To co wydarzyło się w Lochach było niezrozumiałe dla podstarzałego guślarza bardziej niż wszystko co dotąd przeżył. Lękał się tych mocy. Lambert może i był fanatykiem, ale nie był głupcem. Oskarżał uczennicę Natalyi o przyzwanie demona. Pyotr nie wierzył w to, lecz to co wydarzyło się tam... w lochach... nie miało prawa zaistnieć. Ta dziewczyna ujarzmiła magię nekromancji. Nawet jeśli uczyniła to z dobrych pobudek, budziło to jego niepokój. Umarła, a żyje. Obok czegoś takiego nie można przejść obojętnie.

Pyotr spojrzał na trzymane w rękach zapiski, które otrzymał od akolity w dormitorium maga. Niewiele rozumiał, prawie nic. Ledwo kilka słów rozpoznawał, a starczy wzrok dodatkowo utrudniał zadanie. W dodatku jego myśli wciąż ulatywały do minionych wydarzeń, jakże niewyobrażalnie trudnych do zaakceptowania. Odłożył więc zapiski na później. Należało ustalić co wydarzyło się wtedy na wieży. To zmieniało obraz sytuacji diametralnie. Adar nie był obiektywny podobnie jak Lambert. Kobieta z Norski mogłaby coś powiedzieć, lecz to Severus był tym, do którego powinien się udać.

Poranna wizyta u akolity zaowocowała jednym. Był niemal pewien, że to nie wychowanka Natalyi przyzwała demona. Skoro tak twierdził jedyny poszkodowany, należało przyjąć tę wersję za najbardziej prawdopodobną. Potwierdził również swe przeczucie, co do Severusa, lecz jedna wypowiedź nie dawała mu spokoju.

„Wiem jedno, zakłóciliśmy spokój zmarłych tu. To miejsce ma swoją historię i ma swoją moc. Bacz by nie zbudzić śpiących Pyotrze.”

Jak miały się te słowa do tego, co miało miejsce w Lochach? Pewnie nigdy tego się nie dowie... a może był to jeno dym w oczy? Severus nigdy nie mówił zbyt jasno, co samo w sobie było wskazówką, że coś skrywa.

W wieku Pyotra zdarza się zapomnieć wielu rzeczy. Tym razem i tak się zdarzyło, bowiem zapomniał zapytać o zapiski. Błąd ten naprawił siadając do śniadania obok Saverusa. W lnianym worku miał skrytą magiczną sferę, globus który zaczął w myślach nazywać “Okiem”. Zza płaszcza wyjął zapiski, co nie umknęło oczom akolity

Severus nie był z rana zbyt głodny, jednak obecność Dziadzia ucieszyła go. Gdy zobaczył notatki, które wcześniej wręczył guślarzowi, spojrzał się pytająco jakby nie wiedział o co starcowi chodzi. Oczekując na jego ruch, młodzieniec powoli przeżuwał chleb.

– Rozpoznaję tu słowa jak “Góry Środkowe”, “Khorne”, “Skała” i liczby, prawdopodobnie daty, lecz nigdy nie było dane mi poznać wszystkich słów – zaczął Pyotr, wykazując, że nie ma pojęcia na czym polega czytanie. Ewidentnie traktował słowa jako całość, a nie zbiór liter. – jeśli mam poznać zawartość, musisz to przeczytać.

Severus kiwnął głową, i zaczął czytać ale tylko to co dotyczyło ścieżki wraz z koordynatami astronomicznymi, którą powinno się podążać, aby jak najszybciej dotrzeć do świętego dla kultystów miejsca. Więcej nie uważał że Guślarz powinien wiedzieć. O pewnych rzeczach lepiej nie mówić. Gdy zakończył nakierowywanie Pyotra rzekł:
– Mam nadzieję że to pomoże nam dotrzeć we właściwe miejsce. To co tam na nas czeka będzie prawdopodobnie naszym końcem – smutek bił w jego słowach.

– A więc to miejsce istnieje… - Severus może i nie powiedział wszystkiego na temat Krwawego Głazu, lecz Pyotr znał opowieści o tym miejscu, wiedział więc z czym mają do czynienia. Słysząc smutek w głosie akolity, również się zafrasował. Tak, jego koniec był bliski, choć... – ...Morr ma swój plan dla nas wszystkich, nie nam go odgadnąć... Przekażę Albertowi, co żeś mi wyjawił. – Pyotr położył dłoń, na kuli okrytej lnianym płótnem. - Przydałaby mi się twa pomoc.
– Zgoda. W końcu chodzi o życie nas wszystkich – odparł z uśmiechem na ustach.

– Cóż to za czarna magia? – Wyspał Riemer, gdy Dziadek Rybak odsłonił przed nim magiczny globus. Sołtys cofnął się tak bardzo, że niemalże spadł z krzesła, z kolei Albert Schulz mruknął coś niezrozumiałego pod nosem i oparł podbródek na zaciśniętej piąstce, nie spuszczając ciekawskiego spojrzenia z półprzezroczystej sfery, która emanowała własnym światłem.

Pyotr spodziewał się podobnej reakcji. Długo rozważał, czy nie pokazać “Oka” Albertowi w samotni, lecz już dawno minął czas kiedy mogli pozwolić sobie na półśrodki. Każdy z obecnych na tej sali mógł wnieść trafne spostrzeżenie, które zaważy na szali nie tylko ich życia, ale również powodzenia całej wyprawy, a jak wierzył Pyotr, skutki tej wyprawy odbiją się echem dla całego Ostlandu. Na sali nie było Lamberta, lecz Pyotr nie łudził się, że i on o tym wkrótce usłyszy. Spojrzał ze spokojem na Karla Riemer’a i rzekł zupełnie rzeczowo:
– Przedmiot ten pozwala dojrzeć każdy szczyt, każdą rzekę i każdy szlak. Wygląda trochę jak mapa, jeno dokładniejsze, doskonalsze... – starzec przeniósł swój wzrok na Alberta – Z jego pomocą, możemy dokładnie obejrzeć miejsce, gdzie stoczymy walkę.

– Ale nawet nie wiemy, gdzie stoczymy tę walkę – odpowiedział Albert Schulz, na którego twarzy malowało się zwątpienie.
– Obawiam się, że nawet z tym przedmiotem nie uda się nam znaleźć Krwawego Głazu. Nie wiemy nic na jego temat, prócz tych kilku legend, które krążą po okolicy.

– Wiemy. – uciął krótko – akolita Severus odczytał zapiski arcymaga. Krwawy Głaz istnieje, Albercie. Zróbcie żesz miejsce na stole.
Pyotr postawił “Oko” i dostawił krzesło. Usiadłszy rzekł w kierunku Karla Riemer’a:
– Przedmiot ten to ni czarna magia, a jeno przedmiot, w którym tkwi magia niebios. Tak… hmmm…

Im dłużej mówił, tym obecni tu zyskiwali większe przekonanie, że kiedyś Pyotr faktycznie musiał dużo korzystać z magii. Dla niektórych był to szok, zwłaszcza mieszkańców Mühlendorfu, lecz Schultz tylko utwierdził się w tym przekonaniu. Perspektywa użycia magicznego przedmiotu nie budziła w Dziadku Rybaku najmniejszych przejawów trwogi. Z pewnością działało to uspokajająco na tych co go znali. Tyle lat żyli obok niego i nic złego się nie działo. Lecz jaka będzie reakcja, prawie obcych mu ludzi?
– Wiem co robię, ale jeśli ktoś nie chce być przy tym obecny, niechaj wyjdzie teraz. – Pyotr nawet nie spojrzał po obecnych, najwyraźniej nie przejmując się zanadto, co sobie pomyślą. Nie czas na to. - Krwawy Głaz znajduje się pośrodku szczytów Gór Środkowych. Prowadzi doń ścieżka, którą z pewnością podążą siły Ragusha.
Dziadek Rybak zerknął na kilka osób, które opuściło pomieszczenie, po czym kontynuował zwracając się do Severusa.
– Gdzie zaczyna się szlak?

Severus zaczął dokładnie pokazywać co i jak. Spokojnie i rzeczowo tłumaczył odpowiadając na pytania Dziadka.

Kiedy akolita mówił, Pyotr utkwił swój wzrok w “Oku”, starając się podążać za wypowiadanymi wskazówkami. Podobnie, jak w dormitorium arcymaga. Najpierw kula jawiła całe kontynenty, lecz już po chwili pokazywała Ostland i Góry Środkowe. Dziadek Rybak skupił się na najbardziej obiecującym skrawku górotworu, by jeszcze bliżej się mu przyjrzeć i odnaleźć szlak do Krwawego Głazu.

Po chwili go odnalazł. Była to stara krasnoludzka droga, wyryta pomiędzy wysokimi szczytami. Pięła się wysoka, miejscami pokonując górską grań, gdzie po obu stronach były kilometrowe przepaście, aż w końcu docierała na rozległy płaskowyż, przed którym wznosiła się Bezgłośna Skała - najwyższy ze szczytów Gór Środkowych. Tuż przed ścianą skalną znajdował się potężny ołtarz, który nawet z tej odległości mienił się barwą krwi.

Ścieżka była niezwykle zdradliwa i trudna do przeprawy, niezwykle niebezpieczna jeśli chodzi o zasadzki. Pyotr postanowił, że w nadchodzącym etapie podróży będzie częściej korzystał z “Oka”, by zawczasu wykryć zagrożenie. Sam płaskowyż, mimo że rozległy stanowił trudne pole do walki. Ciężsi i fizycznie silniejsi przeciwnicy mogliby dość łatwo zepchnąć ich w walce w przepaść. Należało tego się wystrzegać. Z drugiej strony wąska ścieżka mogłaby zostać skutecznie wykorzystana, gdyby wciągnąć weń przeciwnika i użyć rusznic oraz muszkietów. Pyotr wyjawił te spostrzeżenia, a ci co również mieli odwagę spojrzeć w “Oko” wyjawili swoje. Główną korzyścią było jednak to, że wreszcie wiedzieli dokładnie dokąd zmierzają i nie musieli już aż tak obawiać się, że zgubią trop. Z pewnością również w głowie Schulza jawił się niejeden pomysł, jak wykorzystać zdobyte informacje.

Mieli pecha, że nie dostrzegli w “Oku” nadchodzącego Ragusha. Pyotr miał zamiar wyśledzić jego oddział, lecz zostawił to na później. Nie podejrzewał, że Ragush zechce ich zaatakować już teraz, kiedy są w Goboczujce, więc uznał, że może w pierwszej kolejności porozmawiać z uczennicą Natalyi. Rozmowa ta rozbiła go całkowicie, więc i później nie sięgnął do "Oka".

Kiedy jednak Ragush zaatakował, dostrzegł w tym wydarzeniu więcej pozytywów niż powodów do zmartwień. Pyotr nie znał się na wojaczce, ale nawet mu wydawało się to niezwykle głupim posunięciem. Jego domysł potwierdził się, kiedy obserwował przebieg bitwy zza środkowej bramy.

Miał ze sobą jedną z niszczycielskich bomb. Zamierzał użyć jej w razie, gdyby zwierzoludzie przebili się przez zatarasowaną bramę, lecz do niczego takiego nie doszło, więc wcale nie przyczynił się do zwycięstwa. Walkę Schulza z Ragushem obserwował z daleka, wiedząc że poczynania Alberta są nierozsądne, ale rozumiejąc je. Schulz szukał śmierci. Doskonale to rozumiał.

Stłoczeni na zrujnowanych murach twierdzy, obrońcy szybko przeładowali muszkiety, rusznice oraz garłacze, po czym oddali kolejną salwę, która uszczupliła nacierającą hordę, kładąc pokotem następne ofiary. Biegnąc w górę stromego wzgórza, najeźdźcy szybko zrozumieli w jak bardzo rozpaczliwej sytuacji się znaleźli, lecz na powrót było już za późno. Pędząc przed siebie ile sił w nogach, byli zasypywani ołowiem, strzałami oraz wszystkim tym co chłopi mieli pod ręką i choć ich wrogowie nie byli sprawnymi strzelcami, to pod komendą sędziwego weterana, byli w stanie poważnie im zaszkodzić.
Z ostatnią salwą strzelcy zaczekali do samego końca, pozwalając najeźdźcom zbliżyć się na odległość ledwie kilku metrów, aby zmaksymalizować skuteczność wystrzału. Na rozkaz Schulza równocześnie pociągnęli za spust, zasypując wrogów gradem ołowiu i w tym samym momencie, spomiędzy skruszonych murów, wyleciały bomby z odpalonym lontem, które eksplodowały tuż nad głowami zwierzoludzi, dziesiątkując najsłabiej opancerzonych spośród nich. Widok słaniających się na nogach przeciwników był sygnałem do ataku dla stojących wśród skruszonych murów piechurów, którzy nie czekając za dalszymi rozkazami, rzucili się do szarży z nadzieją dobicia pozostałych przy życiu mutantów.
Uzbrojeni w przedniej jakości imperialne miecze i tarcze, chłopi spadli na wrogów niczym orły na zaskoczoną ofiarę. W szeregach zwierzoludzi szybko wybuchnął zamęt spowodowany zabójczą salwą oraz szarżą piechurów, którzy bez większych strat własnych pokonali w walce największych spośród nich - ogry. Otępieni przez liczne eksplozje oraz świszczące nad głowami kule, mutanci walczyli nieskutecznie, lecz zarazem dzielnie i do samego końca. Ich liczebność topniała w oczach z każdą upływającą sekundą, aż w końcu na polu bitwy został tylko Ragush, wokół którego szybko utworzył się pierścień skierowanych do wewnątrz ostrzy.
W brutalnym pojedynku związał się z nim Albert Schulz, który chciał w ten sposób pomścić śmierć swych dzieci oraz wszystkich bliskich mu osób, których pozbawione życia ciała znalazł powieszone na gałęziach wielkich drzew w Lesie Cieni.
- Nie wtrącajcie się! - Krzyknął do pozostałych, wchodząc w sam środek kręgu, gdzie czekał już na niego sędziwy minotaur. Monstrualnych rozmiarów bestia wiedziała, że jej dni były już policzone, ale miała w sobie dostatecznie wiele rozumu i złośliwości, aby przed śmiercią zamiast skomleć o litość, skorzystać z okazji i pozbawić hydrę jednej z jej głów.
- Wiesz jakie to wspaniałe uczucie? Spoglądać na twarze kruchych istot, które odczuwają lęk na twój widok? - Zaczął przepełnionymi jadem słowami Ragush, wiedząc, że nawet jeśli nie uda mu się pokonać swego przeciwnika, to przynajmniej spróbuje zadać mu jak najwięcej bólu. Schulz natomiast nie miał zamiaru słuchać nic z tych rzeczy. Szybkim krokiem zbliżył się do minotaura i wykonał pierwsze cięcie, które ze świstem przecięło powietrze, zbliżając się niebezpiecznie szybko w stronę głowy przeciwnika, lecz ten bez trudu przyjął cios na drewnianej tarczy, która była wielkości drzwi od chłopskiej chaty.
- Czułem się jak bóg, wiedząc, że ich los leży wyłącznie w moich rękach. Drżeli na samą myśl o tym co mogę im zrobić, a ja odczuwałem podniecenie, jak zawsze gdy wieszam tych nędznych tchórzy na gałęziach. - Bykopodobny stwór odpowiedział, wprawiając w ruch ciężkie, okute kolcami kule korbacza, które pomknęły na spotkanie z głową weterana, lecz ten uchylił się przed ciosem, niemalże dotykając czubkiem nosa piach pod sobą. Wiedział, że włożona w ten cios siła zachwieje minotaurem i postanowił wykorzystać ten fakt na swoją korzyść.
Mężczyzna okręcił się na pięcie i wykonał kolejne cięcie, lecz tym razem markował niżej, naznaczając na odsłoniętym udzie przeciwnika rozległą, ociekającą krwią ranę. Mimo dość wyraźnego okaleczenia, Ragush nie dał po sobie poznać by trafienie wywarło na nim choćby najmniejsze wrażenie.
- Największą ironią w tym wszystkim jest to, że wszyscy ci, którzy odczuwają lęk przed nami, pomogli nas stworzyć. W waszym “cywilizowanym”, jak to mówicie, świecie wystarczy jedna oznaka inności, drobna mutacja, a w najlepszym razie jest się odrzuconym i wygnanym na banicję. W ten sposób powiększacie nasze szeregi, a gniew odrzuconych jest paliwem, które napędza wojenną machinę. Macie nas za potwory, a sami nie jesteście lepsi! - Krzyknął w jego stronę Ragush i natarł z pełnym impetem, wykonując niespodziewanie szybkie uderzenie, które zaskoczyło doświadczonego w boju weterana. Schulz nie miał szans, aby odskoczyć przed tym błyskawicznym ciosem, więc zrobił to co każdy instynktownie by uczynił na jego miejscu - trzymaną w ręku tarczą osłonił głowę przed nadlatującymi kolczastymi kulami, lecz te bez trudów strzaskały ją w drobne drzazgi, a jedna z nich wbiła się na kilka centymetrów w jego przedramię, boleśnie łamiąc kości. Reszta cudem ominęła głowę.
Na twarzy Ragusha pojawił się triumfalny uśmiech, lecz ten bardzo szybko zrzedł na widok jeszcze bardziej rozwścieczonego przeciwnika, który mimo straszliwej rany, wciąż trzymał się na nogach i daleki był od poddania się, a wręcz stał się jeszcze bardziej zdeterminowany by zabić go każdym kosztem.
- Gówno mnie to obchodzi - warknął przez zaciśnięte zęby Schulz, tłumiąc w sobie chęć krzyknięcia z bólu, po czym ranną dłonią chwycił za łańcuch korbacza, którego kolczasta kula wciąż utkwiona była w jego przedramieniu i pociągnął przeciwnika ku sobie. Zaskoczony tym nagłym ruchem Ragush nawet nie pomyślał by wypuścić z dłoni broń i był to ostatni błąd jaki popełnił w swoim długim życiu.
- Przybyłem, aby zaspokoić żądzę zemsty - dokończył Schulz, gdy ostrze jego poszczerbionego miecza prześlizgnęło się pomiędzy żebrami przeciwnika, odnajdując drogę do jego serca.

W ciągu następnej godziny, wędrowcy spakowali resztę niezbędnych w podróży zapasów, pożegnali się z uwolnionymi kobietami, które w towarzystwie dwóch uzbrojonych mężczyzn odesłano w stronę Mühlendorfu, a także zajęli się swoimi rannymi, którzy ucierpieli w trakcie bitwy. Schulzowi zaproponowano powrót do wioski, bowiem w jego przypadku poważnie złamana ręka mogła doprowadzić do tragedii w górach, lecz nikogo nie zdziwiła jego zdecydowana odmowa. Nie chciał nawet słyszeć o możliwości powrotu, nie teraz kiedy zadali przeciwnikowi decydujący cios na chwilę przed ostateczną konfrontacją. Przed nimi były już tylko góry, a wśród ośnieżonych szczytów znajdował się ukryty ołtarz, gdzie niebawem miała odbyć się krwawa egzekucja na jeńcach.
W pośpiechu opuścili Goboczujkę, zostawiając po sobie kolejne stosy trupów, dawniej będących postrachem cywilizowanych krain, a dziś ledwie pożywką dla padlinożerców i robali. Przez walkę mieli spore opóźnienie, więc Schulz nakazał zwiększyć tempa, bowiem chciał zbliżyć się do gór jeszcze przed nadejściem zmroku. Na całe szczęście tego dnia pogoda im dopisywała; był to prawdopodobnie ostatni ciepły dzień w roku, będąc równocześnie ostatnim tchnieniem lata, które w tej części Ostlandu zawsze było łagodniejsze. Teraz słońce przesuwało się w górę bezchmurnego nieba, zsyłając w dół ciepłe promienie wprost na ogorzałe chłopskie twarze, które były zbyt skupione na czekającym ich wyzwaniu, aby móc cieszyć się wspaniałą pogodą.

Wrzosowiska były trudnym terenem w podróży, lecz wędrowcy szybko natknęli się na pozostałości starego gościńca, prowadzącego w stronę Gór Środkowych, gdzie niegdyś kwitnął handel wymienny z tamtejszą krasnoludzką kolonią górniczą, której nazwa przez lata nieużywania uległa zatarciu i która podobno od wieków stoi zapieczętowana przez te same krasnoludy, które niegdyś uciekły przed mrocznymi siłami zbudzonymi w jej wnętrzu.
Niezależnie od legend, które krążyły wokół starożytnego Karak Baldour, wędrowcy mogli bez większych problemów dotrzeć do podnóża Gór Środkowych, korzystając z dobrodziejstw krasnoludzkich budowniczych, którzy przed wieloma wiekami położyli brukowany gościniec na Wrzosowiskach, a którego prosta i zarazem solidna konstrukcja dzielnie opierała się mijającym latom, niesprzyjającej pogodzie oraz niszczycielskim siłom natury.

Upłynęło kilka długich godzin od chwili, gdy członkowie wyprawy dotarli do podnóża Gór Środkowych. Mimo ogarniającego wszystkich zmęczenia, jednomyślnie Schulz wraz z Lambertem nakazali zdwojenia wysiłków i parcia dalej. Niestety, ku niezadowoleniu wszystkich obecnych, wycieńczone podróżą zwierzęta odmówiły posłuszeństwa, więc chłopi zostali zmuszeni zostawić za sobą dwa wierzchowce, licząc na to, że uda im się przetrwać zimną noc i być może odnajdą drogę do domu. Tylko koń pociągowy, którego używali do prac na polu, miał dość siły i odwagi, by iść dalej.
Obładowani towarami, brnęli przez śnieżne zaspy sięgające kolan. Pod nogami wciąż czuli bruk gościńca, który miał zaprowadzić ich w stronę Nordbergu - największego ze szczytów Gór Środkowych, powszechnie znanego jako Samotna Skała. Opatuleni podróżnymi płaszczami, przedzierali się górskim szlakiem, walcząc nie tylko z ogarniającym ich zmęczeniem, ale także z niegościnną pogodą; zimnym, porywistym wiatrem, przed którym nie chroniły nawet najgrubsze warstwy futra. Był to nadludzki wysiłek, który dla dwóch mieszkańców Mühlendorfu skończył się śmiercią. Ich towarzysze byli tak bardzo wycieńczeni, że nie mieli nawet sił, aby pochylić się nad umierającymi. Brnęli do przodu za resztą, zostawiając w śniegu powoli zamarzające zwłoki krewnych i przyjaciół.

W końcu nawet zapał przywódców ostudził się na tyle, iż zrozumieli, że góry ich pokonały. Widok trupów oraz dwóch dziesiątek wykończonych i wyziębionych wędrowców, którzy byli na skraju fizycznej wytrzymałości, zmusił ich do podjęcia decyzji o znalezieniu schronienia.
Obóz rozbito w wąskim przesmyku pomiędzy dwiema skalnymi ścianami, które chroniły ich przed silnym wiatrem z obu stron. Przed nimi znajdowała się stroma, górska grań, która najprawdopodobniej była ostatnią z przeszkód oddzielających ich od płaskowyżu, na którym znajdował się Krwawy Głaz, a której pokonanie przy obecnym stanie członków wyprawy wydawało się być wręcz niemożliwe. Niecałe kilka mil dalej, skryta w gęstych oparach chmur, wyrastała owiana sławą Samotna Skała, u podnóża której leżał cel ich podróży. Stojąc przed rozległą górską granią, która oddzielała ich od uprowadzonych mieszkańców Krausnick, wędrowcy czuli się zarazem tak blisko i tak daleko od zakończenia wyprawy. Serce kazało im przeć dalej, nie bacząc na niebezpieczeństwa, lecz rozum kazał czekać do nadejścia świtu i to właśnie jego posłuchano.

Choć w wysokich górach nie było to łatwym zadaniem, udało im się rozpalić kilka ognisk, wokół których zgromadzili się wyziębieni członkowie ekspedycji. Ciepło płomieni stopiło otaczające je śniegi, ukazując wystające z zasp kości tych, którzy wcześniej poddali się siłom natury i polegli w owym miejscu. Tego dnia bardzo szybko zapadł zmierzch. Słońce zniknęło za horyzontem, skrywając niepewnych najbliższej przyszłości wędrowców w ciemnościach z trudem rozświetlanych przez blask płomieni.
W obozie było przeraźliwie zimno, a w oddali dało się słyszeć odległe zawodzenie wiatru i pomimo obecności tylu ludzi, wszyscy czuli się bezradnie w obliczu majestatu potężnych gór, które w ciągu kilku godzin zdążyły odebrać życie dwojgu najsłabszych spośród nich. Nie wiedzieli ile jeszcze trupów odsłoni świt, gdyż nawet ocieplane mundury i rozpalone ogniska, nie były w stanie wygrać z dojmującym chłodem, który z każdą chwilą stawał się coraz bardziej przenikliwy.
Martwiła ich obecność licznych kości, które wystawały z otaczających ich śniegów. Obawiano się zasadzki równie bardzo co złej pogody, lecz najgorsze było to, że w obu tych przypadkach nie mogli nic uczynić, by jakoś temu zaradzić. Stłoczeni wokół ognisk, ogrzewali się nie tylko wesoło tryskającymi płomieniami, ale także ciepłem innych ciał. Wystawienie kogoś na czaty w takich warunkach pogodowych byłoby wyrokiem śmierci, o czym dobrze wiedzieli wszyscy.
Jedyne co im jeszcze zostało to nadzieja, że uda im się wytrwać do świtu, który w tamtym momencie wydawał się być tak bardzo odległy. Ta sama nadzieja wypchnęła ich ze spalonej wioski kilka dni wcześniej i pozwoliła zajść tak daleko, mimo wielu zagrożeń, które stanęły im na drodze, więc nie trudno było zawierzyć jej życie ten jeden jeszcze, ostatni raz…

Szedł bezwiednie za resztą, pokonując kolejne kilometry w coraz nieprzyjemniejszych warunkach. Pomimo trudów, pamiętał by co jakiś czas spojrzeć w „Oko” w poszukiwaniu czyhających po drodze niebezpieczeństw. Kroczył zawsze przedostatni, co nie raz ratowało go od rezygnacji, bowiem osoba zamykająca pochód, ilekroć zostawał pokonany, słowem lub ramieniem ponownie stawiała go na nogi. Był uparty, bardziej niż inni. Takie gesty nie wystarczyły dwóm Mühlendorfczykom, którzy nie powstali już ze śniegu kiedy nadszedł ich czas. Mijał ich w milczeniu, obwiniając się o ich los. To on zaciągnął ich na tę wyprawę. Spoglądał w ich wyziębione twarze, widząc w ich oczach swoje odbicie.

Droga zbyt trudna nawet dla młodszych od niego całkowicie go wyniszczyła. Czuł jak ogarnia go osłabienie organizmu wywołane jakąś chorobą. Pod koniec dnia czuł dreszcze na całym ciele i wzrastającą gorączkę. Gardło paliło nieprzyjemnym bólem. Wciąż żył, lecz niewiele życia w nim pozostało.

Kiedy osiedli na postój, padł na kolana zbyt wycieńczony by choćby zbliżyć się do rozpalanego ogniska. Dotarł tu chyba tylko dlatego, że nie niósł ze sobą, jak inni, broni, tarcz i kolczug. Od początku wyprawy jego bagaż stanowiło głównie jedzenie, które z dnia na dzień uszczuplało się coraz bardziej. Tylko miecz zabrany ze zbrojowni w Goboczujce ciążył mu u pasa. Noc się zbliżała, a wraz z nią jeszcze większy chłód, lecz nigdzie nie było potrzeby iść, jeno do krainy Morr’a. Modlił się bezgłośnie o łagodną i spokojną śmierć.

Świszczący wiatr szumiał i gwizdał wdzierając się między skalne masywy. Było już ciemno. Wszyscy trwali w skulonych pozycjach i przytulając się do siebie walcząc o każdą porcję ciepła.

Nie spał jeszcze. Mógłby przyrzec że tak było.

Pamiętał, że nadszedł z południowego wschodu. Skurczona, starcza postać idąca pośród śniegów, jakby nie czując obecnego tu zimna, szła przed siebie z rozwianymi na wietrze szatami. Śnieg zacinał mu prosto w twarz, lecz nie kulił głowy przed nieprzyjemną wilgocią, wdzierającą się za kołnierz. Nie śpieszył się. Szedł spokojnie, pewnie zmierzając w jego stronę. Pyotr rozejrzał się, lecz nikt inny nie dostrzegał tajemniczej postaci. Pyotr nie alarmował swoich towarzyszy. Z jakiegoś powodu ogarnął go wielki spokój... wydawało mu się że już go gdzieś widział...

Również ów starzec z początku nikogo nie dostrzegał. Żadnego z mieszkanców Krausnick, czy Mühelndorfu, nikogo spośród najemników. Lecz w odległości pięciu kroków przystanął i spojrzał prosto w oczy Dziadka Rybaka. Tylko jego.

– Kimże jest? – zapytał zdziwiony przybysz.
Pyotr zmrużył oczy i spojrzał w twarz starca. Rozpoznał go. To był on. Ten sam starzec z jego snu.

– A kimś ty? – zapytał go Pyotr w odpowiedzi.

Przybysz zmrużył czoło patrząc w twarz Dziadka Rybaka i zastanowił się. Długo nad czymś rozmyślał, jakby czas dlań się zatrzymał. Nie niecierpliwiło to Pyotra, on również cały ten czas wykorzystał by przyjrzeć się mu z ciekawością.

– Słyszysz? – zapytał nagle starzec, który przybył z południowego wschodu.

Pyotr zastygł w bezruchu, nasłuchując. Nie słyszał niczego prócz zawodzenia wiatru.
– Jeno wiatr... – zaczął, lecz nie skończył.

– To Azyr. Wiatry przeznaczenia. Słyszysz coś jeszcze? – starzec pytał dalej.

Pyotr usiłował wyostrzyć słuch lecz nic więcej nie dosłyszał.
– Niet... – odparł, nie wiedząc czemu, w języku Kislevu.

Starzec zerknął nań z zainteresowaniem.
– Niet... – powtórzył, jakby smakując to słowo, po czym ruszył dalej, mijając go w milczeniu. Pyotr długo obserwował go, jak idzie dalej szlakiem, którym oni podążą rano. Wpatrywał się w jego plecy, aż ten powoli zaczął znikać. Jakby rozpływać się w powietrzu. Nikt więcej go nie widział. Tylko on.

Poranek przywitał bólem gardła, katarem i silnym kaszlem. Czuł się tak słaby, a jednak... jeszcze walczył.

Wraz z nadejściem świtu, promienie wschodzącego słońca odsłoniły kolejne trupy. Trzech ludzi Riemera zamarzło na śmierć, o czym szybko przekonali się pozostali członkowie wyprawy, gdy wraz z nastaniem nowego dnia próbowali wybudzić utkwionych w kompletnym bezruchu towarzyszy. Zaszklone, szeroko otwarte oczy, które pokrywała cieniutka warstwa lodu, spoglądały z przestrachem w stronę górującego nad okolicą Nordbergu - największego spośród wszystkich szczytów Gór Środkowych, który tamtego dnia skryty był w gęstych, nieprzeniknionych oparach formujących się chmur.
Dla bardziej zabobonnych uczestników wyprawy był to zły omen; zapowiedź ponurej zguby, która niechybnie czeka wszystkich śmiałków, na tyle nierozważnych, aby zapuścić się w samo serce zdradzieckich gór. Śmierć mieszkańców Mühlendorfu była ciosem dla każdego, bowiem z każdym zgonem ich szanse na zwycięstwo topniały, lecz w szczególności był to bolesny cios dla Riemera, który obiecał wielu rodzinom sprowadzić ojców i synów w jednym kawałku. Byli to ludzie tacy jak znaczna większość mieszkańców wiosek; prości, uczynni i gorliwie oddani pracy na polu. Ich ciężka harówka pozwalała przetrwać zimę najbliższym i teraz, po ich śmierci, los wielu rodzin stanął pod znakiem zapytania. Sołtys Mühlendorfu wiedział już, że dla niego najtrudniejszym etapem wyprawy wcale nie będzie walka, lecz powrót do domu i spojrzenie owdowiałym kobietom prosto w oczy, aby w następstwie przekazać ponure wieści. Poniekąd, zaczął pragnąć chwalebnej śmierci, aby uniknąć tego osobistego upokorzenia.

Ta niepowetowana strata zdruzgotała i tak chwiejne już morale. W obozie panował przenikliwy chłód, przed którym nie chroniły nawet grube płaszcze i ocieplane mundury. Nadejście świtu przywitano rozpaleniem ogniska, wokół którego wędrowcy zbili się w ciasnś gromadkę, aby posilić się po raz ostatni przed ostateczną konfrontacją z hordą zwierzoludzi. Zdaniem wielu, była to również ostatnia ciepła strawa przed śmiercią, która czekała ich u kresu tej wyprawy… Ta i podobne myśli krążyły nieprzerwanie w ich umysłach, nie pozwalając o sobie ani na chwilę zapomnieć.
- To nasz koniec. Zamarzniemy tu lub zginiemy od toporów i włóczni zwierzoludzi - odezwał się przy ognisku jeden z młodszych mieszkańców Mühlendorfu, którego już wcześniej dało się poznać jako strachliwego i buntowniczego chłopa. Na swojej podróżniczej patelni trzymał chudy kawałek wieprzowiny, lecz czekał tak długo na swoją kolej, że mięso zdążyło zamarznąć zanim zdążył włożyć patelnię w płomienie. Spojrzał wtedy z przekąsem na swą lichą porcję, a później powiódł przygnębionym wzrokiem po twarzach pozostałych uczestników wyprawy. Podobnie jak on, mieli oni nietęgie miny, których zły nastrój potęgowała obecność martwych truposzy, wciąż utkwionych w takiej samej pozie, którą przybrali jeszcze za życia. Nikt mu jednak nie odpowiedział, nikt nie zaprzeczył, tak jakby każdy podzielał jego myśli, a przynajmniej nie potrafił znaleźć odpowiedniego kontrargumentu ku własnemu i pozostałych rozczarowaniu.
- To już ostatni etap podróży. Od naszego celu oddziela nas tylko górska grań - zachrypnięty głos Schulza przerwał powstałą ciszę, skupiając spojrzenia wszystkich obecnych na jego pomarszczonej twarzy.
- To bardzo niebezpieczny odcinek, dlatego weźmiemy ze sobą liny i obwiążemy się nimi. Podzielimy się na cztery grupy, wśród których znajdą się osoby znane z krzepy oraz te bardziej wycieńczone podróżą. Miejmy nadzieję, że to rozwiązanie okaże się wystarczające - weteran dokończył swój wywód, po czym dostał ataku rzężącego kaszlu, który wstrząsnął całym ciałem starca. Schulz cieszył się poszanowaniem wśród mieszkańców obu wiosek, toteż nikt nie zaprzeczył, choć w umysłach wielu już dawno zasiane zostało ziarno wątpliwości. Zdali się na chłodną kalkulację byłego żołnierza Armii Imperialnej, bowiem był najbardziej doświadczony spośród wszystkich i znał te góry, choć nie na tyle dobrze, by móc nawigować bez pomocy artefaktu znalezionego w komnacie arcymaga Kolegium Niebios. Nie mieli też innego wyjścia, choć mogli wracać, lecz wtedy zaprzepaściliby wszystko co dotychczas osiągnęli, a śmierć ich towarzyszy poszłaby na marne. Wiedzieli, że na odwrót jest już za późno.

Opuszczając obozowisko i osłaniające je ściany skalne, wędrowcy zostali na przywitanie smagnięci lodowato zimnym wiatrem, który odbierał dech w płucach i wywoływał uczucie szoku termicznego. O świcie warunki atmosferyczne wyraźnie się pogorszyły; w wysokich partiach gór panowała burza śnieżna, a w niżej położonych obszarach istniało spore ryzyko wywołania lawiny. Wszystko wskazywało na to, że pogoda nie ulegnie poprawie w najbliższym czasie, a z czasem może być jeszcze gorzej, gdy śniegi przykryją wytyczoną ścieżkę, toteż Albert Schulz wraz z towarzyszącym mu Bratem Lambertem nawoływali resztę uczestników wyprawy do podwojenia wysiłków. Chcieli jak najszybciej przedostać się przez górską grań, zanim ta zostanie kompletnie zasypana.

Po pokonaniu kilkuset kroków, chłostani lodowatym wichrem bohaterowie dotarli na skraj wspomnianej grani. Był to długi na ponad trzysta metrów odcinek, prowadzący wąskim grzbietem rozległej góry, po obu stronach której znajdowała się olbrzymia przepaść licząca sobie więcej niż tysiąc stóp, a na widok której wszystkich mimowolnie ogarnął lęk przed wysokością.
Mimo dłuższej chwili wahania, która ogarnęła nawet przewodnika wyprawy, wędrowcy zdołali przełknąć kłujące uczucie strachu i zastosowali się do planu Schulza. Podzielono się na mniejsze grupy, wewnątrz których poszczególne osoby związane były ze sobą linami. Pierwszej grupie przewodził Schulz, następnej Lambert, na przodzie trzeciej szedł Riemer, zaś ostatnią prowadził Klaus.
Po ofiarowaniu krótkiej modlitwy bogom, chłopi, jeden po drugim, zanurzali się w opary gęstej chmury, która oplatała swym szerokim ramieniem górską grań, kompletnie przesłaniając widoczność przed nimi. Tuż po pokonaniu pierwszych kilku kroków, wędrowcy zrozumieli jak bardzo zdradziecki jest to teren, lecz niezrażeni tym parli dalej, myślami będąc u boku swych rodzin. Gruba płachta śniegu, która pokrywała każdy metr kwadratowy wysokich gór, była wyzwaniem samym w sobie, bowiem pokonujący wąską grań śmiałkowie nie wiedzieli gdzie kończy się skała, a zaczyna przepaść. Bohaterowie ostrożnie stawiali każdy swój krok, modląc się w duchu, aby nie wpaść w jakąś ukrytą szczelinę lub co gorsza; poślizgnąć się, lecz na szczęście dla nich, podłoże okazało się być w miarę stabilne.
Tuż po tym jak pierwsza grupa przedostała się na drugą stronę, towarzyszący Schulzowi chłopi rozbiegli się po okolicy na rozkaz weterana, aby zabezpieczyć teren przed nadejściem kolejnych osób, zaś Albert wraz z Katariną stali na krawędzi przepaści, pomagając pozostałym pokonać ostatnie kilka metrów grani. W ten właśnie sposób bezpiecznie przeszła druga oraz trzecia grupa, których członkowie rozstawili się z bronią palną u podnóża skalistego wzniesienia, czekając na nadejście pozostałych.

Ostatnia grupa, której przewodził Klaus, również zdołała przedostać się przez grań, lecz gdy tylko dotarli na drugą stronę gór, łowca ku własnemu przerażeniu spostrzegł, iż drugi koniec liny był przez cały ten czas swobodnie ciągnięty po śniegu, a przecież miał być nim obwiązany Dziadek Rybak. Młody myśliwy spoglądał z niedowierzaniem w trzymany przez siebie skrawek sznura, nie potrafiąc zrozumieć dlaczego nikt nie zauważył tajemniczego zniknięcia starca. W przypływie gniewu odrzucił linę na bok i chciał już ruszyć w drogę powrotną, lecz reszta chłopów siłą powstrzymała go przed tą zgubną decyzją.
- Nie pomożesz mu - wyszeptał Schulz z malującym się na twarzy wyrazem bólu, po czym położył dłoń na barku Klausa w przyjacielskim geście. Weteran próbował znaleźć słowa pocieszenia, lecz przez dłuższą chwilę nie był w stanie nic z siebie wykrztusić. Wtedy właśnie ich spojrzenia spotkały się ze sobą i choć w oczach łowcy czaiła się nienawiść, młodzieniec szybko pogodził się z rzeczywistością. Klaus zbył uścisk Schulza gwałtownym ruchem ramion, po czym minął go bez słowa i ruszył w stronę wznoszącego się przed nimi płaskowyżu, gdzie oczekiwała ich ostateczna walka. Podobnie jak reszta, był gotów pomścić śmierć wioskowego znachora.

Słońce wznosiło się za ich plecami, kiedy chłopi zajmowali dogodne pozycje na kamienistym podwyższeniu, które górowało nad płaskowyżem otaczającym najwyższy ze szczytów Gór Środkowych. Stąd mieli doskonały widok na roztaczającą się przed nimi skalną równinę, na końcu której zgromadziły się dziesiątki uzbrojonych we włócznie, tarcze i topory zwierzoludzi, wśród których znajdowali się dotknięci zaawansowanymi mutacjami ludzie, w sięgających ziemi czarnych szatach, przywodzący na myśl kapłanów Morra, lecz baczny obserwator byłby w stanie spostrzec symbole Khorne’a, które zostały wytatuowane na ich szpetnych twarzach.
W ciasnych, drewnianych klatkach trzymano boleśnie związanych ze sobą więźniów, wśród których znajdowały się przerażone rodziny mieszkańców Krausnick. Wtedy jeszcze nikogo nie złożono w ofierze, lecz kilkanaście metrów dalej, na samym końcu płaskowyżu, tuż u podnóża górskiej ściany skalnej, znajdował się potężnych rozmiarów, starożytny ołtarz, którego kamienie na przestrzeni ostatnich kilku tysiącleci przybrały barwę szkarłatu w wyniku hektolitrów przelanej tam krwi.
Na jego zbrukanych posoką schodkach zebrali się odprawiający modły kultyści oraz towarzyszący im zakuty w czarną zbroję rycerz. W swym mrocznym triumfie dostarczył im nie tylko licznych ofiar, niezbędnych do odprawienia plugawego rytuału, ale także Kielich Sigmara, który teraz połyskiwał w blasku wschodzącego słońca, trzymany w ręku jednego z tych przerażających kapłanów.

Wrogowie nie byli świadomi obecności chłopów, od których dzieliło ich ponad dwieście metrów, a którzy usadowili się na kamienistym wale, skąd mogli bez większych przeszkód obserwować ruchy przeciwnika. Pomiędzy nimi znajdował się płaski teren bez żadnych walorów strategicznych, które mogliby wykorzystać na swoją korzyść.
Czempion Khorne’a oraz jego ogarnięte pobożną żądzą krwi oddziały siepaczy, stali pomiędzy wysoką ścianą skalną, będącą podnóżem Nordberga, a wzniesieniem, na którym zgromadzili się bohaterowie. Płaskowyż był jednak dość szeroki na całej swej długości, a liczebność chłopów zbyt mała, aby zamknąć w kleszcze tak spory oddział przeciwników, więc nie mogli wykorzystać przewagi terenu, ani też zaatakować bez wcześniejszego zwrócenia na siebie uwagi. Bohaterowie musieli więc szybko przemyśleć swoją taktykę, zanim ich rodziny zostaną złożone w ofierze, a starożytny artefakt bezpowrotnie splugawiony.