Wcześniej, ulice po potyczce

- Niestety nauka często nie idzie w parze z normalnością… Wielokrotnie spotkałem się z uprzedzeniami - odparł Jin na słowa szeryf, zerkając na plecy potomka orków - ale cieszę się że pani nie widzi przeciwskazań bym nauczył się czegoś nowego. Gwarantuję że ciało nie będzie problemem.

***

Teraz, posiadłość hrabiego

Alchemik skrzywił się widząc posiadłość hrabiego. Budowanie czegoś tak… ekstrawaganckiego było zwyczajnym marnotrawstwem pieniędzy, ale zdawał sobie sprawę z tego że różnica między władcą a chłopem to tylko percepcja tych ostatnich. Dla małych umysłów była to oznaka siły i powód by kogoś słuchać. W szczególności w miejscu tak oddalonym od cywilizacji.

Gdy w końcu stanęli przed hrabią Jin wyjął swój usłużny notes pełen notatek i zaczął referować wydarzenia, fakty i poszlaki które do tej pory zidentyfikowali, w kolejności chronologicznej.

- Po przyjeciu kontraktu od pala… szeryf Adaeli ruszyliśmy do fortu z którym utracili państwo łączność. Trasa do niego nie obfitowała w żadne niepokojące wydarzenia, ani poszlaki. Gdy dotarliśmy na miejsce natychmiast zauważyliśmy że bramy fortu zostały wyłamane z gigantyczną siłą. W obrębie fortu walczyliśmy najpierw z padlinożercami, a następnie z lokalnymi skautami plemienia gripplich i ostatecznie z robactwem. Potyczki nie były problematyczne.

W obrębie samego fortu znaleźliśmy kilkudniowe ciała miejscowych obrońców. Przeprowadziłem pobieżną obdukcję i skonkludowałem że większość z nich została zabita albo przez szpony czegoś humanoidalnego, albo za pomocą magii elektryczności. W ciała powbijane były bronie należące do członków plemienia Song’O, ale mogę z całą pewnością potwierdzić że były to rany zadane pośmiertnie.

Wśród innych poszlak znaleźliśmy papier z odciśniętą krwawą stopą jakiegoś łuskowatego humanoida, uciętę rękę jaszczuroludzia, oraz terbutje.

Kaplica w forcie została zdeskrowana, podobnie ciała, w wyniku czego została nawiedzona przez jakiegoś złośliwego ducha, starającego się by inni umarli śmiercią taką jak on sam. Kaplica wymaga ponownego poświęcenia.
Ostatnim elementem była notatka z pogróżkami którą przekazaliśmy zleceniodwaczyny - tutaj Jin przerwał i spojrzał na szeryf Adaelę - oraz sam Muhduzi, który potwierdził że część znalezionych ciał należała do jego współplemieńców, którzy pomagali w obronie fortu. Znaleźli się tam ponieważ sprzedawali mięso za wyroby… cywilizacji.

Alchemik odczekał chwilę nim zaczął mówić ponownie.

- Co do wydarzeń zeszłego dnia… Myślę że większość faktów państwo już znają. Pridon’s Heart zostało zaatakowane przez jaszczuroludzi, wspomaganych przez nieprzeciętną, jakkolwiek niezbyt wyrafinowaną magię żywiołów.

Początkowo uporaliśmy się z trollem, przypuszczam że był tylko marauderem korzystającym z zamieszania, aczkolwiek nie ma na to żadnej gwarancji. Nie udało nam się go przesłuchać, a na ciele nie znaleźliśmy żadnych istotnych wskazówek… chociaż… wśród rzeczy które miał była różdżka z motywami fal, pozwalająca użytkownikowi zmienić swoją formę na bardziej dostosowaną do podróży wodnych. Należałoby ustalić czy jest miejscowa, czy to narzędzie które zostało wykorzystane by troll mógł zinfiltrować Pridon’s Heart. - Jin zaczął coś pisać w swoim notatniku, widocznie dopiero teraz wpadł na ten pomysł.

- Kolejne były żywiołaki wody, które zaatakowały sklep Heri, miejscowej medyczki. Nosiły znamiona kontroli przez jakąś dziwną magię. Niestety od dawna nie posługiwałem się wodnym, więc nie mieliśmy możliwości ich przesłuchać. Atak zdecydowanie był celowany, a żywiołaki nie oddawały się przypadkowej destrukcji. Utrata medyka dla takiej społeczności mogłaby zabić większość populacji w dalszym okresie czasu. Sugeruje to że ktokolwiek to robi ma dość szczegółowe informacje o osobach i o planie samego Pridon’s Heart. Nie można wykluczyć działania kolaborantów, bądź magii pod którą jaszczuroludzie infiltrują miasteczko.

- W międzyczasie konsultowaliśmy się z miejscowym wróżbitą. Dualizm jego wróżb sugerował że burza nie jest naturalna, tylko wywoływana jest przez jakiś dający się zidentyfikować czynnik wyzwalajacy.

Po krótkim odpoczynku ruszyliśmy na pomoc szeryf Adaeli. Gdy dotarliśmy na miejsce było w zasadzie po walce. Dzięki szybkiem działaniu i wykorzystaniu maksimum naszych możliwości. - tutaj Jin zerknął kątem oka na pół-orka - Udało nam się spacyfikować jaszczuroludzi. Sami jaszczuroludzie posługiwali się smoczym i zidentyfikowali się jako “Dzieci Bagien” w jednym z ich okrzyków bojowych. Walka nie była prosta, ale udało nam się ją rozwiązać bez dodatkowych strat osobowych. Następnie udzieliłem pierwszej pomocy tym którym… mogła jeszcze pomóc.

Pobieżnie przesłuchaliśmy szamana. Ten oznajmił że pochłonie nas Wieczna Burza, potwierdził że magia jest pochodzenia zewnętrznego, przywołana przez “Mówcę Bagien Darutheka”. - tutaj Jin ponownie przerwał wymownie patrząc na sztorm w oddali - Po śmierci szamana burza straciła na sile i ostatecznie się rozwiała. Sam szaman nie wykazywał się mocą magiczną niezbędną do wywołania takiej ulewy, podejrzewam że “Daruthek” związał część magicznego efektu z jego osobą. Z dużą dozą prawdopodobieństwa huragan uderzy ponownie.

Wśród rzeczy które znaleźliśmy na szamanie było to - powiedział nekromanta wyjmując z bandoliera stary święty symbol - Identyfikuję go jako symbol Pasterzy Burz, kultu wyznającego niektóre aspekty Gozreha. Sam symbol jest niemal antyczny, obecna inkarnacja kultu ma niewiele wspólnego z tymi którzy stworzyli ten przedmiot.

Alchemik przerwał referat i zmienił swoją rolę z mówcy na słuchacza. “Rada Miejska” dość szybko doszła do konsensusu i zaoferowała im kolejny kontrakt. I kolejną szansę by Jin mógł rozwijać swoją "sztukę". Zarówno medyczną, jak i nekromantyczną.

- Z przyjemnością pomogę. Na moje badania nigdy nie dość gotówki.

Edro wydawał się nie być do końca zainteresowany tym, co hrabia ma do powiedzenia. Jedyną istotną informacją było to, że mają dalszą robotę. Lotsav niewiele dbał o przygody. Nie był też jakoś szczególnie zainteresowany tym, żeby czynić "dobro" i szerzyć sprawiedliwość. W zasadzie los innych osób był mu z reguły obojętny, o ile nie byli mu jakoś bliscy. Jedyne, czym naprawdę się interesował to swoje rzemiosło i testowanie wyników modyfikacji broni w praktyce. Żył dla walki i eksperymentów z orężem. Fakt, że najbliższa przyszłość wydawała się dosyć burzliwa dla kolonii, był mu tylko na rękę. Jego usługi będą potrzebne i należycie docenione. Więcej grosza to więcej możliwości tworzenia morderczych narzędzi. Nie liczyło się nic więcej.

Pancerz, który został im podarowany przez mocodawcę, wzbudził lekkie zainteresowanie mężczyzny. W zasadzie był to zauważalnie lepsza sztuka, niż ta którą nosił na sobie. Postanowił porozmawiać o tym nieco później z towarzyszami. Póki co, potakiwał tylko słowom hrabiego.

Podczas spotkania

Hrabia klasnął w dłonie, zadowolony.
- Wspaniale! Przynieście mapę delty! – rzucił w powietrze, po czym zwrócił się do szeryf - Adaelo, wspominałaś, że zwiadowcy widzieli jaszczuroludzi…
- W ruinach na wybrzeżu i przy smołowych dołach na północny wschód stąd – odpowiedziała kobieta, gdy jeden ze służących, młody chłopak o ciemnej czuprynie, wpadł do sali, niosąc naręcze dużych zwojów. Położył je z namaszczeniem na stole, skłonił się i wyszedł, zamykając za sobą drzwi.
Hrabia potrzebował kilku chwil, by wybrać odpowiedni rulon, znacznie mniejszy od pozostałych, za to wykonany z grubszego pergaminu. Po jego rozłożeniu oczom bohaterów ukazała się mapa delty Koriru, zdecydowanie różniąca się od tych przedstawiających bardziej cywilizowane obszary Avistanu – była bardziej toporna i znacznie mniej szczegółowa. Prezentowała zarys wybrzeża, i terenów nad rzeką, a wraz z nimi punkty orientacyjne ich okolicach, oraz lokalizację Pridon’s Hearth, fortu Przełomu i kilku lokalnych farm. Poza tym tereny gęstych dżungli w głębi lądu były w większości białymi plamami, poprzecinanymi jedynie nielicznymi oznaczeniami cieków wodnych.
- Minie jeszcze parę lat, zanim w pełni ukończymy katalogowanie tych terenów – wyjaśnił hrabia Narsus - Dłużej, jeżeli będą trafiać się nam takie …sytuacje - dodał, sięgając po rysik i podając go Adaeli. Kobieta zaznaczyła dwa niewielkie okręgi na północ od Pridon’s Hearth.
- Zgodnie z raportami, tu ruiny znajdują się na klifie, więc łatwo je będzie dostrzec z brzegu. Pola smołowe też nietrudno zauważyć, a jeszcze prościej wyczuć – stwierdziła z powagą.
- Może uda wam się tam znaleźć jakieś wskazówki co do miejsca pobytu tego plemienia - podjął hrabia - Po sprawdzeniu tych miejsc wróćcie złożyć raport. O nocleg w kolonii nie musicie się martwić, opłacę wasze pokoje –

Po opuszczeniu posiadłości

Amos

Gdy doradcy hrabiego opuszczali salę narad, półork raz jeszcze spojrzał w stronę panny Gadd. Drobna kobieta poruszała się z lekkością i gracją godną tancerki – lub, sądząc po rapierze przypiętym do pasa, szermierki. Zatrzymała się na moment, spoglądając przez szerokie okno na morze, a rozpuszczone kasztanowe pukle przesłaniały jej profil. Gdy w końcu ruszyła do drzwi, miał jeszcze moment na zobaczenie jej twarzy, zanim go minęła: najwyraźniej świadoma uwagi, puściła mu oko, a na jej pełnych ustach gościł zadowolony uśmieszek.
Rzucony niedługo później komentarz o koszulce wyraźnie ucieszył hrabiego.
- Ma pan rację. Dlatego tym bardziej nie chcę pozwolić, żeby kurzyła się na stojaku. Lepiej ją spożytkujecie niż ja, tylko jej nie zniszczcie – rzucił, by po chwili dodać – za bardzo.

***

Wczesnym popołudniem Amos przechadzał się po porcie, wpatrując się we wzburzone morze w oddali, a także Sierściucha polującego na resztki ryb zalegające w porozrzucanych koszach. Co prawda Kobaltowe Oko wypłynęło krótko przed burzą, ruszając w górę rzeki, ale ciężko było stwierdzić, jaki był los statku – jeśli się rozbił, nie zapowiadało się, by zdołali wyrwać się z tych okolic zanim ta cholerna burza się skończy. Albo oni jej nie skończą…
- Panie Wyatt! - kobiecy głos wyrwał go zamyślenia, a kiedy się odwrócił, dostrzegł nadchodzącą Hamsę Gadd. Półelfka zgrabnie omijała co większe kałuże i plamy błota, ale i tak jej wysokie buty były już nim pokryte. Gdy w końcu dotarła na deskowane molo, uśmiechnęła się na widok obżerającego się kocura.
- Mam nadzieję, że nie przeszkadzam? - zapytała, podchodząc bliżej i niedbałym gestem odgarniając kosmyk włosów za lekko spiczaste ucho.


Edward

Po złożeniu swojej relacji, Muhduzi milczał przez całą naradę, co jakiś czas dopytując Edwarda, co właśnie jest omawiane – wszak ani hrabia, ani żaden z jego doradców nie zainteresował się tym, by mówić w zrozumiałym przez niziołka narzeczu. Wydawał się nieco speszony obecnością tylu „dużych ludzi”, jak to sam ich określał, chociaż i tak wyglądał zdecydowanie lepiej niż gdy odnaleźli go w forcie. Solidny wikt i opierunek sprawiły, że szybko odzyskał siły, a dzika burza poprzedniej nocy najwyraźniej nie przeraziła go zbyt mocno.
Gdy opuścili posiadłość, wciąż trzymał się czarodzieja.
- Skoro jaszczury sprowadziły wielką burzę, to zagrażają i waszemu plemieniu, i mojemu - zagadnął - Muszę ich ostrzec, a samotna droga przez dżunglę to pewna śmierć. Czy możecie mi pomóc? Plemię z pewnością was za to wynagrodzi! Mamy skarby, a nasza szamanka wie wszystko, co dzieje się w dżungli! - zapewnił z zapałem, chociaż Edward nie miał pewności, ile w tym było prawdy - Mieszkamy niecały dzień drogi od czarnych dołów, poprowadzę was


Jin i Zod

Wracając z magazynu do karczmy, w której Zod trzymał swoje narzędzia, bohaterowie minęli się z panną Gadd, zmierzającą w stronę portu. Kobieta kiwnęła im uprzejmie głową, ale nie zatrzymywała się, rozglądając jakby kogoś szukała. Kolonia wyglądała tak, jak można się było tego spodziewać po huraganie – śmieci i poodrywane fragmenty okiennic zalegały tu i ówdzie, a mieszkańcy pracowali wspólnie, by doprowadzić swoje rozklekotane domostwa do lepszego stanu. Zarówno Zod, jak i Jin znali się na rzemiośle na tyle, by mieć pewność, że wystarczyłoby kilka, może kilkanaście godzin burzy więcej, i z Pridon’s Hearth zostałyby w większości sterty desek. Obaj jednak mieli na tyle taktu, by nikomu o tym głośno nie mówić, szczególnie że reakcje kolonistów na ich osoby były co najmniej nietypowe. Zamiast, do czego byli przyzwyczajeni, ignorować, odwracać wzrok czy zerkać z obrzydzeniem, oni ich pozdrawiali: skinienia głowy, machnięcia ręką, a nawet powitalne okrzyki – to było coś nowego.
Gdy byli kilkadziesiąt kroków od karczmy, zauważyli, że w pośpiechu wychodzi z niej Gallio Menius. Tłusty kupiec, gdy tylko zauważył bohaterów, zamachał energicznie ręką i ruszył do nich biegiem.
- Panowie! Cały ranek was sz… uch! - stęknął, gdy poślizgnął się na ubłoconych deskach i ledwo utrzymał równowagę - Cholerne błocko… Cały ranek was szukam! - powtórzył, gdy już pokonał dzielącą ich odległość, a jego brzuszysko przestało falować - Potrzebuję waszej pomocy! Jeden z rybaków doniósł mi rano, że z oddali widział maszt Kobaltowego Oka u wylotu rzeku, dziwnie przekrzywiony. To musi znaczyć, że statek albo osiadł na mieliźnie po burzy, albo - wzdrygnął się zauważalnie, aż zawibrowały mu podbródki - się rozbił. Włożyłem w niego sporą sumę i potrzebuję kogoś, kto go znajdzie sprawdzi stan załogi i ładunku. Jestem gotów dużo zapłacić! –


Finnseach

Po wizycie u hrabiego elf postanowił sprawdzić jedno z miejsc, o którym zupełnie zapomnieli w obliczu wczorajszej burzy. Drukarnia okazała się być w opłakanym stanie – wicher zerwał fragment dachu, a spadające odłamki uszkodziły prasę. Na domiar złego, deszcz zalał część zapasów papieru, więc nie wyglądało na to, by w najbliższym czasie panna Penbury zdołała wznowić swoją działalność. Kobieta była na miejscu, z zapłakaną twarzą obserwując, jak jej sąsiedzi zajmują się naprawą jej dobytku. Jedynym pocieszeniem było to, że wózek, na którym się poruszała, nie uległ żadnym uszkodzeniom.
Opuszczając tą przykrą scenę, Finnseach natknął się na pana Blackwella.
- Och, dzień dobry, panie Silistar - mężczyzna przywitał się w elfickim z nienagannym akcentem, a elf przypomniał sobie, dlaczego dobrze się z nim rozmawiało podczas rejsu tutaj - Mam nadzieję, że miał pan spokojny ranek? Nie pytam o noc, gdyż wieści o waszych wyczynach rozeszły się szybko nawet jak na tak niewielką osadę. Proszę przyjąć moje najszczersze podziękowania - skłonił się głęboko - gdyby nie wasze działania, zapewne nie mielibyśmy teraz sposobności rozmawiać. Ale skoro owa sposobność już nastąpiła, mam dla pana i pańskich towarzyszy propozycję, prawdopodobnie dość intratną - na jego wąskich wargach zagościł lekki uśmiech - Doszły mnie słuchy, iż zamierzacie odwiedzić ruiny z okresu imperium Ghol’Gan na północ stąd. Jako kolekcjonerów antyków, z radością odkupię od was wszelkie archeologiczne znaleziska, na które tam natraficie. Mam nadzieję że jako pokrewna naukowa dusza rozumie pan moje zainteresowanie? - zapytał uprzejmie.


Edro

W kolonii brakowało dobrej areny do ćwiczeń, więc Edro musiał improwizować. Kilka podrywanych z budynków przez wiatr desek powinno stanowić znośne tarcze strzelnicze, a kamienisty brzeg z rosnącym klifem między posiadłością hrabiego a resztą zabudowań był wystarczająco odizolowany, by nikt postronny się nie napatoczył. Śliskie kamienie i sporadyczne fale utrudniały poruszanie się, co było dodatkowym urozmaiceniem treningu. Mijały kolejne godziny, w czasie których sprawdzał kolejne modyfikacje - boczne, zakrzywione ostrza, karbowane haczyki, pętle do chwytania broni, linki do strzał – a wszystko to w perfekcyjnym spokoju i ciszy, przerywanej tylko szumem fal.
Ta sielanka została jednak przerwana, gdy wraz ze stukotem strzały uderzającej o resztki „tarczy” zza szczytu klifu wynurzyła się twarz szeryf Adaeli. Kobieta machnęła oszczędnym gestem, upewniając się że wojownik zauważył jej obecność i nie potraktuje jej jak kolejnego celu, po czym zeszła do niego.
- Panie Lostav, dobrze, że jeszcze nie wyruszyliście. Miała właśnie kolejne spotkanie z hrabią - powiedziała, a z tonu jej głosu wywnioskował, że było już ich nieco zbyt wiele - Martwi go kwestia okolicznych gospodarstw i ich stan po burzy. Rwie się, żeby osobiście je odwiedzić, a ja nie mam nawet kogo tam wysłać. Tym bardziej po ostatniej nocy - rzuciła ze zgryzotą w głosie - Czy możecie się tym zająć? Farmy są niedaleko, po drodze do ruin. Zniszczenia powinny być znacznie mniejsze niż w kolonii, mam nadzieję że żadna większa pomoc nie będzie potrzebna. To twardzi ludzie, inni by tutaj nie przetrwali -

Zod dokonał kilku zakupów nim się spotkał z Jinem. Pierwszym co się w oczy rzucało się w oczy była tarcza przytwierdzona dziwnie do ramienia pomimo zachowania swojego przerośniętego toporu.

Odmienne traktowanie sprawiało mu wiele przyjemności. Chętnie, choć niewylewnie odpowiadał na przyjazne gesty czy przywitania. I podobnie czynił Jin, uśmiechając się uprzejmie do mieszkańców.

- Co myślisz, Jin? - zapytał alchemika - Czujemy się aby we dwójkę tam pójść, czy wołamy resztę? Normalnie bym się nie zastanawiał, ale po wczoraj należałoby przyjąć, że możemy natknąć się na jakiś maruderów od jaszczuroludzi, albo może nawet ci jaszczuroludzie napadli statek…

- Raczej kiepski pomysł na małą wycieczkę. Byłaby to dobra okazja do przetestowania naszego nowego wyrobu, ale dwuosobowa przygoda może się źle skończyć. Zawołajmy resztę. - wyraził swoją opinię alchemik i obrócił się do kupca - Co oznacza “dużo zapłacić”?
Mennius odetchnął głośno, ciężko stwierdzić czy z ulgi, czy ze zmęczenia.
- Tysiąc i dwieście złociszy za dotarcie do okrętu, zadbanie o załogę i zabezpieczenie ładunku. Jeśli, uchowaj Abadarze, zdarzyły się wypadki śmiertelne, kapitan poda wam listę załogi i pasażerów. W przypadku takiego nieszczęścia będę musiał przygotować listy i rekompensaty dla rodzin.
- Czyli dwieście na głowę. - Jin spojrzał pytająco na Zoda, ale sam podjął już decyzję. Na statku najprawdopodobniej byli ranni, wymagający jego pomocy. - Myślisz że to wystarczy za ponoszone przez nas ryzyko?
- Pieniądze mnie zadowalają - wzruszył ramionami Zod - Nie spodziewam się tam nic gorszego niż jaszczuroludzi, a najpewniej po prostu mielizna. Gorzej z dotarciem… da się w tej pogodzie wynająć jakiegoś kapitana by nas tam zabrał? I co dokładnie jest od nas oczekiwane? Jeśli statek jest na mieliźnie to nie wiem czy nasza pomoc wiele pomoże. Jeśli się rozbił na skałach to możemy najwyżej ukryć ładunek do późniejszego odebrania przez inną jednostkę i odeskortować załogę do kolonii. Co wtedy?.
- To mi wystarczy - kupiec pokiwał głową - Ładunek może poczekać, aż go odzyskamy, ale chcę mieć pewność, że załoga jest bezpieczna. Rybak wspominał, że maszt widział na południe stąd, ktoś może mieć jakąś mniejszą łódkę - wzruszył niepewnie ramionami - A może i dotrzecie tam na piechotę? Jeśli tak się da, to wynajmę później wóz z tartaku, żeby sprowadzić ładunek - zaczął się zastanawiać głośno.
- Transport należy już do pana. - przerwał kupcowi Jin - Być może Edward zna się na Spatiomancji na tyle by wytworzyć pozawymiarową przestrzeń do transportu większych ilości materiałów, ale nie gwarantuję tego. Jeśli na miejscu będą ranni zapewnię im stosowną opiekę. - alchemik uśmiechnął się do kupca i wyciągnął dłoń, by dobić umowy.
- Oczywiście, oczywiście, nie traktowałbym przecież panów jako tragarzy! - Gallo wyszczerzył się, ściskając podaną dłoń. Jego ręka była spocona i nieco śliska - Cieszę się, że mogę znów na panów liczyć! -
- Aby nie było - wniósł Zod wolną od topora rękę w obronnym geście - To nasza dwójka na razie się pisze i spodziewamy się, że reszta również będzie, ale to wymaga potwierdzenia. Teraz się rozeszliśmy po mieście, to trzeba będzie ich znaleźć, więc myślę, że teraz szybko dokończymy swoje sprawy i się zbierzemy, potem potwierdzimy, że bierzemy zadanie i wyruszymy, albo wypłyniemy jak się da. W porządku?
Kupiec energicznie pokiwał głową, aż zadrżały mu policzki.
- Ależ oczywiście! Liczyłem na rozmowę z wszystkimi, ale skoro wpadłem na panów… - serdelkowaty palec uniósł się w ostrzegawczym geście - Opłata pozostaje stała, niezależnie od ilości zaangażowanych! -
Alchemik spojrzał na Zoda i wzruszył ramionami. Nie miał nic więcej do dodania.
- Dobrze, 1200 sztuk złota. Postaramy się przekonać resztę, ale nie gwarantujemy że nam się uda. Do zobaczenia.
- Powodzenia i niech Abadar wam sprzyja! - kupiec skłonił się uprzejmie.

***

Czas przed wyruszenie w dzicz Jin spędził efektywnie. Miał mnóstwo do zrobienia.

Pierwsze na liście zadań było zrobienie zakupów. Dość dużo czasu spędził między świątynią Abadara, a sklepem Heri, miejscowej medyczki. Ostatecznie od kapłanów boga prawa nabył magiczną sakwę, wypełniającą się każdego ranka leczniczymi ziołami, prostym alkoholem, bandażami, oraz nićmi do szycia skóry.

Heri sprzedał natomiast niemagiczny odpowiednik, a nabył narzędzia chirurgiczne, wzmocnione magią utrzymującą je w stanie nienagannej ostrości. Przetasował zawartość swojego bandoliera, tak aby narzędzia chirurgiczne były na wysokości sakwy z leczniczymi materiałami, tak aby jednym ruchem mógł je wyciągnąć i rozsupłać swoje medyczne wyroby.

Gdy to miał za sobą skierował kroki do portu i zaczął rozpytywać o… stymulanty. Pomocni i wdzięczni za ratunek, jak i opatrywanie ran pracownicy portowi szybko skierowali alchemika do podejrzanego jegomościa, który za kilkadziesiąt złotych monet odsprzedał Jinowi dwie malutkie fiolki ciemnobrunatnego napoju. Te, podobnie do innych istotnych w pracy narzędzi trafiły do bandoliera, do najwyższej kieszonki.

Ostatnim zakupem były narzędzia ślusarskie. I tutaj ich zdobycie nie było problemem. Wśród pracowników naprawiających posesję zarządcy był i ślusarz, testujący po kolei stan zamków w domostwie pana okolicznych terenów. Kilkadziesiąt sztuk złota sprawiło że alchemik stał się właścicielem zestawu używanych narzędzi.

Całość zwieńczył zdobyczą słownika wspólno-wodnego z prywatnej biblioteki zarządcy. Na uniwersytecie w trakcie zajęć z lingwistyki liznął trochę języków żywiołów i płynnie posługiwał się ognistym, oraz znał strukturę pozostałych trzech. Brakowało mu tylko słownictwa.

***

Z zakupami za sobą, Jin zamknął się w wolnym magazynie i oddał się eksperymentowaniu. W tym wypadku nie było to tworzenie nieumarłych. Tą czynność miał już za sobą.

Na kilku skrzyniach poukładał kartki papieru, zapisane skrupulatnie informacjami dotyczącymi jaszczuroludzi, jak i okolicznej fauny. Zarówno oni, jak i dinozaury były zimno krwiste. Gruba, pokryta łuskami skóra sugerowała wysoki stopień odporności na fizyczną traumę. Struktura ośrodkowego układu nerwowego gwarantowała wysokie tempo reakcji, a brak typowo ssaczych instynktów sprawiał że istoty te mogły być odporne na ataki oparte o umysł…

Po długim namyśle alchemik zdecydował się zaatakować najbardziej podstawową odmienność tych istot - zimnokrwistość. Z swojej sakwy alchemicznych reagentów wydobył biały proszek, który był podstawowym elementem jego alchemicznych granatów. Normalnie łączył go z palnymi substancjami, a ich wspólne spalanie powodowało nagły wzrost ciśnienia w pojemniku i eksplozję, ale tym razem miał inne plany.

Jedną z ciekawych właściwości tego proszku był gwałtowny spadek temperatury wody, jeśli tworzyło się z nim roztwór. Samo w sobie nie było to zbyt efektywne, z całą pewnością nie na tyle by zrobić krzywdę, ale… miał kilka pomysłów. Pozostawił swoje reagenty w magazynie i wyszedł na zewnątrz.

***

Wrócił po ponad godzinie, z kilkoma fiolkami wody pobranej z kałuż dookoła domu miejscowej medyczki. Liczył na to że część z nich zawierała w sobie choć odrobinę esencji żywiołaków wody. Nie przeliczył się. Po kilkunastu próbach zidentyfikował próbkę która zawierała to czego szukał. Ostrożnie ją opisał i przygotował kartonowy “mundurek” wypełniony białym proszkiem i kilkoma kroplami zdobycznej wody. Z pietyzmem wypisał na nim runy w mieszaninie Ognistego i Wodnego, posiłkując się przy tym zdobycznym słownikiem. “Ogień, Woda, Energia” głosiły kolejne znaki. Nie była to magia per se. Raczej amplifikacja naturalnych procesów, które zwyczajnie odrobinę przyspieszał, a dodatek primordialnej wody gwarantował wystarczającą ilość substratów.

Alchemik wziął głęboki wdech i cisnął przygotowanym granatem w jedną z pustych skrzyń. Eksplozji towarzyszyło wyzwolenie dużych ilości pary wodnej i… delikatny powiew chłodu. Jin nie spodziewał się żeby jego pomysł zadziałał za pierwszym razem, ale zawsze warto było mieć nadzieję.

Kolejne godziny przed zmrokiem spędził modyfikując mieszaninę, przechodząc przez kilkanaście wersji. Ostatecznie stanął na miedzianej osłonce na granat, wypełnionej mieszaniną wody, saletry amonowej, kuchenną solą i opiłkami srebra. Całość była pokryta symbolami w językach żywiołów- “Ogień, Woda, Energia, Absorbcja, Wymiana, Transformacja” Ta wersja przerosła najśmielsze oczekiwania Nekrochemisty, zmieniając biedne skrzynki w kostki lodu.

Jin przygotował kilkanaście takich mieszanin, które w większości powędrowały do plecaka. Kilka trafiło do pękającego już w szwach bandoliera. Będzie musiał poszukać jakiegoś efektywnego rozwiązania na transport całego swojego dobytku. Ale to było zadanie na przyszłość

Audiencja u hrabiego okazała się nie być aż tak wielką stratą czasu, jak początkowo przewidywał elfi uczony. Zająwszy miejsce przy stole niewiele się odzywał, czasami zaledwie dodając jakiś szczegół od siebie w paru zwięzłych stołach, ożywiając się dopiero nieco bardziej gdy rozwinięto mapę delty. Co prawda pozostawiała naprawdę wiele do życzenia i stanowiła marny okaz kartografii (oraz marniejsze jeszcze świadectwo wprawy eksploratorów Paleniska przez puste plamy), ale zimnoniebieskie spojrzenie chłonęło każdą linię i każdy znak z pełnią uwagi. Z zaciekawieniem przyjął ochotę hrabiego do osobistego poprowadzenia ekspedycji, którą prędko ugasił kapłan Abadara. Finnseach szczerze wątpił, aby Narsus miał okazać się przydatny gdziekolwiek. Z możnych rzadko kiedy był jakiś pożytek.

***

— Częściowo — odparł elf na słowa Blackwella. Kąciki ust drgnęły w nieznacznym grymasie, jakby insynuacja że mężczyźni są do siebie podobni uraziła go w jakimś stopniu. — Archeologiczne znaleziska, jak sama nazwa wskazuje, należą do archeologów. Naukowa dusza rozumiałaby tenże fakt. Nie zamierzam grabić reliktów po cyklopach z Ghol-Gan tylko po to, aby zbierały kurz w pańskiej kolekcji. Miłego dnia, panie Blackwell.

***

Przy ponownym spotkaniu ze współpracownikami okazało się, że nie tylko kupczyk oferował dodatkowe zlecenia i w Palenisku wprawni najemnicy nie mogli - przynajmniej chwilowo - narzekać na brak ofert pracy. Nie, żeby większość z nich specjalnie zainteresowała Finnseacha, co też prędko wyraził.

— Meteorologiczne fenomeny winny być naszym priorytetem — oznajmił. — Dlatego rozsądnie będzie podążyć za nim.

Skinął głową w kierunku niziołka.

— Jego współplemieńcy znają te ziemie. Powinniśmy skorzystać z ich... "ekspertyzy".