak. Ja wam chcem zaproponować mądrze. My warty strzegące musim machnąć, by nie skończyć jak Zielony. Ja wezmę jutro - zaproponował Gotte.
- Dzięki. - powiedział Moritz. - Niedługo urządzaliśmy…
Ustalanie wart przebiegło prędko. Gotte ostatecznie z "jutrzejszej" warty został namówiony na pierwszą. Wciąż jednak będąc bacznie obserwowanym przez resztę kompanów, którzy jak widać rozsądnie nie do końca mu ufali w tej kwestii. Kolejny miał być Wagner, a na ostatnią zdeklarował się Kaspar...

Trup to trup, bez względu na to, czy gobliński, czy inny. Przebywanie w towarzystwie takowego niczym przyjemnym nie jest, nawet jeśli się ma (lub miało) dość często do czynienia ze zwłokami.
Kaspar miał, kiedyś, ale i tak uznał, że pomysł ruszenia dalej, jak najszybciej, jest pomysłem całkiem niezłym.

Co nagle, to po diable, głosiło znane powiedzenie.
Zbytni pośpiech szkodzi zdrowiu. Tak również mawiano, i dotyczyło to przeróżnych sytuacji.
O dziwo, okazało się że i tu, na zapomnianym przez bogów odludziu, nie zawsze warto się spieszyć. Gdyby nie grzebali się ze zwijaniem obozowiska, jak nic zostaliby zaskoczeni przez nieproszonych gości na otwartym terenie. A zielonoskórych gości było tylu, że szansa ujścia z życiem z tego spotkania była niewielka.
W jaskini mieli pewne szanse. W każdym razie nie groziło im, że gobliny wlezą na górę. Za to mogli umrzeć z głodu, gdyby nie zdołali zachęcić napastników do zrezygnowania z oblężenia.
Może kilka celnych strzał ostudziłoby zapał tamtych? A może...

- Może by trzeba wyzwać wodza tamtejszych na pojedynek? - zaproponował Kaspar. - Gotte mógłby to załatwić.

* * *

Pomysł nie został zrealizowany, a ramach okazania swych uczuć Grimm zrzucił na dół trupa goblina, co spotkało się z natychmiastową reakcją w postaci deszczu strzał poprzedzającego szturm.

Gobliny były bardzo zawzięte... I albo odważne, albo też tak zastraszone, ze wolały iść do ataku, niż narazić się swemu wodzowi.
Na dodatek miały łuczników, których celność pozostawiała nieco do życzenia, ale parę strzał i tak dotarło do celu, ku wielkiemu żalowi Kaspara, który zrewanżował się przeciwnikom i posłał na ziemię dwóch wspinaczy.
Co gorsza (o czym Kaspar przekonał się osobiście) gobliński szaman dysponował jakimś rodzajem magii, która potrafiła chronić jego i goblińskiego wodza.
Na szczęście nie wszyscy tej ochronie podlegali.
Wielki wybuch, dzieło alchemika i celnego rzutu, zwalił z nóg i poranił kilku łuczników, a i od ściany odpadło kolejnych kilku.

Pozostali jednak zdołali się wdrapać, a tych Kaspar przywitał nie chlebem i solą, a tarczą i mieczem.
Wystarczył jeden cios, by goblin, który znalazł się w pobliżu Kaspara, stracił rękę i został wyłączony z dalszej walki.

Nie da się ukryć, że zielone kurduple potrafiły się nie tylko wspinać, ale i walczyć. Obrońcy jaskini nie tylko zadawali obrażenia, ale i obrywali. Na szczęście żaden z nich nie zginął, chociaż nie było takiego, co by nie oberwał.

Stojące na dole gobliny, te, które przetrwały skutki działania alchemicznej mikstury, kontynowały ostrzał - z zadziwiającymi skutkami. Walczącemu z Kasparem goblinowi wyrosła nagle z głowy strzała i wyeliminowała go z walki. Na wieki.
Inne strzały również były zgubne w skutkach nie dla tych, co powinny. I to przeważyło szalę - odwaga i determinacja napastników załamała się i gobliny zaczęły uciekać, co nie dla wszystkich skończyło się zdrowo, jako że ostrza mieczy zebrały krwawe żniwo wśród uciekających.
Po chwili na polu bitwy pozostały tylko martwe i ciężko ranne gobliny, a te, które jeszcze stały na nogach, uciekały co sił w tych nogach, biorąc przykład z wodza i szamana.

Kaspar posłał w ślad za uciekającymi kolejne strzały, a potem obrócił się do swych towarzyszy, usiłując ocenić stan, w jakim się znajdują.
Na pierwszy rzut oka było widać, że zanim ruszą w dalszą drogę, do jaskini smoka, trzeba będzie opatrzyć wiele ran.

- Ano mógłbym - dopiero teraz Gotte się otrząsnął po sugestii Kaspara. - Pewniakiem. Ale może nasz drogi przyjaciel, by dziurę jakąś kopalnianą wykopał? Jak żem chadzał po świecie, to żem nie takie historyje ło krasnoludach górnikach posłyszał. Łone to kopać umiom, łoj umiom. A jak takie złe, to w ogóle szybciakiem to machnom. - Miller, lekko skulony, szturchnął plecy Winkla, by przedstawić mu swój, jak zwykle inteligentny, pomysł. Arno tknąć się bał. Pomysł jego jednak nie przyjęty został o dziwo z entuzjazmem i jak zwykle doprowadziło to do niedobrego…

Nagle strzały zaczęły latać w ich kierunku raz po raz. A złowrogie zielone kulki zaczęły wspinać się po skalnejpółce. Dzielny Gotte postanowił więc, że będzie osłaniał tyły i pilnował alchemika, który cosik zaczął kombinować...

Trzymaj. - podał Millerowi flaszeczkę.
Nalał tam jakiegoś roztworu, sypnął proszkiem. Ostrożnie zabełtał.
Ty trzymaj to. - dał asystentowi podobny flakonik.
Również wypełnił mikstura.
Kazał trzymać fiolki obok siebie, aby dotykały się. Urwał rzemień z torby i obwiązał ostrożnie zakorkowane chemikalia.
To wybuchnie, gdy obie butelki się stłuka i ciecze połacza. - wyjaśnił. - Mam jeszcze na jedna równie duża lub dwie mniejsze.

Po kolejnej salwie łuczników Miller wydał komendę
Tyś większy i jakże silniejszy niżli ja. Celuj tam w tą kupkę z łukami i im kabuuma zrób, ja mówię. Tyś najlepszy i pewniakiem to lepsiej zrobisz - motywował ochroniarza do rzutu. Ten go posłuchał, mądry.
A panocku - spojrzał na alchemika - tyś byś zrobił jeszcze takie cosiki w większej ilości. - Łon rzuc, a ja se tu tobie pomoge.

Uczeń alchemika podbiegł do krawędzi i cisnął związanymi butelkami. Mimo, że w samych łuczników nie trafił , to jednak bardzo blisko przed nimi. Wielki kłąb ognia, oraz krzyki głuszone górskim echem spowodowały uśmiech na twarzy długonosego. Po stokach posypały się kamienie i odpryski skalne, a czarny dym, kurz, pył i ogień spowiły okolicę.

Gdy pracowali nad kolejnymi flaszeczkami, Gotte zauważył, że kolejne zielone szkarady wchodzą na półkę skalną. Odłożył buteleczki, podskoczył i ujrzał że rzucona przez ochroniarza bomba przetrzebiła szeregi strzelających znacznie.
Ty tu porób powolutku, a ja pójdem im pomóc - zawołał dzielnie. Chwycił swoją włócznię i pobiegł do krawędzi z zamiarem wspomożenia przyjaciół. Oczyma wyobraźnie widział, jak zrzuca jednogo zielonoskórego po drugim, dziobiąc ich zaciekle.

Rzeczywistość była jednak inna. Mimo odważnych zamiarów, ledwo co dobiegłszy, musiał już się bronić. Mistrzem we władaniu bronią nie był, więc pierwsza krew polała się z jego ramienia. Już wiedział, że źle uczynił i trzeba było jednak wciąż pilnować alchemika, a nie rwać się do walki. Niemądry Gotte!

Całe szczęście gobliny były jeszcze bardziej niemądre i zaczęły strzelać w siebie. Oj głupiutkie to one są, głupiutkie - ucieszył się Miller. Jeszcze bardziej się ucieszył, jak przez to “drobne” nieporozumienie zaczęły uciekać te z którymi walczył. Gdy w końcu udało mu się “dziabnąć” jednego, który już przestał walczyć i zaczął uciekać jego twarz aż rozpromieniła się z radości. Drugiego nie trafił, ale zawsze tym pierwszym chwalić się będzie mógł! Obserwował jak pokraki uciekają z pola walki i czuł się zwycięzcą. Z pewnością to będzie długo pamiętał.

Gdy jednak emocje opadły i adrenalina zeszła. Oznajmił wszystkim iż jego zdaniem należy już wracać. Zbyt wiele ran i sił straconych zostało. A ranek jest najlepszym czasem, by przygotować się do powrotu. Wycieczka w góry zaliczona. Było fajnie, ale już nie trzeba ryzykować. Wyimaginowany smok nie był wart kolejnej potyczki z goblinami, czy innymi prawdziwymi potworami.