- Doświadczenie mi podpowiada, że informowanie przeciwnika wcześniej o swojej obecności nie kończy się dobrze. Chcemy wykorzystać zaskoczenie? Atakujmy w godzinie, gdzie słońce i tak oświetliłoby tunel. Jace uważam, że faktycznie mógłbyś zniszczyć grzyba z daleka. Jeżeli przed śmiercią i tak piśnie to nikt nie zwróci uwagi ze względu na porę. Jeśli dalej będą kolejne to również nikt nie powinien zwrócić uwagi. - chłopak wydawał się być przekonanym co do słuszności tego, co mówi - W środku będziemy musieli podejmować szybkie decyzje. Jak grzybów będzie więcej to zostanie nam te kilkanaście sekund, żeby je zniszczyć. Jak nie zdążymy się z nimi szybko uporać to nici z zaskoczenia. Jak będzie ich za dużo i od razu będzie to widać to zawsze zdążymy wybiec i wrócić do pomysłu z wyciąganiem Troglodytów ze środka…

- Ekhem - odkaszlnął psionik - Naprawdę nie wiem, czy to dobry pomysł, żebym… no wiecie... - wyburknął lekko zażenowany -... no, używał magii. To nie skończy się dobrze. - Sytuacja nie była zbyt komfortowa dla Belerena, nie w chwili, gdy ponownie osiągnęli względną równowagę i porozumienie w drużynie. Jego wahnięcia osobowościowe były zbyt ryzykowne. - To znaczy, wesprę nas różdżką, ale co do prawdziwej magii… lepiej zdać się na Laurę i Sulima.

- To bez sensu, po co niszczyć grzyby kiedy nadejdzie słońce? Strata czasu i energii. Zniszczmy je teraz wchodząc do środka by nie zaalarmować mieszkańców albo nie niszczmy ich w ogóle i wejdźmy do środka kiedy pada tam światło. Tylko że ten drugi plan wymusza na nas byśmy przeczekali gdzieś do tego czasu. Owszem uda nam się wtedy przygotować do tego, ja mogę zapamiętać czary dające światło i więcej czegoś co potrafi leczyć i atakować na odległość. Jace też możesz przygotować się i Nas czego możemy się spodziewać z jego strony jak zaczniemy czyścić jaskinie. - Powiedziała Laura dosadnie patrząc po towarzyszach.

- A masz pewność, że jak je będziesz niszczyć to nie zdążą nikogo zaalarmować? Kura z odciętą głową biega jeszcze chwilę, a raczej żywą już nie jest. Jeżeli chcemy niszczyć je teraz to po co w ogóle staramy się minimalizować ryzyko wykrycia? Jak zaczną piszczeć to teraz ktoś na to zwróci uwagę. Jak zrobimy to w porze kiedy i tak piszą to nikt się nie przejmie. - równie dosadnie odpowiedział brat.

- Jace. - Zwróciła się do psionika - Twoja metoda bije je bez wszczynania alarmu czy nie masz pojęcia?

- Mam podejrzenie -

-To i tak nie ma znaczenia siostra. Jace może zniszczyć ten o którym wiemy. Nawet jak alarm się nie uruchomi to po wejściu może się okazać, że za rogiem jest kolejny i ten już zadziała. Trzeba wykorzystać moment, kiedy nikt na to nie zwróci uwagi. - Mikel uparcie trwał przy swoim.

- Echhh... - Laura westchnęła teatralnie i popatrzyła po pozostałych mając nadzieje żeby ktoś przejął ten dialog. - W takim razie nie ma sensu ich niszczyć skoro i tak wchodzimy o odpowiedniej porze. Bo będa wyły czy tak czy tak.

- Nie chcę ryzykować… Róbcie jak chcecie. Przecież w ostateczności to i tak ja dostanę pierwszy… - wojownik postanowił się już nie wypowiadać. Uznał że mądrzejsi i tak wiedzą lepiej. Miał nadzieję tylko, że nie skończy się jak poprzednio.

Druid pokręcił głową z niedowierzaniem.
- Przecież nie możemy w ciemno wchodzić do tej jaskini! Co jeśli trafimy na jakąś pułapkę, osaczą nas w ślepym zaułku? Oni znają swoją jaskinię na wylot, a my dopiero będziemy ją poznawać. Jedyną szansą na wygraną jest przygotowanie zasadzki u wylotu jaskini. Dopiero gdy pozbędziemy się przynajmniej większości mieszkańców, będziemy mogli wejść do środka.

-Wchodząc za dnia i korzystając z normalnego oświetlenia przynajmniej kawałek powinniśmy pokonać bez problemu. Słońce sięga przynajmniej do grzybów. Dalej okaże się czy troglodyci żyją w nocy czy za dnia. Może będziemy mieli szczęście i będą spać? Wtedy światło nam nie będzie przeszkadzać. Nie wiem. Nie znam się na zwyczajach Troglodytów. Ustalcie plan. Ja się dostosuję. - chłopak uśmiechnął się. Możliwe, że wcześniej się zagalopował. Chciał jednak podzielić się swoimi spostrzeżeniami.

Emi słuchała drapiąc się po głowie.
- Ekhm. To ten… my mamy jakieś pułapki? Czy mówimy o jednorazowej zasadzce? Przypomnę, że ja mam tylko linę, nikt nie ma wnyków ani czegoś bardziej wyszukanego. To raz. Osobiście wolałabym ich zaatakować w korytarzu, nawet jeśli miałoby to być u wyjścia, bo jak wszyscy wybiegną z jaskini Sulimie to bez problemu będą mogli nas otoczyć. Szczególnie, że jest ich więcej niż jednego na każdego z nas. Jak się zacznie walka to dźwięk i tak się pewnie poniesie. Zupełnie jak w uliczkach miasta. Za to wasze czary będą skuteczniejsze jeśli przeciwnicy będą obok siebie do czego zmusi ich ograniczona przestrzeń.
Dopplerka wzięła głębszy oddech.
- Co zaś pchania się w nieznane tereny… to się da zrobić, ale nie możemy się spieszyć. Ty Sulimie ze swoimi oplatającymi roślinami zawsze możesz wstrzymać nadciągające posiłki do czasu aż będziemy gotowi. Trzeba systematycznie iść do przodu będąc całkowicie pewnymi, że nie zostawiamy nikogo za sobą. Jestem w stanie zająć się większością mechanicznych pułapek. Nawet jak ich nie rozbroję mogę je bezpiecznie uruchomić aby nikomu nie zrobiły krzywdy. Znam się na tym.
Emi znów zrobiła krótką pauzę.
- Jestem za tym aby wejść do środka. Jeśli jesteście gotowi teraz to nawet i teraz. Jeśli nie czujecie się pewni to proponowałabym zebrać więcej informacji poprzez obserwację z ukrycia ich zachowania. Nie warto ryzykować bez pewności - tutaj Emi spojrzała na Jace’a z zagadkowym spojrzeniem.
- Jeśli nie będziesz próbował zawsze będziesz się bał. - dodała znacznie ciszej.
Chłopak prychnął jedynie na słowa Dopplerki.
- Kilka spraw, które chciałbym podnieść zanim ruszymy - Odezwał się nie odwracając głowy od obserwowania wejścia do jaskini.
- Po pierwsze, promienie słoneczne oświetlą ledwie wylot jaskini. O ile nie ma tam spływającej po ściankach wody, nie ma co odbijać prmieni, nie ma co liczyć na więcej niż kilka kroków światła. Jeśli w środku są jakieś inne grzybnie, to promienie słoneczne ich nie oświetlą i przejście obok nich i tak wygeneruje alarm. Jedyne co możemy to albo zneutralizować ten, albo wejść kiedy spodziewają się wrzasków. - Jace wziął głębszy oddech zastanawiając się na jak podstawowy poziom tłumaczenia musi zejść, żeby cała reszta go zrozumiała i przestała mędrkować.
- Osobiście uważam, że nie ma w środku takich grzybów, bo przeszkadzałyby w codziennym przemieszczaniu się po jaskiniach. Najprawdopodobniej trzymają jednego przy wyjściu pilnując, żeby nie zalągł się w środku.
- Druga sprawa - dodał po chwili - Atakując w jaskini wytrącamy im największą przewagę jaką mają, czyli liczebność. Znajomość terenu pozwoli im urządzić zasadzki, lub zajść nas od tyłu, ale tylko jeśli faktycznie jaskinie pozwalają na takie przejścia.
Jace odwrócił się do drużyny zatrzymując wzrok na Emi. Nie było w nim sympatii, chyba czuł się urażony jej ostatnimi słowami.
- My potrzebujemy światła, oni nie. Zaskoczenie zadziała w kilku pierwszych minutach, być może do pierwszej pieczary. To nadal może zredukować liczebność przeciwnika o kilkanaście procent. Pytanie: czy jesteście wszyscy całkowicie w porządku, żeby zabijać niewinne istoty, tylko dlatego, że zajmują teren, który potrzebujemy? -
- Nie są niewinne i jestem gotowa to zrobić. - dopplerka wyprostowała się nie spuszczając spojrzenia.
- Myślę, że już za późno na zadanie pytania czy nas na to stać Jace. Nie, nie jest to w porządku ale stając przed wyborem czy wybieram bezpieczeństwo i przerwanie naszych bliskich czy ich wybieramy naszych bliskich. - Powiedziała Laura popierając zmiennokształtną. Nie była moralnie zadowolona że zlikwidują cała kolonie istot które nie wykonały przeciw nim żadnego agresywnego ruchu ale potrzebowali tych jaskiń. - Najważniejsza decyzja to ta czy idziemy teraz na żywioł czy przygotowujemy się obserwując ich do następnego zachodu słońca? Sama mogę przywołać dwa razu rój pająków, mam zapamiętane zaklęcie ochronne i zaklęcie leczące. Nie mam żadnego które da nam magiczne światło w środku to bym musiała przygotować na kolejny dzień. Mogłabym też przygotować zaklęcia pomagające wam w walce. - Wiedźma przedstawiła co ma i co może przygotować jeśli odłożą atak na kolejny dzień.
Mikel spojrzał wymownie na świeże bandaże, założone mu przez Sulima. -[i]Jace… W zasadzie to oni pierwsi zaatakowali. Patrol czy nie Patrol… Nie musieli zakładać, że jesteśmy wrogami.[i]- w jego oczach widać było determinację -Może oni… No nie wiem… Nie słyszałem nigdy o Troglodytach w tych stronach, ale z drugiej strony nie miałem powodów kręcić się w tej okolicy. Dziwne jest tylko, że najpierw pojawiają się kły, a zaraz po tym kolejne zagrożenia…-pozostawił pozostałych z tym niedopowiedzeniem. Następnie podszedł do plecaka, pogrzebał chwilę i wyciągnął kawałek materiały, drewniany kubek i butelkę z miodem. Następnie napełnił naczynie mniej więcej do połowy i zanurzył w nim zaimprowizowaną chustę.
- Zaatakował nas patrol chroniący ich terytorium przed potencjalnym niebezpieczeństwem i nijak się to ma do wybijania całej osady - odpowiedział Jace, choć jakby bez większego przekonania. - Nie różnimy się niczym od hobgoblinów napadających Phaendar. -
- Aha - Emi prychnęła ma tę uwagę. - Dobra dzieciaki. Przygotujcie czary i idziemy za dnia.
- Chodźmy stąd wystawimy warty i będziemy obserwować ich do tego czasu z pewnej odległości. - Dodała Laura i zaczęła się rozglądać za miejscem z którego mogliby spokojnie obserwować wejście czy same okolicy jaskini.
- Konstatacja naszych zamiarów jest dla mnie gorzką lekcją rzeczywistości - mruknął po cichu Jace.

Nikt nie odpowiedział już na ostatnie słowa psionika. Być może nikt ich nie usłyszał, bądź wszyscy byli zmęczeni myślą o kolejnej przepychance. Grupka oddaliła się od wejścia do jaskini szukając bezpiecznego miejsca na nocleg z nie najgorszym widokiem na jaskinie. Każda warta czujnie obserwowała okolice bojąc się, że to akurat wtedy może pojawić się kolejny patrol troglodytów. Być może większy, i silniejszy niż poprzedni. Lecz żaden nie nadszedł. Noc minęła spokojnie. Kiedy nastał ranek Emi zbudziła się i pierwszym co zrobiła to było wsadzenie za pasek wszystkich posiadanych przydatnych rzeczy. Jej mikstura niewidzialności, ogień alchemiczny, różdżka niemego obrazu i woreczek pająków zostały jako tako przytwierdzone aby dało się je łatwo wyjąć. Denerwowała się jak zwykle przez podobną akcją. Gang miała już dawno za sobą, ale takim bachorom jakimi byli starsi też dawali zadania. Potem te same bachory zaczęły wykazywać inicjatywę. Potem zaś Emi nie mogła już dłużej udawać dziecka. Wzięła głęboki oddech. Myślała o tym już poprzedniego wieczoru i podczas swojej warty. Teraz był czas aby w końcu wprowadzić plan w ruch.
- Chce nas poprowadzić. Zorganizować. - spojrzała po pozostałych szukając w nich aprobaty lub niechęci. Nie doczekała się jawnego sprzeciwu.
- Wszystko może się zdarzyć wewnątrz więc w razie czego będę na bieżąco mówić co nam potrzeba. Wiem jednak na czym musimy się skoncentrować. Ich będzie więcej. Wszystkie przewężenia są dla nas wybawieniem. Jeśli trzeba będzie to i całą ich chmarę będziemy mogli zatrzymać jak złapiemy ich w dobrym miejscu. Mikel, Psotnik i ja będziemy iść z przodu. Ciebie Sulim prosiłabym abyś był za nami. Jace i Laura z tyłu. Jeśli mamy dużo miejsca dookoła, a przeciwnicy już do nas biegną cofamy się do najbliższego przewężenia. Będę starać się rozbrajać pułapki jeśli to będzie możliwe. O ile jakieś będą. Czarujący, nie znam wszystkich waszych możliwości, więc liczę na to, że będziecie umieli ocenić sytuację. Sulim jak cię poproszę miej przygotowany ten czar z roślinami... ten co oplątuje. Jace... korzystaj z różdżki, zdejmuj strzelców. Lauro eee... cokolwiek co będzie działać na większą ilość przeciwników zostaw na później jak już będziemy mieć mniej siły walczyć z nimi bezpośrednio. Też cię proszę miej na uwadze strzelających. O ile niczego niebezpiecznego nie dostrzeżemy sprawdzaniem tego co mają przy sobie troty zajmiemy się po wszystkim.
Dziewczyna wzięła głęboki oddech.
- Poradzimy sobie. -ona sama była gotowa i było to widać. W jednolicie białych oczach zdało się widzieć ten błysk, tą iskrę determinacji.

Grupka wyczekała odpowiedni moment i ruszyła najciszej jak mogła. Słońce nie długo miało wyjrzeć lecz jeszcze nie wzbudziło wrzeszczących grzybów. Mikel nagle wykazał się pomysłowością, o którą nikt nie chciał go nawet podejrzewać. Mocząc chustkę w pitnym miodzie zrobił sobie ochronę przed smrodem troglodytów. Dopplerka widząc to uznała ten pomysł na genialny i również z niego korzystała. Spojrzała na pozostałych, ale jakoś nie dostrzegła zainteresowania. Czekali na odpowiedni moment.

XX dzień miesiąca Arodus, Fangwood, 19 dni po ucieczce z Phaendar

Noc minęła spokojnie, najwyraźniej troglodyci nie planowali zapuszczać się na powierzchnię. Z jaskiń co jakiś czas dochodziły różne odgłosy świadczące o bytności istot żywych – jakieś okrzyki, rumoty, nierozpoznawalne jednak przez odległość i grubą warstwę ziemi i kamieni. Bohaterowie, chcąc wykorzystać słabość „systemu alarmowego” troglodytów, wstali już o szarówce i rozpoczęli przygotowania. Gdy ciepłe promienie wstającego nad Fangwood słońca przemknęły pomiędzy drzewami i trafiły do otworu w skarpie, wywołując przeszywające wycie grzybów, drużyna jak najszybciej ruszyła w stronę skarpy.

Zasłonięte gęstwiną korzeni wejście do jaskiń miało zaledwie półtora metra wysokości, więc jedynie Sulim i Psotnik nie musieli się schylać, wchodząc do środka. Na szczęście po chwili pozostali także mogli się wyprostować - widać tam było wąski, opadający stromo w dół tunel. Były to naturalne podziemia, będące mieszanką kamienia i twardej, gliniastej ziemi. Ze znajdującego się na wysokości niecałych trzech metrów stropu wyrastało mnóstwo drobnych korzonków, przypominających trochę brązowy, rzadki i odwrócony trawnik. Słabe światło z zewnątrz padało na sporą żyłę matowego, turkusowego kryształu, ciągnącą się przez całą długość ściany. Pod nią wyrosło skupisko bulwiastych, brązowych i fioletowych grzybów – to w nich Laura i Jace rozpoznali źródło tego przeszywającego dźwięku. W powietrzu unosił się nieprzyjemny, acz wciąż słaby siarkowy odór.

Nie tracąc czasu, bohaterowie szybko ruszyli przed siebie, by jakkolwiek wykorzystać element zaskoczenia. Zaledwie kilka metrów dalej tunel skręcał i wychodził na mającą ponad dziesięć metrów średnicy jaskinię. Dokładnie w jej centrum widać było zwisającą z sufitu masę dłuższych korzeni, zaplecionych razem, tworząc uprząż, w której umieszczono błyszczący fioletowy ametyst wielkości ludzkiej głowy. Dookoła niego na ścianach połyskiwały kolejne żyły kryształu, tworząc niesamowite refleksy świetlne. Niestety, nie było czasu na podziwianie tego cudu natury, gdyż pomieszczenie nie było puste. Dwóch troglodytów, zaskoczonych zbliżającym się źródłem światła, podnosiło się na nogi. Do tego smród, słaby u wejścia, teraz bezlitośnie atakował nozdrza całym wachlarzem odorów, od dymu przez krew i fekalia, po zgniłe mięso. Mieszkańcom jednak wydawał się nie przeszkadzać.
- Tisvelk fevek! - krzyknął jeden z jaszczurów.
- Rhyaex – syknął drugi.

Korytarze jaskiń okazały się znacznie ciaśniejsze niż Emi z początku oczekiwała. Musieli iść gęsiego. Mimo to szyk jaki zaproponowała dopplerka nawet zadziałał. W pierwszej komorze spotkali dwóch troglodytów, których los był marny. W zaledwie kilkadziesiąt uderzeń serca obaj leżeli martwi od cięć ostrzy i klapnięć zębów. Mikel będący z przodu pierwszy się rzucił na przeciwników zaraz za nim podążyli Psotnik i Emi. Laura ledwo zdążyła źle spojrzeć, a Sulim już dobijał drugiego troglodytę. Na szczęście dla Jace’a nie musiał nawet tego oglądać i jak wyjrzał zza zakrętu korytarza obaj jaszczuroludzie już stygli.

Szybka pierwsza potyczka i łatwa wygrana nie uśpiła czujności drużyny. Jaskinia choć niesamowita i piękna miała dwie odnogi, co mocno zaniepokoiło dopplerkę. Laura zaś zaproponowałą aby pójść lewym korytarzem.
- Dobrze. Sprawdzę tylko czy nikt na nas nie wyjdzie z drugiego korytarza - rzuciła cicho białowłosa miękko udając się w tamtym kierunku.
- Uważaj na pułapki - usłyszała jeszcze za sobą głos Jace’a lecz już nie odpowiedziała.
Do kolejnej komnaty prowadził stromy spadek. Na jego końcu wykuto kamienne stopnie, ułatwiające zejście do dużej komory, znacznie różniącej się od naturalnych jaskiń. Tutaj, na wszystkich kamiennych ścianach wykuto twarze o gadzich rysach, z rozwartymi paszczami, pełnymi zakrzywionych zębów, oraz oczami bez źrenic, wyglądającymi na ślepe. Pomieszczenie przypominało przez to kaplicę ku czci jakiegoś makabrycznego bożka.
Emi nic by tutaj nie zobaczyła, gdyby nie ognisko rozpalone w zagłębieniu na środku jaskini. Dopplerka mogła przysiąc, że dojrzała wystające z niego spore kości, należące do dużego zwierzęcia. Albo humanoida. Dookoła ognia krzątała się trójka troglodytów - dwóch było trochę większych od tych, z którymi walczyli przy wejściu, zaś trzeci miał na sobie dziwne, jakby ceremonialne szaty, a jego skóra wydawała się jeszcze bardziej ziemista.
- Zexenuma tenpiswo troth heeka - wysyczał do pozostałych, którzy ustawili się po obu stronach ogniska w czymś, co dla tych gadów musiało być postawą “na baczność”.
Wyglądało na to, że troglodyci nie zignorowali odgłosów potyczki, ale też nie mieli zamiaru opuszczać tego pomieszczenia.
Emi ściągnęła brwi zastanawiając się chwilę. Stała w połowie korytarza akurat przy zakręcie i wyglądała. Nie została zauważona więc się po cichu wycofała do pozostałych.
- Jest tam trójka, ale nie wydaje się aby chcieli opuścić jaskinię. Chyba jej pilnują. Idziemy dalej. Sulim weź Psotnika i idźcie na końcu. Mikel prowadź dalej.
Białowłosa miała nadzieję, że zostawienie przeciwników za sobą jest rozsądne. Kiedy już mieli się zbierać przyszło jej jeszcze coś do głowy. Wyjęła różdżkę i spróbowała wyczarować iluzję. Pierwsze dwa razy były wyjątkowo nieskuteczne i Emi aż sapnęła do siebie. W końcu za trzecim razem pojawiły się dwa, nieruchome jak posągi obrazy troglodytów, których własnie pokonali. Stały niedaleko schodów aby wchodzący mogli najpierw iluzje dostrzec, a nie trupy przy wyjściu z jaskini. Zawsze chwila dłużej dla nich zanim się wrogowie zorientują co się stało.

Laura od razu rozpoznała monstra które zaatakowały drużynę wiedziała, że jej czary i zdolności Jace’a będa bezużyteczne.
- Nie zranisz ich umysłu! Mikel Emi musicie się zaprzeć i spróbować uwolnić! - Krzyknęła do towarzyszy chwyciła swoją kuszę i wycelowała w pająko-kraba trzymającego Emi. Mikel był silny powinien dać radę utrzymać się przez dłuższą chwilę.
Strzeliła i jakże celnie, sama siebie zdziwiła. Niestety było to za mało stwór przyciągnął białowłosą bliżej mimo oporu jaki stawiała.
Jace krzyknął parę dodatkowych rad dla ‘złapanych’ i puścił magiczny pocisk w stronę mięczaka.
Druid zaczął inkantację a po jakimś czasie na suficie pojawiła się gigantyczna stonoga, w tym czasie Emi uwolniła się przecinając pajęczynę, niestety nie miało trwać to długo.

Brat wiedźmy siłował się z potworem ale ten zanurzył go po części w wodzie. Laura kolejny raz strzeliła bezbłędnie, ale stwór był uparty po raz kolejnym pochwycił zmienną lepkim włóknem i uniósł w górę. Na szczęście ta i Jace nie próżnowali i wykończony ciosami magii i latającego sztyletu stwór i Emi zlecieli w wodę.

***

Dopplerka wpadła do wody i przygnieciona ciężkim truchłem kraba szybko poszła na dno, dobre trzy metry niżej. Walcząc z paniką i brakiem tlenu, zwinnie wyślizgnęła się z plątaniny odnóży, szczypiec i chityny, po czym jak najszybciej zaczęła płynąć w stronę powierzchni, dodatkowo obciążona wciąż przylepionym do ubrań włóknem. Zanim wynurzyła się, łapczywie chwytając powietrze, ujrzała w głębinie kilka zwłok poprzednich ofiar krabów - parę troglodytów, a także inne, mniejsze i znacznie mocniej rozłożone ciało, ściskające w drobnych dłoniach pordzewiały metalowy kuferek. Jakiekolwiek szaty miał na sobie ten nieszczęśnik, został z nich jedynie pasek o połyskującej sprzączce, o dziwo nietknięty przez czas.

Czas nadszedł by Laura pomogła bratu ale tym razem los nie był tak łaskawy, jedynie Jace wydawał się trafić potwora. Sulim podbiegł pomóc Emi wyjść z wody. Mikel pomógł sobie sam dźgając potwora kiedy ten przyciągnął go dostatecznie blisko by mieć zasięg a psionik poprawił swoją magią.
Podobnie jak przy pierwszym potworze ostateczny cios zadała Emi rzucając sztyletem tym samym powodując że i on i wojownik spadli do wody z pluskiem.
Laura podbiegła na brzeg w obawie o brata, ale ten wypłynął po kilku sekundach z tym jego zadowolonym uśmieszkiem, kiedy Emi i Laura zaczęły go pouczać o nie dać się złapać następnym razem ten łyknął napój leczący.

- Uważam że sprawdzanie jakie magiczne skarby i fanty tu znajdziemy można zostawić na potem. Narobiliśmy hałasu, to jaskinie głos się niesie ruszajmy w lewo ale odpuśćmy sobie wodę. Może wykorzystamy resztki zaskoczenia jakie nam zostały.
- Jeśli tu wrócimy, to Sulim przygotuje zaklęcie oddychania pod wodą. Dajcie Sulimowi chwilkę i ruszajmy dalej. - To powiedziawszy podszedł do Emi i pomógł jej się szybko opatrzyć. Potem wszyscy ruszyli dalej.