Axel słyszał, że gdzieś w pobliżu biegli ludzie. Słyszał też dobiegające z tyłu, z okolic magazynu numer trzynaście hałasy, nawoływania strażaków i huk ognia. Szkiełku nie udało się przywrócić przytomności - widocznie obrażenia jakie otrzymał podczas upadku z powozu okazały się dosyć poważne. Natomiast pasażer J.H. powoli zaczynał odzyskiwać zmysły. Leżał na bruku, oparty o połamaną balustradę i poruszał się niespokojnie, jęczał i mamrotał. A w kierunku mostu ktoś biegł. Od strony magazynu Axel słyszał teraz wyraźnie zbliżające się szybko kroki. Uznał, że nadbiegających było co najmniej dwóch.


- ...podpalili dom - mówił Teugen. - Kręcili się wkoło mnie. Zgraja szubrawców. Chcieli wyłudzić pieniądze.
- Dowody Szanowny Pan Radny ma? - zapytał strażnik.
- Ma! - niemal krzyknął kupiec. - W środku. Nieprzytomny Steinhager i te heretyckie utensylia w moim magazynie! To mało?
- Nie skądże - strażnik był nieco onieśmielony wybuchem złości. - To zupełnie wystarczy, by skazać ich na szubienicę.
- Sąd będzie bezlitosny! Zadbam o to!
- Z pewnością - mruknął strażnik, a potem powiedział nieco głośniej. - Ale najpierw trzeba ich złapać.
- To się rusz! - wrzasnął Teugen i wyraźnie musiał się powstrzymać, by nie uderzyć rozmówcy. Tamten odwrócił się i pobiegł gdzieś w mrok.
- A wy, kurwa co? - wydarł się na robotników. - Magazyn może się spalić! Wynosić cały towar! Szybko!

Nie było już nic do słuchania, więc Wolfgang zajął się końmi. Magia zatańczyła wokół czarodzieja i uformowała efekt tuż przy głowach zwierząt. Te zareagowały natychmiast, płosząc się i ruszając do biegu. Woźnica, który wciąż znajdował się przy powozie, błyskawicznie wskoczył na kozła, ale koni opanować mu się nie udało. Pojazd popędził do przodu, śladem tego, którym chwilę wcześniej szaleńczo powoził Axel.


Krztusząc się i dławiąc dymem, Lothar parł naprzód. Nieosłonięta skóra zaczynała już czerwienieć i pojawiły się na niej pierwsze bąble. Ubranie w kilku miejscach dymiło. Nie brakowało wiele, aby szlachcic stanął w płomieniach. Na szczęście dotarł do końca magazynu i zrobiło się nieco chłodniej. Gdy wysunął się z przejścia, zobaczył szereg ludzi podających sobie wiadra. Strażnicy i mieszczanie uformowali łańcuch od nabrzeża znajdującego się po przeciwnej stronie i okalający budynek. Akcja była dobrze zorganizowana, co rokowało na szybkie ugaszenie ognia i niedopuszczenie do jego rozprzestrzenienia się.
- Na Sigmara! - zakrzyknął zdziwiony mężczyzna, stojący w pobliżu miejsca, gdzie pojawił się dymiący von Essing. - A ty skąd?

Szlachcic nie raczył odpowiedzieć. Natychmiast zaczerpnął powietrza pełną piersią i kontynuował ucieczkę. Chwilę po nim z przejścia wybiegł człowiek. Jego ubranie stało w płomieniach, a on starał się je ugasić. Wywołało to nieco zamieszania pośród gaszących ogień, ale ktoś szybko chlusnął na mężczyznę wodą z wiadra. Inni przycisnęli go do ziemi, gasząc palące się ubrania. Lothar zniknął za rogiem. Teraz znajdował się w kolejnym przejściu - między trzynastką a dwunastką. Przed sobą widział kilku ludzi i Teugena między nimi. Mignął mu też pędzący wzdłuż nabrzeża powóz.

- Kimżeś jest? - w miarę przytomnie zapytał J.H. i usiłował wstać na nogi, jednak jedyne co zrobił to podniósł się w górę na łokieć i z grymasem bólu na twarzy opadł z powrotem na bruk. - Ktoś porwał powóz. Gdzie jest Teugen? Powinienem być w magazynie...

Nim zdążył powiedzieć coś więcej z mgły nieopodal mostu wybiegło dwóch ludzi. Obaj byli uzbrojeni - jeden trzymał groźnie wyglądającą pałę, a drugi miał toporek. W tym pierwszym Axel z przerażeniem rozpoznał woźnicę powozu, którego chwilę wcześniej zrzucił z kozła.
- Tam jest! - krzyknął woźnica i razem ze swoim towarzyszem podbiegli do mostku. Gdy jednak zobaczyli dokładnie scenę na moście, natychmiast zwolnili. - Zostaw go!
- Kristoff! Ja żyję! Wszystko w porządku! Ten tutaj dobrodziej mnie wyratował z powozu! - zakrzyknął J.H. patrząc to na Axela, to na woźnicę i jego kompana. Woźnica chyba zorientował się, że nie do końca jest tak jak jego pracodawca twierdzi; być może rozpoznał Axela, jednak nie odezwał się. Opuścił pałkę i ostrożnie podszedł dwa kroki do przodu, czekając na reakcję "bohatera".


Powóz klekocząc na bruku odtoczył się w kierunku zachodnim. Robotnicy ponagleni przez Teugena ruszyli wydobywać jego dobytek z wnętrza zagrożonego magazynu. A sam Johannes Teugen przez moment wpatrywał się z niedowierzaniem w swój oddalający się powóz, po czym zerwał się do biegu i pognał za nim.
- Gideon! Gid! Gdzie jesteś kuzynie? - krzyczał biegnąc.

Jako pierwszy, z racji tego, że znajdował się najbliżej, biegnącego Teugena zobaczył Lothar, ale kupiec zaraz zniknął mu z oczu. Chwilę potem, przebiegając obok przerwy między magazynami jedenaście i dwanaście, minął Wolfganga. A potem zobaczył go Bernhardt, który aby nie zostać zauważonym, gdy będzie szedł za Axelem, zdążył już wycofać się za magazyn numer jedenaście i wzdłuż magazynu numer dziewięć kierował się z powrotem ku nabrzeżu.