Agnis po prostu usiadł i zaczął się nerwowo śmiać. Nie sądził, że mu się uda! Prawie umarł, ale jednak przeżył i wypełnił daną mu misje! Przez chwilę przyglądał się temu wszystkiemu, z głupim uśmiechem na gębie dopiero po chwili zadał sobie pytanie:, Co dalej?
Jedna potężna dusza nie jest wystarczającym darem dla Mistrzyni, choć z pewnością nie obrazi się tak jak ostatnio. Będzie musiał zdobyć dla niej kolejne, co mu nie przeszkadzało i to oko, które teraz, gdy opadła adrenalina zaczęło męczyć go pulsującym bólem...

Przez chwile zaczął chciwie rozmyślać o tym ile pieniędzy można zarobić na truchle smoka! Może wziąłby jakąś zbroje z jego białych łusek... Szybko, jednak porzucił te marzenia o bogactwie i magicznych przedmiotach, gdyż oznaczałoby to sprowadzenie tu innych magów oraz zwrócenie uwagi Czerwonych Czarodziejów, więc słowa magiczki go uspokoiły.

Przez chwilę zastanawiał się, czy przyznawać się do tego, że zadał ostateczny cios? Powstaną pieśni, które będą sławić jego imię pośród innych walczących, co może zwrócić uwagę łowców niewolników... Może lepiej pozwolić, żeby to, kto inny zgarną chwałę i zgodnie z radą Mistrzyni trzymać się od nich z daleka?

Potem przypomniał sobie, jakie to było uczucie wygrać ten konkurs, jak dobrze podróżowało mu się z bardem Ronto. Teraz miał okazje zyskać poparcie całej społeczności, która obroni go przed Czerwonymi Magami i bezpieczne miejsce na wypady w przyszłości w okolicy zdawało się być jeszcze dużo potężnych dusz
- Jestem Agnis An’nar i to ja zadałem ostateczny cios smokowi – Na dowód swych słów posłał nad głowę kolejny ognisty pocisk – Oczywiście, jestem jednym z wielu smokobójców tak jak zapowiedział ten hełm bez naszego wspólnego wysiłku mój atak nie mógłby dokończyć dzieła – dodał, aby nie uznano go za zarozumialca.

- Pani magiczko Windrin dziękuje za uratowanie życia, tam, gdy po moim pierwszym ataku ta zdechła gadzina nieomal nie zabiła mnie ogonem widziałem was w proroczych snach duchy strzegące sąsiedniej wioski Leilon zwane tamtejszymi Mieczami skierowały, mnie do was mówiąc, że znacie drogę jak widać miały racje – Roześmiał się – Chciałbym wam w przyszłości zdać w związku z tym kilka pytań oraz rozmówić się w kwestii spłaty długu za uratowanie życia.

- Panie Burmistrzu tak jak rzekłem przy pierwszym spotkaniu, umiem rozwiązywać problemy skoro to udowodniłem chciałbym was prosić o możliwość osiedlenia się tutaj, jako że nie mam dachu nad głową – postanowił kuć żelazo póki gorące.

- Mości Kelevie z wielką chęcią dołączyłbym się do rozmowy, bo trochę wędrowałem po okolicy i słyszałem o kilku miejscach, gdzie potrzeba pomocy, za którą są w stanie zapłacić, ale mam w kiesie ledwo kilka srebrników i ciężko mi porzucić możliwość zarobienia 10 sztuk złota czy skłonna byłaby Pani pozwolić mi wziąć kolejną wartę, gdy już wymienię plotki z moimi nowymi przyjaciółmi smokobójcami? Spytał elfki.

Agnis uścisnął rękę Anton - Wiem, że truchło jest warte więcej, ale nie chce sprowadzać tu innych magów. - Odrzekł krótkim szeptem.

On już zyskał to, czego najbardziej od smoka potrzebował i nie zamierzał wykłócać się z elfką o truchło, bo mógł ją wykorzystać, aby pogłębić swoją wiedzę na temat magii.

Z twardego spojrzenia pojedynczego oka Kalev mógł wyczuć, że jego rozmówca nie miał łatwego życia. W słowniku An'nara nie istniała pojęcie jałmużna, nigdy nie posiadał 10 sztuk złota na raz! Niedawno zarobił swoją pierwszą złotą monetę, potrzebował mieć pewność, że będzie miał, co jeść przez najbliższe tygodnie, zamiast przejmować się jakimiś potencjalnymi zyskami.

Słysząc słowa Burmistrza oraz widząc kiwnięcie głową Windrin uśmiechnął się szeroko - Mam wystarczająco siły i krzepy, żeby pomóc w odbudowie, jeżeli w zamian dostanę jedzenie i dach nad głową... - Takie życie wydawało mu się całkiem urokliwe, jednak nie zyska aprobaty jego Mistrzyni, która potrzebowała więcej potężnych dusz, proste życie nie zapewni mu też mocy, której potrzebuje, aby dokonać zemsty i obronić się przed łowcami dokończył, więc ukrywając smutek
-... Nie mam problemu z taką pracą jeżeli tego będzie potrzebowało Phandalin, ale słyszałem o paru innych problemach, które mogą pomóc tutejszym gdyby je rozwiązać - Mentalnie rozkazał Ognikowi, aby przypilnował zwłok Cryovaina i wezwał go w razie problemów.

- Zostawię z wami mojego chowańca na jakieś półgodziny pozwoli mi to złapać oddech przed podjęciem warty chciałem też omówić kilka spraw z pozostałymi smokobójcami z pierwszej linii. Słyszałem o kilka plotek, które mogą okazać się zyskowne, ale nie chciałem się za nie zabierać bez wsparcia - Wyjaśnił, korzystając z zaproszenia do karczmy.

Płomienny stworek nie był zadowolony z wyznaczonego mu zadania wpierw próbował ułożyć się na fragmencie gadziego truchła rozgrzanego magicznym ogniem jednak trup stygł zdecydowanie za szybko jak na gust skrzydlatego kota.

Ognik zebrał, więc drewniane resztki domów zbyt małe, aby nadawały się na cokolwiek, innego niż podpałkę ułożył z nich stosik, który podpalił, po czym, z ulgą wypisaną na pyszczku rozłożył się pośrodku, ogniska zapewniając pozostałym strażnikom źródło ciepła i światła.

Dla niewprawnego oka mogło się zdawać, że chowaniec zasnął. Ognik swoim sekretnym kocim sposobem zachował czujność, podczas gdy jego Pan omawiał interesy.

"By zbudować cokolwiek potrzebny jest fundament.
Jeżeli tym "cokolwiek" ma być jakieś spore przedsięwzięcie to będzie potrzebna wiedza i złoto. Pieniądze nie leżą na ulicy. Zwykle leżą pod. W starych ruinach i lochach."

- Czcigodny Grumbleblade

Widząc że nikt się nie pali do wydobycia skarbów po magicznej maszkarze Rhyshard musiał pójść je wydobyć sam. Cokolwiek by się tam znalazło. Wyglądało jednak na to że Lauga będzie chciała sprawdzić ślady w lesie.

- Skoro idziesz do lasu to mamy po drodze... mógłbym mieć prośbę byś mnie przypilnowała jak będę schodzić z powrotem na dno tamtej przepaści? W zamian pomogę ci przy tamtych śladach.

Atak smoka poważnie Sidera przymroczył, do tego, czół nie lada ból przy każdym ruchu. Zaklęcie od Rhyszarda trochę pomogło, ale Ironblood wątpił, aby był w stanie biegać w najbliższym czasie.
- Pójdź sam. - odparł do piwowara - Wolę na razie nie przemęczać się wspinaczką. - spojrzał na pozostałych zgromadzonych. Udało im się. Smok, który terroryzował te ziemie padł martwy z ich rąk. Spodziewał się, że pewnie jutro miejscowi będą chcieli świętować. Miał nadzieję, że ta historia szybko obiegnie lokalne ziemie. Może trafi do uszu jego braci.
- Mam zamiar pójść zobaczyć, ile zostało z tej gaziny po lądowaniu. Ktoś się zabiera ze mną? Łuski smoka, kości, mięso, praktycznie wszystko ma jakąś wartość... do tego jego leże jest teraz nie pilnowane, a smoki lubią skarby.

Słysząc słowa drugiego krasnoluda, odezwał się doń poczuwając się do roli strażnika trupa:

- Mości Panie wojowniku o ile wszystko dobrze zrozumiałem: Czarodziejka Windrin zajmuje truchło, którego sprzedaż na pewno zajęłaby wiele czasu i przyniosła niepewne zyski. W zamian proponuje pewne pieniądze na odbudowę zniszczonych w wiosce budynków- Wyjaśnił sytuacje. Nie miał do dzielnego woja pretensji, o zagubienie, bo po ostatnich wydarzeniach sam był zakręcony.

- Co do skarbu jeżeli jakiś jest to na pewno, w jakimś trudno dostępnym miejscu broniony przez jakieś magiczne pułapki i potwory! - Powiedział głośniej, aby zniechęcić chciwych chłopów do rzucania się na poszukiwanie skarbu.

- My z pierwszej linii jednak udowodniliśmy, że damy sobie z czymś takim radę mam nawet pomysł jak możemy znaleźć pieczarę chodzie z nami Panie porozmawiamy w tej drugiej karczmie - Zaproponował w nadziej, że trafi się kolejna przydatna mięsna tarcza do realizacji jego celów.

Ognistowłosa musiała przyznać, że współpraca z krasnoludem była bardzo owocna. Wprawdzie ślady stóp były już zadeptane ale ich późniejsza praca była pełna uzupełniania się. Lauga oddała wszystko co znalazła w leżu krasnoludowi. Gdyby nie zaproponował sama pewnie nie wróciła by do truchła. Choć Otwarty list postanowiła najpierw przeczytać. Od kobieca wścibskość wzięła górę.

Wracając do miast ai kierując się do tawerny Lauga zagadnęła Rhysharda.
- Pewnie w tawernie nie ma już miejsc śpiących, więc zamierzam skorzystać z propozycji pani Alderleaf. Zawsze to trochę więcej miejsca na nogi. - Pociągnęła w lekkim tonie wątek.

W karczmie, kobieta zamówiła piwo pewnie nie jedyne. I starała się usłyszeć swoich rozmówców ponad gwarem tak zapchanej karczmy. A w dobrym humorze zaczęła też myśleć co dalej.
- Nie wiem jakie mości panowie macie plany na dalsze podróże, ale słyszałam plotki o dziwnych rzeczach dziejących się w pobliskiej latarni. Niby opisują dziwne zdarzenia ale ja tam myślę że ktoś tam sobie zamieszkał i sztuczkami próbuje trzymać mieszkańców okolic z daleka. A jeśli już chce mu się robić taką szopkę to zdecydowanie ukrywa coś wielkiego.