Bestia chyba wyczuła jakie zagrożenie jest w postaci maga bo nie zamierzała się odsłonić i była pochłonięta przebiciem się przez Lothara.
Wolfgang wydłużał inkantację prawie do granic możliwości i czuł, że jeśli coś się nie wydarzy będzie musiał rozproszyć zebraną energię bo jego ciało może tego nie przetrwać.
Jakby go bogowie wysłuchali bo pojawili się dwaj pozostali kompani. Zingger zaatakował i ciężko ranił potwora a ten w przypływie złości czy czego tam mógł popełnił śmiertelny błąd. Wystawił się na błyskawicę ciskaną przez Wolfganga.
Ta oślepiła na chwilę wszystkich w pomieszczeniu i nadała powietrzu zapach ozonu gdy z trzaskiem przeleciała z dłoni maga na plecy poczwary. Monstrum, które właśnie miało zamiar rozszarpać sługę Ranalda zesztywniało i w drgawkach padło na podłogę wieży. Z miejsc gdzie trafiły pociski Techlera unosił się dymek i jeszcze ciało drgnęło w konwulsjach gdy znieruchomiało na wieki.
- Lotharze. Piękna walka. Nie wiedziałem, że tak ćwiczonym szermierzem jesteś. Masz moje uznanie.- Wolfgang podszedł do szlachcica i w podzięce położył mu dłoń na ramieniu.
- Cały jesteś przyjacielu?- Z troską zapytał widząc ranę na nodze.
- Masz tu miksturę, która powinna pomóc.- Wyjął jeden z flakoników mikstury leczenia i wyciągnął ku szlachcicowi.

- Dobrze, że przybyliście na czas. Nie wiem ile czasu jeszcze dalibyśmy radę.- Kiwnął głową do kompanów z ciepłym uśmiechem.

Gdy Axel ruszył poinformować krasnoludy o wyniku walki Wolfgang zatrzymał go łapiąc za rękaw.
- Czekaj.- Rozejrzał się mag po komnacie.
- Tu było wejście do wewnątrz tej wieży. Lepiej zbadać ją bez nich. Może są tam jakoweś skarb, których strzegł potwór, a Krasnoludów da się jeszcze poinformować o zajściu.- Mówił dyskretnie jakby spodziewał się przedstawiciela brodatej rasy materializującego się na słowa skarb.
- To jak sprawdzamy gdzie jest wejście?- Dodał i zaczął badać uważnie podłogę i stare części wieży.

Wolfgang jeszcze przed badaniem podłogi stanął i skupiając się zebrał moc by rzucić następny nowy czar, którego uczył go Mistrz Magnus. Pierwsze Proroctwo Amul.

Niezliczone godziny ćwiczeń w końcu się opłaciły. Klatka obronna, powstrzymujące ataki na dłonie, kolana i stopy, zbijanie uderzeń na bok, a w ostateczności przyjmowanie ich na najsilniejsze miejsca zbroi... Dotychczasowe przygody utemperowały nieco szlachcica i docenił swojego starego fechmistrza, który nauczył go tych wszystkich sztuczek dawno temu. Wrócił do podstaw i opłaciło się to.
- A ja nie wiedziałem że znasz tak potężne czary - odpowiedział Wolfgangowi, a gdy ten wyciągnął w jego stronę miksturę podziękował - Dziękuję , ale to tylko draśnięcie niewarte cennej substancji. Tylko przemyć winem trzeba albo spirytusem i obandażować, żeby zakażenie się nie wdało, bogowie jedni wiedzą co takie potwory przenoszą na pazurach. Ma ktoś bandaże? - zapytał. Spojrzał ponownie na maga:
- Szlachta walczy, by uczeni mogli pracować w spokoju, to zdaje się tak właśnie ma działać - uśmiechnął się - Ale i tak nie byłoby za dobrze, gdyby nie Bernhardt i Axel. Dzięki Panowie. To była dobra walka. Wylazł spod podłogi, jakimś otworem, który zaraz później zniknął, tam gdzie teraz Wolfgang szuka. I chwilowo lepiej się nie rozdzielać. Jakoś wcale nie jestem pewny czy jest tylko jeden potwór. A jeden na jednego to nikt z nas nie da rady z nim - odpowiedział też Axelowi na zadanie pytanie.
Sprawdził broń, wytarł ją w lniane szmatki i zapamiętał, by później naostrzyć miecz. A na razie pochylił się nad truchłem potwora.
Pamiętał "doktora" Malthasiusa (czy jak mu tam było). Jakby tak urżnąć łeb, może ktoś by zapłacił za możliwość ujrzenia... no właśnie, czego?
- Wolfgang, co to w ogóle jest? - zapytał. Przewrócił trupa na plecy by łatwiej było ocenić czym był.

- Albo klucz... albo wzywamy krasnoludy, pożyczamy kilofy i kujemy. Czy ghule potrafią posługiwać się magią? - zapytał Lothar. Jeśli "kluczem" okaże się jakieś zaklęcie, a niechby tylko i hasło to skończy się pęcherzami na dłoniach, przy których rana nogi będzie drobnostką. Chociaż szlachcic nie przypominał sobie, by słyszał jakieś mamrotania przed pojawieniem się potwora. Zatem, może jednak przedmiot? - zastanawiał się Lothar. W końcu zdecydował. Cokolwiek brzydząc się trupa, ponownie wyciągnął miecz i za jego pomocą rozciął i rozchylił resztki poszarpanych ubrań w odziane było ciało potwornego osobnika. Pamiętał, że w czasie walki z ghulem widział na jego szyi długi na stopę i szeroki na cal, żelazny cylinder, dyndający na łańcuchu.
Podniósł to mieczem.
- Może to to? - Podsunął Wolfgangowi do zbadania.

Wolfgang klęczał i przyglądał się podłodze gdy podszedł do niego Lothar z tym czymś w kształcie cylindra.
Mag wyciągnął rękę i wziął przedmiot przez poły szat. Przyjrzał się kształtom i zaczął rozglądać po komnacie szukając otworu pasującego do tego klucza.
- Oby to było to.- Kiwnął głową wstając na nogi.

- Dosyć pewien - szlachcic wskazał na mroczną dziurę w podłodze.
Schował broń do pochew i zaciskając mocno dłonie w rękawicach na uchwytach zszedł na dół.
Na dole było zimno, a dziwne wzory na ścianach, które w migotliwym świetle pochodni sprawiały wrażenie jakby się ruszały, mamiły wzrok. Niemniej, trudno było nie zauważyć kolejnych drzwi. Jedne, drugie, trzecie, czwarte... Ostatnie okazało się być wyjściem na zewnątrz, ale pierwsze trzy były tajemnicze.
- Sporo drzwi. To chyba jakiś przedpokój albo stróżówka - pomyślał głośno -To by sugerowało, że ghul był strażnikiem. Pytanie czego pilnował. Mało kto zostawia strażnika na drodze do niczego ważnego. Bernhardt, Wolfgang, dacie radę otworzyć któreś z tych trzech zamkniętych drzwi? - zapytał. Wolał zebrać skarby zanim krasnoludy się uprą, że rzeczy znalezione na terenie budowy do nich należą.