Roz pozwoliła sobie na głupią minę wpatrując się w dowódcę.
- Zdrada? Krasnoludów? Chyba ta rasa nie ma takich zwyczajów? - cała reszta wydała jej się jeszcze bardzej dziwna. Dalekowzroczny plan niejakiego Loftusa, który obwołał ją dziewicą miał mieć jakieś zalety oraz wady, ale tych pierwszych więcej. Rozejrzała się niespokojnie i skłoniła przed dowódcą.

Poczekała, aż Loftus skończy wykonywać zadania powierzone przez Gustawa i niezwłocznie podeszła do niego.
- Roz Bauer - przedstawiła się szybko i niedbale skłaniając lekko głowę - Możesz wytłumaczyć mi o co w tym chodzi? Wymyśliłeś, że mam udawać jakąś szurniętą babę, którą wszyscy tutaj znają poza mną. Teraz twój dowódca stwierdził, że to pomysł o wiekszej ilości zalet niż wad. Jakie są te zalety i czego się ode mnie oczekuje. Mam zabawiać ludzi jakimiś głupimi pomysłami? Co robiła ta szalona akolitka, którą trzeba udawać? I po co?

Galeb liczył uciekające gobliny. Jakoś mniej ich było. Dwadzieścia. Może dwadzieścia pięć. Tym razem było to dosyć dokładne przybliżenie. Czarownik nie wyglądał na takiego, który miałby ochotę lub był w stanie magicznie zwiększyć liczbę widzianych zielonoskórych albo ukryć część z nich pod zaklęciem niewidzialności albo jakimś podobnym. Mag może nie umiał czytać w myślach, ale domyślił się, że coś się khazadowi nie zgadza i postanowił go uspokoić.
- Iluzja. Dodatkowi wojownicy dla zmylenia przeciwnika - wyjaśnił. A potem odpowiedział na pytania:
- W momencie mojej śmierci demon powinien zniknąć, w końcu nie zapewnił mi bezpieczeństwa, co złamie naszą umowę z jego winy. Ale dla pewności zamknijcie ćwiek w ołowianej szkatułce i oddajcie imperialnemu czarodziejowi. Moją księgę oraz notatki także. Nie radziłbym ich otwierać niemagom.
W siłach granicznych jest co najmniej kilku magów o różnej mocy, ale trudno mi powiedzieć coś więcej. Wernicky trzyma ich pewnie przy sobie. Osobiście żadnego nie widziałem z bliska, ale zawirowania Aqshy, Ghyranu i Ghur tak by wskazywały. Chamon też był, ale przy takiej koncentracji metalu dziwne żeby nie było żółtego wiatru, w końcu nie tylko złoto i ołów, ale i stal i żelazo, generalnie wszystkie ciężkie metale, czyli te o dużej gęstości, zwłaszcza ty, Kowalu, powinieneś to rozumieć - Galeb rozumiał. Zwłaszcza to, że czas dać znak. Wiedziony tą samą myślą (i rozwlekłością ostatnich zdań) Detlef uderzył. Zdumienie na twarzy czarodzieja dorównało zadziwieniu khazada - ręka, która ułamek sekundy wcześniej wydawała się leżeć na kolanie, teraz niemal dosięgała brody Thorvaldssona. Cokolwiek mag czy demon zamierzali - spóźnili się. Rozrąbany bark (nie udało się dosięgnąć serca) był jeszcze może do przeżycia, ale przygotowany młot w pewnych rękach dawi skutecznie poprawił efekt końcowy.

Loftus naprawdę doceniał Kadetkę. Wyrwane ze snu niedługo po położeniu się młode dziewczę nie miało niestety zdolności czytania w myślach ani poznawania pochodzenia innych "po oczach", a i nie bardzo rozumiało o co magowi chodzi. Ucieszyła się bardzo z pochwały "od Gustawa" i pokraśniała na samo imię, ale niestety nawet zmotywowana nie była w stanie odnaleźć nikogo "tutejszego", kto znałby tajne górskie ścieżki. Na jej obronę można by wskazać, że chłopi wzięci w jasyr w połowie Wissenlandu raczej rzadko poruszali się po bezludnych obszarach górskich na pograniczu Imperium. A tacy, co do krasnoludów chadzali nie głównym traktem a ich tajnymi ścieżkami, zwykle nie wracali.
Niemniej, pozostałe rzeczy, które sobie zaplanował, udało mu się zrobić bez większych problemów. I tylko snu mu brakowało, ponieważ zaraz po wykonaniu rozkazów został zaczepiony przez Roz. Roz, która im więcej słyszała o tym czego się od niej oczekuje tym mniej miała pomysłów jak ma nadal być w cieniu. Chyba żeby przyjąć takie alter ego. Osób, które osobiście znało tę zwariowaną akolitkę było niewiele i do tego udawały, że to ona nią jest. Dla reszty znakiem rozpoznawczym były szaty akolitki, a te się z grubsza zgadzały. Roz zdała sobie sprawę, że może być zarówno sobą (gdy trzeba) jak i udawać tamtą akolitkę.

Gustaw von Grunnenberg od wielu lat trenował oszukiwanie ludzi. Czy to na dworze, czy to na polu bitwy, umiejętność odkrycia czego chcą inni i ukrycia tego, co planuje się samemu jest równie ważna. Przez ostatnie tygodnie wychodziło mu to różnie. Kłamanie wprost, zwłaszcza kiedy rozmówca ma czas i możliwość sprawdzenia faktów było nadzwyczaj mało wydajne.
Ale już stworzenie sytuacji, kiedy przeciwnik wie niewiele, sprawdzić nie ma jak, a do tego mu się spieszy... kiedy Gustaw w końcu do tego doprowadził "endspiel" okazał się bardzo prosty dla doświadczonego mówcy i manipulanta. Graniczni najwyraźniej się spieszyli, a choć poseł zerkał i na tymczasowe umocnienia i na siły, jakie von Grunnenberg miał do dyspozycji, "Baron" postarał się, by widział je jako dużo większe niż w rzeczywistości, w czym wydatnie pomogli uratowani przez niego w nocy cywile, bardzo nieumiejętnie ukrywający się na wzniesieniach i przy okazji sugerując, że ukrytych jest tam znacznie więcej ludzi.

Wyglądało na to, że zniechęcił granicznych do szturmu na swoje pozycje. I dobrze, ponieważ wiedział, że resztki zmęczonych najemników i zbieranina naprędce uzbrojonych cywilów nie powstrzymają zdecydowanego ataku, zwłaszcza, że choć udało się stworzyć odpowiedni pocisk do balisty, ogólnie nie było ich za dużo, podobnie ze strzałami i bełtami. Co gorsza, stan Harkina Brocka znacząco się pogorszył w nocy. Wyglądało na to, że umrze w ciągu najbliższych godzin. Te informacje jednak udało mu się ukryć przed posłami/szpiegami granicznych. Za to sam się dowiedział, że przednie straże Imperialnych już ścierają się z tylnymi granicznych - dlatego do tej pory ataki były jednak dosyć niemrawe - spora część wrogów broniła zagrabionych dóbr. Jednak jeśli pojawi się groźba utraty życia - pewnie uderzą wszyscy.
Na stole pojawiło się pytanie: czego żąda za przepuszczenie granicznych przez Przełęcz.

Kobieta generalnie zgadzała się z Loftusem. Należało nie dać się zabić. Nie zgadzała się natomiast co do szczegółów. Najprostszym sposobem na uniknięcie śmierci w bitwie było po prostu znajdowanie się w innym miejscu niż sama bitwa. Wtedy nikt nie musiał cię zasłaniać i w ogóle nie trzeba było zdawać się na innych. Mężczyzna wzniósł kilka okrzyków na cześć akolitki, którą miała udawać, ale kobieta chyba nie była zadowolona. Otuliła się się płaszczem wcisnęła głowę w kaptur i odeszła w kierunku przeciwnym niż żołnierz. Nie znała się na wojskach, ale wszystko to było jakieś dziwne. Powinien tu panować jakiś większy porządek, a decyzje podejmowało się chyba w jakiś namiotach w grupie dowódców, a nie, jak miała wrażenie, w przypadkowy sposób przez ludzi, co do których ciężko było ustalić kim są. Bo kim był ten Loftus? Członkiem Ostatnich? To jakiś może Zakon Bojowy, albo coś takiego. Przez jakiś czas robiła więc to co umiała najlepiej, kręciła się po obozie starając się nie zwracać na siebie uwagi. Siadając tu i tam, słuchając co ludzie mieli do powiedzenia, kiwając głową i odzywając się z rzadka. Potem jednak stwierdziła, że niewiele z tego wynika. Czegóż można się dowiedzieć od zwykłych żołnierzy? Że ich dowódca to idiota, że gdzieś mają rodzinę do której tęsknią oraz poznać ich wyimaginowane plany na przyszłość, które są równie prawdopodobne, co ich ożenek z córką Imperatora. Zabrała się więc za coś bardziej pożytecznego, nie przerywając słuchania i gadania o zwykłych ludzkich sprawach. Wyciągnęła swój plecak wraz z narzędziami i zaczęła naprawiać cuchnące żołnierskie obuwie. Dobry but to podstawa wszystkiego, jak mawiał jej nauczyciel, a mimo tego, że nie znała się na taktyce wojskowej oraz przekonywaniu ludzi do samobójczych szarż stwierdziła, że oddział w dobrych butach jest lepszy od oddziału w butach złych. Dłużej wystoi na warcie, szybciej dopadnie wroga. Możliwe też, że szybciej zwieje z zagrożenia.

Pracowała więc i słuchała, co to za dziwna formacja, w której przyszło jej przebywać.

Sytuacja w obozie lekko się poprawiło a zabiegi Gustawa przyniosły zdawałoby się pożądany efekt.
Gustawa martwił przede wszystkim stan zdrowia Brocka. Lubił człowieka za honorowe podejście i źle mu było w głębi duszy, że Imperium tak go wykorzystali i oszukali i do tego sam się dołożył swego czasu.

Baron ochlapał się wodą by się ocucić i lepiej wyglądać a na spotkaniu z posłem słuchał uważnie, ale sprawiając wrażenie człowieka opanowanego.
- Czego chcę za przejście wasze przez moje umocnienia do Księstw Granicznych byście mogli łupy zdobyte na mych pobratymcach wydać na następne rajdy i pustoszenie kraju gdy największy wróg świata atakuje a Imperium i dla was stanowi realną barierę przed tym wrogiem nie biorącym jeńców a krwawą ofiarę?- Zaczął sierżant wpatrując się przenikliwie w posła.
- Przede wszystkim Wernickiego by spotkała go kara za ten najazd przed sądem Imperialnym. Reszta o ile najemnicy będą mieli możliwość. Poddać się i zabrać tylko swój żołd za góry bez zdobyczy lub wejść do służby Imperium by oczyścić swe imię i móc pracować na chleb w całym Starym Świecie a nie uciekając przed Imperialną zemstą. Ci co nie są najemnikami jak i ważniejsi dowódcy stawią się przede mną bym ocenił czy dać szansę jak najemnikom czy potraktować ja Wernickiego.- Mówił spokojnie by dać do zrozumienia, że nie jest jakimś fanatykiem co wytnie wszystkich w pień a chce uczciwości i raczej nie da by okazało się inaczej.
- Do tego nie przepuszczę wszystkich na raz a dziesiątkami w realnych odstępach byście mi niespodzianki nie zrobili po przejściu.- Dodał z podejrzliwym spojrzeniem.
- I na dowód mojej i waszej zgody i przychylności puścimy wpierw rannych wraz z opieką medyczną by trafili jak najszybciej w bezpieczniejsze miejsca.- Zaproponował wielkodusznie Gustaw.
- Jak Pan widzi takie warunki Panie Pośle?-

Galeb zajął się poległymi i przeszukiwaniem ciał. Na początek - mag. Notatki i księga czarów, sakiewka z kilkunastoma monetami, wartymi łącznie może pół korony i druga, ukryta, z dwudziestoma koronami, pudełko z różnymi dziwnymi i bezużytecznymi przedmiotami, posegregowanymi po kilka identycznych w przegródce, od pukli włosów i kawałków węgla, przez puste fiolki po oczy jakiejś jaszczurki i pryzmaty. Do zabezpieczenia. Znalazł także kilka małych noży - jako kowal był w stanie zwrócić uwagę na to, że były bezużyteczne jako broń, raczej tępe i kiepskiej jakości, ponieważ robiący je kowal użył wyłącznie żelaza i do tego kuł je na zimno.
Gwóźdź - nie znaleziony. Dopiero po spaleniu ciała i przesianiu prochów można było wziąć go w ręce. Złoto było zapewne jedynie jednym z metali użytych do stopu, ponieważ nie znalazł żadnych odkształceń przedmiotu. Kowal run miał też po raz pierwszy okazję zobaczyć ten przedmiot z bliska. Rysy na nim układały się w dziwnie znajomy wzór. To musiały być runy! Nie znał ich, ale część kształtów była jakby znajoma. Gdyby tylko miał je jak porównać z innymi.

Karl, zwany Diukiem zginął straszną śmiercią. Ale za to zostawił po sobie niemalże nieuszkodzony pancerz. Naramienniki, Nagolenniki, napierśnik - wszystko ze stali najlepszej jakości, kolczuga i skórznia także nadawały się do użytku. Nie ufał nikomu poza sobą i swój skarb, czterysta osiemnaście koron nosił przy sobie, poupychane po sakiewkach, kieszeniach, w butach i gdzie się dało. Przy kostce miał jeszcze swój ulubiony majcher. Jak na taką broń, jakość ostrza zadziwiała.

Każdy wojownik zaznajomiony jest z ranami. I każdy umie je "jakoś" obwiązać. Detlef, przez lata pracy jako ochroniarz nauczył się nieco więcej i choć pozbawiony daru leczenia jak niektórzy kapłani czy zdolności prawdziwego chirurga dawał sobie radę z ogarnięciem polowego szpitala, w które zmieniło się teraz pobojowisko. Nie było nikogo, kto wyszedł z boju bez utraty krwi, jemu samemu blizna będzie przypominać o bitwie z demonem do końca życia, ale ostatecznie niemal połowa oddziału wróci do swoich. Straty były poważne. Ale gdyby nie on, w klanie byłby jeden kaleka więcej, a jeden żywy wojownik mniej. A to też się liczyło. A poza tym, ku swojemu zdumieniu odkrył, że Oleg nadal dycha. Ledwo, ale jednak.

Gustaw von Grunnenberg postawił twarde warunki. Zbyt twarde jak na ten moment. Ale wystarczająco zbliżone do możliwych do zaakceptowania, skoro negocjacje trwały dalej.
- Połowa łupów jedzie, połowę zostawiamy. Jak już mamy nic z tej zawieruchy nie wynieść to się wolimy przebijać.
A dziesiątkami w realnych odstępach to przejdzie może połowa zanim nas wytłuką. Wernicky, jego sztab i nienajemnicy gotowi są się spotkać choćby i zaraz - przekazał poseł zaraz po powrocie na drugą rundę rozmów.
Gustaw wiedział, że jeśli zaatakują go na poważnie, przebiją się. Ale wozy bez jego pomocy (a przynajmniej nieprzeszkadzania) nie przejadą.

Loftus słuchając jak to Myrmydia osłoniła uchodźców dzięki wstawiennictwu akolitki i zesłała im Gustawa na ratunek uśmiechnął się. Przy odrobinie wysiłku na początek i odpowiednim szepcie albo dwóm co jakiś czas plotki pakujące Roz w rolę "odnowionej boską mocą wybrańczyni Myrmydii" miały się dobrze i nie wymagały jego obecności, ludzie sami zaczęli dodawać różne fragmenty i wątki do legendy. Wyspany i najedzony zrozumiał w końcu czego nie zrozumiał. Ludzie nie wędrowali wielu mil jak on. Większość wieśniaków nie oddalała się od swojej wioski dalej niż do sąsiedniej albo do miasteczka na jarmark. Mało kto lazł na drugą stronę gór, a jeśli już, to zwykle nie wracał. A już na pewno nie łazili tajnymi ścieżkami krasnoludów, skoro mieli szlak.

Roz tymczasem mało mówiła i dużo słuchała. Najwyraźniej trzonem sił trzymających Przełęcz byli jacyś Ostatni. Dziwaczna zgraja, której większość "żołnierzy" gdzieś się rozlazła. Gustaw, szlaxchcic dowodził z jakiegos powodu najemnikami Brocka, który umierał w swoim namiocie. Loftus to ich mag, który właściwie nie czaruje nie licząc najprostszych zaklęć. Niziołek Bert gdzieś się tu kręci podobno, pilnując by resztki zapasów starczyły dla wszystkich. Zwiadowcę zakosił im inny mag, krasnoludy były dwa, ale też gdzieś polazły, szukać tego maga, albo demona, albo goblinów, relacje były sprzeczne. Pojedyncza dziesiątka Wissenlandzkich rezerw, nawet pełna, pewnie najwyżej stanowiłaby drobną niedogodność, ale z jakiegoś powodu najemnicy ich wsparli, przejęli ten posterunek a potem sami go odbili ze swoich rąk i teraz trzymają się resztką sił. Część z nich żałuje, że zostali, wielu jest rannych a wszyscy zmęczeni. Harkin Brock umiera i to jest problem, bo to on im płaci ostatecznie, a kto wie na co się umówił z tym całym von Grunnenbergiem. O szlachcicu mieli nawet dobre zdanie, ponieważ dowiódł, że ma szczęście. Tylko co dalej? Gustaw sobie pójdzie, Harkin umrze, jego zastępca zdradził, kompania się rozpadnie. A to nikogo nie cieszyło. I obniżało morale. Gustaw najwyraźniej tego nie widział albo postanowił zlekceważyć.
Uwolnieni więźniowie dobrze robili za uzbrojony tłum, ale w razie walki rozpierzchną się pod pierwszym uderzeniem weteranów Wernickiego.