Astrid mieszkała w nieco innej części wioski, ale Traivyr nie uznał odprowadzenia dziewczyny do domu za stratę czasu. Wprost przeciwnie.
- Jak za dawnych lat - powiedział, gdy zamknęły się za nimi drzwi "Gronostaja" i ruszyli przez opustoszałą wieś.
W okolicy było pusto, ale Traivyr był pewien, że zza firanek czy przymkniętych okiennic śledzi ich niejedno ciekawskie spojrzenie.
- Tak, gdy życie było jeszcze proste a każdy dzień był zabawą - odparła wesoło, zerkając na niego. - Zabrzmiało, jakbyśmy mieli po sześćdziesiąt lat. - Zaśmiała się.
- Prawie rok się nie widzieliśmy... to niczym wieczność - zażartował. - Zdarzyło ci się coś ciekawego w tym czasie? Jakieś nowe leśne przygody?
- W zasadzie to nie, pomijając typowe rzeczy, czyli pomoc jakimś zwierzętom i roślinom - odparła. - Tutaj niewiele się dzieje, ale sam dobrze to wiesz. Pewnie dlatego tak bardzo cię ciągnie do wielkiego świata?
- To nie musi być wielki świat, wystarczy, że będzie szeroki - zażartował. - Ale to chodzi też o wiedzę, której tu nie znajdę. Mój mentor też tak uważa, że on mógł mnie paru rzeczy nauczyć, ale resztę poznam tylko w czasie wędrówek, zmierzenia się z nowymi wyzwaniami. A to oznacza wyjazd.
- Wiadomo, to zrozumiałe, biorąc pod uwagę, czym się zajmujesz - powiedziała Astrid. - Kto wie, może kiedyś razem gdzieś wyjedziemy. Jak już będę gotowa na takie coś. - Uśmiechnęła się do niego. - Powiedz, czy przez ten rok nie tęskniłeś za domem? Za Heldren?
Uśmiechnął się.
- I za Heldren, i za niektórymi jego mieszkańcami i mieszkankami - powiedział. - No a za niektórymi zdecydowanie mniej... - Ponownie się uśmiechnął.
- Chyba nawet wiem, za którymi mniej. - Zachichotała krótko. - W każdym razie dobrze, że wróciłeś, nawet jeśli tylko na jakiś czas. Zawsze to dobrze mieć z kim pogadać i spędzić trochę czasu. - Spojrzała na niego.
- Tu zawsze będzie mój dom, a przyjaciele z dzieciństwa są najcenniejsi. Z nimi zawsze można pogadać o wszystkim. Wiesz o mnie więcej, niż moi rodzice - dodał.
- I wzajemnie. Mój tatko jest najlepszym ojcem na świecie, ale niestety nie o wszystkim możemy porozmawiać. Wiesz, jak to jest z mężczyznami i ich okazywaniem emocji - rzuciła. - Niemniej nie zamieniłabym go na żadnego innego ojca.
- Niektórzy mają to szczęście i mają wspaniałych rodziców, ale cieszę się, że moi nie o wszystkim wiedzą. - Uśmiechnął się. - Mam tylko nadzieję, że jakoś przeżyją naszą wyprawę. Na wszelki wypadek nie powiem nic o Wiedźmach.
- Tak, myślę, że to dobry pomysł - powiedziała, uśmiechając się lekko. - Jeśli by się o tym dowiedzieli, pewnie ojciec zamknąłby cię w pokoju i schował gdzieś klucz, żebyś się nigdzie z pokoju nie ruszył. W sumie dobrze, że nie każdy ma dostęp do Yulna; gdyby ludzie dowiedzieli się o fey i Wiedźmach, pewnie nieźle by panikowali.
- Jestem przekonany, że ruszyłabyś mi na ratunek. Być może Mihael by ci pomógł - zażartował.
- Oczywiście, że bym ruszyła - prychnęła. - I cieszę się, że jednak zgodziłeś się mi towarzyszyć, chociaż tak właściwie to wszystko nam się ładnie ułożyło z tą propozycją Ionnii. Co sądzisz o naszych nowych towarzyszach? Półorku i Koto… człeku? - Uniosła brew nie wiedząc, jak dokładnie określić Akiala.
- Draugdin wydaje mi się kimś, na kogo można liczyć, a na dodatek jest kapłanem, czyli podwójna korzyść, nie tylko z jego wielkiego miecza - powiedział. - A kotolud, kotoczłek czy jak go określić... Akial, jak zrozumiałem, nieźle narozrabiał, hmmm, za młodu. Mam nadzieję, że wyrósł z szaleństw młodości. Był czy jest złodziejaszkiem? Bo tak jakoś mętnie o tym opowiadał, nie wdając się w szczegóły
- Tak, Draugdin robi dobre wrażenie a co do Akiala, to też ogólnie wydaje się być ciekawym czło… osobnikiem - Poprawiła się szybko. - Zobaczymy, co pokaże podczas podróży do lasu. No i już jesteśmy pod moim domem. - Wskazała na parterową, drewnianą chatę stojącą na samym skraju Heldren.

Otworzyła drzwi i ze środka wyskoczyła czarna bestia! Jej stary pies Tove, który rzucił się z łapami na Traivyra, obskakując go i obwąchując. A potem próbując lizać po dłoniach i twarzy.
- Widzisz, nawet on się za tobą stęsknił. - Astrid się zaśmiała, patrząc na tę zmiękczającą serduszko scenę.
Traivyr przyklęknął, nie broniąc się przed psimi objawami sympatii.
- Tove, jak miło cię widzieć - powiedział, po czym zaczął głaskać psa za uszami. - Nic się nie zmieniłeś.
Przytulił czarny łeb do piersi i ponownie pogłaskał psa.
- Pomijając, że już tylne łapy mu odmawiają czasami posłuszeństwa, to dobrze się trzyma, staruszek - rzuciła Astrid, również głaszcząc psa po grzbiecie. Jego ogon uderzał ją co chwilę w nogi. - No już, zostaw Traivyra, bo utonie w twojej ślinie, Tove - powiedziała do psa i zaśmiała się. - Do domu!
Tove jeszcze podzielił się z jej przyjacielem dwoma całusami i czmychnął do środka.
- No to chyba będziemy się żegnać - powiedziała, patrząc mu w oczy.
- W stylu Tove? - zażartował. - W zasadzie chętnie bym się wprosił na herbatkę - dodał - ale.... - Rozejrzał się dokoła.
- Innym razem - odparła, uśmiechając się lekko. - Wiesz, jakie plotki by się rozniosły po wsi? Ojciec wyjechał, to pannica wykorzystała sytuację i sobie sprowadziła chłopa na noc. - Pokazała mu język i się zaśmiała.
- Wiem, wiem. - Również się roześmiał. - Nigdy bym ci czegoś takiego nie zrobił. A mama... pewnie by mi kazała klęczeć na grochu. - dodał nie do końca żartem.
- Wypicie herbaty z przyjacielem to nie zaproszenie do łóżka - odrzekła wesoło. - Ale wiadomo, nie chcemy, żeby o nas gadali. Zwłaszcza, że jakby mój ojciec się tych plotek nasłuchał, to najpierw ja miałabym nieciekawie, a potem ty. - Zaśmiała się. - Lepiej nie kusić losu.
- Twój ojciec jest rozsądny, ale pewnie parę słów byśmy usłyszeli. - Pokiwał głową. - Ale tylko za kuszenie losu - dodał, kwestii zapraszania do łóżka nie poruszając, bo z tym różnie bywało w różnych miejscach. - A zatem do jutra - powiedział. A potem na moment przytulił dziewczynę.
- Tak, do jutra - odparła, nieco zaskoczona jego gestem, ale również go odwzajemniła. - Po śniadaniu w “Gronostaju”, dobrze?
- Szybkie śniadanie i się spotkamy. - Uśmiechnął się. - Słodkich snów - dodał.
- Wzajemnie - odparła. Pomachała mu jeszcze przez chwilę na pożegnanie, uśmiechając się do niego, a gdy zniknął jej z pola widzenia zamknęła drzwi i przekręciła klucz w zamku.

No cóż, rozmowa im się jakoś nie kleiła, ale przecież z niektórymi dopiero co się poznali, więc na pewno będą mieć jeszcze czas, by zacieśnić relacje. Posiedziała trochę w karczmie a potem zgodziła się, by Traivyr odprowadził ją do domu. Po drodze rozmawiali o wszystkim i o niczym, a Astrid bardzo dobrze czuła się w jego towarzystwie. Tove też od razu go rozpoznał, bo niemal chwilę po obwąchaniu zaczął obskakiwać mężczyznę i próbowaćlizać go po twarzy. Druidka podziękowała za odprowadzenie, pożegnała się z nim i zamknęła za sobą dokładnie drzwi.

Mieszkali z ojcem w całkiem sporej chacie na obrzeżach wioski i dla ich dwójki był za duży, a co dopiero, gdy Torvald wyjeżdżał w interesach. Astrid nie lubiła zostawać wtedy sama, dlatego pozwalała Tove spać w swoim pokoju na łóżku, co stary psiak bardzo lubił. Zjadła kolację, nagrzała sobie wody i wzięła długą, relaksującą kąpiel w balii, a potem tak, jak została stworzona, położyła się do łóżka. Przez dłuższą chwilę głaskała leżącego obok niej zwiniętego w kłębek Tove po łbie, myśląc trochę o Traivyrze, aż w końcu zasnęła.

Obudziła się całkiem wcześnie, wyspana i w dobrym nastroju. Przez kolejną godzinę medytowała, prosząc siły natury o błogosławieństwo a następnie ubrała się i zjadła pożywne śniadanie. Nie wiedziała, ile zajmie im wyprawa do lasu, więc starała się spakować do plecaka wszystko, co najpotrzebniejsze. Nie zapomniała również o broni - sejmitar kuty z zimnego żelaza i krótka włócznia z pewnością jej sie przydadzą, jeśli przyjdzie im się zmierzyć z porywaczami szlachcianki. Przy pasie uwiesiła również sztylet a do kieszonek powędrowały komponenty do czarów. Na prostą tunikę zarzuciła też skórzany pancerz wykonany z kilku nałożonych na siebie i zszytych utwardzonych skór. Pamiętała, że ojciec mówił, jej, że taka osłona sprawdza się dużo lepiej niż zwykła skórznia. Oby nie musiała przekonywać się o tym w praktyce.

Przeszukując strych znalazła stare sanie, którymi ojciec woził ją, gdy była mała, a zimy były bardzo śnieżne. Na pewno przydadzą im się w czasie wyprawy. Spakowała do plecaka zimowe ubranie, na które składał się między innymi ciepły płaszcz, czapa i rękawiczki, nie zapomniała również o rakietach śnieżnych wygrzebanych z szafy. Na zgrabne nogi włożyła skórzane spodnie, by nie krępowały ruchów. Przed wyjściem napisała jeszcze krótki liścik do ojca, by nie martwił się o nią, gdyby wrócił wcześniej z miasta. Tove na czas jej nieobecności zaprowadziła do sąsiadki obok, żegnając się z psiakiem czule. Stara Midge nigdy nie miała nic przeciwko zajęciu się leciwym zwierzakiem i Astrid wiedziała, że u niej Tove będzie miał jak w domu. A nawet lepiej.

Z plecakiem i tarczą na plecach ruszyła do karczmy. Musiała wyglądać dość dziwnie w pełnym rynsztunku, w którym lokalni raczej jej nie oglądali i w dodatku ze starymi saniami pod pachą, ale nie przejmowała się tym, uśmiechając do każdego mijanego przechodnia. Po drodze spotkała Tessarię i korzystając z okazji wymieniła z nią kilka słów na temat Yulna. Dowiedziała się, że Ulfen opowiadał o naprawdę zimnej pogodzie panującej w lesie, dlatego gdy Astrid tylko dotarła do "Gronostaja" od razu opowiedziała o tym pozostałym.
- Powinniśmy zostawić twojego osiołka we wsi, Akialu. Nie wybaczyłabym sobie, gdyby biedak zamarzł nam gdzieś po drodze - powiedziała do Kotoczłeka.

Za pieniądze otrzymane w ramach zaliczki Astrid kupiła u Vivian łyżwy, bo po prostu mogły się przydać w tej wyprawie. Gdy upewniła się, że ma już wszystko, czego potrzebuje, wyruszyli z Heldren ku przygodzie. Przez większość czasu rozmawiała to z Traivyrem, to zagadywała pozostałych, a gdy byli już całkiem blisko, czuła, że temperatura w lesie nie będzie należała do najwyższych. Niedługo później znaleźli się między drzewami i dotarli do miejsca, gdzie zaczynała się zima. Astrid z zaciekawieniem i zachwytem wypisanym na twarzy przyglądała się ośnieżonym drzewom i najbliższej okolicy. Przebrała się również adekwatnie do panującej aury, wrzucając na stopy rakiety śnieżne.

Niedługo później dotarli do miejsca, o którym mówił im Yuln. Druidka była głęboko wstrząśnięta tym, co ujrzała. Zabite konie i ludzie, jeden wóz powalony, gdzieś dalej mężczyzna zamknięty w lodzie. Tutaj wydarzyła się prawdziwa rzeź! Nigdy wcześniej nie widziała obrazu takiego okrucieństwa. Odruchowo chwyciła za włócznię, zwieszając ją przy boku. Po plecach przebiegł jej nieprzyjemny dreszcz.
- Nie podoba mi się to, jest za cicho. Powinniśmy trzymać się blisko siebie i mieć oko na otoczenie, nie wiadomo, na co możemy tutaj jeszcze trafić - rzuciła do pozostałych, ruszając, by przyjrzeć się lodowej figurze mężczyzny. - Pewnie to te fey z północy tak potraktowały tego nieszczęśnika... cóż za paskudna śmierć.

Mijając Mihaela położyła mu dłoń na ramieniu i wypowiedziała dwa krótkie słowa.
- W razie, gdybyś musiał polegać na swoim refleksie, czy innych umiejętnościach, masz ode mnie mały magiczny prezent na krótki czas. - Uśmiechnęła sie do tieflinga i ruszyła w swoją stronę, rozglądając po okolicy. Po przyjrzeniu się zamkniętemu w lodzie najemnikowi chciała zerknąć na szlak biegnący w gląb lasu, ale nie zapuszczać się tam na razie.

Cantrip Resistance na Mihaela.

Rozmowa była dziwna. Zupełnie jakby miejscowi nie chcieli pomocy trzymając się w kokonie swoich... jakby to ująć w słowa... Akial próbował jeszcze nazwać to uczucie gdy leżał w ciepłym łóżku. Rozkopał pościel nie mogąc przyzwyczaić się do tego nowego świata. Przekręcił się na drugi bok próbując zasnąć.

Po zakończeniu rozmów wyszedł jeszcze na zewnątrz zaczerpnąć powietrza. Obszedł okolicę starannie omijając chodzących tu i ówdzie ludzi. Miasteczko wyglądało na opuszczone pomimo relatywnie wczesnej pory, brakowało mu wspólnych spotkań, śpiewów, picia i szaleństwa do rana. Spojrzał na aptekę, jednak nie dostrzegł w oknie półelfki. Zrobił jeszcze jeden obchód zanim wrócił do karczmy. Tu także się nic nie działo. Zniechęcony wrócił do siebie.

Wstał jeszcze przed słońcem, co było dziwne. Co jeszcze dziwniejsze, był sam w swoim łóżku. Z drobnym tylko szumem w głowie po wczorajszym piciu. Podrapał się za uchem. Każdy dzień zaskakiwał go coraz bardziej.

Zjadł śniadanie czekając na resztę. Cały dobytek zniósł na dół, a było tego sporo. Kilka tobołków, łuk, kołczany ze strzałami, ubrania, zarówno na lato, jak i na zimę - nabytek sprzed tygodnia, a także zamówiony dnia wczorajszego prowiant i piwo na drogę. I to nie byle jaki, ale prawdziwy krasnoludzki składający się z wędzonego mięsa, ryb i kiełbas, świeżych i suszonych owoców, a także solidnych pajd chleba. Akial zapłacił sporo, ale nie lubił oszczędzać na jedzeniu i piciu. Miał nawet małą manierkę czystego absyntu!

Niemałą dyskusję wywołały sanie i Kłapouchy. Akial zamierzał wziąć swojego wiernego towarzysza, jednak nie spotkało się to ze zrozumieniem reszty. Woleli ciągnąć sanie siłą swoich mięśni, zamiast wykorzystać do tego zwierze, które przecież przeżyło nie jedną zimę. Koniec końców zamienił poczciwego Kłapouchego za kilka sztuk złota i zapewnienie, że nie będzie musiał tych sań ciągnąć. Złoto z kolei wymienił na śnieżne gogle idąc za tropem towarzyszy, oraz kutego z zimnego żelaza sztylet.

Gotowi do drogi ruszyli przez domostwa żegnani przez nielicznych mieszkańców. Droga była całkiem przyjemna, choć z każdą godziną temperatura spadała.
- Dziwne, nie wydaje się wam? Zwykle wraz z wschodzeniem Słońca na nieboskłon temperatura powinna wzrastać, a nie spadać. - skonstatował zagajając do towarzyszy. Drogę umilał sobie rozmową, zagadując każdego o to czym się zajmują, skąd pochodzą, jak im się żyje w tak małej wsi i czy nie ciągnęło ich nigdy do wielkiego świata? Zapytany z chęcią snuł opowieści o Absalonie - największym mieście w całym Golarionie.
- No co ty, nie słyszałeś o Absalonie? - spytał z teatralnym wręcz oburzeniem, po czym zaczął opowieść o mieście i przygodach jakie można w nim przeżyć.

- Nie podoba mi się ta chmura. Na południu takie chmury przynoszą tropikalne burze. Leje wtedy tak dużymi kroplami. Mówię wam, zdarza się, że co delikatniejsze niewiasty dostają siniaków od samych kropel! nie kłamię, wyglądają jakby przechodziły jakąś chorobę. -
Im dalej, tym jednak gorzej, zimniej się robiło. Wreszcie na drzewach i na trawie pojawił się szron. Akial nie widział wcześniej tego zjawiska, toteż podszedł zainteresowany do drzewa sprawdzając co to takiego jest. Drzewa były zimne, jednak pod nawet drobnym dotykiem śnieg topniał odsłaniając szarą korę cisów i buków.
Kilkaset metrów dalej natknęli się na prawdziwy śnieg. Kotoczłek ledwo się powstrzymywał, żeby nie wskoczyć w las i nie sprawdzić jak miękki jest ten puch. Oczy chodziły mu na około jak lustrował otoczenie, jednak to co na początku było świeże, nowe i przyjemne, już po kilkunastu minutach było zimne i mokre. Akial szedł więc w milczeniu zastanawiając się do czego ktokolwiek mógłby używać śniegu? Wziął ponownie garść białego puchu i idąc dalej mimowolnie ogrzewał aż stworzył kulkę śnieżną.

- Hmm, tego można użyć - powiedział na głos, po czym odwrócił się i rzucił w największego członka drużyny - półorka śnieżką. - Hej, Draug, łap - śnieżka bezbłędnie poleciała w kierunku kapłana trafiając go wprost w napierśnik. - Hahaha, to jest super! - zawołał Akial lepiąc kolejne śnieżki, którymi "obdarował" każdego towarzysza nie czyniąc żadnych wyjątków, ani parytetów. Na szczęście, grube ubrania zimowe, jakie przywdzieli zawczasu skutecznie chroniły przed wszelkimi konsekwencjami trafienia.

Dotarli w końcu na miejsce rzezi. Nie można było tego inaczej nazwać. Rozwalone wozy, krew, zamieszanie i posąg z lodu. Akial zauważył, że śnieg jest w sumie lepszą wersją błota, czy kurzu. Zdecydowanie lepiej dostrzec wszelkie ślady, toteż zaraz wziął się za sprawdzanie co tu się wydarzyło. Korzystając z czasu gdy zaklinacz rzucał, a następnie skupiał się na zaklęciu, młody kotowaty przechadzał się po miejscu zbrodni uważnie przyglądając temu co widział. Interesowało go wszystko - jakie ślady zostawili napastnicy, na ciałach, na wozie. Jakiej broni używali? Czy były to punktowe rany jak przy strzałach, lub bełtach? bardziej podłużne po nożach, albo krótkich mieczach? A może rany cięte? Kilka obok siebie w kształcie pazurów? Może pojedyncze?
Czym zniszczono wozy? Czy może miały jakieś ukryte skrzynie, albo skrytki? Co ze śladami na śniegu? Czy przeciwnicy chodzili, czy latali? Ile było krwi? Czy widział ślady ciągnących zwłoki, lub nieprzytomnych? Dokąd ślady prowadziły i ile ich było? Czy ślady poruszały się chaotycznie, czy może napastnicy szli gęsiego po śladach zostawionych przez pierwszego? Wtedy Akial po głębokości mógłby ocenić liczbę przeciwników. Wszystko to interesowało młodego kotoczłeka i spędził on wyjątkowo dużo czasu analizując każdy nawet najdrobniejszy ślad jaki zostawili po sobie napastnicy. Dopiero po chwili dotarło do niego, że nawet natura oddaje hołd poległym tutaj. Wiatr ucichł, nie śpiewał żaden ptak, nie wyczuł żadnego zwierzęcia. Niesamowite. Przerażające, ale niesamowite.

Po obrzuceniu okolicy spojrzeniem, zabraliście się do pracy. Traivyr rzucił proste zaklęcie, próbując wykryć tutaj działanie jakiejś magii, jednak niczego takiego nie zauważył. Ruszył więc przeszukiwać porozrzucane przy powozach skrzynie i już po chwili zorientował się, że jeśli było w nich cokolwiek wartego uwagi, zostało zabrane przez bandytów. Ostały się jedynie suknie i sukienki oraz bielizna należące najpewniej do porwanej szlachcianki. Astrid podeszła do zamkniętego w bryle lodu mężczyzny i od razu zdała sobie sprawę, że ktokolwiek mu to zrobił, musiał dysponować magicznymi zdolnościami związanymi z zimą i mrozem. Czyżby fey, o których wspominał Yuln? A może Wiedźmy?

Akial i Draugin rozglądali się w tym czasie po pobojowisku. Sypiący tu wcześniej śnieg zatarł nieco ślady, ale nie wszystkie. Kotoczłek z półorkiem dostrzegli wciąż odbite w białym puchu ślady ludzkich stóp przy zwłokach zwierząt i ludzi. Część mężczyzn zginęła od bełtów, strzał i mieczy, służkom Argentrei popodcinano gardła i zostawiono na śniegu, by się wykrwawiły. Przy bliższym przyjrzeniu się, obaj dostrzegli jednak na zwłokach sporo niewielkich ran, które na brzegach miały niezdrową, fioletową barwę i musiano zadać je naprawdę niewielką bronią. Może igłami? Tak to przynajmniej wyglądało, nigdzie jednak nic takiego nie znaleźli.

Zwłoki kobiet i mężczyzn ogabiono ze wszystkiego, co mogło mieć jakąkolwiek wartość. Ślady stóp przy ciałach nie wyglądały chaotycznie - napastnicy wiedzieli, po co napadli na powozy i co mają robić. Same karety nie nosiły śladów żadnego ostrzału, a jedna z nich musiała wywrócić się, gdy trafione strzałami konie odbiły gwałtowanie w stronę drzew. Żywe zwierzęta uprowadzono w stronę wąskiej ścieżki za statuą, przy której stała teraz Astrid. Ślady w głębokim śniegu wciąż były widoczne i wiodły w las. Na oko można było się doliczyć kilkunastu par stóp, a miejsce znaczyło również dość głębokie żłobienie w śniegu, co oznaczało, że bandyci musieli ciągnąć za sobą coś całkiem sporego. Nie zdołali też w żaden sposób ukryć śladów na śniegu, więc można było bez problemu nimi ruszyć.

Stojący pośrodku drogi powóz musiał być tym, którym podróżowała Argentea; świadczyło o tym wysokiej jakości drewno barwione na ciemny fiolet z jakiego był wykonany a także taldański herb na drzwiczkach i inne zdobienia. Mihael obszedł go dokoła, zauważając, że przez uchwyty dwuskrzydłowych drzwiczek przełożona była włócznia, by zablokować je od zewnątrz. Już miał je otwierać, gdy usłyszał skrobanie w wewnątrzną część ściany karety i zdławione odgłosy. Próbował zajrzeć do środka przez oba najbliższe okienka, jednak zaciągnięte zasłonki uniemożliwiały dostrzeżenie czegokolwiek. Zawołał więc towarzyszy, którzy przyjrzeli się zablokowanym drzwiczkom i z bronią w gotowości zapadła decyzja o ich otworzeniu.

Mihael wyciągnął włócznię i nacisnął na klamkę. Nie zdołał otworzyć drzwiczek do końca, gdy ze środka wysypała się w jego kierunku jakaś kobieta z wyciągniętymi rękoma. Mnich bez problemu odskoczył w bok i nieznajoma wylądowała twarzą w śniegu. Za nią pojawiła się kolejna, jednak z żywymi ludźmi obie kobiety nie miały już nic wspólnego. Ich bladoszara skóra wyglądała, jakby gniła, oczy pozbawione były wyrazu. Sukienki, które miały wcześniej na sobie zerwano z nich aż do pasa, odsłaniając paskudnie zmienione teraz piersi, co musiało oznaczać, że gdy jeszcze żyły, bandyci najpewniej je zgwałcili. Charczały przy tym ponuro, ruszając w waszą stronę.

Słyszeliście kilkukrotnie w swoim życiu opowieści o ożywionych plugawą, nekromancką magią zwłokach pozbawionych własnej woli i atakujących wszystko co się rusza, jednak teraz przekonywaliście się na własne oczy, że żywe trupy - bo tak na nie mówiono - istniały naprawdę. Wydając z siebie paskudne dźwięki, przemienione służki Argentei ruszyły w stronę Mihaela i Akiala, kłapiąc zębami.

Rzucone zaklęcie nie wykryło niczego.
Jeżeli szlachcianka lub jej towarzysze mieli przy sobie jakieś magiczne przedmioty, to rabusie je zabrali. Jeśli użyto tutaj magii, to jej ślady również zniknęły.

Trupów było mnóstwo - mężczyźni padli w boju, kobietom poderżnięto gardła. Traivyr był nieco zaskoczony faktem, iż odzienie kobiet było nienaruszone, ale wolał nie mówić tego głośno.

- Proponowałbym wszystkie ciała wpakować do powozów - zaproponował.

Pochować ich nie mogli, ale pozostawienie zwłok na pastwę dzikich zwierząt zdało mu się czymś, czego nie powinni robić.


Żałował, że nie dowiedzieli się, ile kobiet towarzyszyło lady Argentei. Tu były trzy i nie było wiadomo, czy jeszcze którejś nie zabrano. Może nie tylko szlachcianka ocalała?
Z drugiej strony... Skoro pozostawiono wszystkie suknie, to najwyraźniej porywacze doszli do wniosku, że Argentei wystarczy jedna suknia. A to mogło źle wróżyć jej dalszemu losowi.
A może była dziewicą?
Osobiście to Traivyra nie obchodziło, ale słyszał, że w niektórych rytuałach dziewica jest składnikiem niezbędnym do pomyślnego przeprowadzenia rytuału.
Jednorazowym, ale zawsze.


Bandyci zabrali trzy konie.
Po co więc ciągnęli po ziemi wielki wór i zostawiali za sobą ślady, które znalazłby ślepiec? Nie bali się pościgu, czy może wprowadzali ewentualnych ścigających w pułapkę?
Bez względu na to, trzeba było bardzo uważać podczas dalszej wędrówki.
Bardziej niż do tej pory. A Traivyr miał nadzieję, że Śnieżka pomoże im w dostrzeżeniu ewentualnej zasadzki lub innego niebezpieczeństwa.


Wyglądało na to, że bandyci zabrali wszystko, ale zawsze istniał cień szansy, że jakimś powozie znajdowała się skrzynka, w której schowano najcenniejsze rzeczy. Co prawda Traivyr nigdy czegoś takiego nie widział, ale za to słyszał o takich skrytkach. Skoro on słyszał, to z pewnością bandyci również, ale sprawdzić i tak warto było.

No i wnet się okazało, iż bandyci nie zostawili (przez przypadek) jakichś skarbów, ale za to zostawili (z pewnością naumyślnie) niezbyt przyjemną niespodziankę.


Niewiasty, które wytarabaniły się z jednego z powozów, wyglądały mało interesująco. Śmiało można by rzec, iż wprost zniechęcały do bliższego kontaktu.
Z takimi stworami Traivyr nigdy nie miał do czynienia, ale wiedział, iż są wytworem plugawej magii. I że trzeba je jak najszybciej zniszczyć.
Wyglądało na to, że wcześniej jednak zabójcy zabawili się z nimi w okrutny sposób. Czy coś takiego było konieczne, by przemienić je w zombie? Tego Traivyr nie wiedział, ale pomyślał, że prędzej sam poderżnie Astrid gardło niż pozwoli, by spotkał ja taki los.

Z tego co wiedział, zombie, chociaż były stworami nienaturalnymi, dawały się zabić normalną bronią, dlatego też - miast użyć magii, sięgnął po kuszę, by wpakować bełt w znajdującą się najbliżej niego kobietę-zombie.

Im dłużej przebywała na terenie tego pobojowiska, tym mocniej do niej docierało okrucieństwo, z jakim banici dokonali tych zbrodni. Nawet z kobietami nie obeszli się litościwie i Astrid odwróciła wzrok widząc otwarte gardła młodych dziewcząt. Potrafiła sobie wyobrazić, jak bardzo wystraszone i spanikowane musiały być, nim jedno cięcie zakończyło ich życie. Przeszła od razu do lodowego posągu ochroniarza i przyjrzała mu się z bliska. Mężczyzna wyglądał, jakby coś krzyczał, lub został zaskoczony. Aaasimarka wiedziała, że są druidzi jej domeny, którzy potrafili zamykać przedmioty, czy nawet żywe stworzenia w lodzie, ale wiedziała, że to musiała być sprawka któregoś z tych bytów z Północy. Być może nawet ten najemnik został tak potraktowany, by stanowić ostrzeżenie dla każdego, kto by chciał podążyć za bandytami.

Ścieżka wiodąca głębiej w las pełna była śladów, którymi łatwo było podążyć. Mieli więc punkt zaczepienia. Napastników było całkiem sporo, w dodatku uprowadzili trzy konie i ciągnęli coś za sobą, co pewnie stanowiło tobołek pełen zrabowanych przedmiotów. Jeśli celem porwania była Lady Argentea, wyglądąło na to, że cała reszta była dla banitów tylko dodatkiem. Kto wie, może nawet mieli to obiecane w ramach zapłaty za pomoc przy napadzie na szlachciankę.
- Powinniśmy jak najszybciej ruszyć tymi śladami - powiedziała do pozostałych, wskazując ścieżkę między drzewami.

Mihael jednak odkrył coś w powozie należącym do Argentei, więc Astrid wróciła na główną drogę i stanęła nieopodal zablokowanych włócznią drzwiczek. Nie podobało jej się to. Albo bandyci w ramach niesmacznego żartu zamknęli w środku kogoś, kto miał umrzeć tam z głodu, albo to była jakaś pułapka. Nie mogli tego tak zostawić, więc szybko uzgodnili, że trzeba sprawdzić, co jest w środku. Mihael odblokował drzwi i się zaczęło. Paskudnie wyglądająca, półnaga kobieta rzuciła się na niego, ale chłopak zareagował wyjątkowo błyskawicznie. Astrid krzyknęła krótko i cofnęła się dwa kroki, unosząc włócznię. Najpierw zamknięty w lodzie mężczyzna, a teraz to?

Nigdy wcześniej nie widziała prawdziwego żywego trupa o których trochę słyszała od ojca i Matki Teodory, ale jak to mówili: zawsze musi być ten pierwszy raz. Sucha, ziemista skóra, wyciekające płyny ustrojowe i ten pozbawiony życia wzrok jasno sugerowały, z kim mają do czynienia. Ktokolwiek przemienił te dwie dziewczyny w chodzące abominacje musiał mieć nieźle skrzywiony umysł. Przez chwilę druidka wahała się, co uczynić, widząc jednak, że towarzysze zamierzają stawić im czoło, uniosła swoją włócznię i cisnęła nią w ożywionego trupa zbliżającego się do Mihaela. Miała tylko nadzieję, że przypadkowo nie trafi starego znajomego z Heldren.

Droga minęła przyjemnej gdy można było porzucać się śnieżkami. Szkoda tylko, że gbury z Heldren nie mieli za grosz poczucia humoru. Nie byli też zbyt zwinni w kwestii unikania śnieżek, oprócz Mihaela, który zaskoczył Akiala swoim szóstym zmysłem do unikania śnieżnych ataków. Co więcej, okazało się, że ma całkiem dobrego cela i Akial musiał uznać jego wyższość gdy śnieg drugi raz wpadł mu pod pancerz.

Niedługo później gdy doszli do miejsca zbrodni kotoczłek spoważniał przechodząc do zbadania terenu. Całość wyglądała dość niepokojąco, jednak ślady wskazywały na ludzi. Jedyne co go niepokoiło to ślady po igłach, które mogły sugerować zarówno strzałki usypiające, jakie często spotykał w dżungli na Wyspie, albo ataki bardzo małych broni, być może faktycznie jakiś wróżek.

Ślady bandziorów były aż nadto wyraźne, więc nie było sensu ich nawet badać teraz, jednak głębokość i typ śladów wskazywał na sporą i dobrze zorganizowaną grupę. Akial podzielił się swoimi spostrzeżeniami z innymi, jednak to młody mnich miał największe rewelacje. W przewróconej karocy coś było słychać!
Po krótkiej naradzie otworzyli drzwiczki i momentalnie wypadła z nich dziewczyna. Mogła wpaść w ramiona bohatera, ale mnich odsunął się i ta runęła jak długa z plaskiem w śnieg. Za nią pojawiła się druga.
- Co za cera. - skomentował niezdrowy, wręcz trupioblady kolor. Bliższy rzut oka na tą z tyłu i tą wstającą pokazał wiele rzeczy, których nie chciał wiedzieć. Ale widział i wiedział. To co zrobili bandyci, to co zrobili zanim zabili i to czym stały się dziewczyny.
Akial widział już nieumarłych, ale zwykle starał się trzymać z daleka od nich. Dżungle Kortos były pełne takich miejsc. Zwykle adrenaliny dostarczało zobaczenie chodzący szkielet samemu będąc niezauważonym, ale widzieć zombi z tak bliska? Nigdy.

Akial otrząsnął się z zaskoczenia w ułamku sekundy decydując pomiędzy standardowym dylematem walka/ucieczka. Tak jak reszta zdecydował się na atak. Z jego dłoni wysunęły się pazury, którymi kotoczłek przeorał jednego z zombi celując w czułe stawy wyłączając z gry ataki, czy redukując prędkość.
Przesunął się zwinnie nie dając się złapać w ewentualną flankę - wolał nie musieć się skupiać na dwóch przeciwnikach na raz.