Edward i Finn

Spakowawszy najważniejsze tomy w zaimpregnowany materiał, bohaterowie ruszyli z powrotem do świątyni. Quentin wymagał co prawda dodatkowego szturchnięcia, żeby wyjść na deszcz, ale potem już niemal biegł, by jak najszybciej znaleźć się w bezpiecznym miejscu. Po drodze minęli współpracujących ludzi, których wcześniej uspokajał Edward - najwyraźniej jeszcze nie zapomnieli o jego słowach i jeśli miało dojść do bójki, to raczej już po burzy.
Kiedy byli już w świątyni, wieszcz zajął nieco odosobnione miejsce za ołtarzem Abadara, wracając do przerwanych wcześniej obliczeń.


Jin i Edro

Gdy większość halucynogennych oparów uleciała ze sklepu, zebranie potrzebnych medykamentów i ponowne zabezpieczenie pomieszczenia nie trwało długo. Jin z pomocą Heri sprawnie spakował wszystko co wydawało mu się potrzebne do dwóch sporych skrzynek, które mogli bez trudu przenieść samodzielnie. Gdy skończyli, nadszedł czas na pożegnanie, gdyż smok w czarodziejskiej czapce i latające żaby zdecydowały się zostać razem z niziołką, żeby dotrzymać jej towarzystwa w czasie burzy. Bohaterowie pomachali im na pożegnanie i objuczeni zapasem medykamentów ruszyli z powrotem do świątyni. Po drodze zauważyli, że niektórzy z kolonistów zrezygnowali z barykadowania domostw, zamiast tego zabierając swój najcenniejszy dobytek i uciekając w bezpieczniejsze miejsca.


Amos i Zod

- Takie kozaki, a już wymiękają! -
- Juście się zmęczyli? -
Zwolnienie tempa przyniosło co prawda kilka zaczepnych uwag od strony pozostałych robotników, ale Amos wiedział dobrze, co oznaczają - dla tego typu ludzi była to oznaka, że mają ich za „swoich”. Poza tym tragarze także nieco zwolnili, niektórzy z wyraźną ulgą. Po zamknięciu drzwi do magazynu otrzymali parę oszczędnych skinień, z których jednak dało się wyczytać szacunek.
Gdy opuszali wyspę portową, zauważyli że na pozostałych mieszkańcy stawiali już prowizoryczne zapory, które miały powstrzymać nawet wyższe fale przed zalaniem ich domostw. Ci mieszkający poza stałym lądem ryzykowali całym swoim majątkiem, więc i ich determinacja była znacznie większa. Zod szybko ocenił, że te konstrukcje rzeczywiście mogły zadziałać, jeśli burza nie będzie trwała zbyt długo.


Wszyscy

Schowanie się przed nadchodzącą burzą pozwoliło bohaterom odpocząć przez chwilę i przynajmniej częściowo obeschnąć, ale z pewnością nie był to koniec pracy tego dnia. W świątyni Abadara zbierali się coraz to nowi mieszkańcy Pridon’s Hearth, kryjąc się przed wichrem i deszczem, a wraz z nimi kolejne zajęcia. Składowanie zapasów, rozmieszczanie ludzi tak, by nie zajmowali zbyt wiele miejsca, a jednocześnie nie wpadali sobie pod nogi, a także opatrywanie mniejszych lub większych urazów - nie można było narzekać na nudę. Szeryf Adaela również nie próżnowała, chociaż dzieliła uwagę pomiędzy świątynię i karczmę, w której brakowało już wolnych miejsc. Widać jednak było, że koloniści darzą ją dużym szacunkiem, sama jej obecność wystarczała, by się uspokajali i raźniej wykonywali polecenia.
Jin opatrywał właśnie dłoń chudemu, szczurowatemu mężczyźnie, któremu zerwany hak urwał dwa palce (w co oczywiście medyk nie wierzył - cięcie było zbyt gładkie, jak po mieczu), gdy drzwi do świątyni otworzyły się gwałtownie, wpuszczając potężny podmuch wiatru i strumienie deszczu. Wpadł przez nie jeden ze strażników kolonii - na jego ociekającej wodą twarzy widać było przerażenie, a rękę miał wykrzywioną pod nienaturalnym kątem.
- TROLL! - przekrzyczał wiatr, po czym podbiegł do Adaeli - Z lasu wylazł troll i plądruje domy na obrzeżach! Zabił Herta! -
Kobieta zaklęła i z gniewną miną zwróciła się do bohaterów.
- Jakbyśmy nie mieli dość problemów… Jeśli ktoś go nie odgoni, nie będą mieli dokąd wracać - ruchem głowy wskazała na kilka skulonych w pod ścianą rodzin - Moi ludzie sobie z nim nie poradzą, w tym deszczu nawet pochodni nie da się rozpalić. Zabijcie go, albo przynajmniej pogońcie go stąd - ciężko było ocenić, czy jej słowa były rozkazem, czy prośbą.

***

Zlokalizowanie intruza w niewielkiej kolonii nie było problematyczne. Biegnąc w stronę budynków położonych najbliżej dżungli, usłyszeli gniewny ryk, a następnie głośny trzask łamanego drewna, który przebił się nawet przez szum deszczu i wiatru. Jego źródło stało się dobrze widoczne już za następnym rogiem.
Masywna, licząca sobie przynajmniej dziesięć stóp sylwetka o chropowatej, zielonej skórze wyłaniała się właśnie z na wpół zawalonego domu, otrząsając się z resztek powały. Na paskudnej, dzikiej twarzy pyszniły się ogromne kły, a w wielkich, zakończonych pazurami łapach troll dzierżył pień drzewa, robiący zapewne za maczugę. Przez plecy niósł wypchany wór, zrobiony z grubego płótna które do niedawna było pewnie dachem w jednej z nowych chat w Pridon’s Hearth. Stwór rozglądał się po okolicy, potrzebując chwili, zanim zogniskował wzrok na drużynie. Ci z bohaterów, którzy słyszeli już o tych gigantach, zaczęli cieszyć się z obecnej pogody - przynajmniej niwelowała paskudny trollowy smród.

Jin znalazł sobie w świątyni kąt w którym rozłożył się z swoim "kramem". Dwie skrzynki służyły zarówno jako krzesła, jak i jako podwyższenie na którym szył drobne rany które dolegały członkom lokalnej społeczności. Kilku upierdliwych pacjentów którzy uznali że teraz jest świetny czas na opowiadanie historii swojego życia odprawił krótkimi, lecz uprzejmymi słowami. Zdrowie psychiczne oczywiście było istotną częścią zdrowia, ale teraz zwyczajnie nie miał na to czasu.

Nagłe pojawienie się trolla przerwało mu tą prostą dla niego, niemal powtarzalną pracę i sprawiło że poczuł ekscytację. Jeśli to prawda, i faktycznie na miasteczko napadł trolla to mógł uzyskać dostęp do nowych, wspaniałych materiałów. Nawet na uniwersytecie na którym się uczył samolecznicze moce trolla były legendarne. Gdyby tylko mógł zyskać dostęp do ciała...

Szybko zebrał niezbędne rzeczy i już typowym dla niego, nerwowym ruchem sprawdził zawartość bandoliera. Wszystko było na miejscu. Usatysfakcjonowany podszedł do swoich towarzyszy i ustawił się bliżej końca kolumny. Walka w pierwszym szeregu nie była dla niego.

Edro cholernie nudził się w świątyni. Nie dość, że nie było nic ciekawego do roboty, to nie mógł też zająć się pracą nad swoim arsenałem broni. Nie było na to ani miejsca, ani warunków, a prawda jest taka, że prawie elfa niewiele ostatnimi czasy interesowało poza walką i jego orężem. Wyprawa do fortu pozwoliła mu na kilka testów wprowadzanych przez siebie poprawek. Niektóre były w porządku, inne niestety musiał zastąpić i teraz oczekiwały na kolejne testy.

Lotsav oderbał okrzyk "TROLL!" nieco inaczej niż większość zgromadzonych. Zamiast strachu, odczuwał niemalże podniecenie na myśl, że będzie mógł znowu sobie powalczyć. Ktoś podobno zginął, co tylko potęgowało emocje no i z Trollem nigdy nie miał okazji jeszcze walczyć. Nie tracił czasu i od razu ruszył z resztą drużyny, po drodze zastanawiając się jeszcze nad strategią. Ostatecznie zdecydował się na łuk.

Wybór okazał się być idealny. Stwór był duży, śmierdzący i niebezpieczny. Trzymanie się na dystans dawało swego rodzaju poczucie bezpieczeństwa, a oręż spisywał się całkiem nieźle. Starcie nie trwało nawet minuty i potwór leżał martwy. Edro nie był do końca usatysfakcjonowany. Przeciwnik okazał się nie stanowić większego wyzwania, a miał ochotę jeszcze sobie postrzelać. Kiedy reszta drużyny zajęta była pozyskiwanie składników, sam spróbował odzyskać wystrzelone strzały. Była szansa, że ta z oka będzie zupełnie nieuszkodzona bo trafiła w miękkie, a reszta stanowiła niewiadomą.

***

Droga powrotna do świątyni nie okazała się być spokojna, jak można by się było spodziewać. Po drodze Lotsav dostał upragnioną okazję, żeby znowu sobie postrzelać. Grupa żywiołaków atakowała domostwo, w którym był kilka godzin wcześniej. Z uśmiechem na ustach zajął pozycję przy ścianie jednego z budynków i posłał strzałę w stronę wroga.

Wystrzelona przez Edro strzała trafiła zaskoczonego żywiołaka, a zaraz potem minął go wystrzelony przez Edwarda kryształowy pocisk, rozbijając się na ścianie. Wodna istota zbliżyła się, płynąc po ziemi, w stronę bohaterów, ale trzymała dystans - zamiast rzucać się do ataku, stwór zaczął wykonywać jakieś gesty rękami. Woda z kałuż wokół Zoda, jakby naśladując te ruchy, uniosła się i rozbryznęła o wojownika, w kontakcie z jego pancerzem zamarzając na kość. Potężny mężczyzna próbował się wyrwać, ale nie zdążył, w ułamek sekundy zmieniając się w lodowy pomnik. Widząc to Amos zamiast szarżować, pomknął w bok, znikając za ścianą budynku.
Kolejne żywiołaki próbowały zamknąć Finnseacha i Edro w mroźnych więzieniach - o ile elf zwinne unikał strumieni zamarzającej wody, to wychowanek elfów poślizgnął się i wpadł centralnie w ich objęcia.
- Obszar. Słabość. Panika - znajome słowa w demonim wybrzmiały, gdy Jin stworzył swój kościany totem, który momentalnie wywołał niepokój wśród żywiołaków, lecz nie wpłynął na ich chęć do walki. Jeden z nich spróbował zamrozić alchemika, któremu szczęśliwie udało się wymknąć.

W tym czasie Edro i Zod zaczęli już odczuwać dotkliwy chłód unieruchamiającego ich lodu - nie trwał on jednak długo, gdyż obaj uwolnili się w mgnieniu oka, pierwszy wyślizgując zwinnie z mroźnych objęć, a drugi zwyczajnie je rozrywając. Zanim jednak zdążył cokolwiek zrobić, został trafiony prosto w głowę przez strumień wody pod ogromnym ciśnieniem. Gdyby nie hełm, maska i ochronna aura Jina, mogłoby być z nim kiepsko, a i tak czuł się nieco oszołomiony pod uderzeniu.
Tym razem celując dokładniej, Edward w końcu trafił żywiołaka, wbijając w wodniste ciało kryształowy pocisk, który zaczął rozrastać się w zastraszającym tempie. Stwór zdążył zrzucić go z siebie, zanim został oplątany. Wtedy też Amos wypadł zza budynku, z szablą w jednej i zdobycznym toporem w drugiej ręce. Dwa szybkie cięcia wystarczyły, by zaskoczony żywiołak zmienił się w jedną z licznych już kałuż wody.
Finn, osłonięty przed wystrzelonym w jego stronę strumieniem wody, doskoczył do najbliższego żywiołaka i dźgnął włócznią, ten jednak uchylił się zwinnie, jednocześnie zbliżając się do elfa. Smagnął go wyjątkowo celnie, ale cios nie był zbyt imponujący. Żywiołak nieopodal Amosa próbował wystrzelić w niego strumieniem wody, ale półork bez trudu zbił pocisk barkiem.

Edro postanowił zmienić taktykę. Szybkim ruchem zawiesił łuk na specjalnym haku na ramieniu, jednocześnie wyciągając długie, zakrzywione elfie ostrze. W kilku krokach doskoczył do najbliższego przeciwnika, który nie był jeszcze zaangażowany w bezpośrednią walkę i precyzyjnym cięciem rozpłatał go na pół. Woda, z której był zbudowany, rozlała się u stóp elfiego wychowanka, który już zaczął rozglądać się za kolejnym celem. Zachęcony sukcesem towarzysza, Zod z impetem ruszył na kolejnego żywiołaka. Uderzenie trzonkiem topora aż rzuciło wrogiem, ale zamachując się, by dokończyć dzieła ostrzem, ciężkozbrojny poślizgnął się na błotnistej ziemi i stracił równowagę, niemal padając na plecy. W tym czasie Edward celnie ugodził ostatniego nieatakowanego żywiołaka kryształowym pociskiem, samemu dla bezpieczeństwa chowając się za ścianą jednego z domostw. Amos skupił się na tym samym przeciwniku, doskoczył i wykonał zwrot, markując uderzenie. Pozbawiona rysów twarz wodnego stwora była ciężka do odczytania, a co za tym idzie, także oszukania - bez trudu sparował uderzenie szablą. Najwyraźniej zapomniał jednocześnie o trzymanym w drugiej dłoni toporku, który półork wbił prosto w jego głowę.

Starcie miało się już ku końcowi, zostały jedynie dwa żywiołaki, ale pchane nieznaną siłą (może związaną z tymi ciemnymi żyłami?) nie zamierzały się poddawać. Jeden z nich wystrzelił strumień wody w Finna, ale elf uchylił się zwinnie, kończąc obrót wypadem i pchnięciem włóczni, która przebiła wroga. Ostatni z nich nie zdołał już zareagować - Edro dopadł doń i jednym płynnym, skośnym cięciem rozpłatał go na dwie połowy, które rozbryznęły się na ziemi. Zanim jeszcze po walce opadł kurz (czy raczej woda), Jin dobiegł do Zoda, sięgając po swoją torbę medyczną. Uderzenie w głowę, które otrzymał wojownik, wyglądało bardzo groźnie, ale błyskawiczna obdukcja ujawniła, że nie było tak źle - ot, rozcięty łuk brwiowy i opuchlizna, może lekkie wstrząśnienie mózgu, a przynajmniej tyle mógł wywnioskować, szanując prywatność pacjenta i nie odsłaniając jego twarzy. Zwykły opatrunek i mocny środek otrzeźwiający przyniósł doskonały efekt.

Chatka, do której dobijały się żywiołaki, stała nienaruszona, a z niewielkich szczelin wydobywał się niebieskawy dym. Najwyraźniej tutejsza zielarka wróciła do zajęcia, które wcześniej przerwali jej Edro z Jinem. Tym razem jednak musiała być nieco bardziej przytomna, gdyż po zapukaniu była w stanie się odezwać i nawet zapewnić, że wszystko u niej w porządku, tylko ten deszcz strasznie mocno walił w drzwi chwilę temu. Bohaterom nie zostało w takiej sytuacji nic poza powrotem do świątyni Abadara. Wewnątrz panowała spokojna atmosfera, tak bardzo niepasująca do narastającej na zewnątrz burzy - mieszkańcy siedzieli na ławkach i podłodze, rozmawiając przyciszonymi głosami. Nie było w nich smutku czy przestrachu, co najwyżej lekka bojaźń i respekt przez szalejącymi żywiołami, przed którymi chroniły ich grube kamienne mury. Brakowało jednak szeryf Adaeli, kobieta zostawiła na miejscu Langdena - strażnika, który wcześniej ostrzegł ich przed trollem, a sama, wedle jego słów, udała się na obchód by upewnić się, że wszyscy mieszkańcy znaleźli się w bezpiecznym miejscu. Mężczyzna, z ręką ułożoną już na temblaku powitał bohaterów ze słabym uśmiechem ulgi, od razu informując o planach swojej przełożonej.

Gdy Edward odwiedził Quentina w jego wypełnionym księgami kącie, wieszcz pogrążony był właśnie w transie. Ocknął się kilka chwil później, a na jego twarzy widoczna była konsternacja.
- Już wróciliście? Dobrze. Próbowałem odczytać najbliższą przyszłość, ale wszystko jest niejasne. Burza albo zakończy się w przeciągu godziny, albo jeszcze zyska na mocy - powiedział niepewnie - Mógłbyś przynieść mi coś do jedzenia? Trans mnie osłabia

W tym czasie do bohaterów podeszło dwoje wyznawców Abadara - brodaty mężczyzna w podeszłym wieku, ubrany w ociekającą złotem szatę, oraz znacznie od niego młodsza, i skromniej odziana kobieta, półelfka.
- Pal… szeryf Adaela przekazała nam, iż w obecnej sytuacji posiadacie status jej deputowanych - powiedział starzec. Jego głos, mimo wieku był mocny i dźwięczny jak brzęk monet - A część tutaj obecnych deklaruje, że udzieliliście im pomocy w tej sytuacji. W ich imieniu ja, Bankier Baldr Sifreth, składam wam podziękowania i deklaruję, iż na czas obecnego kryzysu możecie korzystać z usług naszej świątyni bez opłat. Większość naszych błogosławieństw zachowujemy do pomocy rannym i wyziębionym, ale mamy też zaskórniaki - uśmiechnął się - Swoje potrzeby przekażcie Kancelistce Ireth - wskazał na akolitkę, która ukłoniła się uprzejmie, a następnie odszedł powolnym krokiem w stronę ołtarza w głębi świątyni.

***

TRZASK!
TRZASK! TRZASK!

Od początku burzy co jakiś czas słychać było uderzenia pioruna, ale teraz, około kwadransa po powrocie bohaterów, nabrały one zarówno na sile, jak i częstotliwości. Huk gromu rozbrzmiewał coraz bliżej, a niebo co kilkanaście sekund rozbłyskało jasno - obserwujący mogli odnieść wrażenie, że coraz bardziej skupiają się na wyspie magazynowej. Szeryf Adaela jeszcze nie wróciła, a wyraźnie zaniepokojony już Langden co chwila uchylał klapkę w drzwiach, wpuszczając do środka podmuchy wiatru i wyglądając za nią. W pewnym momencie sapnął i zaklął ze zdziwienia, po czym zamachał zdrową ręką na bohaterów.
- Spójrzcie tam! Na wyspie coś się dzieje! -
Nie miał zwidów. Widoczność w deszczu była tragiczna, ale coraz częstsze błyski pozwalały dojrzeć, że trwa tam właśnie jakieś starcie. Kilka sylwetek, na oko ludzi, elfów czy półorków, walczyło z większą grupą także humanoidów, ale masywniejszych, przygarbionych i ogoniastych. Ci drudzy z każdą chwilą zyskiwali coraz większą przewagę.
- Co tam się dzieje? Ktoś nas atakuje? - dopytywał się rozgorączkowany Langden.

Dwie walki pod rząd powoli wyczerpywały zasoby Jina. Czuł jak jego skromne źródełko magii zaczyna coraz bardziej się rozciągać, gdy próbował podtrzymać kilka magicznych efektów równocześnie. Zaczynał czuć łupiący ból głowy, sugerujący że powinien odpocząć, ale niestety nie miał na to czasu.

W świątyni rozsiadł się pod jedną ze ścian i uważnie sprawdził zawartość swojego bandoliera. Przeniósł część leczniczych środków do niego z plecaka, ułożył je w odpowiedniej kolejności i upewnił się że flaszka kwasu którą cały czas miał ze sobą jest bezpiecznie umocowana. Po wszystkim wypalił swoje chirurgiczne narzędzia nad palnikiem i schował je do pokrowca.

Był w trakcie tych czynności wyznawcy Abadara postanowili ich pobłogosławić dobrym słowem i tym co sam Abadar miał najlepszego - pieniądzem. Jin dość szybko wziął pół elfkę na bok. Podbródkiem wskazał wszystkich miejscowych których tego dnia opatrzył.
- Pani Ireth, powiem wprost. Pracuję pro bono i nikogo kto wymaga pomocy nie odeślę z kwitkiem, w szczególności w takiej sytuacji, ale moje badania są... wysoce kosztowne. Wsparcie finansowe byłoby miło widziane. Niedawno zdobyłem też świeżą krew trolla. - dodał, wyjmując z wzmocnionego pokrowca fiolkę z zielonkawą cieczą, po czym ją schował z pietyzmem - Zastosowania praktyczne mogą być znaczne, jeśli wpadnę na coś... przełomowego to świątynia Abadara może liczyć na pierwszeństwo w kupnie i rozprowadzaniu. Być może nawet na wyłączność. - dodał uśmiechając się przy tym uprzejmie, co z połową jego twarzy przypominającą poszarpane mięso musiało wyglądać zdecydowanie niepokojąco.

***

Odpoczynek został przerwany, a jakże, pojawieniem się nowego zagrożenia. Wyglądało na to że na zewnątrz toczyła się walka i zapewne będą musieli w niej uczestniczyć. Zaklął pod nosem, szybko pozbierał swój ekwipunek i dołączył do pozostałych bohaterów.

- Ta burza nie jest naturalna, kontrolowane żywiołaki też nie, podejrzewam że mamy do czynienia z magiem który odpowiadał za rzeź w forcie. - odezwał się Jin do swoich towarzyszy, po czym obrócił się do wieszcza i kapłanów Abadara - Jeśli macie jakąś magię chroniącą przed elektrycznością, teraz jest dobry moment żeby nią nas obdarzyć. - powiedział i podszedł do drzwi, wyraźnie dając tym do zrozumienia że jest gotowy wyjść i wspomóc walczących na zewnątrz.

Walka z żywiołakami wymęczyła Zoda. Było mu zimno. Raz czy dwa naszła go drobna ochota się wyrzygać, ale zdusił to w sobie, ale grom burzy drażnił go niesamowicie i burzył jego koncentrację jak pałac z zapałek. Zaciskał zęby pod maską kierując się do karczmy. Szedł jakby odrobinę nieświadomy. Odrobinę na kacu i nawałnica myśli nie dawała mu się ukierunkować w żadnym zamierzonym kierunku. Wielkiego skupienia wymagało by iść prosto.

Nieokreślone poczucie winy jątrzyło się w jego świadomości…

- To nie była twoja wina -

Wspomnieniami usłyszał głos tak piękny, że można by się w nim rozpłynąć… i wiedział, że to było kłamstwo.

Na moment przystanął uderzony samotnym, pozbawionym kontekstu wspomnieniem samych słów, nawet nie widząc kto je wypowiadał.

“Najwyraźniej dostałem w łeb bardziej niż sądziłem”. Zbagatelizował to i wrzucił gdzieś na tył świadomości, gdzie mógł się łudzić i nie dostrzegać niepokoju jaki w nim to wzbudziło.

Zod usiadł w karczmie przed kominkiem. Grzał się. Rozwiązał z pancerza wszystko co dało się szybko przytwierdzić z powrotem, aby możliwie wyschnąć. Gapił się w ogień przeczesując swoją historię. Szukając źródła. Nie potrafił znaleźć. Nie zrobił nigdy nic co by usprawiedliwiało by czuł się tak plugawie. Więcej… był diablęciem. Demonia krew w jego żyłach tylko zachęcała go by być egoistycznym maniakiem, ale to on był pierwszy by chronić ludzi. By przyjmować na siebie szarże. By umniejszać ból innych swoim kosztem i raz po raz to udowadniał nawet jak ci niewdzięcznicu mu nie dziękowali bo nie miał srebrnego języka by bronić swoich zasług.
- Starczy - skarcił sam siebie. To nie była wina Doriana, że wszyscy go lubili za samą jego poczciwą gębę. Mógłby jakoś proaktywniej wspominać, że Zod też tam był i to on odganiał toporem nieumarłych na pierwszej linii gdy Dorian cucił córkę barona… ale czy naprawdę był mu winny tę część chwały? A może wierzył Zodowi gdy diablę kłamało mu, że nie zależy mu na uznaniu i w tym momencie wymuszenie tego uznania dla Zoda mogło zrozumiale spadać w hierarchii priorytetów POD próbę dostanie się do majtek młodej baronetki która zdecydowanie wyglądała na taką co by mogła się obrazić za poprawianie jej.

Westchnął… myśli wciąż mu uciekały i krążyły. To nie oni byli niewdzięczni. Tylko on. I pchnęło go to do błędów. Może nie powinien był zostawiać stargeo kontynentu? Może Vran wcale nie próbował go przekonać by dał im spokój, ale na prawdę namawiał resztę ekipy by uszanowano decyzję Zoda. Z dobrą wolą i czystą intencją zachęcał go by szukał własnej drogi i miejsca, a nie starał mieć go wreszcie z głowy… To definitywnie było w jego charakterze.

Zod włożył dłoń pod maskę i rozmasował skronie. Przetarł oczodoły.
- Czemu to sobie robisz? - warknął pod nosem sam do siebie.
- Co takiego? - zapytał nagle wyrosły obok niego jeden z ludzi szeryf, z dwoma kuflami grzanego piwa, wyraźnie oferując jedno z nich Zodowi i pytając spojrzeniem “czy to miejsce jest wolne”. Kojarzył jego imię. Koral? Korban? Jakoś tak.
- Nie twój interes - odwarknęło mu diablę z takim jadem i pogardą, że przez ułamek sekundy widziało urazę na twarzy zahartowanego strażnika. Urazę kogoś kto myślał, że wyciąga rękę w geście przyjaźni i napluto mu za to w twarz i w ułamku sekundy wiedział, że nigdy więcej nie powtórzy tego błędu.

Zod patrzył za nim kątem oka jak odchodził.
- Odrzucam wszystkich od siebie… - odpowiedział mu w końcu, choć nie było go już by to usłyszał.

Zod podszedł do drzwi i wyjrzał wiążąc pod pachą rzemyk naramiennika.
- Jaszczuroludzie. Czy jest trzecia frakcja, czy nie… ważne jest, że druga teraz wybija naszą. Idę.
Zadeklarował i wybiegł taszcząc ze sobą swój przerośnięty topór.