Gdy przygotowywano stos i Pierra do spalenia Viktoria w sakiewce wziętej po rycerzu umieściła jego sygnet i schowała na dnie plecaka. Złoto, które były dotąd w jego posiadaniu przeliczyła na szybko i przesypała do sakiewki.
- Lepiej wziąć. Bo i tak nikomu z trupów się nie przyda a wszystko kosztuje.- Skomentowała wzrok Bardaka.

Gdy podpalano ciała Viktoria starała się zając wierzchowcem Pierra. Okazało się, że jako jedyna potrafiła coś ugrać i, że życie spędzone na wsi dało jej wiele przydatnych umiejętności.
Valdon był oporny. No w końcu Pierre go szkolił osobiście. Na szczęście pani sierżant zauważyła marchewkę w rzeczach przygotowywanych przez górników Gimbrina i szybko ja zagarnęła. Rumak jak pod dotknięciem zaczarowanej różdżki przełamał swój upór i chyba wyczuwając dobro w dziewczynie pozwolił się odprowadzić.

Viktoria była zadowolona, że krasnoludy postanowiły iść z nimi do Frugelhofen. Wiedziała, że jak będą wszyscy porozbijani po okolicy ożywieńcy po kolei będą ich eliminować. A tak we wsi może uda się zorganizować punkt oporu. Trzeba będzie wysłać też kogoś do klasztoru z ponurymi informacjami.

czarny słup dymu zaniepokoił Viktorią. Jak się prędko okazało Gimbrin oznajmił, że to jedna z farm. Khazad postanowił ruszyć sprawdzić co tam się dzieje a poszukiwacze przygód ruszyli ku farmie Wernicków.
- Trzeba wszystkich z doliny ściągnąć do wsi. Wydaje mi się, że ruszyło to przekleństwo z gór na dobre.- Dodała i ruszyła wraz z kompanami.

- Zaszlachtowani za życia ostrymi przedmiotami, cięcia bez ładu i składu, w dodatku więcej niż potrzeba by zabić. - komentował na bieżąco badając rany nieumarłych zanim zostali przeniesieni na stos.
- Jeśli to rzeczywiście znani wam ludzie... - odniósł się do informacji od krasnoludów, którzy rozpoznali kilkoro z nieumarłych - ...to zostali zabici przez podobną grupę jaka nas dziś napadła.

Po wszystkim znieśli ciała na stos, ciało Pierra złożyli osobno od reszty a Bianca podpaliła wszystko swoją magią. Podobnie jak dwa dni temu w górach i tu w niebo wzniósł się brunatny słup gryzącego dymu. "Założę się że jeszcze nie raz przyjdzie nam palić umarłych zanim ta wyprawa się zakończy"

* * *

Jadąc na koniu w towarzystwie kilkunastu krasnoludów gotowych do walki i swoich towarzyszy łowca wampirów czuł że może uda im się przeżyć kolejny dzień. Po niespełna pół godzinie na poszarzałym od ciężkich deszczowych chmur dostrzegli słupy dymu, wyjaśnienia Gimbrina wskazywały że płonie gospodarstwo Kassenbricków i polecił Dieterowi i jego towarzyszom udać się po Wernicków, którzy jak się dowiedzieli mogli by być dużym wzmocnieniem dla wioski.

- Nie dajcie się zabić! - krzyknął do oddalających się krasnoludów, następnie spiął konia i galopem rzucił się ścieżką prowadzącą ku gospodarstwu Wernicków.

Powiadają, że dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane.
Tym razem mogło się okazać, że chęciami wybrukowane są Ogrody Morra. Nie dość, że nie zdążyli ostrzec Wernicków, to jeszcze wpakowali się w tarapaty po uszy. Nie da się ukryć - gdyby przybyli na farmę za jakąś godzinę, to ostrzeżenie też byłoby spóźnione, lecz sytuacja ostrzegających byłaby znacznie lepsza.
W tym momencie nie można było smutnym wzrokiem obrzucić resztek farmy. Trzeba było się postarać, żeby z farmy nie zostały zwęglone resztki, albo by przynajmniej obrońcy wspomnianej farmy wynieśli skórę mniej więcej w jednym kawałku. Co gorsza, zabudowania nie przypominały fortecy, a do środka można było równie łatwo dostać się przez drzwi, jak przez okna. I nie można było powiedzieć, by Felix czuł się z tego powodu szczęśliwy. Wprost przeciwnie.

- Na piętro i bronimy schodów - rzucił, strzelając do najbliższego truposza. A potem zamienił łuk na rapier i lewak, równocześnie ruszając w stronę wspomnianych schodów, które stanowiły lepszy punkt obrony, niż gościnny salon.

Ludo pokiwał głową, nie do końca rozumiał Bardaka. Ciężko mu było pojąć takie dziwne i w jego rozumowaniu niezdrowe relacje. Już samo szukanie śmierci nie najlepiej świadczyło o Khazadzie. Chwalebna, czy nie w sumie to było bez znaczenia. Lepiej zwyczajnie nie umierać. Kołodziej był jednak tolerancyjny, nie wyraził więc na głos swojej opinii. Miał wręcz przeczucie, że gdyby to zrobił to dostał by w nos.
- Cholibka, trochu to skomplikowane, ale już więcej rozumiem. – Powiedział tylko, po czym wyjął suszone mięso które otrzymali w klasztorze.
- Bierzcie i Wy, od tego wszystkiego zgłodniałem. Wy więksi Bardaku, to też pewnie wam w brzuchu gra. – Ludo chętnie dzielił się jedzeniem z towarzyszem oraz oczywiście z kotem, który czując jedzenie zaczął się wiercić i wychylać mordkę.

Dalsze rozmowy przerwał ulewny deszcz. Trzeba było mocniej naciągnąć kaptury na czupryny i liczyć na ciepły kominek w domostwie do którego zmierzali.

Gospodarz nie był zbyt przyjacielski, to pewnie przez ten klimat. Ale wpuścił ich do środka. Tak więc gdy reszta rozmawiała, namawiała i prosiła do ruszenia w drogę, to Łowca wampirów grzał się przy palenisku. Rodzina musiała być dość bogata, że było ją stać na wstawianie szyb w okna. Wypuścił również luzem kota, niech mały chwilę pobiega, poskaczę, sprawi radość Brigidzie i Hedwidze. Ludo zwrócił się jeszcze z pytaniem do Hugo.
- Hugo, a to waszego krewniaka nazywają starym lisem księstw granicznych? Bo to też Wernicky jest, jakiś Wasz krewny? – Podpytywał, ale nie drążył jakoś szczególnie tematu. Zaraz później z zewnątrz dobiegły niepokojące hałasy. Podbiegli do okien i widok był przerażający. Nieumarli byli już strasznie blisko. Umarlaki nie powinny ich tak łatwo zaskoczyć i podejść prawie nie postrzeżenie. Co gorsza przez umysł byłego strażnika pól przeleciała myśl, że to jakaś inwazja. Inni też stanęli jak wryci, przez co nikt nic nie zrobił. Nie zastawił drzwi czy okien, nie zdążył się przygotować, gdy truposze już właziły.
Mały kot poderwał się nagle na łapy. Zasyczał, prychnął z lękiem. Szyba w salonie została rozbita w drobny mak. Puszek skulił się i wystrzelił gdzieś do ciemnego, ciasnego kąta. Albo pognał na górę po schodach. Ludo nie był pewien, nie miał czasu łapać kota, ani zwracać na niego szczególną uwagę. Szkielety wtargnęły i rzuciły się do boju. Tu byli straceni, Félix miał rację trzeba było iść na piętro.
Ludo Kołodziej, szurnął w umarlaki najpierw stołkiem, potem taboretem. Przewrócił też ławę i zaczął się cofać. Nieumarli często są pokracznie, niezręczne. Ich ruchy nieskoordynowane. Buła więc szansa, że któryś się przewróci, albo będzie obchodził przeszkody. To da im czas na wycofanie się.
- Wciórności! wszyscy na górę! – krzyknął. W duchu miał jednak obawy, jedna stłuczona lampa i zginą w płomieniach.