Elfka kompletnie zignorowała słowa Kej’kerni. Redgardzi mieli więc ułamek sekundy na decyzję, czy osłaniać uczonych w ich odwrocie, czy raczej pomóc Cieniowi i kotu. Ten wybór jednak oboje podjęli już przecież w pierwszej komnacie gdzie uśpili piaskożery. Jeśli drużyna się rozdzielała, nad kierunkiem zaważał już tylko cel zadania.

Yared czuł, że obuchowe bronie powinny być bardziej zgubne dla blaszanych demonów niż redgardzkie, czy nawet dwemerskie ostrza. Ale nie oznaczało to przecież, że ostrza miałyby być nieprzydatne. Pająki zdawały się szybkie i groźne nie przez wzgląd na swoje pancerne kadłuby, a przeciwnie na cienkie mechaniczne odnóża. A ścinanie, łamanie, czy podcinanie tych nie powinno stanowić dla klingi w dobrych rękach kłopotu.

- Po odnóżach pani żono - powiedział do nomadki i pochylony ruszył lekkim biegiem.
On ku zwarciu w jakim znalazł się kot. Pani żona ku demonom depczącym Cieniowi po piętach.

Wnętrze Bhtzarku, noc 21/22 Pierwszego Siewu 2E 581.

Nie poprzestały blaszaki na drażnieniu Khajiita, instruowane jakimś starożytnym wrednym zaklęciem dosłownie naskakiwały na Maya i wyprzedzającego go Redgarda. Nic bardziej drażniącego dla Khajjita jak mechaniczna zabawka co atakuje zamiast uciekać, nic ponad kilka blaszanych raków. Gotów był I'ne roznieść je w wióry pazurami. Szczęściem tresowany w mieczu onego używał żeby się od robactwa odgonić, jak pazura długiego, by się nie zbrukać kontaktem.

Nie sposób było wywinąć się wszystkim mechanicznym prześladowcą, kiedy spostrzegł zabójca, że jeden wprost na niego bieży, wszedł w bliski kontakt zasięg skracając, to zaskoczyłoby każdego innego szermierza, ni jak jednak konstrukta. Manewr miał i tę zaletę, że pozwalał do zbicia ataku użyć oprócz klingi szerokiego jelca miecza. Wchodząc w zwarcie I'ne wykręcił przedramiona odwrotnie do zegara.

Nie zważał Khajiit na to czy zniszczy konstrukt, bardziej zależało mu na wytraceniu z równowagi i strąceniu z mostu. Blaszaki były wszak tylko drobną przeszkodą do celu, wrota tylko właśnie wrotami, przejściem dalej za obsesyjnym fetorem. Się uparł się May odnaleźć obce Khajiit, do celu brnął cal po calu, przeszkoda po przeszkodzie. Tak jak obiecał ekspedycję prowadzić. Ucho jedno w tył przekręcone mówiło, że dość za nim zbrojnych. Ni słuchu co prawda po czarownikach, ufał May, że dzięki sztuczkom się skryli oni.

Tak w starcie wszedł szermierz w nierównej walce, acz kroki z tyłu dochodzące zwiastowały rychłą odsiecz.

To będą testy (o zgrozo):
1. inicjatywa k10 jak rozumiem.
2. parowanie: rozumiem, że to duży obiekt, ale w zbijaniu ataku mieczem nie chodzi o twardy blok, a elegancki fechtunek. zbicie właśnie.
3. jak się uda to jeszcze jeden atak (zamieszczę do nich dodatkowe za PS, ale liczę, że pierwsze wystarczą).
4. akcja ruch, to chyba jeszcze dozwolone.
5. palę staminę
6. dwa kolejne ataki. (JW)

Wnętrze Bhtzarku, noc 21/22 Pierwszego Siewu 2E 581

Cień miał duże doświadczenie w walce na krótkie miecze, sztylety i pięści. Na urokliwych placykach i w wąskich uliczkach Kowadła codziennie dochodziło do krwawych konfrontacji pomiędzy rywalizującymi bandami opryszków, złodziejami Gildii bądź uzurpatorami do jej terytorium, buńczucznymi najemnikami i służącymi królowej Czerwonymi Żaglami. Pozornie trzymane w żelaznym uścisku drakońskiego prawa, zaułki stołecznego miasta Złotego Wybrzeża bywały areną zaciętych starć, w których czasami brał udział również sam Nazz.

Lecz walka z ostrzem ukrytym pod połą czarnego płaszcza, z wzrokiem wbitym w postać przyczajonego przeciwnika, w doskonale znanym labiryncie przejść, arkad, schodów i tarasów, w niczym się nie miała do tego, z czym Nazzowi przyszło się zmierzyć na dwemerytowym moście w rozgrzanych cuchnącymi gazami wnętrzach krasnoludzkiej enklawy.

Większość małych mechanicznych stworów rzuciła się na Ine Maya, zapewne sprowokowana widokiem dwemerytowego miecza dzierżonego przez khajiita, a zabranego wcześniej z pryzm porzuconego ekwipunku, w którego wnętrzu zalegały kopczyki popielatego pyłu. Większość, lecz nie wszystkie. Trzy przebierające odnóżami w zawrotnym tempie pająki otoczyły Cienia wyciągając ku Redgardowi ostre jak brzytwa szponiki - a ten skoczył z ugiętych chwilę wcześniej nóg wykręcając swoje ciało na sposób, o który nikt o zdrowych zmysłach nawet by nie podejrzewał ludzkiego ciała. Pokonał mordercze machiny niewiarygodnie zręcznym susem uchodząc przed wszystkimi ich pazurami i nie czekając ani sekundy pognał ku bramie zostawiając za sobą huk i szczęk zderzanego ze sobą metalu.

Nocznica prawdziwie go ukochała tej nocy!




Wnętrze Bhtzarku, noc 21/22 Pierwszego Siewu 2E 581

Spadał w dół, poprzez gorące powietrze przesycone odorem rozgrzanego metalu i gazów ulatniających się z wnętrza podziemnych kopalni. Małe, ale ostre szpony mechanicznych pająków rozdzierały jego ubranie i wbijały się pod skórę wywołując przeraźliwy ból, lecz widok zbliżającego się z zastraszającą szybkością dna kawerny wyparł z umysłu Theodoryana uczucie cierpienia.

Słowa zaklęcia splotły się w spontanicznym odruchu, zmaterializowały się w umyśle czarodzieja dzięki powtarzanym przez długie lata ćwiczeniom. Targnięte nagłym spazmem ciało wykrzywiło się z trzaskiem nadwerężonych stawów, wytrąciło swój szaleńczy pęd, zawisło w powietrzu zablokowane w statycznej pozycji dzięki mocy zaklęcia lewitacji. Uczepione Bretona automatony oderwały się od niego pociągnięte w dół swoim własnym ciężarem, poleciały ku dnu kaldery, by uderzyć w nie po kilku sekundach lotu.

Ich połamane odnóża poleciały na wszystkie strony, prysnęły fragmenty pękniętych kryształów, po posadzce rozlał się wyciekający z rozbitych korpusów alchemiczny olej.

Losu roztrzaskanych towarzyszy nie podzielił jeden wytwór rąk Głębinowych Elfów, przyczepiony do nogi Morayne dzięki głęboko wbitym w mięśnie czarodzieja pazurkom. Zdezorientowany nagłą zmianą pozycji, pająk zastygł na chwilę w bezruchu, ale wiszący w powietrzu ponad piecami atronachów ognia Breton nie wątpił, że stan ów miał lada moment przeminąć.

A konstrukt wspinający się po nodze ofiary w górę - dźgający ją w brzuch, gardło czy oczy metalowymi szpikulcami odnóży - mógł bez najmniejszego trudu zniweczyć koncentrację Theodoryana i przerwać zaklęcie, które zaledwie kilka uderzeń serca wcześniej niechybnie ocaliło mu życie.




Wnętrze Bhtzarku, noc 21/22 Pierwszego Siewu 2E 581

Włączony zdyszaną komendą świetlik ciął przestrzeń schodów próbując nadążyć za zbiegającą w dół Altmerką, z trudem utrzymując poruszającą się ze zdumiewającą szybkością elfkę w poświacie magicznego blasku. Świadoma tego, że automatony Dwemerów ani nie potrzebowały światła do poruszania się w ciemnościach ani nie miały trudności z odnalezieniem w nich ruchliwej ofiary, Minorne nie zamierzała ryzykować skręcenia nogi w odwiecznym mroku podziemi - zamiast tego uciekała po oświetlonych schodach niczym macabeńska gazela, sadząc w dół wielkimi susami i próbując zepchnąć w głąb podświadomości upiorny szczęk uderzających w kamień dwemerytowych pazurków.

Uciekała, dopóki stukot odnóży znienacka nie ucichł, mniej więcej po pokonaniu dwóch trzecich gigantycznej schodowej klatki. Czarodziejka pokonała na wszelki wypadek pięćdziesiąt następnych stopni, zanim nie zatrzymała się w podejrzliwym milczeniu ocierając z czoła i oczu gorący pot. Do jej uszu dobiegał jedynie stłumiony warstwami skał odległy hałas pracującej pradawnej maszynerii, postukiwanie i zgrzyty towarzyszące nieorganicznemu życiu pulsującemu w podziemnej enklawie.

Ścigające ją konstrukty gdzieś zniknęły, w ciemnościach zalegającego poza sferą światła rzucanego przez magicznego świetlika nie rozlegały się żadne dźwięki mogące zdradzać ich bliską obecność. Łamiąca sobie nad tą zagadką głowę Altmerka doszła do wniosku, że zawzięte automatony skręciły po drodze w któreś z mijanych w szaleńczym pędzie pięter, zniknęły w trzewiach sal laboratoryjnych, bibliotek czy pokojów mieszkalnych.

Nie słyszała też żadnych odgłosów mogących wspomóc domniemania na temat losu pozostawionych na moście towarzyszy, ale to akurat Minorne nie dziwiło biorąc pod uwagę mnogość pokonanych przez nią schodów. Korzystając z zesłanej jej przez bogów chwili wytchnienia ruszyła ponownie w dół, bacznie nadstawiając uszu i bacząc na to, by samej nie czynić hałasu, który mógłby swoim wibrującym w podziemiach echem zdradzić jej pozycję. Zaskakujące zniknięcie pościgu nie dawało jej spokoju, chociaż nie mogła wykluczyć powracającej natrętnie myśli, że pająki zadowoliły się odpędzeniem intruza w niższe poziomy Bhtzarku i zwyczajnie zawróciły na most.

Powalone alchemicznym wywarem piaskożery wciąż spały w komnacie, w której pozostawili je mistrzowie mieczy. Altmerka przystanęła obok jednej z oświetlonych jasnym blaskiem świetlika bestii, przesunęła wzrokiem po zrogowaciałych kostnych tarczkach drapieżnika i jego potężnych pazurów sterczących z łap na podobieństwo ogromnych sztyletów. Boki obu zwierząt unosiły się i opadały na przemian w rytmie ospałego oddechu, a smrodliwe gorące powietrze wydostawało się co chwila z cichym sykiem z ich nozdrzy.

Minorne pozwoliła sobie na odrobinę zadowolenia, albowiem miała ku temu powody. Nigdy wcześniej przeznaczenie nie zmusiło ją do równie szaleńczego wysiłku, do pokonania w wyścigu o życie równie wielkiego dystansu, co chwilę temu na wielkich schodach enklawy. Wiedziała doskonale, który z wylotów zbiegających się w komnacie korytarzy wiódł do groty będącej zarazem sekretnym wyjściem z Bhtzarku.

W ciasnej przestrzeni podziemnego kompleksu zrodził się znienacka dźwięk, który swoim dudniącym brzmieniem przeszył myślielfki i który z każdym uderzeniem serca narastał. Przypominał odgłos toczącej się w rurze metalowej kuli i rzutki umysł Minorne z miejsca skojarzyła go z obrazem krasnoludzkiego konstruktu turlającego się we wnętrzu rury tranzytowej.

Nie miała jeszcze pojęcia, z której strony ów hałas dobiegał, ale jednego była pewna.

Pozostało jej niewiele czasu na reakcję.

Moi drodzy, muszę poprosić o jeszcze odrobinę cierpliwości właścicieli Ine Maya oraz Yareda, dopiszę Wasze wątki ASAP!

Wnętrze Bhtzarku, noc 21/22 Pierwszego Siewu 2E 581

Yared skoczył do przodu z szybkością atakującej piaskowej żmii, ale Kej’kerni i tak zdążyła go wyprzedzić, łowiąc klingą miecza poświatę gorzejących poniżej hutniczych pieców.

Za plecami obojga narastał szczęk i łoskot ciężkich pancerzy orsimerów, ale świat Yareda skurczył się w ułamku chwili, zwęził do iluzorycznego tunelu zamykającego w swoim wylocie cztery mechaniczne stwory i rąbiącego je w zwierzęcej furii cętkowanego wojownika. Podniesiony wiele pięter niżej dwemerytowy miecz ciążył w ręce nomada bardziej od stalowego ostrza, do którego Yared przywykł od lat, ale doświadczenie wprawnego fechmistrza i tym razem go nie zawiodło. Krasnoludzki metal bywał rzadkością w pustynnych krainach Redgardów, ale bynajmniej nie był tamtejszym kowalom i płatnerzom obcy. Yared wiedział, że dwemeryt miał większą gęstość od stali, nawet tej wytapianej przez zbrojmistrzów Wielkiego Króla.

Zdobyczny miecz Yareda doskonale leżał w dłoni i miał nieskazitelnie ostrą klingę, lecz przy wszystkich swoich zaletach natrafił na przeszkodę, której mistrz nie mógł zapobiec - ruchliwe i śmiertelnie niebezpieczne pająki również zbudowano z dwemerytu, z tego samego krasnoludzkiego metalu, co miecz Yareda.

Redgard mógłby przysiąc na cały panteon Yokudy, że po pierwszym ciosie ręka zdrętwiała mu po bark; jakby rąbał rzeźnickim tasakiem odlaną z litego metalu rzeźbę. Siła drzemiąca w mięśniach koczownika sprawiła, że pająk rozpłaszczył się na swoich łapach, ale zaraz podniósł się ponownie odwracając z wściekłym klekotem wewnętrznych mechanizmów w stronę Yareda. Nomad ciął metalową kulę ponownie próbując przerąbać się przez odnóża konstruktu i modląc się w duchu, aby pozornie delikatniejsza klinga miecza nie pękła.

Dwemeryt zazgrzytał na dwemerycie żłobiąc bruzdę w konstrukcji automatona i krzesząc przy tym iskry. Magiczny rubin płonący nadnaturalnym światłem w korpusie pająka pojaśniał jeszcze bardziej, na powierzchni klejnotu pojawiły się małe iskierki czarodziejskiej mocy - i wówczas u boku Yareda wyrósł jeden z orsimerskich braci, ryczący niczym ugodzony włócznią w odbyt minotaur.

Wielki tarsar zasyczał w powietrzu, uderzył elektryzującego się coraz bardziej pająka z boku i wyrzucił impetem uderzenia poza krawędź mostu.

- Khurrwa muttra! - ryknął w swojej barbarzyńskiej mowie ork mijając Yareda w biegu ku następnej ofierze.

Pozostawił za sobą mechaniczne pająki, okrzyki walki i zgrzyt metalu. Wytracił pęd. Oddech pustynnej nocy tchnął mu w twarz ciepłem rozgrzanego za dnia piasku. Przystanął przy rozsuwających się ciągle odrzwiach. Skóra promieniowała ciepłem. Pulsowała w rytm rozbieganego serca. Wciągnął powietrze w płuca. Zachłannie. Chcąc oczyścić organizm z miazmatów nekropolii. Gdzieś za nim toczyła się jeszcze walka. Gdzieś przed nim czaił się intruz. Opadł nisko, opierając ciężar ciała na dłoniach i ostrożnie wyjrzał za krawędź.

- Młody! - krzyknął Yared w kierunku bramy, za którą znikał Cień - Szukaj zamka do tych wrót!

Korzystając z chwili wytchnienia otrzymanej od Orsimera zmienił postawę na obronną i ruszył w ślad za nim. Tępy ból ramienia przekazał cenne doświadczenie. Siła uderzeń po zderzeniu z bliźniaczą stalą zwracała się częściowo przeciw atakującemu. Niechże więc dwemerskie demony się z nią borykają. Teraz celem były wrota.
- Pani żono! Kocie! Baczcie na swe ataki! Dwemeryt zdradziecko odpowiada! Do wrót! Rychło!

Wnętrze Bhtzarku, noc 21/22 Pierwszego Siewu 2E 581

Łoskot przemieszczającego się szybko obiektu narastał z każdym uderzeniem serca i Minorne gotowa była przysiąc, że wibrował wewnątrz kamiennego sklepienia komnaty. Odrywając złociste spojrzenie od obiecującego pozorne bezpieczeństwo korytarza wiodącego do tajemnych drzwi, wysłanniczka Oczu Królowej zawróciła na schody, którymi chwilę wcześniej zbiegła do komnaty.

Metaliczny hałas przetoczył się przez mroczne wnętrze sali oddalając się szybko w głąb korytarza, którym zwiadowcy weszli do Bhtzarku. Jego ton chwilę później uległ znaczącej zmianie, kiedy przeszedł z odgłosu turlania w donośny klang i szczęk, a następnie połączony z niskim sykiem metaliczny warkot, który zaczął się szybko przybliżać.

Niewielkie, aczkolwiek bardzo ruchliwe mechaniczne pająki były niebezpiecznymi adwersarzami, Altmerka nie ważyła się w to wątpić - lecz dwemerski konstrukt, który wjechał do komnaty od strony korytarza wiodącego do groty, był od pająków po stokroć bardziej groźny.

Osadzony na sferycznej podstawie strażnik przypominał swoim kształtem przeraźliwie szczupłego człowieka - bądź elfa - ale wykonano go całkowicie z krasnoludzkiego metalu. Złociste oblicze machiny przypominało maskę rzeźbioną głęboko w ulubionym stopie Głębinowych Elfów, absolutnie nieludzką, ale zdradzającą ogromne podobieństwo do wielkiej metalowej podobizny wiszącej wysoko na ścianie wąwozu wiodącego na płaskowyż przed Bhtzarkiem.

Widząc wielkie obosieczne ostrze tworzące jedną całość z ramieniem strażnika Minorne przypomniała sobie w jednej chwili zwłoki norskiego intruza znalezione za bramą bocznego wejścia. Pocięte z chirurgiczną precyzją ciało ukazało się elfce w myślach w każdym makabrycznym detalu, uświadamiając jej dobitnie, że spogląda właśnie na narzędzie, którym zakończono w tak brutalny sposób żywot Norda.

Oświetlony blaskiem pozostawionego w komnacie świetlika, konstrukt zatrzymał się na chwilę przy wtórze pracującego mechanizmu jezdnego, odwrócił głowę ku pogrążonym w śpiączce piaskożerom, po czym ruszył w ich stronę obracając korpus tak, aby mieczramię uniosło się wysoko w górę.

Alex, jeśli miałaś coś w planach, to jest właśnie moment na działanie!

Lot nadszedł nagle i niespodziewanie, pozbawiony znajomego i rzadkiego uczucia wolności, jakie zwykło towarzyszyć Bretonowi przy szybowaniu w powietrzu; z łomotem serca wywołanym nie ekscytacją i upojeniem, a bardziej pierwotnymi bodźcami. Ściągnięty z mostu ciężarem masy wykutej z dwemerytu Morayne poddał się nie tylko nieubłaganemu prawu natury, lecz i wyuczonym przez lata impulsom oraz odruchom. Zadziałał podświadomie, bez większego udziału świadomości uniesionymi dłońmi osłaniając się przed błyskającymi odnóżami, rozrywającymi materiał szat i bladą skórą jednako, roszącymi krwawe krople, ciągnące się zań niby ogon komety. Ignorując palące zadrapania i mrużąc oczy przed chaotycznym światłem altmerskiego iluminatora, który wiernie runął w ślad za nim za krawędź mostu, czarownik sięgnął po swe nadnaturalne talenty, chwycił magikę i nadał jej formę, otulił się opalizującą powłoką. Dźwięk uciekł z gardła Theodoryana, gdy w jedno uderzenie serca wytracił cały pęd - na długo zanim osiągnął wartości graniczne - i pajęczy towarzysze lotu oderwały się od jego ciała, pozbawione przywileju zaklęcia, jakie zawiesiło go w stanie bezważkości.

Chociaż to animunkulusom zawdzięczał masę krwawiących zadrapań, porwane odzienie i bycie ściągniętym z mostu w nader gwałtowny sposób, Morayne nie był w stanie wyzbyć się do końca śladów dziwnego uczucia, gdy zaobserwował jak ośmionożne korpusy to roztrzaskiwały się zupełnie o posadzkę w dole, to zalegały w zniekształconych impetem uderzenia formach. Na tyle, na ile pobieżne zerknięcie w dół pozwoliło mu ocenić, jeden tylko konstrukt przetrwał upadek z mostu - na to Theodoryan miał nie tylko niezbite, lecz i bolesne dowody. Palce zaświerzbiły go, by czym prędzej pozbyć się pająka wczepionego w jego ciało, by sięgnąć po jedno z zaklęć czy krótszych ostrzy i posłać ostatniego agresora na spotkanie z dnem kawerny, lecz wiedział lepiej. Zimna krew i zdrowy rozsądek złożyły się w prędką analizę sytuacji - kłopotliwy kąt, pod jakim musiałby uderzać, pancerz z dwemerytu i przede wszystkim bliskość wczepienia nie zachęcały do tak konwencjonalnych rozwiązań, które mogły wyrządzić więcej szkód jemu niźli pająkowi.

Zaczerpnąwszy głębszy oddech i odsuwając od siebie ból pulsujący na całej długości sylwetki, Theodoryan jednym ruchem przechylił się nagle w tył. Pozornie i na powrót runął w stronę kamiennej posadzki, tylko po to by po chwili wykonać kolejny akrobatyczny manewr, zwrócić twarz z powrotem ku mostowi niemrawo obramowym odległą poświatą aktywnych iluminatorów współpracowników stawiających czoła pajęczej chmarze i wystrzelić w jego stronę. Od dawna niepraktykowane młodzieńczo szaleńcze manewry wracały do niego stopniowo, pomimo okoliczności przywoływały cień uśmiechu na usta i wygładzały ostre linie twarzy. Niegdyś dające mu parę ulotnych chwil radości, teraz mogły pozwolić mu pozbyć się pająka wczepionego w nogę bez sięgania po magię czy oręż.

A przynajmniej taką miał nadzieję.

Wnętrze Bhtzarku, noc 21/22 Pierwszego Siewu 2E 581

Uniesiony w górę mocą zaklęcia niczym ziarnko piasku niesione podmuchem pustynnego wiatru. Theodoryan Morayne wprawił swoje ciało w ruch obrotowy. Świat zawirował w głowie Bretona, jego tonący w półmroku zarys rozmazał się jeszcze bardziej, a potężna siła odśrodkowa omal nie rozerwała tkanej nieprzerwanie inkantacji zaklęcia.

Ciężki dwemerski konstrukt nie zdołał się utrzymać na ciele bretońskiego czarodzieja, jego pazurki rozcięły jedynie głębiej rany mężczyzny wysuwając się z poranionej kończyny maga. Uwolniony od morderczego balastu, Morayne ustabilizował lot, po czym rzucił się szalonym zwrotem w bok, kiedy tuż obok jego głowy przeleciał kolejny pająk, strącony przez kogoś z mostu.

Przebierając bezradnie odnóżami konstrukt przepadł gdzieś w dole, ciągnąc za sobą warkocz niebieskich iskier wieszczących przeciążenie rezerwuaru energii. Stłumiony huk wybuchającego w locie automatonu zlał się w jedno z przeraźliwym rykiem orsimerskiego wojownika, wibrującym mieszaniną tryumfu i żądzy niszczenia.

Morayne wystrzelił ponad krawędź mostu, obrzucił wzrokiem panoramę konstrukcji, która stała się areną zaciekłej potyczki między grupką mechanicznych pająków i resztą jego kompanów. Miecze połyskiwały w migotliwej poświacie pieców, krzesały snopy iskier na twardych niczym kamień skorupach automatonów - lecz zmagania towarzyszy przykuły uwagę Theodoryana tylko na jedno uderzenie serca, puszczone w niepamięć na widok prawdziwej fali dwemerytowych insektów wdzierających się na most od strony wnętrza masywu.

Ogromna dwuskrzydłowa brama wiodąca na zewnętrzny most stała otworem, ale Breton nie miał złudzeń co do szans drużyny na ucieczkę - mieli zaledwie chwilę na uwolnienie się od zajadłych strażników podziemi, by gnając na złamanie karku ujść przed resztą roju na zewnątrz.

W ciepłą rozgwieżdżoną noc, na most, z którego w dół nie wiodły żadne schody, lecz który w zamian oferował litościwą i szybką śmierć, gdyby któryś z awanturników zdecydował się umknąć w jej objęcia skacząc z mostu w przepaść pomiędzy bliźniaczymi masywami.

Seria dodatkowych rzutów…