| |
24-05-2007, 13:32
| #211 |
  Reputacja: 1   | Koniecpolski odetchnał z ulga widzac ze mały wampirek jest cały . Zapewne musiał by zginac z honorem ( lub z honorem uciekac ) przed dwoma byczkami brujah . Z drugiej strony był nieco zawiedziony . Brak zdecydowania u tych do ktorych zaczoł zywic najgorsze uczucia był haniebny i napewno nie pomoze mu w realizacji planow , ktore powstały gdy wracał z lasu do karczmy . Uchylone okiennice wskazywały , ze albo wiesniacy uciekli ( co było mało prawdopodonbe z uwagi na besti szwedajace sie po okolicy , jak i podła pogode ) albo zerkaja na scena ktora rozegrała sie przed chwila . Tak czy inaczej - nie było to zbyt istotne . A własnie !! ... lekki dreszcz przebiegł po plecach wampira . Rozejrzał sie wokół starajac zobaczyc bestie czajace sie w mroku , gotowe uchapac rekę albo co gorsza , kłapnąc tak ze tylko reka by została ... Usmiechnał sie niepwenie do Milly . "Chyba małemu krwiopijcy nic sie nie stało ... " - starał sie by jego głos brzamił pewnie , i beztrosko . - "Paskudna pogoda " - dodał w nadzieji ze i wampirzyca uzna ze padajacy deszcz i przeszywajacy waitr nie jest godna oprawą jej urody ."Nieprawdaż ?" Jednoczesnie połozył dłon na rekojesci miecza , by dac wyraz tego ze dla niego ani ciemosc , ani paskudna pogoda ani dwa wampiry szczerzace kły nie wydaja sie straszne ... |
|
|
24-05-2007, 17:02
| #212 |
 Reputacja: 1 | "Chyba małemu krwiopijcy nic sie nie stało..." - zabrzmiał głos Koniecpolskiego, a słowa zabrzmiały w jej uszach echem. Krwiopijcy. Ktoś mógł usłyszeć. Rozejrzała się uważnie, ale nie zauważyła zbyt dynamicznych, podejrzanych ruchów. Krwiopijcy.... Słowo echem powróciło w jej myślach. Wzdrygnęła się. Nie przywykła do tego określenia, tak jak nie przywykła do nazywania niektórych rzeczy po imieniu. Ludzie są nikim. Bezwolne istoty, którym trudno cokolwiek osiągnąć bez wpływu istot wyższych. Wampiry - wyzwolone niemalże całkowicie z potrzeb ciała, żyją cicho i w spokoju toczą swoje gry. Tak jak chcą. Tym kim chcą. -Przepraszam, mówiłeś coś... Zamyśliłam się... - zakłopotała się, zdając sobie sprawę ze zignorowania rozmówcy -Wracajmy do środka. - dłonią dotknęła ramienia rycerza i weszła z powrotem do izby. |
|
|
|
25-05-2007, 13:19
| #213 |
| Reputacja: 1 | AAA !! - gdyby nie było to kretynskim pomysłem Papkin zaczął by krzyczeć . Idiota ... jak mozna do wampira o innym wampirze mowic krwiopijca . Widział na twarzy Milly wyraz zdumania .. Zesztywniał ... pewnie rozwaza czy wogole jeszcze z nim bedzie rozmawiac ... Czuł sie jak skazaniec ktory czeka na wyrok sądu . Czy wszytko starcone ... pytał sie w duchu ... a moze nawet w przypywie zlosci napusci na niego zebato - szponiastego potwora jekim okazał sie Rus ... Ech .. głupiec ze mnie ... głupiec . jego dusza tarzała sie przez te krótka chwile w błocie niepewnosci ... mysl na drugi raz co mowisz ... Wampirzyca przemowiła do niego ... jej czysty , dzwieczny głos zdawał sie wybawieniem dla jego niepewnosci ... Ufff ... i tym razem dopisało mu szczęscie a moze ... moze ( pomiedzy deszczowymi chmurami zabłysło słoneczko nadzieji ) moze mimo wszytko wampirzyca wykrzesała w swym martwym sercu odrobine sympatii...na wiecej nie liczył ... w koncu był realista . (przynajmiej sie starał ) |
|
|
|
25-05-2007, 18:12
| #214 |
  Reputacja: 1 | Thomas spojrzał na swoje dzieci. „Wilki w gospodzie, lisy w kurniku...” Ta dziwna myśl, która go naszła, nie wiedzieć czemu rozbawiła go... Skinąwszy wilkom by szły za nim ruszył w ślad za Marcelem, rozglądając się gdzie by mogły zacze... ”Dobra, dość... Przestań się zachowywać jak nadopiekuńczy rodzic... Oboje są już dorośli... Mieli już swoje młode, wychowali je, a ty stary pierniku się zachowujesz jakby dopiero co nauczyły się chodzić...” Przerywając sobie tą radosną połajankę zagwizdał i wskazał las... Oba wilki wnet skoczyły, ciesząc się daną im swobodą... Gangrel nie przerywając swego marszu zerkał w stronę, w którą pobiegły... ”To nie hiszpańskie Spanielle ... Sobie poradzą... „ Jego uwagę przykuł ruch otwieranych drzwi do gospody. Wychodząca z nich Dama o ciemnej karnacji i czarnych włosach w pełni skupiła na sobie jego uwagę. Jej bogate szaty sprawiały, iż wnet uznał, iż jest to jego „Krewniaczka”... Wygładził wąsa i uśmiechnął się odrobinę szczerszym uśmiechem, który wnet przygasł, gdy zza jej pleców wyłonił się Koniecpolski... ”Znowu ten Berserker... Jak się będzie rzucał to mam nadzieje, że Marcel da nam to rozwiązać raz a porządnie...” Przez chwilę mierzył spojrzeniem niedawnego przeciwnika Grozy... ”Dobrze jednak, że trochę pohasają po lesie...” Thomas w milczeniu przyglądał się obojgu nowoprzybyłym. ”Ciekawe czy coś pamiętam z lekcji etykiety... No i mam nadzieje, iż mój nowy znajomy dotrzyma słowa i przedstawi nas sobie...”
__________________ Właściwością człowieka jest błądzić, głupiego - w błędzie trwać.— Cyceron Mędrzec jest mędrcem tylko dlatego, że kocha. Zaś głupiec jest głupcem, bo wydaje mu się, że miłość zrozumiał.— Paulo Coelho |
|
|
|
25-05-2007, 21:38
| #215 |
| Reputacja: 1 | Milla Zdjęła z siebie płaszcz Koniecpolskiego i podała mu go uśmiechając się bez szczególnego przekonania: - Powinnam sobie sprawić cieplejszy. Własny. Usiadła z powrotem na ławie i rozprostowała nogi odziane w długie ciemne spodnie. Delikatnym ruchem poprawiła we włosach złotą kamerę z rubinami utrzymującą niesforne kosmyki w ładzie. Tęsknym wzrokiem spojrzała na jadło wniesione na stoły przez dziewki służebne. -Nie brakuje Ci tego? - zwróciła się do Koniecpolskiego - Pamiętam, ze lubiłam grzyby... - na jej twarzy pojawił się smutny uśmiech, tęskny. Uśmiechała się często. Uczyła się dopiero przybierać tę maskę. Życzliwość jest jedną z dróg do sukcesu - wiele przysług dawanych z uśmiechem - wiele długów wdzięczności. |
|
|
|
26-05-2007, 21:14
| #216 |
| Reputacja: 1 | Hmm – Koniecpolski zastanawiał się co „normalny „ wampir powinien powiedziec w takiej sytuacji . Ale niestety nie znał odpowiedzi na to pytanie . Ale skoro powiedziało się A ... „Prawdę mówiąc organiczenia , które sa na nas nałożone powodują że nasze istnienie obdarte jest z całej radości jaka maja przez swoje zycie śmiertelnicy . „ spojrzał czujnie na wampirzyce , miał nadzieje ze w głebi duszy też czuje to samo ... „ Bo coz nam pozostaje ... w zamina za to co stracilismy ... „ chciał powiedziec bezpowrotnie , ale ... no właśnie ... ale ... być może gdzieś w madrych ksiegach albo wielcy medrcy wiedza jak spowodowac ze na powrót będzie się można cieszyc rzeczami „ludzkimi „ . Spuscił głowę słowa te wypłyneły prosto z duszy Leonarda ... niejako mimo woli ... * Obłoki, co z ziemi wstają I płyną w słońca blask złoty, Ach, one mi się być zdają Skrzydłami mojej tęsknoty. Te białe skrzydła powiewne Często nad ziemią obwisną, Łzy po nich spływają rzewne, Czasem i tęczą zabłysną. Patrzą się w ciemne odmęty Te wielkie ruchome słońca... I ja miłością przejęty, Patrzę i tęsknię bez końca. |
|
|
|
27-05-2007, 13:06
| #217 |
 Reputacja: 1 | Marcel Postawny Brujah przyśpieszył lekko kroku i rzucając Thomasowi spojrzenie, które miało chyba wyglądać zapraszająco, otworzył drzwi gospody. Oblicze Marcela było szczere i przyjazne, jednak chyba nikt - poza członkami tak agresywnych klanów - nie odróżniłby go od prowokacyjnego, pogardliwego uśmieszku. Wysilił swoje zmysły, po czym zlustrował okolicę, czekając czy Gangrel wejdzie przed nim czy też będzie nalegał, by to Marcel zrobił to pierwszy. Kiedy obaj znaleźli się w gospodzie, szybko doskoczył do Milly tak, by zająć dogodną pozycję, kiedy podejdzie Thomas. -Ekhm...- Brujah lekko odchrząknął jakby zbierając odwagę do tego co musi zrobić. Był odzwyczajony od konwenansów i irytowało go, że czuje się na tym polu jakby bezbronny, dlatego starał się to nadrobić… tu jednak potrzebna była praktyka. Niemniej uprzejmości Marcel zwykł wymieniać tylko z innymi wampirami, gdyż od czasu Przeistoczenia, jego pogarda dla rodu ludzkiego wypłynęła na wierzch i obecnie tylko drapieżne zwierzęta traktowały go przyjaźnie. Ludzie w większości po prostu się go bali - słabsi uciekali, silniejsi reagowali agresją, a ci, którzy o dziwo zachowywali się "przyjaźnie", najczęściej byli bardziej zdeprawowani od nie jednego Kainity. Ta dziwna klątwa nie obejmowała wampirów, jednak w kontaktach z tymi, przeszkadzała mu porywczość jego rodu i natura drapieżnika, przy której Bestia nie jednego "dworskiego" wampira przypominała mysz stojącą na przeciw lwa. Jedyne, co pozostało Brujahowi, to bardzo, bardzo wysilić się, by nie wygłupić się ani nie sprowokować kolejnej sprzeczki. Kiedy przez sekundę jego wzrok padł na Koniecpolskiego , Marcel uzmysłowił sobie jak wielki to będzie wysiłek... -Ekhm... Pani... chciałbym przedstawić...-Marcel starał się bardzo ostrożnie dobierać słowa -... oto Thomas, wędrowiec, który nad wyraz dobrze rozumie trudy, jakie spotykamy w czasie naszej wyprawy, z racji… pokrewnej nam natury. Zaprosiłem go by nam tej nocy towarzyszył, wszak nie godzi się pozostawić... człowieka na deszczu, mimo że wilcy najwyraźniej mu nie zagrażają, gdyż co ciekawe - sam z dwoma przemierza tą zapomnianą przez Boga krainę... ech, chyba najlepiej będzie jeśli pozwolę mu mówić za siebie... -Marcel w swojej niezdarnej wypowiedzi wyraźnie i celowo pominął w ogóle Koniecpolskiego, nie zaszczycając go choćby kolejnym spojrzeniem. Po części po to, aby będąc pod wpływem stresu nie zostać sprowokowanym - Torredor już wystarczająco go irytował, a jego ostatnia wypowiedź skierowana do Brujaha tylko cudem nie wywołała ataku agresji.
__________________ -Only a fool thinks he can escape his past. -I agree, so I atone for mine. Sate Pestage and Soontir Fel |
|
|
|
27-05-2007, 16:31
| #218 |
| Reputacja: 1 | Koniecpolski spojrzał na Marcela ... nie było w tym spojrzeniu ani strachu , ani agresji ... Jego wzrok przepełniony był bezgraniczna pogardą . Gdy Marcel zaczął mówić Leonard wstał , nie zwracając na to że Brujah coś tam mówi . Uśmiechnął się przepraszająco do wampirzycy ... “Wybacz Pani ... ale ... ale nie czuję się zobowiązany do rozmowy z osobami ... hmm niegodnymi mojego zaufania “ Gdyby oddychał na pewno wciągnął by głęboko powietrze w oczekiwaniu na zwierzęca reakcje Mercela .. W duchu z Papkinem walczył Koniecplski ... jeden podpowiadał, by uciekać ... albo się poddając, a sztylet wbić w plecy kiedy indziej ... Koniecpolski zaś rzucał w rozdziawiony pysk Marcela stalowa rękawicę... Zdecydowanym krokiem ruszył w stronę wyjścia ... Zresztą i tak czekała na niego wyprawa do lasu ... wszak gdzieś a krzakach zostawił swoją bałałajkę Ostatnio edytowane przez denis : 27-05-2007 o 21:09. |
|
|
|
27-05-2007, 17:24
| #219 |
| Reputacja: 1 | Obrót sytuacji był dość niespodziewany. W jednej chwili powracała myślami do pachnącej jadłem izby domu, w drugiej wstawała już z ławy by pożegnać Koniecpolskiego i witać postawnego Brujaha. Upewniła się, czy Leonard zabrał ze sobą płaszcz, po czym zwróciła się do Marcela. -Witaj, towarzyszu. Ciesze się, że w końcu mamy okazję przysiąść i zamienić kilka słów. - uśmiechnęła się szczerze i ciepło. Nie lubiła niejasnych sytuacji, a w sporze Leonard-Marcel nie zamierzała stawać po czyjejkolwiek stronie. |
|
|
|
27-05-2007, 22:16
| #220 |
  Reputacja: 1  | Renauld wszedł do karczmy. U progu ukłonił się Milli. Byłą to czysta formalność, pozdrowienie, jakim należy obdażyć damę dworu, gdy się przechodzi obok nie... pozdrowienie dające też do zrozumienia "nic złego tobie nie grozi z mojej strony". Obok Koniecpolskiego przeszedł obojętnie. Nie było w sumie co się dziwić, do tej pory nie okazywali sobie przyjacielskich uczuć. Następnie dowiedział się gdzie leży Jose. Wszedł do pomieszczenia. Byli sami... Chłopiec podszedł do rycerza -Już dobrze... już wszystko dobrze... - mówił głaszcząc nieprzytomnego służącego po włosach- Ten kto to zrobił, słono za to zapłaci, obiecuję... a teraz mój drogi musisz się posilić... musisz odzyskać siły...-po tych słowach, mały Francuz rozerwał sobie nadgarstek i przystawił go do ust Hiszpana. Krew spływała powoli prosto na wargi rannego. Gdy chłopiec, z ojcowską czułością, skończył karmić śpiącego, wyszedł do sali głównej karczmy. Patrząc w oczy każdemu obecnemu śmiertelnikowi po kolei, powiedział donośnym głosem: -Wyjść... natychmiast - potem zwrócił się do swoich towarzyszy - musimy się naradzić... Mam gdzieś waszą... - tu spojrzał na Marcela-...niechęć do mnie. Mamy ważniejsze cele, niż kłótnie - widać było, że pomimo wyglądu dziecka, odczuwał gniew godny dorosłego...
__________________ Tańcząc jak tobie zagrają, spraw by grali to co chcesz tańczyć... |
|
|
| |
Wygląd liniowy
