Maximilian mocował się z klamrą pasa od spodni, kiedy z dymu przy bramie wyleciał niezidentyfikowany obiekt i lotem koszącym począł, niebezpiecznie szybko zbliżać się w jego kierunku. Strzała pozostawiła po sobie nieprzyjemny świst, kiedy przeleciała tuż koło ucha młodzieńca i wbiła się w ziemię.

Zacisnął mocnej ręce na rękojeści miecza, a ciarki przeszły go po plecach, kiedy zobaczył kontury napastników wyłaniających się zza szarej kurtyny. Zwalisty niczym dąb bandzior jako pierwszy rzucił się pędem w stronę Ritsuko. Maximilian wysunął przed siebie broń i tarczę, biegnąc jej na ratunek. Krzyk uwiązł mu w gardle, kiedy miecz zbója niebezpiecznie szybko zaczął zbliżać się do najemniczki.

Zaraz potem, kolejno po sobie, nastąpiły dwie rzeczy. Hissori rozpłynęła się w powietrzu, nie pozostawiając po sobie żadnego śladu, zaś zdezorientowany Maximilian, rozpędzony w swej szalonej szarży, nie zdołał poprawnie wyprowadzić ciosu, który śmignął tuż obok wielkoluda. Ten zaś najwyraźniej nie miał na tyle czasu lub rozumu, by wdać się w rozważanie, gdzież jego niedoszła ofiara zniknęła, dlatego błyskawicznie odpowiedział na bezskuteczny atak młodzieńca.

Długi miecz śmignął znad głowy bandyty. Maximilian wydobywając się z oszołomienia i reagując instynktownie zasłonił się tarczą, w którą z druzgoczącą siłą wbiła się broń. Potęga ataku przeciwnika zaskoczyła rycerza. Opierając się uderzeniu z ledwością, ramię Maximiliana ugięło się, a metalowa tarcza odskoczyła i przygrzmociła w jego głowę. Mroczki przeszły mu przed oczami i zachwiał się do tyłu, kiedy kolejne uderzenie niemalże pozbawiło go głowy.

Krew zaczęła spływać obficie z jego czoła, zalewając mu oczy. Kolejne uderzenie sparował odruchowo i w odpowiedzi ciął na oślep, a zaraz potem poczuł, że jego ostrze z większym niż zwykle oporem przeszyło powietrze przed nim. Zrobił krok w tym i przetarł oczy, by ujrzeć wielkiego bandziora przyciskającego rękę do długiej rany na piersi. Ich jarzące się żywym ogniem oczy, spotkały się na sekundę. Dwóch wojowników, którym pisana była walka. I śmierć.

Rana zadana przez Maximiliana okazała się zbyt płytka. Bandzior uśmiechnął się krzywo i ponownie rzucił do ataku. Angelopoulos co raz ciężej, odpierając kolejne spadające na niego ataki. Starał się znaleźć lukę w obronie przeciwnika, jednak wielkolud pomimo siły jaką wkładał w cięcia, zdawał się poruszać coraz szybciej i szybciej. Kolejne uderzenie wybiło metaliczny dźwięk na tarczy rycerza i odbiło się echem w chaosie bitwy, kiedy zrozumiał w końcu, że jego przypuszczenia są błędne. To nie bandzior przyspieszał, tylko on zwalniał, męczony kolejnymi próbami obrony.

Ciężkie żelastwo tłukło raz za razem, kiedy z nieba za jego plecami niespodziewanie spadła strzała. Goldor! - przeszło rycerzowi przez myśl. Wielkolud jęknął, kiedy grot ugodził go w ramię, a Maximilian znalazł w tej chwili swoją szansę. Rzucił się w wyciągniętym mieczem na przód, zaś potem niemalże sam wyciągnął się na ziemi, gdy jego noga zahaczyła o ciało jednego z zabitych bandziorów.

Skąd on się tam wziął? Kiedy? Czas na polu walki zdawał się zakrzywiać i niknąć, odseparowując walczących od reszty świata.

Maximilian z dezorientacją zobaczył jak broń bandyty ponownie śmignęła, kierując się w jego głowę. Śmierć spojrzała mu w oczy. I pewnie zabrałaby go ze sobą, gdyby nie nagłe pojawienie się Ritsuko za plecami Dużego. Dziewczyna spróbowała zaatakować przeciwnika od tyłu, na co ten zareagował instynktownie, odchylając się od morderczego ostrza, które przeszło tuż obok jego ramienia. Ale to tylko po części załatwiło problem Agelopoulosa. Miecz wroga nie zmienił trajektorii, jednak ręka bandyty przekręciła się, a rycerz oberwał w głowę płazem broni.

Świat rozjarzył się fontanną barw i zaczął wirować. Mimo to, Maximilian wkładając całą swą siłę w utrzymanie miecza, zamachnął się w miejsce, gdzie jeszcze chwilę temu stał oprych. Poczuł nagły opór, a ostrze zamarło w powietrzu. Rycerz włożył całą pozostałą mu energię, by wyrwać ostrze. Poczuł na twarzy świeżą krew.

Maximilian zatoczył się kilka kroków w tył, starając przezwyciężyć ogarniające go oszołomienie. Świat był niewyraźny, a wszystkie dźwięki dziwnie wytłumione. Rozmazana sylwetka bandyty, była jednak nie do pomylenia. Widmowa postać zbliżała się do rycerza, stawiając długie i mozolne kroki. Jeden. Dwa. Trzy. Wielki oprych upadł na twarz, a wokół niego szybko zaczęła powiększać się kałuża krwi.

Maximilian łapczywie nabierał powietrze w płuca, spoglądając na martwe ciało swego przeciwnika.

Chłopak nie był gotowy. Może nikt mu nie powiedział, może jemu zabrakło wyobraźni. Bycie bandytą nie polegało na radosnym machaniu mieczem i liczeniu łupów. Kara czekała na każdym kroku. Z rąk strażników, konkurencji, własnego ojca. Zły świat, który nie wybaczał porażek. Niektórzy nosili ukrytą między zębami truciznę, inni potrafili udławić się własnym językiem, a chłopak... w całej okazałości nie był gotowy. Ritsuko niespiesznie przeglądała rozłożone na płótnie narzędzia. Cienie pochodni zawieszonej nisko na ścianie pełzały po jej pozbawionej wyrazu twarzy. Starała się nie okazywać emocji. Nie chciała by Chass, Lago i Goldor uznali ją za jeszcze bardziej niepoczytalną niż teraz. To mogłoby wpłynąć negatywnie na współpracę, w jakimś sensie. Zadawanie bólu było sztuką, wymagało precyzji i opanowania.

- Pierwsze wzmianki o akupunkturze można znaleźć już w starożytnych zapisach z wschodnich regionów Kara-Tur - przełamała pierwsze lody, dezynfekując skórę jeńca szmatką nasączoną spirytusem. - Szybko odkryto dla niej zgoła odmienne zastosowanie... niż medycyna. - Spojrzała rudemu chłopakowi prosto w oczy. Pieszczotliwie wędrowała palcami wzdłuż barku, ramienia, przystanęła przy stawie łokciowym, szukała splotu nerwowego. Po chwili uśmiechnęła sie ciepło, sięgając po igłę. - Wasze piły, stoły do rozciągania, gruszki wpychane w otwory ciała, barbarzyństwo - westchnęła - prymitywny lud - zanurzyła metal pod skórą.

Gdy skończyła więzień już nie żył. Uciekł za barierę śmierci. Hissori brakowało do najlepszych. Yakushiji, nazywany nieśmiertelnym katem Cesarstwa - wedle podań szeptanych z przestrachem, potrafił trzymać ofiarę w intensywnym bólu tygodniami, aż nie znudziły mu się krzyki. Te nie nudziły mu się nigdy.

Towarzysze Ritsuko zdawali się wyglądać, jakby i z nich odpłynęło życie. Wyraźnie pobladli, choć mogło to być równie złudne oświetlenie chwiejnego płomienia. Zaczęła zbierać, myć i porządkować narzędzia. Gdy skończyła udała się na górę. Z sali tortur wprost na śniadanie. Doceniła hart pozostałych. Dla słabszych żołądków skończyłoby się odruchem wymiotnym. Potem zaczęli schodzić się ci wszyscy ludzie. Znosili podarki. To było dziwne, nieswoje, takiego sposobu okazywania wdzięczności za zabijanie jeszcze nie znała. Pogładziła wierzchem dłoni polik dziewczynki, która przyniosła jej wianek.

- Dziękuje, skarbie... - uśmiechnęła się równie ciepło co poprzednio do więźnia.

Najemnicy w najlepsze roztrząsali problem pozostałych przy życiu bandytów. Choć od pewnego miejsca ich narada zaczęła przypominać rozważania wędrownego rwacza zębów nad usunięciem korzenia pozostałego w dziąśle - z której strony, za ile i czy w ogóle ruszać?

- Nie słuchacie, tu nie chodzi o zamach na watażkę, tylko o wykrwawienie jego ludzi - Ritsuko sarknęła. - Neutralny teren? To już jawne okazanie słabości, strachu przed bandą wieśniaków, niedopuszczalne. Radźcie, dostosuje się, tymczasem... - wstała od stołu i już poza wszelką konspiracją rzuciła głośno - Ślepiec ma rację, co nas obchodzi wasza zawszona wieś! Są ważniejsze sprawy! - "Maska za maską, nic nie jest prawdziwe, wszystko jest kłamstwem, w wydźwięku cholernie satysfakcjonującym kłamstwem".

Maximilian odezwał się w końcu, mieląc w kawałek chleba.
- Bandyci jeszcze nie zdobyli wioski, prawda? Więc dlaczego prawicie, jakbyśmy jednak wczoraj polegli? Hmm… A może ta tarcza zbyt mocno przywaliła mi w łeb i czegoś nie rozumiem z waszej gadki? Niemniej jednak, trzeba coś zrobić. Bez zapasów, z bandytami na karku ta wioska może nie przetrwać do naszego powrotu. Dobry plan się przyda, jednak nie możemy czekać zbyt długo. Po nocnym ataku bandyci są rozproszeni, wyczerpani i z pewnością nie spodziewają się szybkiej kontry. Ten ich mag też jest pewnie zmęczony przez te fajerwerki. Obie strony ucierpiały na wskutek tego nocnego ataku. Trzeba wykorzystywać okazję, albo stracimy najlepszą szansę na pozbycie się bandytów - wraz z końcem wypowiedzi, rycerz przełknął ostatni kawałek śniadania, zdecydowanie zbyt skromnego by nasycić go w pełni.

Hagway, przysłuchujący się wymianie zdań z coraz większym zniecierpliwieniem i coraz to bardziej czerwoną twarzą, miał dosyć. Rąbnął pięścią w stół, aż zadzwoniły talerze i zaklął pod nosem.
- Jak baby przy studni - warknął w stronę najemników. - Za moich czasów nie mielibyście żadnego zlecenia, dyskutując jak przekupy na targu. Udawane negocjacje z tą bandą nie wchodzą w grę, nie w obrębie wioski lub jej okolicy. Straciliśmy wczoraj wiele osób i nie zamierzam ryzykować życia lub zdrowia reszty, rozumiemy się? Kto wie, co ten ich czaromiot ma jeszcze na podorędziu. Szczyle, których złapaliśmy, nie byli zbyt pomocni w tej materii. On - tu wskazał na Maximiliana - dobrze prawi. Szybki kontratak weźmie ich z zaskoczenia, a jeśli wierzyć więźniom, nie zostało ich za wielu.

- Za twoich czasów drużyna między sobą się nie naradzała? - zdziwił się ironicznie Lago. - Nieważne. Mała garstka ludzi, która dałaby się zwabić, to żadne wykrwawianie, jak już mówiłem, więc też jestem za tym, by się pozbierać i zaskoczyć ich tam, gdzie są.

- Ach, więc wyście się naradzali - ripostował równie ironicznie Hagway. - Wybaczcie, musiałem się pomylić, bo brzmiało jak przekomarzanie się momentami.

- Nie ma sprawy Koleś, dawno nie widziałeś akcji, masz prawo nie pamiętać - uśmiechnął się Chass zapalając tyton owinięty w bibułę. - Podsumowując, weźmiemy tę robotę, a nad konkretnym planem zastanowimy się we własnym gronie, tak? - spytał towarzyszy.

- Tak. Weźmy tę robotę. Nie zaszkodzi pomóc, a i zyskamy przy tym trochę doświadczenia jak i kilka dodatkowych sztuk złota - zgodził się z Chassem Maximilian. - A co do planu, to nie ma co kombinować. Na bandytów wystarczy prosta zasadzka. Skomplikowane plany mają to do siebie, że: po pierwsze, musimy trafić na dogodne warunki do ich wykonania, po drugie, nikt z nas nie może spieprzyć powiężonego mu zadania, po trzecie, bandyci nie mogą się zorientować co jest grane. Jeżeli jedna z tych rzeczy się nie powiedzie, to stracimy element zaskoczenia i możemy niepotrzebnie narazić swoje życie. A jak wyruszymy już zaraz, to może uda nam się jeszcze załapać na obiad.

- Trochę się dzisiaj namęczyłem z łataniem was, jeśli chcecie wyruszyć natychmiast weźcie pod uwagę, że także moje zdolności sa dzisiaj dość ograniczone - wtrącił Hroth.

- Ich mag nie jest potężny, więc nie zdziała dużo, ale czy ktoś widział, by rzucał jakieś inne czary oprócz tego ze zwoju? - Chass spytał Hagwaya zbierając jednocześnie świece i zmazując krąg mocy. - Max, będziesz lecieć na ‘ura i nadziejesz się na kolejną kulę ognistą. Potrzebujemy planu, ale faktycznie musimy się spieszyć, jeśli chcemy ich złapać z zaskoczenia.

- A gdzie ja mówiłem o leceniu na ‘ura? Mówiąc “prosty plan” miałem na myśli coś, czego nie da się spieprzyć na setki sposobów i łatwo można wdrożyć w życie - odparł rycerz.

Chass westchnął wznosząc oczy do nieba. Nie miał siły tłumaczyć prostemu żołdakowi zawiłości paraleli.
- Hagway, czy komuś z napastników udało się uciec?

- Nie ma pewności - odparł stary wojownik. - W tym całym chaosie uciec było bardzo łatwo. Co do czaromiota, to do tej pory nękał nas prostą magią. Na pewno potrafi wyczarować strzały z kwasu, podziurawił nam nimi palisadę.

- Kwasowa strzała to nie taka prosta magia, kolego. Dobra, zbierajmy się. My jesteśmy chyba gotowi, a przeciwnicy będą potrzebować czasu na przegrupowanie się- magik zwrócił się do towarzyszy zaciągając fajkiem.

- No w końcu! Najwyższy czas! - ryknął z zadowoleniem Maximilian, wstając z rozmachem od stołu, niemalże go przewracając. - Karczmarzu! Kiedy wrócimy, spodziewam się zastać tutaj porządny obiad!