Zwiastunka Świtu nalała sobie wody do glinianego kubka i przysłuchiwała się rozmowie. Ludzie mówili tak szybko, że zaczynało ją to męczyć. Może ten starzec miał rację mówiąc, że wszędzie szerzy się chaos, skoro oni tak lekceważąco do niego podchodzili. Rozmawiali ze Skawenami, obrzucali się przekleństwami i odnosili się do tych przekleństw z lekceważeniem. Jej człowiek, z którym spędziła prawie całe jego życie, był inny. W jego sercu gorzała nienawiść do tego co wrogie naturze i Bogom, a jego czyny zawsze podążały za jego sercem. Słyszała, że ludzie nie są tacy, ale skoro jej człowiek, żył na tym świecie, dlaczego inni nie podążali jego drogą?

Uznała, że nie potrafi brać udziału w tych rozmowach. Trochę ją ciekawiły, ale cały dzień zmęczył ją dość, by przedłużała swoją obecność w sali.
- Niech Kurnous i Hoeth prowadzą was bezpiecznie w waszej podróży wędrowcy. Kroczcie pewnie obraną drogą i powróćcie spełniwszy swoje zadanie. Ten, który opiekuje się braćmi słusznie gromadzi wiedzę o waszej przeszłości. Ten kto nie wie skąd przychodzi, nie wie gdzie idzie. Mrok zasnuwa mu oczy i nie dostrzeże wyciągniętej ku niemu dłoni Morai-heg. - uniosła się na krześle i położyła jedną dłoń na sercu, a drugą na stole. Na koniec wzrok swój skierowała na Rowan i pochyliła głowę w uprzejmym geście pozdrowienia.

Gdy wyruszyli z kapliczki Elvira była milczącym cieniem takiej jaką poznali. Siedziała na wozie myśląc o tym co zobaczyła i doświadczyła. Mieszkała w dość niebezpiecznym terenie i walczyła nie raz z zielonoskórymi czy bandytami, ale nigdy nie widziała szczura takich rozmiarów. Krążyły legendy o stworach zwanych skavenami, ale uważała je za bajki do straszenia dzieci. Jednak w każdej bajce jest ziarnko prawdy.

Dotarli do klasztoru u spotkanie z ich pracodawcą nastąpiło z marszu. Elvira chciała się wtrącić do negocjacji, ale Jaśnie wielmożny Erik się wtrącił a gdy dziewczyna usłyszała kwotę aż zaniemówiła i już nie chciała się o nic targować by nic nie zepsuć. Takie pieniądze to nieczęsto się ogląda.
Mimo wszystko popisy rajtara nie zostały niezauważone przez Panią Sierżant lecz nie zamierzała psuć wizerunku przed mnichami.
Po spotkaniu udała się do swojej kwatery, a raczej celi bo komnaty, które dostali je właśnie przypominały. W sumie to i tak było lepsze niż to co w życiu miała dzieląc izbę w chacie z rodzicami i dwójką rodzeństwa. Niby później tylko z rodzeństwem, ale intymności czy prywatności raczej nie zastałą.
W celi zdjęła całe ubranie i wysuszyła tak jak się jej zazwyczaj udawało. Wsadziła ubranie w koc i gniotła by cała woda i większość wilgoci wchłonęła się. Tak przygotowane ubranie ponownie włożyła. Nie miała zapasowego. Nie było jej dane zabrać go z domu więc musiała nacieszyć się tym co miała. Może we wiosce uda się nabyć za zaliczkę nowe, czyste i wygodne ubranie.

Wzmianki o dzieciach chaosu były przykre bo porównywalne do czegoś co jest największym zagrożeniem ludzkości. Nie zamierzała ingerować chociaż lekko poczerwieniała i przewróciła parę razy oczyma. W głębi serca wiedziała w czym rzecz tkwi i o czym myśli starszy mnich.
- Chciałam się zapytać ojcze wielebny. Czy coś się zmieniło ostatnimi czasy. jacyś obcy przybyli i nie opuścili tych ziem? Większa agresywność zielonoskórych czy nie daj Talu tych zwierzoludzi?- Wtrąciła się Elvira.

Rowan przebudziła się do dźwięku porannych dzwonów. Sama pora nie była dla niej uciążliwa ale ilość hałasu jakie produkował klasztor by nie do zniesienia.
Dziewczyna szybko przebrała się w już suche ubranie podróżne i spakowała starannie swoje manatki. Jeszcze przed porannym posiłkiem zniosła je do stajni gdzie gniadosz spędził noc. Łowczyni przywitała się z koniem przygotowując go do drogi. Korzystając z luksusu jakim było suche siano i słoma Rowan nagrała porządnie brzeg zwierzęcia i sprawdziła jego podkowy.
Następnie osiodłała i wprowadziła że stajni pod koryto z wodą. Kiedy zwierzę mogło się po nocy napić ona uwiązawszy to by nie zrobił sobie wycieczki poszła na poranną strawę.
Ilość jedzenia jaką dostali na drogę była dla Rowan przytłaczająca ale wewnątrz widziała w tym zasady jakie panowały w jej domu. Być dobrym i szczerym dla wszystkich.

Dziękując szczerze przeorowi za zapłatę, gościnę i jedzenie wyruszyła z towarzyszami do miasta niektórzy mieli zamiar się zaopatrzyć w niezbędne rzeczy. Rowan miała opory przed szastaniem pieniędzmi przed wykonaniem zadania więc ograniczył się do tego co uznała za niezbędne. DOtarłszy na coś w rodzaju ryneczku zaczęła się rozglądać za niezbędnymi rzeczami.

Pytała czy ktoś nie ma na sprzedaż małego kociołka w zastępstwie tego który był dziurawy a także czy był ktoś kto miał na sprzedaż z jedną czy dwie wiązki strzał. Trochę to trwało ale w końcu znalazła osoby które mogły jej sprzedać odpowiednie rzeczy. Po wszystkim czekała na resztę w umówionym miejscu. Stary dziurawy kociołek zostawiła przy drodzę, był mało użyteczny jako garnek, ale jeszcze może robić za poidełko dla mniejszych zwierząt.

Elvira zamierzała się porządnie wygrzać i nie zwlekała z położeniem się spać. Od razu po kolacji udała się do pokoju gdzie rozłożyła do suszenia swoje ubranie a sama, cała naga wskoczyła do czystej pościeli, którą dostarczyli mnisi.

Pobudka była za wczesna. Harmider, który się zrobił w klasztorze nie dał możliwości spania dłużej. z Reszta i tak po chwili do drzwi celi zapukał jeden z mnichów prosząc na śniadanie.
Elvira ubrała już w wysuszone ciuchy i ruszyła z grymasem niezadowolenia na posiłek. Nie zamierzała dyskutować, ale jakoś ukrywanie złego nastroju nie było w jej naturze.

Śniadanie było o wiele skromniejsze od kolacji, ale dające energii i poprawiające humor Elviry. Przy posiłku nawet nie była kąśliwa do Erika.
Po posiłku podeszła do Przeora i otrzymała tubę z małym zawiniątkiem. Jak się okazało były to przyrządy do kreślenia map z całkiem sporym zapasem kartek i narzędzi.
Po miłym pożegnaniu ruszyli przez wieś i gdy Rowan oddaliła się na zakupy Elvira ruszyła za nią z zamiarem zakupu dodatkowego ubrania. Szukała praktycznego odzienia. Spodnie, koszula itd. Nie chciała wykwintnego ciucha, który by spodobał się wśród wyższych sfer a ubrania przygotowanego do podróży. Lina długości 10 metrów także znalazła się wśród zakupów a następnie doczepiona do plecaka w którym wcześniej schowała dary od mnichów. Racje, które dostała i pozostali powiększyły zapasy i Pani sierżant miała dobry humor.

Zjawiła się o czasie, a nawet przed w miejscu zbiórki. Ciekawiło ją czy podróż odbędzie się w wygodzie na wozie czy będzie musiała maszerować jak zazwyczaj.

Przeor spojrzał na Frugelhorn wyrastający w oddali wyraźnie ponad pozostałe szczyty gór. Przez chwilę zamyślił się i wspomniał zmarłego Opata klasztoru, swego mentora i przyjaciela. René de Muscadet wierzył, że jedność rasowa Starego Świata jest kluczem do zwyciężenia Chaosu. Była to jedna z wielu jego mądrości. Szkoda, że nie mógł mu teraz doradzić jak rozmawiać z elfką. Poprosił na bok Yll zdając sobie sprawę, że tutaj jej misja się nie kończy i czas o tym porozmawiać.
- Wiem, że prosiłem Cię już o wiele, ale z uwagi na przyjaźń między tobą, a René nieśmiało oczekuję pomocy. Czy zgodzisz się towarzyszyć im w tej wędrówce? Może to pozwoli oderwać się od trosk i wspomnień tak bolesnych z pewnością
Yll Zwiastunka Świtu wciągnęła powietrze i uniosła rękę jakby trzymała w niej kości, które dopiero zamierzała rzucić.
- Towarzyszenie szlachetnemu bratu w drodze to obowiązek, każdego komu jego bezpieczeństwo leży na sercu. Wdzięczność nie jest konieczna, gdy nie ma żadnego długu - powiedziała po chwili zajmując się studiowaniem horyzontu. Uniosła drugą rękę i pochwyciła nić, której Przeor nie był w stanie dostrzec. Ruch wydawało się, na mgnienie oka, rozmył światło w tym miejscu.
- Córka klanu podąża za głosem Bogini, nawet jeśli jest w żałobie. A Bogini słucha głosów przyjaciół i dobrych ludzi - zawiesiła głos, a opat był w stanie się domyślić, że powinien powiedzieć, coś więcej.
- Ymmm… Tak - Dintrans nie wiedział co powiedzieć. Rzadko kiedy wiedział co przy niej mówić. Na elfach znał się prawie w ogóle, tylko z kontaktów Opata z nimi.
- Rozumiem, że zgadzasz się z nimi podróżować?
Elfka odwróciła głowę w jego kierunku. Spróbowała myśleć jak ludzie. Nie było to łatwe. Zamknęła oczy. Otworzyła. Znów zamknęła. W końcu odezwała się.
- Po co? To banda ludzi z przypadku, która szuka pieniędzy. Pierwszy, co na to wpadnie obrabuje resztę na nocnym postoju i ucieknie ze złotem, które dałeś im. Reszta będzie go gonić. Yll jest córką klanu, a nie opiekunką zbieraczy złota. Rozumiesz? - wypuściła powietrze i jeszcze raz go nabrała jakby to co zrobiła kosztowało ją bardzo dużo wysiłku. Wypowiadała słowa, ale nie należały one do niej. Przypominało to walenie młotem, a nie grę na harfie o setce strun, gdzie każdy dźwięk przeplatał się z kolejnymi i poprzednimi.
Jean-Louis zachował spokój po jej słowach, mimo że wezbrała w nim złość i zastanawiał się co jego poprzednik widział w elfach.
- To typowe słowa, których mogłem się spodziewać od elfki z Loren. Władcy mają rację mówiąc, że jesteście zbyt zadufani żeby okazać zrozumienie, nie mówiąc już o pomocy. Wasza walka z Chaosem nie istnieje tak samo jak wsparcie dla ludzi czy krasnoludów. Zamykacie się w swoim królestwie i tam żyjecie z dala od innych. Taka jest prawda…
Elfka zmarszczyła delikatnie nos co w przypadku elfów odpowiadało drapaniu się po głowie. Coś zrobiła źle, ale nie była w stanie zrozumieć co. Z myślenia jak ludzie płynęły tylko porażki. Postanowiła więc ponownie pomyśleć jak elf. Łaskawy i współczujący. Bo właściwie to powinna go zabić. Przestała się dziwić własnym braciom, którzy uważali ludzi za pustych głupków myślących tylko o majątku i posiadaniu rzeczy. Długo zbierała myśli, ale ona w przeciwieństwie do ludzi miała czas.
- Nie rozumiecie nas, tak jak my nie rozumiemy ludzi. To nie znaczy, że nie mamy wspólnych wrogów - długo musiała układać to zdanie.
- Gdzie są wrogowie natury? - bała się powiedzieć cokolwiek innego. Obawiała się, że przeor znów się obrazi.
- Tak… Tylko wspólni wrogowie nas łączą w takim razie. W tych rejonach może narodzić się zło, którego jeśli nie powstrzymamy, zagrozi również Loren. Wydaje mi się, że to dostateczny argument. Jednak nie nalegam. Robię to tylko z uwagi na mój szacunek do nieboszczyka - odszedł od Yll i wraz z Padre skierowali się w stronę klasztoru, co najwyraźniej miało zaakcentować koniec rozmowy.
Zwiastunka Świtu zastanawiała się jeszcze przez chwilę, co Przeor robi przez wzgląd na nieboszczyka. Traktuje ją jak najemnego przepatrywacza, czy może obraża na prymitywne sposoby? Jej łagodna natura nie pozwoliła jednak podążać myślami w tym kierunku zbyt długo. Popatrzyła chwilę w horyzont, a potem poszła spać. Tuż przed świtem opuściła klasztor i odjechała nie oglądając się za siebie.

Rowan spojrzała z dziwnym wyrazem twarzy na człowieka z wozem i dwójką towarzyszy.
- Mam już pracę to tworzenie mapy okolic i zbieranie opowieści o miejscowych legendach. Zato mi zapłacona i to mam zamiar zrobić. - Powiedziała ucinają w jej opinii temat dorabiania sobie polując na innych ludzi. Jej matkę co jakiś czas też ktoś oskarżał o czary wprawdzie nikt nie wystawił za nią listu gończego, ale wizja że ktoś nie winna mógłby spalić na stosie bo ktoś pchnął plotkę w świat była dla Rowan odrażająca. Opowieść o bracie Opie owszem zdziwiły ją ale nie znała Ursuli by mieć pewność że kobieta nie wymyśliła tego. Jeśli Op rzeczywiście złamał prawo swojego kościoła możliwe że należała mu się kara jaką za to przyznano. Słowa medyka odebrała za kontynuacje wygłaszania poglądów z kolacji o religii, więc starała się je zignorować.
- Powinniśmy ruszać, pogoda w górach bywa zmienna a mamy pracę do wykonania. - Powiedziała.