Leonor wysłuchała wywodów maga marszcząc czoło i nos. Coś jakby myślała, ale również nie podobało jej się co mówił Loftus. W końcu uściskała maga z wielkim zadowoleniem.

- To prawdziwa teologiczna dyskusja… pierwsza w jakiej biorę udział – pokiwała głową – A… a teraz powinnam chyba coś odpowiedzieć?
- No więc oczywiście, się nie zgadzam. Godzien podziwu jest nocny rajd na niestrzeżone obozowisko nieprzyjaciela, bo dowódcom armii udało się przebyć marszem trzy dni w jeden. Podrzynanie w nocy gardeł ludzi, którzy mają cię przeprowadzić przez trudny teren, tylko dlatego, że wydają ci się groźni, to zupełnie inna sprawa. Najwyższa ceni honor i przebiegłość, a nie zdradę i przebiegłość – założyła ręce na piersiach i wciągnęła powietrze nosem.
- A umowa to umowa. Jaka by nie była można się było na nią nie zgodzić. W Estalii to sprawa święta.
- Tak mi się przynajmniej wydaje – wzruszyła ramionami – może po prostu tak nie potrafię, jak Baron sobie wyobraża.

Gdy sierżant wyskoczył ze swoimi rewelacjami kompletnie nie wiedziała co myśleć. Przynajmniej ciągle jeszcze rozmawiali, bo do walki jakoś nieszczególnie jej się spieszyło.
Popatrzyła na Gustawa, a potem na Granicznych. Była obruszona.
- Estalijczycy dotrzymują umów. Akolici Myrmidii tym bardziej. Ja dotrzymam swojej części umowy jeśli wy dotrzymacie swojej – strzeliła rapierem w pochwie, a potem oddaliła się kilka kroków od Gustawa.
- Może po prostu ruszajmy dalej. Złoto to rzecz nabyta. Znajdzie się w kruszcu lub towarach.

- Czy Wy wiecie co to jest rozmowa? Od razu reakcja a gdzie rozmowa.- Rzucił do nowego dowódcy sierżant Ostatnich.
- Jak już się dowiedzieliście. Ja odpowiadam za tą "karawanę" i ja kasy nie mam. Widzę, że patrzycie na napierśnik i jeśli on będzie odpowiednią zapłatą to nie chcę zmieniać umowy. Wy i tak zarobicie. Ja złota nie mam. Reszta to reszta. A Szredera zasiekłem mieczem a nie czarami. Jakbyście lepiej się dowiedzieli to w tej chacie mieszkała wiedźma i ta burza chaosu to jej sprawka.- Mówił Gustaw.
- Propozycja była po to by Was spłacić i samemu wyjść na prostą gdy wrócimy do Księstw.- Tłumaczył i prostował szlachcic.

- Rozmowa? Z bezczelnym kłamcą? I o czym, skoro złamałeś umowę? - zapytał retorycznie Graniczny gdy Gustaw składał kolejne propozycje i podawał coraz to nowe wyjaśnienia, nie dając za to żadnej sensownej oferty. Choć trzeba przyznać że inni mu tego nie ułatwiali. Gdy zawarł pierwszą umowę, żądali walki. Gdy planował walkę, nie chcieli jej. Gdy trzeba było zapłacić, nikt nie wsparł go pieniędzmi. Jakby zapomnieli że większość zaopatrzenia dla wyprawy kupił za własne pieniądze.
A gdy przekonywał, podkopywali jego wiarygodność.
- To nawet własnym ludziom nie mówisz prawdy? - roześmiał się po wtrąceniu się Berta, choć słowa niziołka były bardziej sensowne. Wahał się, trudno było mu bowiem uwierzyć mu w dobrą wolę i dotrzymanie umowy przez ludzi, którzy cały dzień planowali jak by tu ich zabić.
Wtem odezwała się Leonora, która jednak nie przekonała granicznych do swojej wizji kultu Bogini.
- Takie gadki to północnym możesz wciskać, akolitko. Myrmydia, Pani Wojennych Podstępów boginią Honoru, dobre sobie. Umowy może i dotrzymać chcesz, ale jak Twój dowódca każe atakować to przeciwstawiać się przykazaniom? - jego oczy były zimne i czujne. Ale to nie z gadką Ostatni mieli największe problemy.

Detlef z rękami na garłaczu próbował zająć lepszą pozycję do strzału, Leonora trzaskała bronią, inni zmieniali pozycję i przygotowywali się do starcia.

Sytuacja była nerwowa. Ciągłe zmiany wersji przez Gustawa, kolejne kłamstwa, absolutny brak współpracy... Mając w gotówce o połowę więcej niż żądali najemnicy i dwa razy tyle na ile by się zgodzili, nie licząc nawet towarów Ostatni zdecydowali się na rzucanie kłamstw i gróźb w kierunku zaprawionych w bojach i rozbojach najemników. Ciągłe życie w zagrożeniu odcisnęły swoje piętno na jednych i drugich i pytaniem było tylko to komu pierwszemu puszczą nerwy...

Czy na trzask rapiera w pochwie pierwszy wystrzelił Detlef czy któryś z najemników... Tego prawdopodobnie nigdy nie da się ustalić.

Dwie kule trafiły Detlefa, jedna w korpus a druga w prawą nogę. Gdyby nie jego nieludzka odporność i ciężka zbroja, prawdopodobnie już by nie żył.
On zaś zdołał wypuścić garłacz z rąk i dobyć pistoletu. Spod kolczug i skórzni trójki wrogów pociekła krew, ale ich rany nie były poważne.

Leonora musiała cieszyć się łaską swojej Bogini (a przynajmniej innego boga lub istoty nadprzyrodzonej) - kruk rozdarł się głośno na odgłos strzałów, a kula przebiła metal i skórznię, lecz jedynie otarła się o skórę, nie powodując obrażeń.

Kusznik granicznych spudłował, podobnie jak Walter, a mieczników zatrzymał głos ich dowódcy:
- Stać! Wstrzymać ogień! - krzyknął. Gustaw przekonał go przynajmniej do tego, że rozmowy nadal mogą trwać.
Czy była to ostatnia okazja do uniknięcia walki czy pierwsza do zaskakującego ataku, Ostatni musieli rozstrzygnąć szybko.

Gustaw był zły. Jego skłonności do krętactw, których nauczył się na dworze ciągle mu utrudniały życie. Miał łatwość w mowie i przekonywaniu, ale chęci krętactw chyba były byt wielkie. Musi z tym sączyć bo już teraz krew się polała przez niego ponownie.
- Stop. Przestać walczyć!- Ryknął na wszystkich od razu po nowym dowódcy najemników.
- Nikt nie che z nas przelewać krew. Więc słuchaj.- Zwrócił się do rozmówcy.
- Nie w smak mi jak mówisz, ale wiem, że to spowodowane złym doborem słów i zbyt szybkim przedstawieniem sytuacji. Ja w dobrej wierze wam przedstawiłem sytuację i mam propozycję, która podtrzyma umowę z początku, której nie chcę zrywać a jedynie chodziło mi, że nie mam złota. Jeśli za zapłatę weźmiecie ten napierśnik to wydaje mi się sprawa zapłaty załatwiona a i z górką wyjdziecie z tego. Kasy ja nie mam a co moi ludzie mają to ich. Ja z Wami umowę ustalałem nie oni. Nie ważne.- Mówił Gustaw i gdy ktoś się szykował na walkę chrząkał dając znać, że przeszkadza.
- Jeśli masz inną propozycję to słucham. Tylko przemyśl czy nie skończy się ponownie walką. I Twoi i moi ludzie są na granicy wytrzymałości.- Dodał licząc na dogadanie się. Gustaw miał dość problemów i jasno przedstawił sytuację. Wiedział, że nie może puścić teraz najemników. Po pierwsze, że widzieli klatki z gołębiami i każdy debil by wiedział, że są to gołębie pocztowe a co za tym idzie? Ostatni nie mogą być zwykłymi dezerterami. Dwa na terenach Królestwa Krasnoludów już i tak nic nie będą mogli zrobić.

- Napierśnika nie podzielimy. I nijak poobijany i na wpół zardzewiały napierśnik wart góra trzysta sztuk złota nie będzie "górką" dla obiecanego tysiąca. Przyjmiemy go... i siedemset koron w złocie lub klejnotach. A jak i na to Was nie stać, to dorzuć do niego trzysta i rozejdziemy się w pokoju. Chociaż sądząc po tym jak broniliście sakiewek to w nich jest sporo więcej niż tysiąc koron... - targowanie się byłoby mocną stroną Gustawa, gdyby zwykle nie próbował przekonać wszystkich wokół by oddawali mu wszystko za darmo i pamiętał, że jeśli przekonuje najemników, że opłaca im się atak w siedmiu na dwudziestkę ochroniarzy karawan by zdobyć kury i kaczki to jest spora szansa, że dojdą też do wniosku, że w takim razie jeszcze bardziej opłaca im się atak na siódemkę oszustów, którzy mają pewnie kilka tysięcy koron przy sobie, za to są mniej liczni, a i uzbrojeni jakby słabiej.

- A co ja ci zrobiłam?! - zaryczała wściekła Leonor, gdy kula trafiła ją w pierś i próbowała utrzymać równowagę. W sumie tyle dobrze, że nie w głowę. Uniosła rękę i wymierzyła palec w mężczyznę.
- I to jeszcze akolitkę?! Chcesz srać przez tydzień żółcią i robakami? - obmacała bok jedną ręką trzymając drugą na rapierze - Za to coś potrącę wam z wypłaty. On też powinien - wskazała brodą na Detlefa.

- A ty - wskazała na mrużącego oczy przywódcę - o wyznawcach Myrmidii gówno wiesz. O Estalijczykach też. Nie pasuje ci, że chcę dotrzymać umowy? Mogę ci też wypruć flaki, jeśli o to poprosisz.