Myśliwski dworek von Metterichów, noc 29 Ulrikzeitu 2518 KI

Uwagę dzieliła miedzy blednące wstęgi Ghuru i Ghyranu, wirujące jak wzburzona gleba, oplatające ciało wiedźmicy* kształtem węża, lub bluszczu, a konfrontacją z gospodarzem, który raczył obdarzyć przybyłych wyjaśnieniem. Wyjaśnieniem dość mętnym, by mogło znaczyć wszystko. Różnooka gotowa była pójść po brzytwie relacji i ukąsić dociekliwym pytaniem, ale zrobił się rozgardiasz.

Knappe, otworzył japę, ona z poszerzonymi od emocji źrenicami, rozdętymi nozdrzami, a pomyślała, że pewnie różowa na bladej zwykle twarzy. I znów się stało, szaleństwo, czy komedia mężczyzn pozbawiła ją atencji możnych, to zaś posłusznie naturze Olivii pobudziło adeptkę do działania, by odzyskać niechciane jeszcze przed chwilą zainteresowanie.

Siła przekory,
Pokorą
Rządzi

- Wydaje mi się, że widzę tam coś niepokojącego - wskazała wiechciem miotły w okolice lędźwi wpół obnażonych mężczyzn. - Na wiedźmi pryszcz, bo tak nazywają dotyk magiterki w akademii, najlepsze jest wychładzanie w lodowatej wodzie, aż do utraty czucia. Macie panowie zatem szczęście na dziedzińcu widziałam koryto z taflą lodu. - Uśmiechnęła się już znów pewnie, odgarnęła lok z czoła. - Dziękuję Panu Baronie. Spanikowanych traperów powierzę panu Niersowi, mi nie wypada patrzeć jak się wychładzają, sama będę miała oko na elfa. - odpowiednio odczekała, by wszyscy pojęli - będzie mi strażnikiem, mało śpi. - odszukała wzrokiem onego, kruczo schowany, lisio czujny - Prawda Lori?

Różnooka adeptka pragnęła jak najszybciej podzielić się z kimś swym niesamowitym odkryciem, umierała z podniecenia, splątanie dwóch wiatrów, tak wiele o tym myślała, marzyła, że będzie pierwszą czarodziejką młodej rasy, której się to uda. Wiedźmica mogła być kluczem, Olivia była pewna, że i Voorman to wiedział.

No zobaczymy co poczną zarażeni wiedźmim pryszczem, ale jeśli sytuacja się nie rozwinie w kolejna dramę to Olivia poszła by do swojej komnaty z Lorim, dla przyzwoitości zostawi niedomknięte drzwi. Jeśli by ktoś sugerował coś niestosownego to też mam riposte.

*wiedźmica - to slangowe wśród uczniów akademii określenie osoby obdarzonej mocą, a nie potrafiących jej świadomie wykorzystywać, lub i kontrolować.

Niers skrzywił się z obrzydzenia, widząc wyciągane przyrodzenia Larsa i Maurera. O ile nors był najpewniej barbarzyńcą jak większość ludzi z północy, o tyle Maurerowi Niers mógłby się dziwić. W końcu uchodził za bogobojnego i pobożnego, a Morr jak się Niersowi zdawało nie lubił, jak na stypie po zmarłym wywijało się własną fujarą.
- Co kraj to obyczaj - mruknął i pokręcił głową zdegustowany.
Na szczęście Oliwia, będąc fasadową “przywódczynią” grupy, przynajmniej w oczach barona i jego ludzi zdecydowała się na całkiem sprytne posunięcie, które mogło zaoszczędzić obu mężczyznom solidnej porcji batów z rąk strażników arystokraty.

- Ta jest! - uśmiechnął się Niers i ruszył w stronę obu mężczyzn którzy rozkręcili się już na tyle, że obściskiwali się niczym nie przymierzając klient z murwą lub zniewieściałym chłopaczkiem przy Fischmarkt.
“Dobrze, że nie zaczęli się jeszcze całować” pomyślał biorąc obu za kołnierze z tyłu.

- Słyszeliście panienkę Oliwię. Nuże, na dwór. Wasze kuśki mają tam spotkanie z sadzawką. Konie spragnione, to i pić muszą, a i przewietrzyć by się je zdało, bo śmierdzą niemożebnie. Żadna panna nie zechce obsłużyć takich brudnych - zarechotał łotrzyk i popchnął obu w kierunku wyjścia z izby, zamierzając obu mężczyzn wyprowadzić, a następnie zostawić ich przy najbliższym koniopoju.
Niers nie zamierzał też bawić się w konwenanse i jeśliby trzeba było jednego czy drugiego dla zachowania pozoru solidnie obić, łotrzyk byłby wniebowzięty. W końcu nieczęsto trafiała się robota, która pozwalała na spuszczenie porządnego łomotu kamratowi.

Myśliwski dworek von Metterichów, noc 29 Ulrikzeitu 2518 KI

Jeden rzut oka na poczerwieniałe oblicze barona wystarczył Olivii do wyciągnięcia jedynego właściwego wniosku: właściciel myśliwskiego dworku był wstrząśnięty, wściekły i zatrwożony, porażony tymi emocjami wymieszanymi w równych proporcjach. Panna Hochberg posiadła w swoim czasie nieco wiedzy medycznej, toteż nie wykluczała, że Otto von Metterich w każdej chwili mógł doznać ataku apopleksji.

- Cóż to za nieobyczajne… sam nie wiem jak to nazwać! - ryknął szlachcic i otaczający go przyboczni natychmiast się odsunęli od wzburzonego pryncypała - Natychmiast zaprzestańcie tych obleśnych krotochwil czynionych w obecności damy! Schować mi te kutasy albo każę was wtrącić do ciemnicy, wy perwersasy! Holtmann, zróbże coś z tymi nieobyczajnymi człekami! Tych dwóch zaiste do poidła z zimną wodą! Niechaj służba odprowadzi wszystkich innych czym prędzej na pokoje, dla pani Hochberg gościnny, grzanej wody i balii nie zapomnijcie! Hans, ciała nieszczęśników do spiżarni, niechaj nie leżą tak na widoku! Żwawo, żwawo!

- Jak to do spiżarni?! - zaskowyczał sparaliżowany dotąd zgrozą młody Ruprecht - Chcecie ich zjeść?! Jesteście obłąkani!

- Zamilcz, chamie niemyty, bo ci dam po gębie! - odkrzyknął Holtmann - W spiżarni zimno jest i sporo wolnego miejsca, tam ich przetrzymamy do czasu pochówku. A teraz zabierać mi się stąd, a migiem, baron wszak jasno powiedział, że macie iść do swoich kwater. Bądźcie wdzięczni, że mimo wszystkiego tego wciąż wspaniałomyślnie oferuje wam gościnę pod swoim dachem! Pani Hochberg, poproszę za mną! Wraz z odmieńcem, wedle pani życzenia, jeśli chce pani dzielić kwaterę z elfem.

Wzrok młodszego szlachcica pobiegł w stronę prowadzącego kompanów do drzwi pana Niersa, pełen podejrzliwej niechęci.

- Steiner, idź z nimi i przypomnij, coby im coś do łeby nie strzeliło! Zaraz wracajcie!

Holtmann obejrzał się w stronę von Mettericha, ale baron zdążył już wyjść przez próg sąsiedniego pomieszczenia, gdzie oczekiwał na niego mistrz Voormann. Spoglądająca za nimi Olivia mogłaby przysiąc, że obaj wdali się w cichą kłótnię zerkając jednocześnie na Loriego i Larsa, ale zaraz potem jeden z przestraszonych służących zamknął drzwi i właściciel dworku zniknął czarodziejce z pola widzenia.

Niers, Franz i Lars wedle życzenia mogą schłodzić się na dziedzińcu. Reszta „gości” jest natarczywie zaganiana do pokojów na spoczynek. Więcej informacji technicznych jeszcze dzisiaj w wątku komentarzy.

Myśliwski dworek von Metterichów, noc 29 Ulrikzeitu 2518 KI

Krok po kroku, zwyciężaj w potyczkach, tłumaczył zarozumiały, acz bystry Mistrz Ulisses, dość młody i przystojny, żeby nie musieć przymuszać adeptek do pieszczot. Olivia pokorna tym naukom rada była, że wciąż ma z kompanami dach nad głową i ochronne mury dworku barona. Małe zwycięstwa torowały drogę ku niebezpiecznej przyszłości. Nawet na moment nie przemknęło jej przez głowę, że kiedyś usiądzie i odda się próżniactwu, tym bardziej w obliczu niedawnego odkrycia.

Dwa strumienie eteru, zgodnie związane w jednej osobie, wciąż wypełniały myśli młodej kobiety.
Jeśli to możliwe, to i możliwe są nowe ścieżki, nowe spojrzenie. Manipulacja wiatrami, sięganie głębiej pod gwiazdę, pod kwiat, ku korzeniom, ku istocie. harmonii w wiecznym, nieuporządkowanym ruchu.

Chętna odpoczynkowi zgodnie skierowała swe kroki za rycerzem, choć nie podobał się jej zabieg gospodarza, lub może jego doradców, rozłączenia jej z drużyną. Na piętrze wpuściła elfa do komnaty pierwszego. - Dalejże Lori, sprawdź, czy się pod łożem kobold nie chowa. - Dwa kroki za rycerzem.

- Panie Holtmann, Rutgerze - poprawiła się i zbliżyła na tyle by poczuł jej perfumy i oddech, ale powstrzymała od dotyku. - Jesteś Panie bystry i lojalny - narzuciła formę - Proszę nie zrozum mnie źle - zmieszała się - młoda adeptka i złe przeczucia to stereotyp. Proszę byś pozostał szczególnie czujny tej nocy, bo jesteś mieczem i tarczą tego grodu. - dygnęła i schowała się do komnaty, przyzwoicie zostawiając uchylone drzwi.

Miała ochotę rzucić się na wielkie łoże jak stała, ale przyjęta rola nie pozwalała na to, by z niej tak po prostu wyjść. Przyjęła posiłek i zaprosiła do małego stoliczka Elfa. Przełknęła łyk vina i przywarła do ściany podsłuchując. Wreszcie oderwała się i zwróciła do towarzysza.

- Lori, nie przystoi byś został kiedy będę brała kąpiel, dlatego poproszę cię byś na ten czas odwiedził naszych towarzyszy i przekazał im o co poproszę. - już dużo ciszej szeptała do pachnącego lasem ucha. - Ta kobieta nie jest opętana przez żadne złe moce. Pamiętasz co mówili wieśniacy o dzieciach Urlyka? Ona jest demonem natury i nosi w sobie tajemnice magii jakich szukają ludzcy czarodzieje. Coś po nią przyjdzie w nocy, bo natura nie lubi oddawać sekretów, a kiedy przyjdzie będziemy musieli opowiedzieć się po którejś stronie. - znów głośniej - Sprawdzisz rany Norsmena i przekażesz towarzyszom by byli tej nocy szczególnie czujni. Niech pełnią straż na zmianę, tak i my zrobimy. Jak wrócisz mam nadzieję opowiesz mi coś robił w lesie. - uniosła ciekawsko brwi. Oblicze Elfa było nieprzeniknione, zimne jak wody północnego morza, tak też pozornie spokojne, choć skrywały burzę.

Wreszcie zanurzyła zmęczone ciało w wodzie. Gęsia skórka ustąpiła. Adeptka wpatrując się w mokrą od śniegu szybę próbowała choć na chwilę uciec w bezmyślunek, wyzbyć się świadomej oceny i pogrążyć w uczuciach. Wyostrzony na strachu i podnieceniu umysł nie chciał ustąpić, więżąc ją około chwili i miejsca.

Niespokojna wstała ociekając wodą i parując, wilgotne włosy oplatały oblicze podobne oswojonym wężom. Meduza. Znów wpatrzyła się w okno i co ze nim, na dziedziniec. Krople wilgoci spływały z początku po kobiecych kształtach, zatrzymały się zaraz kiedy drobne włoski podniosły cebulki, poczuła chłód, na pełnych piersiach nabrzmiały sutki. Przetarła zaparowaną szybę, robiąc sobie maleńki wizjer w matowej powierzchni. Myśli mimowolnie powędrowały ku Rutgerowi. Zawstydziła się sama przed sobą.

Może rycerz coś odpowie.
Co tam adeptka podsłucha? Jakieś skrawki rozmów.
Czy Lori podzieli się czymś z różnooką kobietą, czy spełni jej prośbę? Czy zgodzi się czuwać na zmianę?
Może po kąpieli będzie mogła Olivia jeszcze spotkać się z grupą, może podwędzić coś z pracowni doktora. Te obrażenia Norsmena nie dają jej spokoju.

Tymczasem zostawiam Mistrzowi pannę Hochberg nagusieńką odwróconą pupą do drzwi, zamyśloną przy oknie.