Baron kiwnął głową zaskoczony propozycją wielkoluda. Stał obok i patrzył na reakcję zgromadzonych uchodźców i kiwał głową.
- Chyba jednak nic z tego. Nie chcę przelewać niewinnej krwi, ale mam pomysł.- Uśmiechnął się do Karla i zszedł pod bramę gdzie czekał zniecierpliwiony Komendant.

- Panie Komendancie. Tłuszcza nie chcę się rozstąpić i wydaje mi się, że Pan może mieć szansę do nich przemówić. Ja wydawać rozkazy umiem podwładnym, ale do tłuszczy moje argumenty nie docierają. Mógłby Pan?- Sierżant próbował namówić przełożonego.
Ta sprawa nie do końca tyczyła się obrony miasta, więc nie samego Barona więc teoretycznie to Komendanta powinność.

Zanim udało się znaleźć kaprala, udało się znaleźć sierżanta, który dowodził razem z Karlem obroną bramy. Tak w Imperialnym nazywało się grożenie bezbronnym kobietom i dzieciom salwą łuczników. Zamordowanie żebraka we śnie to byłby pewnie epicki pojedynek, a wieszanie jeńców to pewnie wymierzanie sprawiedliwości.

Leonor nie była jakoś szczególnie religijna, a na rytuałach i procesjach znała się słabo. Ostatnie wizje traktowała raczej jako prywatne wiadomości, które zawdzięczała swojej wyjątkowej pozycji w grupie śmiertelników. Ot, taki dar Najwspanialszej, który przytrafiał się wyjątkowym osobowościom. Nie miała jednak wątpliwości, że strzelanie do niewinnych, lub choćby grożenie w ten sposób nie mieściło się w żaden sposób w zachowaniach honorowych, a już szczególnie w przykazaniach wyznawców Myrmidii. Pierwsza myśl, która przyszła jej do głowy to po prostu otworzyć bramę, żeby wpuścić tych wszystkich ludzi, ale to na pewno oznaczałoby złamanie jakichś niewypowiedzianych rozkazów sierżanta, a najpewniej równocześnie strzałę w plecy lub cięcie w brzuch. Trudna sprawa…

Założyła kaptur na głowę, wdrapała się na flanki i stanęła w pewnej odległości od pomysłowego sierżanta i szukającego prostych rozwiązań pomocnika. Lepiej, żeby ludzie nie myśleli, że Najwspanialsza Myrmidia i jej wierna służka legitymizują potencjalną rzeź dzieci, kobiet i starców. Stała tak i oglądała otoczenie zaczynając powoli rozumieć na czym polega problem. To nie sami uchodźcy byli kłopotem sierżanta, a to jak dostać się do tych, z którymi chciał rozmawiać o warunkach pokoju lub walki.

W końcu niektórzy ludzie zaczęli pokazywać palcem na jej postać, zastanawiając się zapewne, czy sługa boży zrobi coś w obliczu możliwej masakry. Poczekała jeszcze chwilę, na moment, w którym udałoby się uchwycić uwagę tłumu.
- Tam - krzyknęła w końcu wskazując na grupę posłów - Tam są ludzie, którzy przyszli rozmawiać o pokoju. Jeśli odejdą z niczym wrócą tutaj, aby zaatakować. Wtedy żaden kapłan i żaden Bóg już was nie uratuje. Chcecie śmierci waszych dzieci?! Rozstąpcie się jeśli chcecie żyć - krzyczała poszczególne słowa powoli, a potem zamilkła, czekając na reakcję tłumu. Jeśliby tylko zauważyła reakcję na jej słowa zamierzała powtarzać ostatnie zdanie tak długo, aż byłoby to konieczne. Nikt chyba nie miał wątpliwości, że odejście posłów przyniosłoby tylko śmierć dla ludzi pod bramą, a pewnie i dla obrońców.

Dzień Targowy (Marktag), 31 Vorgeheima 2522, popołudnie.
Meissen

Garnizon

Waldemar próbował wyciągnąć informacje, których jeńcy nie mieli prawa znać, w końcu część z nich została złapana już kilka dni wcześniej, gdy obozowali kilkadziesiąt kilometrów stąd, a ci, którzy poddali się po walce w forcie, nie wiedzieli nic o rozmieszczeniu innych sił niż swoje własne, a te były według ich wczorajszej wiedzy kilkanaście kilometrów od miasta.
Uzyskał za to całą masę kłamstw wypowiedzianych po to, by uniknąć kary oraz ogólne pojęcie o tym, że namioty dowódców zwykle są w środku obozu, a zaopatrzenie zwykle tuż obok. Tylko kowale i inni specjaliści zwykle się na obrzeżach albo wręcz obok rozbijają. Nazwiska i stopnie przełożonych też mu niewiele mówiły - kapral Bakken, czy sierżant Eficky brzmieli prawdopodobnie, ale raczej nie byli zbyt ważni, Porucznik Sychot (albo Cyfod, jeniec nie wiedział jak to się pisze), rzekomy dowódca piechoty Księstw Granicznych także nie był znany cyrulikowi, ale jego nazwisko było na tyle głupie, że mogło być prawdziwe. Chociaż Wielki Marszałek Kilwer Pień prawdopodobnie był jednak zmyśleniem jeńca, który myślał, że ma poczucie humoru.
Ze słów jeńców wychodziło, że ów Sychot to "jak na warunki, uczciwy gość".

Przynajmniej reszta planów się udała. Nikt nie umarł. W każdym razie nikt nowy z otoczenia cyrulika, za czyją śmierć można by go obwinić. I nawet spać mu pozwolili, choć Anna wyraźnie dawała do zrozumienia, że jeśli "Wielmożny Doktor Brok" miałby ochotę, to nie musi spać sam.


Loftus zauważył wiedźmim wzrokiem złote błyski w zaułku niedaleko garnizonu.
Ich źródłem okazała się młoda kobieta, w której rozpoznał wędrowną "złotą" czarodziejkę - blond włosy może mieć niemal każdy czarodziej, ale widoczne mimo młodego wieku usztywnienie ciała jasno dawało do zrozumienia, że ma do czynienia z kimś kto ma talent związany z Tradycją Metalu. Alchemiczka przedstawiła się jako Idra Ausburg i po rozpoznaniu statusu Loftusa zaproponowała wymianę - nauka bardziej zaawansowanej magii za niewielką pomoc z niewielkim problemem...
W czasie rozmowy uczeń maga zauważył, że Idra była cokolwiek zdesperowana, a problemy finansowe o jakich wspominała mogły zakończyć się odebraniem jej licencji.


Okolice mostu

Barykada powoli rosła i zaczynała przypominać coś, co pijany krasnolud mógłby z daleka pomylić z umocnieniami. Ale jak na ludzkie standardy... Niestety, nie tylko barykada z rozebranych pomostów rybackich i wydzieranych ludziom sprzętów rosła.

Niechęć ludzkich mieszkańców także rosła z każdą chwilą, a wyraźny udział khazada w okradaniu zwykłych mieszkańców miasta powodował, że coraz bliżej było do wybuchu niezadowolenia. Detlef wiedział, że jeśli wybuchną zamieszki, liczyć będzie mógł tylko na Czwartą Kompanię i może tę nieszczęsną siódemkę kalek z garnizonu. Miejscowi ochotnicy w najlepszym razie zachowają neutralność.

O ile nie uciekną, jak tych kilkunastu, którzy skradzionymi łódkami właśnie przemykali pod mostem.


Okolice bramy

Choć Gustawowi udało się powstrzymać uchodźców od wejścia do miasta, nie pozbył się ich spod bramy, a jego niezdolność do wydania jasnych rozkazów i próba zwalenia tego na Komendanta bardzo się temu ostatniemu nie spodobała. Nie po to oddawał mu dowództwo nad żołnierzami, by sam musiał to robić. Dał się mu mimo wszystko przekonać i wyszedł na mur, z przemową został jednak wyprzedzony przez akolitkę Myrmydii, która odezwała się niczym kapłanka Shallyi i zamiast o wojnie przemówiła o pokoju. Mało kto ją usłyszał, ale wśród nich był jeden z posłów, który podchwycił tę argumentację. W końcu uciszyło się na tyle, że można było przekazać warunki kapitulacji, bo z tym właśnie wysłannicy Kapitana Pennaetha Cychoda przyszli.
Zaproponowali obrońcom ni mniej ni więcej jak honorową kapitulację, z prawem wyjścia z miasta pod bronią i ze sztandarami, pod warunkiem, że odejdą drogą na zachód. Obiecali też, że jeśli w ciągu godziny warunki zostaną przyjęte, a do wieczora wymaszerujecie, oszczędzą mieszkańców.
A jeśli nie - to miasto w ciągu dwóch dni padnie i wówczas nie będą tacy łaskawi.

Diuk zauważył, że szkoleni przez niego rekruci mają do niego zaufanie i jak dla nich, to jest oficerem. I że propozycja ewakuacji z miasta cieszy się niemal stuprocentowym poparciem wśród żołnierzy, ochotników i rekrutów spoza miasta, jakich była większość. Zauważył też, że jeden z ludzi, jakich poprosił wcześniej o szpiegowanie zwracanie uwagi na to co się dzieje dawał mu znaki. Udało mu się na chwilę zniknąć spod murów, korzystając z okazji, że wszyscy patrzyli na posłów i dowódców. Wieści okazały się złe. Jeden z rekrutów postanowił śledzić wkurzonego krasnoluda i zniknął. A jacyś ludzie ze służb pomocniczych planują ukraść łódź rybacką i uciec z miasta. Na dokładkę, głodni uchodźcy się burzą niemal tak samo jak zdenerwowani ich wpuszczeniem mieszkańcy. Diuk znał ludzi i wiedział, że wystarczy iskra by skończyło się to zamieszkami.


Fort

Dzięki wspólnej akcji obsady fortu pod dowództwem Waltera i strzelców Berta pożar ugaszono szybko i sprawnie. Fort, choć miał styczność z ogniem dwa razy w ciągu kilkunastu godzin przetrwał, i choć osmolony i nadgryziony płomieniami - nie stracił wiele ze zdolności obronnych. A te już niedługo mogły się przydać. Nadchodzące siły Harkina Brocka ustawiły się w szyku bojowym poza zasięgiem ostrzału z fortu, a swoją katapultę tak by mogła z łatwością razić fort. Na razie jednak nie strzelali. Także i oni wysłali ludzi pod białą flagą wyraźnie dając do zrozumienia, że chcą negocjować z Burmistrzem, Radą, cechami, "czy kto tam rządzi miastem".


Obóz piechoty Wernicky'ego (pod dowództwem Kapitana Pennaetha Cychoda)

W sytuacji Olega nie zmieniło się wiele i dopóki nie podejmie akcji, zapewne nadal niewiele się zmieni.


Barki Trzeciej Kompanii na rzece Soll, półtora dnia drogi od Meissen

Karl musiał trochę poczekać, w końcu jednak Porucznik znalazł dla niego czas.
- Jak cię zwą, żołnierzu? - zapytał - Sprawa jest prosta: powiesz prawdę o tym, jak von Grunnenberg stchórzył i uciekł z całą kompanią z pola walki i o tym, jak wysłał cię byś zabił dowodzącego siostrzaną kompanią dowódcę, czyli mnie, a dopilnuję być został ułaskawiony. A żeby Twój talent się nie marnował, to od razu proponuję Ci służbę w Trzeciej Kompanii w stopniu sierżanta - widać żeś doświadczony żołnierz. Głupi był Gruber i głupi był von Grunnenberg, że nawet kapralem Cię nie zrobili - kiwnął głową by Karlowi zdjęto kajdany - A jeśli Gustaw przeżyje, to mi o nim opowiesz. I o taktyce najemników - wspólnie zniszczymy tych wszystkich zdrajców. Póki co, formalnie będziesz więźniem, ale to tylko do procesu. Na wszelki wypadek, podyktuj mojemu adiutantowi zeznania - Porucznik mówił szczerze. Swobodne i dobrowolne zeznania świadka były warte znacznie więcej niż wyciągnięte po przesłuchaniach, nie mówiąc już o tym, że znacznie szybciej można było zaczynać wtedy proces. Przyszłość Karla zaczęła się nagle rysować w jaśniejszych barwach.

Gustaw zacisnął zęby gdy Komendant zaczął się mądrzyć, że po to właśnie dał dowództwo sierżantowi by samemu się w to nie mieszać. Baron już chciał coś powiedzieć gdy włączyła się Leo i przemówiła z blanków.
- No widzę, że trzecie rozwiązanie się udało.- Skomentował Gustaw.

Dowódca obrony miasta nie zaskoczyła propozycja kapitulacji. Takimi słowy jeszcze większe zamieszanie wprowadzają w mieście bo naiwni mieszczanie i chłopi będą teraz namawiać na kapitulację.
- Panie Komendancie. Za kwadrans przyjdę do Pana tylko muszę wydać kilka rozkazów.- Oznajmił dowódcy gdy rozmowy z posłami się skończyły.

Gustaw podszedł do Leo.
- Dobrze się spisaliście żołnierzu.- Kiwnął głową z uznaniem.
- Mam nadzieję, że już nie będę miał bólów głowy kiedy znowu Twoje życie na szali będzie. Ten wyczyn z barką bardzo pomógł, ale dziewczyno! Już dwa razy śmierci się wywinęłaś. Nie chcę byś trzeci raz próbowała. Szczęście jest ulotne a mi zależy byś była cała i widzę przyszłość przed Tobą.- Oznajmił Leo i gdy chwilę się uspokoił dodał.
- Mam dla Ciebie spokojniejsze zadanie. Spróbuj wybadać sytuację tutejszego kleru i czy są w stanie jakoś pomóc w obronie i nie daj się zabić w między czasie.- Dodał i westchnął.
- Idę z Komendantem się rozmówić.- Kiwnął głową i ruszył do kadeta.

***

- Lista zrobiona? Krasnoludy już pewnie wściekłe, że ich olaliśmy. No ale to później.- Zapytał wchodząc do komnaty gdzie młody skrobał listę.
- Chcę by specjaliści od krasnoludów przejrzeli garnizonową zbrojownię i przygotowali tamtejszy sprzęt. Dali jak najwięcej wojowników i inżynierów do obrony. Pomogli w robieniu umocnień i przejrzeli obecny stan murów i jeśli się da zorganizowali naprawy. Jeśli mają żywność i broń to mile widziana także. Przydałoby się też trochę materiałów do bomb i granatów.- Wymieniał Baron aż uzmysłowił sobie, że czas ucieka a ma się widzieć z Komendantem.
- Pisz to szybko i nieść do Starszego czym prędzej z przeprosinami za zwłokę.- Dodał i ruszył szybko do Komendanta.

Gdy wychodził zatrzymał jednego z kaprali.
- Wydajcie racje tym ludziom by nie pomarli i sporządzicie mi raport na ile starczy zapasów.- Dodał i udał się do kwatery Komendanta.

***

- Przepraszam za spóźnienie. Sporo na głowie a trochę czasowo nie daję rady.- Oznajmił Gustaw Komendantowi.

- Warunki kuszące i obiecujące dali posłowie. Jednak jak wiemy oni muszą się obłowić. Będą rabować a jak ktoś stanie im na drodze to zaszlachtują i tak. Krasnoludy się nie poddadzą więc i tak będzie bitwa i ich hutę i okoliczne domy pójdą z dymem. Uważam, że nie możemy się poddać i narazić naszych sojuszników na szwank. Kiepsko by to wyglądało na przyszłość w relacjach ludzko-krasnoludzkich.- Przedstawił swoją ocenę von Grunnenberg