Wnętrze wieży było zdecydowanie nieprzytulne.
Podłogę zaścielał prawdziwy dywan z kości - nawet ślepiec by zauważył, że obrońcy stoczyli zaciętą walkę, zakończoną, po ilości trupów sądząc, niepowodzeniem. Najwyraźniej przeciwnicy byli zbyt silni, na dodatek zaskoczyli obrońców.
Po spenetrowaniu wieży i zabraniu paru monet Rathan wrócił do kompanów.

- Proponowałbym przespać się trochę, a potem ruszyć dalej mostem - powiedział. - Zapewne dokądś prowadzi. Do jakiegoś wyjścia.

Potem usiadł na moment, starając się przekonać, czy da się zrobić jakieś prowizoryczne pochodnie.

Odkrytym przez siebie przejściem nie zamierzał wędrować. Miał wrażenie, że na drugim jego końcu czeka coś niezbyt przyjaznego.

Gnom czuł zmęczenie, od którego robiło mu się ciemno w oczach. Jednak widok księgi magicznej i zwojów z zaklęciami podziałał na niego bardzo orzeźwiająco. Uśmiech zagościł na twarzy Grigera, który poczuł się jakby właśnie trafił główną nagrodę na loterii. Jeszcze kilka chwil temu marzył tylko o tym aby odpocząć i zapamiętać kilka ze swoich zaklęć, a tutaj taki dobrobyt! Mały iluzjonista zebrał wszystkie magiczne przedmioty, zrobił sobie miejsce w kącie i usiadł celem rozeznania się w swojej zdobyczy. Po zmęczeniu nie było ani śladu. Mózg gnoma pobudzony wspaniałym znaleziskiem pracował ze zdwojoną wydajnością. Griger wziął ze sobą też trochę mazi, którą pokazał mu Tupik licząc, że zdoła poznać jej właściwości i pochodzenie. Nie usiedział jednak długo. Jego wzrok przykuł dziwny płomień, który już wcześniej zauważył półork. "Ostrożność nie zaszkodzi" - pomyślał gnom. "Jeśli tam ktoś jest to lepie byłby to sprawdzić" - kontynuował swoje rozmyślania wyjmując rdzewiejący sztylet z głowy jednego ze szkieletów.
- Wie ktoś co to za płomień? - spytał półgłosem towarzyszy.

Kiedy weszli w boczną uliczkę, obolały i otrząsający się z błota i zimna Anbar odezwał się do brata cichym ale stanowczym glosem:

Uciekliśmy z tej przeklętej nory, co teraz? Nie tak miało to wyglądać. Nie możemy tak z pustymi rękoma wracać do Hardlening, te wszystkie zadufane w sobie dupki będą z nas kpić i hańbą się okryjemy….. nie pomściliśmy też śmierci Bloda na tamtej wiedźmie…
- Znajdźmy ciepłe miejsce na nocleg i zimne piwo na wieczór. - wysapał poobijany czarodziej. - Zemszczę się na suce za samo to, że nas uwięziła, ale chciałbym odzyskać księgę i platynę, jaką mieliśmy przy sobie. -
- Dobrze mówisz bracie, tak zróbmy, znajdźmy jakąś karczmę na uboczu, z dala od miejsc które patrolują strażnicy i zbierzmy siły… tylko jak chcesz księgę twoją odzyskać, pewnie musielibyśmy po nią do wieży wrócić?- spytał sięł Anbar z pewnym wahaniem.
- Zobaczymy - odpowiedział tajemniczo Oskar. - A teraz chodźmy, zanim moja obolała dupa odmrozi się na tej przeklętej ludzkiej ulicy -
Klucząc w ciemnych uliczkach, w akompaniamencie cmokających w błocie butów krasnoludy brnęły w mroki Blackmoor, próbując znaleźć miejsce, gdzie mogliby się wysuszyć. Szli w kierunku światła, migoczących pochodni które niechybnie oznaczały jakieś miejsce spotkań towarzyskich, szczególnie biorąc pod uwagę dolatujące zapachy wykręcające żołądki głodnych krasnoludów.
- Panie…….dajcie miedziaka…...chory i słaby…..sam na świecie…..pomocy znikąd….. - po czym z cienia przy ścianie wyciągnęła się wykręcona jakby przez lumbago, zasuszona niczym pergamin ręka…..
Anbar podskoczył na nagłe słowa i jego ręka podążyła instynktownie w kierunku miecza, odetchnął, kiedy zobaczył, że to tylko jakiś żebrak, chociaż mogła tu być pułapka…rozglądając się czujnie, wyjął jedną z zabranych strażnikom monet i dał żebrakowi
Masz tutaj, wiesz może czy jest niedaleko jakieś miejsce, gdzie można spędzić noc i gdzie nie zadają pytań?
Żebrak chwycił monety i schował w brudnej i śmierdzącej odzieży - Dzięki Ci panie złoty, Panie szczodry. Oby bogowie wynagrodzili Ci hojność! - stary rozdarł się w podziękowaniach niemal przypadając do ubłoconych butów krasnoluda. Po chwili jednak opanował się, i wskazał pokrzywioną ręką w stronę kolejnej, ciemnej uliczki z której darł się jakiś kot. Zapachy i gwar głosów dochodził jednak z widocznego w oddali rynku, czy może jakiejś większej ulicy. Tam jednak żebrak nie wskazywał.
-Pójdźcie Panie tędy, prosto, potem w lewo, obok sterty beczek znów prosto, potem wyjdziecie na taki mały plac. Szukajcie starej studni.Obok jest dobre miejsce. Powiedzcie, że przychodzicie od starego Ulfa……. -

“Ruuuuuuuuuuuuuuuuuu” - odgłos rogu z wieży doszedł do uszu krasnoludów, jak i pewnie połowy miasta. Smród gnijących zębów doszedł do Anbara pochylającego się nad żebrakiem, który najwyraźniej słysząc odgłos rogu, uśmiechnął się szeroko, odsłaniając resztki poczerniałego uzębienia.
-To was ścigają…..Panie? -
- Na szczęście nie, ale o ile się nie mylę nie wolno na przebywać na zewnątrz o tej porze. - odpowiedział przytomnie Oskar.
Nie podobał mu się kierunek wskazywany przez żebraka, przywodził na myśl pułapkę, ale jeśli wszczęto alarm, to właśnie w takich miejscach jak wrzawa na rynku będą szukać w pierwszej kolejności. Być może ich szansą będzie skierowanie się na pułapkę? Trzeba najpierw upewnić się co do żebraka.
- Czy ty próbujesz nas wciągnąć w pułapkę? - zagrzmiał czarodziej przywołując proste zaklęcie iluzji, które spotęgowało złowrogo jego głos dodając echo napierające z każdej strony żebraka. Ręka zalśniła niebieskim blaskiem, szron zaczął wytwarzać się wokół dłoni, na kamiennej ścianie zaułka, gdy czarodziej zbliżył doń dłoń.
-Nie Panie! Nie śmiałbym…… starzec zgiął się ponownie w ukłonie niemalże wpadając w rozmokniętą ziemię w uliczce.
- im dalej od rynku, tym mniej straży - żebrak dygotał z zimna, kurczowo zaciskając dłonie na błocie alejki. Rozejrzał się na boki i powoli zaczął pełznąć z powrotem w ciemność, gdzie wzrok przyzwyczajonych do ciemności krasnoludów po chwili wyłowił sprytnie zrobioną kryjówkę, znajdującą się w resztce rozpadającej się skrzyni.
- Ale powiedziałeś to zanim rozległ się alarm - czarodziej nie dawał za wygraną. Postąpił dwa kroki do przodu wchodząc w cień alejki.
Żebrak zwinnie, jak na jego mizerny stan rzucił się w kierunku kryjówki, słysząc z dobiegające z oddali szybkie kroki. Pogoń od strony wieży zbliżała się.
Oskar klepnął brata w ramię i wszedł w zaułek za żebrakiem - Sorry stary, ale nie będziemy szukać innej kryjówki. Będziesz musiał siedzieć cicho i się podzielić swoją.

Blask pochodni rzucał upiorne cienie na osmalone ściany, a kwaśny odór spleśniałego materiału, skóry i kości unosił się w powietrzu. Uciekinierzy wsłuchiwali się w odległe odgłosy podziemi, próbując czymś zająć czas w trakcie krótkiego odpoczynku.

Short rest: Rathan +7HP, Thalgor+9HP, , Grieger arcane recovery, identyfikacja (50% pewności, że czerwona mikstura to mikstura leczenia, 50% pewności, że mikstura o trzech ziemistych kolorach to mikstura wspinaczki, 100% pewności że pachnąca, oleista mikstura to....perfumy. Zaklęcia w księdze są czytelne i zrozumiałe. Na zwojach też, nie trzeba identyfikować niczego. Aby mieć 100% pewność co do mikstur, należałoby użyć czaru identyfikacja

Minuty mijały, a zimno i szczupłe racje żywnościowe, nie najlepszej świeżości nie były w stanie na długo zaspokoić głodu. We znaki zaczęło dawać o sobie zimno i wilgoć, którymi przesiąknięta była ta wieża. Tajemnicze światełko, migoczące w oddali na granicy widzialności, niczym senna mara znikło po jakimś czasie, a gnom mógłby przysiąc, że chwilę wcześniej słyszał krzyk, długi i przeciągły. Mogło to być jednak odbite przez skały echo, lub wymysły przygnębionego niedawnymi wydarzeniami czarodzieja który w substancji ściekającej z jamy w suficie rozpoznał tą samą wydzielinę, którą posługiwały się ohydne robale z wcześniejszej strażnicy. Jednak troski te zniknęły całkowicie, kiedy czarodziej zajął się badaniem swoich skarbów. Przerzucając doskonale zachowane kartki księgi, ze środka wypadł niewielki kartelusz, który niczym jesienny liść targany wiatrem sfrunął prosto pod nogi Lucindy, zajętej myszkowaniem po pomieszczeniu szukając monet i błyskotek. Kartelusz, zapisany był eleganckim, kobiecym pismem…..w języku wspólnym.

Setniczka Vivien do podsetniczki J`aara

Niestety, nie możemy w tej chwili udzielić wsparcia o które nas poprosiliście. Sytuacja w mieście poważna, szczególnie w slumsach na podgrodziu i w dzielnicy nieludzi. Odcinamy Wodną Wieżę od strony miasta. Gdyby ataki na was od strony Wodnej Wieży nasiliły się, odciąć most. Ścierwniki są wabione przez światło. Zalecamy ograniczenie światła i ognia, oraz odcięcie schodów barykadami i pułapkami. Przez Dolną Bramę wysyłamy oddział z sieciami na płaszczaki. Rozpiąć nad mostami i trzymać się, do otrzymania nowych rozkazów. Wydajcie ludziom dodatkową sztukę srebra. Nieposłuszeństwo karać śmiercią na miejscu. Ku chwale nieśmiertelnej D`himis, oby żyła i panowała wiecznie!

Thalgor……odpoczywał, łapiąc oddech i nie mówiąc za wiele.
Woda którą wypił okazała się świeża, niczym z górskiego potoku. Oczywiście stare, kamienne ślady odpowiednio wzbogaciły jej smak, ale pół-ork mógłby sobie dać obie ręce uciąć, że nad nimi znajduje się jakaś rzeczka lub strumień. Machinalnie ściskał swój amulet próbując przywołać mądrość swoich przodków….jednak ogrom kamiennych jaskiń nad głową, i pierwotne zło które instynktownie wyczuwał nie pozwalało się skupić.
Tupik spędzał odpoczynek aktywnie, przygotowując kościane wytrychy i przekształcając zardzewiałe ostrza sztyletów w coś od biedy przypominające dłuta i pilniki. Niziołek był zadowolony, i jakby na chwilę zapomniał o niebezpieczeństwach czyhających na zewnątrz. Wymachiwanie kostnymi szczątkami tajemniczego stwora okazało się nadspodziewanie łatwe. Długi na ponad stopę kolec był lekko chropowaty w dotyku, jak gąbka którą Tupik widział kiedyś na targowisku, kupowaną przez szlachtę do osobistej toalety. Była jednak bardzo lekka, i wojownik wątpił, że da się tym zrobić komukolwiek poważniejszą krzywdę nie dysponując posturą co najmniej pół-orka, który odpoczywał, z czerwonymi oczami wpatrzonymi gdzieś w dal.
Lucinda zbierała monety i przeglądała szczątki i pozostałości na podłodze, podczas gdy Rathan również cicho i spokojnie regenerował swoje siły, patrząc na swoich towarzyszy…

….aby chwilę później obserwować pojawiające się na rozprutej ścianie wieży kolejne pęknięcie, sunące od sufitu w stronę podłogi. Głuchy pomruk trących o siebie kamieni narastał, zwiastując osunięcie się sporego fragmentu ściany prosto do wewnątrz wieży. Rathan i Grieger mogliby przysiąc, że w pewnym momencie słyszeli dziwne łopotanie, jakby flagi na wietrze, dobiegające z zewnątrz wieży. Chwilę później tony kamieni oderwały się od sufitu z ogłuszającym trzaskiem….

Na awanturników ktoś najwyraźniej mocarny spuścił resztę rozpadającej się wieży. Jedyny ratunek to ucieczka. Są widoczne trzy "drogi ewakuacyjne" - każda ma plusy i minusy
1 - okno którym weszliście. Wymagany jest prosty test akrobatyki by uniknąć sufitu, i prosty test akrobatyki, by uniknąć upadku z wysokości 20stóp. W oknie jednak zmieści się jedynie jedna osoba. Jeśli okno wybierze więcej osób, pierwszy test będzie z zawadą.
2 - ogromna szczelina w ścianie. Zamiast akrobatyki, Można użyć atletyki i potraktować unik jako skok. Potem prosty test akrobatyki, by uniknąć obrażeń od upadku z 20stóp. Nie ma limitu skaczących, dziura jest szeroka.
3 - schody do drzwi pod wieżą - średni test akrobatyki lub atletyki(do wyboru). Bezpieczny limit to również jedna osoba, inaczej unik przed sufitem będzie z zawadą.
4 - zostać i ryzykować potencjalnie śmiertelne uderzenie. Zawsze jest szansa, że kości będą łaskawe
Jeśli jednak macie pomysły, jak powstrzymać ścianę i spadający sufit, czekam tak do 12.01.2017
P.S. Wątek krasnoludzki będzie wieczorkiem. Musiałem go prawie całkowicie przerobić. Edit - pracowicie dzisiaj - będzie jutro.