[Wiedźmin] Nowy Początek - Strona 13

Sekal · 15-01-2014, 13:24

Przestała widzieć parter, gospodarz nie podążył za nimi, zostając z tyłu i żywo interesując się odgłosami. A te od strony drzwi dochodziły coraz szybciej i gwałtowniej. Niestety Arina musiała skupić się zupełnie na swoim wrogu. Bezmózgie, była przekonana co do tego coraz bardziej, stworzenie po prostu nacierało. Ciągle i ciągle. Pchnęła Aardem, wiedząc, że jej moc jest zbyt nikła, by wyrządzić tym poważną krzywdę. Energia pchnęła istotę, która wcale się tego nie spodziewała. Tylko czy mogła spodziewać się czegokolwiek? Przeciwnik nie do końca nawet zarejestrował, ze został zepchnięty o kilka stopni, odzyskując równowagę dzięki swojej nadludzkiej zwinności i ponownie zbierając się do ataku. Do tego, by zdmuchnąć go ze schodów wiedźminka miała najwyraźniej za mało mocy. Zaatakowała, korzystając z chwili, lecz wróg nie tracił koncentracji, skoro wszystko w nim skoncentrowane było na dorwaniu jej. Miecz Ariny pozostawił tylko niedużą, nawet nie krwawiącą za bardzo ranę. Ciekawe, czy on w ogóle miał w sobie krew?
Ponownie musiała się bronić, słysząc z dołu najpierw trzask, a potem głuchy odgłos czegoś innego. Poza tym czuła, że mięśnie palą coraz mocniej. Męczyła się. A wróg nie.

Eleanor · 17-01-2014, 19:55

Udało jej się go nieco przesunąć, ale to niewiele poprawiło sytuację wiedźminki. Rany tak jak sądziła nie udało jej się zadać zbyt znaczącej, ale może nie do końca był to problem niemagicznego miecza. Jej przeciwnik był prawdopodobnie tworem obecnego mieszkańca wieży, trzymającym się w kupie dzięki magicznej mocy i szwom, których pełno było na jego ciele. Czym był w istocie nie potrafiła zidentyfikować. Kończył jej się czas, bo jej ludzkie ciało słabło z każdym uderzeniem miecza, a ciągle nie mogła wymyślić sposobu jak go dopaść.
Zdesperowana ponownie sięgnęła do wiedźmińskiej mocy, tym razem próbując stosując Igni zapalić nici spajające atakującą ja istotę.

Sekal · 18-01-2014, 23:23

Zmiana taktyki zupełnie nie zmartwiła przeciwnika wiedźminki. Nacierał on ciągle tak samo, nieustannie i bez śladów zmęczenia. Napędzany magią i mrocznymi rytuałami, samemu będąc tylko zlepkiem innych, martwych już ludzi. Uderzył ją pogrzebaczem pod żebro, gdy składała znak Igni po raz pierwszy i przez to, krzywiąc się z bólu, nie trafiła tam gdzie chciała. Ciało zadymiło, smród pojawił się i zniknął. Wróg nie zwolnił. Ciął i pchał ostrzem, które przeszło przez gardę Ariny i przebiło skórzane spodnie, zostawiając długą, równą, na szczęście płytką ranę na udzie. Gdy się cofał, uderzyła ogniem raz jeszcze. Celniej. Nawet znacznie celniej. Nasączony czymś, może jeszcze nie w pełni wytrzymały szew - w końcu strażnik w wielu miejscach wydawał się "niedokończony" - zajął się ogniem i niemal równie szybko puścił.
Wiedźminka od razu zauważyła różnicę. Ataki mieczem osłabionego ramienia były o wiele wolniejsze i słabsze. Niemalże niegroźne. Wróg tego także nie zauważył, kontynuując taktykę. Pogrzebacz migał w powietrzu ciągle z tą samą prędkością.
Odgłosy z dołu zmieniły położenie, jakby kierując się bardziej na zewnątrz stanicy.

Eleanor · 18-01-2014, 23:36

Dziewczyna nie zwracała uwagi na to co się dzieje na dole, nie mogła się rozpraszać, bo przeciwnik był zbyt wymagający. Na szczęście jedną z umiejętności, których uczyli jej w Kaer Morhen było skupienie się na celu i jednoczesne obserwowanie otoczenia i ocenianie sytuacji.

Skoro taktyka z Igni się sprawdziła, Arina mogła ją kontynuować, starannie wybierając kolejne miejsce do przypalenia, tym razem na drugiej ręce. To była jednak taktyka długofalowa, którą mogła się co najwyżej wspierać.
Potrzebowała czegoś znacznie szybszego. Cofnęła się na poziom pietra, gdzie mogła zrobić zamach wiedźmińskim mieczem, a nieco wolniejszy przeciwnik mógł mieć problem, by ją skontrować.
Szatkowanie na kawałki wydawało się w tym przypadku działaniem najlepszym.
Najpierw musiała pozbawić go jednej z rąk, by wykluczyć podwójny atak, potem mogła próbować go unieruchomić lub przynajmniej ograniczyć ruchliwość, przez zajęcie się kończynami dolnymi.

Sekal · 19-01-2014, 15:47

Podążał za nią. Krok w krok. Uderzenie za uderzeniem zmuszał ją do obrony, chociaż to już się zmieniało. Otwarta przestrzeń na piętrze znacznie zwiększała możliwości Ariny. Ciągle nie mogła miecza unieść, za to już dało radę się zamachnąć. A przeciwnik niedomagał. Całkowity brak inteligencji nawet nie pozwalał mu tego dostrzec. Wiedźminka skoczyła, dokładnie wymierzając cios. Jej miecz zagłębił się w ciało wroga i do końca odrąbał mu rękę z mieczem. Jeśli miałby usta, to mógłby powiedzieć "nie szkodzi", tyle bowiem było w tym jego reakcji. Nacierał teraz wyłącznie pogrzebaczem, bronią przecież tak prowizoryczną, jak tylko można. Arina szybko przeszła do ofensywy, zmuszając go do zasłaniania się orężem. Metal zadźwięczał... i pogrzebacz pękł.
Następny cios skrócił wroga o głowę. Okazało się, że bez niej nie jest już w stanie się poruszać. Ciało bezwładnie padło na podłogę.
Z dołu obecnie dobiegał tylko cichy szmer, gdzieś chyba od dworu.

Eleanor · 19-01-2014, 16:01

Dziewczyna nie poświęciła więcej uwagi pokonanemu ciału. Teraz musiała szybko biec na dół, by sprawdzić co tam się dzieje.
Bała się o Marka. Teraz kiedy nie musiała skupiać się na walce o przetrwanie, mogła myśleć o innych sprawach, których wcześniej nie dopuszczała do siebie.
Nie miała pojęcia co wymyślił Alez, ani jakie jeszcze potworności przygotował dla nich koszmarny mieszkaniec wieży. cały czas powtarzała sobie jednak, że jej towarzysz jest wojownikiem, który umie zadbać o siebie.
Mimo to buzował w niej lęk podszyty gniewem. Musiała mu pomóc i unicestwić twórcę potworów jak najszybciej.

Zbiegła po schodach rozglądając się uważnie w koło i kierując do wyjścia.

Sekal · 20-01-2014, 11:24

Nie bacząc o ciszę, zbiegła po schodach, ignorując ból uda i obitych żeber. Nie było to gorsze od zwyczajowego treningu w Kaer Morhen. Pomieszczenie na dole okazało się zupełnie puste. Tylko ogień płonął słabo na palenisku. Co innego znajdowało się na zewnątrz. Przed lasem, w dolnej części zbocza wzgórza, płonęła ściana ognia. Wyglądało na to, że stworzona została z niczego, za pomocą czystej magii. Chmury zasłaniały większość gwiazd, światła jednak, zwłaszcza dla oczu wiedźminki i tak było dość. Mimo tego, nie dostrzegała Marka.

Zamiast tego, może ze dwadzieścia metrów od niej, rozgrywała się zupełnie inna scena. Mag i lokator stanicy w jednej osobie, klęczał na ziemi. Nie poruszał się, być może nie mógł. A wokół niego poruszało się coś innego. Unosząca się w powietrzu istota w sukni, ledwo widoczna, humanoidalna. Arina dostrzegała głównie długie, srebrzyste, połyskujące włosy, rozwiane na wietrze. Prawdziwym lub wyimaginowanym.

Północnica?
Obróciła swoją pół-kobiecą, pół-upiorną twarz ku wiedźmince i zaśmiała się okrutnie, okrążając raz jeszcze maga. Sięgnęła do niego dłonią, a ten wrzasnął. Nawet jak nie była w pełni materialna, srebrny miecz zapewne mógł ją chociaż przegonić. Dlaczego jednakże się pojawiła?

~Odejdź!~

Eleanor · 20-01-2014, 18:56

Może i srebro mogło ją pokonać, problem polegał jednak na tym, ze jej srebrny miecz został przy Alezie, a wojownika nie było nigdzie widać.
Arina miała szczera nadzieję, że zauważył niebezpieczeństwo i ukrył się gdzieś zanim upiorna istota zdążyła zaatakować. Nie widziała jego ciała, więc to była spora pociecha i nadzieja.
Jedyną rzeczą, po za wykonaniem polecenia, które otrzymała było podjęcie dialogu. Nie lubiła jednak dyskutować, bez solidnego zabezpieczenia w postaci odpowiedniej broni.
Najpierw postanowiła więc rozejrzeć się w poszukiwaniu towarzysza i swojego oręża. Jakoś nie paliła się do obrony maga, który mocno jej się naraził nasyłając na nią zmontowanego z obrzydliwej magii stwora. Oczywiście chętnie, by posłuchała co ten człowiek ma do powiedzenie, tak samo jak interesowała ją Północnica, która miała w tym wszystkim jakiś cel, skoro nie zabiła go od razu.
Zaczęła się wolno poruszać w kierunku, gdzie zostawili konie z zamiarem wejścia w krzaki, nie spuszczając z oczu rozgrywającej się przed wieżą sceny.

Sekal · 22-01-2014, 15:36

Ruszyła w kierunku lasu, ale nawet mimo ciemności, nie była trudna do dostrzeżenia. Zwłaszcza, ze upiór prawdopodobnie potrafił doskonale widzieć także w takich warunkach. Została dostrzeżona. Powietrze przeszył długi, głośny krzyk kobiety-demona. Nie brzmiało to w pełni naturalnie. Północnica ruszyła błyskawicznie, płynąc w powietrzu. Ucieczka przed nią nie miała sensu. Zawisła nieruchomo kilka metrów przed Ariną. Twarz młoda, upiornie piękna, ciągle z cechami wiejskiej dziewczyny. Oczy płonęły.
- Zabij go... on zabił mnie, jego sługa przyszedł... poślubnej nocy...
Nienawiść płynęła z każdego słowa. Poza nią jednak i bezradność.
- Nie mogę go tknąć... opiera się... ale przytrzymam go dla ciebie...
Zza wieży wysunęła się inna sylwetka. Wykonała szybki ruch. Przez ciemność pofrunął miecz wiedźminki i głoś Aleza:
- Łap!
Sam nie czekając wskoczył do środka wieży. Potwory i upiory nie były jego domeną.

Eleanor · 22-01-2014, 21:25

Skoro Alez sam się znalazł i nie musiała go już szukać po lesie Arina nie miała potrzeby by dalej kierować się w stronę lasu.
Zręcznie chwyciła rzucony jej srebrny miecz wolną ręką:
- Nie otwieraj żadnych skrzyń! - Zawołała jeszcze za znikającym w wierzy wojownikiem, potem całą swoja uwagę przeniosła na unosząca się przed nią istotą:
- Zostałam wyszkolona, by zabijać potwory. Zważywszy to co mówisz o tym człowieku i to co widziałam do tej pory w jego domostwie nie jest Niewiniątkiem. Co możesz mi o nim powiedzieć? - Popatrzyła z ciekawością na zjawę - Zawrzyjmy umowę. Jeśli mag zasłużył na śmierć, umrze tej nocy. Ty jednak także musisz odejść z tego świata i nie dręczyć mieszkańców wioski.

18-01-2014, 23:36	#124
Eleanor Reputacja: 1	Dziewczyna nie zwracała uwagi na to co się dzieje na dole, nie mogła się rozpraszać, bo przeciwnik był zbyt wymagający. Na szczęście jedną z umiejętności, których uczyli jej w Kaer Morhen było skupienie się na celu i jednoczesne obserwowanie otoczenia i ocenianie sytuacji. Skoro taktyka z Igni się sprawdziła, Arina mogła ją kontynuować, starannie wybierając kolejne miejsce do przypalenia, tym razem na drugiej ręce. To była jednak taktyka długofalowa, którą mogła się co najwyżej wspierać. Potrzebowała czegoś znacznie szybszego. Cofnęła się na poziom pietra, gdzie mogła zrobić zamach wiedźmińskim mieczem, a nieco wolniejszy przeciwnik mógł mieć problem, by ją skontrować. Szatkowanie na kawałki wydawało się w tym przypadku działaniem najlepszym. Najpierw musiała pozbawić go jednej z rąk, by wykluczyć podwójny atak, potem mogła próbować go unieruchomić lub przynajmniej ograniczyć ruchliwość, przez zajęcie się kończynami dolnymi. Ostatnio edytowane przez Eleanor : 18-01-2014 o 23:53.

15-01-2014, 13:24	#121
Sekal Reputacja: 1	Przestała widzieć parter, gospodarz nie podążył za nimi, zostając z tyłu i żywo interesując się odgłosami. A te od strony drzwi dochodziły coraz szybciej i gwałtowniej. Niestety Arina musiała skupić się zupełnie na swoim wrogu. Bezmózgie, była przekonana co do tego coraz bardziej, stworzenie po prostu nacierało. Ciągle i ciągle. Pchnęła Aardem, wiedząc, że jej moc jest zbyt nikła, by wyrządzić tym poważną krzywdę. Energia pchnęła istotę, która wcale się tego nie spodziewała. Tylko czy mogła spodziewać się czegokolwiek? Przeciwnik nie do końca nawet zarejestrował, ze został zepchnięty o kilka stopni, odzyskując równowagę dzięki swojej nadludzkiej zwinności i ponownie zbierając się do ataku. Do tego, by zdmuchnąć go ze schodów wiedźminka miała najwyraźniej za mało mocy. Zaatakowała, korzystając z chwili, lecz wróg nie tracił koncentracji, skoro wszystko w nim skoncentrowane było na dorwaniu jej. Miecz Ariny pozostawił tylko niedużą, nawet nie krwawiącą za bardzo ranę. Ciekawe, czy on w ogóle miał w sobie krew? Ponownie musiała się bronić, słysząc z dołu najpierw trzask, a potem głuchy odgłos czegoś innego. Poza tym czuła, że mięśnie palą coraz mocniej. Męczyła się. A wróg nie.

17-01-2014, 19:55	#122
Eleanor Reputacja: 1	Udało jej się go nieco przesunąć, ale to niewiele poprawiło sytuację wiedźminki. Rany tak jak sądziła nie udało jej się zadać zbyt znaczącej, ale może nie do końca był to problem niemagicznego miecza. Jej przeciwnik był prawdopodobnie tworem obecnego mieszkańca wieży, trzymającym się w kupie dzięki magicznej mocy i szwom, których pełno było na jego ciele. Czym był w istocie nie potrafiła zidentyfikować. Kończył jej się czas, bo jej ludzkie ciało słabło z każdym uderzeniem miecza, a ciągle nie mogła wymyślić sposobu jak go dopaść. Zdesperowana ponownie sięgnęła do wiedźmińskiej mocy, tym razem próbując stosując Igni zapalić nici spajające atakującą ja istotę.

18-01-2014, 23:23	#123
Sekal Reputacja: 1	Zmiana taktyki zupełnie nie zmartwiła przeciwnika wiedźminki. Nacierał on ciągle tak samo, nieustannie i bez śladów zmęczenia. Napędzany magią i mrocznymi rytuałami, samemu będąc tylko zlepkiem innych, martwych już ludzi. Uderzył ją pogrzebaczem pod żebro, gdy składała znak Igni po raz pierwszy i przez to, krzywiąc się z bólu, nie trafiła tam gdzie chciała. Ciało zadymiło, smród pojawił się i zniknął. Wróg nie zwolnił. Ciął i pchał ostrzem, które przeszło przez gardę Ariny i przebiło skórzane spodnie, zostawiając długą, równą, na szczęście płytką ranę na udzie. Gdy się cofał, uderzyła ogniem raz jeszcze. Celniej. Nawet znacznie celniej. Nasączony czymś, może jeszcze nie w pełni wytrzymały szew - w końcu strażnik w wielu miejscach wydawał się "niedokończony" - zajął się ogniem i niemal równie szybko puścił. Wiedźminka od razu zauważyła różnicę. Ataki mieczem osłabionego ramienia były o wiele wolniejsze i słabsze. Niemalże niegroźne. Wróg tego także nie zauważył, kontynuując taktykę. Pogrzebacz migał w powietrzu ciągle z tą samą prędkością. Odgłosy z dołu zmieniły położenie, jakby kierując się bardziej na zewnątrz stanicy.

19-01-2014, 15:47	#125
Sekal Reputacja: 1	Podążał za nią. Krok w krok. Uderzenie za uderzeniem zmuszał ją do obrony, chociaż to już się zmieniało. Otwarta przestrzeń na piętrze znacznie zwiększała możliwości Ariny. Ciągle nie mogła miecza unieść, za to już dało radę się zamachnąć. A przeciwnik niedomagał. Całkowity brak inteligencji nawet nie pozwalał mu tego dostrzec. Wiedźminka skoczyła, dokładnie wymierzając cios. Jej miecz zagłębił się w ciało wroga i do końca odrąbał mu rękę z mieczem. Jeśli miałby usta, to mógłby powiedzieć "nie szkodzi", tyle bowiem było w tym jego reakcji. Nacierał teraz wyłącznie pogrzebaczem, bronią przecież tak prowizoryczną, jak tylko można. Arina szybko przeszła do ofensywy, zmuszając go do zasłaniania się orężem. Metal zadźwięczał... i pogrzebacz pękł. Następny cios skrócił wroga o głowę. Okazało się, że bez niej nie jest już w stanie się poruszać. Ciało bezwładnie padło na podłogę. Z dołu obecnie dobiegał tylko cichy szmer, gdzieś chyba od dworu.

19-01-2014, 16:01	#126
Eleanor Reputacja: 1	Dziewczyna nie poświęciła więcej uwagi pokonanemu ciału. Teraz musiała szybko biec na dół, by sprawdzić co tam się dzieje. Bała się o Marka. Teraz kiedy nie musiała skupiać się na walce o przetrwanie, mogła myśleć o innych sprawach, których wcześniej nie dopuszczała do siebie. Nie miała pojęcia co wymyślił Alez, ani jakie jeszcze potworności przygotował dla nich koszmarny mieszkaniec wieży. cały czas powtarzała sobie jednak, że jej towarzysz jest wojownikiem, który umie zadbać o siebie. Mimo to buzował w niej lęk podszyty gniewem. Musiała mu pomóc i unicestwić twórcę potworów jak najszybciej. Zbiegła po schodach rozglądając się uważnie w koło i kierując do wyjścia.

20-01-2014, 11:24	#127
Sekal Reputacja: 1	Nie bacząc o ciszę, zbiegła po schodach, ignorując ból uda i obitych żeber. Nie było to gorsze od zwyczajowego treningu w Kaer Morhen. Pomieszczenie na dole okazało się zupełnie puste. Tylko ogień płonął słabo na palenisku. Co innego znajdowało się na zewnątrz. Przed lasem, w dolnej części zbocza wzgórza, płonęła ściana ognia. Wyglądało na to, że stworzona została z niczego, za pomocą czystej magii. Chmury zasłaniały większość gwiazd, światła jednak, zwłaszcza dla oczu wiedźminki i tak było dość. Mimo tego, nie dostrzegała Marka. Zamiast tego, może ze dwadzieścia metrów od niej, rozgrywała się zupełnie inna scena. Mag i lokator stanicy w jednej osobie, klęczał na ziemi. Nie poruszał się, być może nie mógł. A wokół niego poruszało się coś innego. Unosząca się w powietrzu istota w sukni, ledwo widoczna, humanoidalna. Arina dostrzegała głównie długie, srebrzyste, połyskujące włosy, rozwiane na wietrze. Prawdziwym lub wyimaginowanym. Północnica? Obróciła swoją pół-kobiecą, pół-upiorną twarz ku wiedźmince i zaśmiała się okrutnie, okrążając raz jeszcze maga. Sięgnęła do niego dłonią, a ten wrzasnął. Nawet jak nie była w pełni materialna, srebrny miecz zapewne mógł ją chociaż przegonić. Dlaczego jednakże się pojawiła? ~Odejdź!~

20-01-2014, 18:56	#128
Eleanor Reputacja: 1	Może i srebro mogło ją pokonać, problem polegał jednak na tym, ze jej srebrny miecz został przy Alezie, a wojownika nie było nigdzie widać. Arina miała szczera nadzieję, że zauważył niebezpieczeństwo i ukrył się gdzieś zanim upiorna istota zdążyła zaatakować. Nie widziała jego ciała, więc to była spora pociecha i nadzieja. Jedyną rzeczą, po za wykonaniem polecenia, które otrzymała było podjęcie dialogu. Nie lubiła jednak dyskutować, bez solidnego zabezpieczenia w postaci odpowiedniej broni. Najpierw postanowiła więc rozejrzeć się w poszukiwaniu towarzysza i swojego oręża. Jakoś nie paliła się do obrony maga, który mocno jej się naraził nasyłając na nią zmontowanego z obrzydliwej magii stwora. Oczywiście chętnie, by posłuchała co ten człowiek ma do powiedzenie, tak samo jak interesowała ją Północnica, która miała w tym wszystkim jakiś cel, skoro nie zabiła go od razu. Zaczęła się wolno poruszać w kierunku, gdzie zostawili konie z zamiarem wejścia w krzaki, nie spuszczając z oczu rozgrywającej się przed wieżą sceny.

22-01-2014, 15:36	#129
Sekal Reputacja: 1	Ruszyła w kierunku lasu, ale nawet mimo ciemności, nie była trudna do dostrzeżenia. Zwłaszcza, ze upiór prawdopodobnie potrafił doskonale widzieć także w takich warunkach. Została dostrzeżona. Powietrze przeszył długi, głośny krzyk kobiety-demona. Nie brzmiało to w pełni naturalnie. Północnica ruszyła błyskawicznie, płynąc w powietrzu. Ucieczka przed nią nie miała sensu. Zawisła nieruchomo kilka metrów przed Ariną. Twarz młoda, upiornie piękna, ciągle z cechami wiejskiej dziewczyny. Oczy płonęły. - Zabij go... on zabił mnie, jego sługa przyszedł... poślubnej nocy... Nienawiść płynęła z każdego słowa. Poza nią jednak i bezradność. - Nie mogę go tknąć... opiera się... ale przytrzymam go dla ciebie... Zza wieży wysunęła się inna sylwetka. Wykonała szybki ruch. Przez ciemność pofrunął miecz wiedźminki i głoś Aleza: - Łap! Sam nie czekając wskoczył do środka wieży. Potwory i upiory nie były jego domeną.

22-01-2014, 21:25	#130
Eleanor Reputacja: 1	Skoro Alez sam się znalazł i nie musiała go już szukać po lesie Arina nie miała potrzeby by dalej kierować się w stronę lasu. Zręcznie chwyciła rzucony jej srebrny miecz wolną ręką: - Nie otwieraj żadnych skrzyń! - Zawołała jeszcze za znikającym w wierzy wojownikiem, potem całą swoja uwagę przeniosła na unosząca się przed nią istotą: - Zostałam wyszkolona, by zabijać potwory. Zważywszy to co mówisz o tym człowieku i to co widziałam do tej pory w jego domostwie nie jest Niewiniątkiem. Co możesz mi o nim powiedzieć? - Popatrzyła z ciekawością na zjawę - Zawrzyjmy umowę. Jeśli mag zasłużył na śmierć, umrze tej nocy. Ty jednak także musisz odejść z tego świata i nie dręczyć mieszkańców wioski.