Sekal

- Zdecydowanie nie działa to na ciebie dobrze - Mark dotknął jej dłoni, ściskając lekko. - Pójdę się dowiedzieć, gdzie mieszka tutejsza wiedźma.
Wstał i skierował swoje kroki prosto do patrzącego na nich spode łba mężczyzny, który zareagował na to tylko tym, że wyprostował się, przyjmując butną postawę. Alez usiadł obok, cicho mu coś tłumacząc. Zajęta jedzeniem Arina nie słuchała, chociaż mogła dzięki swoim niezwykłym zmysłom. Ciepło powoli rozlewało się po trzewiach, a to z kominka wreszcie zaczęły czuć również jej członki. Drewno ciągle trzaskało i dymiło, na więcej nie mogli jednakże liczyć. Mark wrócił po kilku minutach.
- Stara Baba mieszka kawałek stąd. Trzeba lasek przekroczyć, na północ idąc, potem wąwozem, a dalej to już na wzgórzu będzie chałupina stała. Gadatliwy się zrobił, jak mu powiedziałem, że jak wody w usta nabierze, to gotować w mieścinie i z tydzień pozostać - na jego ustach pojawił się krzywy uśmieszek.

 

Eleanor

Arina prychnęła:
- No proszę czyli mogę być za niezłego straszaka. - Pokiwała głową. - Dobra dojedz to co tutaj serwują i jedźmy się spotkać z wiedźmą.
Przez chwilę w milczeniu kończyli posiłek. Potem wiedźminka zapłaciła i poszli z powrotem do stajni po konie.
Droga do wiedźmy, została opisana wyjątkowo dokładnie. Najwyraźniej Baba była tutaj postacią bardzo popularną.
Orla była bardzo ciekawa, co to za istota.

 

Sekal

Wyjechali ze wsi szybko i nie niepokojeni przez nikogo. Miejsce to ciągle sprawiało wrażenie wymarłego i niemalże z ulgą przyjęli znikające im za plecami zabudowania. Kierunek wyznaczyli bez problemu, odnajdując nawet zarośniętą już trochę ścieżynę. Błotnistą i kamienistą, pełną grubych korzeni i nisko zwisających gałęzi. Wszystko to ciągle lepsze od ludzi z tej okolicy.
- Niewiele wiem o magii. Takie wiedźmy, myślisz, że jaka część z nich faktycznie coś praktykuje? Widziałem w swoim życiu czarodziejkę raz czy dwa. Zawsze piękne i młode, chociaż powiada się, że tylko dzięki magii właśnie, bo do szkoły trafiają wyłącznie te brzydkie i upośledzone na wyglądzie. Plotki, czy prawda? W Ban Ard znajduje się szkoła mężczyzn, widziałem raz ją z daleka. Szczególnego wrażenia nie robi.
Czy to rozgadał się po wizycie we wsi, czy chciał zabić ciszę, tego Arina nie wiedziała, ale fakt faktem, szybko minęli lasek i znaleźli się u wejścia do wąwozu.
- Ponoć jest długi, a ściany tu czasem prawie pionowe i na dziesięć metrów wysokie. Nie wiem dlaczego otrzymałem taki dokładny opis. Te... ghule, one działają wyłącznie nocą?
Ruszyli dalej. Tu prawie nie było drzew, a ścieżka stała się wyraźniejsza, chociaż jeszcze bardziej podmokła. I może właśnie dlatego wiedźminka dostrzegła pojedyncze ślady, ukryte w wysokich trawach. Przyglądając im się bliżej, nie potrafiła w pełni określić jaka istota je zostawiła. Za duże na człowieka, ale wydawało się, że i na ghula. Mimo tego stworzenie musiało mieć dwie nogi, a prawie wszystkie zwierzęta poruszały się na czterech.

 

Eleanor

Arina zsiadła z konia i podeszła do śladu by lepiej mu się przyjrzeć. Zostawiła go zdecydowanie istota dwunożna, ale raczej wzrostu ponadprzeciętnego człowieka. Prowadziły prosto w głąb wąwozu.

Podeszła z powrotem do konia. Ujęła lejce i podała je Markowi.
- Jedź za mną. Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby t droga zaprowadziła nas w zupełnie inne miejsce niż chata wiedźmy - powiedziała i z pochwy prze siodle wyjęła srebrny miecz.
- Na razie nie wyczuwam magii. Może też wcale na nią nie natrafimy. Ludzie jakoś ostatnio niezbyt przyjaźnie witają wiedźminów. Na wszelki wypadek miej w pogotowiu zwykła stal.
Poruszając się tropem pozostawionym na ziemi ruszyła ostrożnie wąwozem.

 

Sekal

Mark ucichł, ograniczając się do wykonywania jej poleceń. Może sprawiła to powaga sytuacji, może brak odpowiedzi na wcześniejsze pytania. Jechał powoli, tak samo jak poruszała się Arina, lecz szybko okazało się, że to raczej zbędne. Wąwóz ciągnął się i ciągnął, a ślady raz urywały, raz pojawiały znowu. Ziemne i skalne ściany po bokach momentami zwężały przejście do zaledwie kilku metrów, aby chwilę później rozejść się bardziej i pochylić mocniej. Słońce co jakiś czas przebijało się przez chmury, a końca wąwozu nie było widać.


W pewnym momencie, wiedźminka zdała sobie sprawę, że trop, który zniknął jakiś czas temu, już nie pojawił się przed nimi, mimo mokrej ziemi. Wrócili się więc kawałek, odkrywając, że istota skręciła, pnąc się w górę niezbyt stromej w tym miejscu ziemnej ściany. Domek Starej Baby ciągle pozostawał na wprost.
- Ta cholera w karczmie powiedziała, że to kawałek drogi. Szkoda, że nie dodał jak długi.

 

Eleanor

Wiedźminka wróciła do konia i schowała miecz. Konie nie były w stanie pokonać stromego zbocza. Dla nich więc pozostawała tylko droga dalej wąwozem na wprost.
- Przynajmniej przestało padać - Uśmiechnęła się do towarzysza odbierając od niego wodze Rudego. - Po za tym naprawdę tu pięknie.
Wskoczyła szybko na konia i przyspieszyła wierzchowca. Wyglądało na to, że w miarę oddalania się od przeklętej wioski i mieszkających w niej ludzi humor jej się poprawiał.
- Po prostu zobaczymy gdzie nas zaprowadzi ta droga. - Powiedziała oglądając się na Marka. - Wracając z powrotem możemy spróbować jechać górą wąwozu. Chyba udało mi się zapamiętać miejsce gdzie to stworzenie wspięło się na górę. Chciałabym sprawdzić gdzie zawędrowało.

 

Sekal

Chyba z następne pół dzwonu zajęło im przedzieranie się wąwozem, coraz bardziej krętym i stromym, przez co podróż nie była szybka, chociaż też nieszczególnie trudna. Osłonięci od wiatru, za to ze słońcem coraz śmielej sobie poczynającym, mogli wreszcie poczuć trochę tej wiosny.
Wreszcie teren wyrównał się na chwilę, przechodząc w samotne, porośnięte niską roślinnością wzgórze. Stara Baba mieszkała daleko od wsi, tak jakby nie przepadała zupełnie za jej mieszkańcami. Jej chata, a raczej jakaś lepianka, pojawiła się wkrótce przed ich oczami. Nie dostrzegając żadnego ruchu ruszyli do przodu, głośno oznajmiając swoje przybycie. Cholera wie co umiała wiedźma. Odzew był jednak żaden.

Z każdym krokiem poruszali się wolniej, nawet schodząc z wierzchowców. Dłonie jakby odruchowo dotknęły rękojeści mieczy, bo nie witał ich ani przyjaciel, ani wróg. Miejsce sprawiało wrażenie opuszczonego. Arina pchnęła marnej jakości drzwi, które zaszurały o ziemię, skrzypnęły jednym pordzewiałym zawiasem i uchyliły się, pozwalając jej zerknąć do środka.
I od razu wycofać.
Panował tam zaduch i smród, nie tak wielki jednak, jak przy kilkudniowych trupach. Stara Baba istotnie ciągle tam była. Siedziała na krześle na środku izby. Stara i niesamowicie pomarszczona. Dokładnie tak, jakby ktoś wyssał z niej całą krew i wodę. Sucha skorupa, której resztki skóry i ubrań przykleiły się do kości i tak zostały. Puste oczodoły wgapiały się w wejście. Z doświadczenia Orla wiedziała, że coś takiego nie dzieje się naturalnie.

 

Eleanor

- Cholera! - Zakrzyknęła odruchowo osłaniając usta i nos przed cuchnącym odorem. - Wiedźma już nic nam nie powie. Przynajmniej nie własnymi ustami - Powiedziała odwracając się do Aleza.
Odór był paskudny. Śmierć nigdy nie pachniała dobrze. Nie był też jednak najgorszy. Nie było ani metalicznego, słodkawego zapachy krwi, ani typowych dla nagłych śmierci, zapachów ekskrementów. Arina weszła ostrożnie do chaty pozostawiając drzwi szeroko otwarte, by przewietrzyć wnętrze. Podeszłą do kobiety uważnie oglądając jej martwe ciało. Szukała śladów ukłucia lub ran, które mógł pozostawić wampir, strzyga lub inny krwiożerca. Nie tylko nie było takich śladów, ale dodatkowo ciało pozbawione było całej wody. Dosłownie zostało zmumifikowane. To pewnie dlatego, mimo że wiedźma martwa była od kilku dni, nie widać było typowych śladów obrzmienia i zgnilizny.
Jeśli nawet zabiła ją magia, stało się to zbyt dawno, by pozostał po niej ślad, przynajmniej taki, który byłaby w stanie wyczuć wiedźminka.
Magii nie było tez w chacie. Albo Baba była tylko typową wiedząca i zielarką, albo wszystko co magiczne zostało zabrane z tego miejsca, przez tego kto zabił kobietę. To były tylko dywagacje. Orla rozejrzała się jeszcze po chacie, nie miała jednak nadziei, że znajdzie coś godnego uwagi. Przyjrzała się też okolicy chaty. Tu jednak też nie wierzyła w szczęście zważywszy, że przez ostatnie dni obficie padało.
- Nic tu więcej nie zdziałamy - Powiedziała do Marka. - Myślę jednak, że powinniśmy spalić ciało.

 

Sekal

Alez także zsiadł z wierzchowca, przywiązując oba do jakiegoś niewielkiego drzewka nieopodal chaty. Zasłaniając twarz dłonią, wszedł do środka. Zmrużył oczy, przyglądając się martwej, a potem zaczął przeglądać wyposażenie izby, którego to wcale wiele pozostało w nienaruszonym stanie. Nic z tego nie rzucało się mocno w oczy, chociaż Arina widziała tu sporo komponentów do wytwarzania eliksirów. A gdy po chwili rozglądania się znalazła ukrytą, bardzo małą piwniczkę, znalazła także mocny spirytus, idealną bazę do alchemii. Prócz niego Stara Baba przechowywała tam dużą ilość nalewek i miodów, wszystko zakorkowane, a po otwarciu - wydzielające bardzo ładny, zachęcający zapach, tak bardzo różny od smrodu. Który zresztą po otwarciu drzwi znacznie osłabł. Mężczyzna odpowiedział dopiero po tym, jak wyszli.
- To wszystko jest do spalenia. Oprócz napitków, szkoda ich - ta śmierć nie zrobiła na nim zbyt wielkiego wrażenia.

 

Eleanor

Wiedźminka skinęła głową:
- Weź trunki. Znalazłam tu też kilka przydatnych rzeczy do zrobienia mikstur, Zabierzemy to, a resztę spalimy.

Gdy zabrali to co uznali za przydatne i wrócili do chaty by dokonać dzieła zniszczenia Arina powiedziała:
- Nie mam pojęcia co ją zabiło. Nie słyszałam o stworzeniu, które wysysa wodę z ofiary. Może to była magia, ale na tym się nie znam, bo to nie moja dziedzina.

Przy tych słowach zaczęła gromadzić łatwopalne rzeczy wokół siedzącej na krześle wiedźmy. Doszła do wniosku, że gdy płomienie się rozpalą dobrze w jednym miejscu, reszta chaty powinna się zająć bez problemu.