Spokój nie mógł trwać wiecznie, o nie. To byłoby zbyt proste, a wiadomo, że życie do takowych konstruktów nie należało. Szczególnie, gdy szyję uciskały metalowe okowy Obroży. Wtedy nic nie należało do czynności prostych, ani łatwych. Nie dziwota, skoro Parchy stworzono po to, by mieć kogo posłać w najgorszy możliwy syf zamiast tracić zasoby ludzkie nienoszące piętna zbrodni liczonej w dekadach… jeśli nie wiekach. Teraz jednak nie tylko skazańcy znaleźli się w niebezpieczeństwie, lecz również trepy z Floty, oraz załoga Falcona.
Nie mogli czekać na pozostałych, nie przy chóralnej pieśni polującego stada, rozbrzmiewającej z każdej możliwej strony. Ósemka słyszała to wycie każdą komórką ciała. Nicowało ono parchate ciało, przenikając je na wskroś i płynęło dalej, niesione wiatrem wśród dymu i tańczącego w powietrzu popiołu. Tyle jeśli chodzi o skuteczność nawały artyleryjskiej.
Musieli iść, przebiec i jak najszybciej oderwać się od gruntu nie tylko ze względu na tykające zegary. Zostanie na powierzchni groziło rozpoczęciem kolejnej potyczki i komplikacjami. Nikt nie lubi komplikacji - Ósemka nie była tu wyjątkiem. Stojąc Przy płonącym krzyżu czekała na sygnał do wejścia na pokład, a gdy nadszedł, wskazała na Młodą i Mahlera, by zaraz machnąć w kierunku wejścia latacza. Sama sięgnęła po granat zapalający, oczepiając go powoli z zawieszki, drugą ręką ponaglając Diaz do pójścia w ślady pierwszej pary.
Dopiero wtedy spojrzała na Ortegę, wskazując najpierw na swoje oczy, a potem na lej z którego dochodziły syki. Otworzyła holoklawiaturę i wystukała krótką wiadomość prosto do olbrzyma - “Wycofujemy się, na koniec palimy. Gdy ptaszki wlecą do gniazda”.

Vinogradova nie potrzebowała żadnej dodatkowej zachęty. Chciała jak najszybciej znaleźć się bezpiecznie w powietrzu, tam gdzie nie sięgną ich pazury i kły kwasowych bestii. Ich wycie mroziło krew w żyłach i doprowadzało serce do palpitacji. Za blisko, za dużo. Były wszędzie! Złapała więc Johana za rękę i zaczęła ciągnąć do Falcona. Detektor ślizgał się w jej dłoni, musiała go przyczepić do pancerza żeby przypadkiem nie upuścić na spieczoną, porytą pociskami ziemię.

- Por tu puta madre… que panda de maricónes… pendejos! - Diaz jojczyła pod nosem, narzekając na ciężki i jakże niesprawiedliwy los niesłusznie skazanego za niewinność kryminalisty. Pomyśleć, że jeszcze półgodziny temu korzystała z Promyczka i innych kociaków, a teraz trafiła na gówniane pole bitwy, na gównianą powierzchnię, gdzie chujem zawiewało z siłą huraganu. Kurwy za plecami, kurwy pod nogami. Kurwy. Kurwy wszędzie… tylko takie zębate kaszaloty, niepodobne do dup z piwnicy.
- Mieeerda! - dojojczyła z wyrzutem, cofając się… znaczy wykonując taktyczny odwrót do latadełka i to w trybie pilnym. Jebańce urządzały sobie chóralne przyśpiewki. Jak w jakimś pierdolonym kościele! Brakowało tylko czarnuchowatego pastora, wrzeszczącego w uniesieniu “alleluja!”, no ja pierdolę! Nie podobało się Black 2 to co działo się przed baroburdelem. No ni chuja się nie podobało. I jeszcze wszelkie gadki mogła sobie wsadzić w dupę, bo gnidowy gospel do spółki z silnikami Falcona skutecznie uniemożliwiał komunikację…
- Zaaapierdalać! Zapierdalać! - no ale i tak darła ryja, poganiając otoczenie do szybszego przebierania kulasami.

Black 8 posłała niewielki pojemniczek który poleciał łukiem i zniknął za krawędzią leja. Przez chwilę nic się nie działo gdy pewnie ów pojemniczek staczał się wgłąb leja. Potem dla odmiany zaczęło się dziać i to sporo. Granat zapalający eksplodował chemicznymi substancjami jakie zapłonęły zmieniając lej w wielkie palenisko. Płomienie wystawały ponad krawędź leja rozświetlając pomarańczową łuną zryty kraterami parking. Z głębi doszły ich jakieś syki i jęki xenos ale innego efektu znać nie było. Ostatnia para Parchów pobiegła w stronę rampy transportowca osłanianej przez zbrojnych mundurowych wszelakiej maści. Ledwo przebiegli przez rampę oni też zawinęli się na nią i dali znać do odlotu. Pilot poderwał maszynę niezwłocznie gdy Black 7 miażdżył siedzenie by zmieścić się jakoś w gabarytach przeznaczonych na połowę mniejszy wymiar od niego, Black 8 siadała w swoim siedzisku mocując klamry, rampa się dopiero zamykała z ostatni żołnierze trzymali się uchwytów chwilowo rezygnując z zajmowania miejsc.

Wewnątrz właśnie zdążyli się rozsiąść pozostali z ewakuowanej grupki. Na pokładzie musiało być z kilkudziesięciu mundurowych. Gdzieś z pluton piechoty. Choć pluton montowany z kombinowanych sił wszelakich jakie miały szansę znaleźć się na tym księżycu. Nie pasowała do tego wszystkiego grupka pstrokato ubranych cywili jaka też była przypięta do siedzisk ale przy samej kabinie pilotów po drugiej stronie ładowni. Wśród nich Black rozpoznawali tylko kobietę w egzoszkielecie o blond włosach. To ona nadała ten sygnał SOS w efekcie którego dostarczenie jej na pokład było zadaniem ich grupy. Siedziała obok jakiejś starszej kobiety która wyglądała na załamaną i zapłakaną. Wyglądało na to, że ją pociesza. Na podłodze przy kabinie pilotów leżało jakieś ciało. Jako jedyne leżało na podłodze przykryte jakąś płachtą.

Ostatni żołnierze ruszyli na swoje miejsca gdy latadełko wyrównało i wizg silników stał się jakby mniej dziki. Widzieli jak na ekranach HUD metry do obydwu Checkpointów zdają się znikać w prawie magicznym tempie. Przez bulaje widać było najpierw znikające w dole budynek potrzaskanego klubu, potem zniknęły te płomienie z krzyża i krateru pochłonięte przez szarą mgłę. Wreszcie znaleźli się ponad tym ciemnym oparem jaki zdawał się przykrywać całą okolicę jak rozległy na kilkanaście kilometrów całun naziemnych chmur. Z góry, gdzie nagle wyczarowany skądeś został dzień, z tym wielkim tutejszym gazowym gigantem toczącym się nad głową i niewielkim krążkiem lokalnej gwiazdy i zielonkawym niebie. Z góry powierzchni w ogóle nie było właściwie widać. Ani budynku klubu, ani dżungli ani tym bardziej ulic czy parkingów. Wszystko przykrywał ten dym i pył wzbite po bombardowaniu. Brown 0 miała jednak dodatkowy powód do odczucia ulgi niż tylko wyrwanie się z matni szczęk i szponów na dole. Obroża zmieniła jej status. Na ekranie HUD widziała jak jeden z trzech oznaczonych jako cel markerów znalazł się na pokładzie latadełka ekipy ewakuacyjnej jako ewakuowany. Więc Obroża zaliczyła to jako wykonanie zadania. Teraz zostało jej jedynie przedostanie się do Checkpoint by odhaczyć listę obecności i dostać kolejne zadanie.

Wreszcie udało się Brown 0 zaliczyć postawione przed nią zadanie. Johan znalazł się bezpiecznie na pokładzie Falcona, system zatwierdził wykonanie planu podstawowego na trochę ponad pół godziny od eksplozji głowy, ale to się nie liczyło. Patrząc na niego Parch nie umiała powstrzymać uśmiechu ulgi. Był bezpieczny, do tego zdrowy. Nie groziła mu śmierć przez pasożyta, mógł spokojnie… wrócić do domu, o ile jego dowództwo nie będzie robiło pod górkę z kwarantanną. Przecież mogli zobaczyć zapis Obroży Jacoba - wtedy bez problemu dowiedzą się, że marine jest już czysty, nikogo nie zabije, ani nic nie zabije jego. Siedziała ściskając go za rękę i próbowała nie myśleć, że oto niedługo się rozstaną. On poleci do swoich, ją wyślą do następnego Brownpoint… bo przecież jej misja jeszcze się nie skończyła. Im dłużej o tym myślała, tym mocniejszy stawał się uścisk, jakby w ten symboliczny sposób mogła zapobiec rozstaniu… marne szanse. Próbowała znaleźć coś na czym dałaby radę się skupić i odegnać niechciane myśli. Cel znalazł się łatwo - grupa cywili z charakterystyczną blondynką w egzoszkielecie. To ich widziała oczyma wieżyczek, gdy wydostawali się z Seres i biegli do statku żeby się ewakuować. Ale bardziej uwagę przykuwało nieruchome ciało na podłodze. Przykryte płachtą, nieruchome. Martwe, inaczej by go nie nakrywali. Vinogradovej na ten widok zrobiło się zimno, puściła ciepłą dłoń wygolonego żołnierza i chwiejnie wstała z fotela. Ewakuację przeprowadzała para Parchów z grupy Black. Reszta albo nie żyła… albo siedziała z nią w bunkrze, pomagając doprowadzić jej zadanie do finału. Gdyby wszyscy razem ruszyli do laboratoriów, wtedy może…
Zatrzęsła się, spoglądając w blade, przerażone twarze dzieci, potem na zrozpaczoną kobietę. Stanęła nad ciałem i przytrzymując się ściany, opuściła głowę. Chciała coś powiedzieć, też… zrobić coś, poza staniem, ale nie potrafiła znaleźć odpowiednich słów. Zamiast tego wbiła wzrok w podłogę.
- Przepraszam - zdołała wydusić i chociaż starała się mówić głośno, głos tonął jej w ryku silników.

W tym czasie Ósemka korzystała z dobrodziejstw latadła, pozwalających na rozwalenie się dupą do góry i odpoczynku w bezpiecznej przestrzeni. Rozwaliła się na fotelu, wyciągając nogi przed siebie i krzyżując je w kostkach. Pozwoliła powiekom opaść na parę chwil, między piegami pojawił się uśmiech, lecz szybko zgasł, gdy przypomniała sobie co dzieje się z tymi spod ziemi. Schowane w przywieszkę po granacie mydło uwierało, jakby zamiast głupiego pudełka, saper miała tam odbezpieczoną bombę. Zgrzytnęła zębami, ostatkiem sił powstrzymała się, aby nie splunąć na podłogę, choć gorzka flegma zebrała się w popalonym gardle. Zostawili ich wśród polujących gnid, na ziemi porytej pociskami i osnutej dymem. Daleko za sobą, z każdą sekundą coraz dalej. W końcu westchnęła i odpaliwszy komunikator, wystukała wiadomość do Green 4.
“Uważajcie. Gnidy się zwołują. Przed HH zostawiliśmy wam sprawną furę. Zaliczcie twój CH i złapiemy się w trasie. Dalej mamy iść na lotnisko, jeszcze nie wiadomo gdzie wywalą Młodą. I dzięki. Za chłopaków. Jestem twoją dłużniczką. Powodzenia.”

Mudnury. Jeszcze więcej mundurów i jeśli Diaz oczęta nie myliły, część z nich była wybitnie psiarska, jakby Hollyarda było mało. Widok ten mierził latynoską duszę, no ale darowanej podwózce nie zagląda się pod maskę. Zegareczki im tykały, sekundy uciekały i lecieli na limicie - pokazywanie jak bardzo nie pasuje obecność glin w najbliższej okolicy… nie tym razem. Nie gdy mogli ich wypierdolić z pokładu nie zawracając sobie dupy lądowaniem…
- Por tu puta madre - mruknęła przez Obrożę do Wujaszka, który jako jedyny na pewno rozumiał dyskomfort jaki Black 2 przeżywała. Co dalej? Będą ich zmuszać co biurowej i legalnej pracy? Może jeszcze mieli przestać kraść i mordować? Żyć uczciwie i inne brednie? Na samą myśl piromanka aż się zatrzęsła.
- E, Condor le passo - burknęła po kanale do tego całego Svena, czyli kolejnego psa. Bez dwóch zdań zakundlenie na metr kwadratowy przekraczało na tym parszywym księżycu wszelkie dopuszczalne normy - Macie coś co możemy wam legalnie podpierdolić? Granaty, paliwo do miotacza. Wypstrykaliśmy się za zabawek w tym burdelu i niemytym kutasem nam wieje w ekwipunku… no może prócz Wujaszka, ale nie każdy jest Wujaszkiem - westchnęła z rozczuleniem.

Marine jakby wiedział albo wyczuwał czym może być coraz mocniejszy uścisk Mayi. Siedział obok niej z pm między nogami i wolną ręką złapał ją na tyle by spróbować ją objąć. Przez masę pancerza nacisk ramienia i dłoni było czuć dość słabo na plecach i dopiero dłoń na jej ramieniu zaznaczała się dotykiem wyraźniej. Gdy wstała i przeszła przez ładownię sporo żołnierzy i marine spojrzało na nią. W końcu była jedynie sensownie poruszającym się obiektem wewnątrz ładowni. Nikt się jednak nie odezwał choć sądząc po minach co niektórych zastanawiali się po co i gdzie tak łazi.

Grupka cywili zareagowała różnie. Dzieci patrzyły zdezorientowane na kobietę która podeszła. Zapłakana, starsza kobieta albo nie zwróciła na nią uwagi ani nawet jej nie zauważyła pochłoniętą swoją rozpaczą. Po przeciwnej stronie siedział jakiś młodszy mężczyzna ubrany w zakrwawiony i czerwoną i żółtą krwią fartuch laboratoryjny. Trochę nie pasowało to standardu naukowego, podobnie jak bród i siekiera strażacka jaka leżała na podłodze przy jego butach. Brown 0 rozpoznała go, że to jego właśnie wynieśli właściwie żołnierze przez okno pod koniec ewakuacji. On spojrzał na Obrożę, na nią, pokręcił głową i znów spojrzał gdzieś w bok. Inny, siedzący obok niego mężczyzna wyglądał na pogrążonego we śnie. Sztuczny czy naturalny, w tej chwili nie reagowała na nic. Dopiero ta blondynka w egzoszkielecie z oznaczeniami paramedyka podniosła na nią twarz i chwilę przyglądała się jej sylwetce. Też zaczęła od tego co zauważali wszyscy chyba w pierwszej kolejności. Od Obroży. Potem spoczęła wzrokiem na twarzy stojącej kobiety o czarnych włosach.
- Za co przepraszasz? - zapytała mówiąc zmęczonym głosem. Z wszystkich cywili emanowała w tej chwili jakaś rozpacz i smutek tak typowy dla rozbitków czy uciekinierów. Brown 0 musiała złapać się uchwytu nad głową by utrzymać równowagę. Teraz latacz leciał dość równo i prosto ale jednak nie była to kolejka magnetyczna.

- Na środku są skrzynki. Jeszcze chyba coś powinno zostać. - Black 2 usłyszała odpowiedź Falcon 1. Musiał być jednak w innej maszynie bo w ładowni żaden z mundurowych nie pasował do mówiącego. I na HUD wyświetlało ich pozycję przy Falcon 2. W porównaniu do transportu naziemnego pokonywali trasę w błyskawicznym tempie. Przynajmniej wedle mapy bo za oknem dalej był dość monotonny krajobraz tam na dole, same dymy i naziemne chmury. Głowy żołnierzy jednak odwróciły się w jedną stronę pojazdu i zaczęli coś sobie pokazywać. Za oknami widać było inną maszynę. Taka jaka nie należała do dwóch transportowców i dwóch sztuk eskorty. Piąta maszyna musiała byś jakimś dropshipem który kilka kilometrów dalej schodził chyba do lądowania. Podniecenie i ciekawość widzów trwała dotąd aż tamten znikł w tych chmurach dymu, pyłów i pożarów.

Brown 0 zamrugała szybko, nie dając rady podnieść spojrzenia na cywili. Patrzyła na ciało jak zaklęta… w zły sen z którego nie można się obudzić.
- To… to moja wina. Gdyby… gdyby - zacięła się i zadrżała - Grupa Black… oni… rozdzielili się. Do… d-do was poszli ci… ci - zatrzęsła się ze złości, zaciskając pięści i dokończyła - ci dwaj. Pozostali… oni… pomagali mi, bo inni… jestem ostatnia… z grupy Brown i sama… nie dalibyśmy rady z celami… do ochrony… pomogli, zamiast iść do was. G-gdby się nie rozdzieli… to… wyglądałoby inaczej i wtedy… może nikt - mruganie nabrało na intensywności - Nie byłoby… ofiar i… Tak… mi p-przykro. Przepraszam.

Ruch na pokładzie przykuł uwagę nie tylko trepów. Para złotych oczu śledziła uważnie sylwetkę w brązowym pancerzu, a rude brwi podjechały do góry, by finalnie praktycznie spotkać się pośrodku czoła saper. No bez jaj… wiedziała, że Młoda za bardzo się przejmuje, ale to nie była jej wina. Wyszło jak wyszło, postawili na własne priorytety, grunt że przeżyli. Ci w Obrożach. Oraz trójka wyciągniętych z kanału trepów. Z ozdobionej symbolem czarnej ósemki piersi wyrwało się głośne westchnienie, dłonie odpaliły holoklawiaturę.
“Pierdolisz. Nie twoja wina” - wystukała, przesyłając Vinogradovej krótką wiadomość, po czym warknęła, przestawiając komunikator z powrotem na lektora.
- Nie twój wybór. Nie twoja wina. - syntetyczny głos wdarł się w wizg silników, Nash podniosła się do pionu. Na sztywnych nogach przeszła te parę metrów, stając za czarnowłosym Parchem - Nasza decyzja. Dzieliliśmy się po pół. Tamci zdechli, została para zjebów. Tyle - wzruszyła ramionami i po chwili wahania wyciągnęła ramię, przyciągając Młodą do siebie - Nie uratujesz wszystkich, nieważne jak się nie starasz. Zawsze ktoś umiera. Handluj z tym. Wracaj do Mahlera. I wbij sobie do łba: nie twoja wina - głuchy warkot zlał się w jedno z ostatnimi słowami lektora.

- Mierda… Harcereczka za mało jara - Black 2 mruknęła do Wujaszka, kręcąc głową. No po co się tak przejmować? Żyli? No żyli, więc po kiego drążyć temat? Unosząc oczęta ku sufitowi, podniosła dupsko z fotela, przechodząc pod skrzynki. Skoro mogli się częstować, grzech było nie skorzystać. Zyskali okazję nachapać się za darmola i jeszcze w pewien sposób ojebać psiarnię! Prawie jak gwiazdka.
- Gracias - rzuciła gliniarzowi, uśmiechając się szeroko do kompletu - Może nawet się polubimy…. Wujaszek! Potrzeba ci czegoś oprócz godności i świń do nadziewania?! - ostatnie wydarła się po wnętrzu latadełka, kierując pytanie do olbrzyma w pancerz wspomaganym.

- A jak dają… - Black 7 mruknął przez głośniki w swoim lustrzanym hełmie. Potem wstał trzeszcząc ponownie rozgniatanymi siedzeniami i dudniąc pancerbutami po podłodze latadełka podszedł do skrzynek przy jakich grzebała Latynoska. Ona tymczasem doczepiała sobie jeden metalowy cylinderek za drugim.

W tym czasie grupka siedzących cywilów rozmawiała z Brown 0. Słuchali jej urwanych słów w milczeniu.
- Nie. To moja wina. Powinnam była poczekać na prawdziwą pomoc. Ci dwaj od początku mi się nie podobali. Patrick miał co do nich rację. - blondynka w egzoszkielecie pokręciła głową i pochyliła się opierając łokcie na kolanach. Patrzyła teraz na nieruchoma płachtę zasłaniającą ciało.

- To byli zwykli bandyci. - prychnął ze złością ten młodszy przy którym leżała siekiera strażacka. - Zresztą czego się spodziewać po kimś kto nosi to. - dodał nadal ze złością robiąc palcem gest wokół szyi. Złość wydawała się go pobudzać jakby budził się z letargu. - Ten jeden to w ogóle! Szarpał Renatą! - wskazał dłonią i ze zdenerwowaniem na przygnębioną paramedyczkę. - Dobrze, że ta Obroża go powstrzymała! A mnie tam zostawili! Jakby nie żołnierze to by mnie te gnidy tam zeżarły! - powiedział już naprawdę zdenerwowany uderzając dłonią w oparcie siedzenia.

- Myślałam, że nie mamy wyjścia. Że nikt inny nie odebrał sygnału. I że jesteśmy skazani tylko na nich. Tak nam mówili zresztą. A nie mogliśmy się z nikim połączyć. Nadajnik był na parterze a tam było pełno gnid. Nie wiem czy zaryzykowałabym drugi raz wyjść by nadać kolejny sygnał. - blondynka pokręciła blond głową mówiąc przygnębionym i zmęczonym głosem. Wydawała się obwiniać tak samo jak i Brown 0.

- OCP do Brownpoint 60 sekund. Nie znamy sytuacji na dole. Przygotujcie się do desantu. Hawki spróbują rozpoznać teren. - w słuchawkach odezwał się głos Falcon 1. Maszyna zmieniła rytm i wydawało się, że krążą wokół jakiegoś punktu. Wokół jakiego to widać było na mapie HUD. Wokół Brownpoint. Jedna ze szturmowych maszyn oddzieliła się od reszty i poleciała wprost w kierunku Checkpoint grupy Brown.

- Que pollas - Diaz skończyła przerabiać się na meksykańską choinkę. Poprawiała ostatnie wybuchowe bombki, sprawdzając czy nie odczepią się od pancerza - Każdy z nas ma stałe łącze z pozostałymi. Połyka z Tatuśkiem rowy zaswędziały, że do tej pory jedyne co robili to ssanie po same kule. Mogli poprosić o wsparcie, poczekać do niemytej dupy mojej babki Juanity. Truknąć po kanale do kogokolwiek od nas… no ale za cinżko. Harcereczka weź zajaraj bo ci się zaraz żyłka przepnie, a ty nińa - zazezowała na blondynę, całkiem niczego sobie. Wyszczerzyła się szczerym, poczciwym uśmiechem uczciwego ulicznika i nadawała dalej - Oni zjebali, nie ty. Nadają się do chapania wariata po same klamoty i tyle. Nic poza tym. Nade de nada. Zero pomyślunku, tylko ryje szerokie. Też jebnij w płuco i weź zluzuj, bo jeszcze sobie pierdolniesz w łeb z przejęcia. - prychnęła, podskakując żeby sprawdzić czy dzwoni. Dzwoniła, ale jakie przyjemne to było dzwonienie! Z pełnym arsenałem od razu poczuła się lepiej i pewniej. Zazezowała na typa z siekierą i splunęła pod nogi nie patrząc na to gdzie się znajduje.
- No kurwa wiadomo, Obroża znaczy syf do odstrzału, nawet jak ktoś jest tylko niewinną, uciskaną ofiarą bezdusznego systemu. Jakbyś cabrón się nie zjarnął, jeden taki bandyta osłaniał wam dupy jak popierdalaliście po patelni prosto do latacza. Bez tego zrobiliby wam z cywildup jesień średniowiecza. Chuj tam, mieliśmy na mieście inną robotę. Nie-kurwa-rozdwoimy się. Trzeba było ogarnąć co innego. Nie tylko wy tu, por tu puta madre, potrzebowaliście niańczenia i prowadzenia na bezpieczny rewir. Ostatnio klimat się spierdolił i wylęgło się dziadostwa, a opcje wsparcia się wykruszają - rozłożyła ramiona w geście czystej bezradności.

- Żyjecie - w komplecie do beznamiętnego głosu syntezatora, Nash dorzuciła kwaśny uśmiech. Po cholerę mieli im tłumacz co dokładnie robili w bunkrze i okolicach? Pchnęła Młodą w kierunku kupki gratów. Sama też się tam ruszyła, chcąc jeszcze przed wyjściem zgarnąć parę fantów. - A tamtych dwóch zajebiemy przy najbliższej okazji. Od dawna im się należy. Mahler. Ty też się ładuj na zapas - warknęła do kompletu, posykując pod nosem w miarę jak przerzucała zgromadzoną w pudłach broń. - Ortega. Idziesz z Diaz pierwszy. Młoda, ty w środku. Mahler, my zamykamy. Detektor w pogotowiu. Nie oszczędzamy, co się skończy weźmiemy z Brownoint. Pilnować się i uważać. Żadnego kozaczenia. - chwilę pogrzebała w Obroży, przechodząc na pasmo Falcona. Zacisnęła zęby i wpisała wiadomość, czekając z przełożeniem jej na sztuczną mowę aż do połączenia.
- Gadaliśmy już. Byłeś w kosmoporcie. Dzięki za foto. Pomogło wtedy. Jak Sara się trzyma? Jest z tobą? Bezpieczna? Dacie radę rzucić nas do Blackpoint po Brownpoint?

- Sara znosi to wszystko bardzo dzielnie. Ale nie czas teraz o tym rozmawiać. 20 sekund do zrzutu. Wyrzucimy was na dachu. Jeśli będzie czysto i zaliczycie Checkpoint dajcie znak to wrócimy po was. - odpowiedział Falcon 1. Przez okna widać było szturmową maszynę która robi nawrót i jakby zaczęła lecieć po przeciwnej stronę okręgu w przeciwną stronę. Za to maszyna jaką lecieli skręciła teraz wprost na Brownpoint. Marine dobrał ammo i granaty.

- Z tymi Obrożami chodziło mi o tamtych. - powiedział ten od siekiery machając głową w stronę zamkniętej jeszcze rampy rufowej. Wzruszył do tego ramionami.

- Teraz już i tak za późno. Stało się. - powiedziała paramedyczka prostując się w swoim miejscu i opierając o ścianę pojazdu.

- Latina trochę sepleni. - odezwał się nagle Mahler trzaskając zamykanym zamkiem. Ortega chyba dobrał co chciał bo dudniąc przy każdym kroku metalem butów o metal podłogi szedł w kierunku rampy. - Ten ktoś w Obroży co uruchomił wieżyczki i odezwał się do was przez głośniki to ta tutaj ślicznotka. - powiedział podchodząc do Brown 0 i łapiąc ją za kibić. Spojrzał się na nią wesoło jakby właśnie miał ją zabrać do kina czy gdzie tam łażą normalni ludzie bez Obroży i wyroków. Paramedyczka i ten od siekiery spojrzeli na Vinogradovą z wyrazem zaskoczenia. - No. Mój kumpel Sven, co zawiaduje tym latającym cyrkiem ją poprosił by złamała systemy waszej bazy. Dlatego wieżyczki strzelały kiedy trzeba a nie kiedy chciały. Widzieliśmy końcówkę na kamerach. Ty niosłaś tamtego co śpi póki ci go nie zaniósł jakiś marine. A ciebie wytargali przez okno i zawlekli tutaj. - powiedział wesoło marine.

- 10 sekund. Otwieram rampę. - w słuchawkach znów dał się słyszeć spokojny głos Raptora.

- To byłaś ty? - blondynka w egzoszkielecie spojrzała na czarnowłosą kobietę w Obroży wyraźnie inaczej niż przed chwilą. Maszyna wyczuwalnie przechyliła się na dziób schodząc do lądowania. W odpowiedzi marine pokiwał głową.

- Chodź, mamy randkę na skraju dachu. - powiedział marine i zgarnął wokół siebie Brown 0 kierując się ku rufie ładowni.

- Nie wiedziałam! Poczekaj! - blondynka odpięła szybko swoją uprząż i wstała podchodząc do odchodzącej dwójki. - Chciałam ci podziękować. Jak cię wtedy usłyszałam no poczułam, że jest nadzieja. Że może ktoś nam pomoże. - wyglądało, że chciała powiedzieć jeszcze sporo rzeczy ale w końcu objęła Vinogradową.

- 5 sekund. - w słuchawkach znów usłyszeli oficera zarządzającego akcją. Dotąd widzieli przez otwartą rampę umykające chmury dymów gdy zanurkowali już w warstwę dymu. Teraz maszyna wyrównała i rufa znalazła się trochę niżej niż dziób. Black 7 wyszedł na rampę a za nią widać było dach jakiegoś budynku. Gdy maszyna względnie znieruchomiała w powietrzu Ortega dał krok i znikł z pola widzenia zeskakując na dół.

Hałas utrudniał jakąkolwiek komunikację. Zawodzenie wiatru, szum mechanizmów maszyny, zgrzyt blachy mieszały się w jedno, zalewając ludzkie uszy jednorodną falą dźwięku. W podobnym harmidrze syntezator mowy utonąłby, robiąc za tło i nic więcej. Dlatego też Ósemka postawiła na sprawdzony sposób komunikacji, wystukując wpierw do Dwójki:
“Jak kiedyś zacznę tak odpierdalać” - pokazała przy tym brodą na marine i pokręciła głową - “To mnie kurwa spal.”
Druga wiadomość była już krótsza, zawierała tylko słowo “Ruchy!” i dotarła do wszystkich Parchów na pokładzie. Nash miała zamykać pochód, czekała więc na swoją kolej. Z serca spadł jej jeden kamień. Sara była bezpieczna. Na razie. To musiało wystarczyć, potem przyjdzie czas na dodatkowe zgryzoty. Umówiła się na coś z Hollyardem i zamierzała słowa dotrzymać. Inaczej się nie dało.

Diaz rzuciła okiem na ekran holo i rozrechotała się jak stary proboszcz na plebanii pełnej ministrantów. Przy zamkniętych drzwiach i z dużą ilością dziwnych, skórzanych zabawek. Uniosła kciuk do góry, dając znać, że przyjmuje, zrozumiała i Latarenka może na nią liczyć. Wciąż się śmiejąc podbiegła do krawędzi i nie patrząc w dół, skoczyła za Wujaszkiem.

- To nic wielkiego… tylko tyle mogłam zrobić - Brown 0 stała czerwona na twarzy, uśmiechając się lekko. Słowa wpierw Johana, a potem paramedyczki podniosły ją na duchu. Odwzajemniła uścisk przekazując to, czego słowa nie mogły. Żałowała, że nie mogą zostać na pokładzie, ale Brownpoint znajdował się tuż obok. Jeśli… nagle zyskała nadzieję, że jednak uda się jej przeżyć i może kiedyś…
Popatrzyła na obejmującego ją mężczyznę i jej uśmiech się poszerzył. Może naprawdę będzie dobrze?
- Do zobaczenia! - krzyknęła do cywili i ruszyła za dwójką Blacków.

Wyskoczyli na dach zaraz za operatorem pancerza wspomaganego z numerem “7” na pancerzu. On mógł sobie pozwolić na kilkumetrową nonszalancję bezpieczniejszy w swoim potężnym pancerzu znacznie bardziej niż zwykli piechurzy. Szedł jak niezmordowanie górując swoja olbrzymią, pancerną sylwetką nad pomniejszymi ludzikami i istotami. - Kontakt. - odezwał się krótko, opuścił lufę swojego działka i zaczął pruć do zauważonego celu. Rozpruł jakieś dwa pomniejsze xenos i szedł dalej. Pozostali widzieli pojedyncze sylwetki tu i tam jakie wydawały się jeszcze oszołomione czy niepewne jak postępować. Widzieli też kapsułę w brązowym malowaniu leżącą wbitą w dach. Obroże pokazywały 28 m. Prawie na miejscu. Falcon 2 nie czekał ledwo ostatni Parch opuścił rampę maszyna wizgnęła silnikami i uniosła się w powietrze znikając z oczu w otaczającym wszystko kłębach dymu. Po silnikach słyszeli jednak, że gdzieś tam krążą w okolicy. To samo mówiły wyświetlacze HUD. Ostatnim i niespodziewanym członkiem ekipy była Herzog. Blond paramedyczka stwierdziła, że jest wypstrykana z medykamentów a w kapsule musiały być jakieś. Pierwszy do kapsuły dotarł Ortega. Pojawił się jednak problem. Kapsuła leżała na dachu na tyle krzywo, że nie szło otworzyć drzwi. Na detektorze Brown 0 plamek ruchomych było całkiem sporo i całkiem blisko. Pod dachem. Na niższych poziomach. Jakby tutaj xenos schroniły się przed bombami te które zdołały albo zebrały się potem. Słyszeli ich podniecone skrzeki i nawoływania.

W morzu dymu, pyłu i gnid kolejny cywil do obrony był tym, czego bez dwóch zdań Parchy potrzebowały, no żesz kurwa mać. W pierwszej chwili, gdy paramedyczka wyskoczyła za nimi na dach, Nash syknęła przez zęby nawet nie próbując taić wściekłości. Samowolka blondyny zirytowała ją, zwłaszcza gdy szybki rzut okiem upewnił ją co do braku broni tamtej. Potem jednak złość zastąpiło zastanowienie, a ono finalnie przeszło w szybki, potakujący ruch głową. Chcąc nie chcąc zyskali tarpana do dźwigania leków, dzięki czemu będą mogli nabrać więcej mordującego szpeju - spory plus. Gdyby tylko odebranie go było czynnością prostą. Kapsuła oberwała przy nalocie, przechylając się pod niewygodnym kątem. Na dokładkę pod popękaną powierzchnią dachu w najlepsze dokazywały gnidy. Ich nawoływanie, syki i skrzeki rozchodziły się echem po okolicy i nawet ryk odrzutowych silników nie mógł ich zagłuszyć.

- Diaz, odgrodź nas z jednej strony ogniem, a potem bierz się za otwieranie prezentu. Ortega ubezpieczasz. - Ósemka nadawała lektorem, wpierw pokazując lewą stronę dachu, potem prawą - Mahler zapalające w dziury pod nogami. Utrudnimy kurwom wjazd. Młoda filuj czy nie idzie coś dużego, potem bierz co trzeba. Ty też - spojrzała bezpośrednio na blondynę i zmrużyła oczy - Trzymaj się między nami i nie wybiegaj przed nas. Będzie gorąco trzymaj się jego i jej - pokazała brodą wielkoluda w pancerzu oraz piromankę. Oderwała dłonie od Obroży i odczepiwszy puszkę napalmu od pancerza, wzięła na cel najbliższe skupisko kręcących się po ich lądowisku bestii.

Diaz za to nie wyglądała na radosną, chociaż miała w perspektywie zjaranie pokaźnej wielkości kurwidołka i prawilny rozpierdol. Ledwo Latarenka przestała się produkować, wyszczerzyła kły do wygolonego trepa i syknęła z jawną złością, pretensją i żalem do świata.
- Kudłaty, a ciebie popierdoliło do końca?! Że niby, pendejo, seplenię?! Ja?! Wujaszek, słyszałeś kurwia? Seplenię, por tu puta madre?! A chcesz sam robić kurwom zaraz grilla?! Lepiej się zajmuj zapinaniem Harcereczki, a nie moją nawijką. Znalazł się, logopeda pierdolony. - warczała, uzewnętrzniając złość i urażoną dumę, godność i co tam jeszcze trzeba było. Prychnęła w końcu, podnosząc dyszę miotacza żeby zalać ogniem teren między krawędzią, a kapsułą i przynajmniej z jednej strony postawić ich grupie zaporę.
- Seplenie… co za kutafon… kolejny. Jakby podpierdalający mi cele Wujaszek to było za mało. Ej, chica. Popylaj tu pęcinkami zanim ci coś skoczy na plecy. Raz, raz!

Vinogradowa zatchnęła się i rozkaszlała, żeby ukryć zmieszanie. Szybko pociągnęła Renatę za rękę, prosto za Ortegą. Pod kapsułę.
- Proszę brać co będzie potrzeba, osłonimy panią!

Brown 0 złapała za dłoń paramedyczki w egzoszkielecie i razem pobiegły w stronę widocznej kapsuły. Obydwu udało się dobiec cało bez przeszkód mimo, że dach już zaczął się zmieniać w pole walki. Pierwszy do kapsuły dotarł Ortega który od początku miał trochę przewagi nad resztą grupki. Stał przy kapsule i otworzył ogień do zauważonego celu. Na odległym o kilkadziesiąt kroków krańcu dachu wyskoczył jakiś mały xenos. Ledwo jednak wylądował na nim a już okolicę omiotły pociski z ciężkiej broni Black 7 a obydwie dziewczyny i ta w Obroży i ta bez, słyszały głośne dudnienie tej ciężkiej broni wyrzucającej z siebie ciężkie fragmenty rozpędzonego ołowiu i zalewające w zamian potokiem złotych łusek. Black 2 dobiegła w pobliże przechylonej kapsuły i zgodnie ze słowami Nash postawiła zaporę ogniową między kapsułą a południową ścianą budynku. Sylwetka piromanki odbiła światło pomarańczowej, płonącej strugi jaką posłała na krawędź dachu, podwieszana pod karabinek broń zasyczała specyficznym sykiem. Żaru ognia przez hermetyczny, ciężki pancerz piechoty właściwie ni odczuwała. Do przechylonej kapsuły brakowało im z kilkanaście metrów a właśnie tam wyskoczył kolejny mały obcy. Do kapsuły dalej brakowało jej z tuzin kroków. 10 m jak pokazywał wyświetlacz Obroży. Black 8 przez swoje klikanie w panel by pobudzić lektora do pracy została nieco w tyle grupki. Miała z kilkanaście kroków do przechylonej, kroplowatej bryły kapsuły w brązowym malowaniu. Cisnęła granat zapalający na najbliższej dziury. Niewielki pojemniczek zniknął w półmrokach zniszczonego sufitu ostatniego piętra. Moment później rozbłysło tam napalmowe światło, podobnie jak z kolejnej większej dziury w którą podgolony marine cisnął swój napalmowy pojemniczek. Z wnętrza ostatniego budynku rzygnęło ogniem. Eksplozja rozrzuciła po wnętrzu pomieszczeń ostatniego piętra lepką galaretowatą substancję która spalała się intensywnym ogniem. Odpryski wyrzuciło z dziur w górę jak przy mini wulkanie i tam opadły wciąż płonąc na obrzeża popękanego dachu dachu. Płomienie rycząc swoim płomiennym rykiem dołączyły do hałasu ludzkich krzyków, terkotu broni maszynowej i syku rozrywanych i palonych bestii. Mimo to jednak wciąż słychać było te wściekłe i wciąż nienaruszone jakie było słychać zdecydowanie zbyt blisko. Nash wtórowała im, sycząc przez wyszczerzone nienawistnie zęby. W biegu sięgnęła po karabin, gdy jedna z gnid wdrapała się na dach, wchodząc na płaską powierzchnię celem znalezienia posiłku dla ociekających kwasem zębów. Zamiast tego napotkał Ósemkę i jej. Broń. Parch zatrzymała się i podniósłszy broń wzięła stwora na cel. Ortega z jednej, ona z drugiej strony. Pozostali mieli zając się otwarciem, a potem wyciąganiem sprzętu z kapsuły.
Brzmiało jak nie najgorszy plan... o alternatywach na razie wolała nie myśleć.

Ta legalna praca była całkiem do dupy. Nie tylko niemytego chuja z tego mieli, to jeszcze nadstawiali karku bez wyraźnego wyższego celu typu worek prochów chociażby… no ale trudno. Do czegoś się tam zobowiązali, Harcereczka jakoś tak wplotła się w ich grupę, że nawet Diaz ciężko było odwrócić się do niej plecami i olać, skupiając na cierpieniu za niewinność. No i na dobrą sprawę nieważne gdzie, z kim, w kim i na kim wylądowali - ważne żeby było co rozwalać! To chyba najważniejsze, nie?
Dlatego tym trudniej szło parchatej piromance przysłuchiwanie się, jak reszta familii dobrze się bawi, a zwłaszcza Wujaszek! Ciął kurwy ckmem aż echo szło, znowu jej podpierdalał cele do rozjebania, co za kutafon! I to tak jak nie patrzyła i zajmowała otwieraniem brązowego pierdolnika!
- Me cago en su puta madre! - darła japę, kończąc mocować się z przerośniętą klapą od sedesu. Mana z pudełka technika poszła się jebać w chwili w której syknął hydrauliczny zawór, a przenośna zbrojownia stanęła roztworem.
- Wujaszek kurwa! Tak z ciebie kolega?!Qué coñazo! - odsunęła się, robiąc przejście blond dupie i Harcereczce. Zniecierpliwionymi łapami złapała za miotacz, wreszcie wolna! Robotę odjebała perfekcyjnie, a od życia też się jej coś należało! - Wypierdalać do tyłu, robimy grilla!

Słysząc krzyk z tyłu, Ósemka odruchowo skoczyła w kierunku kapsuły. Widziała co potrafiła broń Dwójki - czuć na skórze strugę napalmu… nie. Definitywnie nie miała na to najmniejszej ochoty. Ogień był dobry, bardzo dobry. Kupował czas, odgradzał od wroga, dodatkowo go eliminując. Uda się, zdążą zmienić magazynki, może nawet podrapią po tyłkach licząc po cichu, że paramedyczka i Młoda oporządzą się do tego czasu. Potrzebowali sprzętu, dużo sprzętu jeśli mieli przeżyć następny etap. Obroża podpowiadała, że znajduje się on na lotnisku. Duży, płaski teren… Nash czarno to widziała, lecz jeszcze nie teraz. Jeszcze nie w tym mieli największy problem na tę chwilę. Wycofując się zdążyła jeszcze uruchomić przycisk granatnika, za cel obierając dwa czające się przy krawędzi dachu potwory. Bliżej się nie dało, nie przy odłamkowym pocisku. wystarczająco wiele razy Parchy krwawiły przez ostatnie godziny, by musieć po raz kolejny spuszczać juchę w piach… i to przez głupotę. Nie, tego również nie było w planie do wykonania.

Brown 0 nie zwlekała. Trzymając wciąż za rękę blondynkę rzuciła się do właśnie otwartego przez Latynoskę wnętrza. Ledwo przekroczyła próg otwartej właśnie komory a Obroża zareagowała od razu. Checkpoint Brown 3 został zaliczony. Z miejsca został wyznaczony kolejny, już Brownpoint 4. Na jakimś lotnisku odległym o kilka kilometrów w linii prostej. Tam też miały swoje Checkpointy grupy Green i Black. Czas też był podobny jakieś 3 h i zadanie zachowania strefy dla ewakuacji niedobitków oddziałów i cywili z okolicy którym nie udało się wycofać z główną linią wojsk gdy poranna Fala obcych zalała zachodnie rejony krateru. Najważniejsze jednak, że stoper egzekucji cofnął jej się z ostatniej pół godziny ponownie do jakichś trzech kolejnych.

Zapora ognia postawiona przez piromankę czarnych zdołała odgrodzić dwie strony kurtyną ognia. W międzyczasie korzystając z jej wsparcia gdy przebrzmiały eksplozje granatu Black 8 zdołała ona zmienić mag w swojej broni tak samo jak ciężko opancerzony cekaemista zanim zdołał rozpruć jeszcze jednego małego xenosa. Marine też skorzystał z przerwy i przeładował polewaczkę od Vinogradowej i zastrzelił nadbiegającą kreaturę. Na kolejną jednak zabrakło im luf. Skoczył na Latynosa w pancerzu wspomaganym i mimo, że przy gigantycznej sylwetce wydawał się być mizerny jak jakiś trochę przerośnięty krab to jednak nic sobie z tego nie robił. Siekał czarną, metaliczna sylwetkę szponami, wgryzał się kłami a mały i ruchliwy organizm był trudny do trafienia. Ortega syknął gdy widocznie xenos jakoś pechowo jednak go użarł. Zaraz udało mu się wreszcie go złapać i zmiażdżyć w swojej pancernej rękawicy. Ale już nadciągały kolejne kreatury a ludziom odpadł cekaemista zajęty zwarciem ze złośliwą kreaturą.

- Kudłaty! Popierdalaj po karabin! Bierz zapasy w opór! - Black 2 nadawała wrzaskliwie, polewając ogniem teren z drugiej strony kapsuły - Latarenka, por tu puta madre, weź się nie opierdalaj tylko koś to gówno! A potem też bierz co trzeba! Mamy podwózkę, podpierdalamy cukierki na zapas!

Na płaskiej powierzchni dachu robiło się nie dość, że tłoczno, to na dodatek gorąco. Płomienie lizały beton i ciała, napędzane chemiczną mieszanką o specyficznym zapachu. Trzask ognia zgrywał się w jedno ze skrzekiem gnid, warkotem najróżniejszej broni, a także ochrypłym syczeniem Ósemki. Machnęła Mahlerowi głową, pokazując na kapsułę. Powinien się nahapać, potem następni. Młoda nie płakała, znaczy odwaliło jej wyrok i przedłużyło życie. Paramedyczka zyskała okazję do nabrania medycznego szpeju, a Parchy…

Parchy nie musiały niczego oszczędzać. Przy wsparciu użyczonej przez trepów z Faclona broni mogli utrzymać pozycję jeszcze przez dłuższy czas i, co najlesze, tuż na wyciągnięcie ręki mieli cały cholerny arsenał. Nash nagle drgnęła, uciekając głową ku Brownpoint. Mieli. Cały. cholerny. Arsenał. Chrypiąc ze złości puściła karabin, odpalając holoklawiaturę. Dlaczego, do jasnej cholery, musiała być akurat niemową?!
- Kapsuła. Falcon. Up. Magnesy. Haki. Zadzwoń - w najwyższym pośpiechu wystukała parę urywanych zdań, gapiąc się w napięciu na Diaz. Ona mogła się porozumieć z Falconem bez konieczności przerywania walki, a saper… cóż. Kaleczniastwo rządziło się swoimi pieprzonymi prawami.

Black 2 zamrugała oczętami, przez chwilę zastanawiając sie o co tym razem ich osiedlowy mówca ma sapy. Kapsuła. Falcon. Up… kurwa!
- Te, condor le passo! Latarenka ma pytanie! - zajojczyła przez obrożę, łącząc się z latadełkiem - Ile ta wasza powietrzna kabaryna obciągnie?! Mierda, no pociągnie! Podniesie! Wujaszek, nie rozpraszaj mnie! Nie masz co do roboty? Krój te kurwy jak grzeczny i kochany nino na dożywociu! Kudłaty, wypierdalaj po ten karabin! Co ja, po hiszpańsku do ciebie hablam?! - wydarła się na chwilę gubiąc wątek, ale szybko się ogarnęła - Ty Condor, obczaj temat! Zaczepy, albo inne skurwiałe haki, magnesy! Chuj jeden, cokolwiek żeby podnieść kapsułę! Tu jest cała pierdolenie prawilna piwnica świątecznych prezentów! Wy też lecicie w teren, nas wypierdalają na lotnisko. Mamy kurwa osłaniać wasz odwrót. I cywilbandy! Przydałoby się to co tu jest, co się będzie marnować?! Podzielimy sie, tylko trzeba to zabrać. Przyczepić… słuchasz mnie, w ogóle cabrón?! - wywrzeszczała w słuchawkę, pilnując żeby ogień nie zgasł za szybko. Z żadnej strony.

Mahler trochę zwłóczył. Głównie po to by cisnąć jeden a potem drugi srebrny pojemniczek w najpierw jedną a potem drugą dziurę.
- Fire in the hole! - krzyknął ostrzegawczo a obydwie dziury w dachu ponownie rzygnęły wulkanicznym ogniem. Trójka Parchów z grupy Black zyskała moment nerwowego spokoju. Marine dał susa do otwartej kapsuły desantowej.

- Zaczepić kapsułę desantową o Falcona? Zaraz, skonsultuję się z pilotem. - w głosie Falcon 1 choć nadal brzmiał spokój pojawiło sie też zaskoczenie takim nieoczekiwanym wariantem. Marine zniknął w otwartej kabinie. Xenos bardziej było słychać niż widać za kurtyną dymu i ognia.
Trójka postaci w Obrożach patrzyła na siebie w napięciu.
- Dobrze, to da się zrobić. Ale na was spada umocowanie zaczepów. Podczas podczepiania maszyna jest właściwie nieruchomym celem. Jeśli się uda, zawiesimy kapsułę pod maszyną. Zrobimy kurs na wasz następny Checkpoint na lotnisku. Tam ją zostawimy. Ale miejcie świadomość, że dla mnie priorytetem jest maszyna i ci co są na jej pokładzie. Jeśli coś związanego z kapsułą jej zagrozi po prostu odetnę i zostawię ją. - odezwał się głos w słuchawkach. Brzmiał całkiem poważnie. - Przygotujcie się, schodzimy niżej. Przejmie was load master, słuchajcie co do was będzie mówił. Zna się na rzeczy. - dodał na koniec i gdzieś z nieba przesłoniętego dymami wcześniejszych eksplozji i obecnych pożarów dał się znów słyszeć charakterystyczny wizg silników latadełek. Znów w kłębach dymu najpierw pojawił się cień jakby wielkiej ryby a potem przybyło mu detali zmieniając się w maszynę wojskową. Maszyna unosiła się jakieś dwadzieścia metrów nad dachem budynku. Z niej spadły na dół jakieś liny.

- Dobra chłopcy i dziewczyny, jestem kpr. Riley, sprawa jest dość prosta. Macie 4 liny zakończone 4 zaczepami. Każdy zaczep musicie umieścić w jednym zaczepie na kapsule. Są na dole tuż pod załamaniem. W zależności od modelu powinno być 6 lub 8. Nam wystarczy złapać 4 ale najlepiej po przekątnych by złapać balans. Jeśli wszystko gra powinien kliknąć jak zwykły zaczep w plecaku czy gdzie. Wyregulujcie długość lin jak tylko dacie rady bo więcej roboty teraz tam to mniej z balansowaniem i lotem tu na górze. - w słuchawkach pojawił się nowy głos. Ten wydawał się być wesoły ale taką profesjonalną wesołością gdy mówił amatorom o swoim fachu. Na końcu czterech lin były jakieś klamry. Teraz trzeba było znaleźć komplet tych klipsów na kapsule. Problemem było to, że ogień zaczynał już dogasać a sądząc z syków i klekotów xenos wykorzystały moment przerwy w atakach na zgrupowanie się.

Co proste wydawało się w teorii, w praktyce i wykonaniu niekoniecznie na proste musiało wyjść, zwłaszcza gdy okolica płonęła, zaś miejsce zrzutu otaczały bestie. Wtedy sprawy odrobinę się komplikowały, tak z tysiąc razy. Nash jednak nie miała zamiaru narzekać, nie w wypadku gdy zyskali szansę zabrania zbrojowni ze sobą. Nikłą i niepewną, lecz skazańcy chwycili się jej z pełną mocą, widząc w tym przynajmniej częściowe rozwiązanie problemów z zaopatrzeniem. Już raz przedzierali się prawie na pusto przez zasyfione, zapełnione gnidami korytarze. Wtedy nikt nie zginął, losu jednak nie wypadało testować, po raz kolejny grając z nim w rosyjską ruletkę. Wiele mogło się spierdolić, kapsuła wcale nie musiała dotrzeć bezpiecznie do celu. Należało jej przypilnować… ale najpierw mocowanie.
- Młoda i cywil. Odbieracie liny i zaczepiacie. Mahler. My łapiemy. Diaz, Ortega osłaniacie. - przekazała pospiesznie lektorem, na razie nie myśląc o tym, że pomaga im kolejny trep. Zaciągali mały, ale jednak dług, a saper nienawidziła mieć długów.

Wyglądało na to, że znowu mieli popracować tak całkiem legalnie i jeszcze pod dyktando nowego lambadziarza. Jakiegoś Rileya czy jak on się tam zwał. Diaz nie miała głowy do imion, wolała ksywki. Ksywki były spoko no i łatwo wpadały w pamięć.
- Luzuj gumę, wiemy że najpierw cywilbanda i wasze dupska, a potem reszta z nami na końcu - zarechotała wesoło do Condora, potem słuchała nowego głosu aż nie wytrzymała.
- No i zajebiście Majster! Nie bujajcie kabaryną to ogarniemy! Wujaszek! Mamy coś do rozjebania. Nic ma nie przejść! - zakończyła krzykliwą komunikację wznawiając polewanie dachu napalmem. Zaczęła od tej strony co najmniej się jarała z zamiarem zrobienia pięknego, jak zglanowanie wiszącego kredyty frajera, kółeczka wokół familii.

- Proszę trzymać się w środku, między nami! - Brown 0 pociągnęła Renatę za rękę, próbując uśmiechnąć się pokrzepiająco - Będzie dobrze, nie damy zrobić pani krzywdy, ale potrzebujemy pomocy! Słyszała pani, mamy zapiąć klamry i wyregulować liny!

Klamry dyndały się na wyrzuconych z maszyny linkach. Mieszana czwórka Parchów, marine i paramedyków rzuciła się by je pochwycić. Ortega i Diaz wtórowali im terkotaniem swojej ciężkiej broni maszynowej i syczeniem miotacza. Black 2 postawiła kurtynę ognia po raz kolejny. Najpierw jedną a potem kolejną. Plecakowy zbiornik opróżniał się w zastraszającym tempie, wskaźnik naładowania właśnie spadł poniżej połowy. Black 7 rozstrzelał nadbiegające xenos w zmniejszającym się obramowaniu ognia perymetr miał coraz węższy i łatwiejszy do upilnowania. W tym czasie pozostała czwórka zdołała pochwycić za liny i umieścić klamry w gniazdach kapsuły. Ta faktycznie miała w kilku widocznych miejscach gniazda których nie sposób było pomylić. Każdy i poczuł i usłyszał metaliczne brzdękniecie gdy klamra złapała swoje gniazdo. Dwa okazały się być zdeformowane albo przygniecione dachem bo leżała na nich przechylona kapsuła. Ale pozostałych starczyło aż z zapasem by umieścić chwyty opuszczonych linek.

- Wszystko jest! - dał znać Mahler patrząc w górę i lekko szarpiąc właśnie zaczepioną linką.

- Dobra. Teraz zejdziemy niżej. Pakujcie się do środka i zmywamy się stąd. - w słuchawkach odezwał się głos Falcon 1. Transportowiec do jakiego była zamocowana obecnie kapsuła desantowa zaczął unosić się w górę i blednąć. Gdzieś w pobliżu zawisł drugi cień. Szczuplejszy i ostrzejszy zarys szturmowego Hawka z widoczną kabiną pilotów i podwieszonym uzbrojeniem sępił na swoją kolej. Nie był tak pojemny jak transportowy Falcon ale nadal tak niewielki liczebnie desant mógł pomieścić w swojej ładowni. Zaczął osuwać się coraz niżej i gdy był już tuż nad dachem boczny właz otworzył się by ludzie na dachu mogli dostać się do środka.

Połowa drogi, chyba tak dało się nazwać częściowy sukces. Ósemka z zaciśniętymi szczękami obserwowała unoszenie kapsuły, na szczęście klamry i liny wytrzymały, tak samo jak silniki Falcona. Obły, kilkutonowy pojemnik zachrzęścił o beton, by po paru wyjątkowo długich sekundach unieść się w przestworza.
- Najpierw cywil i Młoda- szczeknęła Obrożą, ustawiając się z boku - Mahler. Diaz. Ortega. Ja zamykam - skończyła przebierać paluchami po holoklawiaturze, zmieniając obiekt zainteresowania ponownie na karabin.

Udało się, zyskali sprzęt! Całe mnóstwo sprzętu! Brown 0 odetchnęła z ulgą, ale czasu na świętowanie nie mieli. Popchnęła delikatnie Renatę w kierunku wejścia do statku.
- Jeszcze kawałeczek, zaraz będzie bezpiecznie! - krzyczała żeby przebić się przez szum silnika i zawodzenie potworów, do spółki z trzaskaniem ognia i terkotem broni maszynowej - Musimy się pospieszyć!

Wyglądało, że ludziom jest bliżej niż dalej. Napięcie jednak rosło niesamowicie gdyż pojawiła się ta uporczywa myśl, że coś się spieprzy w ostatniej chwili. Słychać było wizg silników które w większości były niewidoczne tak jak i maszyny w jakich się znajdowały. Ta jedna, jednak szturmówka w barwach Floty nadal siedziała na dachu by umożliwić zabranie się ludzkiej zawartości. Tu na dachu była znacznie bardziej narażona na wszelkie ataki i niebezpieczeństwa niż tam, w powietrzu, w swoim naturalnym środowisku. Pierwsza do ładowni wskoczyła paramedyczka o blond włosach. Zaraz za nią ostatnia ocalała z grupy Brown. Po niej na pokład weszli marine i latynoska piromanka z Obrożą. Na zewnątrz zostali już tylko Black 7 i 8. Jemu akurat zamilkła broń gdy skończył mu się klips z amunicją. Przeładowanie zajęło mu bezcenny moment podczas którego jedynym strzelcem była Black 8. Trafiła nadbiegającego małego xenosa gdy obiegał zasłonę ognia pozostawioną przez Black 2. Latynos przeładował i jego ciężka lufa znów wypluła kolejne serie jakie rozpruły kolejnego obcego. Podobnie karabin rudowłosej saper przetrącił w żółtym rozbryzgu trzewia kolejnej kreatury. Ale kolejnej udało się przebić przez zaporę z ognia i ołowiu i zaatakował ją swoimi szczękami i szponami. Chwilowo panował pat gdy stwór nie mógł rozszarpać albo pokąsać chociaż człowieka a człowiek nie mógł go zdzielić kolbą, pięścią czy butem. Człowiek miał pewien zapas mocy ze względu na pancerz i masę ciała. Ale technicznie Nash czuła, że pojedynek byłby wyrównany. A nadciągały kolejne kreatury.

Słowa były zawodne, zwłaszcza gdy aby puścić je w eter należało babrać się w funkcjach Obroży. Ósemka nauczyła się jednak radzić bez tego, próbować chociaż. Szybki rachunek sumienia nie poprawił jej nastroju. Nie mogli pozwolić sobie na jakiekolwiek opóźnienia, tym bardziej mając za plecami pozostałą część grupy. Użeranie się z gnidami jedna po drugiej byłoby nieefektywne. Z każdą zabitą kreaturą pojawiała się kolejna i kolejna i jeszcze następna. nieprzerwany ciąg kłów, szponów oraz łusek, a zegar tykał. Gdzieś z tyłu głowy przewijały się jej słowa Svena, te o priorytetach. Miał na pokładzie co chciał i potrzebował. W stanie wyższej konieczności nic nie stało na przeszkodzie, by poświęcić parchate karki celem ratowania jednostek, które niczym społeczeństwu nie nabruździły.
Sycząc nie gorzej od gnidy pchnęła barkiem olbrzyma w pancerzu, jasno sugerując że ma się zbierać. Przerośnięty ludzki mech powinien wytrzymać szalony plan, wykluty naprędce pod rudą kopułą. Gabarytowo bez problemu zasłoni środek kabiny, blacha ochroni wrażliwe ciało, nie zabije na miejscu, a Nash… były gorsze rzeczy. Karabin powędrował na ramię, zamiast obłego metalu złapała za granat odłamkowy i obróciwszy się plecami do wejścia, ze zjadliwym uśmiechem wyciągnęła zawleczkę.

Ze swojego bezpiecznego miejsca wewnątrz kabiny Maya próbowała dostrzec co się dzieje przy wejściu. Widziała ruch, sylwetki w pancerzach, ale co było dalej… tego już nie szło dojrzeć. Blada jak ściana przejechała spojrzeniem po tych, którzy zdążyli wejść. Chyba Sven nie zamknie włazu i nie odleci, póki cała grupa nie znajdzie się na pokładzie. Przecież…
Po omacku wymacała dłoń Johana, ściskając ją oburącz z całej siły i walcząc z drżącą szczęką, posłała mu uśmiech. Musiało się udać, po tym wszystkim co przeszli, co jeszcze ich czekało - to nie mogło się tak skończyć. Nie w ten sposób.

Olbrzymi mechopodobny Parch tracony przez rudowłosego Parcha władował się w przejście do ładowni. Przez ten krytyczny moment zatarasował swoimi gabarytami drogie w jakąkolwiek stronę. Black 8 skorzystała z okazji i ignorując ataki rozdzierających ją szponów sięgnęła po przywieszkę granatu. Mała, zwinna kreatura szarpnęła ją boleśnie przegryzając się przez plaststal pancerza. Nash cisnęła granat zaraz potem eksplozja otuliła krawędź dachu. Zniknęły w niej dwie małe sylwetki xenos. Black 8 udało się jednak zatłuc xenos jaki zdążył ja dopaść. Pozostałe dwie jednak pruły wprost na ostatniego człowieka na dachu.
Ten nie zamierzał stać i czekać, ani tym bardziej uciekać. Kontakt był nieunikniony, pozostawał wybór, czy do starcia dojść ma tam, gdzie oberwać może ktoś postronny, czy liczyć na szczęście i ostatnie splunięcie Fortuny, zostając na otwartej przestrzeni. Ignorując ból zranionego ramienia i cieknącą pod pancerzem krew, Ósemka splunęła na popękany asfalt, poprawiając chwyt na nożu. Przed chwilą się przydał, rozrywając miękkie tkanki podbrzusza jednej gnidy. Zostały dwie… jeszcze tylko dwie. Para cholernych, żywych i ruchomych kłębków czystej nienawiści i głodu. Wtórując w warkocie potworom, kobieta skoczyła w ich stronę. Dość czekania, co stanie się dalej rozstrzygnąć miały najbliższe sekundy.

Parch zaatakował nadbiegających przeciwników. Z początku został od razu zepchnięty do obrony pod natłokiem szponów i kłów zwinnych kreatur. Co chwila kły czy pazury zaczepiały Black 8 o pancerz. Tym razem jednak wojenna fortuna sprzyjała bardziej jej niż im i nie udało im się spenetrować pancerza. Jej natomiast udało się w końcu trafić ostrzem w małego obcego. Xenos zawył trafiony wojskowym nożem charcząc żółtą krwią. Ale został jeszcze jeden. A na dach wskakiwały i pędziły kolejne.
Niekończąca się opowieść… inaczej chyba nie dało się tego nazwać. Mogli się tak bawić do usranej śmierci ludzi, a nie o to chodziło. Z gnidą na karku Ósemka sięgnęła po drugi granat. Wyrwa na zapakowanie się do środka, niczego więcej nie wymagała. Paru sekund wolnego, bez kłów wbitych w skórę. Możliwości żeby odlecieć w cholerę.

Świat dla Black 8 zniknął w ogłuszającej eksplozji. Czuła jak fala uderzeniowa nicuje jej wnętrzności, miażdży bębenki i powala na ziemię. Zaraz potem stała się czarność bo dym się dopiero rozwiewał. Podobna ciemność wdarła się do ładowni maszyny, miażdżąc, przewalając z krzeseł i siekąc wewnątrz odłamkami. Ale choć pancerz Black 8 był poszatkowany setkami odłamków zdołał uchronić swoją właścicielkę mimo, że była w epicentrum tego wybuchu. Podobnie z podłogi ładowni podniósł się Black 7 w swoim potężnym pancerzu wspomaganym. I Latynoska z podpiętym pod karabinek miotaczem ognia. Brown 0 też choć wybuch cisnął ją na ścianę to czuła, że chyba jest cała. Jęk marine którym eksplozja cisnęła na podłogę zwiastował jednak coś innego. Ściana ładowni poszatkowana była odłamkami granatu tak samo jak plecy pancerza marynarza. Podobnie źle wyglądała Herzog. Leżała w kącie próbując się podnieść do pionu i wgramolić z powrotem na krzesło.

- Dostaliśmy. Startujemy. - w słuchawkach słychać było ciężki głos pilota. Black 8 zdołała już dostać się do pokancerowanej przez odłamki i krew ładowni. Startowali. Za to dach choć robił się mniejszy i mniej wyraźny w miarę jak szturmówka odlatywała to po chwili przerwy znów widać było nadbiegające gnidy. Pilot dał jednak wzwyż i po chwili przedzierania się przez chmury dymu znaleźli się w innym świecie. W świecie nienaturalnej ciszy i czystego, zielonkawego nieba z ogromną tarczą Yellow i małym krążkiem gwiazdy centralnej tego układu. Trafiona szturmówka obrała kurs na trzy pozostałe maszyny z czego jedna mała podwieszony pod spód nadbagaż. Herzog jęknęła boleśnie ale zaaplikowała sobie pierwszą dawkę medykamentów. Zaraz potem kolejną. Wyglądało na to, że stymulanty podziałały bo zaczęła wyglądać przytomniej i żwawiej. Zaraz wzięła kolejne dawki środków medycznych i klęknęła przy Mahlerze.

- Tu Falcon 1. Chłopcy oberwali. Wysadzą was na lotnisku i wracają do bazy. Tam się przesiądziecie do Falcon 2. Zostanie nam tylko jeden Hawk do eskorty. - w słuchawkach zatrzeszczał spokojem głos Falcon 1.

- 45 minut. Tyle nam zostało - Nash przekazała przez radio za pomocą lektora. Dysząc ciężko opadła pod ścianę, unikając patrzenia na leżącego marine. Nie poszło do końca wedle planu, wolała się do niego nie zbliżać i tak nic by to nie zmieniło. Zamiast tego czekała na falę wyrzutów i pretensji, niczego innego się nie spodziewała. Odetchnęła i przekazała resztę kumplowi Hollyarda - Wiesz co będzie potem.

- Bądźmy dobrej myśli. - uspokoił ją głos w słuchawkach.

Saper prychnęła, kręcąc głową. Miała ogromną ochotę powiedzieć mu gdzie może sobie wsadzić te swoje dobre myśli… tylko to również niczego by nie zmieniło. Zniechęcanie do parchów jednostek sojuszniczych mądrym posunięciem nie dało się nazwać. Mieli w końcu współpracować… jakkolwiek irracjonalnie by to nie brzmiało.
- Wolę realizm - wystukała na holoklawiaturze, spluwając pod nogi. - Ile to zajmie?

- Kilka minut lotu. Plus to o czym nie wiemy. - odparł nadal łagodnie i pogodnie Falcon 1. Kilkukilometrowe odległości drogą lotniczą były do pokonania w minuty tak jak mówił. Plus to co na nich czekało a czego nikt na pokładach czy nawet w jakiejś bazie z centrum dowodzenia przewidzieć w tej chwili pewnie nie mógł.

- Hollyard i - lektor posłał przez łącze początek, po którym nastąpiła kilkusekundowa przerwa. Ósemka przymknęła oczy i zagryzła wargi aż w ustach poczuła metaliczny posmak. Zaczęła jeszcze raz - Karl i Elenio zostali w HH. Nie jesteście taryfą. Wiem. Ani ochronką. Też wiem. Jest wojna. To kurwa też wiem. - zgrzytnęła zębami, gapiąc się uparcie w podłogę i woląc nie podnosić wzroku żeby nie widzieć min pozostałych - Ale skoro i tak tu wracamy. Zgarnijmy ich. Powietrzem bezpieczniej niż powierzchnią. Mniejszy tłok. Bez gnid. Latadłem to chwila, a dla nich pomoc. Zostawiliśmy im brykę, ale wiesz jak jest. Jak może być - przerwała pisanie nie marząc o niczym tak jak o papierosie. Swoje znaleźne wyjarała jeszcze w klubie, a przydałoby się dać w płuco. - To tylko dodatkowy kawałek. Tym razem niczego nie wysadzę. No. Postaram się. - zakończyła, wykrzywiając usta.

- Odmawiam. Nie zaryzykuję czterech maszyn dla dwóch ludzi. Dalsze przebywanie w tej strefie to zbędne ryzyko. Kończymy misję. Z Karlem jestem w kontakcie i nic im w tej chwili nie jest. Jesteśmy umówieni. Ale w tej chwili nie możemy ich zabrać. Przykro mi. - głos w słuchawkach znów odezwał się choć był już mniej przyjacielski a bardziej profesjonalny. Jakby na potwierdzenie słów o ryzyku, z góry, gdzieś od strony sufitu więc pewnie od silnika dał się słyszeć jakiś metaliczny zgrzyt i stukot. - Przygotujcie się do desantu. Czas 60 sekund. - odezwał się po chwili milczenia oficer dowodzący akcją.

Rozmawiali na otwartym kanale, gdzie każdy mógł usłyszeć... fakt. On miał swoje rozkazy, zadania i kłopoty. Choćby czerwony nakaz na karku. Saper zaś nie wyłapywała zależności społecznych tak szybko, jak zdrowy człowiek. Zapowiadało się śmiesznie.
- Uważaj tam. Potem pogadamy - rzuciła lektorem i przymknęła oczy, próbując zignorować metaliczne klekoty wróżące rychłą awarię. Minuta do desantu - zdążą wylądować nim taksówka pójdzie w drzazgi?
- Młoda zostajesz na lotnisku. Mahler jak chcesz - przekazała lektorem najbliższej okolicy, powoli podnosząc się do pionu, co nie było wolne od bolesnego krzywienia. Skoro został wydany wyrok na trójkę trepów... każdy powinien decydować za siebie, a oni mieli jeszcze CH do odhaczenia. Marine przydałby się i to bardzo, jednak jeśli znów mieli pchać paluchy między drzwi dobrze, by oberwali ci, którzy oberwać mieli. O ile rzeczywiście nastąpi relokacja do drugiej maszyny, a kumpel Hollyarda nie wystawia ich właśnie do wiatru.
"Jak nas wychujają z podwózką wypierdalamy Młodą i jej przydupasa. Potem łapiemy zakładników i lecimy sami." - wystukała po łączu prywatnym do Dwójki i Siódemki, posyłając im poważne spojrzenie przez ładownię. To samo którym wcześniej omiotła blond paramedyczkę i kabinę pilotów. Zawczasu też walnęła stimpakiem po udzie, potem mogło nie być czasu - "Kogoś dobierzemy, ale to ostateczność. Alternatywa. Na razie grzecznie jak na pasterce. Robimy dobre wrażenie."

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=yr5vDbbVUgE[/MEDIA]

Przepakowanie przeszło sprawnie i bez zbędnego marnowania czasu. Ledwo parchate towarzystwo wyskoczyło na parkiet, już druga lodówa rakarzy rozkluczyła wrota, zapraszając ich na pokład. Co prawda po drodze tracili Kudłatego, Harcereczkę i blond dupkę od leczenia, ale tak było lepiej. Nie jechali na wycieczkę geriatryka, tylko wracali w najgorszą chujnię, gdzie niemytym siurem pokroju Wujaszka wiało z każdej dostępnej strony.
- Kudłaty! - Diaz swoim kulturalnym i empatycznym zwyczajem wydarła japę, jazgocząc przez ramię z rampy prosto do tych co zostawali na dachu - Przejmujesz rewir! Nie rozpierdol niczego bez nas i pilnuj duperek żebyśmy mieli to czego wracać, claró?! I nie wypałuj całego szpeja, bo się z deka wkurwię i zrobię niemiła! W razie czego dzwoń, numeru ci jeszcze nie zablokowali, nie?! Harcereczka, weź tego zjeba pilnuj żeby się nie zgubił! Nie będziemy popierdalać i potem go szukać! Ty lalka też sie nie zgub! Ktoś nas musi łatać na okrętkę! No! Coś wam przywieźć?! - rzuciła pytaniami kontrolnymi do kompletu z wyszczerzem.

Mahler zrobił minę na zalew słownictwa o latynoskim zabarwieniu i żywiołowości jakby się zastanawiał o co chodzi albo jak właściwie zareagować. Już przylać czy jeszcze poczekać. Albo czy zawijać się w przeciwną.
- No spoko. Damy radę, przypilnujemy interesu aż wrócicie. - odpowiedział w końcu nieco zmieszanym głosem.

Renata Herzog w swoim egzoszkielecie na chwilę znieruchomiała z tym machaniem dłonią na pożegnanie też chyba zastanawiając się co i jak. Ale chyba w końcu postanowiła wziąć za dobra monetę bo uśmiechnęła się i wznowiła machanie.
- Na pewno nie będzie potrzeby. Ale jeśli już to przylatujcie śmiało. - odpowiedziała swoje.

Wyglądało, że Dwójka zabrała się za bajerowanie kolejnej dupy, jakby ta cała Amanda z baroburdelu jej nie starczała. Nash skleiła mordę, ograniczając się do cichego westchnienia i pokręcenia głową. Splunęła na beton, poprawiając przewieszony przez ramię karabin.
- Uważajcie. Nie ryzykujcie. Wrócimy. - przekazała lektorem, wystukując krótkie komunikaty. - Jak nie. Cóż - wzruszyła ramionami, gapiąc się prosto na marine z powagą - Zgarnijcie chłopaków i powiedz temu pieprzonemu kaktusowi - zawahała się, splunęła ponownie, przenosząc wzrok na dżunglę - To już moje mydło.

- No kurwa zamierzamy - Diaz wyszczerzyła się prosto do blondyny. Nawet niezła. Co prawda nie Promyczek ale i tak dawała radę - A teraz wykurwiamy latającym zestawem! - machnęła na latadełko, wbijając do środka. Przeskoczyła na rampę, mijając lambadziarza za w kurwę wielkim działkiem.
- Que… - aż westchnęła. No z takim kalibrem można było kosić kurwy aż miło. Co najlepsze typ je obsługujący szczekał na znaną melodię. Już z nim trukali przez radio, teraz zaś siedział i kisił rowa idealnie przed parchowymi nosami.
- Majster! - kolejna fala entuzjazmu wylała się z Dwójki, gdy wymierzyla paluchem prosto w jego pierś. W ogóle ryj się jej cieszył. Się obawiała, że przydupas Romeo wychuja ich bez mydła, jak to psy miały w zwyczaju, no ale nie. Seryjnie załatwił im transport. Idealnie!
- Patrz Wujaszek! Widzisz jaka lufa?! Myślisz że da się ją odjebać i wynieść żeby nikt nie zauważył? - na koniec truknęła do olbrzyma w pancerzu chcąc zasięgnąć jego fachowej opinii.

Mahler przygryzł nieco wargę słysząc dukanie rudowłosej saper. Przez chwilę chyba nie widział co powiedzieć. Ale w końcu uśmiechnął się i położył jej dłoń na ramieniu.
- Sama mu to powiesz. Wiesz, jeszcze nie widziałem, żeby dla kogoś zajebał mydło z kibla i jeszcze tym się szpanił. - powiedział z lekkim uśmiechem.

Ortega zatrzymał się w wejściu i przez chwilę oglądał ciężkie dzieło sztuki rusznikarskiej. W końcu pokiwał głową co dało się zauważyć prze ruchy jego hełmu z lustrzaną szybką.
- Duża. Lubię duże. - powiedział swoim zmodyfikowanym przez syntezator głosem choć dało się wyczuć sympatię i uznanie. Na znak, że serio takie właśnie ma preferencje uniósł nieco w górę swoją ciężką broń. Obie bronie wydawały się dość zbliżone rozmiarami i przeznaczeniem. Ciężki pancerz wspomagany mógł właśnie swobodnie operować sprzętem jaki zwykle był już dla zwykłej piechoty właśnie stacjonarny i więcej niż jednoosobowy.

- Co? Lubisz facetów z dużymi lufami? - zapytał siedzący po właściwej stronie lufy działka facet w lotniczym kombinezonie wystającym spod pancerza. Jasno zdradzało to, kogoś ze stałej załogi latadełka a nie z desantu.

- Wujaszek jest muy… no w chuj kochany i uroczy. Lubi ruchać wszystko co da się wyruchać, wiesz jak jest. Jak cię przyciśnie po odsiadce - Diaz poklepała olbrzyma po pancernej łapie, posyłając mu rozczulone spojrzenie - Widzisz Wujaszku jak wyszczekany? Zupełnie jak Połyk - zmieniła obiekt zainteresowania, podchodząc do trepa i bez najmniejszej krępacji obczajając go od góry do dołu.
- A co, pendejo, jak u ciebie? Lubisz macać duże lufy, bawić się zwisami? - zazezowała na koniec przy którym siedział - Rekompensujesz se coś? A może to tak z przyzwyczajenia? - zapytała o dręczącą ją sprawę życia i śmierci.

- Jeszcze kurwa powiedz, że poza tym mydłem niczego nigdy nie zajebał - Ósemka prychnęła i machnąwszy na pożegnanie, wskoczyła do latacza, wymijając dyskutującą grupę celem posadzenia tyłka na ławeczce. Gapiła się po otaczających ich trepach spode łba, skupiając uwagę na noszonej przez nich broni.

- Właściwie to lubię macać duże ale wiesz, coś innego dużego. - odpowiedział po chwili jakiej żołnierz potrzebował na opanowanie śmiechu. Przy tym złapał coś niewidzialnego swoimi dłońmi jakby co najmniej jabłka czy pomarańcze dorwał z czarem niewidzialności. Zostali przy wejściu już jako ostatni. Rampa zaczęła się podnosić do góry odcinając widok na świat zewnętrzny. - Jak się nazywasz wesołku? - zapytał Riley patrząc ciekawie na Latynoskę w ciężkim pancerzu i Obroży. Wizg silników zmienił się, stał się bardziej natarczywy gdy maszyna podnosiła się z miejsca by wzbić się ponad ten ziemski padół.

- Duże… klejnoty? Cojones? - Black 2 drążyła temat zainteresowań z miną równie niewinną, co ktoś kto wszelkie niecne uczynki widywał co najwyżej w filmach - Kto cię uczył, clérigo z twojej parafii? Byłeś choirboy… tym no… kurwa - pstryknęła palcami - Ministrantem! Bawiłeś się w zbijaka za Snickersa? - czysta niewinność przeszła w niepohamowana ciekawość i tylko wredne błyski w ciemnych oczach świadczyły jaką skurwysyńską radochę piromanka ma z tej rozmowy, no ale padło pytanie. Postanowiła być miła. Wielkopańskim gestem sięgnęła po Wujaszka - To jest Wujaszek, ja jestem Chelsey albo Diaz. Albo Licha… no a tam jest Latarenka - pokazała na ponurego Parcha z rudymi kłakami i wydarła ryja - E Latarenka! Przywitaj się!

W odpowiedzi z miejsca Nash dobył się syk, a potem warkot, podobny skrzeczeniu gnid. Saper pokręciła głową i machnęła ręką najwyraźniej nie chcąc dołączać do dyskusji.

- No! Nasz osiedlowy mówca- Diaz za to szczerzyła się dalej w najlepsze.

- Nie da się ukryć. - uśmiechnął się facet za działkiem. Rampa zamknęła się już całkowicie i maszyna zadarła nos do góry więc nie przypięta Diaz miała trudność by się utrzymać w pionie. - Ja jestem Ed. Ed Riley. Pokładowy ekspert od załadunku. - powiedział podając Latynosce pomocną dłoń. Sam nie ruszył się z miejsca i był jedną z nielicznych osób jakie nie siedziały z resztą na siedziskach wzdłuż burt. Ale był przypięty do swojego siedziska i stanowiska za działkiem więc nie musiał się obawiać o utratę pozycji. No i pozwolił sobie na zabawę słowami nieco zniekształcając swój oficjalny tytuł czyli “load master”.

- Od załadunku, siiii? - Black 2 parsknęła, łaskawie korzystając z pomocnej kończyny i tak się przekręciła, żeby się uwiesić na lambadziarzu z którym nawijało się tak miło - A co i komu ładujesz, que? Znałam kiedyś jednego Ediego, tez lubił ładować. Postrach na dzielni. No mówię ci, serca i odbyty truchlały jak się go tylko wspomniało. Nie był wybredny, brał co się pod chuja nawinęło - nadawała wesoło, po czym nagle wychyliła się i wydarła do drugiego meksa - Polla przy sobie, cabrón! El es mio! Ja go pierwsza zobaczyłam! - wywarczała na wszelki jakby Wujaszek chciał jej nową zabawkę podpierdolić po chamsku i zapominając że są jedną familią. Prychnęła na koniec i znowu miło się uśmiechała - A co z tym kalibrem? Leczysz kompleksy czy u ciebie to standard?

Ortega spojrzał w stronę krzyczącej koleżanki a nawet części familii, spojrzał nieco w bok na siedzącego za działkiem mundurowego i w końcu łaskawie potakująco skinął głową rezygnując z roszczeń do tego typa.
- Co za ulga. - mruknął Ed choć musiał się odwrócić w dość niewygodnej pozycji by spojrzeć dla siebie w tył, w głąb ładowni. - A ja ładuję zwykle tą dziecinkę. - powiedział wskazując kciukiem na ładownię za sobą. - Oraz tą pieszczoszkę. - poklepał ramę broni za jaką siedział. - To oczywiście służbowo. - dodał bardzo poważnym głosem jakby zdradzał Latynosce niesamowicie wielki sekret. - A kaliber jeszcze nie taki największy. Czasem montujemy tutaj granatnik to to całe 30 mm. No ale jak spada taki deszcz na dół to sama poezja. Ta pieszczoszka to skromna 20-ka. Klasyka. Świetna do siania terroru i rozpierdolu. Jak coś nie jest czołgiem czy bunkrem a oberwie to już po sprawie. - machnął ręką z nonszalancją jaka musiała płynąć albo z samochwalstwa albo z doświadczenia. - No a co do kalibrów to wiesz, jak ci mówiłem to działa i na kaliber drugiej strony. - Riley spojrzał bezczelnie gdzieś na napierśnik Black 2. Ale kawał blachopodobnej dechy wybitnie słabo odbijał walory pod spodem u kogokolwiek. - No i ja lubię jeszcze ostre pieszczoszki jak widzisz. - poklepał znowu po obudowie działka. - A ty? Jesteś pieszczoszką czy jesteś ostra? - zapytał już niezbyt się czając i łapiąc Diaz całkiem wprawnym ruchem i sadowiąc ją sobie legalnie na kolanach.

Rechot Diaz nabrał wybitnie radosnych nut. Rozsiadła się po pańsku na chętnych kolanach, majstrując chwilę przy hełmie. Syknął rozszczelniony pancerz i szyba podjechała do góry, pokazując latynoską gębę w pełnej krasie.
- To jest ta wasza la arma secreta? - uniosła brew, pacając działko - Strzelasz na biało? Ile musisz ją ładować żeby starczyło na jedną walkę i sam to robisz czy koledzy się dorzucają? Dostajecie co na odwodnienie czy już na pustym baku lecisz? - przetworzyła po swojemu jego nawijkę, odbijając z uciechą piłeczkę. Na kawałku o pieszczoszkach skrzywiła się, unosząc teatralnie oczęta ku sufitowi - Było się pytać zanim mi to kutasiarstwo na szyi zapięli… i to za niewinność, czaisz? Gdzie tu sprawiedliwość i ten cały humanitaryzm o którym tak brzdąkają? Uwzięli się… jebani rasiści - prychnęła, a potem westchnęła boleśnie żeby bardzo wyraźnie zasygnalizować jak podobne traktowanie ją krzywdzi i jak przez nie cierpi. Spasowała po paru sekundach żeby złapać trepa za bary i zaatakować, wpijając się ustami w jego usta. Nie było to ani delikatne, ani subtelne, szybko też wypuściła język na zwiad, przytrzymując głowę żeby nowopoznany cabrón się jej nigdzie nie wywinął.

Majster co prawda patrzył ciekawie gdy rozsuwany pancerz i hełm zdradzał kolejne fragmenty aparycji właścicielki, ale chyba takiego przejścia od słów do czynów się jednak nie spodziewał. Przynajmniej nie w pierwszej chwili więc z początku inicjatywa należała do Diaz. Ale facet szybko odnalazł się w sytuacji. Wykorzystał swoją przewagę masy i sam wbił się ustami, zębami i językiem w podobny zestaw całującej go kobiety.
- No. Szkoda żeśmy się nie spotkali wcześniej. Ale dobrze, że chociaż spotkaliśmy się teraz. - wysapał rozentuzjazmowany tym zapoznawczym zestawem pokładowy load master. Chciał się wpić w Diaz znowu ale wtedy latadełko jakoś dziwnie i bez ostrzeżenia wierzgnęło wchodząc w całkiem ostry wiraż. Sądząc po zaskoczonych odgłosach reszty desantu ci też byli zaskoczeni. Zaraz potem dał się słyszeć charakterystyczny wizg obrotowego działka z innej maszyny i świst wypuszczanych rakiet i eksplozji zaraz potem.

- Kto cię, mierda, uczył prowadzić?! Hijo te puta! - szczekanie Black 2 nabrało na sile, kiedy rozpoczęta tak miło zabawa tak nagle się skończyła. Rzuciła wściekłym pytaniem w stronę kokpitu - No kurwa patrz jaki lambadziarz! I jeszcze sam z kolegami się bawi w rozpierdol, no jebany! Dobra duperko, było miło, ale ciocia musi wydupiać na balety! - poklepała Majstra po policzku i zeskoczyła mu z kolan. Latadłem trzęsło, więc żeby dojść do pozostałej części rodzinki musiała się trzymać burt i uważać żeby nie wybić zębów. Zaczęło się robić tak pięknie, niestety nie byli na wycieczce, a szkoda. Bycie Parchem na środku wojennej piaskownicy... w takich chwilach było ostro przereklamowane.