Centralny Pododdział Kontrterrorystyczny Policji „BOA”

Inspektor Policji denerwował się.
Dzwonił wielokrotnie do swojej córki oraz syna, jednak nie mógł skontaktować się z nimi. Miał wiele obowiązków na głowie jako dowódca Centralnego Pododdziału Kontrterrorystycznego. Tym bardziej zdziwiło go, jak często jego żona do niego dzwoniła. To zazwyczaj nie działo się w godzinach pracy, o ile sprawa nie cierpiała zwłoki. Jednak Teresa pragnęła poruszyć niebo i ziemię, aby tylko skontaktować się ze swoimi dziećmi. A przynajmniej męża.

Andrzej Wiśniak wielokrotnie dzwonił do Mateusza i Marty, jednak nie mógł się z nimi skontaktować.
Potem próbował nawiązać połączenie z nauczycielami oraz kadrą Ośrodka Słowianie. Bezskutecznie. Na sam koniec zadzwonił do dyrektora Liceum im. św. Jana Chrzciciela. Pan Halmann jednak nie odebrał. De facto miał do tego prawo. To była późna godzina w środku nocy.
W teorii nic nie było niepokojącego prócz tej ciszy. Jednak zdawała się obezwładniająca. Andrzej nie mógł skontaktować się absolutnie z nikim, a przywykł do tego, aby mieć kontakty w najróżniejszych miejscach. Wpierw był spokojny, ale paranoja Teresy wkradła się również do jego serca.

Siedział przy biurku, pijąc whiskey ze skromną domieszką coli. Jego palce grały rytm na powierzchni blatu. Wyczekująco spoglądał na komórkę. Zastanawiał się nad tym, jak wiele powinien zrobić, aby nie przylgnęła do niego łatka przewrażliwionego ojca. Być może był na szczycie, ale to znaczyło tylko tyle, że mógł bardzo boleśnie upaść. A utrata szacunku współpracowników byłaby ku temu pierwszym krokiem.

Wreszcie zdecydował się zadzwonić na komisariat nadmorskiej policji. Niech puszczą dwa radiowozy po mieście. Pierwszy do Ośrodka Słowianie. Drugi niech zrobi patrol po miejscowości na wypadek, gdyby działo się w niej coś niepokojącego.

Andrzej Wiśniak zakrztusił się swoim alkoholem, gdy wnet napłynęła do niego informacja o ataku terrorystycznym przeprowadzonym tej samej nocy na Kościół pw. św. Apostołów Piotra i Pawła. A w samym sercu plebanii napotkano liczne, zwęglone zwłoki. Spoglądał na sczerniałą twarz swojej córki. Ścisnął tak mocno szklankę, że pękła, a odłamki szkła przejechały po wnętrzu jego dłoni. Krew skapywała na biurko. Była jedynym płynem sączącym się z Andrzeja. Nie potrafił płakać.

Tej nocy wykonał wiele telefonów.
Na sam koniec podszedł do szafy i zaczął się ubierać. Ruszył korytarzem. Chciał osobiście udać się do Rowów. Nie czuł smutku. Nawet złości. To była pustka. Andrzej Wiśniak przestał być człowiekiem, a stał się celem zaprogramowanym do niszczenia. Dopiero po chwili dowiedział się, kogo takiego musiał znaleźć.

- To Aaliyah Al-Hosam - powiedział jeden z jego podwładnych, odpowiedzialnych za zbieranie informacji. - Arabka. Jej rodzinna firma, HOSGAX, już pod koniec lat dziewięćdziesiątych stworzyła wiele instalacji pod miastami na Pomorzu. Z latami rozwijała się i w ostatnim czasie nawet stworzyła propozycje wybudowy prawdziwego gazociągu. Zaczęli skromnie na rynkach środkowej i południowej Europy, które i tak były dobrze wysycone. A i tak nie tylko zdołali się utrzymać, ale jeszcze piąć wzwyż pomimo naporu konkurentów. Zresztą większość z nich i tak ginęła w płomieniach. W podejrzany sposób. W każdym razie Al-Hosamowie zmodernizowali instalacje gazowe pod Rowami i to nie może być przypadek, że doszło do zwarcia, w którym wybuchła część kościoła. Najpewniej ich celem od początku był terroryzm religijny. Zadzwoniłem już do Witka i Agi. Dzwonią po wszystkich siedemnastu Samodzielnych Pododdziałach Kontrterrorystycznych Policji w Polsce. Trzeba jak najszybciej ewakuować wszystkie kościoły, których instalacje były prowadzone przez HOSGAX.

Andrzej Wiśniak czuł się coraz bardziej wściekły z każdym kolejnym słowem.
- Pewnie młoda pizda nie mogła znieść mojej Marty. To jest... była bardzo religijna dziewczyna - westchnął.
Poruszał palcami. Nawet nie opatrzył krwawiącej dłoni. Jego podwładny spojrzał na pięść Wiśniaka, ale nic nie powiedział.
- Nie rozumiem tylko, dlaczego teraz Al-Hosamowie postanowili wykonać taki krok. Przecież nie z powodu zachcianki ich córki - dodał Inspektor Policji.
- Powiedzmy, że nasi policjanci nieco przesadzili, próbując się z nimi skontaktować. Weszli na teren ich apartamentu bez nakazu...
- ...który załatwię w ułamku sekundy z odpowiednią datą. Można powiedzieć, że już załatwiłem. I co takiego znaleźli?
- Zwłoki Al-Hosamów w wielkim jacuzzi, topiące się w chlorze. Znaczy najpewniej ich. Musieli już tam być wiele miesięcy. Niewiele po nich zostało.

Andrzejowi wyszła tętnica na skroni. Rytmicznie pulsowała.
- Ta mała pizda jest psychopatką. Zabiła nie tylko swoich rodziców, żeby przejąć kontrolę nad ich imperium... ale teraz moją Martę. To szaleństwo. Ale ja również potrafię być szalony - mruknął pod nosem. - Zmobilizuj SPKP w Gdańsku. Chcę, żeby cała okoliczna policja ruszyła sztormem na Rowy. Mają znaleźć tę jebaną terrorystkę.
- Tak jest! - odkrzyknął podwładny.
Wiśniak strzepnął krew ze swojej dłoni, po czym zaczął przeglądać kontakty w telefonie.
- Władek? Mobilizuj swoich chłopaków. Mamy bardzo ostry stan. Rowy. Chodzi o Rowy. Nie, jest taka miejscowość. Nad morzem. Moje dzieci tam pojechały. Chcę tam widzieć wojsko. Mamy Arabkę do znalezienia i wystrzelania. Zachowuj się tak, jakby widziano tam bin Ladena opalającego się na plaży. Oczekuję pełnej mobilizacji.

Berenika, pan Sylwester, pan Piotr, pani Bernadetta

I hear her voice
Calling my name
The sound is deep
In the dark
I hear her voice
And start to run
Into the trees
Into the trees

[media]http://www.youtube.com/watch?v=qh-jVXyn5CM[/media]

W lasach dookoła ośrodka mrok nie był tylko brakiem światła.
Stanowił faktyczną, gęstą, lepką i duszącą substancję. Sączyła się wokół drzew. Zdawała się wręcz szumieć. Księżyc nad głowami Bereniki i dwóch nauczycieli próbował ją rozproszyć. To była nierówna walka. Nawet ciało niebieskie nie mogło się równać z beznadzieją, która opanowała to miejsce.

Dżuma jednak czuła się panią owych ciemności. W nich znajdowała komfort. Przez całe życie znała tylko je. Były znajome. Wiedziała, że potencjalnie znalazła się na terenie wroga, jednak tak naprawdę dopiero teraz grała na swoim boisku. Nie potrzebowała już benzodiazepin, aby wytrzymać nieznośny jazgot kolegów i koleżanek z klasy. Tutaj panowała cisza. Z każdym kolejnym krokiem oddalała się od Słowian, a zagłębiała w gęstwinę.

Przodem szedł pan Turlecki. Zrobił krótki wykład o tym, jak dziewczyna powinna zwracać się do nauczycieli. Nowicki jednak prędko go uciszył. To nie było odpowiednie miejsce ani czas. Szedł tuż obok Szumnej. Kolory na jego twarzy sugerowały, że czuł się już nieco lepiej.

Wnet pan Piotr zerwał się do biegu. Ujrzał przejaśnienie w leśnej gęstwienie. To jeszcze nie była polanka, ale drzewa nie rosły tutaj tak gęsto. Ujrzał duży kształt leżący na poszyciu. Po zbliżeniu się odkrył, że tak właściwie była to udeptana droga. A na niej odpoczywała pani Bernadetta.

Była brudna, spocona, a w jej włosach tkwiły liście i gałązki. Musiała przedzierać się bez gęstwiny. Jej twarz była usmarowana błotem. Kiedy Turlecki zbliżył się, podskoczyła zwinnie niczym sarenka i uderzyła go w głowę wcześniej ukrytym konarem.
- A masz, kultysto! - wrzasnęła.
Wnet jednak odkryła, że to nie był wcale wróg.
- Kurwa, to wy? - spojrzała na Piotra, Berenikę i Sylwestra. To była drużyna, której nie spodziewała się ujrzeć. - Po co tu kurwa przybyliście?
- ... - odpowiedział pan Nowicki, wychodząc spomiędzy drzew. - Krzyczałaś o pomoc, Bernatko. Wręcz kwiliłaś.
- Bo zastawiłam pułapkę na nich, kurwa. To był fortel. Ale wy wszystko popsuliście... - pokręciła głową.

Pan Piotr słaniał się na nogach, aż wreszcie upadł na kolana. Wypadł z roli nauczyciela. Masował skroń.
- Ja pierdolę - jęknął. - Chyba złamałaś mi czaszkę...
- Jeszcze jedno słowo, a złamię kręgosłup - powiedziała Dąb-Słonicka. - Ale cieszę się, że jesteście. Będziecie mnie ubezpieczać.
Podała wszystkim gałęzie zaostrzone w oszczepy.
- Ta droga rozwidla się. Po lewej dojdziemy do naprawdę dziwnego drzewa. Mam siekierkę, zamierzam je ściąć. Krążą wokół niej jakieś demony, które je chronią.
- Demony, Bernatko? - powtórzył powoli pan Sylwester.
- Jeszcze kurwa ogłuchłeś na starość, Nowicki? Tak, demony. Ścieżka po prawej prowadzi natomiast do domku na kurzej łapce. Na serio, tam jest chatka podparta bardzo szerokim pniem. Z takimi dziwnymi konarami. Chujnia.

Zamilkła na moment. Wnet nawiązała kontakt wzrokowy z Bereniką. Jej jednej ufała w tym towarzystwie. Wiedziała, z jakiej gliny była zbudowana Szumna
- W prawo czy w lewo? - zapytała.

Ratsław, Marta Perenc

Przeraża mnie ta chwila, która jej wolność skradła
Jaskółka czarny brylant, wrzucony tu przez diabła
Na wieczne wirowanie, na bezszelestną mękę
Na gniazda niezaznanie, na przeklinanie piękna.

[media]http://www.youtube.com/watch?v=EDC8l8l20OQ[/media]

Ratsław jeszcze przez jakiś czas błąkał się po Rowach. Kiedy zmarły Trzy Wiedźmy, Trzygłów skoncentrował swoją uwagę na nim. Teraz to on był najwyżej postawionym Żercą. Wcześniej nawet fantazjował o tym momencie. O władzy, jaką pozyska. O statusie, którym będzie się cieszył.

Okazało się, że to wszystko było dobre tylko w jego wyobrażeniach. Czuł ogromną presję i odpowiedzialność. Kogo chciał oszukać? Samego siebie nie mógł. Był zbyt młody. Zbyt niedoświadczony. Czuł moc, która krążyła w jego żyłach. Wiedział, jak wiele był w stanie uczynić. Słowiańska magia nie zginęła, wręcz przeciwnie. On był jej czempionem. Znajdowali się na Pomorzu, na terytorium Trzygłowa. Jednak było tak wielu najeźdźców. Dlaczego Polska ciągle musiała krwawić przez zmasowany atak wroga? Wszystko popsuło się w 966 roku, kiedy palestyńska religia osłabiła tutejszych bogów. Dzięki temu Rosja, Prusy i Austria z łatwością rozebrały Rzeczpospolitą Obojga Narodów. W 1939 nie było dużo lepiej. Polacy nie mogli przetrwać, wierząc w religię, która nie była zgodna z ich krwią. I mimo że Prawdziwi Bogowie jeszcze nie umarli... Obecnie Rowy były atakowane przez zmasowane połączenie tak wielu różnych wyznań, że sam Trzygłów się gubił. Ale Ratsław był patriotą. I wierzył, że Polska nie zginie tak długo, jak sam będzie walczył.
- Nie rzucim ziemi skąd nasz ród. Nie damy pogrześć mowy... - nucił pod nosem.
Wnet dotarł do wniosku, że minął czas polityki i ugód. Zostali brutalnie zaatakowani. Będzie musiał odpowiedzieć taką samą agresją.
- Wszystkich pozabijam - mruknął.

Znalazł się wreszcie w punkcie, w którym umówił się z Martą Perenc. Ta wyszła z pomiędzy drzew. Trzymała w prawej dłoni sznurek, którym uwiązała czarnego konia. A w lewej klatkę, w której siedziała spłoszona jaskółka.
- Damy radę, mój miły - powiedziała otyła dziewczyna i stanęła na palcach.
Pocałowała Ratsława w policzek, zostawiając na nim ślad ziemniaków.
- Trzygłów ma trzy głowy - powiedziała rezolutnie. - Jednak nie były nią Wyszeniega, Niedomira i Dziadumiła. Tylko ty, Dobrawa i Gniewko. Ostatni Słowianie. A ja jestem waszą wierną Żerczynią.

Następnie zaczęli przygotowania.

Łukasz, Olga, Adam, Feliks, pani Ania, Maja, Ratsław

Łukasz, Olga, Adam i Feliks brnęli dzielnie przez mrok nocy. Rowy były spokojne o tej godzinie. Nigdy nie było tutaj aż tak wielu imprezowiczów. Muzyka dobiegała z pojedynczych barów karaoke, ale zdawały się samotnymi wysepkami radości, chuci, alkoholu i fałszowania. Mknęli obok, chcąc czym prędzej dotrzeć do obozu. Łukasz i Olga przodem, Adam i Feliks za nimi. Problemem była minuta, w której pijany mężczyzna próbował trafić pustą butelką po piwie w Wakfielda. Było to na skrzyżowaniu Nadmorskiej i Rybackiej.
- Pedały do piachu! - wrzasnął na widok jego spódniczki.
Zamilkł jednak na widok miny Olgi i uciekł. Dobrze było mieć ją po swojej stronie.

Przeszli na EuroVelo10. Ktoś w ten sposób nazwał uliczkę pomiędzy mrokiem lasu oraz zabudowaniami po drugiej stronie. Stanowiła bezpośredni dojazd do Ośrodka Słowianie. Tam też ujrzeli zaparkowaną karetkę. Przed nią stała Maja. Rozmawiała z ratownikiem.
- Maja! - krzyknął Feliks. - Co tu robisz? - zapytał. - Jak dobrze, że cię widzę... bałem się, że Marta Wiśniak zmiotła was spod plebanii... tak jak samą plebanię... Ale widzę, że wy... po prostu uciekliście...

Wnet rozległ się głośny, rytmiczny odgłos bębnów. Oraz muzyka płynąca zarówno znikąd, jak i zewsząd. Mroczne niebo przecięła jasna, biała jaskółka. Promieniowała jasnym blaskiem. Przypominała nieco obrazki Ducha Świętego, ale nie była gołębiem pokoju. Przypominała bardziej jednostkę zwiadowczą zupełnie innego wyznania.

Spomiędzy lasu wyskoczył czarny cień. Piękny, kary koń mknął po leśnym poszyciu. Znajdował się na nim jeździec. Był ubrany w ciemne szaty, a w jego dłoni tkwiła lanca. Rumak, ubranie i oręż wydawały się stworzone z tej samej energii. Ciemniejszej niż mrok. Czy światło Serafima byłoby w stanie go rozproszyć? Tego nie mieli się dowiedzieć, bo go tutaj nie było. Aniołowie umarli wraz z Martą Wiśniak

Maja jeszcze nie była świadoma najeźdźcy. Pomogła wysiąść pani Ani z karetki.
Koń skoczył i przeciął nauczycielkę tak, jak rozgrzany nóż przecina roztopione masło. Przepołowioną na dwie równe połowy zwaliła się ciężko. Strugi krwi obryzgały ratownika, Maję, karetkę oraz chodnik.

Olga przypomniała sobie legendy o czarnym koniu, które opowiadał ksiądz.
Zdawało się, że była w nich nutka prawdy.

Jacek, Julia

Ośrodek Słowianie nie był kompletnie wyludniony. Znajdowało się tutaj całkiem dużo obsługi. Przypadkowe sprzątaczki rozmawiały na zewnątrz, paląc papierosy. Kafejka internetowa, hala sportowa, mini zoo... w każdym budynku znajdowała się przynajmniej jedna osoba, która zarządzała obiektem. I większość stanowiły przypadkowe osoby zatrudnione w okolicznej mieścinie. Nikt nie gardził dodatkowym groszem, zwłaszcza w sezonie wakacyjnym, który był jedynym lukratywnym sezonem.

Śmiało przemknęli się w stronę kantorka przy budynku administracyjnym, skąd Julia otrzymała SMS od Amandy.

Katia, Alan, Amanda

Alan obudził się ze snu.
Jego noga była już w pełni wyleczona. Choć ciężko było w to uwierzyć. Oblepiała ją cuchnąca, czarna maź, ale pod nią wszystkie tkanki zdawały się w pełni sprawne. Zniknął też ból. To było więcej niż dobrym znakiem. Katia zdawała się niezbyt pewna swoich umiejętności leczniczych, ale może po tym incydencie nabędzie do nich nieco więcej zaufania. Może zabiła Mateusza, ale nie czyniła jedynie zła.

Z jej nosa puścił się krwotok.
- Za dużo, za szybko - powiedziała, chowając karty Tarota. - Muszę trochę odpocząć.
Wstała i zapaliła papierosa. Czuła się bardzo niekomfortowo. Z jakiego powodu? Może nie podobało jej się to, że musiała przyznać się do własnej słabości. Ale w tym było coś więcej. Uciekała wzrokiem od Alana. Jakby bała nawiązać się z nim kontaktu. Wtedy też Wiaderny odczuł pewność, że o wszystkim wiedziała. Wyczuła na nim piętno Szatana.
A nie była głupia. Dobrze zdawała sobie sprawę z tego, jak będzie wyglądało dopełnienie rytuału. Wciągnęła dym i wypluła go nosem.
- Niezręcznie - mruknęła. - Ale witaj w rodzinie - powiedziała.
Alan w pierwszej chwili doszedł do wniosku, że nic tak właściwie się nie zmieniło. Ale wtedy ujrzał swoje paznokcie. Były kompletnie czarne. Takie jak u Katii. Najwyraźniej to nie był lakier, a piętno Lucyfera. Nagle też wyjaśniły się wszystkie plotki dotyczące Sebastiana oraz nienaturalnie cielistego, połyskującego koloru na jego paznokciach. Najwyraźniej mężczyzna w ten sposób krył znajdującą się pod spodem czerń. Wszystko wskazywało na to, że było wiele tricków, które Alan miał jeszcze podłapać.

Amanda przez chwilę odsapnęła. Kiedy jednak Katia ujrzała, w jakim znerwicowanym stanie była Sabotowska, poczuła przypływ niepokoju. Opuściła kantorek.
- Chodźcie stąd - mruknęła. - Nadia... Nadia nas potrzebuje.
Starła rękawem strużkę krwi wciąż cieknącą z nosa. Nie miała zbyt wielu sił, ale nie przejmowała się tym. Dla rodziny była w stanie umrzeć.

Adrian, Wiesław, Nadia, Aaliyah, Katia, Alan, Amanda, Jacek, Julia

Na placu za budynkiem administracyjnym zebrało się nagle całkiem dużo ludzi. Adrian, Wiesław, Nadia oraz zwłoki Aaliyi były tam przez cały czas.
Potem Katia i Alan wpadli na Jacka i Julię, którzy próbowali przemknąć się niepostrzeżenie. Ale dzięki temu Amanda zauważyła Rosjankę i również opuściła kantorek.

Ceyn powąchała powietrze i spojrzała na Ulyanovą.
- Sebastian. Czemu pachniesz jak Sebastian? - przechyliła głowę delikatnie. - Masz jego karty, prawda? - zapytała niebezpiecznie uprzejmym tonem. Właśnie takim ludzie porozumiewali się przed wpadnięciem w ostateczny szał. Zdawało się jednak, że dziewczyna była na to zbyt słaba.
Na Jacka nawet nie zerknęła, ale to była jedyna normalna rzecz w tym całym zamieszaniu.

Wnet jednak rozmowę uniemożliwiły im wydarzenia.
Ciężko było konwersować, gdy świat wypaczał się przed ich oczami. Aaliyah leżała martwa i zakrwawiona. Wiesław biegł, krzycząc o El’Driahomie i dzierżąc w dłoni komórkę, jakby ta była orężem. Po drugiej stronie Adrian wił się w torsjach, a tuż za nim znajdowała się dziewczyna, będąca bliźniaczą podobizną Katii.

Trzymała w dłoniach karty Tarota. Widząc szarżę Czartoryskiego, rozwinęła je w wachlarz. Chciała się bronić przed atakiem. Wtem stało się coś kompletnie nieprawdopodobnego. Fujinawa przetoczył się po murawie. Czuł rozdzierające boleści. Wrzeszczał, a jakie krzyki niosły się echem po ośrodku. Zupełnie, jakby obdzierano go ze skóry. Czy raczej... coś próbowało go roznieść od środka... Wnet zrozumiał, że dłużej już nie wytrzyma. Wsunął prawą rękę od strony szczęki, a lewą od strony żuchwy. Zaczął ciągnąć z obu stron, chcąc uwolnić znajdującą się w środku masę.

Wtedy też trzy czarne macki opuściły jego jamę ustną. W pierwszej chwili zdawałyby się przypominać te należące do ośmiornic... jednak w rzeczywistości były kompletnie inne. Nawet w ułamku nie odpowiadały niczemu, co mogłoby powstać w tym wymiarze. Wymykały się kompletnie próbom zrozumienia ich przez rozum człowieczy. Wiły się w dziki, niekontrolowany, obcy sposób. Rzeczywistość załamywała się w miejscach, gdzie macki ją przecinały. Jeszcze przez chwilę pozostawała tam czarna poświata, jak gdyby świat nie mógł sobie przypomnieć, jakie molekuły wcześniej znajdowały się w tym miejscu.

Macki pochwyciły Nadię i wyrzuciły ją wysoko w powietrze. Dziewczyna wzleciała wysoko. Miała zacząć opadać, ale wyciągnęła kombinację kart, która nie była dostrzegalna przez nikogo na ziemi. Zawisła w powietrzu, lewitując. Adrian ciągle wił się. Próbował wrzeszczeć, ale trzy okropne macki właściwie go kneblowały. Ciężko było stwierdzić, jak to możliwe, że głowa chłopaka jeszcze nie pękła w szwach. Co dziwniejsze, Fujinawa wciąż żył.
Spomiędzy trzech grubych kończyn El’Driahomy wysunęła się człowiecza twarz.
Wiesław rozpoznał ją.
- Podejdź na tu, chłopcze! - mężczyzna rzucił do Czartoryskiego.
W śnie napotkał imitację ojca. Ale ten był tym faktycznym. Po prostu to czuł.

Nadia planowała po prostu odlecieć, ale na niebie również nie była bezpieczna...

You set my soul alight
You set my soul alight
Glaciers melting in the dead of night
And the superstars sucked into the supermassive (Set my soul alight)

[media]http://www.youtube.com/watch?v=OgvLej8ln2w[/media]

Zwłoki Aaliyi zaczęły się tlić.
Jeszcze za życia była gorąca. Potem ostygła, kiedy Wiesław przeciął ją nożem. Padła martwa... ale to nie był koniec. Jej ciało opanowały jasne płomienie. Nagle, kompletnie niespodziewanie. Zwęgliła się, zamieniała w proch. A znad żaru wysuwał się duch tonący w żółci, czerwieni i odcieniach pomarańczy.

Feniks.
Mityczny ptak.
Znany niemal wszystkim pisarzom starożytności klasycznej, poczynając od Herodota. Mędrzec podawał jego istnienie w wątpliwość... najwyraźniej kompletnie niesłusznie. Na pewno jednak opisywał związane z nim legendy. Według niego feniks miał wielkość i wygląd orła ze złoto-czerwonym upierzeniem. Przybywał do Egiptu z Arabii co 500 lat, przynosząc w kuli mirry szczątki swego poprzednika składane na ołtarzu słońca w Heliopolis.
No cóż, tym razem najwyraźniej zawitał do Rowów.

Ptak przesunął się po nieboskłonie. Wnet zrobiło się jasno jak w dzień. Wydawał z siebie tyle światła, że w pierwszej chwili wszyscy musieli przymrużyć oczy. Był awatarem Allaha z samego serca rozgrzanej słońcem Arabii. Przemknął, tnąc czarne niebo rozpalonymi skrzydłami. Odgiął łeb, po czym zionął ogniem. Jego celem było wszystko, co obce.
Strugi ognia przecięły murawę. Celem był Adrian. Celem była El’Driahoma.

Czarne macki zasyczały, próbując sięgnąć ku Feniksowi. Jednak nawet one nie były w stanie sprostać żarowi Pierwotnego Ognia. Mrok El’Driahomy był w stanie jednak zagłuszyć choć część impaktu, dając schronienie Wiesławowi i Adrianowi. Ten pierwszy był względnie nienaruszony, jednak Fujinawa przejął nieco ognia Feniksa.
A nawet dużo więcej.
Połowa jego ciała została pokryta czerwonymi bąblami i paskudnymi oparzeniami.
- Chłopcze, nie ma dużo czasu. Podejdź no do mnie! - wrzasnęła męska twarz, która pomimo tego wszystkiego nie rozproszyła się.

Feniks mknął po niebie, chcąc dosięgnąć Nadię, która uciekała po nieboskłonie. Dach pobliskiego kantorka wnet roztrzaskał się, kiedy wyleciała przez niego miotła. Ruszyła w stronę Ceyn, która dosiadła jej i zmykała dalej, uciekając przed gniewem Allaha.

Amanda i Julia dostrzegły coś jeszcze.
Pomiędzy spopielonymi zwłokami Aaliyi coś się poruszyło. Czarne prochy rozganiał wiatr, ukazując różową, napiętą masę. Przypominała pęcherz. W rzeczywistości była rozciągniętą macicą.
Pękła, a spomiędzy niej wysunęło się niemowlę.
Słodkie, malutkie, rumiane. Miało kilka włosków w kolorze pasemek Al-Hosam.
Oraz jej oczy. Duże, niebieskie. Dokładnie takie same jak Aaliyi.

Katia drgnęła. Zastanawiała się, czy pomóc siostrze na niebie, czy może zaatakować Adriana. Wyciągała karty z kieszeni. Rozkaszlała się i kilka kolejnych czerwonych kropelek uciekło z jej nosa.

Przemyślenia o życiu i o pragnieniu ucieczki.

Adam, czuł, że odpływa tak samo jak w dawnych czasach, gdy wszystkiego było za dużo... Umysł uciekał wmawiając mu, że to wszystko się nie dzieje, że jest w innym miejscu i czasie albo jest inną osobą... Dzięki temu przetrwał. Nie zapadł się w mrok depresji ani nie próbował zabić, kochał teatr oraz muzykę, bo pozwalały mu być kimś innym niezniszczonym niekochanym człowiekiem, który dla jednego rodzica był wypełnieniem nienaturalnych chuci a dla drugiego workiem pieniędzy bez dna.

Z Matką o ile tak w ogóle, można było nazwać to monstrum w ludzkiej skórze, było coś nie tak, nie miała sumienia, coś w jej psychice powodowało, że nie miała kompasu moralnego chciała pieniędzy a ojciec jej to zapewnił, więc urodziła mu dziecko, którego potrzebował.

Adam pamiętał, że nigdy nie czuł z jej strony ciepła, gdy próbował prosić ją o pomoc poradziła mu zacisnąć zęby a jeszcze lepiej niech zacznie udawać, że mu się podoba i niech postara się żeby jak najszybciej zaczęło mu się podobać dla jego własnego dobra, bo tak będzie wszystkim łatwiej. Rozwód i ucieczkę zaplanowała dopiero wtedy, gdy syn zrobił się za stary na apetyty ojca oraz jego kręgu znajomych a stręczenie nastolatka nie było już tak opłacalne.

Nie zamierzała rodzić kolejnego bachora potrzebowała, więc zabezpieczyć swoją dojną krowę zanim ten zacznie szukać kolejnej baby, która urodzi mu dziecko albo wydawać JEJ pieniądze na własne "zainteresowania”... Jednak w chwili, obecnej Adam stał się zbyt, kłopotliwy żeby było to opłacalne nie był potrzebny, jako pionek a stanowił zagrożenie. Chłopak też to przeczuwał zaczął, więc korzystać z tego, co przez lata nauczył się od dwóch chorych umysłów, które powołały go na świat, aby się zemścić.

Skonfliktowane uczucia wobec Felixa

Sądził, że w Felixie znalazł pokrewną duszę niewinnego grzesznika o dobrej duszy zmuszonego okolicznościami do złych uczynków, który marzy żeby wyrwać się z matni. Chciał mu pomóc, tak jak sekretnie marzył, że ktoś pomoże jemu swoim zachowaniem krzyczał całe swoje świadome życie sprawiał kłopoty żeby ktoś zauważył jego ból i powiedział mu, że wszystko jest dobrze... Rodzice jednak dobrze wiedzieli jak maskować swoje mroczne sekrety a pieniądze otwierały wiele możliwości.

Gdy odważył się powiedzieć chłopakowi prawdę o sobie chciał po prostu, żeby ktoś mu uwierzył i powiedział, że to nie jego wina, że nie jest zepsuty, że to nie jego wrodzona uroda, której nie można się oprzeć tak jak wmawiał mu Ojciec!

Zamiast tego, został wykorzystany i odrzucony po tym, jak tak bardzo się starał zmienić dla partnera... Mimo złamanego serca cały czas marzył o szczęśliwym zakończeniu tak jak w tych filmach, które pasjami oglądał z Martą Perc koleżanka pocieszała go, że to na pewno, kłótnia z drugiego aktu żeby pogodzenie się kochanków mogło być bardziej dramatyczne i emocjonalne...

Prawda okazała, się jednak zbyt bolesna, chciał po prostu, uratować Trzebińskiego i jego siostrę nawet, jeżeli sam nie dostanie nic w zamian, ale to, czego się dowiedział zupełnie go zniszczyło, bo potwierdziło wszystkie złe rzeczy, które włożyli mu do głowy dręczyciele żeby się nikomu nie skarżył.

Adam był przygotowany na odrzucenie, bo wsadził młodego kochanka do kategorii wystraszonych heteryków, których lubił przekabacać, spodziewał się, że stara planuje go zabić lub otruć zatrudniając kogoś z, zewnątrz ale nie docenił jej sprytu nie można go było głębiej zranić niż został zraniony to też pewnie było w planach tej kurwy, która go urodziła, chciała go zniszczyć w ten lub inny sposób i niestety była na dobrej drodze... Ale synalek upewnił się, że w ten, czy inny sposób odbierze obojgu rodziców to, czego chcieli najbardziej.

Przemyślenia teologiczne

Zawsze zazdrościł wierzącym, chciał mieć tą naiwność, wierzyć w piękne wielkie kłamstwo w miłość wszechświata, w inne lepsze życie, czuć się częścią czegoś większego. Doświadczył jednak za dużo złego za wcześnie, choć bardzo próbował zrozumieć wiarę w nadziej, że przez logiczne zrozumienie dojdzie do prawdziwej szczerej religijności.

Odnalazł jedynie pustkę, której nie był w stanie zapełnić wykorzystał, więc zdobytą wiedzę, aby rozerwać na strzępy szczęście innych próbując odebrać im to, czego sam nie mógł zdobyć! Uciekał w sex, perwersje oraz udawanie tak jak go wyuczono nie było jednak spokoju...

Wtedy zdarzył się CUD, sądził, że teraz wszystko się zmieni istniał kosmiczny porządek i sprawiedliwość jednak zachowanie księdza Proboszcza a potem jego ex chłopaka szybko, rozwiało tą iluzje.

Reakcja Addamusa była automatyczna, zachował się tak jak go nauczono, bo odpowiadanie chęcią na każde spojrzenie czy wyraz zainteresowania było jego jedyną wyuczoną metodą przetrwania potem znów został odrzucony, choć niczego nie brakowało mu bardziej niż bliskości był zbyt zraniony, więc sam odpowiedział atakiem a potem ucieczką tak jak zawsze...

Ciężko mu było, znów uwierzyć w Feliksa pragnął jego ciała, ale pragną też jego bliskości emocjonalnej, choć diler wykorzystał go jak wszyscy inni Wakefield - Kowalski nie potrafił przypisać go do tej samej kategorii, co innych gnębicieli, bo miał szlachetne motywacje oraz wyrzuty sumienia coś, co dla tańczowego nastolatka wydawało się równie nieistniejące, co Serafin, ale jednak istniało.

Romantyczny spacer

Adaś bardzo chciał przytulić Felka, ale bał się, że górę znów wezmą wyuczone instynkty i spróbuje go posiąść na środku ulicy pośród ruin, co wystraszy truciciela a kolejnego odrzucenia serce posiadacza kolorowej czupryny by już nie przetrwało. Zamiast tego Adam przytulił się do boku Feliksa, bezpiecznie po chrześcijańsku , tak jakby chciał odpowiedzieć na wcześniejsze pytanie i pokazać, że nie brzydzi się jego bliskością. Nie było w tym, żadnej perwersji, którą okazał wobec Proboszcza nie widać było też "namiotu" wypychającego przód spódnicy. Jednakże nie było w tym, też nic z romantyzmu Adam wydawał się tonącym, który potrzebuje się czegoś rozpaczliwe uchwycić, gdy Felix go nie odtrącił szepnął bardzo cicho, chyba bardziej do siebie niż do dilera "Jestem tutaj, istnieje." - Jego głos brzmiał niepewnie, w całej postawie oraz tonie była rozpacz, z jaką tonący chwyta się ratunku starał się rozpaczliwie uchwycić ręki chłopca i swoich marzeń o nim oraz obietnicy fizycznego zbliżenia, aby zakotwiczyć się w rzeczywistości, choć wciąż czuł się jak we śnie i bardzo bał się, że zaraz odpłynie daleko od tych trosk...

Z boku, wyglądało to pewnie jak młody kawaler, odprowadzający swoją dziewczynę po nocy oboje ubrani w ciuchy po starszym rodzeństwie. Nawet nogi Amerykanina nie miały męskiego owłosienia szyderczym chichotem losu były geny, przez które wyglądał bardzo młodo.

Gdy przechodzili obok barów karaoke jedynie trzymanie się za rękę powstrzymało go przed wbiegnięciem do jednego z nich i przejęciem sceny na własność spojrzał się jednak w kierunku baru, z którego akurat płynęła melodia jednego ze szlagierów Marilyn Monroe to spojrzenie ośmieliło pijaka, który krzyknął - Hej Młoda! Zostaw tego smarka pokażę ci, co to prawdziwy mężczyzna!

Zgodnie z tym, co mówił mu ojciec nawet, gdy pragnął pozostać niezauważonym i zakładał łachy jego magnetyzm przyciągał spojrzenia. Nagle zerwał się podmuch wiatru , może to czysty przypadek lub z zrządzenie losu? A może to zemsta pogańskich bożków próbujących utrudnić im życie? Wicher uniósł poły spódnicy i zerwał mu kaptur z głowy ukazując całemu światu, że nie jest kobietą oraz że nie ma na sobie bielizny.
Ugodzony w męską dumę starając się zakryć wstyd agresją facet zaatakował umysł Panseksualnego nastolatka nie był wstanie przyjąć do wiadomości kolejnego dowodu na małostkowość świata znów odkleił się od rzeczywistości i przeniósł się na scenę, aby uchronić się przed cierpieniem.

Monroe Moment

Tym razem był Drag Queen w jakimś barze grał Merlin odgrywając jej ikoniczną scenę z "The Seven Year Itch " miał perfekcyjną suknie, platynowo blond perukę i makijaż. Zawsze jednak łamał zasady złamał, więc iluzje Drag nie zamierzał kryć się ze swoją męskością, na co dostał zgodę właściciela.

Jednak komuś z publiczności się to nie spodobało i rzucił butelką: Może purysta Drag, fan gwiazdy kina obrażony występem lub pijany hetero, który nie wiedział gdzie jest? Możliwe, że konkurencyjne Królowe zapłaciły za atak licząc na oszpecenie przeciwniczki, która stała się zbyt popularna i zabierała im napiwki?

Felix nie wiedział, o czym, mówi każdy szanujący się lokal miał ochronne, która chroniła występujących przed gwałtami i agresją a tutaj była to Olga samym wzrokiem zaprowadzająca porządek.

Adam był profesjonalistą nie wyszedł z roli zaśmiał się perliście i podjął piosenkę, którą słyszał w tle- My hearth belongs to dad... - Coś mu nie pasowało wybrał, więc inną:

"I wanna be loved by you, just you
And nobody else but you
I wanna be loved by you, alone!
Boop-boop-a-doop!"

Patrząc się na Feliksa, który w jego fantazji siedział przy stoliku patrząc się na niego z mieszkanką miłości i pożądania. Jedna zwrotka wystarczyła, aby udowodnić swoje oddanie oraz brak strachu spojrzał się na Olgę a jego wzrok wydawał się odrobinę bardziej obecny
- Dziękuję, Skarbie masz śliczne piersi i cudowne tatuaże, ale powinnaś usnąć albo zakryć nie katolickie znaki ochronne "Jam jest Pan Bóg twój zazdrosny" - Doradził.

Reakcja na atak tajemniczego jeźdźca

Addamus nie był zadowolony z obecności Maj, która nie odpowiedziała na jego SMSy i nie pomogła uratować Pawła, Piotra czy jak mu tam, przez co stracili świętą Martę! Udowodniła tym, samym, że nie zależy jej na Feliksie tak jak udawała! Zwykle nie był, zazdrośnikiem i z chęcią dzielił się z innymi, ale Krawiec zalazła mu za skórę!

Ta złość przywróciła go odrobinę do rzeczywistości, w samą porę żeby zacząć ją znów ignorować.

Wiara Adama

Chłopak zajrzał w głąb siebie i zadał sobie pytanie: Czy wciąż wierzy? Nie dostał rozgrzeszenia czy wciąż gniewał się na Boga? Nie rozumiał, Serafina nie było w nim miłości, o której mówią odłamy chrześcijańskie był zimny, obcy i przerażający.

Znów powróciło do niego pytanie, czemu Bóg nie zainterweniował wcześniej, gdy był krzywdzony? Wolna wola - Odpowiedział sam sobie. Nie mógł winić o to Boga, bo to człowiek, sam wybrał poznanie dobra i zła w pakiecie z cierpieniem. Bóg nie może tego usunąć, bo całą konstrukcja świata nie miałaby sensu...

Bóg nie był, więc samolubny, mógł zainterweniować dopiero wtedy, gdy, moce nadnaturalne próbują odebrać duszę wyznawców. Wciąż przepełniało go cierpienie, lecz nie miał już pretensji do Boga o zło ludzi zaufał i uwierzył, że i tym razem Pan Bóg poproszony ześlę mu pomoc w ferworze tego przełomu duchowego zupełnie wyparł ze świadomości śmierć Pani Ani.

Zerwał złoty krzyżyk z szyj trzymając go w prawej dłoni wyciągniętej w kierunku jeźdźca zaczął modlić się słowami Papieskiej modlitwy do Archanioła Gabriela czystym i donośnym głosem, z którego emisji byliby dumni jego prywatni instruktorzy:

Święty Michale Archaniele! Wspomagaj nas w walce,
a przeciw niegodziwości i zasadzkom złego ducha bądź naszą obroną.
Oby go Bóg pogromić raczył, pokornie o to prosimy, a Ty, Wodzu niebieskich zastępów,
szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą,
mocą Bożą strąć do piekła. Amen!

Wierzył szczerze, ufał że modlitwa się spełni ale, to nie był ON jeżeli miał umrzeć to ze śpiewem i tańcem na ustach i to nie jakąś pieśnią religijną ale szlagierem z Broadwayu. Nie było to świętokradztwo bo w jego oczach, to co śpiewał w hymnie na Plebanii było prawdą, Bóg był śpiewem tańcem i radością nawet jeżeli nie widać tego było po jego przerażającym aniele...

Wybrał piosenkę i nie wypuszczając z ręki złotego krzyżyka zaczął śpiewać oraz tańczyć:

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=vhhLio4JcMI[/MEDIA]

You can try and stop the hands of time
But ya know it just can't be
And you can't stop
The motion of the ocean
Or the rain from above
You can try to stop the paradise
We're dreaming of
But you cannot stop the rhythm
Of two hearts in love to stay
'Cause you can't stop the beat
You can't stop the beat!!
You can't stop the beat!!
You can't stop the beat!!
You can't stop the beat!!

Tańczył w kierunku wroga jakby go atakował swoim sprzeciwem, swoją wiarą w moc Boga, muzyki i rytmu, jako że ruchy były dość zamaszyste znów pokazał światu, że nie miał na sobie bielizny a na końcu wystawił gołą dupę w kierunku wroga żeby pokazać mu, co myśli o jego dawnych bożkach i wrogości wobec postępu czasu i cywilizacji.
Sam nie był pewien, czy więcej w tym, szaleństwa czy wiary, ale wiedział, że to cały on! Tak żył, i tak mógł umrzeć.

Alan szybko zapomniał o uleczonej nodze, czarnych paznokciach i złowieszczym uścisku dłoni, który przypieczętował jego los. Zastanawiał się, ile w stanie jest znieść ludzki umysł, jakie są granice gdy człowiek staje się obłąkany. Martwy Mateusz, żądna zemsty satanistka, diabeł któremu sprzedał duszę, nie zdążył jeszcze tego przetrawić gdy na jego oczach rozegrał się kolejny horror. Nie próbował zrozumieć, nie zastanawiał dlaczego Ali leżała martwa w trawie a potem zamieniła w ognistego smoka, dlaczego z gęby Fujinawy wystrzeliły gadające macki a Czartoryski zamiast spierdalać się na nie gapi. Wiaderny po prostu patrzył na to wszystko otępiały a wiedźma latająca na miotle tylko pogłębiła stan odrętwienia. Stał za plecami Katii, więc przeniósł wzrok z rozgwieżdżonego nieba gdzie toczyła się walka na kark dziewczyny. Widział każdy pieprzyk, każdy włosek, i najmniejszą wypukłość na jej smukłej szyi. Zastanawiał się czy chrupot kości w skręconym karku brzmi tak samo jak na filmach. Miał ją na widelcu, była teraz całkowicie bezbronna, jak Mateusz. W ręku trzymała karty, ale czy zdąży ich użyć? Alan nieznacznie wyciągnął ręce do przodu. Nigdy nie zabił człowieka i przez moment wydawało mu się to kurewsko proste. Tyle, że Szatan odebrał mu nie tylko jego duszę, ale też ten gniew, którym się pompował. Z nim byłoby mu łatwiej, nie pojawiłby się skurcz w żołądku a gardło nie podeszło żółcią. Obok stała Amanda. Czy chciałby, żeby zobaczyła, jak z zimną krwią morduje człowieka? Bo Katia Ceyn, wbrew temu co wyobrażał sobie nastolatek, była jednak człowiekiem. Gdy się przebudził zachowała niemal jak podlotek, zmieszała, tak po ludzku, jak niektóre laski w szkole, do których uśmiechał się mijając je korytarzem. Nie wiedział, gdzie się podziała psychopatka, która próbowała ich pozabijać, ale przypomniał sobie swoje groźby rzucane Szatanowi. W tamtym momencie naprawdę miał zamiar zrobić czystkę, każdy w obozie był zamieszany w ich porwanie i zasługiwał na śmierć. W Alanie wszystko się kotłowało, od przerażenia zjawiskami wykraczającymi poza ludzki rozum, po bardziej przyziemne emocje targające (przeklętą) duszą nastolatka. Gdy szatan wspomniał imię Amandy, opowiedział mu, jak próbował opętać dziewczynę chłopak zrozumiał, że to na niej najbardziej mu teraz zależy z wszystkich osób, które dotarły do obozu „Słowian”. Że jej krzywda, przeraża go bardziej niż macki i ognisty smok. Nie potrafił zrozumieć kiedy i jak to się stało, ale Amanda nie była mu obojętna. Poszła z nim szukać Mateusza, uratowała ich przed gniewem Katii, wyprosiła ją by zajęła się jego złamaną nogą. Była przy nim, gdy czarownica odprawiała rytuał. Kiedy się budził trzymała go za rękę. Czuł, że Amanda jest światłem, a Katia ciemnością, jedna rozświetli jego duszę, druga sprowadzi na nią wieczny mrok.
Wyciągnął rękę w stronę córki szatana i złapał ją za dłoń, w której nie trzymała swoich przeklętych kart. Potrzebował jej. Potrzebował informacji, by zakończyć ten horror. Inaczej jego umowa z diabłem stanie się całkowicie bezwartościowa, całe to poświęcenie pójdzie na marne.
- Katia, nie pomożesz siostrze – odezwał się zaskoczony, że w swoim głosie usłyszał współczucie. Zauważył krople krwi pod jej nosem. – Wiem, że chcesz, ale jeśli włączysz się do walki, skupisz na sobie i na nas uwagę tych potworów. One są za potężne a ty wyglądasz źle, jesteś osłabiona po rytuale. Musimy stąd uciekać, teraz, już. Jeśli zginiemy, wszystko co zbudowaliście, przepadnie. Nadia powiedziałaby ci to samo. Wiesz, że mam rację. Zaufaj mi.
Alan odwrócił się do Amandy, Jacka i Julki. Dziewczyny na coś patrzyły, ale w tamtym momencie chłopak nie zastanawiał się nad tym co tak skupiło ich uwagę.
- Uciekajmy stąd zanim nie jest za późno. Chyba, że macie jakiś lepszy pomysł?

Kiedy Amanda ujrzała Julię, zerwała się do biegu. Nie potrafiła zrobić nic innego, niż po prostu rzucić się Rosjance na szyję i mocno ją przytulić. Przycisnęła się ciasno do jej ciała i wtuliła twarz we włosy. Chciała płakać, ale nawet nie potrafiła. Już nie.
- Wiesiek… Zabił Aaliyah… Chciał zabić nas wszystkich. Nie powstrzymałam go w porę. Miał nóż - blondynka przytuliła się jeszcze silniej. Julia była teraz jej jedynym oparciem, którego była na sto procent pewna. Nie kryła się z tym, co właśnie powiedziała, nie szeptała. Każdy w pobliżu mógł to usłyszeć. Pony wyglądała jak dziewczyna, którą ktoś naprawdę mocno skrzywdził, a jej wdzięk i uroda dodawały temu dramatyzmu. Była po prostu zbyt urocza, aby postronna osoba nie poczuła wewnątrz współczucia.

Zupełnie nagle, na niebie zaczął rozgrywać się horror. Nadnaturalne zdolności, mistyczne istoty nie z tego świata, być może z innych wymiarów lub kosmosu, chore akcje nie mieszczące się w głowie. Amanda naprawdę przestała już to wszystko odczuwać. Zdawało się wręcz, że derealizacja w tym przypadku była naturalną reakcją obronnym psychiki. Co niby miała myśleć o tym wszystkim? Że przy wspólnym ćpaniu halucynacje są identyczne dla każdego? Zastanawiała się nad tym parę sekund, ale i tak nie potrafiła skupić myśli, więc szybko to porzuciła. Tęskniła za poczuciem czegoś naturalnego, normalnego, codziennego... Za zwykłą herbatą, zjedzeniem obiadu, pójściem do kina, całowaniem się. Za wszystkim co charakteryzowało codzienność. Pomyślała nawet, że chętnie poszłaby na spacer na plażę. Wszystko to jednak aktualnie wydawało się puste, głupie i trywialne.

Sabotowska automatycznie odwróciła głowę w kierunku Wiadernego, gdy ten rzucił swoją propozycję. Amanda zauważyła, że Alan chwycił Katię za rękę. Ściągnęła brwi i przeniosła spojrzenie na ich twarze. Poczuła wewnątrz siebie jakieś drobne ukłucie. Nie potrafiła dokładnie go określić, ale chyba ją to zabolało. Nie chciała dopuścić do siebie tej myśli. Nawet nie powinno być to teraz istotne. Nie tak dawno sama trzymała go za rękę, zależało jej, aby komuś pomóc… Pomóc jemu. Ale nie oszukiwała się. To nie ona mu pomogła, tylko Katia. I to Katia była od niej silniejsza. Po prostu lepsza.

- Nie możemy, tam jest dziecko - rzuciła wskazując palcem miejsce, w którym leżało niemowlę. Spojrzała na Julię, jakby upewniając się, że muszą po nie pójść razem. Że Ulyanova nie zostawi jej teraz samej, że pomoże… Ale jeśli nie? Co powinna zrobić? Jej wzrok zaczął błądzić między Julią a Jackiem, przelotnie spojrzała na Alana. Gdy ich spojrzenia zetknęły się na sekundę, poczuła coś, czego nie umiała określić. Jakby zrobiła coś źle.

Jacek tymczasem trzymał się nieco z tyłu, może pół metra za Julią. Wyglądał tak, jakby pilnował Rosjanki. W prawicy dzierżył siekierę, zaś lewą pięść okalał kastet. Gdy tylko jąkała zrozumiał, że Amanda nie jest opętana i nie zamierza zaatakować jego towarzyszki, zaczął rozglądać się po okolicy. A atrakcji było co niemiara! Latające baby na miotle, ogniste feniksy, oślizgłe macki przerośniętych ośmiornic, a na środku bobasek. Stopień absurdu wywalił poza skalę… Jacek czuł, że od tego momentu już nic go nie zdziwi.
- A… A… A to nie czary? - zapytał Amandy, kiedy ta zaczęła o dziecku. W pierwszym odruchu chciał rzucić się niemowlęciu na ratunek, ale zatrzymał się. Wszystko było jakieś surrealistyczne. Podejrzewał, że to co się dzieje, musi stanowić jakąś iluzję, która ma za zadanie wciągnąć ich w pułapkę. Tym bardziej, że niedaleko bobasa stał Wiesław, którego Amanda właśnie oskarżyła o morderstwo. To było już zbyt dużo do przeprocesowania. Plan Alana podobał mu się najbardziej.
- U… U… Uciekajmy stąd - zwrócił się do Julii. Gdyby nie był pierdołą, po prostu przerzuciłby ją przez ramię i stąd wyniósł.
Ale jednak był.

Amanda ściągnęła brwi po słowach Jacka. Zrozumiała, że jest głupia i naiwna, przecież tutaj działy się takie rzeczy, że to dziecko faktycznie mogło nawet nie być dzieckiem. Jacek mógł mieć rację. Pewnie ją miał. Sabotowska nie chciała narażać innych. Tyle, że coś wewnątrz podpowiadało jej, że to jest właściwe, że nie mogą uciec. Była jednak w kropce i wolała poczekać, co odpowie Julia. Na szczęście ta miała własne zdanie i nie pozwoliła na siebie czekać, rozmowa przebiegała sprawnie. Nie marnowali czasu.

Katia westchnęła ciężko. Przez moment pozwoliła Alanowi trzymać swoją dłoń. Chyba nie czuła się z tym komfortowo, ale wiedziała, że trzeba się oswajać. Za kilka godzin miało dojść do znacznie bardziej konkretnego dotyku. Jeśli teraz ucieknie, to jak wtedy będzie gotowa do przeprowadzenia rytuału? Mogła być Satanistką, ale to nie znaczyło, że z łatwością przychodziło jej sypianie z każdym. Wręcz przeciwnie, Ceyn miała bardzo wygórowane kryteria. W jej oczach Alan ich nie spełniał. Ale czy to znaczyło, że Szatan miał je na dużo niższym poziomie? To był temat na głębsze przemyślenia, ale nie było na to czasu.
- I tak musimy tam iść - powiedziała Katia. - Musimy wydobyć Kartę spośród popiołów - powiedziała. - Kartę Aaliyi. Kojarzycie to, o czym mówią te wszystkie zjebane wróżki z Ezo TV? Zanim zaczniesz wróżyć, musisz przynajmniej dobę spędzić ze swoją talią kart. Musisz się z nią przespać, trzymajac ją pod poduszką. No i wasze karty miały takie właśnie zadanie. Nie minęła jeszcze doba, ale wciąż są cenne. Musimy zebrać je wszystkie! Niczym pokemony. W sumie jesteście takimi pokemonami. A w każdym razie trzeba mieć z sobą ich większość. Te karty mają w sobie wielką moc… którą chcieliśmy zniszczyć źródło mocy Słowian. Aby wreszcie Pomorze przeszło z rąk Zdunków do Ceynów. Tak jak było przed wiekami. Karta Aaliyi ma na pewno ogromne znaczenie, biorąc pod uwagę choćby to, że właśnie lata jak najebana w ciele ognistego ptaka, próbując rozkurwić mi siostrę...

Tymczasem Julia odnalazła rękę Amandy i chwyciła ją mocno.
- Ya tak boyalsya poteryat' tebya! - jęknęła. - Nie byłam na to przygotowana. Nie wiem, ile zniosę. Najpierw śmierć S-sebastiana… a teraz to… - westchnęła ciężko i pokręciła głową.
Spojrzała na niemowlę.
- To może być pułapka, Jacek ma rację. Ale ja nie mogę pozwolić na śmierć kolejnego dziecka. Część… była z mojej własnej winy… - jęknęła. - Jeśli teraz będę mogła temu zapobiec… to muszę spróbować.
Tak mówiła, ale trochę się bała. W tej chwili nie decydowała jedynie za siebie. Miała w sobie ostatnią pozostałość po Sebastianie. Ulyanova wiedziała, że jak umrze, to ten ułamek Ceyna umrze razem z nią. Rozumiała dobrze, że powinna wycofać się. Uciec. Nawet nie tyle dbać o siebie, co o to nienarodzone dziecko.

Jednak nie mogła też pozwolić zginąć temu, które już znalazło się na tym świecie.
Spojrzała po pozostałych. Dłużej zawiesiła wzrok na Jacku.
- Będziesz mnie ubezpieczać? - zapytała. - Pozhaluysta, moy otvazhnyy drug...
Mimo wszystko ciężko jej było przełamać się, aby w samotności wskoczyć na pole bitwy. Nie przywykła do czegoś takiego.

Jacek powiódł wzrokiem po pozostałych, aż wreszcie przyjrzał się Julii dokładniej. Wyglądała na bardzo zdeterminowaną. Cholernie nie podobała mu się ta akcja. Niemowlę pojawiające się znikąd na środku pobojowiska musiało być przecież jakąś diabelską sztuczką. Najwyraźniej jednak nie potrafił odmówić Rosjance. Miała nad nim nieuczciwą przewagę urody oraz charyzmy. On z kolei nie potrafił stać z boku i spokojnie patrzeć, kiedy inni działali.
- Da - odparł lakonicznie, podrzucając w ręku siekierę. Ruszył przodem, zakładając że Julia będzie zaraz za nim. Poszedłby sam, ale ktoś musiał nieść dziecko. On wolał nie zajmować własnych, uzbrojonych ramion…
Nie miał pomysłu jak radzić sobie z feniksami i ośmiornicami, ale liczył że Fortuna nagrodzi męstwo.

Julia wydawała się bardzo zdziwiona. Rozwarła na moment swoje pełne, kuszące usta. Spojrzała na Jacka… aż ten poczuł się nieswojo. To był potencjalnie pierwszy raz, kiedy dziewczyna spojrzała na niego z taką uwagą. Na dodatek tak atrakcyjna. Oczy Ulyanovej zdawały się nie z tego świata. Przypominały dwa wspaniałe ciała niebieskie o nieskończonej grawitacji. Wszystko wokół sprowadzało się do jej wzroku. Który teraz był skoncentrowany tylko i wyłącznie na Gołąbku.
- Nie jesteś taki jak Alan - powiedziała cicho. - Nie masz jasnych, blond włosów. Nie przykuwasz do siebie spojrzeń wszystkich, kiedy tylko wejdziesz do pomieszczenia. Kiedy się wypowiadasz, nie brzmisz tak charyzmatycznie. Twój śmiech tak nie buduje.
Chyba chciała go zniszczyć. Ale wnet kontynuowała.
- Ale masz coś, czego Alan nigdy nie będzie miał… - zawiesiła głos. - Jesteś dobry i można na tobie polegać. Jesteś jak kolumna, która podpiera fundamenty. Nikt nie zwraca na nią uwagi, ale bez niej wszystko zawaliłoby się. Ale teraz cię dostrzegam. I dziękuję ci za twoją pomoc. Byłeś przy mnie przy Ortyszy. Potem Berenika mnie opuściła… ale ty wciąż byłeś obok. Teraz zamierzam ruszyć na głupią, samobójczą misję dla dziecka, które może w ogóle nie istnieć… a ty wciąż jesteś. Jesteś przy mnie. Choć nie masz powodu. Ty ochen' khoroshiy chelovek, Yatsek - westchnęła Ulyanova. - I cieszę się, że jesteś przy mnie.

Zerknęła w bok na Amandę. Blondynka posłała jej lekki uśmiech i pogładziła kciukiem trzymaną rękę brunetki. Cieszyła się, że w takiej chwili nie musi być całkiem samotna. Trochę ją zdziwiły słowa Julii skierowane do Jacka, ale nie komentowała ich. Zamiast tego zerknęła na Alana. Nie zgadzała się z przyjaciółką. Dla Amandy Alan był oparciem… Może po prostu nie było tego widać, może jeszcze nie do końca umiała to zaakceptować, może była naiwna. Jednak Julia nie wiedziała o niczym, co się tu wydarzyło. Nie mogła znać aktualnych uczuć i przemyśleń Amandy.

Gołąbek mógł być prawdziwym gołąbkiem pokoju zesłanym z niebios, ale Julia chciała mieć też wsparcie przyjaciółki. Alana i Katii bała się. Obydwoje sprawiali wrażenie postaci, które nie wiązały z sobą niczego dobrego. Julia również czuła się taką osobą. Miała o sobie bardzo małe mniemanie, od czego chciała uciec bogatym życiem erotycznym. Dlatego też tak bardzo zaprzyjaźniła się z Adamem.
Jednak teraz Adama nie było.
Byli Jacek i Amanda i to na nich liczyła najbardziej.

Jacek zaś zatrzymał się w pół drogi i spalił buraka. Zerkał to na Julię, to na Amandę, po czym opuścił wzrok. Nic nie powiedział. Chyba nagłe wyznanie Rosjanki go zatkało. A może po prostu nie chciał psuć chwili swoim przeklętym jąkaniem…

Dziewczyna uśmiechnęła się lekko. Odgarnęła pasemko włosów za ucho. Przysunęła się i lekko pocałowała go w policzek.
- Zdaje się, że chcę, żebyś padł tutaj na zawał - zaśmiała się przy jego uchu. - Albo żebyś się nieco uodpornił.

- Da… - potwierdził Jacek i jakimś cudem stał się jeszcze bardziej czerwony. Chyba odpłynął myślami gdzieś bardzo daleko. Pierwszy raz pocałowała go dziewczyna, nawet jeśli był to tylko zwyczajny cmok w policzek. Świat był niesprawiedliwy. Niektórzy tylko odpowiednio zagadali i już mieli całusy, a może nawet więcej. Jacek musiał ryzykować życiem.
Chłopak potrząsnął mocno głową, co mogło wydać się groteskowe. Czuł jednak, że kompletnie traci koncentrację - a to mogło kosztować życie. Klepnął się lekko po twarzy.
- Trza... Trza… Trza ruszać… - wydukał nieśmiało. Nie śmiał spojrzeć Julii w oczy.

Zaraz po monologu Amandy, Alan poczuł na ramieniu ciężką łapę Gołąbka.
- Du… Dupa w troki, Alan! - krzyknął zaaferowany Jacek. Wiaderny nie był piękną dziewczyną, więc miał do niego więcej śmiałości. Niewykluczone, że zwyczajnie spróbuje go wynieść, jeśli chłopak sam się nie pozbiera.

W tle Wiesław wypowiedział słowa, które dotarły do nastolatków zebranych w pobliżu Adriana.
- Płoń, ogniu czerwony, płoń, ogniu jasny! Kołysząc się, drżę, niczym miraż płynę. - i ruchem dłoni wskazał na grunt, a kule ognia dotąd znajdujące się nad jego rękami opadły na ziemię i przetoczyły się po gruncie pozostawiając za sobą płonące ścieżki. Ogień był niewielkiej wysokości, ale ścieżki zaczęły układać się w misterny wzór spirali i starożytny symbol słońca chroniącego. Siedzący Alan (i towarzyszące mu osoby) znalazły się wewnątrz płonącego symbolu.

Jedna z postaci stworzonych z dymu (mężczyzna ze szramą na twarzy) odezwała się do Alana, Amandy i Jacka. Przysłuchując się słowom Alana i Amandy i zobaczywszy zrezygnowanie Alana zmienił ton. Nawet Wiesław nie wiedział, czy to rzeczywiście coś w stylu ducha Krzysztofa, z którym współpracował na wojnie, czy jedynie wspomnienie przez które podświadomie przemawiał on sam. Kolejne kłamstwo, bo o nie najprościej, a o prawdę trzeba walczyć. Prawdopodobnie, gdyby wiedział o pakcie Wiadernego z szatanem to jeszcze ucieszyłby się z jego zgonu, ale sytuacja wyglądała zgoła inaczej po tej przemowie o >tylko< siedemnastolatkach. I o dorosłych, którzy mieli się nimi opiekować, ale faktycznie porzucili ich. No w ich grupie cały czas znajdował się jeden dorosły, ale nie chcieli go słuchać, bo woleli traktować go jak wyrzutka i podejrzaną osobę. Jedynie Aaliyah zaufała… i zginęła, choć obiecała, że będzie uważała. Poświęciła się dla innej siedemnastolatki, która teraz próbowała odwieść jeszcze kolejnego dzieciaka od popełnienia samobójstwa. Być może tak to wszystko miało być. Teraz było to bez znaczenia. Wiesław też kiedyś miał siedemnaście lat, ale te dzieciaki dopiero teraz mają szansę zrozumieć co to znaczy żyć i umierać w nieustającym zagrożeniu. Mężczyzna ze szramą po wypowiedziach Alana i Amandy ostrzegł ich:
- To jest już na serio ostatnia chwila, żebyście stąd odeszli. Za moment to miejsce rozświetli się i wówczas nie radzę nawet tu patrzeć. Pan Wiesław robi wszystko, żeby uratować Adriana. Nikomu z was nie życzy źle, choć bywa porywczy. - spojrzał na Amandę. - Karty tarota stworzył sam diabeł. Powodzenia w przeżyciu.

Mała Aaliyah podniosła pulchną łapkę i pomachała nią Wiesławowi. Próbowała wydrzeć się z objęć Julii i ruszyć w stronę Czartoryskiego. Bez skutku, nie mogła walczyć z prawie dorosłą dziewczyną. Zdołała ją jednak zaskoczyć. Ulyanova potknęła się i upadła na kolana. Na szczęście nie wypuściła z rąk niemowlaka. Tyle że wpadła w ognisty ślad zostawiony przez Wiesława. Odkryła ze zdziwieniem, że się wcale nie poparzyła.
- Ten ogień… to iluzja! - powiedziała głośno.
Przeszła na zewnątrz spirali.
- On wcale nie ma mocy nad nami - rzekła.
Podniosła dłoń i przecięła nią twarz ducha małego żołnierza. Ten rozwiał się na moment i znowu pojawił.
- To wszystko to tylko iluzje! - krzyknęła.
Tymczasem karta Alana wcale się nie paliła. Nie mogła się zapalić. Jak gdyby była niezniszczalna. Katia dobiegła do niego.
- One są niezniszczalne, sam Szatan je stworzył! - krzyknęła. - Trzeba byłoby odciąć ich źródła mocy, aby je zniszczyć. A tylko ja wiem, jak to zrobić…!
Co nie było prawdą. Wiesław przypomniał sobie słowa Aleksandra. Informacja na ten temat była również ukryta na pierwszym piętrze budynku administracyjnego. Katia mogła to wiedzieć, ale na pewno nie jako jedyna.

Jackowi nie trzeba było dwa razy powtarzać. Chwycił pod ramionami zrezygnowanego Alana, by czym prędzej wyciągnąć go poza magiczny okręg.
- Budź się, chłopie! - krzyknął Gołąbek bez zająknięcia, co znaczyło że adrenalina krążyła już w żyłach na najwyższych obrotach. Wiaderny nie zostawił mu wyboru. Pozostało tylko rozwiązanie siłowe. A Jackowi brakowało charyzmy, nie muskułów…
- Jula! Wie… Wiejemy! - krzyknął jeszcze, aby zwrócić uwagę Rosjanki. Zakładał, że Amandy siłą wynosić nie trzeba. I tak znalazła się w tym magicznym kręgu tylko z uwagi na Alana.
Gdy tylko Jacek wytaszczył bezwładne ciało kolegi, przerzucił Wiadernego przez plecy. Nie miał pojęcia co się z nim stało. Szok? Paraliż? Nie było czasu na rozważania! Chciał jak najszybciej oddalić się od miejsca zagrożenia. Kierował się na południe, oglądając się za siebie i sprawdzając czy dziewczyny biegną za nim.

Alan w pierwszej chwili poddawał się Jackowi. Czuł się zamroczony. Zdawało się, że nastąpiło w nim jakieś sprzężenie. Energia, którą pozyskał w trakcie snu zdawała się bardzo niekompatybilna z tą, którą wyzwalał Wiesław.
Wiaderny spoglądał, jak Adrian implodował. Zniknął, jak gdyby go nigdy nie było. Pozostawił jednak nienaturalne wypaczenie rzeczywistości, które pojawiło się w jego gardle… i choć gardła już nie było, to Serce El’Driahomy pozostało. Rozrastało się. Teraz macek było coraz więcej, a ich objętość uniemożliwiała dostrzeżenie punktu, z którego się brały. Wszystko wewnątrz Wiadernego gotowało się. Musiał udać się jak najdalej, ale nie był w stanie. Dlatego też pragnął podpalić swoją Kartę. Liczył na to, że osłabi to skumulowane w nim moce Szatana, a to z kolei wyeliminuje sprzężenie zwrotne z El’Driahomą. Nic takiego się nie stało. Alan pewnie zginąłby w tamtym miejscu, ale Jacek zdołał go wyciągnąć na zewnątrz. Julia znajdowała się po jego drugiej stronie. Wcześniej narzekała na Wiadernego, ale nie mogła go zostawić w takiej sytuacji. Poza tym chciała pomóc Gołąbkowi. Nie chciała, żeby wyszło na to, że tylko ona mu pomaga, a ona z kolei stoi zawsze obok. Również chciała przydać się do czegoś. Choć czuła się nieco przytłoczona, zwłaszcza łkającą Aaliyą przyczepioną do niej z drugiej strony.

Wnet Wiaderny poczuł, że odzyskał władzę nad sobą. Mógł dalej działać. Katia spoglądała na niego ciężko. Ona chyba również czuła się osłabiona przez wyrwę w czasoprzestrzeni, którą rozbudził Czartoryski. Nic nie powiedziała. Musieli odpocząć.
- Wszyscy cali? - Ulyanova spojrzała po znajomych.
Miała nadzieję, żę rzeczywiście uda im uciec. A przerażający czarownik Wiesław ich nie zatrzyma.
- Ten debil zniszczy nas wszystkich i cały świat! - z jej oczu potoczyły się łzy.
Miała niemowlę tuż przy sobie i bardziej niż kiedykolwiek wcześniej czuła, że ten świat warty był ochrony. Warty był walki o niego. Sama była zbyt słaba, ale miała nadzieję, że razem uda im się uciec i przetrwać.

Alan ocknął się i zobaczył, że znajduje się w innym miejscu, niż stał wcześniej. Spojrzał pustym wzrokiem na swoich przyjaciół. Powoli zaczęło docierać do niego co się stało. Spuścił głowę, czuł że zawiódł ich, że zawiódł sam siebie. Gdzieś w tle rozgrywał się armageddon, ale jego umysł już tego nie rejestrował, był skupiony na ludziach, na których mu zależało.
- Prze… przepraszam. Próbowałem zostawić was z tym samych…To wszystko mnie przerasta…Wysłałem Mateusza po narzędzia do składzika…chciałem młotkiem walczyć z…
Chłopak roześmiał się rozpaczliwie, w najczarniejszych snach nie przypuszczał, że stanie się świadkiem potworności, z którymi ludzki umysł jest bez żadnych szans. Wzrokiem poszukał Amandy. Była bezpieczna. Gdy wpadł w rozpacz, wydawało mu się, że słyszy jej głos, ale nie był pewien czy to halucynacje. Niczego już nie był pewien.
- Chyba muszę się napić – wyszeptał sam do siebie.
Spojrzał na Jacka, który właśnie chyba uratował mu życie. Nie był pewien czy mu podziękować czy na niego nawrzeszczeć. Nie był pewien czy chce żyć czy umrzeć. Wszystko co sobie wyobrażał rozsypywało mu się między palcami jak ten popiół, z którego powstał płonący smok. Nie widział rozwiązania. Wstał z ziemi, kręciło mu się w głowie.
- Idę do domku – powiedział po czym spojrzał na Katię. Jej widok go rozsierdził, a gniew był orzeźwiający jak kroplówka z glukozą – Pierdolę tą waszą żałosną magię. Jeśli te słowiańskie wiedźmy krwawią tak samo jak wy, sam je rozpierdolę bez tych twoich śmiesznych kart. Jak się uda, masz ściągnąć z nas…z nich klątwę. Przyjdź później i powiedz czy trzymacie tu broń. A jak nie, znajdź mi kogoś kto będzie wiedział. Dostaniesz swoje Pomorze, ale jeśli spróbujesz dotknąć któregoś z moich przyjaciół nie nacieszysz się długo zwycięstwem. Jesteś naszym gospodarzem, więc masz się nimi zająć i być dla nich grzeczna. Nie jesteśmy bydłem ani żadnymi pokemonami, ci ludzie przerastają cię o wieki. I jeszcze jedno. Choćby mi wpakowali do mordy wagon viagry, to i tak gówno będzie z tego rytuału, który wymyślił twój tata a mój niedoszły teść. Na razie się kurwa nie odzywaj bo naprawdę mam zły dzień.
Odwrócił się i ruszył zły w stronę domków a armageddon, który rozgrywał się za jego plecami już go nie interesował.
Niebieskie oczy Amandy rozwarły się szeroko z niezrozumienia. Chwilę błądziła wzrokiem między Alanem a Katią, potem patrzyła na pulchne łapki niemowlaka, które wyciągnięte w jej stronę prosiły o przytulasy. Zerknęła na minę Julii i Jacka, spojrzała za siebie, a na koniec z powrotem na Katię. Nie odezwała się. Chwyciła między kciuk a palec wskazujący tłuściutki policzek bobasa i wymiętoliła go krótko.
- Bądź grzeczna dla cioci Julci i wujka Jacka - posłała dziecku krótki uśmiech, potem przyjaciołom i na koniec gniewne spojrzenie samej Ceyn. Choć była jej wdzięczna za uleczenie nogi Wiadernego, to słowa chłopaka jakoś zgasiły tę wdzięczność.
- Alan, czekaj! - zawołała i podbiegła do blondyna. Początkowo chciała pójść z nim pod rękę, ale trochę się bała jego złości. Zrównała się więc jedynie krokami, nie dotknęła go.
- Mogę… Mogłabym… Mógłbyś mi towarzyszyć? Pewnie chcesz być sam, tylko ja… Trochę się niepokoje i… Mogę z tobą? To co razem widzieliśmy, co się stało i gdy cię nie było, bo ta noga, to wszystko, ja… Nie wiem. Chciałabym być z kimś, kto to zrozumie. Kto mnie zrozumie w tym momencie… - słowa szły jej ciężko, nie potrafiła prawidłowo ich dobrać, choć zwykle szło jej to wyśmienicie. Potrafiła wpływać na ludzi, jednak teraz wyjątkowo nie radziła sobie. Miała jednak nadzieję, że nie zostanie odtrącona. A tego obawiała się wyjątkowo silnie.

Julka zdawała się nie do końca zachwycona z faktu, że zamierzali ją zachować samą z dzieckiem. Po części czuła się jak Maryja. W Jacku widziała Józefa. A mała Aaliyah przypominała jej dzieciątko Jezus. Obawiała się odpowiedzialności, jaką była dziewczynka. Nie wiedziała, czy ją sama udźwignie.
- Katia… - zaczęła.
Chciała przykuć jej uwagę. Widziała, że dziewczyna zdenerwowała się po słowach Alana. Bała się dopuścić do kolejnego konfliktu. Normalnie miałaby na to wyjebane, ale nie teraz, kiedy dosłownie kończył się świat. W tej chwili sprzeczki mogłyby doprowadzić do śmierci. To, że wciąż żyli, było po prostu przedziwnym sukcesem.
- Katia, musimy uciekać - powiedziała. - Musisz się wzmocnić. Sebastian poprosił mnie, żebym cię znalazła. Dał mi swoje karty, ale to dlatego, bo chciał, abyś nauczyła mnie, jak posługiwać się nimi - dodała. - Ya beremenna yego rebenkom - powiedziała po rosyjsku. W ojczystym języku było łatwiej. - Jestem w ciąży… z jego dzieckiem - przetłumaczyła. - Proszę, chroń nas - szepnęła.
To był idealny dobór słów, bo Ceyn kompletnie zapomniała o Wiadernym i Sabotowskiej. Spojrzała w oczy Julii i ujrzała w nich szczerość. Wciąż bała się, że Rosjanka próbowała ją okłamać dla własnych korzyści, ale były sposoby, aby zweryfikować jej słowa. Na razie na pewno nie mogła ich zignorować.
- W porządku - powiedziała. - Zajmę się tobą - mruknęła i zerknęła w górę na niebo. - Nadia będzie musiała sobie poradzić - westchnęła.
Zresztą na nieboskłonie i tak nie było widać feniksa lub czarownicy. Nie znaczyło to wcale, że było bezpiecznie. Wiatr wzmagał się wokół Bramy, którą poszerzył Czartoryski.
- Jacek, jesteś z nami? - Julia zapytała chłopaka. - Chcesz, żebyśmy powiedzieli jej… sam wiesz o czym. O ostatnich słowach Sebastiana?
Chyba miała na myśli chatkę z czerwem. Katia spojrzała z zainteresowaniem na Jacka.

Jacek obserwował do tej pory resztę grupy, skupiając się na wyrównaniu oddechu. Bezwładne ciało Alana nie było zbyt poręcznym ciężarem i dźwiganie go kosztowało sporo wysiłku. Kiedy Julia zadała pytanie, Gołąbek zmrużył oczy. Czujnie spoglądał to na Katię, to znów na Julię. Wahał się. Nie był pewny czy nie lepiej zachować tej informacji dla siebie. Problem w tym, że ostatnie słowa Sebastiana były dość enigmatyczne. Chłopak nie był pewny czy samemu uda mu się skorzystać z przekazanej wiedzy.
- Da - odparł wreszcie twardo. Julia nieco wystawiła go z tym pytaniem. Gdyby odmówił, Katia mogłaby wymusić zeznania swoją magią czy cholera wie czym jeszcze. Równie dobrze mogła po prostu krzyknąć i Gołąbek prawdopodobnie by się złamał. Ładna była i groźnie patrzyła.

Alan chciał tlić w sobie złość, pójść, nachlać się i zasnąć. Kiedy zorientował się, że ktoś się zbliża i próbuje dorównać mu kroku, już otwierał usta by rzucić bladej suce kolejną wiązankę. Ale to nie była Katia tylko Amanda. Zamarł. Miała rozmazany makijaż, była przestraszona, zdezorientowana, zagubiona. Wiedział, że stało się coś strasznego kiedy spał, ale nie zdążył z nią porozmawiać. Chciał jej powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, pocieszyć, ale sam w to przecież nie wierzył. Tylko dzięki niej i Jackowi wrócił z miejsca, z którego się nie wraca, chciał ich opuścić, poddał się. Wciąż nie widział rozwiązania z sytuacji i wciąż był załamany swoją bezsilnością. To co powiedział do Adriana było szczere, chciał, żeby się zjednoczyli, ale pierwszy próbował uciec z okrętu. Gdy blondynka do niego mówiła chciał zetrzeć jej łzę z policzka, wyciągnął dłoń, ale zobaczył swoje czarne paznokcie i schował rękę z powrotem, przypominając sobie o umowie. Wolał żeby Amanda trzymała się od niego z daleka, żeby Katia nie zobaczyła, że zależy mu na niej bardziej niż na reszcie jego przyjaciół i nie wykorzystała tego przeciwko niemu. Psychopatka była zdolna do wszystkiego a Wiaderny musiał znów odnaleźć w sobie dawną bezczelność i pewność siebie żeby ją kontrolować i stłamsić. A nie chciał być taki przy Amandzie. Ona mu pokazała, że można inaczej. Inspirowała.
Spojrzał na Katię, która zajęta była swoimi sprawami i o nim zapomniała.
- Chodźmy – powiedział krótko choć chciał powiedzieć więcej. Dużo, dużo więcej.

WCZEŚNIEJ

- Yyymm - mruknęła Maja, odwracając głowę i przez okno samochodu dostrzegając Martę Wiśniak, która z nieznanych powodów opuściła ambulans. Oznaczało to, że wszyscy uczniowie którzy nim jechali, zostali teraz w miasteczku bez nadzoru żadnego z nauczycieli. Wszyscy, ale bez niej. No cóż, następnym razem.
- Ale skąd mnie znasz? - spytała zdumiona Maja, uważnie przyglądając się dziewczynce.

Dobrawa uśmiechnęła się do starszej dziewczyny.
- Przyśniłaś mi się - odpowiedziała. - Zostałyśmy przyjaciółkami. Bo ja się łatwo zaprzyjaźniam. To dlatego, bo jestem bardzo miła.
Zastanowiła się przez moment. Następnie wsunęła rękę do kieszeni i wyjęła z niej rogalika. Nie był w nic zapakowany. Wyglądał nawet całkiem apetycznie i świeżo, choć na pewno nie był higienicznie przechowywany.
- Chciałabyś się może poczęstować? - zapytała. - Marta woli bardziej ziemniaki, ale ja przepadam bardziej za słodyczami. To mój ostatni rogalik. Możemy podzielić się nim. Tak aby było dla mnie, dla ciebie i dla króliczka. Choć Gniewko nie lubi za bardzo moich wypieków. Bo to ja sama piekłam!

- Króliczki to wolą raczej marchewkę i liście mlecza - odpowiedziała spokojnie Maja, uśmiechając się delikatnie do rozmówczyni.
- Chętnie spróbuję - odpowiedziała na propozycję. Nie po to dziecko zajęło się wypiekami, aby teraz odmawiać mu satysfakcji z pochwalenia się swoim dziełem.
- A skąd znasz Martę? - spytała Maja. Owszem, Perec pogoniła za nieznajomą i ziemniakami, ale skąd Dobrawa o tym wiedziała?

Dziewczynka podała Krawiec wypiek. Rogalik wyglądał bardzo apetycznie, choć drobinki cukru pudru w zdecydowanej większości opadły z niego.
- Marta co roku przyjeżdża tutaj na wakacje - odpowiedziała Dobrawa. - Bardzo lubi wędrować po lesie i już jako dziewczynka dotarła do chatki mojej, Ratusia i babć. Ja wtedy byłam taka malutka! Zaprzyjaźniłyśmy się od razu. Odkąd sięgam pamięcią znałam Martusię. Czasami jest dziwna, na przykład czuje bardzo dziwny apetyt na nasze kartofle. To smaczne kartofle, ale nie są takie słodkie. Jak czekolada. Albo żelki. Ale babcie nie pozwalają mi jeść żelków. Ani niczego, co jest sprzedawane w sklepie. Mówią, że to jest zatrute. Myślisz, że jest zatrute, Maju? - zapytała Dobrawa. - Kupiłabyś mi żelki? - dziewczynka wydęła usta i spojrzała wyczekująco na Krawiec.

Wyjaśnienia Dobrawy zaspokoiły ciekawość Mai i dziewczyna dała się skusić na spróbowanie rogalika własnej roboty.
- Zatrute to może lekka przesada, - zaczęła spokojnie Maja, - ale szkodliwe są na pewno - przyznała. - Są smaczne więc ludzie je kupują, ale szkodzą na zdrowie, zwłaszcza jeśli się zje za dużo na raz - wyjaśniła dziewczynce, podjadając rogalika.
- Możemy się spotkać i pójść na coś słodkiego - obiecała wstępnie, nie widząc w tym nic złego. - Teraz ciężko mi cokolwiek powiedzieć, bo to bardzo zwariowany wieczór, ale jutro przed południem powinniśmy być z klasą na plaży, wtedy będę wiedziała - powiedziała.

- A czy mogłabym pojechać z tobą do waszego ośrodka? - zapytała Dobrawa. - Mogłybyśmy zrobić dziewczyńską imprezę! Taką z gazetami… i rozmawianiem o chłopakach… i z żelkami oraz z czipsami. Na pewno je macie! Albo lody… ale jeśli nie chcesz, abym pojechała z tobą… to zrozumiem. Nie obrażę się - powiedziała i spuściła wzrok, głaszcząc króliczka. - Gniewko też nie. Możesz nas wysadzić gdzieś po drodze… - westchnęła zaniepokojona, że Maja faktycznie podejmie taką decyzję.
Gniewko położył uszka smutno.

- Damy radę - odpowiedziała z uśmiechem Maja, - jeśli nie będziesz mieć potem kłopotów za późny powrót do domu, to spoko, zrobimy imprezkę - dokończyła. Nie wiedziała jakie warunki panują w domu dziewczynki, ale jeśli Dobrawa cieszyła się swobodą i mogła wychodzić, to Maja nie widziała problemów. Przecież nie da dziecku wina i skręta, tylko normalne ludzkie słodycze! Choć z dostępnością lodów może być problem i Maja nie wiedziała jak z żelkami, ale jakiś bufet powinien tam być. Chipsy i M&M’sy z pewnością się znajdą - to drugie Maja sama miała, nawet chyba przy sobie. W ośrodku też nikt nie powinien robić problemów. No co? Gości nie można przyjąć? Zresztą z tego co Maja wiedziała, część klasy i tak już zrobiła sobie wagary na wieczór. Ciche spotkanie w domku, w ośrodku w którym wszyscy powinni być, to przecież nic złego.
- A wiesz, że moja pani nauczycielka nazywa się Królik? - spytała z lekkim uśmiechem, delikatnie wskazując na jadącą z nimi poszkodowaną.

- O, to cudownie! - Dobrawa ucieszyła się. - Ostatnio w okolicy wszystkie króliki padają, Gniewko pozostał jako ostatni. Dobrze, że przynajmniej teraz nie będzie samotny! - zaśmiała się lekko.
Wreszcie dojechali do drogi EuroVelo10. Była to ścieżka pomiędzy lasem i zabudowaniami. Karetka zatrzymała się dalej musieli już pójść pieszo…

NADAL WCZEŚNIEJ, PRZED ATAKIEM

Maja, Feliks, Adam, Łukasz, Olga

- Maja! - krzyknął Feliks. - Co tu robisz? - zapytał. - Jak dobrze, że cię widzę... bałem się, że Marta Wiśniak zmiotła was spod plebanii... tak jak samą plebanię... Ale widzę, że wy... po prostu uciekliście...

Maja nie była pewna o czym dokładnie mówi Feliks. Kto uciekł? Kiedy?
- To Feliks, z naszej klasy - przedstawiła spokojnie kolegę, spoglądając z lekkim uśmiechem na Dobrawę.
- Jakiej plebanii? - rzuciła w jego stronę, nieco zdezorientowana. - Nasz ambulans miał stłuczkę i Pani Królik ucierpiała - wyjaśniła, nieznacznie wskazując dłonią Panią Anię. - Marta opuściła ambulans na miejscu wypadku, choć nie wiem dlaczego, a resztę gdzieś wywiało - zdała krótką relację, mając nadzieję, że to wyjaśni coś Feliksowi.
- To jest Dobrawa. I Gniewko - przedstawiła zarówno dziewczynkę jak i jej królika, - Co jest grane? - spytała w końcu.

Feliks zaniósł się głośnym śmiechem, który zasugerował, że nie był w zbyt dobrym stanie psychicznym. Pokręcił głową i westchnął.
- W skrócie… pamiętasz nasz sen w autobusie? Ten, w którym wszyscy zasnęliśmy? Otóż napotkaliśmy wiedźmy, które go na nas rzuciły. Znajdowały się w plebanii. Wszystkie przy tym zginęły, bo je… zatłukliśmy. Tak. Zatłukliśmy! Ale nie waż się nas oceniać! - Feliks powiedział dość agresywnie, po czym westchnął i złagodniał. - Proszę. To było konieczne.
Następnie pokręcił głową. Przeniósł wzrok na Dobrawę oraz Gniewka. Dziewczynka wyskoczyła dopiero po chwili z karetki. Była mała i słodka. Trzymała w dłoniach uroczego, puchatego, białego króliczka.
- A jeżeli ta mała jest słowiańską wiedźmą, to ją też trzeba zabić - Feliks dodał z mordem w oczach.
Bez wątpienia nie był w zbyt dobrym stanie psychicznym.
- Ej no, wyluzuj - rzuciła Maja. Cokolwiek zrobili z pewnością mieli ku temu dobre powody i jak dla niej wcale nie musieli się z tego tłumaczyć. Ale dziewczynka była w porządku.
Dobrawa rozpłakała się i uczepiła Krawiec, a ta objęła ją delikatnie ręką.
- Maju! - krzyknęła. - To twoi przyjaciele? Nie podobają mi się… - jęknęła.
No cóż. Trudno, żeby mieli jej się podobać, skoro wyraźnie deklarowali chęć zabicia jej...
- Nie bój się, on tylko tak żartował - Maja starała się uspokoić zarówno dziecko, jak i samą siebie.
Nie mógł przyjąć do wiadomości że jego ukochany chce zabić dziecko, krzywda dzieci była czymś na co nie mógł się zgodzić ale nie mógł też odmówić racji argumentom Felka uciekł więc od przykrej rzeczywistości w świat absurdu.
- It’s the Rabbit of Caerbannog! - Krzyknął Adam naśladując głos Johna Cleese - Olga szykuj święty granat ręczny z Antiochii! - Dodał z szaleństwem w oczach, oraz głosie najwyraźniej będąc zupełnie poważnym i w niezbyt dobrym stanie emocjonalnym podobnie jak Feliks.
- To była dobra scena - przyznała Maja. - To z takiego filmu - wyjaśniła dziewczynce.

- Odpieldol se slowianska kulwo od mojej Mai! - zaryczała Olga z nienawiścią w oczach na widok znajomej ślicznej, małej dziewczynki. Dzieci… Dzieci kurwa są najgorsze...
- To ty byłaś przed kościołem! - Łukasz przypomniał sobie tą dziewczynkę - gdzie jest ten drugi?! - Łukasz nie zamierzał do niej mówić jak do małego dziecka.
- Maju, Maju! - dziewczynka po prostu rozpłakała się, ciągnąc Krawiec za rękaw. - Boję się! Uratuj mnie… Czemu oni na mnie krzyczą?! Boję się!
Gniewko również zakwilił.
Maja kucnęła lekko, aby znaleźć się niżej, twarzą w twarz na poziomie dziewczynki, nadal wspierając ją moralnie przyjacielskim ramieniem.
- Spokojnie Dobrawo, myśmy mieli wypadek i bardzo szalony dzień - pospieszyła z wyjaśnieniem - ale teraz zjemy sobie coś słodkiego, mam takie czekoladki i może jakieś żelki znajdziemy - Maja starała się uspokoić dziewczynkę, nie rozumiejąc co wstąpiło w jej kolegów.
- Maja, nie wierz jej, w Rowach nie możemy nikomu ufać! - wybuchnął Łukasz - autobus nie miał wypadku ot tak sobie, karetka też nie!
- Majka oni zabili Piotrka! Uciekaj! - dorzuciła Olga.
- “RUN AWAY! RUN AWAY!” - Dorzucił Adam wciąż cytując legendarny skecz Monty Pytona.

Maja doceniała próby Adama i jego parodiowanie sytuacji, ale pozostali traktowali to wszystko zbyt poważnie.
- Ludzie spokój, bez krzyków, po co tak straszycie - powiedziała, stając w obronie dziecka i starając się uspokoić wszystkich. - Ktoś celowo spowodował oba wypadki? Jak? - spytała spokojnie i z wyraźnym sceptycyzmem. - Zaraz, Piotrek nie żyje? Serio? - wyrwało jej się, bo to było już całkiem nie na miejscu.
- Co się stało? - spytała, licząc na normalną ludzką rozmowę.

Po śmierci pani Ani - przy karetce.

Łukasza lekko zamurowało. Idąc do ośrodka spodziewał się pentagramów, ogni piekielnych, ale na pewno nie Czarnego konia przecinającego ludzi na pół! Momentalnie zapomniał o swoim plecaku, nie było w nim nic, co by mu pomogło w walce z tym czymś. Czyżby znowu, co poganie, co te wiedźmy? Poklepał się po kieszeniach, Łzy Marty - Anioła były na swoim miejscu, tylko jak ich użyć. Drugą ręką wyjął scyzoryk i otworzył ostrze. Stosunek wielkości Łukasza ze scyzorykiem do jeźdźca na koniu był jak pigmeja do zawodnika sumo. A stosunek sił Zielińskiego do napastnika? Ta różnica była jeszcze większa...
-, Co powiecie na kradzież karetki i jazdę do ośrodka? I to biegiem.
- Biegnijcie! Ja spróbuje go spowolnic. - Powiedziała Olga wyjmując kilogram soli i usypala wokół siebie krąg. Wygrzebała krucyfiks z plecaka. Zamknęła oczy modląc się.
- Panie Boze prose pomoz mi uratowac kolegow i skopac tylek zlu. Oddaje Tobie swoje zycie. Amen. - Powiedziała i wyciągnęła z plecaka butelkę po ludwiku z woda święconą. Odbezpieczył plastikowy Dziubek. Była gotowa na ostateczne starcie z końskim przeznaczenie.
Otworzyła oczy.
- No dawaj ogieze!
- Rozbiłem się dzisiaj dwa razy, nie wsiadam do pojazdu mechanicznego, bo, te kurwy chyba rzuciły klątwę na wszystko, co jest nie z czasów króla ćwieczka! Zresztą Koń i tak by pewnie dogonił i rozczłonkował ambulans - Powiedział Adam puścił dłoń Feliksa i zaczął przedstawienie.

Łukasz chwilę się zawahał, nie wierzył w powodzenie Olgi, a Adam…
Ringing of Division Bell has begun
Zmienił Plan:
- Olga! Jestem z tobą! - Rozejrzał się za jeźdźcem i za tą cholerną dziewczynką. Czy to pod wpływem impulsu, a może wpływ i zdecydowanie Olgi sprawiły, że i Łukasz poczuł zew krwi? Skoro zabicie wiedźm ich czasowo uratowało, to może… popatrzył na królika i mocniej ścisnął scyzoryk. Jak to jest jakiś pogański bożek, to nie będzie miał łatwo?

Przy czym Łukasz nigdy nikogo nie zaszlachtował.
- Olga, daj tą wodę - zamierzał jeszcze skropić nią scyzoryk. Ale czy to pomoże?

Olga rzuciła butelkę po ludwiku
- Palec Marty tez chcesz? - Zapytała dla pewności.

-, Co do?! - Wyrwało się Mai, na widok tego, co zrobił jakiś szaleniec na koniu. Zupełnie nie było czasu na myślenie o tym, ale to nawet lepiej, może przynajmniej obejdzie się bez psychiatry.
Krawiec w przeciwieństwie do reszty nie planowała niczego i tylko zareagowała na nową sytuację. Z Dobrawą w ramionach przeniosła się w bok, stojąc tuż obok ambulansu i używając samochodu, jako osłony przed jeźdźcem. Musiała tylko trzymać się i Dobrawę tak, aby auto stało między nimi i napastnikiem, a powinny być względnie bezpieczne.
- Dzwońcie po policję! - Rzuciła ogólnie, nie wiedząc, do kogo konkretnie miałaby się teraz zwrócić o pomoc.
- Nie, daj wodę - Łukasz polał przez dziubek ostrze i oddał butelkę - a policja.... Na nich bym nie liczył.

Po ataku na panią Anię koń stanął dęba. Głośno zarżał. Kaptur zsunął się z twarzy jeźdźca. Wnet wszyscy ujrzeli nastolatka, którego mniej lub bardziej kojarzyli sprzed Plebanii. Ratsław, choć chyba tylko Olga znała jego imię. Zdawał się jednak jakiś inny. Wokół niego była zupełnie inna aura nie z tej ziemi. Ciężko było powiedzieć, z czym mogła być związana. Zdawała się gorąca, gęsta… Wzywała ich krew, poruszała osoczem w ich ciałach. Tuż po zabiciu pani Ani Ratsław odjechał prosto w drzewa. Dobrawa - teraz już wolna - przytuliła się do Mai.
- Mój brat mnie uratował przed wstrętną satanistką! - Powiedziała do dziewczyny. - Maju, uciekajmy do obozu. Tam Ratsław do nas dołączy.
Tymczasem z mroku wychynął Jeździec.
Ruszył prosto na Olgę, ale wyminął ją. Może nie chciał zabijać dziewczyny, choć zdawało się to mało prawdopodobne, gdyż z Anią nie miał takiego problemu. Czyżby krąg soli pomógł? Albo krucyfiks? Ominął również Adama. Ruszył na Łukasza. Czarna lanca była w niego wycelowana. Łukaszowi udało się odtrącić ostrze swoim sztyletem, owinął również biczem ramię Ratsława. Ten syknął, ale nie zraniło go to. Woda święcona najwyraźniej była zbyt słaba… Impet odrzucił Zielińskiego na bok. Uderzył boleśnie o ziemię. Jego głowa walnęła o kamień. Przeżył, ale poczuł potężne zawroty głowy. Potrzebował sekundy, zanim odzyskał władzę nad sobą.
Maja tymczasem nie dowierzała własnym oczom i uszom.

Tymczasem Ratsław ponownie zniknął pośród lasu…
- O Jezuuu - Łukasz jęknął. Przed sobą widział światło latarni. Przed sobą? Obrócił głowę - Ała - rękę pomacał głowę. Leżał na ziemi… żył…, ale to się mogło zmienić. Ostrożnie obrócił się na brzuch, potem na kolana i opierając się o słupek barierki powoli wstał, najpierw niepewnie, potem, jako tako stabilnie. Lekkim slalomem przeszedł do karetki, lekko nieprzytomnym wzrokiem spojrzał na tą małą kurwę:
- Brat ty jędzo?
- To mój brat! - Odkrzyknęła Dobrawa. - I lepiej uważaj! Bo jak mi zrobisz krzywdę, tak jak twoja mistrzyni chciała, to też ci zrobi kuku - dodała.
Następnie schowała się za Maję.
-Kogo nazywas satanistka Ty maly kulwisonie! - Warknęła Olga, ale póki, co nie wylazła z kręgu. Dobry krag nie jest zły.
-Zaatakowaliscie Piotrka jak biedak chcial sie odlac! Splugawilscie kosciól czarcie syny. - Dziewczyna splunęła krwią.
- Olga, to nie pomoże - Maja zaapelowała o spokój. Odwróciła się do dziewczynki i kucnęła, aby spojrzeć jej w oczy.
- Dobrawo, nikt tutaj nie chce cię skrzywdzić - zapewniła. Miała dodać, że pani Królik też nie chciała, ale uznała, że lepiej nie wykładać wszystkiego na raz.

- Haha moc Broadwayu i Boga BITCH! Suck on that! - Adam krzyknął za chłopakiem.

Po chwili podszedł w kierunku karetki chciał wskoczyć do środka i poszukać jakiegoś żelu powinni mieć coś co używają przy defibrylacji a przy braku pewności czy dostatnie swój bagaż będzie potrzebował czegoś do realizacji planów z Feliksem… Nie jeszcze nie teraz! Wciąż byli w niebezpieczeństwie! Zanim zaczął szabrować karetkę odezwał się do młodej
- Słuchaj dzieciaku jak ci tam było? Dobrawa? Wiem, że jesteś jakoś powiązana z tą magią pogańską, ale nie chce robić krzywdy dzieciom, więc mnie nie zmuszaj dobra? Nie zamierzam ci grozić, ale jeśli twój królik rzuci mi się do gardła albo, jeżeli ty zaczniesz świecić oczami i wyciągać magiczne laleczki paraliżujące będę musiał się bronić jasne? - Próbował spokojnie tłumaczyć dziecku.
- Wypraliście mózg mojej dobrej koleżance Marcie nie chce żeby jej się coś stało, ale skoro jest szczęśliwa żrąc ziemniaki na potęgę i pokonując cukrzycę dzięki mocy waszego bóstwa to nie będę stawał na przeszkodzie jej szczęściu, choć odbieracie ją rodzinie kocha, co nie jest miłe, ale jest prawie dorosła niech robi, co chce… Dobrawo chce cię puścić wolno żebyś przekazała ode mnie bratu informacje zgoda? Tak naprawdę, nie wiemy, co się tutaj dzieje my nie jesteśmy Satanistami Cyan to tylko mój nauczyciel historii z mojego liceum to, co się stało z tymi waszymi Babami to przykry wypadek jak wjechaliśmy do Rowów to dopadły nas koszmary mnie doprowadzały do szaleństwa prawie, próbowałem wyjechać z Rowów, ale rzucili na nas klątwę, że nie możemy stąd odejść… Słuchaj nie chciałem robić krzywdy twoim babkom, ale oszalałem przez waszą magię, jedną zabił przypadek, drugą zabił Anioł osoba, która sprowadziła Anioła już nie żyje, podobnie jak mój kolega, ale ja nie mam z twoim bratem ani z twoim bożkiem kosy! Nie dołączę się do waszej sekty, bo nie lubię ludowych klimatów, ale chce żebyście sobie żyli, bo Marta Perc was potrzebuje żeby być szczęśliwą jasne? Ja po prostu chcę pójść do tego jebanego obozu i zmusić historyka żeby zdjął z nas jebaną klątwę jasne mała? Jeżeli twój brat chce mordować historyka to droga wolna! Szkoda, trochę, bo przystojny chłopak zaprosiłbym go na kawę, ale w sumie mam narzeczonego… W każdym razie przekaż mu dzieciaku, że nie mam nic do niego to, co stało się na Plebanii było tragedią. Jeżeli dacie radę zdjąć tą cholerną klątwę to jeszcze dzisiaj wyjdę z waszych Jebanych Rowów na piechotę i więcej mnie tutaj nie zobaczycie wrócę sobie do Ameryki a w czcicie wasze Bożki przedchrześcijańskie po krzakach nic mi do tego róbcie, co was czyni szczęśliwymi mała! - Zakończył z uśmiechem

Dobrawa zamrugała kilka razy. To było dużo słów. Wychynęła zza Mai.
- Masz ładne włosy - powiedziała. - Takie kolorowe. Mogę dotknąć? - Zapytała.
- Możesz, jeżeli obiecasz mi na Trójgłowa, że nie chcesz mi wyrwać włosów żeby potem rzucić na mnie klątwę?
Feliks zerknął na Łukasza, który nie bał się podejść do dziewczynki.
- Trzymaj się stary - szepnął. - Ten jeździec pewnie zaraz wróci… - zawiesił głos.
Słysząc jednak słowa Adama, zerknął w jego stronę.
- Masz narzeczonego…? - Zawiesił głos.
Dobrawa pokręciła głową na słowa Adama.
- Nie, po prostu wyglądasz jak tęcza - uśmiechnęła się lekko do Wakfielda
Adam uśmiechnął się i ukucnął przy dziewczynce i pozwolił się pogłaskać.
- Widzisz zaufam ci nie musimy być wrogami wszyscy coś dzisiaj straciliśmy chyba przez Cyjanów?
Uśmiechnął się do Feliksa.
- Too soon or too much ? Wolisz fuckbuddies? Wybacz, Feliks, ale zaraz możemy umrzeć rozumiem, jeżeli nie chcesz etykiet i do niczego cię nie będę zmuszać, ale po tym, co mi powiedziałeś nasz status publiczny chyba nie jest taki ważny? Szczególnie, że i tak nie będziesz dillował, kuuu…- Chciał przekląć, ale doszedł do wniosku, że już dość naprzeklinał przy dziecku, więc w ostatniej chwili zmienił słowo - Kurka Wodna za dużo gadam masz jakieś Valium czy coś na wyciszenie? Albo ty ratownik! Weźcie mi coś dajcie, bo zwariuję...

- Żadnego Valium - odpowiedział Feliks. - Musisz być w pełni przytomny, inaczej będzie nam dużo ciężej… Nie będę mógł zaopiekować się tobą, jeśli po drodze zaśniesz i stoczysz się do rowu… i nie, to nie miał być żart w związku z tym, że jesteśmy w Rowach - przewrócił oczami. - Po prostu, jeśli masz odwagę, żeby przy innych nazywać mnie swoim narzeczonym, to powinieneś również ją mieć, aby po poprosić mnie o bycie twoim mężem. Nie w ten sposób wyobrażałem sobie moje zaręczyny - mruknął pod nosem.
Ratownik leżał nieprzytomny w kałuży moczu. Chyba widok pani Ani kompletnie zmiótł go psychicznie. A w każdym razie widok jej śmierci.
- Felix Darling I don’t want to get totally hammered just a little something, something, to Take the edge off… Serio, tam na Plebanii mało nie uciekłem w las, czuje, że odpływam, dobrze wiesz, że nie jestem stabilny psychicznie, not throwing stones Sweetie but you did not help, cały czas czuje, że moja psychika zaraz się roztrzaska, jeżeli czegoś nie wezmę stracę rozum i albo zacznę zabijać albo ucieknę w las i do końca życia będę robił komedie Del Arte dla wiewiórek! Ten słowotok, to też jeden z objawów, dwa razy wydawało mi się, że jestem na scenie, odklejam się od rzeczywistości I need help STAT!- Powiedział a w jego oczach można było zobaczyć Paniczny strach.
Tymczasem Dobrawa również się odezwała.
- Gdybyście nie byli satanistami, to, dlaczego zniszczyliście naszą barierę! - Powiedziała dziewczynka i wydęła usta. - Bez was żaden satanista nie byłby w stanie nigdy trafić na nasze pomorskie ziemie! - Spojrzała oceniająco na Adama i wyciągnęła rękę. Chyba chciała go popatać po głowie, nawet, jeśli gniewnie.
Adam podsunął jej swoją głowę. Dziewczynka wreszcie je pogłaskała. Spojrzała na swoją dłoń, ale z żalem spostrzegła, że nie pozostały na niej tęczowe drobinki. Następnie przeniosła wzrok na Maję. I Olgę. One też miały takie piękne, kolorowe włosy.
- Też takie chce - mruknęła pod nosem.
- Dobrawo przysięgam ci na moją nieśmiertelną duszę, moje tęczowe włosy i co tylko jeszcze chcesz, że nie mam zielonego pojęcia, o czym, mówisz! Jesteśmy uczniami liceum Św. Jana Chrzciciela mieliśmy tu przyjechać na wycieczkę szkolną. Kiedy wjechaliśmy na teren Rowów zaatakowała nas wasza magia a jak chciałem się stąd wynieść okazało się, że zabije nas klątwa na tych kartach - Wyciągnął swoją kartę Losu żeby jej pokazać?

Dobrawa wydęła usta.
- Od wieków prawdziwie wierząca osoba innego wyznania nie mogła wejść na teren Pomorza - powiedziała. - Nie mieliśmy tu nigdy żadnych Ceynów, żadnych satanistów - dodała dziewczynka. - Ale to wy i przez wasz autobus bariera runęła. Babcia mi to wyjaśniała, ale ja to słabo rozumiem. Marta lepiej wyjaśniłaby wszystko - mruknęła pod nosem. - Chodziło coś o to, że taka mieszanka osób najróżniejszych, najmocniejszych wyznań wbiła się klinem w miejscowość i udało jej się naruszyć porządek Trzygłowa. W kupie siła - dodała. - Babcia dodała, że to niemożliwe, aby przypadkiem był taki skład autobusu. Żeby tyle różnych, wręcz idealnie dobranych osobowości znalazło się w jednym miejscu i czasie. I to akurat w naszych Rowach! Ciężko uwierzyć, że nie zgodziliście się na plan Satanistów! Musieli wyszukać takie potężne jednostki jak wy. Nie uwierzę, że zrobili to bez waszej zgody. I niczego nie zauważyliście - dziewczynka wydęła usta.
- Te twoje babcie też nas chciały zabić bez naszej zgody. Jest tak samo zła jak twój cholerny brak i te jędze! - Dopiero teraz Łukasz zauważył, że dłoń, którą wcześniej dotykał czachy ma we krwi. Dotknął ponownie, chyba już przestawało krwawić - Ała.
-, Kiedy chciały was zabić? - Zapytała dziewczynka. - Poza tym to wy nas najechaliście. Nie odwrotnie.
- No to mówię ci, że my nikogo nie najechaliśmy! To miała być wycieczka szkolna! Jeżeli faktycznie nas dobrali do jakiś satanistycznej orgii to nic o tym nie uprzedzali - Powiedział Adam i zaczął się zastanawiać, że w sumie satanistyczna orgia to nie najgorszy pomysł… Nie chcąc dostać wzwodu przy dziecku porzucił te rozmyślania i znów zaczął gadać:

- Dobrawo, czy gdybym był Satanistą to czy uratowałby mnie anioł? Czy modliłbym się do Boga, który jest wrogiem szatana?
- To niewiele lepiej - odpowiedziała Dobrawa. - Ratsław mówi, że Chrześcijaństwo zniszczyło Polskę w 966 roku, a ja mu wierzę. Bóg, Szatan, jeden pies - powiedziała i wydęła usta. - Jak jesteście skoliga… skoli… jak jesteście przyjaciółmi i z jednym, i z drugim, to podwójnie źle! - Dziewczynka zdawała się na skraju płaczu.
- Skoligaceni, czyli złączeni, połączeni w jakimś związku chyba tak to się mówi? Słuchaj przed przyjazdem tutaj ja byłem ateistą. Nie wierzyłem w żadne religie, no, ale jak twoja Babcia dosłownie wydusiła ze mnie duszę, przybył Anioł żeby mi tą duszę wrócić do ciała to się zaczyna wierzyć. Wybacz mi, ale mnie nie obchodzi Polska i jej los. Szczerze mówiąc, nienawidzę tego kraju i tej całej chłopsko - wiejskiej stylówy. Nie dołączę do waszej sekty, ale nie chce być waszym wrogiem, bo Marta Perc to moja dobra koleżanka, jest najwyraźniej z wami szczęśliwa, a ja chcę żeby była szczęśliwa. Twój brat jest przystojny a z ciebie miłe dziecko nie zamierzałem cię najeżdżać ani psuć twojej bariery ktoś mnie wykorzystał. - Próbował wyjaśnić.

- Felek, Sinnerman, grajku na tamburynie, odpal jakieś towar na wyciszenie, bo za dużo gadam - Potrząsnął głową i parsknął jak koń. Spróbował skupić się na zgubionym wątku podstawił kartę tarota przed twarz Dobrawy.
- Te karty zobaczyliśmy, dopiero jak próbowaliśmy wyjechać z Rowów w tej karetce, koperty, w których nam je dano zapłonęły magicznym ogniem i nagle zrozumiałem jakoś podświadomie, że jeżeli nie wrócimy do Rowów to umrę. Mówisz, że silne osobowości są potrzebne? Cóż, to by tłumaczyło, dlaczego Cyan został nauczycielem w liceum ciężko znaleźć kogoś z wyraźniejszymi osobowościami niż hałastra w naszej budzie! - Roześmiał się.

Miał wrażenie, że zdecydowanie za dużo gada, niech się inni wypowiedzą, bo chyba był zbyt intensywny dla małej (Jak zresztą zawsze i dla wszystkich) wskoczył, więc do wnętrza karetki szukać żelu i jakiś środków na uspokojenie, jeżeli przy okazji uda mu się rozszabrować jakieś leki, kurtki, opatrunki czy te ostre narzędzia, co uszkodziły Panią Anię podczas powrotu do Rowów to też weźmie. Chuj wie, co się może przydać tej szalonej nocy
“Seksu z księdzem nie, dragów nie, uspokajaczy też nie! Serafin mi świadkiem, że przez tego Felka oszaleję! Pies ogrodnika! ” - Narzekał w myślach Wakefield.

Olga słuchała i uszom nie wierzyła.
- Splugawiliscie kosciół poganskie satany i pzysla za to kara, proste jak but. A teraz z laski swojej spadajcie do wasych zawsonych nor lizac rany. My idziemy zabic ludzi od kart. Ludzi ktorzy nas tu uwiezili, powyrzynamy ich wsystkich z boska pomoca. Bo jestesmy jak ci piepseni swieci. Amen! - Powiedziała twardo Olga obserwując las i karetkę. Koń mógł wrócić w każdej chwili muszą być na to gotowi.

Wnet pogańska muzyka zrobiła się głośniejsza. Coś zaszumiało w leśnej gęstwinie. Tętent kopyt. Miarodajny, rytmiczny. Przypominał wskazówki zegara, które nieubłaganie podążały po tarczy. Aby dotrzeć do ostatecznej godziny. Ostatniej sekundy wszystkich zebranych…
Ratsław ruszył na Olgę, jednak na drodze stanął mu Feliks.
- Nie pozwolę ci! - Wrzasnął gniewnie.
Ale nie miał, co dokładnie zrobić, w jaki sposób zatrzymać jeźdźca. Ten wbił lancę boleśnie w jego ramię. Popłynęła struga krwi. Następnie przejechał dalej i dziabnął w bok Maję.
Dobrawa stała oniemiała. Nie chciała, nie spodziewała się tego.
- Ratsław?! - Zapytała. - Przestań, Ratsław!
Ale ten zniknął pomiędzy drzewami…
Choć zdawało się, że wnet powróci.
- Adam, opatrunki! - Krzyknął Trzebiński. - Ambulans! Błagam!
Wykrwawiał się.
- Nie, nie, nie - Dobrawa kręciła głową.

Po trzecim ataku czarnego Jeźdźca

- Ała! - Wyrwało się Mai, po tym jak ją uderzono. Niestety zawiodła się na osłonie, jaką miał jej zapewnić samochód. Cios może i był dzięki niemu lżejszy, ale i tak bolało. Dziewczyna skrzywiła się w grymasie niezadowolenia, a jej oczy zalśniły od łez.
- Chodźmy wszyscy do ośrodka, szybko! - Rzuciła Maja, starając się zignorować ból w boku.
Cokolwiek się działo ogólnie, mogli do tego dochodzić w bezpiecznych warunkach, a nie tutaj! Owszem, Dobrawa już to wcześniej zaproponowała, ale potem dziewczynka wdała się w dyskusję i w końcu zostali na miejscu. Szkoda. A to, że świr na koniu był jej bratem niewiele zmieniało - atakował ich grupę chaotycznie i mógł zrobić krzywdę nawet własnej siostrze.

Adam chwycił wszystko, co wpadło mu w ręce mogło służyć do tamowania krwawienia bandaże, opatrunki uciskowe wodę utlenioną dopadł do Trzebińskiego i spróbował gęsto zawiązać ranę, aby nie leciała krew.
- No, No, no NO DARLING! I love you! You owe me several orgasms! You are my happiness! And yes I want to marry you someday! But you need to live! Even if you hate me your sister needs you ! Yes she will get the money and hopefully get better but she needs her older brother with her to be happy…. So no more heroic shit alright? I need you Felix and I love you. I need to see where this takes us it’s so new to me… - Mówił po angielsku z paniki wrócił do języka ojczystego. Do jego oczu napłynęły łzy cały czas starał się opatrzyć Trzebińskiego. Zupełnie się nie znał, co nie przeszkodzi mu spróbować, ale znał się na wpływaniu na ludzi i zamierzał z tego skorzystać jak nigdy wcześniej, zamierzał grozić:

- MARTO PERC, JEŻELI TAM JESTEŚ NATYCHMIAST WYJDŹ I POMÓŻ MU! To jest miłość mojego życia! Jeżeli chcesz służyć pogańskiemu bóstwo, które uleczyło twoją cukrzycę to proszę bardzo! Ale nie odbieraj mi mojej miłości! Jesteś romantyczką dobrze wiesz, że to uczucie to jedyne dobro i światło w moim życiu, więc wyłaź z tym swoim magicznym ziemniakiem i go uratuj! Jeżeli nasza przyjaźń COKOLWIEK DLA CIEBIE ZNACZYŁA! - Krzyknął pełnym rozpaczy głosem nie przerywając zabiegów leczniczych. Nie ufał jednak Marcie, bo wyprali jej mózg zwrócił się do dziecka.

- Dobrawo, to, co mówiłem jest Prawdą. Nie jestem waszym wrogiem, Cyjany wykiwały mnie i nie mam nic do was, ale jeżeli masz jakąkolwiek cząstkę mocy to lepiej ją przywołaj żeby pomóc mojemu chłopcu, bo jeśli on zginie przez twojego brata to przysięgam, że zrobicie sobie we mnie wroga! Nie chce krzywdzić dzieci, bo sam zostałem skrzywdzony, jako dziecko, ale jeżeli Feliks zginie tu i teraz to przysięgam na popłuczyny Słowiańskiej krwi w moich żyłach, że przestaniesz w moich oczach być dzieckiem a zostaniesz trupem jasne?!! - W jego oczach czaiła się prawdziwa furia szaleńca była jeszcze jedna osoba, do której potrzebował się zwrócić.

- SŁYSZYSZ MNIE RATOSŁAWIE?!! Szczurze jeden! Jeżeli miłość mojego życia zginie tutaj to zatęsknisz za świętą inkwizycją i Pogromami z czasów Mieszka Pierwszego! Nie mam nic do ciebie ani twojego Bożka Trójgłowa to, co zdarzyło się na Plebanii to w dużej mierze nieszczęśliwy zbieg okoliczności, jedną babkę zabił kominek podczas szamotaniny, drugą Anioł a trzeciej Olga poderżnęła gardło! Zrobiliśmy to przypadkiem! Ale jeżeli tutaj zginie miłość mojego życie to całe moje życie poświęcę na zniszczenie Pomorza i kultu Trójgłowa! Możesz zostawić mnie i moich przyjaciół w spokoju i uratować mojego chłopca i pozwolić nam rozprawić się z Satanistami za to, że nas użyli, bo całe życie mnie ktoś wykorzystuje i mam tego dość! Ale jeżeli mój Feliks tutaj zginę przysięgam ci, że całe Pomorze stanie się betonową pustynią! Zatruje środowisko, zniszczę lasy, wyleje olej do morza! Zabetonuje wszystko i upewnię się, że Trójgłów zostanie zapomniany! NIE CHCESZ MIEĆ WE MNIE WROGA! NIE ODBIERAJ MI MOJEJ MIŁOŚCI! - Krzyczał.

Łukasz zdążył się uchylić przed atakiem, ale nie zdążył ponownie zaatakować. Widząc ranną Maję i rannego Feliksa podskoczył do leżącego sanitariusza. Jak się cuci ludzi? Po upadku na kamień miał mały mętlik w głowie.
- Jedziemy do ośrodka! - Strzelił sanitariusza po twarzy z plaskacza.
Chlast!
Skoro Lanosem ojca potrafił jeździć, to i z karetką sobie poradzi.
Ratownik się nie budził, jednak Zieliński znalazł kluczyki w kieszeni mężczyzny. Rzeczywiście mógł spróbować zapalić samochód.
- Szybko! - Powiedział Feliks, oddychając głęboko.
Bardzo bolało go ramię. Na szczęście Wakefield zdołał pospiesznie go opatrzyć i zatamować krwawienie. Wskoczył do karetki i spojrzał na Adama, który był wciąż na zewnątrz.
- To nie czas na krzyki i groźby! - Rzucił do Wakfielda. - Musimy stąd zniknąć, zanim znów zregeneruje się. Pomóż Mai, ona też krwawi z boku!

Dobrawa puściła Gniewka, który o dziwo nie uciekł. Króliczek spokojnie sobie siedział, jak gdyby nic się nie działo. Jego białe futro barwiło się na szkarłat z powodu krwi pani Ani. Ta coraz bardziej śmierdziała, kiedy nieczystości wylewały się z jej rozprutych jelit.
- Mogę spróbować kupić wam trochę czasu - powiedziała i spojrzała z żalem na Maję. Nie chciała, aby jej nowo przyjaciółka zginęła z rąk Ratsława. - Ale to wtedy, jak mi obiecacie, że pomożecie mi zniszczyć złych Cyjanków - powiedziała.
Chyba określenie Adama na Ceynów spodobało jej się.

- Przekaż twojemu szalonemu bratu Szczurosławowi wszystko, co ci powiedziałem niech prześle do nas Martę z odpowiedzią. Nie mogę nic obiecać dopóki nie będzie gwarancji, że po tym, jak załatwimy Cyjanków i tak nas zabijecie albo zostawicie z klątwą tych kart- Odpowiedział Addamus i spróbował wziąć Maje pod ramię i pomóc jej wsiąść do karetki tak jak chciał Felek. Stała obok niej, więc łatwo sprawił, że dziewczyna szybko znalazła się w pojeździe.
Wcześniej Maja czuła tylko ból w boku i nic więcej, ale teraz sącząca się z rany krew dała o sobie znać. Łzy zniekształcały jej wizje, ale miała świadomość tego, co się dzieje.
- Dobrawo - załkała z żalem, gdyż zupełnie inaczej miał wyglądać ich wieczór. M&M, żelki, cola i jakaś muzyka - przyjacielski relaks po ciężkim dniu, a nie... Rozwinięcie nieszczęść do rangi horroru.
Trzebiński spojrzał na Adama.
- Słuchaj… ja się boję - szepnął. - Mam wrażenie, że zaraz umrę. Ja nie chcę pertraktować z nimi. Ja chcę przeżyć… Ty… nie czułeś tego, co ja, kiedy ugodziła we mnie lanca tego jeźdźcy. Chyba nie jesteśmy w pozycji, w której moglibyśmy wymagać od kogoś jakiejkolwiek gwarancji… - rozkaszlał się.
- I won't let, you die even if I will have to sell my fucking soul Or join the Mazowsze dance group - Powiedział Adam, druga opcja wydawała mu się straszniejsza. Zakładał, że wiejski dzieciak nie zna angielskiego - Obiecuję ich osłabić, jeżeli oprócz kupienia nam czasu, upewnisz się, że on nie umrze - Wskazał na Feliksa - Jeżeli on przeżyje mogę niszczyć, kogo chcesz - Odpowiedział Dobrawie już z wnętrza karetki.
- Wszyscy do środka! - Łukasz sam wskoczył do kabiny na miejsce kierowcy z zamiarem odpalenia i ucieczki do ośrodka. Tam będą mogli liczyć na resztę. Chyba, nie był pewny czy im reszta współklasowiczów uwierzy.

Felik ją zasłonił… Dlaczego?
-Kurwa… Feliks… - jęknęła Olga przeniosła wzrok na dziewczynkę? Podeszła do niej z nożem.
-Powiedz bratu ze cie skzywdze, jak nie przestanie. Chce zabijac satanistów ne was, ale on nas tu zazyna. A ja muse zabic satanistow żeby pomoc rescie. – Stanęła za plecami dziewczynki. Przed jej twarz wyciągając nóż.
-Kzyc! – Zażądała. Spojrzała na resztę.
-Uciekajcie!

Adam spróbował zamknąć drzwi karetki potem przywarł do Feliksa w uścisku. Gdyby nie jego świeża rana ścisnąłby mocniej, starał się być delikatny zaczął gorączkowo szeptać mu do ucha-
Ona chce zostać męczennicą, nie puszczę cię, nie pozwolę żebyś odszedł, ochronię cię przed światem, będę twoją tarczą, jestem cały twój w każdym sensie! Nie pozwolę żeby cię ktokolwiek tutaj skrzywdził. Musisz żyć dla Esterki! Masz kogoś, kto cię potrzebuję, jesteś wartościowy, ja jestem tylko śmieciem używanym przez wszystkich, ale chcę cię ochronić. Jesteś bezpieczny w moich silnych męskich ramionach, nikt cię już nie skrzywdzi… - Szeptał Wakefield - Kowalski do ucha Feliksa , wtulając policzek w zagłębienie szyi drugiego chłopca a z jego oczu leciały gorące łzy.