Droga minęła krasnoludowi bez najmniejszych problemów. Jechał powoli rozglądając się po polach. Nucił pod nosem niesamowicie fałszując, a od czasu do czasu angażował Lagerka w dialog. Koń jednak musiał nie czuć się pewnie w Khazalid, ponieważ dialog przyjmował formę monologu.

Niczym jakieś ludzkie panisko Olafsen zajechał pod pod dom sołtysa. W jednej ręce trzymał lejce, a w drugiej pajdę lekko przesuszonego chleba. Na widok kroczącego w oddali pobratymca zatrzymał wóz tak, że aż się zakurzyło. Zeskoczył z kozła i energicznym krokiem ruszył w jego stronę. Ścisnął go jak starego druha i niemal do ucha Bardaga wrzasnął w Khazalid.
- Jak dobrze widzieć swojego! Zwą mnie Alsaak Gustav Olafsen, a pochodzę z Karak-a-Karaz. Aktualnie zajmuję się browarnictwem w karczmie o dzień drogi odległej.

Bardag był zaskoczony wylewnością Alsaaka. Wytrzeszczył oczy gdy ten go ściskał.
- Toś to do Ciebie mnie posyłał Starszy Jorund.- Zapytał gdy wreszcie się odkleił od rodaka.
- To i piwa u Ciebie się napić normalnego się mogę. A w ogóle. To co robicie tu we wsi?- Zapytał licząc, że Olafsona dopiero zobaczyłby u niego.

- Nie widziałeś nic po drodze? Wilki czy coś nie niepokoiły?- Zapytał i ukradkiem spojrzał na sołtysa.

- No, po mnie - odrzekł z dumą w głosie. Był szalenie zadowolony, że wreszcie mógł porozmawiać w ojczystym języku. - Moje piwo jest najlepsze w okolicy, mam nawet ze sobą - dorzucił i szybko zaczął szukać bukłaczka w torbie - Możemy se chlapnąć co nieco - uśmiechnął się i trzasnął pobratymca w plecy, po przyjacielsku - Ale najsamprzód muszę zboża nakupić, potem se chlapniemy i pojedziem do mnie. A wilczy to jam jedynie tera mam apetyt

Bardag uśmiechnął się chyba pierwszy raz od przybycia do wsi.
- Z chęcią zwilżę gardło zacnym piwem a nie rozcieńczonym ścierwem człeczyn.- Mówił w khazalidzie i spojrzał na sołtysa.
- Aslaaku. Lepiej mówmy we wspólnym bo sołtys gotów o nas źle myśleć.- Dodał i przeszedł na reikspel.
- Tu będziesz kupował zboże?- Podniósł brew.
- Jadło dobre tu mają to i zboże odpowiednie musi być.- Dodał i zwrócił się do Rudigera.
- Co do leśniczówki człeczyno. Teraz powinno być bezpieczniej w niej. Musicie obserwował okolicę i przyjezdnych. Zdaje mi się, że ktoś was nie lubi i chce waszego nieszczęścia. Pomyślcie komu w przeszłości wieś nieprzychylna była.- Dodał i zastanowił się.
- Niestety nie jestem specjalistą w tej dziedzinie, ale jak coś wiecie gdzie mnie szukać i z chęcią pogruchotam jemu kości.- Dodał i klepnął sołtysa pocieszająco.

Ten Khazad, o ile rzeczywiście do Naffdorfu dotarł, tutaj zboże kupić będzie - Olafsen przeszedł na reikspel - On ma sołtysowi co w białej chałupie mieszka zapłacić i od tego samego co należy zabrać.

Następnie podszedł do sołtysa i raz jeszcze powtórzył, wolno i wyraźnie, tak jakby urzędnik nie rozumiał tego prostego języka.
Ten Khazad, o ile rzeczywiście do Naffdorfu dotarł, tutaj zboże kupić będzie - Olafsen każde słowo podkreślał gestykulując - On ma sołtysowi co w białej chałupie mieszka zapłacić i od tego samego co należy zabrać.

Morryta skinął tylko lekko na słowa mężczyzny chcącego z nim porozmawiać - pierw się nie przedstawiając. Kapłan tylko odprowadził go wzrokiem do kamiennej bramy, gdy po skończonej robocie poszedł w swoją stronę. Herman doskonale znał ten typ człowieka, a na myśl rzucało mu się jedynie - "Jak trwoga to do boga.."

Z zamyślenia mężczyznę wyrwały słowa drugiego z nieznajomych kopaczów - pytający go czy aby pochodził z Julbach. Wytrąciło go to pytanie nieco ze spokoju, a on sam patrzył przez chwilę na nieznajomego marszcząc brwi. Rozpoznał w nim swojego dawnego kompana zabaw za brzdąca, Ulliego Grossa. Zawsze pamiętał go jako tego młodszego chłopaka, który był tym bardziej skorym do bycia łobuzem. Na twarzy kapłana pojawił się mały uśmiech, który nieco zmalał gdy usłyszał ostatnie słowa wychodzące z ust Ulliego. - Ten sam i jedyny Herman Roelig z Julbach. Ładnie wyrosłeś Ulli, nie poznałem Cię najpierw. Porozmawiamy po pogrzebie. - Herman tym samym uciął dalsze wywody na temat rodzinnych stron, przynajmniej na teraz. Opuszczenie rodzinnych stron bez praktycznie informowania nikogo w drodze za powołaniem było cierniem w pamięci Morryty.

Kapłan następnie skinął z poważaniem do Albrechta, wkładającego monetę do dłoni swojego martwego brata. Nie znał bólu utraty osoby tak bliskiej - i prawdę mówiąc nie chciał poznać, mimo że nie miał kontaktu z rodziną od kilku dobrych lat. W głębi martwiło go pojawienie się tego mężczyzny w jego snach - ale być może prorocze sny na jawie pomogą. Tak było wiele lat temu, tak będzie zapewne i teraz. "Jeśli Morr pozwoli." - pomyślał w duchu kapłan.

- Oczywiście, jest to zrozumiałe. - skinął głową do brata nieboszczka, zaraz dodając: - Nie ma za co przepraszać, panie Albrechcie. Ziemia będzie bardziej lekką panu bratu w rodzinnych stronach, aczkolwiek wypadałoby by był kapłan Morra przy ponownym pochówku.

* * *

Na słowa Albrechta kapłan skinął, lekko wbijając laskę opatrzoną głowicą symbolu Morra w ziemię, w stronę grobów. Spod połów płaszcza wyjął księgę, wcześniej w domostwie oznaczywszy paskiem odpowiednią stronnicę, na której zaraz otworzył księgę. Gdy tylko kopacze wyszli z dziury, od razu powiedział: - Proszę byście zaczęli składać ciała gdy zacznę modlitwę. Kapłan następnie zaczął spokojnym głosem zmawiać modlitwę wiecznego odpoczynku w języku klasycznym, opuszczając głowę na znak szacunku zmarłym.

Requiem aeternam
dona eis Domine
et lux perpetua
luceat eis
in saecula saeculorum
Requiescant in pace.

Po tym, gdy ciała zostały złożone Morryta przeszedł na Reikspiel, wciąż z opuszczoną nieco głową wznosząc modlitwę, dużo prostszą od tej w klasycznym do bóstwa któremu służył. Po kolejnej modlitwie skinął na mężczyzn ze szpadlami, ukazując że można zacząć zasypywać.

Panie nasz, Morrze,
Ponury boże,
Odpuść ich winy,
Zło co czynili,
Przyjmij ich do siebie:
Idą do Ciebie.

Jeśli jest coś bardziej niebezpiecznego niż wkurzony mężczyzna z mieczem w dłoni, to jest to piękna kobieta z uśmiechem na twarzy. Emmerich na ile mógł unikał cyrulików i zielarzy (a bo to wiadomo co człowiekowi zrobią?), ale pamiętał w jakim stanie był Gerhart i pomyślał, że gorzej to już i tak nie będzie. Dwadzieścia osiem szylingów za solidny obiad i kolację podane jedno po drugim były kwotą, jaką musiał wydać by utrzymać swoje ciało na chodzi. Wydanie dwudziestego dziewiątego, by utrzymać na chodzie ciało towarzysza broni nie wydawało się mu więc wygórowaną ceną. Co prawda musiał dbać o wizerunek nieużytego dupka, ale przecież nikt go teraz nie widzi. Miał nadzieję, że Ulli też kupił tę bajkę o dziesięciu procentach dochodu. Właścicieli zmieniły dwa szylingi zamiast jednego. Oprócz tego, który dostała właścicielka oberży i którego dziewka mająca opiekować się Gerhartem zapewne nie zobaczy, kolejny trafił bezpośrednio do ręki przysłanej do komnaty służącej która miała zająć się rannym. Emmerich pod doglądnięciu kolegi wrócił na dół, by zjeść drugą część posiłku.

Bardag skinął głową na wywód sołtysa. Też podobnie sądził, ale wolał się upewnić.

Gdy przeszło do załatwiania interesów z Aslaakiem z Rudigerem szampierz stał i słuchał. Miejscowi na boku handlowali tym co im zostało ze zbiorów. Bardag tylko się uśmiechnął i przechylił butelkę z Aslaakowym piwem.
- Teraz rozumiem czemu Stuntergerna nie chcecie informować.- Kiwnął ze zrozumieniem głową.
- Nie martwcie się człeczyno. mnie to nie interesuje co robicie. W sumie dzięki temu Aslaak może robić swoje piwo.- Dodał starając się uspokoić sołtysa.

Blodaxe czekał i rozmawiał z rodakiem. Wypytywał o okolicę. Jak długo tu już jest i czy są jakieś roboty dla khazadów. Starał się też dowiedzieć co Aslaak myśli o starszym Jorundzie.