Snuł się ostrożnie, krok za krokiem, rozglądając w koło. Próbował wypatrzeć tego śmierdzącego zdrajcę. Na pewno strachem śmierdziało od Blorka, ale Kysh'Cysh nie czuł bo przez warzenie swoich mikstur słabiej czuł zapachy. Blop wiedział, że szaman to podstępna szuja i sam nie miał z nim szans. Na pewno nasłałby na niego jakiegoś przydupasa - jak tego łachmytę co to leżał nieprzytomny w jego kanciapie.

Chuderlawy goblin dostrzegł wielkoludów z którymi przybył z odsieczą klanowi.
~Dobry pomysł. Bardzo dobry pomysł~ ucieszył się gdy w jego uszatej głowie pojawiła się myśl, by wejść z orkami w układ. Gnorix byłby dobry nowy wódz. A oni teraz nie mieli wodza. Trzeba by znaleźć truchło wodza... Albo po co? Od razu trzeba było obić Blorka, zdrajcę plugawego.

Kysh'Cysh wciąż kryjąc ręce pod fartuchem, szybko popędził do poranionych orków.

- Oooo... Kozik! - ucieszył się Nozudg, gdy znalazł krótki miecz, który będzie dla niego idealną bronią dwuręczną. Zdarł z trupa pas, owinął dwukrotnie wokół siebie i przez chwilę podziwiał, jak uczepiony do niego miecz wlecze się za nim po ziemi. Kozik. Jego własny... kozik! Następnie zaczął swoim nowym kozikiem wycinak polędwiczkę z trupa, będzie miał jedzonko na potem.

Snit'git westchnął gdy Okrutnik okazał się żywy. Przy obecnej sytuacji, która rysowała się w klanie Bitewniak musiał się trzymać czarnego orka jeśli chce żyć i coś osiągnąć.
Goblin odprowadził Gnorixa wzrokiem i ruszył by przeszukiwać ciała poległych. Gdy po chwili zobaczył wchodzącego do komnaty Mysichucha.
~ Ooo szkarada przeżyć. Jest szansa na żarcie.~ Pomyślał jak to snotling potrafił znajdywać żarcie i zawsze można było się poczęstować od niego. Uśmiechnął się pod nosem szczerząc kły, gdy spostrzegł dziwnego, nowego cudaka wśród nich. Hobgoblin z paluchem w zębach szedł w kierunku Fika i raczej nie wyglądało na to by miał dobre zamiary. Snit'git miałby to gdzieś, ale snotling swoimi mocami leczącymi był potrzebny.
- Ty! Coś za jeden? Co chcieć od Fika?- Zakrzyknął skrzecząc i zerknął na Gnorixa i Urzoga sprawdzając czy też się zainteresowali nagłą wrzawą o proroka.

Nocny goblin ruszył ku Fikowi chcąc przypilnować by dziwny hobgoblin nie dorwał malca. Ten miał jeszcze uleczyć rany Snit'gita jak i Gnorixa.

Snit'git zmrużył oczy patrząc na hobgoblina. Nie podobało się coś Bitewniakowi w najemniku. Jednak nie miał czasu na dalsze kombinowanie bo Gnorix rozkazał zebranie bandy i wyruszenie na dalszą bitkę.
- Snit'git już leci. Snit'git już robi co wielki Gnorix każe.- Odpowiedział prawie podskakując z zadowolenia, że to jemu przypada rozkazywanie snitlingom i co najważniejsze goblinom.
- Słyszeć szefa! Zbierać mi się szybko! Bo szaszłyk na włóczni zrobię zwas!- Skrzeczał nocny goblin patrząc na każdego zielonego, których miał na myśli wodzu.

Gdy ci się zbierali i gotowali do drobi Bitewniak doskoczył jeszcze to truchła trolla i wyciął spory kawał żarcia na przyszłość. Nigdy nie jadł Trolla a legendy o Gromie Brzuchu i ciekawiło go czy to prawda.

Gdy w końcu z rykiem Okrutnik ruszył, Snit'git popędził gobliny i snotlingi i ruszył za wodzem. Jako Wielki Bitewniak i sztandarowy nie zamierzał pokazać się źle. Był mężny jak ork i przebiegły jak goblin i do tego zastanawiał się czy bogu Fika łaską ich obdarzył i może Snit'git będzie czempionem goblińskim boga.
- Whaaaaag!- Ryknął skrzekliwie i popędził do walki.

- Waaaaaaghhhhhhhhh! - Urzog zawtórował za Gnorixem, był gotów do walki lecz jedynie połowicznie gdyż ciągle mimo usilnych starań nie udało mu się nastawić wybitej z barku prawej łapy.

Podszedł do zamroczonego proroka idącego w jego kierunku - Tera twoja bóg może się wykazać, wylecz mi łapa! - odezwał się do małego snotlingowego proroka i wystawił swoją prawą łapę w jego stronę tak by ten dał radę jej dosięgnąć.

- Waaaagh! - Borgit Renbajło dołączył się do okrzyków zwycięstwa plemienia. Dołożył się z pewnością do niego, miał nową, krwistą farbę trolla na swoim ciele i głowę samego trolla uwieszoną przy pasie. To wszystko składało się w to że Borgit był całkiem zadowolony z rozwoju sytuacji, no ale konflikt z drugim dzikim orkiem był wyraźnie dla niego niedokończony. A walki tacy jak on, czy ogółem orkowie rzadko kiedy mieli dość. A gdy mieli, to potem i tak wracali by dokończyć porachunki. Widok wymykającego się goblina od razu przywołał dzikiego orka do porządku, i ten zaraz warknął do goblina:

- E, gobos! Dzie idziesz, wracaj tu pokurczu. - dziki ork po tych słowach od razu się do niego skierował. Nawet nie wyciągał przewieszonego przez plecy topora, wystarczyło że ukręci małemu kark gdyby dalej chciał zdezerterować.