Randulf z Oswaldem mieli chwilę czasu na powzięcie kolejnych działań. Decyzja zapadła szybko, bohaterowie odziali zbroje, które to leżały na wozie. Byli też pewni, że wóz przeczesywano, rzeczy były mocno po przewracane, a może nawet kilku brakowało, jednak w tej chwili nie miało to większego znaczenia. Zaledwie po chwili byli gotowi do dalszej ucieczki. W tym czasie w ich towarzystwie pojawił się i kruk, którym najprawdopodobniej była Morwena.

Oswald dobijając swojego wierzchowca odczuwał ogromną złość, przez chwilę nawet miał wrażenie, jak gdyby jego ciało się zaczęło powiększać a ubranie naprężać, jednak słowa Randulfa lekko go uspokoiły. Towarzysze znali się nie od dzisiaj i mieli na siebie wpływ. Jednak bohater odczuwał, że jeżeli pojawią się jakieś dodatkowe nerwy może być ciężko zatrzymać reakcję.

Randulf postanowił użyć swoich umiejętności i dotknąć swojego martwego już wierzchowca.

Poczuł ciepło zwierzęcia, które właśnie umarło, długo już na nim podróżując miał pewnego rodzaju więź, która z pewnością była mocna, przygłuszyło to przez chwilę wizję jaką bohater oczekiwał, jednak dosłownie moment później, bohater zamknął oczy i stał w stajni. Do środka wbiegł Roland, a za nim jakieś trzy zakapturzone postaci. Człowiek stał przy koniach czekając na nich aż ci podejdą bliżej:
- Tutaj trzy zdrowe, zgodnie z obietnicą
- Na co do cholery jeszcze czekasz, spieprzaj stąd – powiedział pierwszy swym ochrypłym głosem
Roland wyglądał cały czas na przestraszonego, stał ciągle oddalony od postaci. Gdy ci kazali mu sobie iść, ten pośpiesznie okrężnie wybiegł ze stajni.
Bohater czuł pewnego rodzaju chłód, trzy postaci rzuciły się na konie, jednemu z nich spadł kaptur, był to nikt inny jak właśnie dawno temu spotkany nekromanta z krypty, tan sam, który pojawił się w wizji przy ołtarzu.

Dwie pozostałe postaci były ciężej do rozpoznania, jednak bohater miał wrażenie, że jedna z nich to demon z wizji w nocy, ten sam którego przestraszył się kot. Bohater widząc jak istoty wysysają krew raniąc wierzgające się zwierzęta, nie mógł wytrzymać i musiał wrócić do teraźniejszości.
Otwierając oczy poczuł ciepło przy nosie, który to okazała się stróżka krwi. Krwawienie udało się szybko zatamować, jednak mógł być to niepokojący znak.

Oswald w tym czasie wydawało się, jak gdyby dogadał się z krukiem, który wzbił się w powietrze obejrzał się i wylądował trochę dalej. Bohaterowie mając sprawdzony obszar ruszyli za nim. Kruk jednak nie był w stanie być do końca pewnym jeśli chodziło o teren, bo byli na zabudowanym obszarze, jednak był pewny tego co widział na ulicach. Bohaterowie oddalali się od karczmy, będąc w nowym miejscu czuli się niepewnie, jednym z atutów był kruk, który to z góry widział więcej i mógł w porę zareagować. Oswald starał się nasłuchiwać wszelkich dźwięków jakie do niego z każdej strony dochodziły, zaś Randulf korzystając ze swoich umiejętności tropicielskich starał się szacował obszar i możliwe zagrożenia.
Ptaszysko wzbił się w powietrzę i zobaczyło, że coś się porusza. Poruszało się jednak nie tylko na tyłach, ale także na przodzie. Były to dziesiątki cieni, nie tylko cieni ludzi, ale i cieni, czyli stworzeń z jakimi bohaterowie mieli już do czynienia, zbliżały się w ich stronę, dzieliły ich dosłownie minuty, było ich wiele, zbyt wiele. Należało podjąć kolejną decyzje. Morwena odczuwała pewnego rodzaju zmęczenie będąc w formie kruka, były to mieszane doznania zarówno fizyczne jak i psychiczne, takie, jak gdyby napierania ciała, lekki mętlik w głowie.

Morwena czuła się źle, nieswojo. Wydawało się jeszcze powinna wrócić do ludzkiej formy.
“Nie! Jeszcze trochę! Wytrzymam. Muszę!” Mówiła sobie kruczo-ludzkimi myślami.
“Brama!”
“Zmory. Strażnicy”
Ciężko było się skupić i myśleć. Tamci musieli się schować a ona narobić hałasu odciągając strażników i zjawy.
Wzbiła się by znaleźć ciemna uliczkę stojący wóz czy jakieś beczki i jak najszybciej przeprowadzić tam jej towarzyszy.
"Wóz" zobaczyła Zakrakała i ostentacyjnie na widoku towarzyszy wleciała pod wóz.
Miała nadzieje, że ją zrozumieją.

Kiedy obaj byli bezpieczni Morwena wydała z siebie pięć podłużnych kraknieć w odstępach czasu. Po czym wzbiła się w powietrze poleciała parę budynków dalej, z zamiarem narobienia "Przypadkowego" Hałasu co by zjawy i strażnicy mieli czym się zainteresować.

Dobrze ze kruki to potężne ptaki. Nie będzie trudno znaleźć i unieść jakieś kamienie czy patyki.

Sytuacja komplikowała się coraz bardziej, zdawało się, jak gdyby całe miasto było przeciw nim. Z każdej strony schodzili się ludzie, a u ich boku cienie, byli to w większości strażnicy, ale także zwyczajni mieszkańcy. Widział to nie tylko kruk z góry, ale i Oswald i Randulf ukryci pod wozem zapakowanym gnojem. Smród nie był tak wielki za sprawą temperatury, która oscylowała w okolicy 10 stopni. Ludzie przeszukiwali teren i kilku przeszło nawet dostatecznie blisko wozu, jednak ich nie zobaczyli. Zmieniło się to dopiero gdy na placu pojawiło się więcej cieni, które to, jak gdyby wyczuły obecność bohaterów. Jeden z nich nawet, jak gdyby uniósł zakapturzoną głowę ku niebu w miejsce, gdzie znajdowała się Morwena w postaci kruka. Stworzenia zbliżyły się do wozu i zaczęły swymi szponami zamachiwać się w kierunku bohaterów, niszcząc przy tym wóz jak i szarpiąc się z gnojem leżącym na nim.
W tym czasie zauważyli to także ludzie:

- Tutaj są, prędko!!

Bohaterowie zdążyli zobaczyć, że ludzie mają nie tylko bronie, ale także liny i sieci. Widząc bohaterów pod wozem szli po kilku z naprężoną siecią, jak gdyby chcieli na nich je rzucić. Na ten moment ludzi było z jakieś dwudziestu (8 strażników i 12 chłopów) i cieni 10. Lecz sytuacja zmieniała się z każdą minutą.

"Niedobrze, niedobrze!" Pomyślało ptaszysko kiedy zobaczyło jak jej towarzysze zostali odkryci. Było to irytujące zwłaszcza ze byli tak blisko wyjścia. Wylądowała na dachu pobliskiego budynku i znajdując dobre miejsce przemieniła się z powrotem w człowieka. Czuła zmęczenie, czuła wielkie zmęczenie, ale nie mogła pozwolić by ich schwytali.



- Trzymajcie się spróbuje czegoś innego. - Powiedziała do siebie, jakby zaczęła krzyczeć na pewno nie pomogło by jej to.
Nie próbowała tego zaklęcia wydawało jej się bardzo skomplikowane, ale nie miała wyboru. Gdyby tylko miała pod ręką żywego kruka.

Morwena próbuje rzucić Ucztę Kruków.