- Oj, niech no tylko cię dorwę w "Smoczym Legowisku", Liadon, to nie zdołasz się odpłacić w winie! - zaśmiał się Malark. - Wchodźcie, tylko zachowujcie się przyzwoicie - stary Leofryk już pewnie chrapie w najlepsze - na wspomnienie zgryźliwego zarządcy strażnicy drugi stróż parsknął śmiechem.

Awanturnicy przeszli przez podwójną bramę, ruszyli wzdłuż stajni, minąwszy pracownię krasnoludzkiego płatnerza Kilgara skręcili w prawo i przeszedłszy obok siedziby Ligi Garbarzy stanęli przed kaplicą Tempusa - budowlą swym wyglądem odzwierciedlającą dyscyplinę i bojową gotowość Młotów służących pod dowództwem tutejszej kapelan wojsk, Saerli Ashley, której kazania zdawały się być natchnione ogniem, a spisywane krwią poległych żołnierzy.

Na opustoszałym dziedzińcu rozległ się stukot kołatki o dębowe drzwi. Minęła chwila, zanim ktoś uchylił wizjer i zlustrował poszukiwaczy przygód srogim spojrzeniem.

- Nie jesteście ani Purpurowymi Smokami, ani nie ma wśród was umierających. Wróćcie tu o świcie - rozkazał głosem, w którym pobrzmiewał twardy, chłopski akcent pogranicznika.

'Pierwszy raz widzę, żeby Miecz Tempusa nie chciał pobłogosławić wojów idących na bój' odewał się Anton próbując wziąć akolitę pod włos.
'Na miejskim cmentarzu panoszy się zło i jest to najwłaściwsza pora by go wyplenić. Potrzebujemy łaski boga wojny i wody uświęconej jego potem by móc wygnać zło i pomścić ofiary, które zginęły pod Waszymi nosami.'

- Za butelkę wody najświętszej datek się należy, trzydzieści pięć złotych lwów - wycenił usługę gbur, który z pewnością nie był akolitą, a co dopiero Młotem. Pewnie któryś z chłopów tej nocy pełnił rolę stróża w zamian za podkucie konia albo inną kapłańską przysługę. Jak bardzo przykładał się do obowiązku - najlepiej świadczyły o tym przekrwione od gorzałki oczy.

Raven podążał cicho z kompanami w zasadzie nie odzywając się do nikogo. Nie było takiej potrzeby, zwłaszcza od kiedy rozmowy z kapłanami powierzył Liadonowi.

Szybko okazało się że ma on nawet znajomych w strażnicy, dzięki którym w ogóle dało się wejść do środka mimo późnej pory. Jednak przeszkodom nie było końca, tym razem przybrały postać zapijaczonego łajdaka który najpewniej cały "datek" którego żądał zamierzał roztrwonić w karczmie. Choć jemu samemu pewnie słowo "roztrwonić" z pewnością do głowy nie przyszło, jak już to "spożytkować" czy "zainwestować".

Patrząc w jego czerwone ślepia Raven zastanawiał się czy w ogóle jakieś mądrzejsze słowo mogło mu do głowy przyjść. Postanowił zwrócić się do Liandona , choć rozmowa tak naprawdę służyła innemu celowi.

- A może by tak kapłanów zbudzić lamentem że pijak jakiś wkradł im się do kaplicy? Może i poznają że to swój, ale zarzutu pijaństwa łatwo nie przepuszczą. Wszak to kapłani Tempusa - powiedział podnosząc ton i wznosząc nieco ręce ku górze, - u nich pijaństwo na służbie nie przejdzie, oj nie. - zakończył kręcąc głową i przyjmując smutny wyraz twarzy.

- Ciekawe czy kara za takie przewinienie na batach się skończy ?- zapytał Liadona. Cały monolog przeprowadził na tyle głośno by i strażnik usłyszał choć nie bardziej niż było to potrzebne. Nie chciał robić scen, przynajmniej jeszcze nie .... - W nagrodę pewnie wodę święconą sami nam dadzą bez żadnej łaski ... Wpuszczono nas tu przecież bez żadnych problemów, wszak jesteś tu sławny i poważany jak zawołasz kapłanów z pewnością przyjdą i posłuchają. - dodał zupełnie pewien tego co mówi. Po sposobie w jaki przyjęto ich do strażnicy był przekonany że przed towarzyszem wszystkie drzwi stoją otworem... może z wyjątkiem takich które chwilowo pilnuje jakaś pijaczyna.

Piłeczkę pozostawił po stronie Liandona, mógł pociągnąć wątek , mógł też przed pijaczyną odegrać rolę dobrego wujka który oszczędzi mu kłopotów. Miał nadzieje że pomimo zapitego łba dotrą do strażnika konsekwencje jakie mogą go spotkać i z dwojga złego wybierze rozsądniejsze rozwiązanie.

- Ja wam dam pijaczynę... - nasrożył się dziad, zasunął wizjer i począł z całych sił ciągnąć sznur dzwonu. Cieniste sylwetki strażników na murach zwróciły się w stronę hałasu. Rozbłysły światła pochodni. Rozległ się stukot ciężkich butów - zbliżał się patrol Purpurowych Smoków.

- I chciej tu dobrze – mruknął pod nosem Raven tracąc resztki chęci do konwersacji z ludźmi czy kimkolwiek, nie kończyły się one zbyt dobrze. Zgodnie z przysłowiem – jak nie urok to sraczka.

- W zasadzie i tak niczego nie straciliśmy, nikt zdrowy na umyśle nie zapłaciłby tyle za buteleczkę wody. - dodał na pocieszenie kamratom i sobie. - Poczekajmy spokojnie na tych Purpurowych i wyjaśnijmy im, że tylko zwróciliśmy uwagę strażnikowi za drzwiami na niestosowność picia na warcie... Choć ja już może lepiej nic nie będę wyjaśniał – spojrzał w kierunku Liadona licząc że zajmie się strażnikami.

Wiedział, że panika czy ucieczka wyglądała by zbyt podejrzanie i mogłaby skończyć się bełtami w plecach, lepiej było już spokojnie na strażników poczekać, nic złego przecież nie zrobili, a oczyska pogranicznika mówiły same za siebie.

Anton był w szoku.
'Czy ktoś jest mi wstanie powiedzieć co tu się kurwa stało?' spytał Ravena gdy dzwony wybiły.
'Cóż, teraz na pewno ktoś się nami zainteresuje.'

- Niezły początek wspólnych przygód... - syknęła niezadowolona Elena.

Blask pochodni oświetlił awanturników. Zdziwieni wartownicy popatrzyli po siebie - jeden odetchnął z ulgą, drugi się zaśmiał, trzeci gwizdnął.

- Nie powinniśmy wypuszczać Fernanda z lochu - żartobliwie skomentował strażnik. - Poczekajcie chwilę, zawołam Sybrianne - żołnierz miał na myśli jedną z Młotów Tempusa.

Wspomniana kapłanka wkrótce stanęła przed śmiałkami, z niemałym zakłopotaniem na obliczu.

- Musicie nam wybaczyć, ale nie spodziewaliśmy się gości, wszyscy kapłani są zajęci codziennymi obowiązkami...