Księżyc kryły ciemne, pierzaste chmury, więc tylko nikłe światło z okien mijanych budynków oświetlało drewnianą dróżkę. Obcasy stukały nieśmiało, jakby nie chciały zbudzić pierwszych śpiących tej chłodnej nocy mieszkańców.

Panna d’Artois miała pewne wątpliwości, odnośnie nachodzenia innych tak późno w nocy, jednak rozwiały się one, gdy dostrzegła jasne światło rzucane z okna warsztatu ciesielskiego. Wraz ze zmniejszającą się odległością, dochodzące stamtąd dźwięki pracy narastały nieznacznie.

Sophie zatrzymała się przed drzwiami, przygładziła sukienkę i włosy, po czym zastukała w twarde drewno. Oczekując na otwarcie drzwi można było nieco zdziwić się, gdy miast nich, otworzyło się okno pracowni. Ostrożnie wychyliła się z niej znana srebrnowłosa głowa.

- Pani Sophie...? - zapytała dziewczyna, która dopiero po chwili ułożyła sobie w głowie cel jej wizyty. - Ah tak. Proszę chwilkę poczekać - oznajmiła przyjaźnie, po czym ogarniając się zniknęła za zamkniętym oknem.

Na dole otworzyła jej mocno zdyszana. Nawet na tyle, że zaprosiła wiedźmę do stołu, by móc przysiąść i nabrać oddechu.

- Przepraszam, że nachodzę tak późno - odpowiedziała przekraczając próg i kierując się do stołu. - Mam za sobą naprawdę ciężki dzień.

Dziewczyna, mimo że schludnie ubrana, nie wyglądała najlepiej. Na bladej skórze dłoni i twarzy widoczne były zadrapania i stłuczenia, a ciężkie powieki opadały na zmęczone oczy.

- Ciężki dzień? Wygląda pani, jakby panią pobili... - zdziwiła się Laura przyglądając się twarzy Sophie. - Nic się pani poważnego nie stało? Może trzeba kogoś wezwać?

- O, nie. Po prostu potrzebuję zjeść jakiś ciepły posiłek i dobrze się wyspać. - Kobieta potarła czoło palcami, błądząc oczami gdzieś po posadzce i wzdychając ciężko.

- No dobrze... - odpowiedziała Laura niezbyt przekonana do całości. Po chwili jednak dała za wygraną i przeszła do rzeczy. - Zatem tak... Dziadek niestety już śpi, ale pomówiłam z nim o lasce, którą chce pani zamówić. Sprawa wygląda więc następująco: Koszt przyzwoicie wykonanej laski z przyzwoitego drewna i z przyzwoitymi zdobieniami to $8. Jeśli jakość miałaby być proporcjonalnie niższa, to możemy schodzić aż do $2. Jeśli chciałaby pani precyzyjniej wykonane ozdoby, czy dodatki takie jak schowek w główce, czy końcówcę, byłby to koszt $15. Mam też szkic zdobień - zaznaczyła, po czym sięgnęła wzrokiem w drugi brzeg stołu, na którym znajdowały się przedmioty pokazywane panu Trouve i szkicownik, w którym były omawiane szkice. Laura zsunęła przedmioty z zeszytu, sięgnęła do pokrętła lampy, by zrobić jaśniej, następnie przekartkowała do odpowiedniej strony i podsunęła kobiecie swoje rysunki.

- Myślę, że schowki nie będą potrzebne - stwierdziła panna d’Artois, wyobrażając sobie używającą ich panią Amandę. Kącik ust uniósł się w chwilowym rozbawieniu, a dziewczyna spojrzała na projekty zdobień. - Ten wygląda bardzo podobnie - powiedziała po chwili namysłu, wskazując palcem na prosty motyw roślinny. Był to jeden z mniej wyszukanych, spośród zaprezentowanych. - Choć ten zdecydowanie bardziej pasuje do stylu pani Rolande. - Tym razem palec skierowany był na delikatniejszy i nieco bardziej elegancki ornament. - Wspaniały talent - dodała z uznaniem, przenosząc wzrok na srebrnowłosą dziewczynę. - To pani rysunki?

- Mhm - odpowiedziała dość nieformalnie skinąwszy głową. - Z tego, co dziadek mi powiedział, tamta laska była pokryta w całości zdobieniami. Zamawiana ma być również taka? Na poprzedniej stronie są kształty główki.

I faktycznie, po odwróceniu kartki po prawej stronie pojawiło się parę naszkicowanych propozycji główki laski. Od standardowej gładkiej kulki, po zdobioną, kończywszy na nieco innych wariantach jej bryły. Lewa strona natomiast prezentowała szkic architektury, wewnętrznego sklepienia murowanego budynku, w którym panna d’Artois z łatwością rozpoznałaby sklepienie tutejszej świątyni, gdyby nie była tak zmęczona.

- Na całej długości, ale wie pani, w dobrym smaku. Zresztą widać, że spokojnie mogę zdać się na pani wyczucie stylu - powiedziała, oglądając najrozmaitsze pomysły na wykończenie gałki. - Chyba ta będzie pasować. Jak pani myśli? - zapytała, wskazując na okrągłą główkę z subtelnym motywem.

- Dobrze, zatem taka zostanie przygotowana - oznajmiła przytakując głową.

- Kiedy pani Rolande będzie mogła ją odebrać? - zapytała, spoglądając już w kierunku drzwi i widząc oczami wyobraźni parujący posiłek. Jej zmęczony wzrok wychwycił niewielki, leżący na stole przedmiot, od którego słabo emanowała magia. Był to rzeźbiony patyk, grubości palca. Chyba ułamany. - Czy to też pani dzieło? - zapytała, wyraźnie zaciekawiona kawałkiem drewna. Oczy ożywiły się nagle, jak u dziecka, które zobaczyło słodycze. - Mogłabym obejrzeć?

- Ummm... Proszę - zezwoliła Laura, nie widząc przeciwwskazań. - Dziełem to moim nie jest. Właściwie mam z tym nie lada kłopot, gdyż staram się dowiedzieć, czym to dokładnie jest. Ojciec Theseus jak i pan Trouve, twierdzą, że jest to przedmiot magiczny, a w Szuwarach zabrakło jakiejkolwiek osoby, która byłaby biegła w magii - zarysowała nieco tła połamanemu patykowi z nieukrywanym strapieniem. - Zapewne skończy się to oddaniem szeryfowi. Co do laski, to może być wykonana najwcześniej od dwóch, do trzech dni.

Panna d’Artois w milczeniu obracała przedmiot przed oczami.

- Wygląda na to, że ojciec Theseus i pan Trouve mają rację - odparła w końcu. - Z całą pewnością czuć od niego magię, choć niestety na wiele się już nie przyda - dodała, oglądając złamany koniec. - Sporej części brakuje, ale był czymś w rodzaju alarmu lub pułapki i wisiał na klamce w jakimś gabinecie.

- Oh... To pani zna się na magii? - zapytała zaskoczona. Nie spodziewała się, że pomoc w rozwiązaniu zagadki znajdzie w klientce dziadka. - Niedobrze... Ten patyczek był razem z innymi przedmiotami i najwidoczniej bierze, czy też brał udział w losach Szuwarowego Maga. Pułapka, a alarm to spora różnica...

- Nie umiem stwierdzić, czy to jego dzieło. Nawet go nie poznałam. Słyszałam tylko, że zniknął i od jakiegoś czasu nikt go nie widział… - odrzekła, wzruszając ramionami. - Identyfikacja takiego przedmiotu bywa trudna i być może jest coś, czego nie dostrzegam, przez mój dzisiejszy stan. Niewykluczone, że wypoczęta zdołam zobaczyć coś jeszcze, jeśli pani na tym zależy - dodała, odkładając patyk na blat i odsuwając się od stołu by wstać.

Laura potrząsnęła ochoczo głową.

- W zniknięciu maga byli zamieszani państwo Lortie. Ten patyczek był wraz z rzeczami, które najwidoczniej znalazły się w ich posiadaniu. Magiczna identyfikacja byłaby tu niezwykle pomocna - przyznała wzrokiem wyrażając zainteresowanie.

Sama również powstała od stołu i razem skierowały się do wyjścia.

- W porządku, w takim razie może wpadnę jutro, jak tylko znajdę chwilę, a tymczasem… Wie pani jak to jest, ludzie myślą, że magia rozwiązuje wszystkie problemy i naprawdę potrafią zatruć życie, dlatego… Jakby to powiedzieć… Cenię sobie anonimowość. - Na zmęczonej twarzy panny d’Artois przez moment zagościł słaby uśmiech.

Srebrnowłosa spojrzała się na kobietę nieco w zamyśleniu, jakby starając wydobyć i odczuć tło takiej potrzeby. W końcu skinęła głową.

- Dobrze, zachowam to dla siebie.

Drzwi do domostwa cieśli otworzyły się, by po rytuale pożegnania, zamknąć się z powrotem.

Z obszernej jamy Chloe i Eldritch wcisnęli się w błotnisty wąski korytarz. Ziemia była tu rozjeżdżona przez taczki i śmierdziało stęchlizną. Tunel piął się lekko pod górę. Na niektórych odcinkach można było chwycić lepszą przyczepność, gdyż co jakiś czas na ziemi leżało kilka nieheblowanych dech.
Nie było tu przyjemnie... Przy tak niewielkiej ilości powietrza i niepewnej konstrukcji nikt nie mógł czuć się pewnie. Nawet Bik.
Eldritch nic nie mówił i oddychał płytko, choć swobodnie. Od czasu do czasu oglądając się za siebie czy Chloe jeszcze była na nogach… Co tu dużo mówić, warunki nie rozpieszczały.
Panna Vergest szła owszem za nim, ale w pewnym odstępie. Wyraźnie było po niej widać że należy do tych ludzi, którzy dwa razy chuchają na zimne.

Wreszcie oboje poczuli lekki powiew świeższego powietrza, a światełko w lampie zamigotało. W jej blasku dostrzegli, że tunel kończył się murowaną ścianą. W niej ział mrokiem spory wyłom.
- No proszę. Postęp widzę. - zauważył mężczyzna i z rapierem w dłoni podszedł do wyłomu.
- Ostrożnie - szepnęła do niego dziewczyna, która zatrzymała się za nim i zerkała zza jego pleców.
Było tu nieco szerzej, a na ziemi leżało wiele cegieł. Aby wejść do dziury, trzeba było dać krok przez pozostałość zburzonej ściany. Gdy Eldritch znalazł się już w środku z lampą, oboje dostrzegli cztery mocne kolumny po rogach, stos gruzu i desek oraz kolejne składowisko narzędzi i zepsutą taczkę. Z boku stała też odsunięta do końca półka z winami i kilka beczek. Wysoko, w sklepieniu widniała spora dziura. Zwisała tam lina z potężnym hakiem, na której zaczepiona była wzmocniona skrzynia, a obok stała drabina, której brakowało już kilku szczebli. Panowała tu zupełna cisza.

Eldritch podszedł do półki z winem i chwycił butelkę w dłoń. Interesowała go data wytworzenia… te ruiny… skryte pod miastem… mogły mieć wiele lat.
- Dziwne, że nikt w Szuwarach nie zauważył tych prac. Tu powinno się przewijać w ludziach, a Szuwary żyły jak nigdy nic… - powiedział starając się dostrzec jakieś informacje na butelce.
- Jakoś wcale mnie nie dziwi, że nikt o tym nie wie. Cholera wie co jeszcze się wyprawia w tej mieścinie - burknęła Chloe, która w tym czasie podeszła do drabiny i wypuściła Bika. Posłała go w górę by rozświetlił nieco pomieszczenie i by mogli sprawdzić dokąd prowadzą szczeble drabiny.
- Albo wszyscy wiedzą, ale nikt nic przecież nie powie obcym - dodała.
- Obstawiam, że nie wiedzą. Te ruiny mogą mieć wiele lat. Samo takie znalezisko przyniosłoby spore pieniądze, gdyby zajęli się nim badacze… a oni żyją jak gdyby nigdy nic… w biedzie i zapomnieniu, swoim życiem. - zauważył Ocaleniec.

Bik posłusznie pofrunął furkocząc skrzydełkami. Blask zielonego światła oblał pomieszczenie na górze. Od razu zarysowała się sylwetka drapieżnie pochylonego dźwigu, który gotów był niewielkie ładunki unosić do góry.
Stworzenie zatoczyło kilka kręgów i zniknęło gdzieś na chwilę by zaraz wrócić. Zawisł w powietrzu na wysokości nosa Chloe i złożył raport.
- Pi, Piii, pi, pi, pii.

Dom widziałem, moja pani. Duży, ładny dom. Ale niebezpiecznie jest. Bik może tam latać, ale jego pani, nie. Od razu by ogień ją zabrał i Bik zostałby sam.

Chloe aż otworzyła usta w zdumieniu na to co przekazał jej mały zwiadowca.
- Ogień? - powtórzyła po nim. - Znaczy, że spalił? - dopytała, ale w tym momencie pamięcią sięgnęła do notatek szeryfa. W nich było o spalonych zwierzętach, alarmach. - Jesteśmy w piwnicy domu maga - powiedziała dziewczyna odwracając się w kierunku towarzysza. - Ale nie możemy tam iść - skinęła głową w kierunku drabiny. - Bik wykrył, że jeśli my tam wejdziemy to spłoniemy. Z notatek jakie wcześniej dostałam wynika, że właśnie dom maga jest czymś takim chroniony - wyjaśniła prędko. - Szkoda, że nie mamy choćby myszy to by się sprawdziło jak to działa…
- No cóż, przynajmniej jest trochę świeżego powietrza. - zauważył niezrażony niczym mężczyzna który cały czas spoglądał na dziewczynę wysłuchując ją cierpliwie -Jest jeden podkop, może znajdzie się drugi, a teraz wracam do tego wina… jest trochę zakurzone.
I z tymi słowy raz jeszcze rozpoczął wypatrywanie śladów zapisków, druków i im podobnych na butelce przecierając kurz…. I dowiedział się nic. Butelki nie były znakowane, ale po szkle widział, że były stare.
- “Tajemnicze wino” - mruknął - Dobre na prezent, kiepskie na handel… eh, moje szczęście.
- Tak ale zastanawia mnie... - "jak tu ci ludzie mogli pracować i się nie spalić" chciała dodać, ale zamilkła, bo to okazało się oczywiste. - No tak, mogli pracować na zlecenie maga - sama sobie odpowiedziała. - Na tą chwilę trzeba by zabrać tą drabinę stąd. Tak na wszelki wypadek, choć mi pomożesz.

Eldritch tylko się lekko uśmiechnął i podszedł do dziewczyny pomóc. Choć wewnętrznie był na etapie kombinowania z tym ogniem u góry. W końcu był wykształconym magiem, musiał coś wiedzieć!
Wspólnymi siłami przestawili drabinę, kładąc ją poziomo na podłodze tak, że jej koniec sięgał już korytarza. Po wszystkim Chloe otrzepała ręce i podeszła do stojaka z butelkami.
- Na wszelki wypadek dobrze będzie zabrać je ze sobą. Chyba że u ciebie tam w tej komórce, którą tu weszliśmy znajdziemy coś do picia i jedzenia, bo z pewnością będzie nam to potrzebne jak już zaczniemy odgruzowywać - spojrzała na Eldritcha pytająco.
Eldritch podrapał się po tyle głowy z głupią miną.
- Niestety poprzedni właściciel nic w niej nie zostawił, a ja nie znosiłem ze względu na wilgoć z wykopu…
Spojrzał jeszcze na górę, w stronę otworu.
- Daj mi chwilę pomyśleć…
Chwilę później odezwał się.
- Takie czary jak ten na górze są bardzo czaso- i energochłonne, więc najpewniej generuje je jakieś urządzenie… gdybyśmy mogli je zakłócić lub przeszkodzić w pracy to czar się załamie i będziemy mieli drogę wolną. To precyzyjne i dokładne urządzenia, więc dla nas zakłócenie jego pracy to pestka, ale my nie możemy tam wejść… jakiś pomysł?

Panna Vergest skierowała spojrzenie na lewitującego przy jej głowie zielonego robaczka.
- Dasz radę znaleźć to o czym mówi Eld, maluchu? - zapytała Bika, ale po jej minie było widać, że martwiła się czy przy okazji malutki konstrukt nie ulegnie uszkodzeniu.

- Pik, piii. Pi, pi, pi

Nie, ale postaram się wykonać, moja pani. Bik wycofa się jeśli nie da rady

Chloe zrobiła jeszcze bardziej nieprzekonaną minę. W końcu spojrzała na Ocaleńca.
- Myślę, że na razie i tak nie ma sensu tam iść - skinęła głową w górę. - Jak się w końcu zdecydujemy to poślę Bika. Na tą chwilę, to jakby nie patrzeć na rękę nam jest to zabezpieczenie - skrzyżowała ręce przed sobą. - Bo wiemy, że tędy nikt nam nie wejdzie.
- Prawda, ale wszyscy miejscowi wiedzą o nim i dlatego mijają ten dom łukiem by nie oberwać. Co innego nasi “goście” - kiwnął głową w namyśle - To co? Idziemy dalej?
- Tak, wracamy. Trzeba wezwać wsparcie - westchnęła dziewczyna. Zastanawiało ją gdzie też cicerone się zapodział, że nie pojawił się przy karczmie. Zmartwiło ją to czy przypadkiem coś mu się nie stało. Ruszyła przodem. W połowie korytarza myślami była już rozpracowując, gdzie też prowadzić mógł zawalony korytarz.
- Mamy dzięki tej piwnicy - odezwała się mając na myśli dom maga. - Razem z gospodą dwa punkty odniesienia. Gdyby to tak porównać z układem jaki jest na powierzchni… - Chloe zamyśliła się, przypominając sobie układ domów w miasteczku. Zmarszczyła brwi. - To tak mniej więcej, tamto zawalone miejsce musi się znajdować gdzieś w okolicach Smęczącego Wzgórza lub... Smutników. Hymmm.
- No to wracamy, ale cicho co by nikt nas nie zwęszył. - powiedział pogodnie mężczyzna idąc za gosposią, choć wolałby iść pierwszy.
Nie pozostawało im nic innego jak wrócić do punktu początkowego. Do komórki na tyłach gospody Bury Kocur. Minęli smoczą rzeźbą i idąc ostatnie metry korytarzem prowadzących do wyjścia, dziewczyna spojrzała przez ramię na Ocaleńca.
- Szeryf w swoich notatkach pisał, że karczmarz i niejaka skrzacica to nigdy nie opuszczali karczmy. Teraz możemy podejrzewać, że to oni kopali tu ten tunel - szepnęła dochodząc do drzwi.
- Możliwe, ale z moich informacji wynika, że mogli, nie, najpewniej byli zaawansowanymi obrazami astralnymi… czyli nie byli żywi. - odpowiedział szeptem Eldritch stając pod drzwiami z rapierem w dłoni.
Ta informacja wyraźnie zaintrygowała Chloe.
- To musiało być bardzo zaawansowane zaklęcie w takim razie - mruknęła.

Oboje przycisnęli się z powrotem z korytarza do karczemnej piwnicy. Z początku wszystko wydawało się jak wcześniej, jednak bardzo czuły słuch Chloe wychwycił metaliczny szczęk. Ktoś gmerał przy zamku w drzwiach. Metal zachrobotał i mlasnął a potem…
- Noż kurwa! - Irytował się jakiś męski głos.
- Co, znowu te twoje wytrychy dają tyłka?- Odezwał się drugi.
- Mówię ci, że Miłogost to cwańszy był typek. Magiczny ten zamek jest.
Tuż pod zamkniętymi drzwiami musiało urzędować jakieś towarzystwo. Eldritch i Chloe nie byli zatem sami.

Eldritch skrzywił się niezadowolony. Mieli towarzystwo… gestem dłoni nakazał by wrócili do wykopanego tunelu, a kiedy tam się znaleźli powiedział cicho.
- Trzech przy drzwiach, a to znaczy, że na pewno więcej. Tędy nie wyjdziemy.
- Raczej dwóch - mruknęła w zamyśleniu dziewczyna. Spojrzała w kierunku drzwi i zmrużyła oczy. - Nie spodziewają się nas to mógłbyś ich wpuścić, a ja bym się ich pozbyła - stwierdziła z pełną powagą.
- Jesteś pewna? - zapytał dla pewności czy nie żartuje.
- Jestem pewna, że dwóch - potwierdziła. - Obawiam się, że za dużym ryzykiem będzie bawienie się w usypianie ich, czy paraliżowanie - sięgnęła ręką w dół, podwijając lekko sukienkę z uda. Zaraz wyprostowała się, a w ręku trzymała sztylet.
- Jest dwóch przy drzwiach, ale bezpiecznie jest przyjąć, że jest ich co najmniej pięciu w całej gospodzie. - sprostował Eldritch. - Nadal pewna co do otwierania drzwi?

Chloe skinęła głową, a następnie poprawiła chwyt na rękojeści Lusterka. Drugą ręką sięgnęła do włosów i zdjęła z nich spinkę, posmarowała kamykiem po ostrzu, nakładając truciznę paraliżu. Po tym rękę ze sztyletem cofnęła za siebie tak, że broń skryła się w plisach jej sukienki, a spinkę wpięła na powrót we włosy.
- Przygaszę nieco lampę - szepnęła i jak powiedziała tak zrobiła. - Jestem gotowa - odparła po chwili, a jej spojrzenie zrobiło się obojętne, jakby w jednej chwili dziewczyna wyzbyła się wszystkich emocji.

Eldritch skinął głową i wyjął klucz. Cicho wsadził go w otwór i przekluczył. Następnie szybko otworzył drzwi z półobrotem, tak, ż Chloe miała pełne pole do manewru.

Theseus i Sophie przemknęli ukradkiem między kuźnią, a sklepem Brassardów kierując się na tyły “Burego Kocura”. Nieopodal widzieli ciemne zagrody, powozownię i stajnię, z której dobiegło rżenie zaniepokojonego konia.
Drzwi gospody nikt nie pilnował.

- Powinni niedługo przyjść, prawda? - zapytała cicho dziewczyna, poprawiając na sobie płaszcz i sprawdzając palcami, czy pistolet nadal jest w torbie pod nim. Miała nadzieję, że nie będzie musiała go dzisiaj używać, ale cieszyła się, że zabrała go ze sobą. Zdecydowanie dodawał jej otuchy.

Theseus zatrzymał ich na bezpieczną odległość od tylnych drzwi, chowając się za młodym drzewkiem oraz krzakiem. Czujnie wypatrywał w kierunku gospody, ale też w tym, z którego właśnie przyszli. Jedną dłonią oparty na glebie, podtrzymywał się w pozycji przykucniętej, drugą zaś zaciskał nerwowo na zwoju liny. Wyglądał jak przyczajony niedźwiedź, gotowy w każdej chwili wychynąć ze swojej kryjówki, jak tylko pojawi się jego ofiara.
- Przyjdą - odparł cicho kapłan z całą pewnością w głosie. - Póki co obserwujemy i nasłuchujemy.

I nie trzeba było długo czekać, gdy do uszu duchownego i młodej wiedźmy doleciały odgłosy ciężkich kroków. Nie były to typowe walnięcia buciskami, kogoś kto za dużo ważył. Były to prawdziwe wstrząsy.
Gdy oboje spojrzeli w stronę sklepu ‘Les Tuts’ ujrzeli maszerującego ścieżką Rodolphe z wlokącym się za nim potężnym golemem.

- Dzień dobry, panie Glaive, panienko Sophie. Przywitajcie się z Vincem. - Zielarz wskazał na golema z głupkowatym uśmiechem. - Chciałbym też wiedzieć, dlaczego budzicie mi pacjentów w środku nocy. Faktycznie nasi nowi szeryfowie chcą sprawić poważny kłopot?

- Bonsoir, messieurs - przywitała się dziewczyna, skinąwszy głową i z uwagą przyglądając się kamiennemu strażnikowi, którego dziś rano szukała pani Pascal. Wyczuwała emanującą od niego magię.

Theseusowi, mało rzec, mina zrzedła. Owszem, widział już golema, nawet pomagał go wykraść z arsenału. Konstrukt był jednak wtedy wyłączony i bardziej przypominał niezbyt zgrabną statuę niż potężnego strażnika Szuwarów. Kapłan wstał, odwracając się do przybyłych przodem i zadarł głowę, by wypatrzeć ślepia golema. Czuł do niego respekt.
- Na wszelkie stworzenie - odezwał się w końcu Cicerone i otrząsnął się lekko z pierwszego wrażenia. - Wielki Budowniczy cieszy się, widząc pracę rąk jego dzieci w pełnej krasie - dodał jeszcze i przeniósł spojrzenie na zielarza.
- Dobry wieczór, panie Trottier. Przepraszam za kłopot, nie pomyślałem, że Diego może udać się do pana po pomoc. No i nie spodziewałem się też, że uda wam się uruchomić golema Vinca. Muszę przyznać, że robi wrażenie.
- Też się nie spodziewałem. Wszystkiego o czym mówisz. Co mamy tutaj do zrobienia? - zapytał Trottier.

- Musimy przekonać zgraję Muriellów, by zostawili panią DeVillepin, młodzieńca Eldritcha oraz gosposię Chloe i pozwolili im spokojnie opuścić gospodę. Najlepiej, jeśli ci rozbójnicy sami wrócą do swojego domu - wyjaśnił Theseus, zakładając ręce na piersi i co jakiś czas zerkając na “Burego Kocura”.
- Myślałem, żeby wraz z kilkoma mężami dostać się przez tylne drzwi przybytku do środka i zaskoczyć łotrów - kontynuował kapłan. - Jednak teraz… - Cicerone powiódł wzrokiem po golemie - działanie po cichu chyba przestaje być opcją.

- Hmm… Zaskoczyć, w sensie… Co tak właściwie chciałeś zrobić? - dopytał Trottier.
- Frontowe drzwi mogą być zamknięte, a wątpię by otworzyli je nam z własnej woli. Kiedy jednak znaleźlibyśmy się już w środku w sile mężczyzn, być może udałoby się wywrzeć na nich wrażenie i zmusić do wycofania się. Bez uciekania się do przemocy. Nie chcę, by ktokolwiek tego wieczora przelewał krew. - Odparł mu Cicerone.
Rodolphe skinął głową. Plan nie należał do najbystrzejszych, ale przynajmniej nikt nie chciał nikogo krzywdzić. To dobrze.
- Sądzę, że dobrze będzie po prostu wejść drzwiami, szczególnie, że z pomocą Vince’a nie powinno stanowić to problemu, a jego osoba ułatwi nam negocjacje. Nie wiem jedynie, czy sam Vince będzie chętny to zrobić. - Następnie zielarz zwrócił się do golema: - Pomożesz nam? W środku znajduje się grupa niebezpiecznych ludzi, którzy zagrażają trójce mieszkańców tego miasteczka. Musielibyśmy ich po prostu stąd przegonić.

Olbrzym wbił płonący wzrok w swojego nowego właściciela i przez chwilę się tak wpatrywał.
- Co mam zrobić? - zapytał.

- Zdaje się, że trzeba będzie otworzyć frontowe drzwi. Które są zamknięte od wewnątrz. - Rodolphe spojrzał pytająco na kapłana, bo ostatecznie to był jego pomysł.
- Rozumiem, że myślicie je wyłamać… - odparł Cicerone, gładząc swoją brodę. - Nie chciałbym robić żadnych szkód. Może… może gdyby udało nam się dostać tylnym wejściem, a później otworzyć frontowe drzwi… Tak, wtedy pan, panie Trottier, czekałby z golemem na zewnątrz. Gdyby zaś sprawy przyjęły zły obrót, sforsowałby pan te drzwi. Co o tym sądzicie?
- Sądzę, że mi pasuje. - zgodził się Trottier.
- Wspaniale - skwitował ojciec Glaive. - Wiecie może, czy ktoś jeszcze przyjdzie? - zapytał kapłan i uniósł głowę, rozglądając się wokół, jakby kogoś wypatrywał.

Dopiero teraz ojciec Glaive zorientował się, że mogą nie być sami. W końcu Vince narobił nieco hałasu. Powiał lekki, choć chłodny wiaterek. Theseus wpatrywał się przez chwilę w mrok, tak, że reszta zebranych poczuła się nieswojo i obróciła. Rzeczywiście. Można było dostrzec stojącą w mroku parę. Jakiegoś wielkoluda i niewielką, zakapturzoną postać. Nie kryli się zbytnio. Gdy zorientowali się, że już nie ma co stać z boku, niespiesznie ruszyli ku zebranym.
- Co to po nocy za zbiegowisko i hałasy? - Rzekł ten większy, jakby rozbawiony.
Gdy podeszli bliżej, niektórzy mogli rozpoznać ich jako jednego z szeryfów, niejakiego Gliniac’a oraz małomównego Szepczącego Webly, który patrzył na wszystkich spode łba.

Theseus wyprostował się, napinając pierś i odwrócił się do przybyłej dwójki.
- W samą porę, panie szeryfie - odezwał się spokojnie kapłan, mierząc ich wzrokiem. - Gospoda “Bury Kocur” została opanowana przez grupę bandytów kryjących się pod nazwiskiem Muriell. Przetrzymują tam mieszkańców naszego miasta i w tej chwili wymagana jest interwencja.
Rodolphe starał się wyglądać w miarę naturalnie, co w przypadku towarzyszącego mu golema nie było proste. Skinął głową, na potwierdzenie słów kapłana.
- Inter.. co? - Podrapał się w głowę zastępca szeryfa, ale szarpnięty za nogawkę spodni nachylił się by wysłuchać swojego towarzysza. Gnoll szeptał mu coś do ucha przez chwilkę krótką i...
- Bardziej ciekawy jest ten jegomość - Gliniac wskazał palcem na Vince’a - To chyba własność miasta. I to skradziona…
Obaj spojrzeli podejrzliwie. Szepczący Webly dmuchnął w palec wskazujący i rozświetlił okolicę migoczącym światłem, które zawisło kilka metrów nad zebranymi.
Panna d’Artois nerwowo obróciła miedziany pierścień na palcu.
- To, panowie, jest Vince. Jest tak samo własnością miasta jak ja, czy pan Glaive. To znaczy - jest obywatelem Szuwar. A jeżeli macie ochotę wtrącać się do naszych spraw, a najwyraźniej lubicie, to przynajmniej udawajcie, że robicie swoją robotę. W karczmie są bandyci i trzeba się nimi zająć. Nie chcecie tego robić, to zmykajcie. Nie ma czasu na zabawy. - Rodolphe był najwyraźniej mocno poirytowany. Miał dużo powodów - był niewyspany, miał pacjentów do pilnowania, stał się szefem golema i na dodatek do jego miasta (a przynajmniej wciąż Szuwary za takowe uważał) przybyła grupa bandytów, z którymi nic nie mógł zrobić. Gdyby nie szanował życia, już dawno by ich otruł. Nie byłoby to specjalnie trudne. Myśl ta wywołała uśmiech na jego ustach.

Przez chwilę Raul 'Grucha' Gliniac stał wpatrując się w znachora z głupkowatą miną, jakby układał wszystko to, co dotarło uszami do mózgu.
- Eee.. - Wydał z siebie przy okazji kilka dźwięków, ale powoli, znając już w przeszłości podobne sytuacje, zaciskał potężną pięść.
- Dobrze! - Warknął wreszcie i zaraz powtórzył - Dobrze! Pójdę i sprawdzę co z tymi Muriellami. Choć to i tak nie ma sensu, bo to pomocnicy pana Mariusa…
Ruszył odpychając każdego kto stał na jego drodze, wszedł kilka stopni na ganek i otworzył gwałtownie drzwi. Ze środka emanowało ciepłe światło lampy.
- O wreszcie! - Dało się słyszeć z wewnątrz - Ile można na was czekać?! Gdzie Marius?!
Później już nawet najczulsze uszy mogły słyszeć tylko szpet.
Szepczący stał lustrując zebranych i mamrotając coś pod nosem.

- Chodź Vince, proszę - Rodolphe zwrócił się do golema i ruszył do karczmy.

Ganek zatrzeszczał gdy golem wspiął się za znachorem po schodach. Ich oczom ukazał się korytarz, a w nim Raul szepczący z półgnomem i półelf dłubiący przy drzwiach. Szepczący Webly zamruczał coś złowieszczo. Podreptał kilka kroków by mieć lepszy widok na Trottier’a.

Theseus i Sophie zauważyli, że nieopodal zamajaczyła lampa w pobliskim domu. Na zewnątrz wyszedł jakiś mężczyzna, którego jasne, wyczarowane światło musiało zaniepokoić.
- Dobry wieczór, ojcze! - Krzyknął.

Kapłan przyglądał się wszystkiemu z niepokojem. Tak jak podejrzewał, Muriellowie byli sojusznikami szeryfów. To zaś oznaczało, że zachowanie równowagi sił stanie się jeszcze trudniejsze.
Ignorując krzyk, Cicerone wszedł do gospody, stukając ciężkim obcasem.
- Odsuńcie się od tamtych drzwi - wychrypiał, a jego słowa zawisły jak nóż w powietrzu.

MIŁEGO ZŁEGO POCZĄTKI

zepczący Webly burknął coś pod nosem i ruszył do przodu. Z jego zarośniętej i bardzo zaniedbanej twarzy można było wyczytać, że nie darzy wielkim szacunkiem ani Theseusa ani Sophie. Jednak chyba najgorsze uczucia wyzwalał w nim znachor, który zniknął w drzwiach do gospody.
Czarownik ściskał już gotowy w ręku fetysz i gmerał przy nim cały czas paluchami. Miał tych fetyszy pod dostatkiem. Przytroczone sznurkami do pasa dyndały się na nim jak patelnie na powozie Boldervinów.
Wspiął się po schodach bacząc na pozostałą na tyłach Sophie i ruszył za Theseuem.
Młoda wiedźma została sama na zimnym podwórzu. W okolicy tylko Szymon Młaczak zainteresował się rozświetlonym zapleczem karczmy, ale widocznie nie było to aż tak atrakcyjne by się zbliżać. Napiętą atmosferę czuć było wystarczająco z tego miejsca gdzie stał. Światełko zresztą, które do tej pory jasno oświetlało zaplecze ‘Kocura’ i mogło jakoś wabić postronnych gapiów, zamigotało i poczęło gasnąć…

Aby dostrzec, gdzie poszedł Raul, Rodolphe musiał wejść za bar. Za nim, oczywiście podążył Vince, który powłócząc nogami potrącił niezdarnie stolik, a na nim jakąś butelkę. Spadła ona na podłogę i potoczyła się z terkotem ku drzwiom wejściowym. Znachor zdążył zajrzeć i usłyszeć tylko kilka zdań tych paru mężczyzn w korytarzu, gdy nagle…
Drzwi do piwnicy otworzyły się z impetem.

Throdynar Murielle zdążył zorientować się, że z dołu ktoś się zbliża, ale nie udało mu się ostrzec brata. Odskoczył tylko zwinnie na bok, a osowiały Thobias zderzył się od razu z Chloe i jej sztyletem.
Dziewczyna wyrosła w tej futrynie jak jakaś zjawa. Półhelfing poleciał do tyłu od kopniaka i rozpłaszczył się na ścianie. Nie zauważył, że gosposia wkłuła mu się ‘lustereczkiem’ w przedramię i w jego żyłach krążyła już toksyna.
- Hej!! - Wrzasnął groźnie Raul 'Grucha' Gliniac, który właśnie szedł z lewej strony. Chloe nie patrzyła jak przyspiesza i dobywa dwa wyszczerbione kordelasy. Skorzystała, że zdezorientowany Throdynar nie dobył jeszcze broni i chwyciła półelfa. Ten również zacisnął pięści na jej ramieniu, a na twarzy zaczęła malować mu się złość.

Trottier automatycznie obejrzał się na swojego stróża prawa i dopiero teraz, prócz zaprzyjaźnionego duchownego, dostrzegł w kącie złośliwego półgnoma -Thomasa, kolejnego brata z klanu Muriellów. Tymczasem do drzwi gospody załomotała czyjaś pięść.
- Otwórz no tam któryś! - Dało się usłyszeć głos szeryfa.

Theseus przecisnął się do sali głównej i rozejrzał się rozgorączkowany. Już z korytarza słyszał jakiś łomot i w głowie miał najgorszy scenariusz. Jednak w sali jadalnej nie znalazł ani Chloe, ani Eldritch’a, ani Muriellów. Był tylko on, zielarz Rodolphe ze swoim golemem oraz dwójka, którą spotkali przed wejściem.
Myśli w głowie kapłana przebiegały jak konie w galopie. Przypomniał sobie słowa sieroty, która wspominała o piwnicy. To tam mieli się zabarykadować gosposia z właścicielem gospody. Theseus był już raz na tyłach tego przybytku i widział przejście do podziemi. Musiał tylko przejść za ladę i… Na jego drodze stał golem Vince, jak góra, którą nie sposób ominąć! Nie było czasu, Cicerone rzucił się pędem i przeskoczył ladę, strącając przy okazji parę kufli i butelek.

Szepczący Webly spodziewał się takiego ruchu. Trzasnęła w jego ręku gliniana moneta rozpryskując ostre drobiny i uwalniając potężną magię. Energia zatelepała gospodą w posadach.

Theseus z trudem unikając przewrócenia się na deski, zachował równowagę i ledwo wskoczył na korytarz skąd dochodziły odgłosy walki.

Tuż za nim cały bar runął w dół. Czar rzucony przez gnolla stworzył potężną wyrwę w ziemi. Otworzyła się ona z hukiem rozdzierając drewnianą podłogę i pochłonęła deski, jedną beczkę i kilka taboretów. Rodolphe zamachał rękami i poleciał tam również, ale w ostatniej chwili capnął go Vince. Znachor zadyndał nogami nad czarną dziurą w której gdzieś na dole roztrzaskały się głośno butelki. Zapachniało bagnami, lochami i gliną. Golem jednym, sprawnym ruchem wyciągnął przełożonego z opresji i postawił na stałym gruncie.

Gdzieś z boku półgnom Thomas wyrżnął z tego wszystkiego orła gdy biegł do drzwi. Wpadł z impetem na stół i razem z nim przekoziołkował robiąc dodatkowo rabanu. Musiał jednak otworzyć drzwi szeryfom i to jak najszybciej.


Tymczasem Eldritch widząc, że wysiłki gosposi były raczej mizerne, szacował swoje szanse. Mocniej ścisnął rękojeść rapiera. Był to krótki rapier, a rapier jak to miał w zwyczaju, miał wiele wspólnego ze sztyletem. Idealny do pchnięć i gorszy do cięć, ale… nadawał się do parowania.
Z tą myślą wyłonił się w pochylonej pozie trzymając rapier przy boku coby nikt mu go nie wyrwał, a pięść w gardzie przy twarzy. Nie wiedział czemu tak, ale wiedział, że musi zadawać szybkie pchnięcia i natychmiast cofać rapier do boku.
Tak czy inaczej, był teraz on i Chloe przeciwko bandzie wkurwionych i złych gości.
Rozpędzony Raul ‘Grucha’ Gliniac właśnie mało nie stratował Eldritcha. Kordelas runął z góry i zapewne miał trafić Chloe, ale na drodze stanął mu rapier Ocaleńca, którym odruchowo się osłonił. Cios był tak silny, że broń mało nie znalazła się na ziemi. Jelec przeorał skroń karczmarza boleśnie, a on sam musiał oprzeć się plecami o ścianę.
- Ooo… - Zdziwił się Raul dostrzegając twarz przeciwnika i zaraz pojawił się szeroki uśmiech na jego twarzy - Nasz umarlak się znalazł…

Obok elf Throdynar wbił palce w nadgarstek Chloe i szarpnął mocno, próbując jej wytrącić broń. Dziewczyna zasyczała z bólu, ale ‘lustereczka’ nie wypuściła.


Ocaleniec uśmiechnął się lekko i boleśnie.
- Umarlak? - zapytał lekko zdziwiony - Jestem Eldritch i coś mi się widzi, że pomyliłeś persony.
Razem z tymi słowami szacował szanse. Wróg miał dwie bronie i był silniejszy. Nie będzie łatwo.
- Jak? Eldrić? - Wycedził wyraźnie rozbawiony ‘Grucha’ i odpuścił ucisk - Ale ci się w tym martwym łbie namieszało, dziwolągu! Wyłaź z tej nory i idziemy.
- Pewnie mówisz o moim bracie bliźniaku. Jesteście z Chlupocic, macie wieści od niego? - zapytał z lekką pogardę starając się kupić trochę czasu dla siebie i Chloe.
Półogr westchnął nadal ubawiony i dość mocno walnął na odlew w rapier Eldritcha. Ten wyleciał mu z ręki wyrwany siłą uderzenia i upadł blisko na ziemię.
- Nasz mag chętnie z tobą pogada. Chodź. Nic ci nie zrobi... bo co my mógł… - Gliniac spojrzał najpierw na dźwigającego się z podłogi Thobiasa, a potem na Chloe i jakby się zreflektował.
- Czekaj tylko tę wściekłą pannicę łupnę.

Gosposia widząc jak napastnik ranił jej sprzymierzeńca i słysząc rumor zdecydowała się zmienić taktykę. Teraz nie wahała się przed zadawaniem śmiertelnych ran. Napadła na Throdynara i spróbowała kopnąć go silnie w krocze, jednocześnie wolną ręką, z dłonią zaciśniętą w pięść, starała się uderzyć go w splot słoneczny.
Elf jednak był bardzo zręczny. Udało mu się uniknąć pierwsze dwa ciosy i nawet sam wyprowadził jeden raniąc gosposię. Chloe wyszarpnęła rękę ze sztyletem i ostrze zatopiło się boleśnie w bark mężczyzny.

Theseus przystanął, próbując ogarnąć, co właśnie zdarzyło. Za nim zawalił się kawałek sali, przed nim zaś rozgorzała zacięta walka. W tłumie walczących dostrzegł swoją córkę, która z niemałą gracją wykonywała ciosy jak w jakimś tańcu. I choć zrobiła na nim spore wrażenie, szybko się otrząsnął. Podszedł krok przed siebie.
- Przestańcie natychmiast! - rozgrzmiał jego głos, próbując przebić się przez tumult.
Głos duchownego jedynie zwrócił uwagę Raula, który obejrzał się za siebie. Chloe Również dostrzegła ojca i tylko ranny Thobias, którego powoli ogarniał paraliż od trucizny stracił wolę do walki. Chwiał się i oparł o ścianę korytarza.