Proces rozpoczął się standardowo. Standardowe formułki powitalne, standardowy początek, opis zarzutów, które Gustaw już poznał, standardowe pytanie czy się przyznaje i zdaje na łaskę sądu czy życzy sobie formalnego procesu… Wcześniej stojący tylko i czekający aż ta część farsy zwanej dla niepoznaki “sądem wojskowym” Gustaw musiał coś powiedzieć. I, jeśli odpowiedź byłaby przecząca (czyli że się nie przyznaje), poprosić o świadków i zadać im pytania. Albo od razu odpalić mowę końcową. Po nim miał mówić oskarżyciel. Ku zdziwieniu Gustawa, był nim Magnus. Trzecim sędzią był zamiast niego inny, nie znany mu z nazwiska człowiek. Choć von Grunnenberg miał wrażenie, że już go gdzieś kiedyś widział.
Gustaw szukał w głowie osoby pasującej do trzeciego sędziego. Nie mógł tego znaleźć więc pochylił się do swojego obrońcy.
- Kim jest ten nowy jegomość jako sędzia?- zapytał, a von Richthoffen ze zdumienia aż szeroko otworzył oczy.
- Chcesz się bronić zaburzeniami z pamięcią? Wilhelm von Knochen? Kapitan Ość? - wyjaśnił szeptem, nie mając pojęcia, że Gustaw wyruszył w pole zanim ściągnięto kapitana z emerytury, by dowodził obroną Wissenlandu po wydarzeniach w nulnijskim garnizonie i późniejszej zdradzie Brocka, a jedyny kontakt jaki mieli, to przez posłańca w Meissen. Gustawa trochę zmartwiło, że jego nominalny dowódca nie jest głównym sędzią, ale miał przynajmniej jednego “sojusznika”. Plus, akurat do niego słał raporty. Co prawda zupełnie niezgodne z tym co mu rozkazano, ale wysyłał.
Po czym zwrócił się do sądu.
- Nie przyznaję się do stawianych mi zarzutów szanowni Panowie sędziowie.- Grzecznie i jak przystało odpowiedział na pytanie.
- Zarzut odnośnie tchórzostwa w obliczu wroga jest niesłuszny. Stawałem wraz z moimi ludźmi długi czas. Zmęczenie, rany i to na mojej osobie są do teraz widoczne. Nie raz pokazywałem się, że wróg mi nie straszny a jedynie bezpieczeństwo ludzi, którzy byli pod moją opieką. Do tego szanowni sędziowie sami wiedzą, że wśród zdobyczy granicznych byli jeńcy. Umowę jaką zawarłem z granicznymi była spowodowana ich bezpieczeństwem i ich wolnością. Do tego kuzynka jaśnie nam panującej Elektorki mogła ucierpieć, więc postanowiłem usunąć to zagrożenie i nie toczyć przegranej walki. Armia Wissenlandu była na tyle daleko a wróg tak zorganizowany, że nim by pomoc doszła już by nie było kogo ratować. Na to są świadkowie w postaci moich ludzi i Jaśnie Panienki von Libwitz.- Wygłaszał mowę Gustaw używając jak najwięcej zdolności swojej mowy do sędziów. Argumenty Gustawa wydawały się być trafne i wyglądało na to, że działają na sędziów.
- Sprawa niewykonania rozkazu już przez mojego przełożonego została wykonana a ta misja na przełęczy była następstwem tego. Rozkaz wykonałem, a co do dokładności wydaje mi się, że powinien mój przełożony ocenić, gdyż on znał go dokładnie. Przełęcz broniłem według rozkazu. Tyle ile się dało. Nie miałem rozkazu ginąć wraz z moimi ludźmi i mogłem reagować na zaistniałe sytuacje. Sprawę z Khazadami także za pomocą moich ludzi, a raczej krasnoludów będących pod moją komendą wykonałem. Na dowód może świadczyć, że w obozie były krasnoludy przysłane z Karaku. Sytuacja jaka zaistniała na przełęczy po odwiedzinach szanownego oficera.- Tu Gustaw wskazał swojego obrońcę.
- Nie mogłem począć inaczej. Placówka obrony już nie istniała a umowa musi być spełniona. Do czasu pojawienia się oficera w postaci mojego obrońcy utrzymywałem posterunek obronny przez co i mylnie zostało to odebrane w siłach Imperialnych i wykonano atak. Gdy już sprawa iż posterunek idzie w ręce sił głównych już musiałem odstąpić od uznawania przełęczy jako miejsca obrony. Krasnoludy obserwowały i gdybym naraził na zerwanie jej i złamanie nie tylko nadszarpnęło by mój honor, ale także Imperialne a nawet człowiecze słowo by straciło wiarę wśród krasnoludów. Stosunki z nimi dla całego Imperium są ważne a osobiste waśnie muszą być odłożone na bok. To był powód zezwolenia na opuszczenie przełęczy przez siły Brocka i części Granicznych, którzy według umowy przystąpili do najemnej kompanii. Na świadków proszę prosić Krasnoludów, którzy byli na przełęczy i ludzi, którzy tam byli.- mówił Gustaw dalej, tym razem jednak nie bardzo go rozumieli - “sprawa niewykonania rozkazu została wykonana przez przełożonego”? Cóż to mogło znaczyć?
W żaden sposób nie odniósł się też do treści zarzutów.
- Zdrada i spisek? Odzyskanie części dóbr i jeńców chyba wskazuje na to, że z wrogiem nie spiskowałem. Gdyby mnie i moich ludzi Graniczni pokonali to by na posterunku dolnym zostawili kilku co lepszych wojaków i by armia goniąca utknęła na długo a wróg z całym łupem i jeńcami uciekłby na swój teren. Więc uważam, że w obliczu takiej sytuacji nie miałem zbyt wielkiego wyboru i nie ma to nic wspólnego ze zdradą czy jakimś spiskiem. Spod mojego miecza jak i moich podkomendnych dziesiątki jak nie setki padło granicznych a i znalazło się wśród nich kilku ważniejszych.- podkoloryzował von Grunnenberg, ale nie było nikogo, kto mógłby mu to udowodnić.
[i]- Jeśli chodzi o zdradę i spisek przy zawieraniu układu z Granicznymi to nie sam jeden ustalałem warunki. Krasnolud był przy tym jako obserwator jak i mag i kilku innych. W politycznej szermierce nie jestem mistrzem i niestety wszyscy zostaliśmy na przełęczy przechytrzeni. Jak tylna straż granicznych przybyła według umowy to nie było szans z nimi stawać bo mieli przewagę. Myślałem nad pojedynkiem z Herr Otto, ale ze względu na honor dany, że nie złamię umowy miałem ręce związane. Na to świadkowie są w postaci Krasnoludów, żołnierzy i Jaśnie Panienki von Liebwitz.
- Co do ostatniego zarzutu zabójstwa, uważam, że powinno się w innym postępowaniu tym zająć. Wcześniejsze za oskarżenia są czysto wojskowe a to ostatnie nie i do tego nie widzę żadnych dowodów na moją winę w tym przypadku- Gustaw po raz kolejny dał znać o swoich wywrotowych poglądach na rolę oskarżonego podczas procesu, który według niego nie musi udowadniać swojej niewinności, co stało w jaskrawej sprzeczności z ustaloną tradycją i linią orzeczniczą Imperialnych sądów i groziło dodatkowym wyrokiem za obrazę sądu. Na jego szczęście szybko odezwał się obrońca:
- Nie przyznajemy się do winy, Wysoki Sądzie. Chcielibyśmy powołać na świadków… - wszedł mu w słowo obrońca, ale Gustaw kontynuował - Działałem w samoobronie. Pan von Rudger narkotyzował pannę von Liebwitz co mi się nie podobało i wyraziłem temu sprzeciw. Jestem szlachcicem i takiego traktowania dam z wyższych sfer nie mogę tolerować. Wystąpiła sprzeczka w której odmówiłem pomocy w narkotyzowaniu szlachcianki i wtedy Herr Rudger rzucił się na mnie. Odruchowo się zasłoniłem mieczem, który miałem w dłoni i ten nadział się na moją broń. Jestem żołnierzem i to ma się wyuczone, że w chwili zagrożenia się człowiek broni. - ...

- Na pierwszego świadka prosiłbym Roz Bauer.- odezwał się Gustaw i patrzył jak wchodzi wywołana. Roz jest ubrana w przyzwoity strój mieszczański lepszego sortu.
- Czy panna była świadkiem negocjacji jakie prowadziłem z siłami Granicznych?-
- Tak.
- Będąc w obozie granicznych widziała Panna wielkość sił granicznych i uważa by dało się ich powstrzymać siłami jakie były w mojej mocy?-
- Nie. Siły wroga były wielokrotnie przeważające wojska pozostające w dyspozycji Pana von Grunnenberga.-
Kobieta przez chwilę waha się po po ostatnim pytaniu i zwraca się do sędziego.
- Czy mogłabym jeszcze coś dodać?
Sędziowie nie mieli nic przeciwko, oskarżyciel także nie protestował.
Natomiast Gustaw aż przystanął na chwilę by usłyszeć co ma Roz do powiedzenia. Miał jeszcze pytania, ale poczeka z nimi bo może nie będzie sensu ich zadawać.
Roz prawie zasalutowała na zgodę sędziego i skłoniła się dodatkowo.
- To moja własna opinia na temat sytuacji Pana von Gunnenberga i jego oddziału. Z tego co udało mi się dowiedzieć, Pan von Gunnenberg nie dowodził oddziałem wyszkolonych żołnierzy, a raczej… - zagryzła zęby odruchowo, jak to zwykła robić - dowodził zbieraniną rekrutów, których proweniencja była wątpliwej jakości. Przynajmniej części. W obliczu niezwykle trudnego zadania, Pan Dowódca był skoncentrowany na jego wykonaniu, wykorzystując posiadane zasoby osobowe i z konieczności musząc na nich polegać. Część z tych osób wykazała się niezwykłym bohaterstwem. Natomiast z mojego doświadczenia, na podstawie zachowania członków oddziału, podejrzewam, że w oddziale byli też szpiedzy. Prawdopodobnie Otto Wernicky’ego. Czy byli na czyiś usługach od razu, czy też zostali zrekrutowani w trakcie tego nie wiem. Niemniej wiadomo o co najmniej jednym zdrajcy. Druga z osób również zniknęła bez śladu po odejściu Wernicky’ego. Stąd można też podejrzewać, że te osoby mogły sabotować działania oddziału i przekazywać kluczowe informacje przeciwnikowi. Trudne warunki misji, stała obecność na wrogim terenie oraz konieczność współpracy w grupie niezwykle utrudniały wykrycie takich osób.
- Dziękuję za podzielenie się Panny opinią i wiedzą z czasów obrony przełęczy.- Gustaw kiwnął głową w podzięce za opowieść Roz.
- Czy według Pani wiedzy i spostrzeżeń usilnie i z premedytacją zawarłem umowę w, której Herr Wernycki mógł zostać objęty ochroną umowy wchodząc w skład tylnej straży?-
- Według moich spostrzeżeń i wiedzy nikt ze nie był tego świadomy, a drugiej stronie negocjacji zależało na wprowadzeniu obrońców przełęczy w błąd - Roz zwróciła swoją twarz w stronę oskarżyciela i skinęła głową.

Kiedy Gustaw zakończył zadawanie pytań Roz, podszedł do niej von Rudger.
- Ale nie zaprzecza Pani, że zawarł taką umowę? - zapytał.
- Nie zaprzeczam.
- Z czyjej inicjatywy powstał zapis umożliwiający objęcie ochroną umowy Wernickiego?
- W umowie nie było zapisu, który miał umożliwić ochronę Wernickyiego.
- Oskarżony przed chwilą sam przyznał, że na mocy podpisanej przez niego umowy Wernicky mógł zostać objęty ochroną umowy wchodząc w skład tylnej straży. Zapytam ponownie - z czyjej inicjatywy powstał zapis, cytuję “Punkt drugi: Tylna straż podda się dowódcy obrony przełęczy. 2a) Nie poniosą oni żadnej kary i zachowają swój dobytek. 2b) Dołączą do oddziału Harkina Brocka i podpiszą stosowny kontrakt na przynajmniej roczną służbę.”?
- Ach. Chodzi o ten zapis - Roz wyglądała na zaskoczoną.
- Nic mi nie wiadomo o tym, aby intencją tego zapisu była ochrona Wernicky'ego. Wstępną propozycję porozumienia złożył Wernicky powołując się na ustalenia z jakimś Kolegium. Z jakim i kiedy to było ustalone, tego nie wiem. Potem ta umowa była przedmiotem dalszych negocjacji.
- A co mają do tego intencje? - zdziwił się oskarżyciel. Zdumienie podzielał także sąd i publiczność. Kogo, na Sigmara, obchodziły intencje? Sądzono czyny - Uproszczę pytania dla świadka: Kto negocjował umowę? Czy Wernicky został objęty ochroną tego zapisu?
- Umowę negocjowali Pan von Gunnenberg, dwóch oficerów Harkina Brocka, akolitka Leo de la Vega, mag Loftus Ritter ze strony obrońców przełęczy. W negocjacjach uczestniczył także krasnolud Galeb Galvinson, który został uznany za stronę neutralną. Ze strony wojsk Granicznych negocjowali Otto von Wernicky.
- Tak, tak, proszę przejść do drugiej części pytania - oskarżyciela nie obchodzili podwładni Wernickiego, to nie ich sądzono.
- Tak. Został objęty, gdyż zgłosił się do straży tylnej.
- Czy umożliwienie Wernickiemu ucieczki i bezkarności kwalifikuje się według Świadka jako działanie na jego korzyść czy niekorzyść?
- Nie umiem ocenić. Z obecnej perspektywy doprowadziło to do znalezienia się Wenickyiego po drugiej stronie przełęczy. Obrońcy przełęczy działali jednak w warunkach dominującej przewagi wroga i to w nich musieli podejmować decyzje.
- Świadek nie jest w stanie ocenić czy zapewnienie komuś bezkarności jest dla niego korzystne? - teatralnie zdziwił się oskarżyciel drwiąco się uśmiechając - wycofuję to pytanie. Za to mam inne - co dostał oskarżony za zgodę na te warunki?
- Umowa nie obejmowała personalnie Pana von Gunnenberga. Obrońcy przełęczy, którymi dowodził otrzymali 12,5% wozów. W Imperium pozostało...
- Ile wozów dostał personalnie oskarżony? - przerwał bezceremonialnie oskarżyciel. Sędziowie, wkurzeni irytującą manierą Roz, która odpowiadała “obok” zadanych pytań, nie zareagowali.
- Nic mi o tym nie wiadomo. Nie słyszałam aby Pan von Gunnenberg uznał, że jakieś wozy powinny należeć bezpośrednio do niego.
- Dziewięć - uśmiechnął się oskarżyciel wymachując listą - znaleziono przy nim też kilkanaście bardzo cennych bibelotów. Sędziom przedstawiam ją jako dowód w sprawie - położył im papier na blacie.
- Chciałbym dodać wyjaśnienie by mylnie nie odczytano słów oskarżenia.- Zwrócił się Gustaw.
- Oskarżony miał już swój czas na zadawanie pytań świadkowi - pouczył go sędzia - oskarżony będzie mógł wyjaśniać podczas swojej mowy końcowej.
- Przedmioty w moim posiadaniu jak można zauważyć są charakterystyczne i należą do zrabowanych rzeczy dostojnikom Wissenlandu. Moim zamiarem było oddać je prawowitym właścicielom uznając je za pamiątki rodowe. Głupcem bym był gdybym tak znaczone rzeczy brał i jeszcze ich nie ukrył wiedząc, że niebawem nadciągną siły główne.- Dodał von Gruneberg.
- Jak świadek nazwałby sytuację, gdy oficer Armii Wissenlandu, w zamian za korzyść majątkową, zawiera z przestępcą umowę dzięki której ów przestępca może pozostać bezkarny?
- Negocjacjami... z przeważającym wrogiem, których celem było uchronienie jak największej ilości dóbr Imperium, bo rozumiem, że nie jest to pytanie teoretyczne, tylko o Pana von Gunnenberga.
- Sprzeciw. Chciałbym nadmienić, że to manipulacja świadkiem a wcześniej świadek już odpowiedział co do tej sprawy.- Wtrącił się Gustaw.
- Odrzucony. Oskarżony sam już wcześniej sugerował świadkowi odpowiedzi.

- Kim byli ci zdrajcy, o których Pani wspomniała?
- Zdrajcą był żołnierz Karl Topher nazywany Diukiem. Osobą która w niewyjaśnionych okolicznościach zaginęła jest Leonor de la Vega, ale to nie musi oznaczać zdrady. Jak powiedziałam większość żołnierzy z oddziału Pana von Gunnenberga wykazała się bohaterstwem w ostatnim czasie.
- Przed chwilą żołnierze Jaśnie Oświeconej Elektorki byli dla świadka, cytuję, “zbieraniną wątpliwej proweniencji”, zaprzeczyła Pani także, by byli “wyszkolonymi żołnierzami”. Kto według świadka odpowiada za brak kompetencji u podwładnych oskarżonego?
Teraz mówi Pani, że większość żołnierzy von Grunnenberga wykazała się bohaterstwem. Mogłaby Pani podać imiona i nazwiska tychże bohaterskich żołnierzy?
- Ach - Roz skłoniła głowę w kierunku oskarżyciela - myślałam, że pochodzenie i staż oddziału został zbadane przez Pana przed rozpoczęciem procesu. Wydawało mi się, że szkolenie żołnierza w trakcie pokoju trwa dwa lata. Ludzie z oddziału Pana von Gunnenberga nie byli szkoleni tyle czasu z tego co mi wiadomo, ale to najlepiej będzie potwierdzić. Pochodzenie zaś nie wyklucza zostania bohaterem. Bohaterskimi czynami wykazali się z moich informacji na przykład krasnolud Detlef albo akolitka Leo de la Vega.
- Ta sama, która przed chwilą została za możliwą zdrajczynię uznana? Świadek mówił o większości oddziału. Proszę zatem o podanie danych pozostałych bohaterów. Proszę także wysoki Sąd o upomnienie świadka
- Świadek ma nie wdawać się w polemiki z pytaniami, a na nie odpowiadać
- Przypominam: Kto według świadka odpowiada za brak kompetencji u podwładnych oskarżonego? Proszę podać dane żołnierzy, którzy wykazali się bohaterstwem
- Nie mówiłam o niekompetencji podwładnych, nie uważam ich za niekompetentnych, nie mogę więc odpowiedzieć na to pytanie. Bohaterstwem wykazali się obrońcy Meissen (dokleje potem nazwiska).
- Rozumiem. Zatem większość żołnierzy dowodzonych przez oskarżonego była bohaterami. Dziękuję. Skoro już przy podwładnych oskarżonego jesteśmy:
- W tajemniczych okolicznościach zaginął członek oddziału… Jakie działania poszukiwawcze podjął oskarżony?
- Nie wiem czy okoliczności zniknięcia żołnierza Karla były tajemnicze. Dowiedziałam się, że został zabity w starciu z krasnoludami stając po stronie sług demona chaosu. W tym czasie Pan von Gunnenberg i obrońcy przełęczy prowadzili bitwę z wielokrotnie wyższymi siłami wroga z księstw Granicznych.
Oskarżyciel spojrzał na sędziów.
- Proszę o uznanie świadka za wrogiego
Sędziowie także byli zirytowani zachowaniem świadka. Najwyraźniej miała ich za durniów.
- Ostrzega się świadka, że dalsze takie zachowanie zostanie uznane za obrazę sądu. Proszę odpowiadać na pytania.
- W tajemniczych okolicznościach zaginął członek oddziału, Leo de la Vega. Jakie działania poszukiwawcze podjął oskarżony? - wobec milczenia świadka oskarżyciel powtórzył pytanie
Roz wyglądała na strapioną.
- Przepraszam. Źle zrozumiałam pytanie. Myślałam, że pyta Pan o inną osobę. Nie wiem. W sytuacji napięcia narastającego pomiędzy tylną strażą Wernickiego, najemnikami Brocka oraz obrońcami uznałam, że najważniejszym zadaniem będzie jak najszybsze złożenie raportu dowództwu Armii Imperium i opuściłam obóz.

- Na podstawie jakich zachowań członków oddziału podejrzewał świadek zdradę? Jakich działań oskarżonego była Pani świadkiem, które podjął, by zaradzić możliwości zdrady?
- Walkę po stronie demona chaosu uważam za zdradę. Nie towarzyszyłam Panu von Gunnenbergowi przed śmiercią Karla więc nie byłam świadkiem jakichkolwiek jego działań.
- Którzy członkowie oddziału walczyli po stronie Chaosu? - zdumiał się oskarżyciel - I skoro nie towarzyszyła Pani oskarżonemu przed śmiercią Karla, to skąd Pani wie, że zdradził?
- Zbierałam informacje od obrońców przełęczy. Krasnoludy, w tym dwóch z oddziału Pana von Gunnenberga starły się z demonem i jego sługami. W tej bitwie padł pokonany przez nich Karl Topher. Najwyraźniej gdy Pan von Gunnenberg dowodził oddziałem bezpośrednio potrafił zmobilizować ich do bohaterstwa. Gdy przejął dodatkowe obowiązki dowódcy przełęczy, które wymagały konfrontacji z o wiele liczniejszym wrogiem, oraz dodatkowo obciążały go zadaniami jeden z członków oddziału mógł zdezerterować w trakcie starcia z wrogiem.
- Świadek tam był? Widział wydarzenia? Przyjmując na chwilę, że jest w tych rewelacjach jakaś część prawdy - kim byli owi słudzy demona, z którymi rzekomo starli się krasnoludowie z oddziału oskarżonego?
- Nie, nie byłam i nie widziałam. Świadkowie opisywali je jako potwory wstające ze zwłok poległych.
- Nie rozumiem. Karl Topher był sługą demona, który wstał z czyjego ciała? Czy może szedł sobie demon z Karlem Topherem i zobaczyli jakieś ciała poległych…? Świadek mógłby wyjaśnić skąd wzięli się tam jacyś polegli?
- Nie był, tak mówili świadkowie. Skąd wzięli się polegli nie dopytywałam. Wernicky lub jego ludzie też mogli wiedzieć o demonie i go szukać.
- Kto jeszcze walczył po stronie chaosu? - zapytał, pamiętając że Roz użyła liczby mnogiej.
Roz wyglądała przez chwilę na strapioną.
- Interesowałam się postacią Leonor de la Vegi. Opisywana była jako niezwykła bohaterka dokonująca niezwykle ryzykownych czynów w walce, albo zupełnie szalona osoba, która to ostatecznie zaginęła. Mam co do jej zachowania wątpliwości i uważałam, że powinnam o tym wspomnieć.

- Ma pani bardzo dużą wiedzę na temat wydarzeń, motywacji oskarżonego, przebiegu negocjacji… skąd? Była pani ich świadkiem?
- Moim głównym celem w obozie było zbieranie informacji. Staram się oddzielać zaobserwowane fakty od informacji zebranych oraz własnych opinii. Nie byłam uczestnikiem, ale same rozmowy nie odbywały się… negocjacje nie odbywały się w ciszy - Roz spuściła wzrok.

- Gdzie Pani była, że wszystko Pani słyszała i widziała, nie będąc uczestnikiem?
Roz zaczęła wyglądać na nieco podirytowaną.
- Nie słyszałam wszystkiego, ale i negocjatorzy nie zachowywali się cicho. Moje umiejętności i wrodzone cechy, które otrzymałam dzięki łasce bogów pozwalają mi widzieć i słyszeć rzeczy dla innych niedostępne - wyraźnie zadrżała - więcej nie powiem. Zawsze służę Imperium. To trudna praca.
- Świadek jest medium? Prorokiem? Magiem?
- Nie, nie i nie. - i spojrzała niepewnym wzrokiem na sędziego.
- Świadek zatem podsłuchał głośne negocjacje. Brawo. Z pewnością jest to osiągnięcie. Jakie środki ostrożności podjęte przez granicznych i przez oskarżonego musiał świadek pokonać by zbliżyć się na wystarczającą odległość?
- Nie wiem jakie środki podjęli graniczni. Negocjacje odbywały się w odległości od obozu, w której nie byli słyszalni dla przeciętnego człowieka. Na miejsce spotkania udały się osoby zaproszone. Nie wiem jakie dodatkowe rozkazy w tej sprawie wydawał Pan von Gunnenberg.
- Świadek sugeruje że słyszał to wszystko nie ruszając się z obozu?
- Nie.
- Zatem świadek wyszedł z obozu i zbliżył się do negocjatorów niezauważony. Po drodze nie zauważył także żadnych środków ostrożności podjętych przez granicznych czy oskarżonego. Dobrze rozumiem?
Roz spojrzała na sędziego.
- To część mojej pracy. Mogę odpowiedzieć na to pytanie, ale bez świadków.
Sędzia zaprosił do stołu obrońcę, oskarżyciela i świadka.
- Słuchamy.
- Przekradłam się wykorzystując swoje umiejętności. Nie musiałam być na tyle blisko co przeciętny człowiek.
Roz po raz kolejny zignorowała pytanie. Sędzia już chciał coś powiedzieć ale się połapała.
- I nie zaobserwowałam innych środków ostrożności. Nie w miejscu w którym się znajdowałam. Korzystałam głównie ze słuchu. Posiadaną wiedzę potem weryfikowałam po powrocie negocjatorów.
- Jak?
- Rozmawiałam z osobami z oddziału Pana von Gunnenberga. Pomagałam mu też w przekazywaniu informacji do tych osób oraz zbierałam dla niego plotki w obozie. Do obozu obrońców trafiły wojska Granicznych, a przez przełęcz przyjeżdżały ich wozy.
- Z kim, chodzi o osoby z oddziału oskarżonego rozmawiała pani o szczegółach negocjacji?
- Nie. Ale wiedząc to co już wiedziałam, mogłam jedynie potwierdzać to, gdzie miałam wątpliwości. Udało mi się też zobaczyć umowę.
- Jak? Kiedy?
- Pan Otto von Wernicky nie był wystarczająco ostrożny. - wahanie Roz przedłużało się. W końcu połapią się, że zmyśla - Kawalkada wozów uzgodnionych w umowie powoli przesuwała się wzdłuż przełęczy. Sam proceder pilnowany ze strony obrońców wyglądał dość chaotycznie przed i za obozem. Było oczywiste, że również rzeczy istotne dla Wernickyego będą się tam pojawiać. Przez jakiś czas ze względu na wypadek, wszystko stało. Wóz z dokumentami poruszał się w nocy. Udało mi się do niego podejść. Nie spodziewałam się tego dokumentu pośród jakichś zestawień sprzętu i notatek kwatermistrzowskich. - sędziowie, oskarżyciel, a nawet obrońca buchnęli gromkim śmiechem. Półprawdy, uniki, kreatywne nierozumienie pytań… to wszystko się zdarzało. Ale tak bezczelne kłamstwo słyszeli pierwszy raz.

- Nie mam więcej pytań - powiedział von Rudger.

- Na kolejnego świadka prosiłbym Panienkę Magrittę von Liebwitz.- - poprosił Gustaw i mimo sprzeciwu von Rudgera, który argumentował, że to niepotrzebne narażanie dziewczyny na silne emocje. Przeważyło jednak zdanie sędziego von Knochen, który poparł prośbę swojego podwładnego. Magritte von L. uparła się wystąpić w mundurze, ku zgorszeniu obecnych tam mężczyzn. Z niepokojem dostrzegła Gustawa na ławie oskarżonych.
- Czy Panienka towarzyszyła mnie i mojemu oddziałowi z przymusu? Czy Panienka czuła się zagrożona w obecności mojej i moich ludzi do czasu przejęcia przełęczy przez siły Wissenlandzkie?- Gustaw chciał delikatnie pokazać, że przesłuchiwana nie była porwana a sama chciała mu towarzyszyć.
- Do niego zostałam przydzielona przecież - zdziwiła się pytaniem - W garnizonie jeszcze. A, potem! Potem też chciałam. Dziękuję, że mnie nie odesłałeś do Nuln. A zagrożona się czułam tylko jak mnie ten krasnolud zabrał między swoich. Brzydko pachnieli. Ale mówił, że Ty kazałeś.
[i]- Czy Panienka czuła się bezpiecznie w towarzystwie świętej pamięci Herr von Rudgera?
- Nie, bo chciał mnie odwieźć do domu, a ja chciałam walczyć! Ale potem krasnolud uderzył go w głowę. Potem bałam się tylko przez moment, jak bałam się, że mnie odeślecie do Nuln. I jeszcze jak groził, że Was wszystkich za zdradę powieszą - odpowiedziała.
- Czy zażywa panienka jakieś środki narkotyczne i czy panienka była pod ich wpływem gdy wyzwoliliśmy panienkę z rąk granicznych?-
- Nie zażywam! Jak możesz o takie rzeczy damę pytać! To oni czymś mnie napoili, ci co nas złapali! Potem dopiero w jaskini się obudziłam.
- Panienko von Liebwitz. Chciałem wykluczyć ponad wszelką wątpliwość iż środki narkotyzujące są poza zainteresowaniem Panienki.- Dodał by uspokoić szlachciankę. Gustaw prawdę mówiąc już miał dość przesłuchiwania kogokolwiek. Nie szło mu to dobrze i wiedział o tym. Odwrócił się dość dyskretnie do obrońcy z pytaniem w oczach czy można jeszcze jakoś świadka wykorzystać, ale czemu to robił? Obrońca był tak samo jak on wojskowym i na prawie mało się znał. Do tego nie znał sprawy a Gustaw mu nie objaśnił wcześniej nic. W sumie już Gustaw nie miał więcej pytań i zdał się na oskarżenia von Rudgera.
- Dziękuję świadkom. Nie mam więcej pytań.- Tylko dodał w myślach. “Które bardziej by mnie pogrążyły”.
Oskarżyciel nalegający wcześniej na nieprzesłuchiwanie Panienki von L. miał teraz związane tym ręce i nie zdecydował się na zadawanie jej pytań.



- Przecież nie jesteś oskarżony o porwanie szlachcianki… - zdziwił się obrońca - Czemu nikogo nie zapytałeś o fakty stawiające Ciebie w dobrym świetle albo o potwierdzenie słów z mowy otwierającej? Może ja mam Ciebie przepytać, tylko powiedz szybko o co, jeśli tak - zapytał.
Gustaw zastanowił się przez moment i kiwnął głową.
[i]- Możesz przesłuchać mnie z rzeczy potwierdzających mowę wstępną. Cały czas byliśmy w zasięgu wroga i czujność i paranoja była wszechobecna. Możesz także poruszyć temat, że wykonanie zadania o przełęczy było priorytetem i nie wykonanie go w szybkim czasie mogło wiązać się z wywiezieniem znaczących osób w Imperium i w najlepszym wypadku by okupu za nich chcieli. Możesz także potwierdzić iż ludzie, których miałem byli jeszcze niedawno zwykłymi obywatelami bez przeszkolenia. Z więzień wyjęci z łapanki itd. Ryzykowanie kombinacyjnych rozwiązań byłoby ryzykowne i nie wiadomo czy podołają je moi podkomendni. Poza tym już trochę mnie poznałeś i usłyszałeś. Możesz sam coś wymyślić. No i spytaj mnie o obronę przełęczy. Co zrobiłem czy tylko siedziałem bawiąc się w partyzanta.

- Proszę powiedzieć jakie działania Pan podjął po dotarciu na przełęcz by wykonać rozkaz.- Zwrócił się obrońca do Gustawa.
- Po przybyciu na przełęcz rozkazałem zrobić zawał. Wybrałem wraz z krasnoludami z mojego oddziału miejsce gdzie najwięcej komplikacji by taki zawał zrobił. Posiadaliśmy materiały wybuchowe ciągnięte z Meissen więc użyliśmy ich do wysadzenia skał. Sami Panowie co tam byli widzieli zawał i miejsce gdzie krew nie zdążyła spłynąć po kamieniach.- Zwrócił się do sędziów, którzy tam byli, oskarżyciela i obrońcy.
- Podjął Pan jakieś działania gdy siły granicznych dotarły do zawaliska?- Zadał następne pytanie obrońca von Gruneberga.
- Gdy siły granicznych nadciągnęły zorganizowałem obronę na gruzowisku. Odpieraliśmy wiele szturmów na nasz linię z uwzględnieniem by nie tracić zbyt dużo sił wiedząc, że wróg musi tędy przejść. Zorganizowałem i sam poprowadziłem nocny atak na obóz wroga gdzie przetrzymywali uprowadzoną ludność cywilną z okolicy. Odbiłem wszystkich kopaczy i niszcząc bądź zabierając ze sobą sprzęt do odgruzowywania, zmuszając wroga by musiał swoich żołnierzy wysyłać do odkopywania dając tym samym nam możliwość unieszkodliwienia znacznej części jego ludzi. To może nawet zaświadczyć Panienka von Liebwitz, którą zostawiłem na posterunku obserwacyjnym gdzie wypatrywała wraz z kilkoma ludźmi zachodzących nas wrogów z czego wywiązała się znakomicie. - Tu Gustaw skinął głową do Magritt.
[i]- Dzięki tym uwolnionym w których była Panna Roz Bauer dowiedziałem się o znaczniejszych jeńcach. Trzymałem siły wroga przez kilka dni w miejscu wymyślając nowe uciążliwe pułapki by wróg nie mógł swobodnie zorganizować ataku na nasze pozycje.
- Czyli Pan bezczynnie nie stał i nie podjął odrazu rokowań z granicznycmi. Jakie to Pan działania podjął by móc tak długo sie utrzymać?- Ciągnął uwierzytelnianie osoby obrońca wierząc, że generał Ość zastanowi się lub nie nad skazywaniem swego podwładnego.
- Kilkukrotnie wpuszczałem siły wroga za zawał by później go odciąć od reszty sił i wybić do nogi. Niestety ten proceder musiałem zakończyć z braku sił i zauważenia tego przez wroga.- Wymieniał Gustaw co zrobił na przełęczy by rozwiać myśli, że był tam na biwaku.
- Co spowodowało, że Pan nie czekał dłużej na siły główne Wissenlandzkiej armii?- Dodał pytanie obrońca.
- Po kilku dniach słysząc jak wolno posuwają się siły Imperialne z odsieczą i widząc szansę dla jeńców i by Panienka von Liebwitz nie wpadła w ręce wroga. Oraz mogąc stawiać warunki Otto Wernyckiemu uznałem, że lepiej będzie wykorzystać pozycję do negocjacji. Wiedziałem, że pod naporem najlepszych, świeżych ludzi granicznych nie utrzymam się, ale nawet jesli nie chciałem by w złości Graniczni zniszczyli dobra zrabowane z Imperium czy też by nie pozbyli się jeńców. Wierzę, że to ludzie są siłą Imperium a nie kilka skał. Teren można odbić, ale ludzi łatwo się nie zastąpi, szczególnie, że słyszałem o kilku istotniejszych personach. -
- Podczas przesłuchania jednego ze świadków padło stwierdzenie, że był Pan w posiadaniu różnych rzeczy nie należących do Pana co sugeruje oskarżyciel wskazuje na wzięcie łapówki od Otto von Wernyckiego.- Zadał jeszcze jedno pytanie oskarżyciel po tym jak Gustaw nie miał możliwości wcześniej się odnieść do tego.
[i]- W rzeczy samej. Byłem w posiadaniu wielu przedmiotów i to dość charakterystycznych jak klejnoty rodowe, sygnety i według mojej oceny pamiątki rodowe znamienitrzych obywateli Wissenlandu. Jednak nie były one przedmiotami z łapówki czy innej opłaty za domniemaną zdradę a podczas przekraczania przełęczy po podpisaniu umowy kazałem takie rzeczy wybierać i moim zadaniem było przekazanie ich należytym właścicielom. Jedynie co miałem nie charakterystycznego to rynsztunek bojowy w postaci zbroi, którą także z przejeżdżających wozów wziąłem na użytek ochrony przy ewentualnych walkach.
- Czy posiada Pan jakieś pieniądze i co Pan zrobił z dotychczasowymi pieniędzmi, które były w Pana posiadaniu?-
[i]- Nie posiadam. Wszystkie posiadane i uzyskane pieniądze wydawałem na wyekwipowanie oddziału. Jak świadek Loftus wspomniał z Messen oddział wyszedł wyekwipowany w proch i inne przedmioty. Te rzeczy nabyliśmy z własnych pieniędzy prywatnych. Moich jak i moich podkomendnych by wykonać rozkaz. Mogę nawet wspomnieć, że zapożyczyłem się u jednego z moich krasnoludzkich podkomendnych by opłacić odszkodowanie za rany jakie poniósł jeden z żołnierzy granicznych zaciągniętych do obrony posterunku a ranny podczas łapania języka przez główne siły Wissenlandzkie.
- Dziękuję. Nie mam więcej pytań do oskarżonego.- Zwrócił się obrońca do sędziów i kiwnął elegancko głową do oskarżyciela a zarazem swego zwierzchnika.

- W pytaniu obrońca skupił się na posiadaniu pieniędzy przez oskarżonego. Czy oskarżony wszedł ostatnio w posiadanie innych niż pieniądze dóbr materialnych? Jeśli tak to jakich i skąd się wzięły?-
- Rzeczy, wozy przejęte na przełęczy. Te które są w umowie a pod pieczę dowódcy obrony przełęczy przeszły. O innych rzeczach już wcześniej na pytanie obrońcy odpowiedziałem.-
[i]- Pod pieczę… Czyli że oskarżony nie jest i nigdy nie był ich właścicielem? Zatem czyją są własnością?
- Wissenlandu i Imperium. Nie jestem kwatermistrzem by rozdzielać zrabowane dobro prawowitym właścicielom. Moim celem było tylko odzyskanie ich z rąk granicznych. Jedynie co ewentualnie planowałem to uzupełnienie zapasów przez oddział z tych rzeczy. W obliczu pertraktacji z Wernyckim i Brockiem była opcja przez nich wysunięta, że dowódca otrzymuje swój udział. To myślenie najemników i chciałem to wykorzystać by więcej granicznym z rąk wyrwać.-
- Zatem dlaczego oskarżony rozdzielał te dobra pomiędzy krasnoludy, członków swojego oddziału oraz chłopów?
- Chłopom się należało bo to dobro ichnie. Członkom oddziału bo uznałem, że trzeba się wyposażyć na późniejsze rozkazy. Uzupełnić zapasy. A Krasnoludom bo tym co rozdzielać chciałem należeli do oddziału.
Złapawszy oskarżonego na kolejnym kłamstwie von Rudger uśmiechnął się.

[i]- Oskarżony z pewnością pamięta o co oskarżył dowódcę Trzeciej Kompanii po bitwie nad Soll.
- W jakiej sytuacji były wojska nad Soll a w jakiej na przełęczy. Uważam, że porównywanie jest błędne. Pamiętam o co oskarżałem. Bitwę byśmy wygrali gdyby nie siły Brocka a dowódca Trzeciej Kompanii siłą porwał mojego dowódcę i zdrady się dopuścił umawiając się, że pomoże w zniszczeniu mojej Kompanii by w przyszłości zlikwidować ją.
- Na jego szczęście oskarżony doskonale poradził sobie z tym sam - uśmiechnął się oskarżyciel - oskarżony wytacza poważne oskarżenia. Ma jakieś dowody na ich poparcie?
- Wysoki Sądzie. Ten proces chyba nie dotyczy tamtych spraw. Świadków było pod dostatkiem po bitwie a zbieraniem dowodów się nie zajmowałem. Od tego są inne siły, które zapewne działają w tej kwestii i gdybym był potrzebny do tego zgłosiłyby się po mnie.
- Oskarżenie wycofuje to pytanie.

- Kto rozkazał oskarżonemu bronić Meissen?-
- Wysoki sądzie ta sprawa już została rozstrzygnięta przez oficera Herr Wilhelma von Knochen i w rehabilitacji dostałem rozkazy związane ze sprawą, które wykonałem. To pytanie nie jest związane z obecną sprawą.- Gustaw nie odpowiedział lecz wytłumaczył i spojrzał by sędzi dodatkowy potwierdził jego słowa, ale był gotowy odpowiedzieć jeśli sąd nakaże.
- Wysoki Sądzie, wykazuję właśnie tendencję oskarżonego do łamania rozkazów, jaką oskarżony przejawiał od samego początku tej kampanii. - przekonał sędziów von Rudger.
- Proszę odpowiedzieć
- Nikt nie wydał takiego rozkazu. Samowolnie podjąłem taką decyzję z dwóch powodów. Chciałem odciążyć oblegany Pfeidorf z sił wroga. Moja garstka ludzi nic by nie wskórała tam znacznie a tu zatrzymała dużą ilość wojska wroga. Drugi powód uznałem za duże ryzyko utraty wojska na barkach, które były atakowane przez wroga z brzegu i wielce prawdopodobne bym z oddziałem nie dotarł nawet do Pfeidorfu.-
- Kompania to dla oskarżonego “garstka ludzi”?
- Nie jest to mała liczba. Garstką nazwałem gdyż w tej chwili pomyślałem o ludziach z którymi wyruszyłem na przełęcz. -
- Oskarżony ma problemy z rozumieniem pytań? Czy celowo usiłuje wprowadzić Wysoki Sąd w błąd? Wycofuję pytania. Proszę odpowiedzieć raz jeszcze zatem, tym razem pamiętając, że podczas obrony Meissen dowodził oskarżony niemałą liczbą ludzi.
- Kompania nie jest garstką ludzi.- Odpowiedział zażenowany Gustaw. Denerwował go już oskarżyciel , ale nie dał po sobie poznać.
Oskarżyciel i sędziowie czekali, aż Gustaw odpowie na pytanie…
- Głównym powodem było odciążenie północy landu od wroga ściągając na siebie znaczną część jego sił. Do tego miasto wyglądało na dobre miejsce do obrony no i była tam krasnoludzka placówka i chciałem wykazać, że Imperium o nich nie zapomniało dla dalszych dobrych relacji z khazadami.


- Pfeildorf nie był jeszcze wtedy oblegany. Oskarżony już wcześniej wiedział jaki jest cel granicznych?
- Nie znałem. Domyślałem się i zasłyszałem. Granicznu przybyli łupić więc wywnioskowałem, że na północ będą chcieli iść a że Meissen chcieli brać to i Pfeidorf zapewne będą chcieli atakować.

- Oskarżony zatem jako pełniący obowiązki porucznika lepiej od przełożonych wiedział jakich sił do obrony Pfeildorfu potrzeba? Słuchamy zatem. Jakich sił wymagała obrona Pfeildorfu?
- Nic takiego nie twierdziłem, że wiem ile ludzi do obrony potrzeba, ale siły w Pfeidorfie były o niebo większe od moich.
- To znaczy jakie? Skąd oskarżony znał stan garnizonu w Pfeildorfie?
- Nie znałem.- Odpowiedział Gustaw.
- Przed chwilą oskarżony zeznał, że były “o niebo większe” od jego.
[i]- Tak uważałem. Siły walczące nad rzeką i cały czas przybywające do Wissenlandu.
- Podsumowując - oskarżony nie wiedział jakie siły bronią Pfeildorfu, zlekceważył rozkaz wycofania się do Pfeidlorfu i usiłował powstrzymać Trzecią Kompanię przed wykonaniem rozkazów.
- Na pierwszą część o siłach w Pfeildorfie odpowiadam tak. Na część zlekceważenia odpowiem, że nie zlekceważyłem tylko kreatywnie starałem się myśleć. Na kwestię Trzeciej Kompanii nie chciałem powstrzymać tylko przedstawiłem mój pomysł i zachęcić do kreatywnego działania.

[i]- W złożonym w Meissen raporcie wskazywał oskarżony także na powody, dla których się nie udała. Skąd oskarżony wiedział jak wyglądała obrona Pfeildorfu?
[i]- Nie wiedziałem a jedynie mógłbym przypuszczać jak mogłaby wyglądać. W głowie miałem obronę Meissen.

- Trzecia Kompania wyruszyła spod Soll później, a dotarła do Pfeildorfu. Raporty twierdzą, że ją także chciał oskarżony zatrzymać w Meissen.
- Tak. Proponowałem dowódcy zostanie wiedząc o atakach na barki.
- Gdyby się oskarżonemu udało, kto broniłby Pfeildorfu? I skąd oskarżony wiedział o atakach na barki zanim się choć jeden z nich wydarzył?
- Widząc wroga po drugiej stronie brzegu i uznając, że sam bym tak zrobił. Płynięcie rzeką przez teren gdzie obydwa brzegi są w posiadaniu wroga.
Kłamstwa Gustawa robiły się coraz bardziej absurdalne, więc oskarżyciel przeszedł do dalszej cześci.
- Jaki był ostateczny los Meissen?
- Niestety miasto zostało poddane.
- dlaczego?
- Tego nie wiem. Wiem, że dostałem rozkaz udania się na przełęcz, który już w szczegółach znamy i musiałem wraz z niektórymi ludźmi ruszyć. Niestety byłem skupiony na nowym zadaniu a nie rozważaniach słuszności tego co się stało.
- Czy według wiedzy oskarżonego utrzymanie Meissen po upadku Pfeildorfu i z częściowo zburzonymi murami było możliwe?
- Na gruzach można się bronić. Zależy jakie siły wróg by wysłał i w jakim posiadaniu byłby garnizon.
- Oskarżony nie znał sił jakie były w Meissen kiedy z niego wyruszał? Ale spytam inaczej: czy dalsze utrzymywanie Meissen w sytuacji, gdy wróg kontrolował rzekę dzięki zdobyciu Pfeildorfu było sensowne?
- Tak. Moim zdaniem miasto jest w strategicznym miejscu. Blokuje rzekę i wypływające towary z Wissenlandu i przybywające barki z posiłkami. Obrona miasta, twierdzy itd wymaga mniejszej liczby ludzi niż stawanie w otwartym polu. Do tego Granicznym pokazałem, że siły Wissenlandkie są zaskakujące i musiałby cofnąć wojska do zajęcia miasta. Mój regiment w tych warunkach musiałby pokonać siłami 2-3 regimentów i sprzętu. Siły Brocka odstąpiły od miasta i Granicznych przez co musiał siły spod Pfeidorfu ściągać chcąc wyeliminować zagrożenie. Przez co na linii głównego frontu było by łatwiej zorganizować obronę i następnie atak.
- Oskarżony zatem miał nadzieję, że po upadku Pfeildorfu do Meissen dotrą nowe siły Imperialne?
- Uważam Meissen za miejsce strategiczne przy takim przebiegu najazdu wroga. Więc myślałem, że zostanie to wykorzystane.
- Oskarżony ma nas za durniów? - zezłościł się skład sędziowski. Nawet przychylny do tej pory Wilhelm von Knochen był zniesmaczony zachowaniem podsądnego.
- Jeszcze jedno pytanie na ten temat - ile żywności pozostało w mieście?
- Żywności zostało bardzo mało i raczej bez nadzoru odgórnego w wydawaniu zniknąłby w jednej chwili.-
- Jak oskarżony ocenia współpracę z krasnoludami z Meissen?
- Krasnoludy nie chciały się mieszać w obronę i po negocjacjach udzieliły pomocy obronie oraz zgodę, że obrońcy będą mogli schronić się w ich budynkach.
- Jak oskarżony przekonał je do współpracy?
- Głównie oczerniając granicznych i przypominając starożytną przysięgę o pomocy za Sigmara. Do tego przedstawiając iż miejscowi kiepsko będą na krasnoludy patrzeć i interesów ludzie z Messen nie będą chcieli z nimi robić. Wokół tych trzech spraw krążyłem.-
- Czy słowo “gaar” mówi coś oskarżonemu?
- Tak. Człowiek bez honoru.-
- oskarżony wierzyłby komuś takiemu?
- Nie jestem krasnoludem więc mógłbym.-
- A krasnoludy traktowałyby kogoś takiego jak powietrze?
- Sprzeciw, sugestia!
- Zmienię pytanie. W jaki sposób krasnoludy traktowałyby kogoś takiego?
- Nie uznawały go jako partnera do czegokolwiek. Nie jestem specjalistą w tej kwestii.-
- Myślę, że oskarżony jest najlepszym specjalistą w promieniu wielu staj. Czy oskarżony został ogłoszony gaar?
- Tak. Zostałem ogłoszony gaar w Meissen. Uważałem, że krasnoludy są dyskryminowane na tle rasistowskim i ktoś pociąga sznurki tego w Nuln. Przedstawiłem to krasnoludom w Meissen i oczekiwały, że zlikwiduje ten problem. Jednak moje przypuszczenia nie do końca sie sprawdziły i nie wywiązałem się dotychczas z tego.-

- Proszę podzielić się z wysokim sądem dokładnym brzmieniem rozkazów otrzymanych przez oskarżonego w Meissen, przed wyruszeniem na Przełęcz - “poprosił” von Rudger.
- Pierwsze - dowiedzieć się, dlaczego krasnoludy z Karak Hirn nie zatrzymały inwazji i czemu nadal nie pomagają. Drugie - zablokować przełęcz w Czarnych Górach, którą do Wissenladu napływały z Księstw Granicznych posiłki dla Wernickiego, a wypływały jego bogactwa.- Oświadczył Gustaw bez wahania.
- Tak brzmiała część pierwszego, o którym już wiemy. Ale pytałem, o ten, cytuję: który mówił o dotarciu do przełęczy i przeszkadzanie w transporcie łupów do Księstw Granicznych i powstrzymanie sił wycofujących się w miarę możliwości? Kto wydał ten rozkaz
- Nikt nie wydał takowego rozkazu. To moje sam uznałem iż trzeba zrobić w takiej sytuacji jaka zaistniała, że Graniczni całymi siłami się wycofywali.-
- Oskarżony jest pewien, że nikt nie wydał mu takiego rozkazu?
- Tak. Jestem pewien.- Odpowiedział Gustaw zastanawiając się nad jeszcze jedną linią obrony jaką mógłby się pokierować a mianowicie o chorobie psychicznej wynikłej z przeżyć ostatnich czasów, lecz na razie przemilczał to i zostawił dla siebie.
- Jeszcze chwilę temu oskarżony upierał się, że wykonywał taki rozkaz, ba, nawet pytał świadka o to.
- Chodziło mi o główny rozkaz. Ten prawdziwie brzmiący.
- Dlaczego zatem oskarżony pytał świadka, czy wykonywał nieprawdziwy rozkaz?
- Źle się wyraziłem. Po przybyciu na przełęcz zmieniłem rozkaz w głowie by i z innym przeświadczeniem myślałem. Rozkaz prawdziwy znałem i wykonałem mimo to.

- Dowiedzieć się dlaczego krasnoludy nie zatrzymały inwazji i czemu nadal nie pomagają. Zablokować Przełęcz. Nie było ani słowa o konieczności wyjścia w tajemnicy? Albo o wysłaniu wiadomości o sukcesie lub porażce misji?
- Miało być w tajemnicy więc wroga staraliśmy się zmylić barkami i informacjami o innym celu wyjścia z miasta. Co do wiadomości to był taki rozkaz i dostałem gołębie pocztowe.-
- Aha. dziwne, że o tych fragmentach otrzymanych rozkazów oskarżony przypomniał sobie dopiero gdy zapytałem o nie wprost. Oskarżony przybliży Wysokiemu Sądowi, w jaki sposób miał zameldować o powodzeniu bądź niepowodzeniu misji.
- Gołębiami pocztowymi.
- Proszę o rozwinięcie tematu.
- Z informacjami o wykonywaniu rozkazów i sukcesie lub nie miałem wysyłać gołębie z kartką.
- Kto rozkazał doczepić kartki?
- Nie rozumiem. Chyba w ten sposób się korzysta z gołębi pocztowych?
[i]- Jeśli się chce by wróg w razie przechwycenia gołębia poznał meldunek to z całą pewnością tak. Wysoki Sądzie, do Nuln dotarły dwa ptaki wysłane przez oskarżonego. Zamiast zgodnie z rozkazem użyć obróżek, których znaczenia wróg nie znał, wysłał meldunki otwartym tekstem.
Gustaw był z lekka zaskoczony sformułowaniem wypowiedzi oskarżyciela, ale nic nie powiedział.


- Dowiedzieć się dlaczego krasnoludy nie zatrzymały inwazji i czemu nadal nie pomagają. Zablokować Przełęcz. Czy choć te fragmenty rozkazu oskarżony wykonał?
- Tak.- Stwierdził Gustaw.
- Rozumiem. Misja jest już zatem zakończona, dobrze rozumiem?
[i]- Misja nie została zakończona bo moi krasnoludowie z oddziału jeszcze nie wrócili z wieściami z Karaku.
- Proszę Wysoki Sąd o przywołanie świadka do porządku.
- Oskarżony się zdecyduje czy zeznaje że wykonał rozkaz, czy że jeszcze go wykonuje - poparł oskarżyciela Sąd.
- Na tą chwilę mogę powiedzieć, że wykonałem. Krasnoludy z oddziału natomiast mogą przynieść dodatkowe informacje, dlatego taki bałagan w zeznaniach Wysoki Sądzie.-
- Skoro oskarżony zadanie wykonał to po co dodatkowe informacje? Mamy rozumieć, że rozkaz został wykonany częściowo?
- Do całkowitego wykonania rozkazu potrzebni mi są Khazadzi z oddziału i wiedza jaką zdobyli. Informacje, które posiadam można by uzupełnić i wypełnić luki w nich.
- Czyli do tego momentu rozkaz nie został całkowicie wypełniony?
- Wysoki Sądzie. Wytłumaczyłem już jak sytuacja wygląda a działania oskarżenia jest nękaniem.
- Oskarżony unika odpowiedzi na pytanie.
- Oddalam sprzeciw. Proszę odpowiedzieć - Sąd także jest ciekawy czy rozkaz został wypełniony całkowicie czy jednak nie.
- Został wykonany.-
- Wysoki Sąd z pewnością ucieszy się wysłuchując odpowiedzi na pytania dotyczące braku zaangażowania krasnoludów. A być może także na pytanie, dlaczego nie zostały one zawarte w żadnym z raportów. I dlaczego nie ma tu z nami krasnoludzkich członków oddziału oskarżonego, jeśli rozkaz został już całkowicie wykonany.
- Krasnoludy udały się z misją złożenia raportu Królowi, iż nie było złamania interesów Królewskich. Nie było łamania umów i przedstawienie Imperium jako godnego do jakichkolwiek negocjacji.
- zatem dlaczego krasnoludy nie zatrzymały inwazji i czemu nadal nie pomagają?
- Na to pytanie nie mogę odpowiedzieć. Sprawa jest poufna i jedynie mojemu przełożonemu mogę złożyć raport z tego.- Oznajmił Gustaw zerkając na swojego dowódcę.
Ten zareagował i zaprosił Gustawa do stołu. Odesłał nawet pisarza, pozwolono natomiast podejść von Rudgerowi.
- mam pełne zaufanie do moich kolegów i przełożonego. Czekam na raport - słowa Gustawa mogła usłyszeć teraz tylko czwórka wysokich oficerów.
Gustaw podszedł i po słowach przełożonego popatrzył po twarzach zebranych.
- Krasnoludy dostały list od Jaśnie nam panującej Księżnej Emmanuel von Liebowitz by nie reagowały.- Gustaw uważnie obserwował reakcje słuchających.
Na ile mógł to ocenić - szok i niedowierzanie, przechodzące w złość.
Sędziów zatkało. Oskarżyć Panującą o zdradę na własnym o to procesie - nie mieściło im się w głowach. Pierwszy pozbierał się von Rudger:
- Jeśli masz nadzieję, że ktoś da się sprowokować i wyzwie taką szuję na pojedynek byś mógł zginąć z honorem, to się mylisz - wycedził - nawet Cię nie zetną. Będziesz wisiał - jego nienawiść do Gustawa była tak szczera jak oddanie Elektorce. Uciszył go głos jednego z sędziów.
- Von Grunnenberg, lepiej żebyś miał mocne dowody na to - powiedział Wilhelm von Knoche.
- Panowie sędziowie i Panie von Rudger. Ja naszej Jaśnie Panienki Księżnej nie oskarżam i pierwszego na otwarte pole wyzywam, który tak twierdzi. Mówię co się dowiedziałem. Z tego co mi moi krasnoludowie mówili list nie był oficjalny. Teraz Panowie sędziowie wiedzą czemu na nich czekałem. Dowodów nie mam i nie chcę mieć i prędzej zaszlachtuję pierwszego, który takowe dostarczyć zechce. Nie jest w mojej mocy drążenie tego u krasnoludów ani nie jestem szpiegiem by szukać zdrajcy. Uważam, że ktoś sfałszował list, ale nie znalazłem nikogo takowego a podczas misji wojennej w polu trudno się tym zająć. Więc Panowie sędziowie. Wykonałem rozkaz. Dowiedziałem się i taką informacje dostałem. Ja w nią nie wierzę tak jak Panowie, ale kłam krasnoludom ciężko zadać bez znacznych konsekwencji dla Imperium. Uważam iż ktoś bardzo potężny uknuł ten spisek by naszą kochaną Księżną pogrążyć, osłabić Wissenland, oraz tym samym Imperium wykorzystując sytuację na północy.
Sędziowie próbowali poukładać sobie nowiny w głowach.
- Krasnoludy przekazały, że dostały nieoficjalny list od Elektorki, który kazał by nie reagowali… Widziałeś ten list? Jesteś pewien, że powiedziały ci prawdę?
- Ja byłem na przełęczy. Te informacje otrzymałem od moich krasnoludów. Wcześniej Herr Brock pokazał mi list w którym było by nie płacić żołdu dla Brocka i dlatego się zbuntował. List widziałem wraz z moimi ludźmi na przełęczy. Jaśnie Panienka Magrita von Liebwitz przyznała, że autentycznie wygląda podpis Księżnej. Moi krasnoludowie widzieli list u Króla. Więc sądzę, że były podobne i fałszerstwo mogło być robione na szeroką skalę. No ale te rzeczy są poza moim zasięgiem i sprawa delikatna się wydaje. Nie chciałem przez to poruszać tej kwestii przy ludziach u których nie znałem intencji.
- Czyli tylko słowa różnych ludzi i nieludzi, którym się wydaje, że coś widzieli. Niemniej dobrze, że nie próbowałeś szerzyć plotek. Na dobre by to nie wyszło. Wyłączam ten wątek z procesu, oskarżeniu nakazuje się porzucić przesłuchanie co do drugiego rozkazu jaki miał wykonać oskarżony - powiedział po zastanowieniu przewodniczący.


- Poprzedni świadkowie podawali sprzeczne relacje na temat kogoś zwanego przez nich “Dziewicą z Meissen” i jej zdrady lub zaginięcia - jako jej dowódca z pewnością wiecie jak było naprawdę.
- Dziewicą z Meissen nazywano Leonorę de la Vega z mojego oddziału. Podczas obrony Meissen, że tak się wyrażę błyszczała i była nadzieją mieszkańców pokazując się z bardzo dobrej strony podczas obrony. Niestety Panna Leonora zginęła. ...
- Jak? Kiedy?
- Podczas potyczki z goblinami.
- Jest oskarżony pewien? Czy mógłby podać choć przybliżoną datę i okoliczności jej śmierci?
- Pięć sześć dni przed przybyciem sił Wissenlandu na przełęcz.
- odpowiedzi oskarżonego były do tej pory nadzwyczaj rozwlekłe. Nagle są nad wyraz zdawkowe. Oskarżony nie odpowiedział też na pytanie o okoliczności jej śmierci.
- Zginęła po pojmaniu przez goblinoidy. Szczegółów jej śmierci nie znam.
- Już nie podczas potyczki, a po pojmaniu… czy to były te same gobliny o których zeznawali poprzedni świadkowie?
- Tak.

- Skoro zginęła, nie mogła być obecna na przełęczy w czasie rokowań z granicznymi. A jakąś dziewicę z Meissen widziano. Wyjaśni to świadek?
- Tak wyjaśnię. Dla celów wzmocnienia morale u uwolnionych ludzi tak mówiono. Nie protestowałem z tym widząc pozytywne efekty tego.
- Nie protestowałem? A to nie oskarżony tam dowodził? Wycofuję. Przyjmuję że nie przypadkiem użył oskarżony tych słów.
Czyli nie działała na Wasz rozkaz?
-Padła propozycja wśród moich ludzi i przystałem na nią.
- Czyli działała na Wasz rozkaz?
- Za moim przyzwoleniem.-
Sędziowie byli zmęczeni unikaniem odpowiedzi, co skrzętnie wykorzystał von Rudger:
- Oskarżony nie odpowiedział na pytanie.
- Sąd weźmie to pod uwagę.
- Jej zniknięcie z Posterunku także było “za Waszym przyzwoleniem”?
- Tak.


- Czy oskarżony wiedział o współpracy granicznych z demonem?
- Tak. Jeden z moich byłych ludzi. Karl Topfer został opanowany przez demona a krasnoludy udaremniły jemu przeprowadzenie sił na tyły obrony.
- I nie przeszkadzało to oskarżonemu w dogadaniu się z nimi?
- Przeszkadzało, ale wcześniej wytłumaczyłem czemu to zrobiłem, do tego gdyby jeńcy trafili pod łapy demona o wykupie by raczej mowy nie było a jeśli to bałem się, że mogą wrócić już nie tacy sami.
- Całe tłumaczenie oskarżonego opierało się na tym, że z Wernickym można paktować. Żeby z kimś negocjować i podpisywać pakty trzeba ufać, że ich dotrzyma. Oskarżony ufał komuś zadającemu się z demonami?
- Przy rozmowach z Otto von Wernyckim czułem, że nie był świadomy tego z kim współpracuje. W końcu prowadził ich Karl a nie demon jak podają świadkowie.
- Rozumiem. Uznał oskarżony, że można mu zaufać, bo był nieświadomy.
- Nie. Zaryzykowałem i miałem się na baczeniu. Krasnoludy były obserwatorami i gdyby zdradził liczyłem, że będzie się obawiał przyszłych relacji z nimi.
- To bardzo dobrze, kiedy oficer kieruje się w kontaktach z wrogiem ostrożnością i ma się na baczeniu. Sam układ z Wernicky’m to też majstersztyk. Od kogo wyszła propozycja takich warunków?
- Ja prowadziłem i wraz z moimi ludźmi konsultowałem je. Niestety nie wyszły jak Pan oskarżyciel kpi jako majstersztyk. Do czego się przyznaję.
- “Miałem się na baczeniu”... Oskarżony woli się przyznać do niekompetencji niż do zdrady?
- Sprzeciw!
- Wycofuję.
- Przyznaję się, że popełniłem błąd i zaślepiony chęcią schwytania Wernyckiego, oraz uwolnieniem jeńców i dóbr Wissenlandzkich nie dostrzegłem możliwości, którą wykorzystał Wernycki.
- Którą oskarżony Wernicky'emu stworzył! - podkreślił oskarżyciel.
- Dzięki tej umowie pozostanie bezkarny.
- Podczas jej tworzenia nie zauważył nikt z moich ludzi i ja furtki, która się zrobiła.
- Czyli obroną oskarżonego jest to, że zadziałał na korzyść wroga Imperium przez swój brak kompetencji przy negocjacjach?
- Nie. Skupiłem się na uwolnieniu jeńców. Odzyskaniu dóbr a tą lukę odkrył i wykorzystał wróg.
- Nie. Czyli to nie przez brak kompetencji oskarżonego Wernicky odniósł korzyść. Wysoki Sąd zwrócił uwagę, że świadek przyznał się właśnie do zdrady. Skoro zaprzeczył, że to było niechcący to jedyny logiczny wniosek jest taki, że było to celowo.
- “Nie” odnosi się do tego iż nie uważam, że tu brak kompetencji coś wniósł. Każdy popełnia błędy i nie znaczy, że specjaliści nie mają kompetencji. O to mi chodzi.
- Pozwolę sobie zatem zmienić pytanie: oskarżony zadziałał na korzyść wrogów Imperium ponieważ popełnił błąd?
- Tak.
Sędziowie spojrzeli po sobie. Potem na uśmiechniętego od ucha do ucha von Rudgera. Ten nie zamierzał jednak kończyć:
- Oskarżony skutecznie negocjował z krasnoludami w meissen, przekonał je do udziału w obronie miasta, przekonał zdrajcę Brocka do nieatakowania miasta a nawet do przyjścia miastu z odsieczą, potem jako jedyny doprowadził oddział na przełęcz po drodze przechodząc przez posterunki granicznych, przekonał Magritte von Liebwitz do podążania za jego rozkazami, choć nawet jej matce i wujowi się to nie udało. Zgadza się?
- Tak zgadzam się poza ostatnim stwierdzeniem. Panienka von Liebwitz sama chciała podróżować ze mną i oddziałem a ja uznałem, że lepiej będzie jak zostanie przy mnie.

- Proszę nie być tak skromnym, w raporcie opisała jak chciała walczyć i dał jej oskarżony dowództwo nad posterunkiem obserwacyjnym podczas potyczki.
- Panienka paliła się by sie wykazać a ja uznałem by nie spłoszyć jej i dla jej bezpieczeństwa wysłałem ją na obserwację w asyście.
- doskonały pomysł - zgodził się oskarżyciel - Pomyśleć o tym w ogniu walki, dowodzenia… nie pierwszyzna widzę takie warunki dla Pana?
Gustaw popatrzył na sędziów.
- Jej bezpieczeństwo było jednym z priorytetów, ale dziękuję.
- Nie mam doświadczenia w takich sprawach jeśli Pan o to pyta.-
- Nie ma Pan doświadczenia w walce i dowodzeniu? - zdziwił się oskarżyciel - Świadkowie kłamali?
- Dowódca musi pokazać się z jak najlepszej strony. Dawać przykład i taki starałem się dawać. Przed najazdem granicznych krótko byłem wojsku i nie dowodziłem oddziałami.
- Bitwa nad Soll, oblężenie Meissen, obrona Przełęczy... niejeden oficer nie ma takiego doświadczenia.
- Licząc te walki można by uznać, że jestem doświadczony, ale przy np. Pańskim doświadczeniu to drobinka. Wszystkiego uczyłem się na bieżąco.

- Czy dostał oskarżony jakiś rozkaz w ciągu ostatnich dni? Taki który mówił, że nie wolno oskarżonemu zejść z przełęczy i że krasnoludy zdradziły?
- Tak.- Odpowiedział Gustaw.
[i]- i mimo to oskarżony porzucił obronę oraz oddał Magritte Von Liebwitz krasnoludom?
- Sprzeciw. Już tłumaczyłem czemu usiadłem do rokowań.
Sędziowie spojrzeli po sobie.
- Kiedy padlo pytanie o ten rozkaz?
- Tłumaczyłem już czemu usiadłem do rokowań a to wiąże się z tym pytaniem.
- Pytanie dotyczy oddania Magritte krasnoludom mimo wiedzy że nie można im ufać. Sąd nie przypomina sobie by oskarżony siadał do rokowań z krasnoludami.
- A tak. Przepraszam. Źle zrozumiałem pytanie.- Odezwał się lekko kręcąc głową Gustaw.
[i]- Magritte von Liebwitz została pod opieką moich krasnoludów wraz z przydzielonymi do nich wojownikami.
- Mimo że rozkazy jasno mówiły że krasnoludy zdradziły.
- Moje krasnoludy nie zdradziły i lepiej niech Pan oskarżyciel nie mówi im tego iż zdradziły. Bo mimo uznanym za gaar krasnoludy zostały by wykonać zadanie.
- Krasnoludy z twierdzy zostały uznane za gaar? - zaskoczyło to von Rudgera i sędziów.
- Nie rozumiem do czego Pan zmierza. Mówi Pan o informacji przekazanej przez Roz Bauer. Ja uznałem, że moje krasnoludy nie zdradziły i nie można wrzucać wszystkich do jednego wora. Tym moim ufałem bardziej niż ludziom Brocka czy uwolnionym ludziom. Wernycki liczył się z krasnoludami i byłem najbardziej pewny jej bezpieczeństwa z nimi.
- Czyli mówiąc "moje krasnoludy" ma oskarżony na myśli kogo?
-Detlefa Thovaldssona i Galeba Galvinsona
- Twierdza Hirn przydzieliła im wojowników w jakim celu? Czy byli pod pańskimi rozkazami?
- Nie wiem w jakim celu byli przydzieleni. Ja im nie rozkazywałem.
- Czyli oskarżony wpuścił na przełęcz krasnoludy przybyłe w nieznanym celu, co do których uzyskał oskarżony informację, że zdradziły Imperium i oddał im w ręce rodzinę Elektorki - podsumował oskarżyciel.

Gustaw wyszedł na środek i zasalutował przed sędziami i wyższymi stopniami po czym gdy dano mu znać spoczął.
- Wysoki sądzie. Jestem niewinny i żadne z przedstawionych sugestii i spekulacji nie dowodzi mojej winy. Jestem żołnierzem, który nie odbył żadnych szkoleń oficerskich a mimo to przyznano mnie dowództwo nad oddziałem. Błędy popełniałem, ale uczę się na błędach. W warunkach na tyłach wroga w jednej chwili sytuacja przedstawia się tak a kilka chwil później już może inaczej. Starałem się działać odpowiednio do sytuacji i okoliczności. Raz wychodziło raz niestety komplikowało się. Wiele z tego co przedstawia oskarżyciel wskazuje, że mogłem być winny tych zarzutów, ale jak już przedstawiłem Wysokiemu Sądowi jestem niewinny. Do tego pokazałem się z dobrej strony wielokrotnie. Np. W Meissen zlecono mi misję. Czy tamte decyzje były wyssane z palca? Gdybym był zdrajcą to po co miałbym pod Soll czy Meissen stawiać czynny opór wrogowi i nie przejść na stronę wroga? Ozłocono by mnie łupami a ja wybrałem ciężkie służbę za Księżną, Wissenland, za Imperium. Do tego kto by rozmawiał z jakimś żołnierzem nieznanego pochodzenia by z nim współpracować? Nic nie znaczyłem przed początkiem i na starcie kampanii Granicznych. Czy stchórzyłem w obliczu wroga? Nie i nigdy tego nie zrobię. Imperium jest moją ojczyzną i walczyć będę o nie. Wissenland jest jego częścią więc i o niego będę walczył, ale nie tylko wygrane bitwy. Poświęcenie ludzi daje wolność i przetrwanie naszego wielkiego Cesarstwa i potężnego Wissenlandu.- Mówił wykorzystując całą moc swoich umiejętności oratorskich.
- Co do śmierci brata oskarżyciela to przykro mi, lecz zginął gdyż się broniłem co przedstawiłem w przesłuchaniu. Reasumując zarzuty którymi mnie oskarżyciel obarczył są jego intrygą chcącą mnie zdyskredytować i skazać za przeszłość w której nie byliśmy przyjaciółmi.
Wysoki sądzie proszę o uniewinnienie i oczyszczenie mnie z zarzutów.- Skwitował spokojnie, ale grzecznie Gustaw.
- Jestem sługą Imperium i tak do końca moich dni pozostanie.

Gustaw nie odniósł się w swojej mowie końcowej ani do przedstawionych dowodów ani do mowy końcowej von Rudgera, ani do przedstawionych w niej sprzeczności w swoich zeznaniach, ani, skoro już o tym mowa, nawet do tego co sam zeznał podczas procesu. Niby od momentu w którym sam przyznał się do działania na korzyść granicznych oraz do pozwolenia Roz Bauer na zniszczenie sił broniących Przełęczy można się było domyślać wyroku, ale mógłby przynajmniej powalczyć o niższy wymiar kary... ale zachowywał się tak, jakby skazanie go i jego podwładnych o zdradę i spisek i przekazanie ich wywiadowi do "głębszych" badań stanowiło całkiem akceptowalny wynik...

- Dobra robota, Kapitanie - rozległo się nagle od strony publiczności. Przerywanie procesu nie było czymś zdarzającym się często, zwłaszcza w trybunałach wojskowych, w końcu o ile oskarżonego nie można jeszcze w trakcie rozprawy rozciągnąć na ziemi i wlepić trzydzieści razów bykowcem to już natrętowi za obrazę sądu jak najbardziej. Ten trybunał był może nadspodziewanie łagodny, skoro tolerował zachowania Loftusa i Roz, ale zwykły żołnierz powinien się jednak bać przerywać, nawet tylko po to by wyrazić poparcie. Osoba, której głos przed chwilą się rozległ, nie była jednak żołnierzem.

Na mundurze miał dystynkcje pułkownika, ale jeśli to co Gustaw o nim słyszał było prawdą, noszący ten mundur mógł mieć dowolny stopień. Spowinowacony z Elektorką dzięki małżeństwu swojej siostry z jej bratem, wuj Magritte von Liebwitz, szara eminencja dworu w Nuln, szef wywiadu (gdyby Wissenland oficjalnie miał wywiad) prowincji mógł wchodzić gdzie chciał, nosić co chciał i przerywać komu chciał. I gdy taki jednym ruchem dłoni pokazuje, że niebiorący bezpośrednio w rozprawie ludzie mają "oddalić się prędziutko" nawet oficerowie liniowi spełniają tę "prośbę" bez sarkania. Przynajmniej nie głośno, i na pewno nie publicznie.

- Naprawdę dobra robota, Kapitanie von Rudger. Świetnie połączone fakty, nie chciałby Pan pracować dla mnie? - zapytał, i, ledwie chwilę czekając na niemal niezauważalne pokręcenie głową Magnusa, kontynuował - Oczywiście że nie, u mnie mało heroizmu i wykazać się nie ma jak - pokiwał głową, niby zasmucony.
- Ja tylko z jedną, tycią uwagą. Skoro już udowodniliście, że Roz to nie Leo przez co podpis Leonory de la Vegi na umowie z Wernicky'm jest sfałszowany i tym samym umowa zapewniająca mu bezkarność, jako taka, jest nieważna, o czym imć Wernicky nie ma pojęcia i będzie można go schwytać nie narażając na śmierć mojej córki... to jest, przepraszam, mojej siostrzenicy, złupionych dóbr na zniszczenie, a samej Armii Wissenlandu na niepotrzebne straty... to czy w takim razie czy Gustaw von Grunnenberg nie powinien, nie wiem, medalu jakiegoś dostać, albo co? Ach, nie, medal jest tylko dla tych, co spowodują wielkie straty w bitwie, dobrze, jeśli straty są po stronie przeciwnika, ale nie jest to konieczne...

Istnieją granice tego, jak bardzo człowiek daje się ośmieszać zanim zareaguje.
[i]- Oskarżony sam przyznał się do zdrady - działania na korzyść granicznych i spiskowania z Roz Bauer celem obniżenia sprawności bojowej obsady Przełęczy. A spisanego protokołu nawet Wy nie podważycie[i] - zaprotestował Magnus von Rudger.

- Zdrada i spisek... Zapomnieliście po raz kolejny podkreślić, że oskarżał o niekompetencję wszystkich swoich przełożonych. Lepiej go powieśmy zanim nie daj Sigmarze udowodni, że ma rację. No cóż, oskarżony ewidentnie nie nadaje się do wojska. Ale ja, cóż, ja potrzebuję ludzi, którzy, gdy im kazać przejść przez zamknięte drzwi, sprawdzą czy przypadkiem nie ma gdzieś klamki i to, dajcie Bogowie, jeszcze przed próbą siłowego wyważenia. Nawet, jeśli w ten sposób nie wypełnią rozkazu literalnie - wyjaśnił, dodając kolejny powód, dla którego uznał Gustawa za przydatnego.


- Dobra robota, Kapitanie - powtórzył się. Von Rudger nie rozumiał dlaczego. Von Grunnenberg też nie. Von sędziowie też nie.
- Dobra robota, Kapitanie von Grunnenberg - uśmiechnął się wuj Magritte - Nie ufacie byle komu i chcieliście złożyć raport wywiadowczy? Nawet gdybym nie zdążył dotrzeć, dokładnie tam by Was wysłali. I Was i resztę oddziału. I nawet się nie połapali. Brawo. - zakończył.

Armijna kariera Gustawa von Grunnenberga (i Ostatnich) właśnie się zakończyła. Ale służba Wissenlandowi - w żadnym wypadku.

Gustaw z lekka był zaskoczony pojawieniem się takiej persony na procesie, ale nie dał tego poznać po sobie. Jednak z każdą chwilą czół, że wuj Magritte gra na nosie von Rudgera a w tym zbiera się gorycz porażki. Mimo to Gustaw był zniesmaczony wyrokiem. Przynajmniej kwestią o zdradzie. Co do spisku jeszcze by mógł się zgodzić, że sam do tego doprowadził, ale nie do zdrady.

- Wysoki sądzie i szanowny ... Chciałbym jedynie dodać, że zdrajcą nigdy nie byłem i nie będę i z tą częścią wyroku się nie zgadzam.- Gustaw na koniec strzelił obcasami i zasalutował wycofując się.

Gustaw von Grunneberg był zniesmaczony podsumowaniem iż się nie nadaje do wojska i czynnego udziału w bitwach. Bolało go to bardzo, ale nie zamierzał już więcej się wtrącać gdy wyżsi szarżą rozmawiają. W sumie jako człowiek działający dla wuja Magritte będzie miał większy wpływ na przychylność Księżnej a i taki przychylny jemu dostojnik stoi za nim to i intrygi dworskie otwierają się na nowy rozdział.
"- Teraz będzie moja szansa na załatwienie Ciebie von Rudger.-" W myślach powiedział sobie patrząc na bezsilnego Kapitana.

Ostatnia wypowiedź zmieszała wszystkich, łącznie z Gustawem. Ten nie myśląc długo strzelił obcasami i zasalutował jak powinno być regulaminowo to wykonane.
- Tak jest.- Odpowiedział Kapitan Gustaw von Grunneberg.
Gustaw zastanawiał się co się stanie z jego podkomendnymi bo już swój najbliższy los znał o ile po drodze nie zostanie zasztyletowany by mu pomnik postawić pośmiertnie.

Gustaw von Grunnenberg nie mógł powstrzymać się od bezczelnego kłamstwa, lub, co gorsza, byciem wrogiem Imperium (a może zupełnie zapomniał do działania na korzyść wrogów Wissenlandu, do czego się przyznał podczas procesu?) oraz obrażenia sędziów w szczególności, a Armii Wissenlandu w ogólności podważaniem prawomocnego wyroku Trybunału. Cóż, widział siebie już najwyraźniej w wywiadzie i nie dbał o to co o nim myślą w Armii. Już wcześniej dość długa lista osób, miast, ras i instytucji, która go nie lubiła wydłużyła się zatem jeszcze bardziej. Na jego szczęście, Magritte von Liebwitz lubiła go nadal. A jej ojciec uznał go za pożytecznego. Zresztą, on sam awansem na Kapitana ustawił Gustawa w kontrze do wojskowych, którym wlazł w kompetencje, więc tak czy inaczej, von Grunnenberg nie miałby u nich za wysokich notować po jego przyjęciu.
Było też widać, że on nie lubi armijnych. I bardzo mu się spodobał brak zaufania jaki wobec nich prezentował oskarżony szlachcic oraz oskarżenia, jakie pod ich adresem wysuwał. Czy podobało mu się zainteresowanie córki mało znaczącym szlachcicem, na którym ciążył wyrok za zdradę i spisek (choć póki Gustaw był pod opieką wuja Mag, żadnej kary Armia i tak nie mogła mu wymierzyć, niemniej orzeczenie istniało)? Trudno było Gustawowi powiedzieć. Natomiast wyraźnie zależało mu, żeby porozmawiać z Gustawem sam na sam. I to szybko. Miał powody...


Loftus Ritter miał w tym czasie inne sprawy na głowie. W trakcie procesu ujawnił wiele informacji, których zabrakło w raportach. Biały Magister patrzył na niego podejrzliwie już wcześniej, a teraz bardzo mu się nie zgadzało zachowanie młodego maga z wyobrażeniem tego, jak taki powinien się zachowywać czy komu winien był lojalność. Odesłanie takie pod strażą do Kolegium "i niech tam się martwią" było oczywiste, mag cienia tego się zresztą spodziewał, ale najpierw upomnieli się o niego inni...


Aresztowanie Roz Bauer nie było niczym zaskakującym po zeznaniach maga, który najpierw niemalże na siłę uczynił ją Dziewicą z Meissen, a teraz wykorzystał by zrzucić na nią winę z Gustawa. Gdyby szlachcic rozegrał to sprytniej, wyszedłby z procesu czysty jak łza, a jedyną winną byłaby ona. Ale von Grunnenberg najwyraźniej pamiętając jak ona kłamała dla niego, nie wahał się skłamać także dla niej. Z tego co o nim słyszała, jego honor i tak szorował już po dnie... ale jak widać, zasadę wzajemności znał i stosował.
Niemniej, za sam współudział "czapa" i tak się jej należała. O ile szlachcic mógł się wymigać banicją a maga pewnie odeślą by ukarali go swoi (Kolegium zazdrośnie strzegło swojej autonomii) to ją mogli obwiesić na miejscu. Dlatego nawet się nie zdziwiła, gdy po nią przyszli. Zdziwiła się dopiero gdy zobaczyła dokąd ją prowadzą...


Cała trójka (choć każdy osobno) została ugoszczona w zajętym przez Służbę Skarbu (no bo kto nazywa wywiad wywiadem? Niby wróg i tak się w końcu domyśli, ale częsta zmiana nazw, lokalizacji i zakresu obowiązków nieco pomagała. Maluczcy nie słyszeli i nie interesowali się, a ci co się mieli bać, bali się) budynku. I każdy z nich domyślił się, że choć w pomieszczeniu nie widzi nikogo poza mężczyzną, który uratował Gustawa, to jednak zupełnie samotni nie są. Gustaw poznał to po twarzy i postawie rozmówcy, który czuł się pewnie i bezpiecznie, Loftus - po mrowieniu środka pleców, jakby szósty zmysł ostrzegał go przed wycelowaną w niego kuszą, a Roz... cóż, niejeden raz to ona była ubezpieczeniem takiej rozmowy, więc wiedziała jak to działa.

I każdy z nich został powitany dwiema informacjami i jednym pytaniem. Pierwsza była taka, że co prawda grzechy oddziału i grzeszki pytanego są znane Służbie ale, co było drugą informacją, nie są dla niej interesujące.
A pytanie brzmiało: "Co się do kurwy nędzy zadziało podczas tej inwazji?".

Jasnym było, że spisku o tym zasięgu nie sposób było ukryć przed Służbą Skarbu, o ile spiskowcy nie mieli potężnych sprzymierzeńców. I zapewne jakieś informacje ich rozmówca ma. Ale albo im nie dowierza (jak każdy dobry wywiadowca) albo wierzy, ale i tak chce je zweryfikować (jak każdy dobry wywiadowca), albo ma pewne informacje, nie dowierza im i chce je zweryfikować, ale przy okazji chce zweryfikować także ich.

A spieszył się z rozmowami, ponieważ, jak ujawnił - w mniej niż godzinę po jego przybyciu tutaj, niejaki Truskawa, niziołek, który mógł mieć bardzo interesujące informacje, "popełnił samobójstwo", a pilnujący piwnicy przerobionej na celę wartownik "zniknął".

***

Tymczasem, w nieodległej krasnoludzkiej twierdzy, Rada dalej debatowała, powoli dochodząc do rozwiązań, na których zależało Królowi Alrikowi. Królewskie kuźnie i magazyny były otwarte dla bohaterów, którzy pokonali demona oraz zielonoskórych, co było oficjalnym powodem nagrodzenia ich. A nieoficjalnym - przyniesione przez nich informacje o spisku i zdradzie wśród umgich, za które mogą zapłacić khazadzi. Oficjalnie nikt ich nigdzie nie wyśle - albowiem choć krasnoludy są honorowe, to ich polityka nie jest tak prostolinijna jak się powszechnie uważa (co zresztą jest im na rękę), ale Detlef i Galeb zostali poproszeni przez samego Króla o działanie. Tymi właśnie słowami. By mógł kiedyś przysiąc, że jedyne czego żądał to działań służących dobru krasnoludów i sojuszowi z Imperium.
Ale że Alrik był nie tylko mądry ale i ostrożny, postanowił wysłać z tą dwójką oddziału, który dopilnuje żeby dotarli do Nuln. Potrzebny był tylko jakiś cel po drodze...

Zbrojownia króla Alrika przepełniona była najznakomitrzymi wyrobami sztuki rzemieślniczej. Bronie i pancerze wszelkiej maści, ekwipunek bojowy przedniego sortu. Galebowi było aż ciężko gdy mijał stojaki z rynsztunkiem, bowiem spędzić mógłby cały tydzień odczytując z metalu jakimi technikami i jakiego surowca użyli wytwórcy.
Zatrzymał się przed jednym stojakiem na którym spoczywał dość prosta zbroja płytowa bez zdobień. Wprawne oko Galeba dostrzegło staranne ukształtowanie napierśnika i płyt oraz wielką precyzję wykonania. Pod bandażami pojawił się szeroki uśmiech. Brak zdobień, ciemnoszara barwa, surowość formy. Dokładnie taki pancerz mu odpowiadał. Zatknięty na drągu pełny hełm z posępną maską wpatrywał się w runiarza oczekując aż ten go założy.
Druga twarz, przypomniał sobie jak ofiarował swój poprzedni hełm Valayi.

Z oręża dobrał sobie półtoraręczny młot z hakiem - idealny do przebijania pancerzy i stylisku dość długim aby chwycić broń oburącz by nadać ciosom jeszcze większy impet. Nie potrafił uderzać tak by kogoś pozbawić przytomności, wolał więc postawić na oręż jednoznacznie śmiercionośny.

Gdzieś pomiędzy mieczami zdołał też znaleźć solidną szablę o pojedynczym zbroczu którą wykonał kilka próbnych cięć. Zaostrzone z obu stron pióro dawało możliwość zadawania cięć powrotnych i gładkich pchnięć (manewr ten wymagał wprawy i był świetny by omijać tarcze i wrogie zasłony). Rozglądając się dostrzegł stojaki z kuszami. Choć przez ostatnie tygodnie chciał korzystać z łuku to patrząc na broń wybrał bez wyrzutów kuszę wraz z kołczanem bełtów o grotach z hartowanej stali.

Ostatnią rzeczą z uzbrojenia do dobrania była tarcza. Równie prosto i starannie wykonana jak pozostała część dobranego arsenału. Od biedy mogły zostać wykonane przez sprawnego umgiego rzemieślnika. Lecz… co ważniejsze, nie miały wyraźnych znaków pochodzenia z Karak Hirn.

***

Król wezwał Galeba po raz kolejny do siebie, bowiem w planach miał wysłanie z Galvinsonem i Thorvaldssonem zbrojnego oddziału by dopilnować ich dotarcia do stolicy. Galeb zastanowił się chwilę nad “celem” jaki można dla tej grupy wymyślić. W końcu kiwnął głową.
- Dziedzictwo Bugmana. Lager Stoutson, mistrz piwowarski, buduje karczmę pośród ruin browaru. Choć z pewnością on i jego kamraci radzą sobie dobrze można mu dostarczyć trochę zapasów, a i może znajdą się jacyś ochotnicy chętni do pomocy w jego przedsięwzięciu.

Pomyślał o dwóch krasnoludzkich żonach do których dostarczyli listy i które z pewnością chciałyby napisać do mężów. Tak czy inaczej planował odwiedzić Lagera w drodze powrotnej do Nuln. Możliwe że znajdzie się ktoś chętny tam podążyć... albo wysłać jakąś wiadomość.

- Ale jest też druga opcja. W głębi prowincji znajduje się odizolowana wioska - Nobitz. Byłem tam z paroma towarzyszami zapytać o zapasy. Otruli nas, uśpili i orabowali. W nocy zbiegliśmy. Oddają cześć jakiemuś potworowi mieszkającemu w jeziorze nad którym wioska jest położona. Chcieli złożyć nas w ofierze temu czemuś, by zapewnić sobie pomyślne połowy. - Galeb zamilkł na moment - Widnieją w mojej Księdze Uraz. Chętnie skorzystałbym z pomocy kilku sprawnych wojowników by wyrównać rachunki. Nikogo też zapewne nie zdziwi jeżeli zechcą po tej misji odprowadzić mnie i Detlefa do Nuln.