Saxa szła z Felixem, czuła że tylko na nim może polegać. Kiedy ten na głos wywował na jaw szemrane działania Morrytów ona złapała za łuk gotowa posłać strzałę w pierwszego religijnego wariata jaki się za bardzo zbliży do niej i do młodego tropiciela.

Wczesny wieczór 23 Brauzeit 2518 KI, grobowiec magistra Arforla

Kiedy łuk zatrzeszczał w rękach Saxy, a grot nasadzonej na cięciwę strzały jął mierzyć w pierś najbliższego z morrytów, Leto zacisnął w pięść swą pustą dłoń i odsłonił zęby w grymasie wielkiej irytacji.

- Rozum postradaliście wskutek nadmiaru złych emocji! - warknął Śniący omiatając Saxę i Felixa nieprzyjaznym wzrokiem - Albo jesteście pod wpływem mrocznej influencji, która wam w głowach mota!

Katerina Lautermann odwróciła się w miejscu, oderwała spojrzenie od wieży, zerknęła w stronę pary niespokojnych najmitów.

-Leto i jego towarzysze są ludźmi niezwykle ostrożnymi - powiedziała fałszywie łagodnym głosem, tak życzliwym, że pozorna życzliwość tego głosu aż kłuła w uszy - Gdyby nie byli tak ostrożni i podejrzliwi, zapewne już by dzisiaj nie żyli. Nie potrafią zapomnieć o jednym ze snów zesłanych na Leto przez Pana Umarłych, tym o walce z postacią o ametystowej mocy.

- Nie wiemy nawet, czy te sny są cokolwiek warte - wtrącił pan Niers, który w międzyczasie dyskretnymi krokami przybliżył się do czarodziejki - Kim w ogóle tak naprawdę są ci ludzie, pani Lautermann?

Morryci drgnęli niczym dźgnięci słowami Karla Petera, jeden z nich gotowił się już nawet na skoczenie miecznikowi do gardła, ale Leto osadził go w miejscu ruchem ręki.

- Nie wątpię w powołanie Śniącego - powiedziała Katerina opierając się na wbitym w ziemię kosturze - Ametystowe Kolegium zna dobrze oblubieńców Pana Śmierci, od dawna z niektórymi z nich współpracuje. Chociaż zwyczajny lud Imperium niczego o wybrańcach Morra nie wie, my nie podważamy prawdziwości tych snów. Ale i ja i ty Leto wiemy doskonale, że nekromanci potrafią wypaczać przesłanie tych wizji. Tę wieżę widziałeś w swoich snach? Tu walczyłeś z Panem Wron? Lub z kimś władającym ametystową magią?

- Obie wizje spowite były ciemnością nocy, czarodziejko - odparł Leto spoglądając znacząco na zachodzące coraz bardziej słońce - Ale to mogło być wnętrze tej wieży.

- Więc już niebawem dowiesz się, jaki popełniłeś błąd okazując mi brak zaufania - Katerina wciąż przemawiała życzliwym tonem, ale jej spojrzenie było chłodniejsze od wód potoku spływającego po zboczach Gór Końca Świata - Dość tych pogawędek. Miejcie oręż w pogotowiu, ale próbujcie zwracać się ku sobie. Wizja walki z Ametystowym Magiem jest fortelem czarnoksiężnika, podstępem Pana Wron mającym skłócić nas ze sobą i doprowadzić do bratobójczego boju. Wiesz dobrze, Leto, że takie rzeczy się już działy.

Lautermann uniosła w górę kostur i wypowiedziała słowa kolejnego zaklęcia, a stojąca u jej boku Olivia wciągnęła w płuca głęboki oddech.

Pozornie gładka powierzchnia ścian wieży zafalowała, uległa zniekształceniu. Spod warstwy magicznej iluzji wyłoniły się wąskie okienka oraz zwieńczone łukiem otwarte wejście, dokładnie w tym miejscu, które wcześniej wskazał pan Niers.

Wczesny wieczór 23 Brauzeit 2518 KI, grobowiec magistra Arforla


Na wpół zmęczona, na wpół oczarowana Olivia, zdawała się bardziej tańczyć w zwolnionym tempie wokół miotły, niż na niej podpierać. Z całej siły starała się nie okazywać podniecenia manifestacją mocy Ametystowej Czarodziejki, starania te jednak zdawały się bezskuteczne, bo oczy błyszczały jej, a na policzki wystąpił rumieniec. Czarna studnia prawego oka złowiła dumny wzrok Niesa, mrugnęła. Najmita mógł wszak sygnał solidarności odebrać opacznie. Wpatrzona jak sroka w szkiełko obserwowała blednącą iluzję. Zimny wzrok czarodziejki uświadomił jej jedno, że nigdy nie pójdzie za ametystem, jej żywiołem było życie. Śmiech, kaprys, ciekawość, skradzione północą pocałunki, błysk poznania nowego i wciąż nowego doznania.

Nieoczekiwanie znalazła się obok Valdis, wolno dotknęła jej dłoni, spiętych mięśni, gotowych walczyć o przetrwanie wzorem rysicy, pilnującej młodych. Ta dziewczyna gotowa była założyć stado i go chronić. Zastanawiała się panna Hochberg, czy Felix wiedział, jaki specjał skrywało pudełeczko, które zamierzał rozpakować. Spojrzała na dziewczynę.

- To nie twoje narzędzie, ty zwyciężysz świat swoją miłością i niewinnością. Trzymaj się życia kochana, tyle śmierci wokół. Nie przydawajmy mu splendoru. - ujęła rozluźnioną dłoń Saxy i przytuliła do policzka. - Czuję twoje ciepło, twój ogień.

Zaraz jednak wróciła do ukazującej się tajemnicy. Bo poznanie stawało się obsesją różnookiej adeptki. Czy miała szansę wytyczyć nową ścieżkę magii, ścieżkę poznania? Jako czarownica była już na marginesie społecznego życia plebsu, czy starczy jej siły i odwagi, by stanąć w opozycji do czcigodnego kolegium, proponując nowe ujęcie strumieni? Olivia Hochberg była gotowa na wszystko. Strach, gniew, odrzucenie, prześladowania, jednego nie mogła się wszakże wyrzec. Miłości. Przypomniała sobie końcówkę starego wiersza, którą cicho wyrecytowała.

Ciebie jednej nie mogę,
Pocałunkiem bluźnierczym naznaczyć,
Bo gdy miłość zamieszka w człowieku,
Ni czart, ni anioł już jej nie zgasi.

Saxa cały czas kiedy czarodziejka i morryta wymieniali swoje ‘uprzejmości’ ona nadal celowała z łuku do najbliższego sługusa Leto nie spuszczając go z oka, nawet nie mrugając. Głównie w obawie że jakby to zrobiła to jakimś magicznym fortelem tamten by zmaterializował się koło niej i Felixa i poderżnął im gardła.

Chcąc nie chcąc opuściła łuk dopiero kiedy Oliwia podeszła służka musiała opuścić broń.
- To nie ogień życia ale szaleństwa Panienko Hochberg. - Powiedziała cicho i nadal nie spuszczając wzroku z pomagierów Leto.
- Ależ żeś wymyślił z tym...chyba Randal cię podkusiło by iść z nimi. - Mruknęła do Felixa, a potem cicho pod nosem do siebie. - A ja kretynka poszłam za tobą.

Nie wiadomo co sprawiło, że nagle, po tylu godzinach podróży, gdy w końcu odnaleźli miejsce którego szukali, atmosfera nagle stała się napięta jak baranie jaja. Rozumek Hansa nie potrafił zrozumieć, skąd nagle pomysł w wśród jego kamratów, że Leto i jego ekipa planowali na nich zasadzkę. Hans Hans rozumiał świat dość prosto i w jego oczach, Śniący, chociaż trochę pierdolnięty, grał w tej samej drużynie co oni. Po jaką cholerę miałby teraz ich pozabijać? Im więcej chętnych do skopania tyłka Panu Wron, tym lepiej. Jak to mówił pewien słynny pamflecista - "Proszę Państwa, to się nie dodaje!"

Zdrowy rozsądek zachowała na szczęście Katerina jak i sam Leto, szybko wyjaśniając sytuację. Oprych pokiwał głową, zgadzając się z Morrytą, w głowie odnotowując sobie, że jak przyjdzie co do najgorszego, to trzymać się jego grupy. Może Felix i Saxa naprawdę tracą zmysły i jeszcze pomylą go ze szkieletem?

Rzezimieszek pokręcił głową z niedowierzaniem. Cały ten syf, w który dał się wpakować był dziełem fanatyków religijnych i czarodziejów. Jedni i drudzy najpewniej uważali, że racja jest po ich stronie. Każdy próbował zrobić robotę nie swoimi rękami, a najlepiej aby zrobiła to konkurencja. Rzezimieszka nie obchodziło, czy kolegium Kateriny jest czarne, czerwone, czy w kropki. Cycki miała nieco przymałe, ale miała ładną buzię, dupkę też niczego sobie, a jej autorytarny ton przypominał mu pewną szlachciankę, która w łóżku robiła cudeńka. Niers nie wiedział, czy bardziej rajcują go jej kruczoczarne włosy, czy właśnie ów autorytarny ton, czy też może robił to, aby mieć to z głowy i móc wrócić do Remer aby pogawędzić z pewnym typem, który go w całą drakę władował. Może nawet lubił takie draki, bo zdał sobie sprawę, że jakby Leto odpyskował bardziej czarodziejce, i zaczęliby się siekać, nawet by mu to odpowiadało.

- Dobra, kończmy to - mruknął Karl i po prostu wszedł do środka, w odsłonięte zaklęciem Kateriny drzwi wieży.

Wczesny wieczór 23 Brauzeit 2518 KI, grobowiec magistra Arforla

Karl Peter Niers wszedł pierwszy do pogrążonej w mroku i ciszy wieży, znikając pod łukiem niewielkiego przejścia na podobieństwo pobrzękującej metalem zjawy. Śniący oderwał niejednoznaczne spojrzenie od Kateriny, machnął dłonią ku swym przybocznym. Krok za krokiem, z wielką ostrożnością i nieufnością wyrysowaną na twarzach, morryci weszli do środka w ślad za Niersem.

Przyglądająca się czarodziejce z ukosa Olivia dostrzegła jak rysy twarzy kruczowłosej zmieniają się na ułamek chwili, jak maska opanowania znika odsłaniając wyraz szczerej ulgi, a potem wraca, w mgnieniu oka przywracając adeptce kamienny wyraz twarzy. Panna Hochberg nie musiała uchodzić za mistrzynię w postrzeganiu ludzkich emocji, aby zrozumieć, że Lautermann grała przed Leto pewną rolę, nie do końca prawdziwą.

Ametystowa Czarodziejka najwyraźniej się Śniącego obawiała, chociaż jak dotąd tylko na moment to okazała. I tylko Olivia ten moment słabości dostrzegła.

Katerina podeszła do wejścia, osunęła się na jedno kolano studiując coś z wyraźnym zainteresowaniem. Przysuwając się bliżej krewniaczka sędziego ujrzała obiekt zaciekawienia Lautermann. Był nim gładko obrobiony kamień, płytko zagrzebany w ziemi niczym próbujący się ukryć żółw. Na jego ledwie widocznym grzbiecie wyryty został runiczny znak.

- Runa uległa niemal całkowitej erozji - mruknęła w zadumie Katerina - Jest tak mocno zniszczona, że bardziej przypomina znak Ulgu niż Shyish. Są do siebie bardzo podobne.

Czarodziejka odsunęła się od kamienia, wstała z kolan spoglądając najpierw w dół na pilnującego koni Franza, później zaś na szczyt wieży rysujący się ostrymi krawędziami na tle ciemniejącego nieba. Dzierżony w dłoni Kateriny magiczny kostur zaczął pulsować nieziemskim światłem, rozświetlił gęstniejący szybko półmrok fioletową poświatą.

- Chodźmy do środka - powiedziała przestępując zagrzebany w ziemi runiczny kamień.