Lider jest zawsze samotny. Jak się Wędrowiec przekonał… czasami dosłownie. Ruszył w kierunku bramy przechodząc przez nią. Minął przewężenie przeznaczone zapewne do kontroli pojazdów przez miejscowych siedzących budkach tuż za nim, przy którym to leżało sześć nieco zmasakrowanych zwłok. Bezimienny nie potrafił rozróżnić które rany na ciałach były tymi śmiertelnymi, a które są efektem późniejszej rąbaniny Khorsnaka i jego drużyny.
Minął i wreszcie mógł się przyjrzeć olbrzymiej jaskini w której mogło się pomieścić zapewne spore miasto. I pewnie też mieściło. Trudno jednak to stwierdzić z pewnością, bo gęste kłęby chorobliwie purpurowej mgły wypełniały szczelnie dno jaskini, tak jakoś do jej połowy zasłaniając nawet najwyższe budynki. Opar się kłębił i wił, jakby żywe stworzenie i to mimo bezruchu w powietrzu. Konstrukt miał złe przeczucia i to miejsce budziło w nim nieprzyjemne wspomnienia. Mimo tego podszedł bliżej i zanurzył w mgle dłoń, po czym rozpostarł skrzydła i wzniósł się w powietrze, lecąc tuż nad jej powierzchnią. Próbując przypomnieć sobie jakiekolwiek informacje na temat podobnych zagrożeń, chociaż na myśl wciąż przychodziły mu pustkowia Cyre. Lecąc, próbował dopatrzeć się jakiegoś ruchu wśród oparów, a przy okazji sprawdzał, jak chmura reaguje na podmuchy powietrza.
Dotyk przypomniał mu podobne doznania, choć wtedy medium było nieco innym oparem. Jednakże to były tylko detale… Drobne różnice, które nie zmieniały faktu z czym miał do czynienia. Po raz drugi. Unosząc się nad oparami szczelnie ukrywającymi detale widział jedynie zarysy budynków przez mgłę. Gęsty opar ukrywał w sobie zagrożenia… tak jak i ostatnim razem. Zresztą największe zagrożenie było niemal częścią owej mgły. Jeśli oczywiście mieli takiego pecha. Sam opar nie reagował jak zwykła czy magiczna mgła. Dlatego że nim nie był. Choć nieprzyjemny i jedynie kłopotliwy opar był esencją zła… wolą zła powstałą pod wpływem tragedii lub zbrodni tak strasznej że naznaczyła swoim piętnem okolicę. Automaton pokręcił głową z niedowierzaniem. Miał nadzieję, że już nigdy ponownie nie natrafi na podobną emanację, ale najwyraźniej te okazały się płonne… Przez moment przeszła mu przez głowę myśl, że to też sprawka tego szaleńca Mendgelaha, ale szybko ją odrzucił - przecież osobiście dopilnowali, by mag został kompletnie zneutralizowany, tak jak i jego siedziba. Może Gudryk mógłby wiedzieć na ten temat coś więcej, ale on też już nie żył… Wędrowiec wzdrygnął się, chowając wspomnienia i skupiając się na tym, co miał przed sobą. Wykonał jeszcze parę okrążeń tuż nad powierzchnią mgły, nie prowokując przy tym żadnej reakcji, co było dobrą wiadomością. Przy okazji zlokalizował kilka miejsc, dachów najwyższych budynków, na których szczycie mgła sięgała zaledwie na pół metra - mogły się przydać jako miejsca na odpoczynek podczas eksploracji. Chociaż i tak mgła była prawdopodobnie tym mniejszym zagrożeniem… Automaton przysiadł na jednym z dachów, by przez chwilę przemyśleć ich sytuację i możliwe rozwiązania, po czym ruszył do obozowiska duergarów.
Docierając do bramy zobaczył szaraków wraz z ich kapłanem zbliżających się już od porzuconych zwłok zapewne w celu ich animacji, oraz swoją drużynę. Wylądował kilka metrów przed nimi, zadziwiająco cicho jak na ciężki pancerz i złożył skrzydła, po czym spojrzał na swoich towarzyszy.
- I jak, czego się dowiedzieliście? - zapytał z ciekawością w głosie.
- Z tego co wiem, to zwiad pierwszy mówi co widział zanim dostaje informacje od obozu - Kvaser stwierdził od niechcenia, zadowolony, że niebawem będą mogli wyruszyć.
- Czyli niewiele - skonstatował automaton - Mgła jest fizyczną manifestacją cierpienia i potworności, które zostały wyrządzone mieszkańcom tej jaskini. Miałem już z czymś takim do czynienia, opary i żywe trupy mogą być najmniejszym zagrożeniem.
- Czyli co jest głównym zagrożeniem, konkret - Kvaser zapytał poirytowany wymijająca odpowiedzią.
- To co może być największym zagrożeniem? - zapytała Imra.
- Wołający w Ciemnościach. Amalgamat dusz i umysłów o dużym potencjale psionicznym. Okoliczności ich powstawania mogą korelować ze zjawiskami takimi jak ta mgła. Jeśli mamy szczęście, to go nie spotkamy, ale lepiej być przygotowanym na tą ewentualność. Ostatnio… nie skończyło się dobrze. Co do mgły, mam parę pomysłów, ale przyda mi się więcej informacji, zanim coś zaproponuję. Lepiej mieć pełniejszy obraz.
- Trupy w tej mgle się zrastają - Kvaser stwierdził rzeczowo - to wiedziałeś? Trzeba będzie działać szybko, bo masą wezmą nas na zmęczenie.

Tymczasem duergary zabrały się za realizację swoich planów. Dwóch wojowników otwierało usta trupom i umieszczało w nich niewielkie polerowane onyksowe kamienie. One miały ogniskować negatywną energię, która kapłan zamierzał przywołać w celu animowania zwłok.
-Wspominali o tym - potwierdził Wędrowiec - Pełna anihilacja ciał powinna pomóc na ten problem
- Bez ognia, to może być problem, a we mgle słabo z nim - Kvaser wzruszył ramionami i wstał jakby niecierpliwią się do wymarszu.
- Słabo? Mgła utrudnia splatanie niektórych zaklęć, ale dla was nie powinien to być problem.
- Podobno ogień źle się pali we mgle - Kvaser spojrzał po tymczasowych towarzyszach.
- Dość łatwo to sprawdzić, ale nie mam aż tylu zaklęć opartych na ogniu, by móc spalić na popiół setkę truposzy - powiedział zaklinacz.
- Możemy to sprawdzić zwykłą pochodnią - potwierdził automaton - Mgła, jako piętno zła, wpływa bardziej na przebywających w niej niż na materię nieożywioną. Zresztą, ożywieńcy będą bardziej przeszkodą niż dużym zmartwieniem. Macie jakieś zaklęcia tworzące wiatr?
Harran pokręcił głową, więc Wędrowiec spojrzał na druidkę.
- Vaala, jesteś w stanie zmienić się w żywiołaka powietrza równie dużego, co twoje ostatnie formy? Potężniejszy wiatr będzie w stanie tymczasowo rozwiewać mgłę, więc teoretycznie moglibyśmy poruszać się w niewielkiej strefie jej pozbawionej. Sam opar nie jest niebezpieczny, ale poza ograniczeniem widoczności będzie rozpraszał tych nie posiadających zbliżonej aury. Nie wydaje się też reagować na obecność poza obszarem. Stałe jej rozproszenie wchodzi w grę, brak nam kapłanów, materiałów i czasu. Wiecie chociaż, gdzie mogą mieć jakieś magazyny? Udało mi się zlokalizować trzy punkty, dachy najwyższych budynków, gdzie mgła sięga ledwie na pół metra, mogą być dobrymi punktami zbornymi lub orientacyjnymi.
- No, konkretny - Kvaser mruknął widocznie zadowolony, iż nie trzeba było prosić zwiadu więcej razy o raport - widać więcej wiesz niż my o tym stworze i nasi tymczasowi towarzysze - podsumował celnie - jeśli namierzymy magazyny, mogę zrobić to co ostatnio z zasilaniem, wejdę, wezmę na plecy i wyjdę, Imra na koniu może chcieć osłaniać, jeśli rumak dotrzyma mi kroku - zaśmiał się.
- To może być więcej niż jedna paczka. Sposób wejścia możemy dogadać, jak już tam dotrzemy, na razie jest zbyt wiele możliwości.
Kvaser kiwnął głową myśląc o czymś.
- To się czai we mgle czy jest niematerialne? Pytam, bo mogę wykrywać niewidoczne - wyglądał na zamyślonego - ale to wygląda jakby było kompletnie wszędzie i nigdzie z tego co opowiadasz.
- Wołający w Ciemnościach jest oddzielnym bytem od mgły, ale dobrze się w niej maskuje. Coś jak żywiołak wody w morzu. Wykrywanie niewidzialności niekoniecznie pomoże. Gdybyś mógł wykrywać nieumarłych, byłoby łatwiej, chociaż inne truposzy by to utrudniały.
- Niestety… Mógłbym emocje, ale po tym co mówisz, to cała emanacja mgły przytłoczyły mnie. Swoją drogą, cholera, ciekawe co tam się odwaliło.
- Kiedy wcześniej napotkałem mniejszą jej wersję, była efektem działań maga. Osiedlił się w pobliżu niedużego plemienia i korzystał z nich jako zasobów do eksperymentów. Kilka lat badał, jak ciała i umysły humanoidów reagują na fizyczne, psychiczne i magiczne traumy. Próbował też tworzyć ulepszone cielesne golemy - z żyjących ciał.

***

Do dzielnej grupy awanturników, podeszła duergarka zerkając na nich ciekawie zza zawojów owijających jej głowę i twarz. Ona nie wydawała się podekscytowana całym tym budzeniem martwych do życia, jak kapłan i Khorsnak dopełniający przygotowań wraz pomocnikami. Odzywać się nie odzywała, tylko słuchała i gapiła się.
Półelfka nachyliła się do niej.
- Zakrywasz twarz z jakiegoś konkretnego powodu? - zapytała cicho aby nie przeszkadzać pozostałej trójce w rozważaniach na temat mgły.
- Tradycja nakazuje… zakrywać się trzeba podczas wyprawy, gdy większość drużyny to mężczyźni. - odparła cicho duergarka kręcąc przecząco głową.
- To jakaś forma bycia… skromnym? Nie ciągania swoim wyglądem swoich towarzyszy? Czy może źle się domyślam?
- Chodzi o to by nie rozpraszać myśli innych i swoich tylko skupić się na zadaniu.- wyjaśniła kobieta.
- Interesujące. Działa?
Wzruszyła ramionami dodając dwuznacznie. - Khorsnak niespecjalnie się przejmuje ideałami Laduguera. A ja noszę strój głównie ze względu na oranta… kapłana w naszej grupie.
Imra pokiwała głową.
- Dziękuję, że się tym ze mną podzieliłaś.
- Nie ma sprawy. Zresztą nie jesteście duergarami… jego nie obchodzą wasze zachowanie czy czyny. - wzruszyłą ramionami duergarka i dodała. - Zakkara Blackthorn.
- Imra Orirel - powtórzyła swoje miano skoro była to nieco inna sytuacja.
- Miło poznać - duergarka wyciągnęła dłoń w kierunku awanturniczki, a ta ją mocno uścisnęła.
Kvaser uśmiechnął się zadowolony widząc solidarność spódniczek (nawet gdy panie ich nie nosiły), ostatecznie niziołek, mimo wszystko wolał karczemne popijawy od karczemnych awantur, a co za tym idzie spokój. Nawet gdy jedno leżało obok drugiego.

Kvaserowi nie przeszkadzała walka z trupami, kwestia przyzwyczajenia, jednakże nie był to jego ulubiony rodzaj bitki. Za dużo smrodu, kawałków zgniłego mięsa które po czasie znajduje się w każdej szczelinie pancerza, w zębach i włosach, w butach i… w miejscach o których nie wspominało się przy damach. I znowu, po raz kolejny trafiła się przeprawa przypominająca wyrąbywanie sobie drogi przez las, czy nawet maź zgniłego mięsa niż normalną bitkę. W jego ocenie było to tylko trochę lepsze od poszukiwania skarbów w latrynach.
Mina niziołka mówiła wszystko, był zdenerwowany, ale w nieco inny, subtelny sposób, jakby znużony jednocześnie.
- Ktoś krzepki ze środka powinien odgarniać od nas te trupy których wiatrach nie zdmuchnie, no zakupimy się w tym gównie. Jak się mięso sklei z krwią to nawet huragan tego nie ruszy.
- Nie mam zaklęć, które usuwałyby zwłoki - powiedział Harran. - Nie zamienię ich w piasek czy powietrze.
- Są jak fala błota… ograniczają ruchy, jeśli pozwoli się im na otoczenie.- wtrąciła duergarka.- Dlatego my nie wchodziliśmy w mgłę tak… “bezczelnie”.
- Lepiej mają ci, co idą górą - uśmiechnął się z przekąsem Harran.

Ustalenia ustaleniami… a czas gonił. Ostatecznie drużyna ruszyła wraz z duergarami których wojownicy nie garnęli się do roli jaką proponował Kvaser. Podobnie jak awanturnicy oszczędzali moce na coś cięższego, choć zdolność odpędzania lub karcenia ich kapłana byłaby tu nieoceniona. Ten idący na przedzie de facto przewodził obecnie grupie wysławszy wprzódy magicznego zwiadowcę.
Oznaczało to jednak że niewiele z napierających z obu stron nieumarłych było likwidowanych i nawet ataki z powietrza Imry i Bezimiennego nie pomagały za wiele. Konstrukt co prawda nie dostrzegł jeszcze żadnego zagrożenia, ale mimo to czuł niepokój. To miejsce i jego natura wielce mu się nie podobały.
Z mgły wyłaniały się resztki oręża, jakieś przedmioty… być może nawet magiczne, ale podmuchy druidki rzucały je w mgłę. Jedynie to co było większe opierało się jej podmuchom. Golemy… z grubsza tak można było określić masywne metaliczne konstrukty, których to budowa czasami była daleka od tego co Wędrowiec miał okazję widzieć na Eberronie. Inne przypominały znajome konstrukty lub standardowe golemy. Część z nich była zniszczona… inne wydawały się pustymi skorupami czekającymi na iskrę która ich ożywi i wyglądały jakby zastygły w boju.
Nie były więc zagrożeniem… ni problemem, w przeciwieństwie do dziesiątek nieumarłych od których drużyna musiała się odpędzać, rozpychać i przedzierać. Druidka torowała drogę przez mgłę, ale wszystkich truposzy pozbyć się nie mogła.
Kapłan jednak najwyraźniej wiedział, gdzie idzie bo wkrótce dotarli do jakiegoś budynku, który wyglądał jak sklep i pracownia rzemieślniczo-alchemiczna. I zapewne duergary liczyły że tu kryły się skarby. Wejście do niego było zawalone gruzowiskiem powstałym z rozłupanego kamiennego golema, który bronił budynku. Wyglądało to… obiecująco. Tylko jak tam wejść?

Vaala-żywiołak powietrza-wir, po tym jak towarzystwo dotarło w końcu do jakiegoś budynku, przestała wirować, po czym przemieniła się w swoją zwyczajną formę, i dosyć chwiejnym krokiem odeszła na dwa metry w bok, a potem…
- Błeeeech - Rozległo się wśród podrygiwania jej ramion - Uch, kręci mi się we łbie… tfu, tfu… - Druidka odwrócona do reszty plecami, przetarła usta, i w końcu spojrzała na resztę towarzystwa z krzywym uśmiechem, a po chwili i na kamiennego golema, tarasującego wejście do budynku. Zaczęła coś mamrotać pod nosem, a Golem drgnął, i zaczął się składać do kupy, po czym wstał.
- To kto się zajmie drzwiami? Czy on ma przypieprzyć? - Kiwnęła głową na swojego nowego "pomocnika".
- Ja je otworzę.- rzekł głośno Khorsnak. -Trochę mi to zajmie.
Vaala w odpowiedzi cicho beknęła, po czym napiła się wody…
- Nieźle to wygląda - powiedział Harran. Skinął głową Vaali, więc zapewne miał na myśli jej kamiennego stwora, a nie budynek, do którego usiłowali się dostać. Jeśli zaś chodziło o to ostatnie, to miał jedno czy dwa parę zaklęcia, które mogłyby ułatwić im zadanie, ale o tych lepszych, bardziej praktycznych, jedynie słyszał. Pozostawało więc liczyć na umiejętności krasnoluda. I rozglądać się na wszystkie strony, by nie przegapić ewentualnego niebezpieczeństwa.
Imra wylądowała na dachu budynku. Kopyta nie wydały najmniejszego dźwięku kiedy uderzały. Półelfka poświęciła chwilę aby zobaczyć co towarzysze robią na dole, a potem wróciła do rozglądania się wokół. Wędrowiec dołączył do niej po chwili.
- Jaki udźwig ma twój wierzchowiec? - zapytał wojowniczkę, sprawdzając wytrzymałość dachu i szukając innej drogi wejścia, lub ucieczki
- O ile będą tutaj mieli zapas skamieniałego drewna, przetransportowanie go drogą powietrzną będzie wygodniejsze i szybsze.
- Mała szansa. To nie koń pociągowy, tylko magiczny transport. Jakbym wzięła Kvasera z jego całym ekwipunkiem to już by pewnie wystarczyło - Imra cmoknęła z niezadowoleniem.
- W takim razie wszystko będzie zależało od tego, w jakiej formie je znajdziemy. Wciąż kilka kursów nad mgłą będzie szybsze i bezpieczniejsze niż taszczenie tego wewnątrz niej.
- Chciałeś cały wóz udźwignąć, to chyba dasz sobie radę z kilkoma belkami?
Automaton uśmiechnął się lekko.
- Jeśli będą w jednym kawałku, to tak. Może mi zwyczajnie zabraknąć rąk.
Kvaser wyglądał na niepocieszonego. Niezależnie od podrasy, klanu i pochodzenia, krasnoludzia chciwość zawsze wygrywała. Niziołek nie dzielił się z innymi wątpliwościami czy aby właśnie kolejnymi postojami się nie osłabiają. Koniec końców to, co czyha we mgle, mogło po prostu liczyć na ich osłabienie drobnymi ranami i zmęczenie. Typowa strategia.
Zaklął pod nosem rozcinając kolejnego nieumarłego w poprzek, od biodra po przeciwległy obojczyk.

Tymczasem “zagrożenie” nadchodziło kolejnymi falami. Poruszając niedbale kończynami, wpatrując się w awanturników zamglonymi ślepiami nieumarli ruszyli ku drużynie niespiesznie powłócząc nogami. Jeden, pięć, dziesięć, dwadzieścia… drużyna usiekła ich wiele i teraz też nie stanowili problemu. Wystarczyło zadbać o to by nie przeszkadzali Khorsnakowi dłubać w zamku.
Duergarski kapłan przejął inicjatywę, ustawiając swoich wojowników po bokach, a magiczkę w środku. Osłaniali swojego przywódcę… nie dbając o sojuszników.
Tymczasem przebywający na dachu Bezimienny i Imra dostrzegli coś… błyski we mgle. Na razie te wyładowania elektryczne znajdowały się zbyt daleko by stanowić zagrożenie. Jak i by ocenić… czym są.
Półelfka uderzyła głowicą kilkukrotnie w dach.
- Pospieszcie się tam na dole. Widzimy jakieś rozbłyski - zawołała.
- Walcz! - Nakazała Vaala żywiołakowi ziemi, wskazując palcem Zombie. Sama z kolei po chwili wystrzeliła ze swoich dłoni strumieniem ognia, który zaczął się "wić" atakując nadciągające zdechlaki, niczym jakiś wąż, prący po truposzach w przód.
Harran posłał w tłum zombie błyskawicę. Podobnie jak druidka nie miał zamiaru osobiście ścierać się z ożywionymi truposzami.
Płomienie i błyskawice uderzyły w zombie smarząc i paląc nieumarłych, podobnie czynił żywiołak ziemi, którego to kamienne pięści robiły miazgę z ciał truposzy. Kvaser i dwóch duergarów zajęło się rzeźniczą pracą jaką było rozczłonkowanie kolejnych ożywieńców, którzy ochoczo acz bezmyślnie podsuwali im się pod ostrza. Praca może i bezpieczna, ale męcząca. Kapłan zaś skorzystał z mocy swojego bóstwa, by skarcić i posłać truposzy przeciw swoim współbraciom dając odrobinę luzu drużynie i ułatwiając Mmho dziurawienie nieumarłych strzałami, zaś duergarska zaklinaczka wezwała dwa lamparty do pomocy.
- Jeszcze chwila… ostatni zamek mi został!- wrzeszczał tymczasem Khorsnak, który dzielnie walczył ze wzmocnionymi drzwiami. Tylko czy mieli chwilę?
Z mgły bowiem formowała się gargantuiczna postać… utkany z mgieł i błyskawic humanoid a może truposz… powoli formował buzując od nagromadzonej energii i patrząc wściekłymi ślepiami w kierunku żywiołaka Vaali i reszty drużyny. Gigant na razie się zbierał w sobie, gdy energia szalała w jego ciele.
Ale Bezimienny… i duergar z krzyształowym ostrzem zamarli na moment zdając się że w mgle kryje się coś jeszcze. To było tylko lekki impuls, delikatny niczym łaskotanie ucha. Mentalne echo chóralnej agonii, którą wykryć mogli jedynie ci o wrażliwym umyśle. Krasnolud nie wiedział co to znaczy, ale Bezimienny tak… jego obawy się sprawdzały. Wołający w ciemności się zbliżał korzystając z mgły jako czapki niewidki. Tak samo czynił wszak ostatnim razem.
- To zbite żywiołaki - Kvaser fuknął głośno do reszty - wkurzone i w kupie, jak się zacznie walka i się uderzy to mogą się rozpłynąć jak robactwo. Około pięć, sześć.
Imra warknęła na sytuację. Spięła konia podlatując na (miała nadzieję) bezpieczną odległość. Zawarczała przywołując całą swoją smoczą esencję chccąc pozbyć się chociaż żywiołaków z pola walki.
Wędrowiec skoczył za Imrą, rozpościerając skrzydła i gotując broń. Prawdziwe starcie dopiero miało się zacząć.
- Pośpieszcie się! Wołający już tu jest, ukrywa się we mgle! – krzyknął, unosząc się nad polem walki i starając się wypatrzeć jakiekolwiek fizyczne czy psychiczne manifestacje zabójczego stwora. Ogromnego humanoida obrzucił tylko szybkim spojrzeniem, cielesny wróg wydawał się mniejszym zagrożeniem.
Harran najpierw użył na zbliżającym się stworze rozproszenia magii.
- Jak się nie ruszysz, to ja te drzwi rozpieprzę! - Warknęła do Khorsnaka Vaala, po czym wyszeptała kilka słów pod nosem, i sypnęła z dłoni jakimś proszkiem, a po chwili zmaterializowało się zupełnie znikąd stado… wilków wielkości niedźwiedzi, które rzuciły się na Zombie.

Krasnoludy tymczasem nie czekały wpadając jeden pod drugim do środka wzorem swojego “nieustraszonego przywódcy. Tam też musiały zmierzyć się z czymś robiło.. chaos…
Niewidzialne stworki zaatakowały ich, jak i zaczęły bałaganić strącając różnie obiekty na ziemię i w kierunku duergarów.
Co nie było trudne, gdyż… w środku panował bałagan. Pomieszczenie było rozległe i w swoim wystroju przypominało nieco połączenie lombardu z graciarnią. Pełne było półek wypełnionych różnymi przedmiotami. I jeden z nich okazał się pułapką… gdy zrzucony na ziemię pękł.
A ze środka eksplodowała magia….Nastąpił huk, a potem cisza. Pośrodku awanturników uformowała się sfera czerni rycząc i karmiąc się wsysanymi w nią oparami, drobnymi przedmiotami z wnętrza budynku i wszystkim co miało okazję wpaść w nienasyconą paszczę “tej bestii”. Podmuch wichru był powalający, a jego siła olbrzymia. Harran zobaczył jak niewidzialne stworki ulegają mu… wsysane jeden po drugim. Może to by i cieszyło maga, gdyby nie fakt iż sam znajdował się w zasięgu wiru i był ciągnięty w jego kierunku, podobnie jak Mmho… i Kvaser. Niziołek jednak radził sobie całkiem dobrze z utrzymaniem się na nogach i byciem tuż poza zasięgiem sił obalających czarnej sfery, Mmho zaskoczona tym wszystkim i już powalona na ziemię szybko podążała ku centrum. Harran też, ale jego Kvaser mógł jeszcze pochwycić i w szale zwiększyć swoją siłę, na tyle by go utrzymać… z półorczycą niestety nie miał takiej gwarancji. Zresztą wszyscy widzieli jak wrzeszczącego psionicznego wojownika deurgarów wir już wciągnął, mimo prób ratowania go przez krasnoludzkiego kapłana.
Niziołek skalkulował szanse i rzucił się magowi na pomoc, a pochwyciwszy go wbił miecz w podłoże, by uniknąć wciągnięcia ich obu w wir. Tylko tyle mógł zrobić. Mmho niestety… miał małe szanse by jej pomóc i widział jak ten wir wsysa bezradną i zaskoczoną półorczycę do środka.
- Szlag... - Tyle tylko zdołał powiedzieć Harran, równocześnie starając się złapać czegoś solidnego i ułatwić działania Kvaserowi. To pomogło niziołkowi, łatwiej mu było utrzymać i jego siebie, gdy mag nie szarpał się w panice… tylko aktywnie go wspierał.
Vaala trzymała się dzielnie drzwi, a poprzez swoją małą posturę wprost na nich "dyndała". Nie puszczała jednak za cholerę… ale widząc, co się dzieje z Mmho, zaczęła mieć wątpliwości.
- Lina?! Ma ktoś linę?? - Krzyknęła, ale w ciągu dwóch chwil było praktycznie po wszystkim.*
Po kilku chwilach kula zaczęła maleć i jej zasysający wszystko efekt malał równie szybko jak się pojawić. Sama “czarna dziura” też zaczęła znikać. I przejście do środka znów było otwarte.
- Dzięki. - Harran skinął głową niziołkowi. - Przy okazji postaram się zrewanżować - obiecał.
- Na co czekacie?!- wrzasnęła rozsierdzona duergarka. - Pospieszcie się i wchodźcie. Im dłużej drzwi otwarte, tym gorzej dla nas.
Imra cmoknęła z niezadowoleniem widząc jak istota się rozpływa. Jej wrzaski i krzyki potępieńcze zabrały ją na moment do przeszłości. Uśmiechała się do tych wspomnień. Trzeba było się jednak dostosować. Spięła konia i wleciała do budynku wraz za resztą towarzyszy.
Wędrowiec wleciał ostatni, roztrącając kilka zombiaków i zamykając drzwi. Rozejrzał się po panującym wewnątrz bałaganie, licząc na to, że dojrzy to, czego szukali.
-Bierzcie co się da, nie mamy wiele czasu. Wołający będzie odtwarzał się póki istnieje mgła, a ściany to dla niego żadna przeszkoda.
- W zasadzie to jest duża przeszkoda dla niego. - zaprzeczyła duergarka wskazując na ściany i drzwi, a Bezimienny spoglądając na nie zgodzić się z nią musiał. Magiczne glify i symbole pokrywały je. Od prostego acz olbrzymiego magii kręgu przeciw złu, poprzez bardziej skomplikowane i wyrafinowane czary i zabezpieczenia. Nic nie mogło wejść do środka, czy to astralnie czy eterycznie, czy przez Plan Cienia. Nic nie dało się tu przywołać, a narzucona na budynek niewykrywalność gwarantowała ochronę przed czarami wieszczenia… tak długo, jak drzwi pełniące rolę zwornika tej magicznej pajęczyny pozostawały zamknięte. Byli bezpieczni, ale i otoczeni przez wrogie istoty.
- Gdzie jest Mmho? - Imra rozejrzała się po wnętrzu szukając półorczycy.
- Wciągnęło ją zaklęcie - odparł Harran. - I przeniosło ją na jakiś inny plan. Nie było szans, by ją uratować.
- Szansa była - Kvaser stwierdził dziwnie chłodno jak na siebie, nawet po krótkim szale był trochę uspokojony, acz już teraz odzyskał rezon - lecz bardzo mało. Wciągnęłoby ją albo Harrana, przy czym jej bym raczej nie przytrzymał, a Harrana tak, takie warunki. Liczę, że Mmho, będąc jednak sprawniejsza fizycznie, lepiej sobie poradzi.
Niziołek stwierdził z rozbrajającą szczerością, nie pudrując sytuacji i swego zachowania.
Imra skrzywiła się z niezadowoleniem.
- Ona miała nasz jedyny kontakt z kózką - powiedziała zsiadając z konia. - Ale tym się pomartwimy później. Ktoś z was umie może złapać tego Wołającego? Jestem pewna, że w odpowiednim miejscu zapłaciliby za niego grubą kasę.
Krasnoludy pokręciły przecząco głowami.
- Przestaje mnie dziwić, że twoi ludzie zginęli - mruknął Wędrowiec, analizując wskazane przez duergarkę symbole. Zniknięcie Mmho najwyraźniej niespecjalnie go przejęło - Dobrze, osłona da nam trochę czasu, ale wciąż nie warto zwlekać - zaczął rozglądać się po pomieszczeniu.
Które teraz było bardziej zdewastowane. Półki były przewrócone, przedmioty rozsypane, część rozbita. Zawartość zaś egzotyczna. Nie wszystko tutaj się nadawało do użycia, ale niewątpliwie wszystko kiedyś było częścią magicznych lub technologicznych cudeniek. Część uległa skamienieniu,większość była uszkodzona. Pomiędzy tym wszystkim walało się też trochę innych przedmiotów… niektóre wyglądały na takie naładowane magią. Inne… nieprzyjemnie kojarzyły się Bezimiennemu z radosną “twórczością” Daelkyrów.
Sala była dość duża i wysoka. Po przeciwnej stronie była trójka drzwi. Dwa zamknięte za pomocą skomplikowanych zamków i pewnie też magicznie… trzecie drzwi, te pośrodku, wyglądały zwyczajnie i zamka nie miały.
- Wciągnęło też naszego. - stwierdził Khorsnak niezbyt wstrząśnięty stratą kompana. - Kapłan pośle mu międzyplanetarną wiadomość, jak tylko wymodli odpowiedni czar następnego dnia. Jak chcecie możemy dorzucić parę słów od was. Jest niewielka szansa, że utknęli razem.
- Nie podoba mi się ta sytuacja.- stwierdził opancerzony krasnolud.- Czemu ten budynek jest cały? Inne, które zwiedziliśmy wcześniej, były rozprute.
- Ten jest twardszy od tamtych. Tamte były jedynie budynkami mieszkalnymi, a to jest warsztat. - odparł ze swadą Khorsnak.
- Tym bardziej winien więc być… rozerwany.- upierał się przy swoim krasnolud. - Może to co wciągnęło Gnasha było tylko pierwszą z pułapek.
- Strach nie przystoi duergarowi.- burknął kapłan.
- To nie warsztat, tylko magazyn lub skład - stwierdził automaton - zabezpieczony przed włamaniem. Różnymi sposobami.
- Ja jestem złodziejem… rozpracowywanie takich zabezpieczeń to mój chleb powszedni. Z pomocą Zakkary zajmę się każdą pułapką.- dodał dumnie rudobrody duergar. - A ten wypadek… to ni była moja wina… jakiś poltergeist tu latał, czy coś.
Wędrowiec tylko prychnął lekceważąco, nie komentując wymówki. Zamiast tego skupił się na znajdujących się wewnątrz przedmiotach - mieli sporo do zebrania.
Vaala z kwaśną miną jedynie wzruszyła ramionami, i zaczęła się rozglądać to tu, to tam…
- Rozrabiały tu jakieś cienie - przytaknął zaklinacz. - Wciągnął je wir, ten sam, który zabrał Mmho.
- Coś tu rozrabiało. - potwierdziła duergarska magiczka, a kapłan dodał z lekkim rozczarowaniem. - I nie rozrabia teraz. Jesteśmy tu wszyscy bezpieczni.
- Wspaniały Laduguer nie musi nas testować co chwila, by ocenić czy jesteśmy godni. - dodał sarkastycznie Khorsnak.
-Znajduję twoją religijną gorliwość… niepokojąco letnią. Być może brak twojego zapału osłabia twoje zdolności przywódcze. Może ktoś lepiej by się nadał? - zapytał sarkastycznie kapłan.
- Może ty?- odgryzł się rudobrody muskając grubymi paluchami trzonki swoich noży w dość agresywny sposób.
- Och nie… nie mogę… ja jestem tylko skromnym thuldorem. Moim zadaniem jest doradzać, prowadzić ku wyniesieniu oraz prowadzić liderów, a nie być nimi. - słodka mowa nie mogła ukryć faktu, iż kłamstwo wylewało się z ust stalowoskórego kapłana. Chciał przewodzić… ino z tylnego siedzenia. Spojrzał na opancerzonego duergara. - Murrocku?
- Ja tam się do dowodzenia nie nadaję. Niech żyje lider Khorsnak. - odparł pospiesznie krasnolud.
- Niech żyje. Szkoda, że stracił jednego z podwładnych… ale… niech żyje.- ocenił kapłan spoglądając spojrzeniem swoich metalicznych oczu.
Półelfka rozejrzała się mlasnęła z niezadowoleniem i całą swoja uwage poświęciła kapłanowi.
- Taka niesubordynacja - powiedziała cicho lekko nachylając się do olbrzyma.
- Złodzieje i ich brak... dyscypliny, honoru… twardości. - przyznał kaplan najwyraźniej nie cenią profesji swojego przywódcy… zresztą jego samego też chyba nie cenił.
- Tak, znam takich. Przez niego cała misja poszła się jebać - półelfka kontynuowała. - Takich trzeba twardo. Do nich tylko siła przemawia.
- To prawda niby, ale ten to… - olbrzymi stalowskóry krasnolud zauważył że się zagalopował w swojej wypowiedzi.- A co ci do tego? Roboty szukasz?
Niechętne spojrzenie Imrze posłała również zaowalowana duergarka, acz sam “oskarżony wydawał się ignorować jej rozmowę z kapłanem. Zamiast tego nakazał przeszukanie tego bałaganu. I sam się do tego zabrał.
- To tylko towarzyska rozmowa. W końcu znajdujemy się razem w tych… tarapatach, nazwijmy to uroczo - Imra uśmiechnęła się szeroko pokazując zęby. Nie był to przyjemny uśmiech.
- Ale widzicie, ja potrafię każdego doprowadzić do porządku - powiedziała bardzo cicho. - Tak, że Laduguer by się radował kiedy zagubione owieczki wracają do jego zasad.
- Ha…- odparł sarkastycznie kapłan.- … żebyś jeszcze miała zaszczyt urodzić się duergarem, ale niestety bogowie obdarzyli cię żałosną postacią mieszańca.
Wojowniczka zmrużyła oczy, uśmiech nie zszedł z jej twarzy. Można było jednak odnieść wrażenie, że gdzieś z głębi klatki piersiowej dobył się warkot. Dołączyła do pozostałych szukających.

Łowy się rozpoczęły. Każdy z członków obu ekip rzucił się na przeszukiwanie całego tego… bałaganu. Węsząc niemal i przebierając rupiecie wsród chaosu wywołanego przez niedawny sztorm rzeczywistości. Tu już nie miało znaczenia, kto należał do czyjej grupy… każdy polował na własny rachunek. Celowała w tym zwłaszcza driudka i łotrzyk duergarów. Jedynie kapłan nie przyłączył się do tego… być może było to poniżej jego godności? W każdym razie on tylko obserował i przyglądał się awanturnikom z obu drużyn.
Wkrótce poszukiwania zakończyły się znaleziskami. Tych najwięcej miała Vaala, aczkolwiek… trzeba przyznać, że nie były to jakieś szczególnie wyjątkowe skarby.
Pięknie zdobiony wielki miecz w równie pięknie zdobionej pochwie okazał się wydmuszką. Była to broń paradna i ceremonialna. Ładna, nieporęczna, niemagiczna… nieostra nawet. Łatwiej było nim zatłuc przeciwnika, niż go zranić. Latarnia którą znalazła i która była magiczna… była też przy okazji enigmą. No bo do czego służyła? Tego nie dało się łatwo rozgryźć. Kolejny przedmiot przypominał pistolet… w ogólnych zarysach. Przypominał też coś co można było znaleźć w Numerii. Potężna broń we właściwych rękach… kiedyś. Teraz całkowicie skamieniały nadawał się chyba tylko na przycisk do papieru. Kolejnym skamieniały znaleziskiem był gruby niczym ludzkie ramię wężowany stwór, który zamiast pyska miał paszczę otoczoną mackami. Nie był to stwór natury… tego druidka była pewna. Zresztą Bezimienny też rozpoznając w spetryfikowanej bestii robala zaklęć, jednego z symbiontów tworzonych przez Daelkyrów. Ostatnim ze znalezisk były gogle z soczewkami z zielonego kryształu. Po ich założeniu druidka widziała w ciemności… było coś jednak dodatkowego związanego z nimi. Ich konstrukcja świadczyła o tym, że były przeznaczone dla pływaka.
Niziołek zaś w swoich poszukiwaniach znalazł rękawiczki pozbawione palców, które po założeniu dopasowały się do jego dłoni, co było dowodem że były magiczne jakoś. Trzeba było dalszych badań by ustalić co naprawdę potrafiły. Niemagicznym, acz ciekawym i skomplikowanym przedmiotem był zestaw który Kvaser znalazł wśród gruzu, a w którym to Harran przeszukujący obok rozpoznał aparaturę do odparowywania i skraplania czystej wody… z obiektów lub miejsc tę wodę zawierających. Bardzo przydatną i użyteczną na terenach pustynnych.
Sam mag znalazł dziwną ptasią maskę.

Wykonaną z białej skóry i z wyraźną dokładnością zszywaną. Do tego w parze był dzwonek, magiczny chyba.
Wędrowiec miał mało szczęścia podczas tych poszukiwań: kawałek czegoś co wyglądało jak ręka zrobiona z masek, szczątki jakiejś skamieniałej macki, rozbity nocnik z motywem różyczek. Dziwna metalowa skrzy… to było coś ciekawego. Po jej siłowym otwarciu, ze skrzynki oznaczonej czerwonym grubym krzyżem wyleciało coś co przypominało wysoce zaawansowaną broń palną. Tylko że jednorazową i igła sugerowała iż coś takiego się wstrzykuje? Na eberronie igły do wstrzykiwania subtancji były stosunkowo nowym wynalazkiem, ledwie sprzed paru lat. To mogła być strzykawka, tyle że o wiele bardziej zaawansowana. Ale też z jednorazowym użyciem.
Półelfka z niezadowoleniem grzebała w stercie bambetli. Nie umiała powiedzieć czy bardziej ją irytowała odpowiedź kapłana czy fakt iż nie znalazłą nawet jednej wartościowej rzeczy. Prychnęła w końcu rozeźlona i rzuciła pudełkiem którego nie umiała otworzyć w stertę innych.
- Cokolwiek ciekawego macie?

Vaala usiadła sobie gdzieś w kącie, oglądając różne rzeczy, na jakie się natknęła. Skamieniałe "coś"(pistolet), po krótkim wzruszeniu ramionkami, odrzuciła na bok. Czy się strzaskał? Chyba nie, sądząc stuknięciu. W sumie jej to nie interesowało. Podobnie postąpiła ze skamieniałym wężem…
- Nawet nie jest ostra, to jakaś zabawka dla dzieci? - Stwierdziła nagle, oglądając miecz, i juuuuuż prawie poleciał za skamielinami, gdy wzrok Druidki spotkał się ze wzrokiem Niziołka - Chcesz? - Spytała Kvasera, wyciągając przedmiot w jego kierunku.
Gdyby nie noszone w warunkach bojowych gogle, Vaala zauważyłaby, że Kvaserowi aż zaświeciły się oczy. Uśmiechnął się szeroko.
- Z chęcią - powiedział uśmiechnięty - powieszę go w swojej kajucie - dodał po chwili - zrobić taki miecz czasem jest trudniej niż bojowy.
- Proszę - Vaala podała przedmiot, i przelotnie się uśmiechnęła. A po chwili przy goglach...
- O, przez to widać w ciemności, i chyba można w nich pływać? Meh - Znowu drgnęły ramionka Druidki.
- Wezmę je, jeśli tobie się nie przydadzą - stwierdził Wędrowiec, odkładając znalezioną strzykawkę do pudełka, które przypiął sobie do pasa. Miał zamiar później sprawdzić, czym była ta substancja.
Sądząc po budowie przedmiotu, była to jakaś substancja lecznicza, a może narkotyk? Na miejscu nie dało się tego sprawdzić, bez otwarcia pojemniczka. A sądząc po znakach na nim, otwierać go nie wolno było. Dawka wyglądała na jednorazową, a sprawdzenie jej bez zużywania wymagało laboratorium alchemicznego. Na szczęście Bezimienny miał do takiego dostęp… niestety było ono na Destiny.

Latarnia z kolei… kij wie do czego służyła. Vaala rzuciła więc na nią "Wykrycie magii", może czegoś się tak o niej dowie. Oprócz magii wywołania odpowiedzialnej za magiczny ognik, latarnia emanowała dziwną mieszanką magii transmutacyjnej i cienia… acz nie wyjaśniało to, czemu ta lampa służyła. I co potrafiła.
Kvaser nie zakładał jednak od razu rękawic, zostawiając identyfikacje na spokojniejsze czasy. Rozejrzał się szybko po okolicy.
- Chwalenie znaleziskami zostawmy na spokojniejsze czasy. Powinniśmy się przegrupować i tutaj nie zostawać - stwierdził czymś zaniepokojony.

Duergary poza kapłanem nie podzielały niepokoju niziołka, przeszukując rumowisko i kłócąc się niczym małe dzieci o zabawkę. Wszystkie poza stalowoskórym kapłanem.
Ten spojrzał na niziołka uśmiechając się ironicznie.
- Nie sądziłem, że cię tak łatwo nastraszyć. Zresztą… nie mam nic przeciwko twojemu pośpiechowi. Jeśli wpadniesz w pułapkę, to oszczędzisz nam czasu na jej rozbrajanie.
- Nie pyskuj kochaniutki… - Vaala spojrzała na brodacza mrużąc oczka.
- Chyba powinniśmy zostawić ten składzik - powiedział Harran - i zacząć szukać naszego drewna.
- Słusznie - zgodził się Wędrowiec - Nie przyszliśmy tu po błyskotki.
- Tylko gdzie je znajdziemy? Te krasnoludy, znaleźliście czego szukaliście? - Imra zawołała do duergarów.
- Nie… tu tego nie ma.- stwierdził rudobrody rozglądając się po pomieszczeniu.- Tu chyba przechowywali przedmioty niezbadane, przeklęte i nieprzydatne. Znaleźliśmy kilka przeklętych przedmiotów.
- O? Coś ciekawego? - wojowniczka się zainteresowała.
- Torba pożerania… z tych użytecznych. I rękawiczki niezgułowatości.- wyjaśnił duergarski łotrzyk.
- Niespodzianki na nieuważnych złodziejaszków.- podsumowała Zakkara.
- Ciekawe. Zdecydowanie - mruknęła do siebie jakby coś jej przyszło do głowy. - Rozstalibyście się z torbą?
- Akurat torba jest użyteczna. Choć wielu określa ją jako… żywą pułapkę na naiwniaków, to jednak ma ona swoją wartość dla kreatywnych umysłów.- odparł z uśmiechem duergar spoglądając na Imrę. - Nie bierz nas za ciołków wojowniczko.
- Nie biorę, podajcie cenę - Imra wywróciła oczami. - Targu chce dobić.
- Torby są drogie. Idą nawet za sto dwadzieścia… tysięcy.- wyliczył na palcach łotrzyk.- Co ty proponujesz?
- Nie wiem gdzie ty takie ceny wytrzasnąłeś - Imra zwęziła oczy. - Bo teraz to w chuja starasz się mnie zrobić. Normalne magiczne torby to góra dziesięć tysięcy idą, ta jest poniekąd przeklęta i jest tylko i wyłącznie użyteczna do tego aby łapać złodziei o krótkich, lepkich i serdelkowatych łapkach.
- U yugolothów pójdzie za tyle… u diabłów może i za więcej.- przyznała Zakkara. - Lubią je podrzucać do skarbów i patrzeć jak dłonie chciwych poszukiwaczy są odgryzane.
- Imra, daj spokój - rzucił Wędrowiec - Najwyraźniej nawet nie wiedzą, jak ta torba działa. Szkoda język strzępić.
Półelfka wyrzuciła dłonie do góry prychając przy okazji.
- Dobrze idziemy szukać naszego drewna - burknęła zirytowana. Oczywiście tak naprawdę była zła, że jej się nic nie udało znaleźć co mogło mieć jakąś większa wartość.

To wymagało oczywiście sforsowania kolejnych drzwi. Te pośrodku nie miały żadnych zabezpieczeń, ani nawet zamka. Nie było też pewnie nic wartościowego ukrytego za nimi. Co innego drzwi na prawo i lewo. Te były zabezpieczone szeregiem zamków i pułapek. Tak jak drzwi wejściowe lub nawet lepiej. Zanim jednak dwie drużyny zdecydowały się które z dwóch drzwi powierzyć Khorsnakowi do otwarcia, te pośrodku zostały otworzone przez starszego maga z kosturem magicznym w dłoni w towarzystwie wysokiego masywnego… mechanicznego ochroniarza.

- Kim na siedem kręgów jesteście, czego tu szukacie i jak się udało wam tutaj dostać?- zapytał nie siląc się na grzeczność czy dyplomację.
- Jesteśmy poszukiwaczami przygód - odparł Harran. - Przylecieliśmy, by zdobyć nieco drewna, jeno okazało się, iż sprzedających zabrakło. A ty kim jesteś?
- Nie sprzedajemy drewna… nie było kupców na nie. A jak się łatwo domyślić… ja jestem jedny… jedynym zapewne niedobitkiem z populacji tego miasta. A wy jesteście hieny które przyszły złupić jego ruiny… nie żebym mnie to oburzało. To logiczne, że tylko takie osoby mogłyby tu zajrzeć. Na Acheronie ciężko o jakieś dobre dusze.- odparł sarkastycznie mag.- Niemniej jeśli szukacie drewna…
- … oni drewna, a my soczku magu.- wtrącił Khorsnak.
- Aaa no tak… to też. Więc drewno i soczek. Da się załatwić. - westchnął czarodziej.
- Przepis na niego. - dodała Zakkara.
- Dobra dobra. - burknął mag marszcząc brwi gniewnie. - Wszystko jest do negocjacji… zwłaszcza jeśli wiecie jak się stąd bezpiecznie ewakuować.
- Możemy zaoferować podwózkę - odparł Harran. - Jeśli się dogadamy.
- A może nawet pracę, jeśli trafiła się poczciwa gęba - Kvaser powiedział głośno, jak to miał w zwyczaju, zamachem dłoni gestykulując.
- Do któregoś z miast planarnych prowadzących na wyższe plany... opłaci wam się, obiecuję.- odparł mag dumnie.
- Dobra - Kvaser stwierdził szybko - nie sprzedajecie drewno, ale macie czy nie?
- Mamy kilka machin oblężniczych sprowadzonych do dalszego badania… są z drewna… skamieniałego drewna.- rzekł czarownik.
- Tyle dobrego - niziołek stwierdził zadowolony - ty nam tutaj, my cię wyciągniemy. Potem dogadamy się w kwestii transportu - stwierdził pewnie - skoro jesteś ostatni to pewnie chciałbyś też wziąć coś na pamiątkę. My też, jeśli jest dość blisko.
Niziołek wyglądał przez ułamek sekundy zamyślony.
- A, jakbyś miał wątpliwości, że nie znajdziemy drewna lub nic cennego to cię zostawimy w tej umieralni - pociągnął stanowczo - to jeśli nic nie wyciągniemy to po prostu odpracujesz paroma zaklęciami.-
Uśmiechnął się lekko i porozumiewawczo. Ostatecznie nie chciał wychodzić na frajera, ale też dał magowi jasno do zrozumienia, że nie jest hieną, przynajmniej nie w całokształcie.
Kiedy niziołek wspomniał o zaklęciach Imra się obudziła. Słysząc zachowanie maga i jego założenia uznała, że nie jest on osobą z którą ona powinna rozmawiać. Do czasu.
- Imra Orirel. Magu, może w ramach wykazania dobrej woli… powiedz znasz może jakieś zaklęcie mogące złapać i zatrzymać niematerialną istotę?
- Czyżbyś miała ochotę zabrać na pamiątkę to coś, co niedawno nas zaatakowało tam, na zewnątrz? - spytał Harran.
- Eeee… nie...mam. Nie jestem tego typu magiem.- przyznał staruszek i wzruszając ramionami dodał. - Nie mam takiego czaru choooć… hmm… gdzieś tu była duża skrzynka przeznaczona do transportu. A w niej maska i gliniane tabliczki, które opisywały rytuał. Maska ta służyła wymarłego już plemieniu do pochwycenia duszy ulatującej z ciała umierającej osoby, by zawrzeć w niej jego mądrość i siłę. Co prawda nie służyła do zastosowań militarnych, ale… tak… można było w nią złapać każdego eterycznego nieumarłego… przynajmniej teoretycznie.
- Nawet takiego co ewidentnie miał tych dusz więcej? - dopytywała się półelfka.
- Eeee… nie wiem… chyba…?- wzruszył ramionami obcy mag. - To dość potężny, acz specyficzny artefakt. Ponoć użyto w jego tworzeniu… ich tworzeniu… resztek umierającego bóstwa.
Wędrowiec pokręcił głową.
-Ten temat nie ma teraz znaczenia. Gdzie znajdziemy te maszyny oblężnicze? - zapytał maga.
- Tam… w schowku numer jeden.- wskazał kosturem drzwi po jego prawej stronie.- Tam jest magazyn obiektów do opracowania.
Przysłuchująca się wszystkiemu od kilku dłuższych chwil z obojętną miną, Vaala ruszyła do drzwi, po czym…
- Coś ty taka wyrywna? Gdzie się pchasz z łapami? Może tam są pułapki... - Harran spróbował ją powstrzymać. Przeniósł wzrok na maga. - Można tam tak wejść? Możesz otworzyć drzwi?
- Oczywiście… i z przyjemnością to uczynię, jak tylko się dogadamy w kwestii warunków… bo jest na tu trochę… uciekinierów, niedobitków.. ukrytych w piwnicy.- przyznał w końcu siwobrody mag zerkając niepewnie za siebie.
- A może lepiej wycisnąć z ciebie recepturę?- zapytał znienacka kapłan duergarów.
- A może lepiej nie… bo przypuszczam, że już wyście parę razy próbowali co?- zapytał mag ironicznie się uśmiechając. Srebrnobrody się speszył i zamilkł.
- Jest psionicznie uwarunkowany… a może hipnotycznie? Nie wiem, nie była to moja działka. Tak czy siak, przyciśnięty i zmuszony do wyjawienia receptury, momentalnie ją zapomnę, całkiem i nieodwracalnie. Zniknie z mojej pamięci jakby nigdy tam jej nie było. To był sekret pomyślności tej osady i przykładano wielką wagę do zabezpieczenia go przed kradzieżą. Nie został nigdzie spisany. Wszystko jest w głowach tych którzy, których dopuszczono do sekretu.- wyjaśnił z drapieżnym uśmiechem mag.
Kvaser uśmiechnął się krzywo.
- Naprawdę nie radzę wyciskać z nikogo receptury - niziołek wskazał palce, na duergów - mógłbym sobie stanąć na przykład. Umowy o nieagresji mają taką wredną właściwość, że stosunkowo łatwo jest bronić czegoś - niziołek splunął - a Ty magu najpierw opowiedz co się tu odpierdoliło - widać było, że niziołek jest poirytowany - i co ty robiłeś w trakcie tego zajścia.
- Ja zajmuję się badaniem przedmiotów i czasami ich zaklinaniem. Pracuję przy alchemicznych miksturach i paru innych przedmiotach. A my… zostaliśmy najechani. I to mocno… Tym razem wrogowie zniszczyli naszego strażnika, przedarli się przez bramę, a potem wdarli do środka zabijając lub niewoląc. Przewodziło im kilka beholderów, łupieżcy umysłu… zniewoleni pewnie przez te latające kule i chyba kultyści Wielkiej Matki, czy jak tam zwie się bogini. No i były dziwne potwory. Olbrzymia siła.- wzruszył ramionami czarodziej.
-Kurwa mać - Kvaser rzucił siarczyście spływając na ziemię. Albo mieli potwornego pecha, albo ekipa, która załatwiła tak osadę, liczyła, iż tutaj dorwie, czy może, dorwie coś powiązanego z całą sprawą. Ale oznaczało to też, iż rogata bardka ich nie okłamała.
- Do kurwy nędzy - parsknął znowu pod nosem i uderzył z impetem pięścią w ścianę - ładnie sobie pogrywają. Dobra - spojrzał na maga z zastanowieniem - ilu tych ocalałych? Umieją coś przydatnego w ewakuacji czy to rodziny tutejszych?
- Trochę kobiet i dzieci, starców… dwóch jako tako walczących. - odparł czarodziej. - Poza mną oczywiście, trzynastu.
- Rozumiem, że jesteś ich przedstawicielem - niziołek stwierdził pewnie - szukali czegoś konkretnego? Lub… Czy było tu coś szczególnie niebezpiecznego?
Niziołek pacnął się w czoło.
- A, ciul ze mnie - szybkim krokiem podszedł do maga i wyciągnął ku niemu dłoń, jak się okazało, na powitanie - Kvaser Surt.
- Przykro mi to mówić, ale nie jestem szczególnie odważny. Ani też nie miałem wtedy przygotowanych czarów służących do walki. Więc… ukryłem się tutaj i tylko słyszałem wrzaski bólu i krzyki agonii. Jak my wszyscy, którzy przetrwali. A trwało to kilka dób. Kiedy odważyliśmy się wyjrzeć, to zobaczyliśmy to samo co wy widzieliście i przez co przeszliście. - czarodziejowi lekko głos się łamał, w końcu zebrał się do kupy dodając.- Nie wiem czego szukali, nie wiem też o największych skarbach ukrytych w mieście. Widzisz, ja jestem tylko rzemieślnikiem magicznym średniego szczebla. Do takich sekretów dopuszczano tylko najważniejsze osoby w osadzie.
Po tych słowach mag zauważył dłoń i uścisnął ją lekko. - Cadamus z Caeln.
Niziołek kiwnął głową na potwierdzenie tego.
- Wiedziałeś o masce, zatem wiesz naprawdę dużo, albo byliście bardzo bogaci w magiczne przedmioty - w oczach niziołka nie było chciwości - transport uciekinierów może być wściekle trudny - stwierdził gorzko.
- Raczej czasochłonny - wtrącił się Wędrowiec - Mogę ich przenieść w powietrzu, nad mgłą, o ile szybko z niej wylecę.
- Ten mgielny skurwiel nie będzie czekał - niziołek dodał do Wędrowca - na raz byśmy się przedarli, jak będziemy robić dyliżans, prędzej czy później uderzy. Jeśli mamy przenieść ludzi, to trzeba jego załatwić i będzie z górki. I to, jak rozumiem - spojrzał na wędrowca - może być trudne. Stwór raczej nie ma zwyczaju stawiać się do walki, a tylko kąsać z ukrycia.
- Nie w tym problem. Póki istnieje mgła, może się odtwarzać na jej obszarze. Teraz udało nam się go zniszczyć. Ale wróci.
- Wiedziałem o masce, bo to moje miejsce pracy. Znam tu każdy zakątek i wszystko co się tu znajduje. - wyjaśnił tymczasem stary mag, a Zakkara próbowała coś powiedzieć. Niemniej Khorsnak ją powstrzymał gestem dłoni.
- NIech mówi - niziołek powiedział głośno do krasnoluda - nie obrazimy się - uśmiechnął się wilczo, a Wędrowiec kiwnął głową zgadzając się z nim.
Khorsnak zaklął w rodzimym języku, a duergarów rzekła cicho. - Mogę teleportować kilka razy dziennie… cztery… z odpowiednią liczbą osób. Myślę że do wrót wejściowych zdołam.
- A co byś za to chciała? - Niziołek chyba lubił czasem grać na nosie innym (o czym już przekonała się Imra) i dość wymownie podkreślił, że zwraca się do krasnoludzicy.
- Pierścień trzech życzeń byłby miłym wynagrodzeniem, ale…- wzruszyła ramionami Zakkara.- … i tak musimy mu pomóc przenieść jego ludzi, jeśli chcemy dostać recepturę. Nie mamy wyboru w tej materii.
- Ale nie chodzi tylko o wydostanie się z tego budynku. Obiecujecie że wywieziecie nas poza Acheron? Gdzieś… do któregoś z miast prowadzących na wyższe plany?- zapytał Cadamus z Caeln.
- Nic jeszcze nie obiecujemy - Kvaser rzucił zapobiegawczo - ale generalnie, jak nam się to w miarę opłaci, a sądzę, że się opłaci, możemy dojść do porozumienia - lekko spojrzał po załodze Destiny czy ktoś nie chciałby zaprotestować.
- Skupmy się najpierw na wydostaniu siebie, was i materiałów z obszaru mgły, potem możemy rozmawiać o dalszych planach - dodał Wędrowiec.
Kvaser zwyczajem który już raz poznał Harran, szturchnął łokciem Wędrowca, z racji na wzrost, w okolicach uda, wywołując cichy metaliczny brzdęk i… Kiwnął głową zadowolony. Podobało się mu takie działanie, gdyby był sam, postąpiłby podobnie.
- To co z tymi drzwiami?? - Spytała Vaala. Przez dłuższą chwilę stała przy nich z niemal już dłonią na klamce, wśród dyskusji towarzystwa jednak założyła rękę na rękę, i oparła się o ścianę obok drzwi.
- Już już..- odparł mag i podszedł do drzwi, a zanim ruszył jego metalowy ochroniarz. Stuknął laską o nie, potem sięgnął pod szatę. Wyjął klucze i po kilku chwilach otworzył zamki. W środku była wysoka katapulta złamana w połowie, oraz fantazyjna balista. Obie machiny były skomplikowane, ale chyba nie aż tak by ich konstrukcje były głównymi zaletami. Ciekawostką natomiast był dziwny osobnik, skamieniały wraz z balistą… pokryty szpikulcami elf przebity mieczem.
Imra nie zainteresowana dotychczasową rozmową zainteresowałą się skamieliną. Trzymając młot na ramieniu minęła bez słowa druidkę, maga i metalowy kontrukt i zatrzymała się przed elfem przyglądając się mu uważnie.
Ów osobnik był dziwny pod wieloma względami. Z pozoru zwykły elf, acz nie miał kolców. Nie… to były ciernie jak róży czy może tarniny? Tak. Zdecydowanie tarniny. I nie wyrastały one ze skóry. Tylko wprost spod niej, przebijały ją i rozrywały. I musiał to być bolesny proces, bo na niektórych widać było kropelki skamieniałej krwi. Czy to go zabiło? Z pewnością nie.. inaczej ów miecz przebijający ciało nie byłby potrzebny.
- Ciekawe... - Harran więcej uwagi poświęcił machinom, niż elfowi. Te nie wyróżniały się rozmiarami nie odbiegając za bardzo od standardów wojskowych w tej materii. Były wykonane przez mistrzów pracy w drewnie, ozdobione także oraz zapewne umagicznione. Niestety aury zostały zniszczone w procesie skamienienia. Nie mogły być przez to używane w boju, acz ich koncept zapewne był tym, co skusiło tutejszych do przetransportowania tych machin tutaj. I obie były z pewnością używane. Były na nich ślady po mieczach i toporach.
Vaala “odkleiła się” od ściany, po czym stanęła przed Caelnem.
- A tak w ogóle dziadek, to powinieneś dostać przez łeb - Krzywo się uśmiechnęła - W drzwiach niby pułapki, widzisz, że ja je chcę otworzyć, ale nic nie gadasz… tsk, tsk… - Druidka pokiwała przecząco główką, po czym ruszyła za resztą towarzystwa do środka.
- Po to są, aby oduczyć beztroskiej ciekawości.- wzruszył ramionami Cael. - Bo to się kończy wypadkami w pracy.
- Dość spore - stwierdził zaklinacz. - Jak je zabierzemy? W całości, czy w kawałkach?
- W całości jeśli uprzątniemy mgłę - półelfka odstąpiła krok i wzięła zamach. Uderzyła młotem w figurę z całej siły, krusząc spore kawałki, które odłupywały się krystaliczna skała. - Magu czy to drewno też jest jakoś przeklęte?
- Nie.. tylko skamieniałe. To całkowicie naturalny efekt.. eee… naturalny dla miejsca w którym je znaleźliśmy.- wyjaśnił czarownik.- My… to znaczy, nie ja osobiście. Tylko my… Pozyskiwacze.
Trzaśnięcie młota sprawiło, że Wędrowiec się skrzywił.
- Musisz go niszczyć? - rzucił do Imry, ale nie czekając na odpowiedź, podszedł do machin oblężniczych, by sprawdzić stan drewna i ich ciężar - Jak je tu sprowadziliście, do tego pomieszczenia? - zapytał maga.
- Z drugiej strony pomieszczenia są szerokie wrota otwierane tylko od wewnątrz. Przeciągnęliśmy je przez portale prowadzące do następnej warstwy, a istniejące głęboko pod osadą… prowadzą do nich korytarze w głębi tej jaskini.- wyjaśnił mag po chwili, gdy Bezimienny z satysfakcją przekonywał się iż materiał (poza kształtem) spełniał ich wymagania. I że jego obróbka będzie bardzo upierdliwa… ale od tego są opłacani rzemieślnicy.
- Po chuj w niego napierdalasz? - Spytała kręcąca się po pomieszczeniu Vaala, traktującą skamieniałego Elfa młotem Imrę.
- Nawet jeśli umarł i to tylko skamielina, zdecydowanie nie potrzebuje posągu w swoim imieniu - Imra powiedziała z krzywym uśmiechem.
Tymczasem duergary, poza Zakkarą, obrzuciły obie machiny niechętnymi spojrzeniami… pogardliwymi wręcz.
- Mój lud potrafi budować lepsze i większe i bardziej śmiercionośne. - wtrącił opancerzony szary krasnolud z wyraźną dumą w głosie.
- Kompensacja wzrostu - mruknął automaton, próbując podnieść jedną z machin, po czym zwrócił się do maga - Czy macie na wyposażeniu coś, co pomogłoby w transporcie tego drewna? Uprzęże, zaklęcia pomniejszające, lewitacja?
- Mamy trochę lin w składziku, grubych okrętowych. Wciągane tutaj były siła mięśni. - wyjaśnił mag uprzejmie, gdy konstrukt siłował się z wybranym przez siebie urządzeniem.
- Żadna kompensacja… po prostu my się znamy na oblężeniach. - odparł szary krasnolud, którego dumę Bezimienny raczył urazić. Ten z kolei zignorował go zupełnie, w zdziwieniu patrząc na maga.
- Nie macie wind? Nieważne… mamy sporo surowca, zapas może być przydatny, więc zabrałbym większość. Jakieś sugestie co do transportu?
- Co to jest wind? - wtrącił stary mag zaciekawiony. - Jaki to czar?
- Urządzenie magiczne - wyjaśnił automaton odruchowo - Używające magii lewitacyjnej do przenoszenia towarów i osób.
- Dryfdyski drowów? Drogie i nie ma chyba takich do unoszenia ciężarów większych niż spasiona arystokratka.- wzruszył ramionami stary mag.
- Widywałem takie, które przenosiły golemy. Kwestia skali i zakresu użytkowania, ale o tym możemy porozmawiać, jak się stąd wydostaniemy. Twój ochroniarz, ile uniesie? I czy sprawdzałeś, czy nieumarli reagują na niego tak jak na żywych?
- Oni nie atakują… ale oprócz nieumarłych są jeszcze oszalałe żywiołaki, a te atakują wszystko co się rusza. - wyjaśnił mędrzec drapiąc się po brodzie. - Dyski… unoszące golemy, powiadasz? To jakaś droga magia.
- Ha… to brzmi jak Numeria. Słyszałam tylko, ale to coś co można nazwać magiczną technologią - Imra chyba naprawdę się cieszyła z destrukcji posągu bo ciągle się krzywo uśmiechała spoglądając na okruchy skamieliny.
- Bardziej ...praktyczne podejście do magii, nic skomplikowanego - stwierdził Wędrowiec - A czy droga, to względne pojęcie. Żywiołaki mogą stanowić problem, ale nic nie do obejścia. Jaki ma udźwig? - powtarzając pytanie, wskazał gestem golema.
- Eeee… nie mam pojęcia.Trzeba będzie sprawdzić. W każdym razie nic w ręce nie weźmie, bo jego priorytetem jest ochrona mnie. Nie zrobi niczego co przeszkadzałoby mu w tym zadaniu. Ale można go spróbować objuczyć.- wyjaśnił czarodziej.
- Platforma na kółkach by była najlepsza, i od biedy mogę pomóc ciągnąć. Tylko nikt z konia wtedy nie skorzysta - mruknęła półelfka. - że też teraz musiało wywiać półorczycę.
- Z pewnością macie tu taki drobiazg, jak taka platforma. - Harran spojrzał na Cadamusa. - I czy w ogóle potrzebujemy tyle tego drewna? - Przeniósł wzrok na Wędrowca.
- Mamy w budynkach gospodarczych, tak z dwie ulice dalej.- odparł czarodziej, a krasnoludy spoglądając na to zaczęły się naradzać między sobą. Po czym Khorsnak dodał oferując.
- Jeśli są tu jakieś materiały odpowiednie, to dorobimy kółka do balisty i katapulty. Wystarczą chyba na dojechanie na powierzchnię nimi.
- A te pochowane ludzie, to ranni są, czy cali? - Spytała nagle Vaala.
- Paru jest rannych, ale nikt poważnie. Wszystkie lecznicze mikstury jakie zgromadziliśmy poszły na najpoważniejsze obrażenia. Reszta to tylko lekkie rany.- przyznał czarodziej.
- Dobrze, to co? Jest ten materiał na koła? Jak nie to trzeba by znów wyjść do mgły i załatwić te platformy. Potem dopiero będzie można wymyślić dokładniejszy plan JAK się przebijemy do wrót - Imra zaczęła się niecierpliwić.
- Są stoły w pracowniach...wystarczy?- zapytał retorycznie mag.
- Chyba… zobaczymy jakie te stoły.- ocenił opancerzony duergar.
- No to idziemy? - Powiedziała Vaala, której chyba to wszystko również zaczęło się dłużyć, niczym Imrze…
- W takim razie prowadź, magu. - Harran poparł druidkę. - Wszak nie warto tu czekać nie wiadomo na co.

Pracownia Pozyskiwaczy

Przygotowania rozpoczęły się. Bo było wiele do zrobienia. Duergrary łaskawie pozwoliły przejąć inicjatywę w ratowaniu miejscowych drugiej ekipie. I raczej się skupiły się na rozmowach między sobą. Przyglądały się temu wszystkiemu z boku, nie ingerując w plany Bezimiennego i załogi Destiny. Miały wszak swoje własne…

Imrze po zejściu do piwniczki udało się policzyć dzieci i wyszło ich… o dwa więcej niż wyliczył Cadamus. Większość z nich była ruchliwymi szkrabami, które wręcz pragnęły się wyrwać z tej piwniczki w której siedziały. Nad tym całym bałaganem próbowali zapanować Alamus i Vera. Stare małżeństwo krasnoludów, których matuzalemowy wiek czynił w zasadzie nieprzydatnych w walce. Poza nimi były jeszcze wspomniani przez Cadamusa pomocnicy.
Miraka była rudowłosą niewiastą przyciągającą oko i jednocześnie nieco strachliwą. Mimo że była asystentką Cadamusa nie znała się na magii. Za to opanowała różne gałęzie rzemiosła. Była rzeźbiarką potrafiącą sobie radzić zarówno z pracą w drewnie, jak kamieniu czy metalu. Znała się też na jubilerstwie. Ale nie na walce. Sermonus zaś był wojownikiem pochodzącym z jakiegoś prymitywnego i słabo zaludnionego świata zwanego Athas. W przeciwieństwie do Miraki nie urodził się wśród Pozyskiwaczy, ale został przez nich znaleziony. I wydawał się być nieco nieufny względem magów. Nie na tyle jednak by nie chcieć współpracować z nimi. Miraka i Sermonus podjęli się wytłumaczyć dzieciom co planują ich “wybawcy”. A reszta zajęła się przygotowaniami. Zgodnie z poleceniem Bezimiennego, Cadamus skurczył za pomocą magii najcięższy przedmiot którym był największy kawałek katapulty.
Potem zaś otworzył ukryty sejf zabierając z niego trzy woreczki klejnotów, które to miały zapewnić dobry start niedobitkom. Resztę zaś wydawał awanturnikom na ograbienie. Pokazał też gdzie powinna być maska. I była tam w kącie, pod przewróconą gablotką.
Jak na artefakt nie stworzony za pomocą prostego procesu magicznego
maska wyglądała na dzieło prymitywnych ludów. W skrzynce była też krótka instrukcja obsługi jak wyjaśnienie tego jak maski używać. Co w samo robiło się nieco kłopotliwe.
Maska wymagała długiego zaśpiewu nad umierającym, by pochłonąć jego duszę w maskę. Mając ją na twarzy “szaman” miał dostęp do wspomnień i myśli zmarłego, ale też narażał się na opętanie przez niego tak długo jak trzymał maskę na twarzy. Dlatego radzono by umierającym mówić o rytuale i nie trzymać duszy w masce dłużej niż pięć dni. Choć teoretycznie można ją było trzymać w nieskończoność. Cadamus rzekł też że teoretycznie da się w nią złapać wołającego w ciemności, acz dla bezpieczeństwa natychmiast trzeba zdjąć maskę. No i wymagany jest pewien okres stania w bezruchu blisko potwora by wyśpiewać całą inkantancję wezwania. A to trochę trwało. Teoretycznie jednak…

Przeszukując cały budynek udało się znaleźć kilka magicznych różdżek, które zostały ukończone i były gotowe do sprzedaży. Były nieco potężniejsze od swoich zwyczajnych odpowiedników dzięki wprawionym w nie klejnotom. Do tego trochę drobiazgu udało się zagarnąć i zwoje w ozdobnej tubie z kości słoniowej. Samo wyposażenie budynku było wiele warte, ale też byłoby wrzodem na tyłku wynoszenie całego tego sprzętu. Zwłaszcza że sporo z niego było zrobione z delikatnego szkła.
Cóż… i tak zdobyli to co chcieli zyskać dla siebie.

Tylko trzeba to jeszcze było wynieść na zewnątrz i dotrzeć do wrót. Wołający z Ciemność raczej nie zdecyduje się opuścić czułej kołyski mgły, ale będzie atakował. Tak jak przypuszczał Kvaser stwór z pewnością zaatakuje gdy nadarzy się okazja…. choć może nie chcieć opuścił obszaru, który czyni go niezniszczalnym. Niemniej obciążeni dziećmi i balistą sami też stawali się łatwiejszym celem. Trudno walczyć i czarować z takim balastem.
Olbrzymie sowy w liczbie czterech jakie przyzwała druidka mogły nieco ułatwić sprawę. Pozostało jeszcze dokończyć przygotowania w pomieszczeniu z maszynami oblężniczymi (bo tam planował Cadamus przebić dach) i… wyruszyć. Bo po tym kroku nie było odwrotu. Choć stary mag twierdził że zdołałby naprawić dach, to raz przerwane magiczne zabezpieczenia nie dają się tak łatwo naprawić.
- Gotowi?- rzekł stary mag przed rzuceniem zaklęcia i rozsunięciem materii, po czym spojrzał na awanturników i swoich podopiecznych. I gapiące się na wszystko duergary. - To zaczynam.

Kvaser wyglądał na poirytowanego. Nie byłoby to nic niezwykłego, osioby, które nie znały Kvasera, nie dostrzegłyby subtelnych różnic. Miecza trzymanego na ramieniu, chodzenia od ściany do ściany, zaciskania pięści. Delikatnie podwyższonej temperatury wokół małego wojownika.
Wreszcie zabrał głos, wymachując tym razem nie palcem, lecz mieczem wokół, jakby był ostrym wskaźnikiem, laską lub inną zabawką dodającą tylko akcentu wypowiedziom, Nie było w tym agresji, raczej… Znużenie, przyzwyczajenie? Zdecydowanie to drugie.
- Najpierw chwytamy tego mgielnego - niziołek powiedział hardo - a jak chcecie iść wedle poprzedniego planu - zatoczył koło mieczem i wskazał drzwi - droga wolna. Ja wezmę maskę - widać było, że niziołek się waha - i załatwię to raz, ale porządnie.
Imra się skrzywiła, a z jej oczu zionął chłód.
- Teraz się na to zdecydowałeś? Wcześniej nie mogłeś? - wycedziła wkurwiona.
- Tak - niziołek powiedział krótko, z lekkim, krzywym uśmiechem.
- Jeszcze czego. Nie zabierasz maski i idziesz razem z nami. Grzecznie - tym razem Imra naprawdę miała dość zachowania niziołka. - Możesz być sobie szalony, wypruty przez boga i poskładany przez druidów, ale są pewne granice i zaczynasz przeginać. Albo wszyscy idziemy albo pierdolić to wszystko. Ciebie w szczególności. Ogarnij się albo zajebie ci i twoja małpia zwinność ci nic przy tym nie pomoże.
Kvaserowi nie schodził lekki uśmiech z ust. Lecz tym razem nie było szybkiej, czasem nawet błyskotliwej riposty ze strony nizioła, do jakich się przyzwyczaili. Nie było gromkiego śmiechu, podniesionego głosu, szerokich gestów. Była cisza. Ta sama cisza, to nabożne skupienie, wciągnięcie do wewnątrz całego gniewu, który Imra obserwowała już z bliska, gdy niziołek wpadał w szał. Lecz teraz to nie było to. To był wyraz woli małego wojownika, wyraz ociosanego bólem charakteru, twardego postanowienia. On naprawdę nie miał zamiaru ich przekonywać, po prostu założył miecz na ramię i ruszył swobodnym krokiem wziąć maskę.
Wędrowiec, trzymając w ręce skurczoną katapultę, stanął niziołkowi na drodze.
- Później. Rytuał schwytania jest długi, a Vaala i Harran rzucili już swoje zaklęcia. Jeśli nie ruszymy teraz, będziemy musieli inaczej wyprowadzać stąd ludzi. Jeśli tak bardzo wam na nim zależy, to wrócimy potem, jak już ustalimy, jak utrzymać Wołającego w jednym miejscu podczas całej inkantacji.
- Widzisz tą zgraję - Kvaser palcem wskazał na dzieciaki - albo masz zamiar zrobić zrobić sobie z nich mięsne tarcze, albo jesteś debilem. Naprawdę myślisz, że Wołający będzie aż tak przerażony naszą grupką, że nawet nie pomyśli, aby wychylić się i po prostu pożreć, raz jednego, raz drugiego? Jak polujący rekin czy duże koty. Jest nas za mało aby skuteczne eskortować taką zgraję. A mam wrażenie, że śmierć w objęciach tej mgielnej pokraki to nie jest dobra śmierć.
- Wołający jest częścią mgły, nie powinien jej opuścić. Sowy będą też od niego szybsze. Nie zdąży ich dopaść, zanim wylecą przez dach nad mgłę. Jeśli teraz będziemy zajmować się rytuałem, o ile maska w ogóle zadziała na Wołającego, stracimy okazję na bezpieczne przeniesienie ich poza mgłą.
Imra warknęła słuchając przepychanki. Zgodnie z obietnicą doskoczyła do Kvasera i mu po prostu przywaliła. Mocno i z całą swoją smoczą furią.
Bezimienny, odwrócony do niej plecami nie miał możliwości by zauważyć jej ataku. Kvaser stojący przed konstruktem również, ale jego instynkty zadziały poprawnie. Uskoczył, by uniknąć ciosu… nie dość szybko jednak. Zabolało… rozwścieczona wojowniczka potrafiła uderzyć, w głowie zahuczało. Widok w takim stanie Imry uderzył falą strachu w serce niziołka, ale ten był twardy i zdołało to nim tylko wstrząsnąć. A poza tym choć bolało to siniak nie był czymś co mogło życiu zagrozić.
Niziołek zachwiał się na nogach, podpierając mieczem o podłogę. Widać było, że potrzebuje chwili aby dojść do siebie po celnym sierpowym Imry. Rozwlekle, niemal flegmatycznie, kupując sobie cenne sekundy, splunął krwią z ust. I odwrócił się twarzą do Imry… Uśmiechnięty. Wybuchnął się gromkim, niosącym się po pomieszczeniu śmiechem.
- Bijesz lepiej niż niejeden pięściarz - powiedział z szelmowskim uśmiechem - teraz już spokojniej? - Zapytał retorycznie patrząc na wściekłość kobiety. Mimo bycia wiecznie wkurwionym niziołkiem, czasem wyglądał, na jej tle, jak mnich.
- Gorzej jak małe dzieci. - Harran z niesmakiem skomentował zachowanie kompanów. - Imra, zostaw go! Jeśli chce się poświęcić dla dobra pozostałych, to mu nie przeszkadzaj!
- Ummm - Vaala zamrugała ślipkami z dziwną miną na całą zaistniałą sytuację i… tyle. Jej wzrok jedynie przesuwał się po towarzystwie.
- Nie sądzę, że jeden nizioł z maską będzie w stanie powstrzymać tego mgielnego. Do tego tańca trzeba dwójki osób. - wtrąciła znienacka Zakkara. - I potrzeba jakoś… przyciągnąć uwagę, bo może wybrać jednak szkraby.
- Jestem za planem waszego niziołka.- dodał Khorsnak wodząc dłonią po brodzie. - Jeśli zdoła odciągnąć uwagę potwora, a nie zdąży go złapać… zawsze może zwiać tu. Poczekamy na niego z teleportacją. Powiedzmy że będziecie nam coś winni jeśli uratujemy ostatecznie jego duszę przed pożarciem.
- Eeeem… nie żebym się czepiał, ale macie kapłana…- wtrącił znienacka Cadamus.- On nie wystarczy by trzymać karceniem wołającego na dystans.
- To religijny fanatyk… jak wszyscy oranci. Nieszczególnie chce pomóc.- rzekła Zakkara ironicznie.
Nie zwracając uwagi na dyskusje (z dupy wyjęte) krasnali z dziadko-magiem, Vaala zawarczała. I nagle zaczęła się przemieniać. Jej ręce i nogi szybko się wydłużyły, po czym stały jakby "wężowate". Do tego również coś podobnego zaczęło jej wyrastać z tułowia...i w końcu całe jej ciało przemieniło się w szarawą bryłę, w masę, która rosła i rosła i rosła(i przy okazji już nie było nieco obrzydliwego widoku gdy "coś" z niej wyrastało). I w końcu…

Ogromne bydlę z mackami, ledwo co się mieszczące rozmiarami w pomieszczeniu, ryknęło w stronę własnych, znajdujących się przy niej, towarzyszy.
Harran odsunął się pod ścianę, chcąc znaleźć się jak najdalej od przerośniętego mackowatego stwora, jakim stała się zdecydowanie mniej pokaźnych rozmiarów druidka.
Imra z początku nie zwróciłą uwagi na mackostwora bo jej uwaga była całkowicie skupiona na pewnym irytującym niziołku. Potem było za późno na cokolwiek.
Między wojowniczką a niziołkiem pojawiła się nagle wysoka, niby-stalowa bariera z jednego ze skrzydeł Wędrowca.
- Dosyć! - warknął automaton - Nie mamy na to czasu. Imra, uspokój się i łap za balistę. Vaala, masz zamiar latać w tej formie? Kvaser, bierz maskę. Jeśli tak chcesz zająć się Wołającym, zrobimy to na neutralnym terenie, a nie tam, gdzie ma same przewagi. Lecimy kilkadziesiąt metrów nad mgłą, jeśli odważy się ją opuścić, mamy go na otwartej przestrzeni, i do tego poza jej ochroną. No chyba że wolisz bawić się w chowanego z niewidzialnym, regenerującym się wrogiem?

W tym czasie, Vaala-wielgachna ośmiornica… pochwyciła nagle wszystkich towarzyszy w swoje macki, każdego w jedną, obejmując ich w pasie, po czym podniosła ich z podłogi… i nimi potrząsnęła.
- Czas działać, a nie na zwady! - Odezwał się mackowaty stwór basowym głosem Druidki. A jedna z macek, prześliznęła się nawet pod nogami Kvasera… i po chwili zaczęła się cofać, by powrócić przed Niziołka, z maską w owej macce, która została wprost wepchnięta w tors małego wojownika. Niziołek chwycił artefakt. Kiwną głową raczej z przyzwyczajenia niż uwagi, bardziej zamyślony nad czymś innym. Uśmiechnął się pod nosem - wyglądało to trochę groteskowo biorą pod uwagę spuchniętą cześć twarzy.
- Mam nadzieję, że zmarli nie poczują się obrażeni - mruknął chyba nie nie do nich. Osoby które trochę znały Kvasera, wiedziały, iż mówi o umarłych, i innych duchach, których zemstę przyjął jako własną.
- Idę po tę balistę - półelfka powiedziała po postawieniu na ziemi.