Herman Roelig ze spokojem wszedł do swojej chaty. Była ona dwuizbowa, pierwsza z nich większa - bardziej przestronna, z oknami, dużym stołem i stołkami z jednym krzesłem i częścią kuchenną. Za krzesłem znajdował się mały regał, na którym spoczywało kilka ułożonych obok siebie starannie ksiąg. Zerkając dalej, wgłąb drugiego pomieszczenia można było ujrzeć siennik i stary, drewniany bujany fotel. Prócz tego, klapę do malutkiej piwniczki gdzie młody kapłan trzymał worki z małymi zapasami na zimę.

- Jak to mawiają tutejsi mieszkańcy - Bogowie w domu, to i goście w domu. - tak naprawdę Herman Roelig nie wiedział, czy tutejsi tak mawiają. Tak on zwyczaj miał mówić gdy ktoś mało znany przebywał w jego domu, czego on za bardzo nie lubił. Kapłan energicznie po tym usiadł na krześle, odkładając laskę na bok, tym samym wskazując dłonią Albrechtowi stołek naprzeciwko.

Bardag przystanął i skrzywił się widząc zamkniętą karczmę. Nie spodziewał się tego. W całym swoim życiu nie widział podobnej sytuacji. No może raz gdy choroba zmogła właścicieli i ich pracowników.

W sumie były szampierz miał się już odwrócić i odejść gdy wywiązała się rozmowa między Aslaakiem a jakimś zarządcą tutejszym.
- To gdzie mamy się rozlokować jak zajazdu nie chcecie otworzy? Mamy obozem na środku stanąć?- Starał się khazad mówić spokojnie i dość kulturalnie nie prowokując głosem. Szlachetkowie a co gorsza ich sługusy były drażliwe na tym punkcie i Bardag o tym wiedział.

Gerhart nie bardzo wiedział, jak dotarł do pokoju, a już w ogóle nie miał pojęcia, kto mu pomógł ściągnąć buty i wczołgać się do łóżka. Zasnął, zanim zdążył przyłożyć głowę do poduszki.

* * *

Sen, jak to ze snami bywa, był dziwny.
Nie wiedzieć czemu Gerhart nie był sobą. Zdecydowanie nie był sobą. Stał się Hansem. Hansem Kenigiem. I znalazł się daleko od Gladisch.
Był w leśniczówce. Dlaczego, na demony, siedzieli pod gołym niebem, zamiast pod dachem, gdzie cieplej i przyjemniej, tego nie wiedział. W końcu nie było ich tylu, by nie zmieścili się w kuchni.
No ale nie on tu rządził. Nic zresztą dziwnego. Nie miewał dobrych pomysłów.
- To jak chcesz to zrobić, co? Jak chcesz porwać psa bojowego, zastanowiłeś się w ogóle? - zapytał mężczyzna obrócony doń plecami, a pozostali spojrzeli nań w oczekiwaniu odpowiedzi.
I nagle Gerhart stał się Franzem Zeelerem.
Porwanie psa nie było zbyt trudne, jeśli się wiedziało, jak do tego podejść. Na przykład suka z cieczką. No a jeśli takiej nie było, to zawsze można było skusić kundla jakimś przysmakiem. Dobry pies to głodny pies, każdy o tym wiedział. A głodny to łakomy, więc się skusi na kawał mięsa. Franz poczuł, jak w kieszeni ciąży mu kiełbasa zaprawiona środkiem, który powinien zapewnić Championowi długi, spokojny sen.

I udało się.
Wszak gdyby coś nie wyszło, to nie targaliby przez ładnych parę mil uśpionego psiska, ważącego tyle, co dorodny cielak. Z pewnością nie był wart swej wagi w złocie, ale Franz był pewien, że dostanie za niego sporo złotych koron.
Otarł pot z czoła, gdy kundel wreszcie znalazł się w zagrodzie, i ponownie wyobraził sobie stosik złota - nagrodę za ciężką pracę.
Szarpnął i otworzył drzwi od leśniczówki...

- Ten Khazad musi się z tamtym Khazadem zgodzić, bowiem racje posiada - odchrząknął i burknął Olafsen, po czym dodał już wyższym tonem - Ten Khazad za tego głupawego... - tu zamilkł i jedynie pogroził palcem.

Emmerich nie wyjmował noża by wyczyścić paznokcie, nie wstał, nawet nie podniósł głosu. Po prostu patrzył na Krafta.
- Żyjecie dlatego, że nie wierzę byście to zrobili celowo. Mówiliście o zbójach. I na zbójów nas wynajęliście. Nie na ogromne wilki, nie na pajęczych mutantów i nie na demony. Ale wybiliśmy wszystko. A Wasz pies... A Wasz pies, po którego poszliśmy, zdychał z ran, zapewne po walce z mutantem, którego później wykończyliśmy. Jeśli Was to pocieszy, żaden ze zbójów, który brał udział w porwaniu psa nie uszedł karze. A teraz idźcie, zanim przyjdzie tu człowiek, który dziś pochował brata zabitego podczas próby ratowania Waszego psa. O szczegółach, jeśli będziecie chcieli, pogadamy jutro. - zabójca był zły, że musi gadać, po to w końcu podróżował z Albrechtem i innymi, by nie musieć tego robić, ale jako łowca nagród pamiętał, by bez potrzeby nie antagonizować zleceniodawców.

Olafsen skinął głową i odpowiedział.
- Ten Khazad rozumie i współczuje mu. Niech się do niego w chwili wolnej zgłosi to on mu piwa bukłaczek sprezentuje. - następnie dodał w Khazalid - Chodźmy panie Bardag, zjadłbym i wypił kielonka kwasu lub kufelek piweczka. Na trawienie, ma się rozumieć.

Bardag chwilę patrzył na zarządcę przenikliwym spojrzeniem. Jednak gdy Asslak powiedział żeby iść Bloodaxe wypuścił powietrze i odwrócił się do nowego celu.
- Także bym opłukał usta. Coś mi się wydaje, że za długo nie pożyje ten człeczyna.- Odpowiedział w khazalidzie i ruszył wraz z rodakiem do nowego przybytku.