Ranek przyszedł jak zbawienie dla Gustawa. Ten na spółkę z Walterem pilnowali barykady przy moście i miał dość czasu by się nad kilkoma sprawami zastanowić. W końcu mógł zejść z posterunku.

- Witam Panie Komendancie.- Odwiedził komendanta z rana Baron.
- Przychodzę z kilkoma sprawami jeśli mogę.- Zaczął i rozejrzał się za krzesłem. Kiedy dostał zgodę usiadł i westchnął.
- Przez noc wiele myślałem i przypomniałem sobie, że będąc na wieży garnizonu widziałem na północy błyski. Z początku myślałem o bitwie ale teraz wydaje mi się, że graniczni coś tam kombinują. Jeśli zna Pan w mieście kogoś bystrego i znającego się na podobnych sprawach proponuję go wysłać na wieżę. Może jeszcze coś zobaczy i będzie mógł rozszyfrować coś. Jeśli to kod jakiś to przy rzeczach pojmanych żołdaków może znajdzie się jakaś książka z kodami.- Przedstawił jeden z problemów, który zaprzątał mu głowę przez noc.

- Her Brock odkrył naszą intrygę ze złotem. Teraz ma nóż na gardle bo nie ma jak opłacić swych ludzi. Do tarł list w którym za złoto może bronić miasta. Ja bym mu nie ufał na tyle by wpuszczać jego w obręb murów, ale jeśli by oczyścił i/lub zabezpieczył nam prawy brzeg można by dać mu te złoto. Nie mnie to decydować, ale pytam tylko czy rajcy są w stanie dać coś na opłacenie go i co myśli Pan o tym w ogóle.- Druga sprawa korciła Gustawa. Doświadczone i wypoczęte siły namieszały by znacznie w planach Wernyckiego.
- Do tego może posiada książki kodowe granicznych i by odsprzedał a nam by to wielce pomogło w ocenianiu co planuje wróg.

- Kolejną sprawą jest zniknięcie mojego adiutanta. Słyszał Pan coś o nim?- Zapytał między pomysłami.

***

Baron jeszcze chwilę pobył u Komendanta i rozmawiał po czym udał się na dziedziniec gdzie zaczepił go Waldemar.
- Teraz mamy spokój, ale najbliższy atak będzie tym właściwym. Zaangażują całe siły i wydaje mi się, że szykują niespodziankę dla nas. Jeśli masz dobry pomysł to mów a ja jeśli Tobie się nie uda wprowadzę w życie. Nie chcę więcej trupów moich ludzi.- Odpowiedział ze smutkiem i nieobecnym wzrokiem. Widać, że coś doskwiera sierżantowi i to nie rana ręki.

***

- Detlef. Słuchaj. Graniczni jeszcze nie zaatakują jakiś czas. Szykują się na coś wielkiego i boję się, że coś knują na północy od miasta. Wczoraj widziałem będąc na wieży błyski. Wydaje mi się, że to jakieś znaki. Jeśli wśród trupów lub jeńców był jakiś dowódca poleć by go przeszukali i dali wszelkie zapiski czy książki. To może być książka kodowa. Komendanta już poinformowałem i ma znaleźć osobę, która to rozgryzie.- Gustaw przekazał wiadomość gdy tylko krasnoluda spotkał.
- Nie wiem czy zauważyłeś, ale Kadet zniknął. Boję się, że wyciągną od niego dużo informacji i przekażą Granicznym. Ta furtka chyba jest już spalona. Trzeba na nią zwrócić uwagę.- Konspiracyjnie Gustaw pochylony mówił. Martwił się o młodzika i wielce mu się to nie podobało.
- No i co z tymi fajerwerkami? Warsztat i ludzie czekają. Materiały powinny być bo kupiec aż się honorem uniósł.- Zapytał.
- No i jeszcze jedna sprawa. Brock jest pod ścianą. Pali mu się pod nogami i wydaje mi się, że trzeba to wykorzystać. Myślałem by dać mu szansę by wyczyścił i zabezpieczył nam prawy brzeg. Bez wchodzenia do miasta. Wie, że mu nie ufamy. Myślę, że mieszczanie znajdą kasę na to. Poza tym więcej żołnierzy do obrony reszty miasta by było.- Starał się Baron przemówić Detlefowi do rozumu, że nie można olewać takiej szansy. Problem jedynie w tym kto by poszedł z Brockiem gadać. Gustaw by mógł, ale nie chce wyjść na zdrajcę, który ucieka z miasta. Szczególnie po ostatnich oskarżeniach skierowanych do niego.
- Może Diuka? Jedno szuja i drugie. Pamiętasz o ludziach których proponowała gildia? Z nimi by mógł się przedrzeć a i te rabunki, które robi się zaprzestanie. Pamiętaj też, że nie szanuje ni ciebie ni mnie. Może się to skończyć nie wykonywaniem naszych rozkazów.

***

Sierżant Gustaw przez resztę czasu do południa zamierzał wypytać Sala o ich podróż z północy. Może coś widzieli lub zdobyli książkę kodową.
Do tego zamierzał zmienić opatrunek u medyków i po zjedzeniu posiłku odpocząć.
Oczywiście nie zapomniał o organizacji noszowych. Pod każdą częścią murów miały czekać co najmniej dwie grupy noszowe. W porcie, na barykadzie i przy garnizonie co najmniej jedni. Rozkazał także Baron nie włączać się do walki bez pozwolenia Dowódcy obrony lub jego. Jedynym wyjątkiem było przedarcie się wroga i zagrożenie przebiciem się do środka miasta.
Także wypytanie się o Kaseta i rozpuszczenie wieści by go znaleźli.

Na koniec Baron postanowił udać się do wyznaczonego dla niego miejsca informując kogo trzeba gdzie można go znaleźć. Zamierzał się zdrzemnąć trochę bo jeśli przyjdzie walka chciał być wypoczęty a jeśli przyjdzie u przebijanie się do Broka to jasność umysłu i wypoczynek był na wagę złota.

Leonor nie bardzo rozumiała dlaczego jedyny człowiek, który umiał walczyć, czymś co nie było wykałaczką, albo packą na muchy był nieustannie odsyłany do pilnowania portu. Stwierdziła jednak, że być może krasnolud trzyma ją w odwodzie i gdy już wszyscy zginą postawi ją samą przeciwko tysiącu wrogów, aby broniąc Messen zyskała nieśmiertelną sławę. Tak, czy inaczej zauważyła z pewnym zdumieniem, że od jakiegoś czasu myśli głównie ‘jak coś zrobić?’, a nie ‘dlaczego?’ Wzruszyła ramionami i opuściła miejsce spotkania nieco wyspana. Miała niejasne przeczucie, że Detlef się rozmnożył, ale gdy tylko wyszła z sali nabrała przekonania, że mogło się jej to przyśnić.

Potem zabrała się za wprowadzenie swoich porządków. Zabrała 40 ludzi ze służby ochotniczej oraz trzech weteranów (jeden już wyraźnie nie miał kim zarządzać) i spisała na zszabrowanym od dowództwa papierze imiona, przydomki oraz zawody. Oddelegowała po dwóch w formie patroli na tereny wokół garnizonu, do świątyni, przy wieży i na tereny przy moście i w przystani (14). W porcie dwie osoby na zmianę ochrony medyka i warsztatu oraz do patrolowania nadbrzeża (jeden z nich to weteran). Dodatkowo dwie osoby na zmianę ludzi obserwujących teren z wieży maga, czy kogoś tam (4). Całą resztę zagoniła do odpoczynku i spania zajmując wszystkie łóżka w dwóch przyportowych kamienicach. Nikomu się krzywda nie stanie jak milicjantowi i strażakowi pozwoli się u siebie wyspać. Jeden z weteranów miał stale czuwać, aby być w stanie postawić na nogi całą rezerwę w przypadku zagrożenia.

Zagrożeniem zaś mogło być jedynie to co Leo uznawała za zagrożenie, a na razie go nie było. Zabrała ze sobą jeszcze jednego człowieka w formie asysty i ruszyła odwiedzić w szpitalu Trotskyego oraz kapłana Sigmara, któremu z wielkimi honorami nadskakiwała opowiadając wszem i wobec jak bohatersko dowodził powierzonym mu wojskiem. Potem wróciła do portu chwilę odpocząć.

Nie wiedziała, dlaczego dowódca balisty dalej siedział w przystani, skoro był uprzejmie proszony o przeniesienie się do portu. Jego wyjaśnienia skwitowała zakazem słuchania kogokolwiek poza dowódcą Milicji Obywatelskiej (czyli niej) oraz samego głównodowodzącego, czyli Detlefa. Zagoniła jeszcze ochotniczą rezerwę (ORMO) przed odesłaniem do łóżek, aby pomogła przemieścić balistę z powrotem do portu i kazała ją wycelować w środek rzeki w miejsce w którym najpewniej pojawiłyby się barki w momencie próby ataku desantowego. Dowódca dostał też rozkaz sensownego zorganizowania odpoczynku swojej załogi tak aby nie zostawiać balisty bez opieki.

Rozkazy dla dwójek patrolujących były proste. W przypadku nieporządku i awantur bić i rozganiać, w przypadku spostrzeżenia prób przepłynięcia rzeki (i tylko wtedy) raportować do centrum MO w porcie. Niemniej żadnego prowokowania, patrolować z dumą przynależności do szacownego MO. Gdyby niepokój w dzielnicy stał się niemożliwy do opanowania zwiewać do CMO i raportować. To wszystko do godziny trzeciej, a potem zmiana wart.

Spotkawszy Olega, kazała mu ruszyć pod dowództwo i tam umilać czas żołnierzom i sztabowi śpiewając smętne ballady oraz porywające pieśni o zwycięstwie, pykając fajkę i grając w trzy kubki. Wydawało jej się, że to świetnie załatwia sprawę rozkazu. Przyjemne z pożytecznym.

Bezahltag (Dzień Podatków), 33 Vorgeheima 2522
Meissen
Ciepło, zachmurzenie 1/4


Gustaw przedstawił swoje pomysły Komendantowi. Ten na początek zdziwił się niezmiernie, że szlachcic woli by sygnały, które widział na północy obserwować z wieży na południu, zamiast z dachu garnizonu, ale pomyślał, że najwyraźniej z dachu nie widać i ucieszył się, że Gustaw przyszedł z tym do niego:
- Świetna robota sierżancie. Tak zapewne się komunikują. Szukacie kogoś kto kto zna się na szyfrach... Mało kto się na tym zna. W tym mieście o nikim takim nie słyszałem... - uśmiechnął się i dodał - Poza mną. Ale o tym cicho. Od kiedy trwa komunikacja? Zapisałeś błyski? - sierżant jak widać trafił na konik Komendanta. Ten z widocznym zawodem przyjął wiadomość, że sprawa dotyczy wczorajszego dnia i nic nie zostało zapisane. Rozczarował także Gustawa sugerując, że książki kodowe są niemal niemożliwe do zdobycia i przy odrobinie szczęścia to jedną ma dowódca granicznych, ale zwykle kody to są w głowach ludzi, którzy prędzej zostaną zabici przez swoich niż wpadną w ręce przeciwnika. Obiecał się jednak przejść na wieżę i zobaczyć o co chodzi.
- Będę potrzebował lunety i jakiegoś godnego zaufania człowieka umiejącego pisać - dodał, a gdy Gustaw zapytał, co z Kadetem, Komendant wyjaśnił mu, że wysłał go z raportem do Pfeildorfu.
- Nie może tu zginąć, wiesz przecież kim jest - powiedział, co jednak niewiele wyjaśniło Gustawowi. Fakt, że Kadet był wyraźnie ze szlacheckiej rodziny i zbyt mały i słaby by walczyć, ale takie zachowanie Komendanta było i tak co najmniej dziwne.

Co do kwestii przekupienia Brocka Komendant zgodził się, że mając jego ludzi na drugim brzegu, nawet bez wpuszczania ich do miasta, będzie można zupełnie inaczej rozmawiać z Granicznymi. Samo odblokowanie miasta już pomoże. Martwił się tylko, czy kupcy się zgodzą. Ostatnie działania Ostatnich mocno nadszarpnęły ich cierpliwość. Konfiskaty, nocne przeszukania i kradzieże... to nie wpłynęło dobrze na ich chęć do ustępstw. Ale zamierzał zrobić co tylko może.

Gustaw zaś udał się na rozmowę z Waldemarem i Salem. Zarówno Sal i jego ludzie ucieszyli się na widok Barona, a wzajemne poklepywanie się po plecach chwilę trwało zanim w końcu jeden przez drugiego nie zaczęli się śmiać i w końcu Sal wyjaśnił, że te pół dnia podróży to nie było jakieś szczególnie ekscytujące więc nie ma o czym opowiadać, poza tym, że wyrzucając barkę na brzeg zrobili psikusa "temu z Trzeciej", a przy szukających spyży oddziałach aprowizacyjnych rzadko kiedy jeżdżą tak wysocy oficerowie by mieli książkę kodową. Czy jakąkolwiek inną.

Gdy dwie godziny później Komendant znalazł Gustawa (i tak szedł na wieżę) odezwał się doń słowami:
- Rada Miasta po wczorajszym zwycięstwie zrobiła się pewna siebie i uważa, że doskonale sobie poradziliście takimi siłami jakie macie - przerwał zmęczony - Mówili też, że dali już wam dwa tysiące koron, skonfiskowaliście towary za kolejne trzy i sporo zniszczyliście. Nie są w stanie zebrać więcej niż dziesięć tysięcy, które i tak musiałem im wyszarpać z gardła. I tak między nami to nawet za bardzo nie kłamią, może jeszcze z tysiąc czy dwa dałoby się zebrać, ale doprowadziłoby to ich do ruiny - dodał.

Gustawa niedługo później znalazł też rozeźlony kupiec, Andreas Grobke:
- Tyle jest warte słowo szlachcica? Gówno? Obiecaliście! A nie dość, że połowę rzeczy jakie zamówiliście dla krasnoluda, kiedy je nieśliśmy jeszcze w nocy, żeby było szybciej, wedle Waszego życzenia, zarekwirował jakiś niziołek, to teraz moich synów i tak na mur zawołali! - wykrzyczał.


Detlef podsumowując naradę opowiedział o kilku swoich podstępnych planach, za to zignorował pomysły, by umocnić samo miasto, budować barykady i zmienić je w śmiercionośny labirynt. Wyraził też wątpliwości wszystkich co do obrony miasta i szans na nią.

Potem poszedł do Komendanta, gdzie powtórzył pomysł Gustawa i jakiś czas później uzyskał identyczną jak on odpowiedź. Przedstawił mu też stan obrońców i swoje obawy dotyczące szans na odparcie szturmu wykonanego z użyciem machin oblężniczych. Poprosił o poradę i ją uzyskał. Nawet kilka. Wypad by spalić machiny, spalenie ich gdy będą podjeżdżać, wycofanie się do garnizonu i doczekanie odsieczy od Brocka...
Plan oczyszczenia fosy także uzyskał aprobatę Komendanta - zasugerował udanie się do khazadów, oni bowiem mieli specjalistów od budowania. Z ludzi to tylko Ferret, ale ostrzegł, że to wariat.

Barrudin również przyjął Detlefa szybko. Wśród żołnierzy, których dał miastu było dwóch inżynierów, zgodził się też dać dwóch młodych uczniów by pomogli przy kierowaniu pracami. Zasugerował, że wymaga to co najmniej setki robotników i kilku godzin pracy.
Co do obrony przed wieżami oblężniczymi to Barrudin nie mógł wiele pomóc, nie walczył nigdy na murach. - Co innego, gdyby chodziło o tunele - dodał. Plan montażu belek uznał za wykonalny i zgodził się na wysłanie robotników i narzędzi, zdziwił się jedynie, że Detlef chce to na już. Taka praca wymaga dużo pracy i najpierw trzeba zdobyć odpowiednie belki, wytrzymałe i mocne, które nie złamią się popchane wieżą oraz odlać mocowania, żeby nie spadły. - Kilka tygodni wytężonej pracy, i będzie - podsumował - Robocizna i metal za darmo, jako nasz wkład w obronę, ale belek nie mamy - zauważył.
W mieście odpowiednie belki były do zdobycia na dwa sposoby - jedną czwartą można było zorganizować rozbierając barykadę, a pozostałe - rozbierając domy mieszkalne.
Detlef na razie jednak zajął się fosą...


Diuk miał doskonały widok na potencjalne pole bitwy z baszty. I całkiem niezły na wrogi obóz. Kręciły się po nim warty, dwie wieże oblężnicze rosły w oczach, a taran powoli nabierał kształtów. Budowany był porządnie, z zadaszeniem. Co jakiś czas część żołnierzy wroga zbierała się niczym przed atakiem i szła w stronę murów, a wtedy obrońcy napinali łuki. Wrogowie nigdy nie dotarli w zasięg pocisków wystrzeliwanych z murów, więc decyzja krasnoluda o tym, by siły rezerwowe miały szturmy w dupie jak na razie się opłacała.

Wcześniejsza prośba czy też rozkaz Karla zostałby wypełniony bez chwili zwłoki, gdyby był możliwy do wypełnienia. Posłani ludzie szybko wrócili z pytaniem - Ale jaki mechanizm obrotowy do kuszy? Niczego takiego tam nie ma.

Nagle zaczęło się robić ciekawie. Detlef zabrał sześćdziesięciu ludzi ze służb pomocniczych i podzielił ich na połowy, a potem jedną z nich spróbował wysłać za bramę. Ani prośby ani groźby nie działały, nikt nie zamierzał dać się zabić. To nie byli żołnierze, których mógł wysłać na samobójczą misję. Zwłaszcza że sam nie zamierzał wyściubiać nosa za bramę i próbował scedować dowodzenie nimi na Diuka właśnie.
Ludzie nie chcieli iść, a zmuszanie poranionych i głodnych, dopiero co uratowanych jeńców do pracy tylko zwiększało opór i oburzenie.

Diuk miał też inny problem. Niczym z zupełnie innej bajki, dziewięcioro młodych ludzi, sześciu nastoletnich chłopców i troje dziewcząt weszło na basztę. Z wyglądu - mieszczanie, wyższa klasa średnia. Takich zwykle okradał. Po chwili najodważniejsza z nich wykonała coś na kształt pokracznego salutu i jąkając się zaczęła - Bo ja... my... bo my byśmy do pana zaciągnąć się chcieli, do Halabardników Diuka - wyrzuciła z siebie rumieniąc się. Do noszenia halabardy nadawała się może dwójka z nich, ale każde miało jakąś ręczną broń, zero mózgu i mnóstwo zapału.


Cyrulik obudziwszy się stwierdził, że jego dwunastu podopiecznych, jedenastu ciężko rannych ludzi (i cokolwiek połamany krasnolud) nadal oddychają. I co jakiś czas pojękują z bólu. Bandaże były zmieniane, wiadra z moczem wynoszone, wszystko działało nawet bez jego ciągłej uwagi. Dobrze dobrał ludzi i dobrze ich zmotywował.

Gdy dostał raport strat zrewidował swoje wcześniejsze przypuszczenie jakoby więcej było zmarłych niż żywych. Poza samym początkiem walk, gdy obrońcy przychodzili do niego z każdą pierdołą, przez większość jej czasu dostawał tylko trudne przypadki, lekkimi ranami zajmowali się bądź to jego pomocnicy, bądź sami żołnierze, z których większość liznęła po drodze nieco wiedzy o pierwszej pomocy, a do niewielkich ran była przyzwyczajona, wielu nie chciało też "draśnięciami" zawracać głowy medyka, który akurat odcina komuś rękę, albo grzebie ich kolegom w brzuchach i głowach. Drugi punkt medyczny też przejął co najmniej jedną trzecią ruchu.

Żadnej łódki nie znalazł w magazynie, podpowiedziano mu jednak, że całkiem sporo łódek znajduje się przy rzece i można je za grosze wynająć lub kupić.


Loftus w nocy pił z Waldemarem, a rano postanowił zabić mu pacjenta. Bo jak inaczej można tłumaczyć namawianie ciężko rannego człowieka, który mniej niż pół dnia wcześniej niemal się wykrwawił do wstawania, wysiłku i emocjonalnej przemowy do ludu?
Na szczęście dla wszystkich Waldemar zostawił jasne polecenia. Mikstura została skonfiskowana, a mag grzecznie acz stanowczo wyproszony z lazaretu. Sigmaryta i tak spróbował wstać, ale padł na łóżko, a na jego piersi zaczęła rosnąć czerwona plama.
Sam winowajca zaś "ukrył się" w jedynym miejscu, w którym był widoczny z każdego miejsca na polu bitwy. Czyli na południowej wieży. Po jakimś czasie dołączył do niego Komendant.
- To gdzie te błyski, żołnierzu? - zapytał.


Leonora zabrała do portu niemal połowę będącej w służbach pomocniczych dzieciarni, starców i dziewcząt. Próbowała dać im zadania prawdziwych żołnierzy. Nie wzięła za to żadnego żołnierza poza trzema Weteranami-Kalekami. Skończyło się tak, jak skończyć się musiało. Kłopotami.
Ale zanim jeszcze do nich doszło, akolitka zniknęła już z portu. Odwiedziła Kapłana Sigmara, gdzie wpuszczono ją tylko dlatego, że sama była ze stanu kapłańskiego i poproszono o krótką wizytę. Były problemy z jakimś żołnierzem co chciał zabić kapłana i teraz jest bardzo osłabiony. Po podniesieniu go na duchu poszukała Trotsky'ego, ale jak się dowiedziała, nie było go w tym szpitalu.

Wróciwszy do portu odkryła, że jest tam istne pandemonium:
Wygonione rankiem przez nią i jej pomocników kobiety i dzieci, pod jej nieobecność i ze wsparciem sąsiadów i sąsiadek zdołały wleźć z powrotem do zarekwirowanych kamienic kosztem kilkunastu guzów po obu stronach.
Rozeźlony cyrulik przepchał się przez dzieciarnię i przypomniał, że Waldemar obiecał mu ochronę żołnierzy, a nie dwóch dziadków, o których w pierwszej chwili pomyślał, że przyszli jako pacjenci.
Dwójka wysłana do pilnowania warsztatu odkryła, że leżą tam kompletnie pijani ludzie i krasnolud, na co jedna z kobiet oderwała się od tłumu i ruszyła z wałkiem w stronę tego warsztatu.

I tylko balista stała tam gdzie powinna według Leo stać - w porcie, wycelowana w środek rzeki.


Oleg pomyślał o niziołku, ale poszedł do znajomego Krasnoludzkiego Inżyniera. Nie było łatwo go znaleźć, jednak w końcu trafił do portu, gdzie ten organizował sobie warsztat z pomocą kowala Hansa i jego synów. Glorm skusił się na jednego, Hans przyniósł coś z domu i dalej to już samo poszło. Wszyscy do rana świętowali i opijali zwycięstwo i to, że nadal żyją. Olegowi być może przeszło przez głowę, że jak znajdzie go sierżant lub kapral to będzie miał przejebane, ale nie miał nawet pojęcia co będzie, kiedy znajdzie go żona Hansa. Tymczasem jednak spał przytulony do Glorma i nie budziły go nawet trąbki wzywające do obrony, a co dopiero pojawienie się ludzi Leonory, która w końcu go znalazła.


Galeb zaś spędził poranek na gadce, opowiadaniu historii i piciu piwa. Oraz ulepszeniu swojej zbroi do zbroi ćwiekowanej. Gdy ma się poparcie Starszego, zadowolonego z rozmowy i odpowiedzi runiarza, dobre materiały, kuźnię i pomoc, praca bywa łatwa i przyjemna. I taka właśnie była tym razem.


Walter pilnował południowego muru, zaś Bert, przekonawszy wcześniej ósemkę najmniej bojących się młodzieńców ze służb pomocniczych, że kusza to coś czym każdy potrafi się posługiwać i na dowód ucząc ich tego w kilka godzin - północnego. Jak na razie żaden z nich nie miał wiele roboty.
Morale ich ludzi rosło - widzieli jak ich dowódcy dbają o nich, o posiłki, odpoczynek, szkolenie.

Nastało południe, obwieszczone dwunastoma uderzeniami ratuszowego zegara, z posiadania którego mieszkańcy byli nadzwyczaj dumni.

Gustaw był mocno zdziwiony gdy kupiec na niego naskoczył. Podniósł ręce w geście uspokojenia i gdy ten dał mu dojść do słowa odchrząknął.
- Panie Grobke. Ja pańskich synów jak i synów z kowala kazałem oddelegować.- Zaczął się rozglądać szukając jakiegoś podoficera lecz nie znalazł.
- Niech Pan wie, że ja słów na wiatr nie daję. Za pół godziny powinni być w domu. Tylko niech mają broń w pogotowiu. Gdy wróg będzie nas za bardzo napierał to i o nich będzie Dowódca obrony prosił. Póki kontrolujemy sytuację mogą z Wami zostać.- Starał się uspokoić człowieka.
- Co do dostawy. Jeśli Pan coś jeszcze nie dostarczył Pańscy synowie będą eskortowali i niech mówią, że to rozkaz Dowódcy obrony i mój.-
Sprawa nie wyglądała za dobrze i Baron był niezadowolony. Znowu zajął się czymś innym i zapomniał o obietnicy a sprawa towaru dla khazada też go wpieniała.

***

Ruszył na wieżę czym prędzej by poprawić swój błąd. Wieża fakt była jedna a Gustawowi dach garnizonu omylił się w słowie.
Wszedł i lekko zdychany podszedł do Komendanta gdy ten zagaił Loftusa.
- Panie Komendancie. Źle się zrozumieliśmy. Chodziło mi o dach garnizonu. To stamtąd wszystko widać, ale widzę, że znalazł Pan najlepszego człowieka do pomocy. Niestety ktoś musi być na tej wieży i proponuję Loftusa o spis ludzi i on wskaże piśmiennego a jeśli się zgodzi użyczy lunety.- Próbował Gustaw trochę nieudolnie zamydlić oczy swoim błędem. Na dworze czasem musiał do machinacji się odnieść i wykorzystać swoje umiejętności oratorskie i przebiegłość.

Gdy odprowadzał Komendanta do garnizonu zamyślił się przez chwilę.
- Co Pan myśli, że nasz Kadet zwojuje w Pfeildorfie? On młody i nie okrzesany jeszcze. Kogo on tam zna jeśli Pan coś wie proszę mnie oświecić bo dysponowanie moimi ludźmi bez mojej wiedzy kiepsko wygląda a ja jak głupi już się rozpytywałem o niego.- Starał się Gustaw wydobyć wiedzę o Kadecie. Starał się wszelkie umiejętności wykorzystać w zdobyciu tej wiedzy. Intrygi Baronowi nie były w końcu obce.
- Jak Pan go wypuścił? Nie wpadnie w ręce wroga? Ma Pan jakąś tajną drogę za miasto czy co?- Zapytał w prost, ale jeśli rozmówca nie będzie chciał tego wyjawić postara się ponownie zagadać Komendanta.

***

- Detlefie. Ja tu organizuję zaopatrzenie do robienia bombek a Kapral Bert zwija ładunki łatwo palne mojemu dostawcy. Dajże rozkaż dostarczenia tych rzeczy bo ja muszę zbierać się i obmyślać sposób wydostania się z miasta. Ktoś z Brockiem musi pogadać.- Przedstawił sytuację khazadowi. Nie chciał by ktoś poza nimi wiedział o sprawie i by nie robić zamieszania większego niż już jest.
- Sprawa zabawek wybuchowych jest pilniejsza niż te przeklęte maźnice.- Dodał szybko.

***

Jeśli Baron dostanie "błogosławieństwo" Detlefa Gustaw w porcie poszukał rybaka i namówił go by udając wypływ na połów zapuścił się trochę na północ i pewnym momencie umożliwił desant Barona. Szlachcic chciał wsiąść zarekwirowanego wierzchowca i ukryć go na łodzi pod plandeką przywiązaną między masztami a bosakami lecz gdy zobaczy łodzie zmienił zdanie. Tymi łodkmi nic większego nie przewiezie. Postanowił zadbać o odpowiednie ubranie, które sprawi że mniej będzie się rzucał w oczy w lesie czy w polu.