To co mówił Tony ustami Valeriusa zdawało się trafiać do Anny. A jednak było coś, co im umykało. Coś, co nie pozwalało heroldom przebić się przez umysł Anny. Wszystko to nie było jakąś fanaberią zmanierowanej szlachcianki…. Ona to wszystko zaplanowała. Wszystkie świece. Posiadłość. W tak ogromnej posiadłości nie było żadnego śmiertelnika. Nikogo, kto mógłby zagrażać maskaradzie. Jaki był ukryty cel owej intrygantki?

Gdy z ust Valeriusa padła propozycja pojedynku strzeleckiego kiwnęła z aprobatą. Piąta konkurencja, która mogła wyłonić zwycięzcę.
- Wspaniale - powiedziała przechadzając się po zbrojowni.

Tymczasem kobiety wybrały sobie broń.

Uczestnicy ciągnęli zapałki o kolejność walk. Valeriusowi w pierwszym starciu przypadła Lady Moorhampton. Kobieta wybrała zdobiony sztylet o pofalowanym ostrzu.

Tymczasem w szranki stawali właśnie Cardoza i al-Niazi. Kobieta również sięgnęła po szerokie ostrze podobne do kordelasa. Cardoza stanął na szeroko rozstawionych nogach z lewą dłonią na plecach. Al-Niazi odwróciła ostrze w dłoni pozostawiając je z tyłu. Yusuf rozpoznał ten styl walki. Kobieta miała dalekowschodnie korzenie. I biło od niej coś.. Coś przerażającego…

- Weź te swoje sztuczki kobieto, na nic ci się zdadzą - Gdy Cardoza to mówił jego postać otoczył mrok. Jego oczy stały się czarne jak węgiel. Jednak kobieta nie odpowiedziała. Ruszyła wprost na korsarza.

Wykonała salto a w powietrzu rozległ się dźwięk sparowanego ostrza. I kolejny. Wiele wskazywało na to, że Brujah nie była jedynie sponsorem uniwersytetu. Z drugiej strony Tony stojący obok Anny spodziewał się takiego obrotu sprawy. Szlachcianka wybałuszała oczy z zachwytu.

Nagle, gdy sprężysty krok al-Niazi nadepnął na cień Cardozy kobieta zamarła. Lasombra uśmiechnął się. Brujah nie mogła się ruszyć. Jego cień trzymał jej stopy. I tak skończyły się salta i podskoki. Zaczął się pokaz brutalnej siły. Tyle, że spętana kobieta nie ustępowała mimo uwięzienia. Gdy już się zdawało, że korsarz zada decydujący cios klęcząca pod nim Nafeesa wyprowadziła szerokie cięcie przez jego brzuch. Cardoza ewidentnie nie mógł uwierzyć w to co zaszło.

Anna zaczęła klaskać.
- Zacnie, zacnie. Piękny pokaz tego, jak rzekłeś lordzie? Potęgi krwi? Teraz lord Valerius i Lady Moorhampton.

Elizabeth podeszła do wyznaczonego kręgu w swojej szerokiej sukni spiętej gorsetem. Sztylet trzymała tak, jakby to był bukiet kwiatów, który przed chwilą otrzymała.

- Valeriusie widzę, że masz dziś duży problem ze sobą. Przemawiasz i przemawiasz. Niby masz jasny cel, tymczasem wyrażasz coraz to nowe opinie. Zdaje się, że nie spełniasz oczekiwań jakie są w tobie pokładane, prawda? Cóż, to przykre, że Anna nie zasili tej nocy szeregu klanu Ventrue. Myślę, że czas się z tym pogodzić. Jednak jestem pewna, że nie jest to twoja pierwsza osobista porażka po Hastings, prawda? Lady Anna wspominała coś o tym, że odpuszczasz? Rzuć więc broń i miejmy to za sobą.

Anna klaskała. Była zachwycona rozwojem wypadków. Elisabeth opadła na podlogę. Przez szeroką suknię nie było wiadomo, czy siedzi na tyłku, czy klęczy. Trzymała się za szyję.

Cardoza skinął głową, po czym splunął.
- Lord Valerius zdaje się chciał nam pokazać jak zachowuje się klan Gangrel.

Brujah podeszła do rannej szlachcianki. Postarała się jej pomóc.
- Będzie się łączyła z tydzień - powiedziała z wyrzutem w stronę Spoona, który cały czas kontrolował ciało Valeriusa.

- Potrzebujemy przerwy - dodała sięgając po torbę przypominającą torbę medyka.

Tak się stało. Przerwa trwała około pół godziny. Pół godziny, które Anna spędziła z Valeriusem słuchając jak ten sączył w jej uszy słodkie historie o klanie Ventrue i wyolbrzymiał wszelkie wady pozostałych klanów.

Potem nastąpiła walka dwóch kobiet. Moorhampton miała ewidentnie dość walki. Gdy tylko Lady rzuciła sygnał do startu to Elizabeth odrzuciła sztylet i wyciągnęła przed siebie dłoń. Nafeesa przejechała po niej symbolicznie ostrzem i uniosła broń. Miała już dwa zwycięstwa, a mecenaska sztuki nie chciała się już w to angażować. Tak naprawdę walczyła ze sobą o to, żeby w ogóle nie opuścić rezydencji.

Tymczasem na pole walki wszedł Cardoza. Zrezygnował z kordelasa. Zamiast tego w dłoniach przerzucał dwuręczny normański topór bojowy.
- Cieszę się lordzie, że ewentualne obrażenia to nie problem. Walczymy do pierwszej krwi, prawda?

Spoon czuł, że coś jest bardzo nie tak.

- To nie potrwa długo. Nie ruszaj się.

W słowach Cardozy była moc. Moc starej wampirzej krwi. Moc, której Spoon nie mógł się oprzeć. Miał potrzebę stania w miejscu. Jednak Valerius był zbyt silny, żeby dać się związać prostej Dominacji korsarza. Odskoczył, a topór spadł między niego a Spoona. Brujah potrzebował momentu, żeby się otrząsnąć. Po chwili znów był na pokładzie ciała Valeriusa. Jednak czy to przez pierwsze zawahanie, czy przez rozproszenie wywołane dyscypliną Cardozy Spoon miał spore problemy.

Chciał zastosować tę samą taktykę, co w poprzedniej walce. Jednak ten przeciwnik nie był zastraszoną szlachcianką. Spoon najpierw poczuł jak obrywa w szczękę rękojeścią topora, a potem….

Potem był przekonany, że umiera. Topór z ogromną siłą trafił w szyję wampira. Z jakiegoś powodu zatrzymał się na kręgosłupie. Brujach pomacał z niedowierzaniem swoją twarz. Nie rozumiał dlaczego jego głowa nie potoczyła się po eleganckiej posadzce. Najwyraźniej Cardoza też tego nie rozumiał, bo wypuścił topór z rąk.

Anna klaskała głośno i powtarzała: „Brawo, Brawo. Wspaniale!”

Korsarz wyszedł z kręgu z pochmurną miną.

- Więc to jest ta niebywała wytrzymałość klanu Ventrue. Niebywałe - mówiła rozentuzjazmowana Anna.

Topór w końcu opadł, ale przerwana szyja łypała złowrogo. Valerius nie mógł powiedzieć słowa. Gdy tylko opuścił ring Elizabeth podeszła do Cardozy niosąc mu jego topór. Gdy mu go podawała, to nacięła dłoń, którą uniosła by, Anna mogła ją dostrzec.

- Nafeesa i kapitan Cardoza mają dwa zwycięstwa. Valerius jedno. Lady Elizabeth, cóż liczę, że wykaże się pani przy innych konkurencjach. To ostatnia dziś walka. Klan Brujah przeciw klanowi Ventrue.

Zaczął się taniec. Taniec w milczeniu i bez akompaniamentu jakiejkolwiek muzyki. Tak odmienny od pianina, które przed chwilą rozbrzmiewało. Cath tańczyła pięknie. Heroldom Mitry zdało się, że wręcz słyszą muzykę. Pozy zdały się coraz bardziej wymyślne. Ruch był coraz szybszy. Tony stojący najbliżej niemal usłyszał jak w nienaturalnym wygięciu zrywają się mięśnie w wampirzym ciele.

Gdy wampirzyca zakończyła swoje przedstawienie Anna zaklaskała. Czyżby nie poznała się na prawdziwym pięknie? Tony usłyszał, że westchnęła. A może taniec pobudzający zmysły w wykonaniu wojowniczego Valeriusa nie wyglądał jednak tak dobrze jak w wykonaniu Cath? Trudno było powiedzieć.

Trzeci wystąpił Cardoza. Postanowił zaśpiewać żeglarskie szanty. Pomysł zdał się zgoła chybiony z racji miejsca jakim była luksusowa posiadłość brytyjskiej szlachcianki. Jednak zdarzyło się coś niesamowitego. Pierwszą trafiło Nafeesę. Kobieta zaczęła tupać do rytmu melodii. Po chwili zarówno lady Anna jak i lady Elizabeth śpiewały wpadający w ucho refren.


Kolejna wystąpiła Nafesa. Co zabawne wchodząc na podwyższenie pod nosem nuciła nadl śpiewane przed chwilą szanty. Po odchrząknięciu recytowała jakiś poemat. Z pewnością był poruszający, choć nikt z heroldów nie znał starożytnej greki. A nawet jeżeli znał, to teraz jej nie pamiętał.

Po skończonym wystąpieniu Anna zaklaskała i poprosiła o chwilę na przemyślenie wszystkich występów.

Moorhampton była blada nawet jak na wampira. Unikała spojrzeń innych. Najpierw rozszarpano jej gardło w walce, której nie chciała… potem pokonano ją w konkurencji, w której była faworytem.

Anna w końcu wróciła.

- Zgodzcie się ze mną zapewne, że najbardziej nasze serca porwał występ kapitana Cardozy. To on jest niekwestionowanym zwycięzcą. Drugie miejsce należne jest lordowi Valeriusowi, za ukazanie tej jakże ciekawej interpretacji sztuki tanecznej. Z pewnością człowiekowi nie udałoby się coś takiego. Dziękuję też Nafeesie, za tę cudną recytację. Skłaniała ona do rozmyślań o życiu i śmierci. W obliczu dwóch panów trza przyznać, że niestety zasłużyła ona ledwie na trzecie miejsce.

Jak widać lady Moorhampton nie zasłużyła sobie nawet na wzmiankę.

***

Po niecałym kwadransie wszyscy zebrali się w bibliotece Anny Bowsley. Gospodarz przystąpiła do objaśniania zasad.

Na półkach znajdują się księgi z szeregu różnych dziedzin. Historii. Inżynierii. Religii. Okultyzmu. Alchemii.

- Będę wybierać księgi losowo. Każdemu będę zadawać pytanie z losowej strony księgi. Gdy komuś nie uda się odpowiedzieć, to odpada. Czy wszystko jasne?