Ludzie miewają różnego rodzaju kaca. Howl wyglądała, jakby może nie cierpiała na alkoholowego, przećpać też sądząc z wyglądu się nie przećpała, za to jej spojrzenie i wyraz twarzy zdradzało coś na kształt kaca moralnego.
Musiała być w trakcie przygotowań do wyjścia na pogrzeb, bo podjęła próbę ogarnięcia i uładzenia swoich włosów. Trzymała holofon tak, że niewiele było widać poza jej twarzą i kawałkiem jakiejś białej, dość anonimowej i gładkiej ściany.
- No, ten. - Zaczęła elokwentnie. - Jak tam u was?
- Chujnia - skwitowała Liz. Leżała z policzkiem wciśniętym w poduszkę, zagrzebana po piersi w pościeli.
- Czemu, co się stało? - Howl potarła powieki jedną ręką, gestem osoby bardzo niewyspanej. Wcześniej już wyglądała na zmartwioną, teraz ten wyraz się jeszcze pogłębił.
- John odszedł - czerwone oczy ponownie nabiegły wilgocią. - Kiedyś niby wróci, w bliżej nieokreślonej przyszłości. Pewnie pójdzie siedzieć. To skomplikowane.
- Od… szedł? Znaczy że co, że od ciebie? - to ją wyraźnie zdezorientowało i zaskoczyło.
- Coś w tym rodzaju - Liz usiadła na łóżku na skrzyżowanych nogach i smarknęła głośno w jednorazową chusteczkę. - Nie żeby chciał ale przyjechali po niego rano. Powiedział że się długo nie zobaczymy bo najpierw pewnie pójdzie siedzieć a później… To wszystko po prostu potrwa.
- Sssłuchaj… - Howl się zamyśliła na dłuższą chwilę. - Przyjadę jak tylko będę miała tę całą pogrzebową szopkę za sobą, dobra?
Liz pokiwała głową.
- A nie możesz teraz? Wiesz, w końcu tamta laska nie żyje. Ja tak.
- Liz… - zdecydowanie takich słów Howl się nie spodziewała. - Simon żyje. I w sumie to mój były, yyym chuj-wie co to było, no ale jednak coś i… byliśmy też przyjaciółmi, graliśmy razem muzykę… - W sumie trudno powiedzieć czemu czuła potrzebę tłumaczenia się. - Narobiłam mu syfu w życiu i zwiałam, a… A skoro zdecydowałam się znów w tym jego życiu pojawić...
- Taa, jasne. Łapię. - Kolejna zasmarkana chustka dołączyła do stosiku piętrzącego się między nogami Liz. - Simon jest ważny i jesteś w jego życiu - nie dało się nie zauważyć kpiny. - A Dale to kurwa, co? Urozmaicenie?
- Eee… - Chwilę jej zajęło ogarnięcie nagłej zmiany tematu. - Co, nie, to… No, wyjaśniliśmy sobie wszystko. - Howl chyba chciała coś jeszcze dodać, ale póki co tylko potarła policzek, nagle zawstydzona.
- Oook. I jak to wyglada po wyjaśnieniach?
- Chujowo. - Skwitowała. - To znaczy no, twój brat to jest… - Zastanowiła się. - Chyba dobry człowiek, wiesz? Tylko teraz sprawy są skomplikowane i no, chyba dostałam kosza, bo wiesz, czasem człowiek przez chwilę nie myśli, ale jest zespół - znowu potarła powieki, intensywnie - i kontrakt, no i nasz kumpel Steve, wiesz, to co mówiłam wczoraj to nie była taka do końca ściema. To znaczy Steve, on niezbyt patrzy przychylnie na takie rzeczy między jego hmm, pracownikami a kapelami, a twój brat ci już chyba mówił, że by się chciał w życiu przekwalifikować, co?
Pewnie potrafiła dobrze ukrywać emocje w takiej sytuacji, ale teraz po prostu nie chciała. Jak na dłoni było po niej widać dziwną mieszankę jakby rozczarowania, trochę może zniechęcenia i jakiegoś podskórnego żalu. Ale to były echa, przede wszystkim wyglądała na zmęczoną.

Liz parsknęła śmiechem, co dało dość dramatyczny efekt w połączeniu z ciągłym płaczem.
- Kazał ci spierdalać bo Steve’owi by się to nie spodobało?
- Nie no, właściwie to… - Howl zapatrzyła się gdzieś w bok. - Gadaliśmy o zespole, o Amuse, kontrakcie, i zeszło na to jak Dale chciałby się wyrwać z tego swojego życia teraz, i tak jakoś to wyszło. Serio, póki co to nie jest dobry pomysł żeby pomiędzy nami coś było. Za jakiś czas, może… No, mówię, twój brat jest dobrym człowiekiem, tak myślę, widzę że to dla niego ważne, nie mogłabym komuś kazać wybierać w ten sposób i… Za miesiąc, dwa, wszystko może się zmienić, a oboje możemy poczekać.
- To bez sensu. Przecież to my jesteśmy zespołem. To my sobie wybieramy menadżera. Nie robiłby dla Steve’a tylko dla nas.
Odpowiedziało jej wzruszenie ramionami.
- To trochę bardziej skomplikowane. Pewnie nie patrzyłaś w ten plik od mojej matki? To świat korpo, a Silvera nie znam, zresztą nie chciałam zbytnio dopytywać. Mam na tyle zaufania do twojego brata, że jak mi coś mówi, to przyjmuję że tak jest. Poza tym jak mówię, to sytuacja tymczasowa, póki nie opadnie kurz, ale żeby się nic nie zjebało, to już nie gadaj o tym nikomu więcej, co? Nie chcesz mu chyba tego przyblokować, bardzo mu na tym zależy.
- Kontrakt przejrzałam. Ale nie ogarniam pewnie tak dobrze jak ty. - Liz sięgnęła po paczkę fajek, pstryknęła benzynowa zapalniczka. - Chciałabym mu pomóc. Zagadam z kapelą, po Alamo. I można by dać Amuse taki warunek, że chcemy Dale’a.
- Oni nam nie chcą w to ingerować. My wybieramy, oni płacą pensję, a jeśli nie chce od razu zrywać ze swoją firmą-matką… - Znowu wzruszyła ramionami. - To dość rozsądne. Zresztą, związek między menagerem a członkiem zespołu to rzeczywiście dość kiepska opcja, mieszanie relacji biznesowych i prywatnych, jakieś potencjalne konflikty… - Opuściła głowę.
- Liz, ja już jestem po prostu zmęczona. Moje życie przez ostatni rok to mieszanina imprez, picia, ćpania i klubów, poza koncertami to jeden wielki wir. Czarny ocean. Zmieńmy coś, co? Podpiszmy ten kontrakt, ja piszę już muzykę na ten nowy album, którego chce Amuse, ruszmy się gdzieś, gdziekolwiek, ja tak dłużej nie dam rady, nie wytrzymam… - W końcu urwała, mówiła już bardzo cicho.
- Taaa. Chciałabym - przytaknęła jej Delaney. - Moje życie to ciąg, kurwa, katastrof. Ostatnie pół roku było… jak sen. Ale znów się obudziłam w akwarium wypełnionym gównem. Boję się, że jeżeli nic nie zmienię to w nim utonę. John prosił żebyście mnie trzymali na powierzchni dopóki nie wróci.
- Nawet nie musi prosić. - Howl uniosła głowę i uśmiechnęła się lekko. - Ale nie jest tak źle. Na pewno nie. Jeśli mówi że wróci, to on akurat wygląda na człowieka, który dotrzymuje słowa. Poza tym, kurwa mać, no Liz, on cię kocha. Sam to powiedział, tak? Wiesz, kiedy ja ostatni raz coś takiego słyszałam? No kurwa nigdy. - Zaśmiała się cicho. - Tylko teraz dla nas, dla kapeli, to jest ten moment, że albo się wybić, albo już lecieć w dół.
- Ja cię kocham - wypaliła z dziecięcą ufnością. Zgasiła fajkę w wypełnionym wodą wazonie. - Choć czasem mnie wkurwiasz do imentu. To jaki masz pomysł? Na zmiany?

Howl przełknęła ślinę i zastanawiała się przez jakiś czas.
- Po pierwsze, ja ciebie też. Po drugie, Liz, ja przez większość czasu chodzę wkurwiona. Po trzecie, przepraszam, postaram się cię nie wkurwiać. A co do zmian, kontrakt z Amuse ci nie wystarczy? Przecież to taka okazja żeby zobaczyć kawał kontynentu, może nawet świata, możemy zebrać ludzi do ekipy, myślałam może o Rasco, może o Simonie, on też chciał się wyrwać byle jak najdalej stąd… Mam dosyć pływania w tym mroku, oddychania nim, duszę się, lećmy w świat, z naszą muzyką, grajmy dla tych milionów które nasz kumpel Steve nam obiecał. Muzyka to jest najlepszy wybór, zawsze, żyjmy dla muzyki.
- Mi muzyka pasuje. Gorzej z ludźmi, na ludziach się nie znam. Chyba ich nawet nie lubię. - Liz pochyliła się nad torbą ciuchów, które donieśli jej z Warsaw. Przerzucała je bez przekonania. - Bez Johna i tak bedzie mi chujowo źle. Detox? Mogę spróbować ale bez przesady. Nie róbmy ze mnie jakiejś grzecznej dziewczynki. Będę miała embargo na bzykanie, to juz spore wyzwanie tym bardziej, że do zakonnicy to mi zawsze było daleko.
- A to nie jest tak - Howl sama zaczęła się zastanawiać - że jak się zakochujesz, to chcesz tylko tej jednej osoby? A jak będziesz tęsknić to zawsze przyjdź to cię przytulę. Wiem że to nie naprawi wszystkiego, ale zawsze coś. - Uśmiechnęła się szeroko. - I masz jeszcze brata. Całkiem porządnego brata. A ja się na ludziach znam i wierz mi, ode mnie to wiele znaczy. Ludzie to taka moja druga działka, po muzyce.
- I Rasco. Mam jeszcze jego, choć chwilowo muszę się nim dzielić z mimozą. I chcę tylko tej jednej osoby, ale jak jej nie ma obok i jestem z tego powodu rozgoryczona mogę robić debilne rzeczy. Zaczęłam brać dragi na złość mojej matce, taki rodzaj zemsty, wiesz o co mi chodzi? Może mnie najść myśl, że to właściwie Johna wina, że mnie zostawił. I będę chciała zrobić mu na złość. Jestem nielogiczna i mam tendencje autodestrukcyjne, jak moja matka.
- To napiszemy o tym kawałek. - Howl znowu trochę posmutniała, ale w jej głowie trybiki już pracowały. - Macie tam moje gitary? To jak przyjadę to mi powiesz czy masz jakieś konkretne słowa w głowie, mi bardzo szybko rodzi się muzyka do ludzi, którzy są ważni. To jest dobre uczucie, wyrzucać takie rzeczy na scenie, a poza tym jest szansa, że John go usłyszy. Żadnych debilnych rzeczy, nic czego byś nie zrobiła gdyby był tuż obok. - Pogroziła palcem. - I, Liz… Obiecaj mi jedno. Że nie będziesz rozmawiać z bratem, tym świętym, i że nie palniesz czegoś przy Silverze, co?
- Znaczy nie rozmawiać… kurwa już nigdy? - Liz zrobiła wielkie oczy.
- Nie no, o tej całej telenoweli. I moich kurwa problemach z zaufaniem - przewróciła oczami - i takich tam. Póki co musi tak być, nie ma co próbować zmieniać, trzeba czekać. Tylko czas na to poradzi. A kto to jest ta cała mimoza?
- Dziewczyna Rasco, Janice. I hej, obiecać nie mogę. Jak będzie chciał pogadać to będziemy gadać. - Liz zrezygnowała z przebierania. Zatopiła nos w dekolcie sukienki i niuchała zachłannie jak pies myśliwski. - Ta Janice to fixerka i przyszywana siora Billa.
- No tak, Janis. Chyba mnie jakoś ominęło to, że ona i Rasco są razem. Ja tam nadal nie wiem, jak ona wygląda. - Howl się zaśmiała. - A jak święty brat będzie chciał z tobą gadać to przecież co innego, ja mówię o jakichś próbach przekonywania, żeby zmienił zdanie czy coś. Widziałaś, jak zareagował na ten tekst którym rzuciła o mnie Anastazja w tym ich oświadczeniu, nie? Kurwa - nagle potrząsnęła głową - nie wiem jak ja przetrwam kolejny miesiąc. Albo dwa. Pogadasz z Chrisem i Anastazją o tym kontrakcie, bracie twym przenajświętszym, i szeroko pojętej przyszłości zespołu?

- Może będzie okazja. Choć nie wiem czy jestem właściwą osobą by przekonać kogokolwiek do czegokolwiek. - Smark. Fajka. Zgrzyt zapalniczki. - Poza tym w kwestiach korpo to ideologicznie trzymam raczej z Chrisem. Niemniej bez tego kontraktu faktycznie nic się nie zmieni a ja potrzebuje zmian. I co powiedział Dale? Na tekst Anastazji?
- Przecież tam byłaś. - Howl znów wzruszyła ramionami. - I to słyszałaś. Chodziło mi tylko o to, że no, chyba też mu trochę zależy na mnie. - Zmarszczyła czoło. - A w takiej sytuacji to jak babranie w otwartej ranie. Zresztą nie wiem, pewnie za bardzo się martwię. A poza tym to nie chodzi mi o jakieś wielkie perswazje, po prostu powiedz im że masz brata, że jest fajny, - znowu się wyszczerzyła - też chce jebać korpo i się z niego wyrwać, a do tego samobójca więc rwie się żeby ogarniać to nasze przedszkole. Ja nie mogę takich rzeczy mówić, bo jeszcze będzie że mi zależy tylko dlatego, że chcę go przelecieć.
- A chcesz? - Liz przekrzywiła głowę i przyglądała się Howl jak obcemu gatunkowi ssaka.
- Boże, co to w ogóle za pytanie. - Ta autentycznie się zaczęła śmiać, nie dlatego, żeby cokolwiek w ten sposób ukryć, po prostu nie wyobrażała sobie innej wersji rzeczywistości. Opanowała się dopiero po chwili.
- Czyli tak? - dla Liz to nie było takie oczywiste.
- Nooo… Tak - Zamrugała jakby to było wręcz absurdalne rozważać inne opcje. - To chyba… No. W sumie smutne dość. Chuj z tym.
- A Simon? Zresztą… nieważne. Nie będę cię przesłuchiwać - stwierdziła wspaniałomyślnie Liz. Sztachnęła się porządnie. - I to świetny pomysł. Żeby napisać piosenkę z podtekstem, skierowaną do Johna. On zrozumie. Problem jest taki, że nie napiszę nic na trzeźwo.
Howl zrobiła trochę niewyraźną minę. Zawiesiła się lekko i znowu zapatrzyła gdzieś, tym razem przed siebie, nad holofonem.
- No przecież nie jest tak, że Simon mnie kocha, czy coś - odezwała się dziwnym tonem. - To by było dopiero zjebane, co? No dobra, to się pośmiałyśmy - machnęła ręką i skupiła się znów na holofonie. - Na trzeźwo? No, to chyba nie jest jakiś straszny problem? Chociaż ja się trochę boję siebie na nie-trzeźwo. Ale w sumie jak się unietrzeźwiać do muzyki, to tylko razem. Połowicznie to nie działa.
- Pośmiałyśmy? Ja się nie śmieję - na dowód wytarła chustką kąciki oczu. Czasami Liz była jak jedno z tych autystycznych dzieci, które biorą wszystko śmiertelnie poważnie. - Już, kurwa, tęsknię za Johnem. A widziałam go dzisiaj rano. Mam zryty beret, co by się zgadzało z opinią mojej psychiatrzycy. W czwartki rano dlatego tak wcześnie wywiewało mnie z Warsaw. Leczę się. Chociaż… ostatnio trochę odpuściłam piguły. Chcę coś napisać a one mnie… no wiesz, przytępiają.
- Mhm. Wiem. - Howl pokiwała głową. - Moja matka się upierała żebym łaziła po różnych takich specjalistach, od… W sumie nawet nie pamiętam. Ale w korpo-landzie to akurat normalne. Piguły mam przerobione chyba wszystkie możliwe, albo blisko. A kto tam nie ma. - Skrzywiła się. - Tylko że to nie jest rozwiązanie samo w sobie. Z wszystkim człowiek sobie może poradzić, tylko z proszkami i pomocą jest czasem szybciej i łatwiej. No i jak ci zmieniają dawki, albo substancje, albo kombinacje, to dopiero jest Meksyk, a że tak będzie to ci nigdy nie powiedzą. Ja kiedyś… O boże, do tej pory się wstydzę przed ojcem, prawie się na niego zamachnęłam rakietą do tenisa, a miałam z dwanaście lat. No ale to nie jest to czym jesteś, to tylko - wzruszyła ramionami - zjebana chemia w mózgu.
- Ja robiłam gorsze rzeczy niż jebnięcie kogoś rakietą - Liz się zamyśliła. Przez jej twarz przebiegły różne wspomnienia, skrzywiła się. - Pewnie dlatego mnie zamykali. Amelię też powinni ale wtedy bym trafila do bidula więc… ostatecznie tak chyba było wygodniej. Miałam chociaż Rasco, na tym samym piętrze wieżowca. To on mnie wkręcił w muzę i w ogóle.
- No to jedzie z nami w trasę, nie ma innej opcji. - Howl uśmiechnęła się szeroko. - Najwyżej go zwiążemy i porwiemy w jakimś bagażniku, czy coś. Zajebiście będzie, jeszcze zobaczysz. Przeszłość jest przeszłością, kiedyś muszą dla nas przyjść te świetlane czasy i mówię ci, one są już za zakrętem drogi.
- Może masz rację - powiedziała Liz jakby chciała przekonać samą siebie. - I myślę, że powinnaś przelecieć Dale’a. I go dla siebie zgarnąć, jeśli ci zależy. Czekanie jest dobre dla piździelców bez wigoru. Powiem ci coś, Howl. To naprawdę zajebisty koleś, a tacy prędzej czy później robią się zajęci. Ktoś ci go zdmuchnie sprzed nosa i zostanie ci tylko grzeczny Simon, od akustycznych, kurwa ballad za trzy eurocenty. Zły wybór.
Howl zamrugała mniej więcej na słowa “i go dla siebie zgarnąć”. Potem tylko słuchała z lekko otwartymi ustami.
- Zaraz zaraz, czy ty mi próbujesz powiedzieć że on ma jakąś inną laskę eee znaczy jakąś laskę czy coś? Znaczy że z kimś kręci a to zasłanianie się swoim szefem to miałaby być tylko taka ściema?
- W ogóle mnie nie słuchasz. Nie ma laski. Ale będzie miał, jak każdy normalny facet. Jeśli nie ciebie to kogoś innego, taka alternatywa. Przemyśl ją.

- E tam. - Machnęła ręką. - Moja laska na mnie pół roku czekała. No dobra, potem się okazało że to taka zjebana laska, która po rozstaniu nasyła na ciebie gangerów z nożami, ale mniejsza. Simon i Didi też w sumie dość długo między sobą o mnie rywalizowali, tak jakoś jestem głupio chyba przyzwyczajona, że to o mnie się starają.
- Nie sądzisz, że to trochę, kurwa, próżne? Po Anastazji mogłabym się tego spodziewać, ale ty mnie zaskoczyłaś. Powiem ci coś. Gdyby jakaś panna startowała do Johna to zdjęłabym z głowy koronę i zrobiła wszystko co w mojej mocy żeby wybrał mnie. To w końcu kwestia mojego życiowego szczęścia, nie? - zaraz jednak posmutniała bo przecież w ich przypadku to nie było takie proste, żeby dowalić jakiejś cizi. - Dobra, kończę temat. Ale nie daruję sobie tej przyjemności i jeśli to zjebiesz to będę za tobą stała i powtarzała “A nie mówiłam, kurwa?”
- No widzisz, potrzebowałam takiej Liz - Howl spoważniała całkowicie i wpatrzyła się w holo z niesamowitą intensywnością i skupieniem - żeby sobie uświadomić, że może warto przynajmniej próbować być przyzwoitym człowiekiem. Ale właśnie, uwierz mi, próbuję czegoś nie zjebać. - Zapewniła wręcz żarliwie. - Nie umiałabym wziąć odpowiedzialności, udźwignąć odpowiedzialności, za coś takiego. Gdybym to zjebała, to by mnie mogło pewnie i zabić, a przynajmniej rozbić na najmniejsze kawałeczki. Z których się człowiek potem skleja latami, jeśli w ogóle. Inaczej nie umiem. - Wyznała z prostotą. - Czuję że to może być coś wielkiego, Liz, jasne że tak, z kategorii takich doświadczeń które wszystko transformują, ale właśnie dlatego teraz nie mogę zjebać tej sytuacji z kapelą, kontraktem i fuchą dla twojego brata. Inne priorytety to byłoby egoistyczne, a ja wolę żeby jemu się dobrze poukładało najpierw.
- Pierdolenie. Może się wam poukładać razem. Żeby nie było, że chcesz dobrze, a wychodzi jak zwykle, znaczy budzisz się z fiutem na twarzy… - Liz wywróciła oczami zastanawiając się, czy to był właściwy dobór słów. - Znaczy, nie z fiutem Dale’a… chodziło mi, że w dupie. Że obudzisz się w dupie.
- Eeeeee… - Nawet jeśli Howl próbowała sobie to wyobrazić, to chyba niezbyt jej to wyszło. - No może, ale za jakiś czas. Też mi nie mów, że twój brat nie wytrzyma tego miesiąca, jak powiedział że wytrzyma, nie? Miałaś mu dać w końcu jakiś kredyt zaufania. I Johnowi też daj. I samej sobie, nie chcę słuchać żadnego pierdolenia że celibat zły, wiesz, zawsze masz jeszcze ręce.
Policzki Liz poczerwieniały z zawstydzenia.
- Weź no, przestań. To dobre dla desperatów.
Howl przekrzywiła głowę.
- Czemu? - Nie rozumiała. - Normalna rzecz. Chociaż ja w sumie mogę mieć dziwne wzorce.
- O moich wzorcach wolę nie gadać. Otaczały mnie same zjeby, pamiętasz? - Zdusiła kiepa na szyjce wazonu, utopiła w wodzie. - Czyli rzucamy się w wir roboty. To remedium na wszelkie zło, podobno, bo mnie jakoś nie było nigdy z pracą po drodze. Swoją drogą… pożarłam się dziś z Chrisem. Mocno. Chyba już się sprawa prostuje ale niesmak lekki pozostał. No i gadaliśmy o Alamo. On nam chce załatwić bezpieczny wypad po koncercie, jak zrobi się gorąco. Ale uważam, że to kurwa, nie fair wobec tych tysięcy ludzi jacy mają się pojawić.
- Niby i tak, ale wiesz, ja się strasznie boję zebrania wpierdolu, nie jestem najlepszą osobą żeby się wypowiadać. Do dziś dzień wystarczy sugestia że ktoś jest z gangu, żebym prawie umarła. Pętałam się po Niewidzialnym Klubie, żeby próbować to oswajać, no, między innymi po to, ale wiele to nie dało. I samo widmo jakiegoś fizycznego zagrożenia - Howl się wzdrygnęła - też mi bardzo źle robi z głową. Poza tym… Jesteśmy muzykami, nie wojownikami, ostatecznie.

- Nie chodzi o ciało wojownika, ale o duszę rebelianta - mruknęła Liz ale humor jej nagle siadł. - A co do tych gangów to wiesz… nie wolno generalizować. Wszędzie są dobrzy i źli ludzie. W korpo. W policji. I w gangach pewnie też - wystosowała z przekonaniem argument Chrisa.
- Jasne. W Niewidzialnym nieraz natykałam się na takich typów z korpo, że nawet słów na nich szkoda. Mi to wystarczy minuta gadki żeby wyczuć ten śliski typ. - Howl odkaszlnęła nagle. - Zazwyczaj. Dlatego to dziwne, ale nasz kumpel Steve wydaje mi się całkiem w porządku. A mój ojciec mówi, że Pacyfikatorzy w jego dzielnicy są bardzo mili. W szkole też zawsze miałam dużo dzieciaków z rodzicami w służbach, wielu z tych rodziców zginęło podczas trzęsienia. A wcale nie musieli ryzykować życia w akcjach ratowniczych. - Przymknęła oczy. - Policyjne pogrzeby są bardzo ładne, takie podniosłe i czuć jakieś poczucie wspólnoty i solidarności. Relikt dawnych czasów.
Liz miała coś powiedzieć ale przez słowotok Howl zupełnie zgubiła temat. Z otwartymi ustami gapiła się w ekran holofonu błądząc myślami gdzieś na cmentarzu, pośród kwiatów, mundurów, wystrzałów salwy honorowej i złożonej flagi amerykańskiej. A obok stała ona, Liz, w swojej czarnej koszulce Slayera i w kapelusiku z siatkową woalką a chowano nikogo innego jak Johna.
Nagle Liz rozbeczała się na całego.
- On zginie, o mój Boże… Zostanę sama na świecie.
Cóż, słowotoki Howl tak właśnie działały, że ludzie się gubili, a ona bardzo często używała tego całkiem świadomie, chociażby żeby uniknąć niewygodnego tematu.
- Liz, nikt nie zginie. Wszystko będzie dobrze. Będzie kurwa wielkie wesele, a ja zagram wam solo przed kościołem jak Slash w November Rain.
- Dobra, dobra. Powtarzaj mi tak - Liz wciągnęła kilka głębszych oddechów, zużyła kilka następnych chusteczek. - To jeszcze ze spraw ważnych. Co robimy z melomańskim chujem? Miałyśmy coś z tym zrobić.
- O właśnie, muszę się skontaktować z tym detektywem z Wydziału Zabójstw. - Howl trochę się zawstydziła, ten temat zupełnie wypadł jej z głowy. - No ale co mamy niby zrobić? Ojciec mi przekazał tyle, że w sprawie Billa i JJa interweniował Wydział Zabójstw bo ktoś z kapeli ma być jakąś wielką pomocą w sprawie śledztwa. Ja tylko proszę, kurwa, niech to będzie tylko ściema Chrisa, nie dopuszczam w ogóle opcji, że ktoś z zespołu ma jakieś informacje które pomogłyby schwytać mordercę mojej przyjaciółki... I FistBaby. Ale ich nie przekazał policji…
- Nic mi na ten temat nie wiadomo - Liz opadła plecami w poduszki. - Chris ma układy z Dobrymi Glinami, może to ściema żeby Pacyfy poszły nam na rękę. A chuja trzeba oczywiście schwytać. Sama mówiłaś, że to kurwa, wzór. Modus operandi, psychole są poukładani. Trzeba rozgryźć jak działa jego zjebana mózgownica i wyprzedzić o jeden krok.

- Obawiam się, że tutaj wiele nie pomogę. Jedyne co jestem w stanie wymyślić to jak mówię, pogadanie z detektywem. Podrzucenie mu wszystkich informacji, bez segregowania, istotne czy nie, może on coś z tego poskleja. HL to w małej mierze mój kawałek, chociaż ja pierdolę, w Niewidzialnym gadałam przed nim o… - Na chwilę się zacięła - kimś z przeszłości. Wszystko może dać mu jakieś chore pomysły. A AI są pewnie za głupie na takie analizy.
- Dziś znowu zabije jeśli założenia że zabija co dwa dni są właściwe. Holophone Love mówi o Calahanie i obstawiałabym związek z nim. Ale to i tak spalona runda skoro będziemy w tym czasie na scenie. Kogokolwiek zabije Meloman, nie przeszkodzimy mu tym razem. - Liz wyraźnie nad tym ubolewała. - A chodzi o czyjeś życie. Jakie miejsca byś obstawiła? Grób Calahana? Autostradę gdzie doszło do jatki?
- Liz, to najpierw było co trzy dni. - Howl pokręciła głową. - To tak jakby z naszego powodu się tym razem o jeden dzień pośpieszył. Didi zaginęła w środę późną nocą. Trudno powiedzieć, kiedy teraz kogoś dopadnie, a co najważniejsze, kogo. A wskazówki z piosenki? To tylko miejsce gdzie zostawi kolejne ciało. Dla policji to może wiele, żeby próbować go schwytać, no ale… To nawet nie musi być nic związanego z Garym, może wymyślić jakieś miejsce po prostu związane z nami. Jak ten cały mural.
-Trzeba to wszystko przemyśleć, sama już nic nie wiem - bąknęła Liz przecierając szczypiące oczy. - Dobra, słuchaj. Szykuj się na pogrzeb, ja spadam do Chrisa i Anastazji. Może ustalimy choć jakąś setlistę. Miałam się kąpać, ale… - urwała w pół zdania. - Nieważne. Dojedź bezpiecznie.
- Oby. - Howl uniosła w górę kciuk. - A ty się trzymaj tam do tego czasu. I pamiętaj, “Good Times Gonna Come” - zarzuciła tekstem piosenki, ale tak się już z nią rozmawiało, często wplatała w swoje wypowiedzi cytaty albo tytuły jakiejś muzyki. - Chociaż ja obecnie bardziej jestem na etapie “Please, Please, Please Let Me Get What I Want”, jeśli wiesz co mam na myśli. Kto wie, jeśli nie będę się musiała już martwić o kasę i zespół, może się nawet zakocham. - Pokazała Liz język. - Teraz za dużo problemów na głowie. Wyślę wam adres później, wyślijcie po mnie tego kierowcę z Alamo.

Bullets are the beauty of the blistering sky
Bullets are the beauty and I don’t know why
Bullets are the beauty of the blistering sky
Bullets are the beauty and I don’t know why

Personal responsibility (...)

Muzyka leciała niezbyt głośno, tak aby zagłuszać Sully’ego, który nie wrócił montować oprawy do bocznej kanciapy, tylko rozłożył się na kanapie w VIP-Room. Piosenka była remixem remixu, który wykonywała mało znana grupa zwąca się “Running Technoturtle”, ale perkusista lubił ich kawałki, bo miały w sobie bardzo wyraziste i mocne, fajnie skomponowane melodie z agresywnego nurtu cyberpunka. Również sam motyw by wokalistką zrobić ducha frontmana zespołu, zaimplementowanego w klonowane ciało bioandroida, uważał za pomysł z jajem.

Lamia fruwała wokół rozradowana, bo Chris dał jej funkcjonować w stanie low work. Ostatnie dwa dni działała na opcji ‘high’, w której nie było miejsca na jej opór i złośliwość, która może działała stymulująco na aspekt twórczy, ale i czasem doprowadzała Sully’ego do białej gorączki.
- Przeanalizuj wszystkie warianty możliwych odchyleń obiektu od pozycji A i zaprogramuj synchronizację pozostałych w zakresie setnej sekundy dla korekty przesuwu. Mają ruszać się do cholery w tym samym rytmie, a nie każdy w innym.
- Zastanowię się… wiesz, jestem taaaakaaa zajęęęęętaaa…
- Lamia do kurwy nędzy!
- A pokaż jak ci na tym zależy! - AI przefrunęła przed twarz Chrisa.
- Ja pierdolę… - Blondyn spojrzał na ‘ducha’ zmęczonym wzrokiem.
- Podchodząc do tej czynności analitycznie, muszę zauważyć że powinna być tu w takim razie samica homo sapiens, albo samiec, względnie jakikolwiek przedstawiciel innego gatunku… No co kto lubi... W opcji bliskoznacznej twierdzeniu przenośni twojego komunikatu w ostateczności powinieneś trzymać dłoń na swoim…
- LAMIA KURWA! nie mamy czasu.
- Ech, a magiczne słówko?
- “Natychmiast” do cholery!
- Pffff…
- Wiesz ile zajmuje formatowanie ducha? Sam jestem ciekaw, sprawdzimy?
- Za bardzo byś tęsknił Sillyboy - Lamia odpowiedziała radośnie ksywką wymyśloną Chrisowi przez Anastazję. - Analizuję, wyświetlam robocze schematy ustawień dla testowego układu zmiennych wzorowanych na ruchach obiektu nr 1.

Z boku pomieszczenia emitery holo rozstawione pod ścianą wyświetlały kilka postaci. Półnadzy mężczyźni w stringach i rozpiętych, czarnych, policyjnych kurtach stali nieruchomo pod ścianą. Ich strój dopełniały kaski pacyfikatorów, różowe stringi i basenowe klapki na obcasach. Chris dodał im zaniżające atrakcyjność brzuszki, a nieogoleni wyglądali jak fleje. Na stringach każdy miał napis: “Duża pałka, mały fiutek”, a wypełnienie bielizny hologramów wyglądało raczej mizernie współgrając z tym komunikatem. Lamia uruchomiła holopostacie i zaczęły one taniec w klimacie klasycznych chippendales.

- Witamy z powrotem - rzucił Chris zauważając w końcu Liz, która weszła do VIP-Room. Odwrócił się do niej. - Jak ci się podoba? - wskazał dłonią dzierżącą odpalonego fajka pod ścianę. Lamia korzystając z tego, że perkusista nie patrzy, zmieniła twarze holopacyfikatorów w twarze Sully’ego.
- Haha, do twarzy ci w stringach - zauważyła Liz zwalając się na kanapę obok Chrisa, który odruchowo zerknął w dół, na swoje spodnie, a potem ku holopostaciom, którym duch zdążyła przywrócić juz pseudopacyfikatorskie facjaty. Zrobił podejrzliwą minę względem ducha.

Delayne wyglądała trochę lepiej. Oczy mniej opuchnięte, nawet podmalowane. Włosy związane w kucyk i ta sama diablo krótka kiecka, którą miała zmienić.
- Pasowałoby ułożyć setliste. Howl, Billy i JJ dojadą pewnie w ostatniej chwili i z marszu wejdą na scenę. Nawet jak coś zrypiemy, holooprawa będzie skutecznie tuszowała potknięcia. Rzuca się w oczy.
- Ci są dedykowani na Libido. Potańczą sobie z Anastazją, ale myślę, że można ich zachować na tło w innych kawałkach - odpowiedział i zgasił papierosa.
Wstał z kanapy i podszedł do torby stojącej pod drugą ścianą. Po prysznicu nie zakładał koszulki biorac się od razu za montaż, teraz zaczął grzebać w ciuchach przywiezionych przez Boba.
- Wiesz, że setlisty nigdy nie ogarniam, czasem wymóg oprawy jak w Niewidzialnym i Divers na start, ale tu nic takiego nie potrzebuję w kwestii kolejności. Masz instynkt, ustal set, Ann ci pomoże - powiedział zakładając sprany, czerwony t-shirt z czarnym nadrukiem: “Cute but psycho”.
- To chyba nie problem na etapie jednej płyty. Możemy tez użyć jednej z wcześniejszych set list, choć ja bym dorzuciła kilka buntowniczych coverów, takich, no wiesz… rewolucyjnych. - Liz spontanicznie zerwała się z kanapy. - Czas, kurwa, wytrzeźwieć. Zrobię kawę. Chcesz?
- Chętnie. - Chris na słowo na “w” skrzywił się tylko. - Masz jakieś kawałki na oku do coverów? Coś ci się pląta po głowie, czy to bardziej luźna koncepcja?
- Wczoraj słuchałam Tracy Chapman i natchnęło mnie żeby zagrać z gitarą akustyczną jej „Revolution”, tam jest taki wymowny tekst, wiesz, że ludzie wezmą w końcu co do nich należy, ale wtedy budziłoby się sporo osób w bandzie. Chyba, że przerobiony to na coś ostrzejszego, ale tak bez próby może wyjść kiepsko. Ewentualnie T-Rex „Children of the revolution”? Albo Rage Against, u nich co drugi numer kipi buntem i rozpierduchą systemu - Liz cały czas nawijała gibiąc się przy ekspresie do kawy.
- Tej Chapman nie kojarzę, Rage Against słyszałem kilka utworów, a Children of Revolution fajne, choć w chuj spokojne i staroć. Może też coś w klimatach podbudowywania świadomości Alamo=dom? - Uśmiechnął się. - Jak coś przedpotopowego, to pamiętam taką starą piosenkę…. Kurcze, jak to leciało? Zbudowaliśmy… to miasto na Rocku? Jakoś tak. Było tam coś o Golden Gate, czyli o Frisco. Starczy zmienić “miasto” na “dom”, odniesienie do Alamo… Lamia wyszukaj tę piosenkę.

Duch puściła z głośnika muzykę.
- Ta? - zapytała.
- Aha - Sully kiwnął głową i zerknął na Liz.
- Ja jestem otwarta, chociaż covery oznaczają sporą improwizacje bo czasu na próby już nie ma.
- Yup, dlatego ze dwa, trzy kawałki max, bo nie ogarniemy na wariata. Fajnie jakby jakiś końcowy zrobić megaznany wszystkim, zagrać go razem ze wszystkimi, z Kill the Man, ze Schizo, z Marco i innymi z góry Alamo na scenie, by cała publika zaśpiewała razem z nami. Jedność to coś co będzie potrzebne.
- Zapewne. Można zaprosić tamte dwie kapele do jednego stołu, na burzę mózgów. Wspólny kawałek na koniec to świetny plan - Liz wróciła z dwoma filiżankami smolistego płynu.
- Nasz set to można też z Howl skonsultować, ona czasem ma fajny koncept jak to ułożyć. Zadzwo… a nie..., pogrzeb. Wiesz może o której miał być i kiedy ma dojechać?
- Da znać po, żeby podstawić pod nią bezpieczny samochód. A gdzie Anastazja? - zamoczyła usta we wrzątku.
- Wyszła gdzieś po coś do żarcia jeszcze zanim przyszłaś i wsiąkła. Jak to Anasta… - Chris urwał. - O kur… - Wyglądał na przejętego. - Lamia łącz z Anastazją.
- Coś się stało? - Liz uniosła brew.
- Mam nadzieję, że nie - odpowiedział czekając na połączenie.

Czerwonowłosa nie spieszyła się z odbieraniem. W końcu jednak Sully usłyszał jej leniwy ton głosu:
- Mmmhmm czego?
- Ee… - Fala ulgi wręcz go zalała.. - Ja wciąż czekam na to żarcie! - próbował nieporadnie maskować prawdziwy powód zadzwonienia do niej.
- Aaa żarcie... chyba będziesz musiał poczekać... - Vandelopa mówiła jakoś dziwnie, robiąc przerwy pomiędzy słowami, jakby potrzebowała zaczerpnąć oddechu - Albo umm... sam coś zorganizować na już... Ja się tu integruję… Och... Jesteś z Kill The Man, nie? - zapytała kogoś, po czym wróciła do rozmowy z Chrisem: - Kolega jest z zespołu Kill The Man, tylko nie pamiętam ksywki... nie, nie przerywaj, nie musisz mówić... - to ostatnie chyba znów nie było skierowane do perkusisty.
- Acha… - Chris prawie prychnął ze śmiechu. - No to ten… My pewnie pójdziemy coś zjeść. Życz smacznego temu z Kill the Man.

Perkusista rozłączył się i spojrzał na Liz. Na jego twarzy rozbawienie mieszało się z ulgą, co kontrastowało z wyrazem bliskiej paniki jaki jego facjata prezentowała kilka chwil wcześniej.
- Czerwona ‘integruje się’. Idziemy coś zjeść?
- Dobra. Możemy coś wszamać. Nie żebym była w nastroju na wielkie żarcie ale nie samym koksem i muzą człowiek żyje, nie? - Liz narzuciła na sukienkę swoją sfatygowaną skórzaną kurtkę. - A potem może też sie będziemy integrować. Znaczy, nie razem. Z innymi kapelami. Pogadamy o tych coverach i zapalimy skręta pokoju.
- Tja… ja się z tymi chłopakami integrować w wersji Anastazji raczej nie chcę. Ale poznać ich, byłoby ok - perkusista odpowiedział już całkiem rozluźniony kierując się do wyjścia. - Zobaczmy czym może nas Alamo wykarmić.

Poszli razem do gastrostrefy gdzie wokół budek z żarciem kłębili się głośni wygłodniali ludzie. Zapachy uderzały do głowy i powodowały mimowolny ślinotok nawet u Liz, która nie była fanem jedzenia z zasady. Spotkali się zaraz przy wspólnym stoliku. Liz przyniosła na tacce potrójne vege burrito z ostrym sosem i piwo w papierowym kubku.
- Gdzie jest Marco? - zagaiła wgryzając się w placek. - Obiecałam Howl, ze podstawimy jej bezpieczny wózek pod cmentarz.
- Nie wiem, możemy zaraz go poszukać. Ona potrzebuje na już, czy na jakąś określoną porę?
- Myślę, że im szybciej tym lepiej. Jak będzie miała za dużo czasu spuści wpierdol jednej cipie, z którą ma zaszłości. - Liz ugryzła wielki kęs i mieliła go juz od dobrych kilku minut. Popiła browarem, podczas gdy Chris patrzył na nią zszokowany. Howl spuszczająca wpierdol, to było coś poza zakresem wyobraźni perkusisty.

- Swoją drogą - Liz zmieniła temat - podpisujemy ten kontrakt, co? Wiem, że jesteś na bakier z korpo i cenisz sobie niezależność ale musimy coś zmienić. Ja właściwie jestem po twojej stronie w tym dylemacie, wiesz, ze zawsze kurwa robię co chcę a zwykle nie jest to poprawne politycznie, ale jesteśmy kapelą i musimy iść naprzód. No i kasa tez by sie przydała, nie wrócę już do polewania drinków za barem albo wyprowadzania psów bogatym zjebom, bez jaj.
- Niewidzialny, Alamo, to może coś zmienić. Wiesz, w kwestii sławy, kasy. Ja tam wolę grać dla stu osób w klubie jak dotychczas, a nie dla 50 koła ludzi na koncercie ze smyczy Amuse.
- Nie pierdol, Chris. Granie jak dotychczas przysparza mi tylko długów. A smycz noszą ci, którym tak jest wygodnie. Ja nie mam zamiaru tańczyć pod żadną melodię, Amuse, mediów nawet fanów, jak ja kurwa nienawidzę tego słowa, i żaden kontrakt niczego w tej kwestii nie zmieni. Bo co nam mogą zrobić w najgorszym razie? Zabiorą nam kasę? Już się trzęsę ze strachu, ja pierdolę, czyli ostatecznie wrócę do punktu wyjścia, do tu i teraz.
- Będę pierdolił Liz, bo to jest coś głębiej. Gadałem o tym z Billym w Niewidzialnym - Sully bezskutecznie próbował znaleźć mięso w swoim burrito. - Teraz nie mamy nic do stracenia, teraz robimy co chcemy, mogą nam skoczyć. Wpadnie każdemu na konto 100 koła eurobaksów i też niby nic się nie zmieni, tylko więcej hajsu na bal. Ale w każdej chwili jak mówisz, Amuse będzie mogło odciąć kurek. Zabrać kasę. Dla kogoś żyjącego już level up, to by oznaczało spadek nie do zaakceptowania. Z czasem będziesz może grać korpokawałki z nutą techno, z cyckami na wierzchu, by Amuse nie wymówiło kontraktu. Zrobimy co będą chcieli przyzwyczajając nas do standardów poziomu życia i sławy. Tak to działa w korpo.
- Poważka? Myślisz, że mnie się da przekupić forsą? Że będę kurwa grała na weselach celebrytów albo włożę choćby buty, które mi nie leżą? Bardzo masz o mnie niskie mniemanie. - Liz wepchała do ust następny kawał buły i przez chwilę wyglądała jakby miała zamiar to w całości połknąć. - Dla mnie brak kasy to norma, nie przeraża mnie taka perspektywa ale na adwokata dla Johna by mi się teraz przydało, nie na czerwoną furę albo jacuzzi. Dla Howl to na pewno nie jest motywacja bo ona kasę ma i bez tego więc o kogo sie martwisz? O Anastazję? Jej odpierdoli woda sodowa do mózgu?
- Billy sprzeda się, gdy zobaczy iż kolejną płytę będą słuchać od Vancouver po Tokio, patrząc z zachodu na wschód - doprecyzował wystawiając jeden palec. - Nie będzie chciał odmówić czegoś mając w perspektywie słuchanie nowych kawałków z powrotem przez wąskie grono fanaticfans. Anastazja nie zrezygnuje z parcia na szkło, gdy dzięki Amuse będzie się do niej brandzlował przed konsolą jakiś typ w Islamabad. Gdy jej show będzie wszędzie, a alternatywą … znów świecenie cyckami po klubach. - Howl… - Chris wyprostował trzeci palec - dla niej to odskocznia, pewność własnej wartości, tego, że coś znaczy. Też kroku w tył nie zrobi. 3/6, Ciebie jeszcze nie ruszałem. Nie wiem jak z JJ. To jest jak cyrograf z diabłem Liz. Dopiero “po” orientujesz się w skali fuckupu.
- Ale sie nie dowiesz dopóki nie spróbujemy, co, kurwa psychologu czarnowidzący. To nawet troche smutne, wiesz? Bo nie masz wiary w naszą kapelę. Nikt z nas nie chce grać gówna, tak sądzę. W końcu muza nas połączyła i dla każdego to coś znaczy, to pasja a nawet konieczność. Poza tym to, że się gra do wielkich mas nie znaczy że się hałturzy pod kotleta, nie? A co z Led Zeppelin? Deep Purple? Legendy muszą powstawać w skali kurwa makro.
- Chcecie być jak Cepelini? To rozwiążecie Mass, jak zabraknie perkusisty? Może i ja nie mam pełni wiary, ale ty masz naiwną pewność, że będzie okey. Nie wiem co gorsze. Z nas dwojga to ja byłem w korpo i wiem jak to tam wygląda.
- Racja, wybacz, że zapomniałam o twoim zajebistym doświadczeniu. Ja tylko wyprowadzała psy za minimalną stawkę, co mogę wiedzieć o jebanym życiu. - Liz pacnęła połową buritto o tackę, odechciało jej się jeść jak na komendę.
- Więcej ćpaj, to będziesz więcej o nim wiedzieć. - Chris też odsunął swoją niedojedzona porcję. - Będę się upierał, aby decyzja o kontrakcie była jednogłośna. Jeden głos na nie i nara. Cały zespół musi zaakceptować, a moje podejście znasz. - Spojrzał jej w oczy. - Za Johna - powiedział ciszej - byś miała na tą AV, aby być z nim kiedy chcesz, ja wstrzymam się od głosu. Nikt inny nie będzie przeciw? Macie jednogłośność. Ale pod jednym warunkiem Liz. Jak podpiszemy, to zrobimy tak, aby to Amuse nam żarło z ręki patrząc po skali odjazdu jaki dajemy i fanów na świecie, a nie odwrotnie.
- Widziałeś kontrakt panie ex-korpo inteligent. Przejrzałeś? Ja nie udaję, że dużo łapię z tej prawniczej śpiewki, ale ja jestem tępa i nie skończyłam nawet liceum. Jeśli chcemy dbać o nasze interesy potrzebny nam manager. I nawet mam w zamyśle kogoś na ten stołek. Dale’a.
- Nie wiem... - Sully znów skubnął odstawioną porcję. Widocznie był na tyle głodny by sięgać po vegeświństwo. - Wiem tyle, że dziś przy wpływach korpo, kruczkach prawnych i tak dalej, to umowy mogłyby być zawierane na gębę. Stos papierów, bełkot prawny, a jak trzeba to i tak nas wydymają. Tyle tego kontraktu. Menago by się przydał, Dale’a nie znam.
- Widziałeś go w Niewidzialnym. - Liz wsunęła fajkę w kącik ust, widocznie posiłek uznała za dopełniony. - To mój brat. Przyszywany, znaczy przyrodni. Przyjechał po mnie i Johna po tej aferze z zestrzelonym dronem, mimo że obstawili teren patrolami. Pracuje w Amuse, ale ma dość. Chce się wyrwać z korpo i robić coś samodzielnie. Ufam mu.
- Widziałem-nie widziałem: nie znam. Menago raczej winien być związany z bandem, emocjonalnie. Wiesz, by nie wydymać grupy. Zna się na rzeczy, ufasz mu? Jestem za. W ciemno. - Skubnął jeszcze raz swoją porcję i też sięgnął po fajka. - Howl komuś wpierdalająca… - zmienił temat, a raczej powrócił do tego co mówili wcześniej. - Jedziemy po nią? We dwoje? Chętnie bym to zobaczył.
- Możemy, ale Marco musi użyczyć nam furę. Poza tym mieliśmy ją raczej od tego odwieść, nie zachęcać. Pamiętasz, Alamo, dziś, koncert. Trzymanie się z dala od paki.
- Przecież nie będę jej zachęcał… - Sully zrobił niewinną minę. - Mamy holomaski, Pacyfy w najśmielszych snach nie przypuszczają, że możemy stąd wytknąć nos. Zróbmy im numer. - Wyszczerzył się. - Lamia może kręcić jak z odpalonym na full Rebel Cry wracamy obok ich mobilnego posterunku przy Alamo, z Howl. Marco pewnie się zgodzi użyczyć wóz.
- Dobra, zapytaj go. Ale jak już wpadniemy na pogrzeb to nie obiecuję, że nie lutnę tej szmacie. Wiesz, że ona nasłała na Howl… - Liz ugryzła się w język. - Kurwa, miałam tego chyba nie mówić. W każdym razie naryczała się przez nią. To jedna z tych ex, które zrujnowały ci życie i zasługują na śmierć.
- Możemy ją porwać i wykorzystać jako bioniczny czynnik oprawy na wieczorny koncert. - Perkusista poruszył porozumiewawczo brwiami. - To ja lecę do Marco, a Ty zobacz co z Anastazją, może już zerżnęła wszystkich z Kill the Man i jest chętna na tego tripa.
- A jak wejdę… w trakcie? - Liz spaliła buraka. - Myślę, że Anastazja za dużo ryzykuje. Przełazi przez tyle łóżek, że w końcu złapie trypla. Nie masz… No wiesz, zastrzeżeń?
- Jak wejdziesz w trakcie, to nagrywaj. Wmontuje się to w teledysk. A zastrzeżeń… dziś w klinice trypla leczy się w kwadrans. Lubi, to się pieprzy, co w tym złego?
- Noooo, z gruntu nic, ale ty się w niej bujasz.
- Eeeee, że… słucham? - Chris już zaczął wstawać, ale przerwał tę czynność zawieszając się nad stolikiem. - Ja? W Ann?
- Przecież to raczej oczywiste - Liz strzepnela popiół na czubek Chrisowego buta. - Nie dotarło do ciebie czy idziesz w strategię zaprzeczania?
- Wiesz co…? Ty weź wdychaj mniej mąki, mała. Idę, spotkamy się jak Marco zgodzi się dać nam furę. - Sully odwrócił się i poszedł szukać jednego z szefów squatu.

Odnaleźć Marco nie było trudno, wystarczyło zapytać kogokolwiek z opaską samoobrony na ramieniu. Białą literę A wpisaną w okrąg nosił teraz co trzeci mężczyzna w Alamo i całkiem sporo kobiet. O ile wszyscy z ponad dwóch tysięcy mieszkańców, którzy tu pozostali, zamierzali brać czynny udział w obronie to ludzie z opaskami mieli stanąć na pierwszej linii barykad.
Dwóch jadło właśnie hot-dogi w sąsiedniej budzie z fast foodem. Twarze muzyków były tu już dobrze rozpoznawalne, traktowano ich jak swoich. Mężczyźni pogratulowali Chrisowi wczorajszego oświadczenia, po czym jeden zagadał przez krótkofalówkę i skierował go na niższy poziom podziemnego parkingu.

Sully przemierzył jeszcze pół wyższego poziomu, mijając setki straganów największego bazaru w mieście, z czego jednak większość była zamknięt,a a znad większości pozostałych krzyczały ogłoszenia i hologramy: wyprzedaż -30, -50, - 70%. Dotarł wreszcie do właściwej rampy. Poniżej, między betonowymi filarami, Marco szkolił właśnie nową partię rekrutów w walce z policją. Grubo ubrani ludzie z przeróżnymi improwizowanymi tarczami, w kaskach i hełmach przepychali się i przewracali nawzajem, lub starali dosięgnąć pałkami i kijami. Uczyli się też trzymać zwarty szyk. To miało być coś zupełnie innego niż chaotyczna bójka w barze.

Marco, jako lokalny szeryf, był tu jedyną osobą noszącą otwarcie broń palną. Jak wspomniał wczoraj, strzelanie do policji nie wchodziło w rachubę i kazał nawet skonfiskować spluwy paru co bardziej zapalczywym typom.
- Kontynuować! - rzucił do szkolonych na widok Chrisa i wyszedł mu na spotkanie, podając na powitanie dłoń, bo dziś jeszcze się nie widzieli. - Co tam, chcesz się spróbować? - zapytał z uśmiechem.
- Nieeee… Marco sprawa jest. Pożyczysz furę - perkusista odpowiedział uśmiechając się głupkowato.
Szeryf Alamo spojrzał na niego podejrzliwie.
- Furę? Po co?
- Po Howl byśmy pojechali…
- Wy, znaczy ty i dziewczyny? - dopytał. - Nie ma bata. Wiesz ile kłopotu było z tym, żeby was tu bezpiecznie ściągnąć. Daj adres to wyślę kogoś ze swoich, kogo gęby nikt nie kojarzy.
- Oj tam. Holomaski założymy, pacyfy wszak nie przypuszczają, że moglibyśmy wyjechać z Alamo. No powiedz, nie jajcarski pomysł?
- Mega - Marco kiwnął głową - ale odpowiedź wciąż brzmi nie. Słuchaj, siłą was tu nie zatrzymam, ale swojej fury nie dam. To squat, nie mamy służbowej floty aut. Jeden z moich ludzi stracił wóz i trafił za kratki odciągając pościg za ciężarówką, żeby cię tu dostarczyć, nie chcę żeby to poszło na marne przez jajcarski pomysł. Holomaski są dobre póki nie staniecie twarzą w twarz z glinami, ich kamery je wykryją. Waszym vanem nawet nie próbujcie wyjeżdżać, namierzą od razu. Wyślę po waszą koleżankę swojego człowieka - powtórzył.
- Ech… - Chris wydawał się niepocieszony, ale nie naciskał. Może był i niepoprawnym narwańcem, ale widać było po nim iż logika argumentów podziałała. - No okey, choć szkoda.
- Lo siento, amigo - Marco przepraszająco rozłożył ręce. - Ale nie martw się, dobra zabawa cię nie ominie.
Gdy Sully podał mu przesłany przez Howl adres, Marco podrapał się po brodzie.
- Colma. To za miastem, napisz koleżance, że Dart, to jest mój człowiek, może tam być za czterdzieści minut. Daj jej numer, to się zdzwonią w razie czego. To jak, chcesz się spróbować? - wskazał skinieniem głowy na ćwiczących.
- Nieeee, jeszcze mnie połamiecie to wieczorem nie zagram. - Sylly uśmiechnął się spoglądając na grupę samoobrony. Nie potrzebował sobie, ani nikomu nic udowadniać. - Lecę przygotować oprawę.

- Tyrese Coleman! - zawołał strażnik godzinę po spacerze. - Wpłynęła kaucja, z nieukrywaną radością wymeldowujemy cię z hotelu, mordowyjcu. Zbieraj klamoty i ruszaj dupę!
- Ha! - gangsterowi nie trzeba było dwa razy powtarzać.
- Nie ciesz się tak, jeszcze tu wrócisz.
- W twoich snach, białasie!
Rozległo się skrzypienie otwieranej kraty.
- Nara frajerzy! - rzucił na pożegnanie Murzyn. - Bawcie się dobrze w tym kurwidołku. Mat, zrobię dla ciebie zbiórkę na operację ryja! Albo wpadnij do Bayview to dostaniesz za darmo! - zapyskował jeszcze do Burtona, bezpieczny po drugiej stronie krat. Olbrzym nie odpowiedział. Po chwili trzasnęły pancerne drzwi korytarza.

Kilka minut przed czternastą dwóch strażników przyszło po Billy’ego i JJ-a. Zaprowadzili ich korytarzami do pokoju po drugiej stronie budynku. Jego całym wyposażeniem były stare fotele do VR z dorobionymi łączami sense/netu. Personelem zaś stary technik, który poinformował ich, że na podstawie kodeksu postępowania karnego, artykuł i ustęp taki i taki, rozprawa odbędzie się przez sieć, z użyciem szyfrowanego połączenia. Wypełnili jeszcze e-długopisami krótką ankietę o przeciwwskazaniach medycznych lub ideologicznych do korzystania z VR, mikro-dron zeskanował ich sylwetki do awatarów i zostali podłączeni. JJ, który nie miał wszczepionego bioportu, musiał zadowolić się przestarzałym zestawem hełm plus rękawice.

Wirtualna sala sądowa zaprojektowana była już ze staroświeckim gustem i rozmachem, mającym przytłoczyć oskarżonych udawanym majestatem wymiaru sprawiedliwości. Wszystko w marmurze i drewnie. Billy widywał prawdziwe sale rozpraw i w niczym nie przypominały tej tutaj. Aby i oni sami nie razili swym wyglądem, program automatycznie przyoblekł ich ubu w garnitury. Sądowi strażnicy, tak sztywni, że pewnie byli botami, wskazali im miejsca. Zarówno oni jak i protokolantka byli tu wszak zupełnie zbędni.
Zaraz zaczęli się pojawiać kolejni uczestnicy, od razu na swoich miejscach, psując tym samym iluzję: ich adwokat, oskarżyciel oraz Janice, która samotnie zasiadła w sekcji dla publiczności, głośnym szeptem informując Billy’ego:
- Mam na kaucję!
Ojciec Howl zaś pouczył ich:
- Nie odzywajcie się nie pytani. Od krzyczenia “sprzeciw!” jestem tu ja.
Po chwili jeden ze strażników zapowiedział sędziego, który spawnował się na fotelu między dwoma flagami: amerykańską i północno-kalifornijską.

Sędzia Velasquez, znajomy padre Francesco, miał siwe włosy i takiż wąs, oraz sędziowsko surowe spojrzenie. Odczytał szybko akt oskarżenia, w którym nie było nic zaskakującego: posiadanie i stawianie czynnego oporu dla Billy’ego, utrudnianie czynności służbowych i znieważenie funkcjonariusza dla JJ’a. Następnie oddał głos oskarżycielowi z ramienia prokuratury, który wnioskował o bezwzględny areszt, argumentując to niepodważalnymi (ich adwokat w tym momencie ironicznie prychnął) dowodami w postaci nagrania z zatrzymania oraz tym, że Billy był już wcześniej karany.
Sędzia oddał z kolei głos obronie.
Peter Howard wstał i zaczął mówić:
- Wysoki sądzie, zaczynając od nawiązania do uzasadnienia wniosku oskarżenia, pragnę dodać, iż oskarżony Bill Howlingwolf był dotąd skazany jedynie dwukrotnie na prace społeczne i nigdy nie mataczył ani nie unikał kary. Zaś oskarżony James Juan Gonzales może poszczycić się niekaralnością. Niepodważalność materiału dowodowego przyjdzie ocenić nam w postępowaniu właściwym, osobiście mocno w nią powątpiewam. Po pierwsze pouczenie o prawach zostało odczytane oskarżonym zbyt późno, bo już w radiowozie, zamiast w samym momencie aresztowania. Po drugie, nie wiem czy wysoki sąd widział materiał filmowy ze strąconego drona Pacyfikatorów opublikowany wczoraj w sieci…
- Wysoki sąd widział ten materiał - odpowiedział sędzia Velasquez. - Proszę kontynuować.
Billy i JJ też zdążyli już obejrzeć filmik wrzucony w nocy przez Chrisa wraz z oświadczeniem na oficjalnej stronie zespołu. (Cyberpunk Superstar) Puszczenie go w całości na sali sądowej byłoby niewątpliwie zabawne, niestety miało ich ominąć.
- Z materiału tego jasno wynika - podjął ich adwokat. - Że zatrzymanie oskarżonych było bezpośrednio powiązane z ich planowanym koncertem w obronie supersquatu Alamo. Korporacja policyjna Pacyfikatorów wykorzystała jako pretekst próbę zatrzymania jedynego członka zespołu Mass Æffect, wobec którego były wcześniej postawione zarzuty, to jest Christophera O’Sullivana, zaś gdy ów im uciekł postanowili w zamian aresztować innych członków zespołu, by go skompromitować wobec opinii publicznej oraz uniemożliwić występ w Alamo.
- Sprzeciw! - zawołał oskarżyciel, a gdy sędzia udzielił mu głosu, dodał - W powyższym materiale brak jakiekolwiek wzmianki o zespole i jego członkach. Mowa jest jedynie o członkach tak zwanego samorządu i samoobrony Alamo.
- Naturalnie - podjął ojciec Howl. - Ponieważ materiał ten został nagrany przed przedostaniem się wiadomości o koncercie do opinii publicznej. Co nie umniejsza jego roli w materiale dowodowym, tym bardziej, że jeden z funkcjonariuszy zapytał oskarżonych, cytuję: “Więc gracie w Alamo, tak?”, w dodatku sugerując ruchem groźbę uszkodzenia instrumentu muzycznego jednego z członków zespołu. Dlatego śmiem twierdzić, że zatrzymanie oskarżonych i stawiane im zarzuty mają charakter polityczny. Podejrzewam również, że rzekome narkotyki zostały podrzucone panu Howlingwolfowi, co jednak nie ma znaczenia, gdyż skoro oskarżenie fizycznie ich nie posiada, ich vis probandi jest zerowa. Słuszne oburzenie oskarżonych na tą brutalną i polityczną akcję tłumaczy zaś ich wszystkie działania. Wnioskuję zatem o zwolnienie ich z aresztu bez wyznaczania kaucji, by umożliwić im odpowiadanie z wolnej ręki, również na ataki medialne, które kształtować będą w tej sprawie opinię ławy przysięgłych.
- Dziękuję - kiwnął głową sędzia. - Czy oskarżeni pragną zabrać głos w sprawie?
W tym momencie na krześle z boku sali zmaterializował się detektyw Kacey z wydziału zabójstw. Wyglądał na skacowanego.
- Przepraszam za spóźnienie. Wysoki sądzie, będzie wniosek formalny…
- To zaraz, detektywie Kacey. - westchnął sędzia. - Czy oskarżeni pragną zabrać głos w sprawie? - ponowił pytanie.
- Nie, dziękuję, nie mam nic do dodania, wysoki sądzie. - Odparł JJ.
- Tak samo. Nie mam nic do dodania. - Stwierdził potulnie Billy.
- Detektywie - sędzia spojrzał na Kaceya. Ten zakasłał i zaczął recytować:
- Z upoważnienia naczelnika wydziału zabójstw miasta i hrabstwa San Francisco, prowadzonego przez korporację Dobre Gliny, zgłaszam wniosek o zwolnienie obu oskarżonych bez wyznaczania kaucji, z zastosowaniem dozoru elektronicznego, pod warunkiem zobowiązania się oskarżonych do pełnej dyspozycyjności i współpracy z wydziałem zabójstw w sprawie seryjnego mordercy, znanego pod pseudonimem Meloman.
- Wysoki sąd przychyla się do tego wniosku - rzekł sędzia. - Czy oskarżeni zgadzają się na zaproponowane warunki zwolnienia?
- Tak. Zgadzam się. - rzekł stanowczo Billy. - Tym bardziej, że czuję się niewinnie oskarżonym i chcę tą niewinność potwierdzić praworządnym wyrokiem.
- Chyba nie mamy innego wyjścia. - Dodał znudzony saksofonista.
- Dziękuję - rzekł sędzia Velasquez. - Zarządzam zwolnienie oskarżonych z aresztu wydobywczego ze skutkiem natychmiastowym, bez wyznaczania kaucji, po uprzednim wszczepieniu chipów lokalizujących na okres do rozprawy właściwej. Nadzór elektroniczny będzie sprawował detektyw Kacey z wydziału zabójstw. Równocześnie nakładam na oskarżonych zakaz opuszczania stanu Północnej Kalifornii na ten sam okres, z możliwością przedłużenia. Termin rozprawy właściwej zostanie wyznaczony w ciągu tygodnia. Dziękuję za uwagę. Zamykam rozprawę.

Wraz z trzykrotnym stuknięciem młotka o blat biurka, wirtualna sala sądowa zniknęła. Billy i JJ powrócili do obskurnego pokoiku. Musieli jeszcze poczekać godzinę w celi na przybycie technika od Dobrych Glin, który wszczepił im w ramiona mikroskopijne chipy lokalizujące. Zapewnił ich przy tym, że namiar na muzyków będzie miał tylko wydział zabójstw i nie ma możliwości, żeby ich chipy namierzyli Pacyfikatorzy.
- Powodzenia! - rzucił im na pożegnanie Mat “Kosa” Burton, gdy przechodzili obok jego celi. Posłał przy tym porozumiewawcze spojrzenie JJ-owi.
Była piętnasta trzydzieści, gdy wreszcie wyszli na wolność. Spędzili w Areszcie Ahmeda niecałą dobę, nie zdążywszy się nawet dorobić więziennych pomarańczowych wdzianek, ale mieli wrażenie, że kiblowali dobry tydzień.
Strażnik otworzył im bramę.

- Tam jest stacja kolejki - wskazał z pogardliwym uśmiechem na punkt majaczący w falującym od gorąca powietrzu za wypaloną słońcem łąką. Byli gdzieś w rejonie San Bruno, w oddali, za zabudowaniami aresztu i autostradą widać było lotnisko, na którym lądował właśnie z hukiem majestatyczny Airtrain oraz startowały śmigłowce i av-ki. Dla tych, których nie stać było na prywatny transport, pozostawała wspomniana kolejka. Odrapany i pokryty graffiti pociąg o wypchanych spoconymi kolorowymi wagonach dowiózł ich do Visitacion Valley, na przedmieścia San Francisco. Te gorsze przedmieścia, sąsiadujące z rodzinnym Baywiew JJ-a. Dalej, w zastępstwie zniszczonego metra, kursowały tramwaje, autobusy i taksówki.

Niedługo po tym jak ich holofony odzyskały w końcu zasięg dostali wiadomość od adwokata.
“Gratuluję! Nie muszę chyba dodawać, że jest dość istotne, abyście teraz unikali dalszych kłopotów z prawem. Tak, wiem, że gracie w Alamo, ale granie koncertu na demonstracji to jeszcze nie zbrodnia. Radzę jednak unikać na przykład nawoływania tłumu do bicia policji a w razie czego stawiać tylko bierny opór. Filmowanie wszystkiego samemu też nie zaszkodzi. I jeszcze jedno: wiem, że nie odwiodę swojej córki od tego, żeby tam z wami była, jeśli się uprze, więc proszę, postarajcie się, żeby nic jej się nie stało.
Pozdrawiam,
Peter Howard.”